Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 kwietnia 2013 r.

Sąd Rejonowy w Zgorzelcu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Krzysztof Skowron

Protokolant: Ewelina Urbańska

po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2013 r.

w Z.

sprawy z powództwa J. P.

przeciwko (...) S.A. w Ł.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w Ł. na rzecz powoda, J. P., kwotę 7.000 zł (siedem tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 31 lipca 2012 r. do dnia zapłaty,

2.  dalej idące powództwo oddala,

3.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 590 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 853/12

UZASADNIENIE

Powód, J. P., wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego (...) S.A. w Ł. kwoty 20.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu (31 lipca 2012 r.) do dnia zapłaty i kosztami procesu. W uzasadnieniu żądania podał, że w dniu 30 grudnia 2011 r. w M. doszło do kolizji drogowej z udziałem prowadzonego przez niego auta; podniósł jednocześnie, że sprawca wypadku poruszał się samochodem, z którym związane było ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w (...) S.A. w Ł.. Wskazał, że w wyniku tego zdarzenia doznał szeregu obrażeń; zaznaczył, że do dnia 9 stycznia 2012 r. był hospitalizowany w Z., a przy wypisaniu ze szpitala otrzymał zalecenia kontroli w poradni neurologicznej i kontynuowania leczenia farmakologicznego, a także został skierowany na konsultację stomatologiczną. Podkreślił, że nadal dokucza mu ból, wprawdzie o mniejszym niż tuż po wypadku natężeniu, ale mimo to ograniczający jego aktywność życiową. Podał, że po zdarzeniu została u niego zdiagnozowana cukrzyca, która może być następstwem uszkodzonej w wypadku trzustki. Nadmienił też, że przechodzi bolesne i kosztowne leczenie stomatologiczne, pozostające w związku z utratą (wybiciem) zębów w następstwie kolizji. Podniósł, że wypadek niekorzystnie odbił się na jego stanie psychicznym; wskazał, że źle znosi konieczność korzystania z pomocy innych osób. Oświadczył, że musiał zrezygnować z wielu relaksujących zajęć (m.in. prac ogrodowych). Wyjaśnił, że kwota 20.000 zł dochodzona jest tytułem zadośćuczynienia, bowiem otrzymana wcześniej od pozwanego suma 15.000 zł nie rekompensuje doznanej przez niego krzywdy.

Pozwany, (...) S.A. w Ł., wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu. Zarzucił, że wypłacił już powodowi należne mu zadośćuczynienie. Wskazał też, że powód nie udowodnił, że po wypadku w jego życiu nastąpiły – w większym zakresie - niekorzystne zmiany (w szczególności w sferze zawodowej, czy aktywności fizycznej). Zauważył wreszcie, że nie wszystkie opisywane przez powoda dolegliwości są następstwem kolizji drogowej, bowiem już wcześniej zostały u niego wykryte różne schorzenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 grudnia 2011 r. w M. doszło do zderzenia samochodów: V. (...) (którym kierował J. B.) i F. (...) (prowadzonego przez J. P.). Sprawca szkody (J. B.) był w dacie zdarzenia objęty ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A. w Ł.. W następstwie tego wypadku J. P. doznał urazu głowy ze wstrząśnieniem mózgu, złamania dwóch żeber, urazu skrętnego kręgosłupa w odcinku szyjnym z zespołem bólowym, wybicia zębów przednich oraz otarcia naskórka podudzia lewego. Do dnia 9 stycznia 2012 r. był hospitalizowany w (...) Szpitalu SP ZOZ w Z.. Podczas pobytu w szpitalu stwierdzono u niego cechy odmy opłucnowej po lewej stronie; wykonany drenaż doprowadził do rozprężenia płuca. Przy wypisaniu otrzymał zalecenia kontroli w poradni neurologicznej, dalszego stosowania leków i konsultacji stomatologicznej.

Złamanie żeber oraz uraz skrętny kręgosłupa w odcinku szyjnym z zespołem bólowym skutkowały u J. P. 15 % uszczerbkiem na zdrowiu; rokowania co do całkowitego wyleczenia tych urazów są jednak pomyślne. Przez pierwsze 3 miesiące po powstaniu tych obrażeń odczuwał on ból o znacznym nasileniu; aktualnie w następstwie doznanych urazów odczuwa jedynie dyskomfort. Od momentu zdarzenia łatwiej się irytuje, jest mniej skłonny do żartowania, odczuwa niepokój jeżdżąc samochodem (początkowo – przez okres trzech miesięcy od wypadku - nie chciał sam prowadzić auta). Sytuacja związana z pobytem w szpitalu była dla niego stresująca – wcześniej rzadko korzystał z pomocy lekarzy. Po wypadku ograniczył hodowlę królików (z 200 do 15 – nie czuł się na siłach, żeby dbać o taką ilość zwierząt) i zrezygnował z nielicznych prac domowych (związanych właściwie tylko z przywożeniem drzewa z lasu, jego rąbaniem i piłowaniem).

Decyzją z dnia 21 marca 2012 r. (...) S.A. w Ł. przyznało J. P. zadośćuczynienie w wysokości 15.000 zł za krzywdę doznaną w wyniku wypadku z dnia 30 grudnia 2011 r. Od decyzji tej złożył on odwołanie, domagając się dopłaty - tytułem zadośćuczynienia – dalszej sumy 15.000 zł. W dniu 22 maja 2012 r. otrzymał od ubezpieczyciela odmowną odpowiedź.

(dowody:

-

odwołanie z dnia 23 kwietnia 2012 r. [k 19-21];

-

decyzja o odmowie wypłaty odszkodowania [k 22];

-

dokumentacja medyczna [k 23];

-

zeznania świadków T. P. i M. P. [k 64-65];

-

zeznania powoda J. P. [k 65];

-

opinia biegłego R. B. z dnia 26 stycznia 2013 r. [k 75-76];

-

akta szkody nr (...)

Sąd zważył, co następuje:

Odpowiedzialność pozwanego za krzywdę (której źródłem była umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych [art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w zw. z art. 19 ust. 1 tej ustawy]) była pochodną odpowiedzialności sprawcy szkody; ten z kolei był zobowiązany do naprawienia wyrządzonej powodowi szkody (krzywdy) na podstawie art. 415 k.c. w zw. z art. 436 § 2 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. w zw. z art. 445 § 1 k.c. Kwestie te zresztą – jak się wydaje - nie były sporne między stronami.

Stosownie do art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c., w przypadku gdy następstwem czynu niedozwolonego jest uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia, poszkodowanemu może być przyznana odpowiednia suma tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Przy ustalaniu jego wysokości uwzględnieniu podlegają rodzaj, charakter, długotrwałość cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność, nieodwracalność skutków urazu (stopień i trwałość kalectwa, oszpecenie), utrata perspektyw na przyszłość, poczucie bezradności powodowanej koniecznością korzystania z pomocy innych osób i nieprzydatności społecznej oraz wiek poszkodowanego (por. wyrok SN z dnia 18 kwietnia 2002 r., II CKN 605/00 i wyrok SN z dnia 26 listopada 2009 r., III CSK 62/09, OSN 2010/C/80). Charakter nadrzędny w takim przypadku ma zasada indywidualizacji okoliczności określających rozmiar krzywdy w odniesieniu do konkretnego poszkodowanego; kryteria miarkowania odszkodowania w oparciu o aktualne warunki i stopę życiową społeczeństwa (por. wyrok SN z dnia 29 maja 2008 r., II CSK 78/08), czy kierowania się sumami zasądzonymi w innych sprawach mają znaczenie uzupełniające i mogą być stosowane tylko wtedy, gdy dają się pogodzić z zasadą indywidualizacji (por. wyrok SN z dnia 26 listopada 2009 r., III CSK 62/09, OSN 2010/C/80, wyrok SN z 10.03.2006 r., IV CSK 80/05, wyrok SN z 22.06.2005 r., III CK 392/04, wyrok SN z 12.09.2002 r., IV CKN 1266/00). Sama wysokość zadośćuczynienia powinna przedstawiać dla poszkodowanego realną wartość (wyrok SA w Łodzi z dnia 7 września 2012 r., I ACa 640/12).

Obrażenia, które odniósł powód skutkowały 15 % uszczerbkiem na zdrowiu. Według biegłego powinny one zostać całkowicie wyleczone (rokowania co do ich wyleczenia są pomyślne). Przez okres pierwszych trzech miesięcy od wypadku powód odczuwał ból o znacznym natężeniu; aktualnie skutki urazów wywołują u niego raczej dyskomfort. Ograniczenia jakich doznaje w życiu codziennym nie są daleko idące – sprowadzają się do rezygnacji z prac polegających na przywożeniu drzewa z lasu, jego rąbaniu i piłowaniu. Nie wycofał się też z realizacji swojej pasji, tj. hodowli królików – jedynie zmniejszył ilość trzymanych zwierząt.

Powód nie wykazał, że zdiagnozowana u niego cukrzyca pozostaje w związku z wypadkiem. Dowód z opinii biegłego z zakresu diabetologii został pominięty wobec nieuiszczenia przez powoda żądanej od niego zaliczki (art. 130 ⁴ § 5 k.p.c.). Podobnie też powód nie udowodnił, że guzy, które u niego powstały, są skutkiem kolizji drogowej. Do ustalenia ewentualnego związku tych schorzeń z wypadkiem potrzebna byłaby wiedza specjalistyczna, której Sąd nie jest depozytariuszem.

W niewielkim zakresie przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia mogły zostać uwzględnione urazy psychiczne i utrata zębów (jedynie w takim, że istotnie wystąpiły). Do precyzyjnego ich oznaczenia, a także określenia ich skali i związanych z nimi cierpień wymagana byłaby pomoc biegłego. Powód nie wystąpił o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych innych specjalności niż ortopedia – traumatologia; jakkolwiek sąd może dopuścić dowód z urzędu (art. 232 k.p.c.), to co do zasady – ze względu na kontradyktoryjność procesu – powinien powstrzymywać się od takiej aktywności (por. wyrok SN z dnia 5 listopada 1997 r., III CKN 244/97 i wyrok SN z dnia 20 grudnia 2005 r., III CK 121/05); w szczególności nie powinna ona mieć miejsca w sytuacji, gdy strony są reprezentowane przez profesjonalnych pełnomocników.

W takich warunkach odpowiednia łączna wysokość zadośćuczynienia – rekompensująca cierpienia fizyczne i psychiczne, których źródłem był wypadek z dnia 30 grudnia 2011 r. - zamykała się kwotą 22.000 zł. Suma ta – w odniesieniu do sytuacji gospodarczej w Polsce i przy uwzględnieniu charakteru i czasu trwania cierpień – nie jest wygórowana (odpowiada 6 przeciętnym wynagrodzeniom miesięcznym w Polsce [komunikat Prezesa GUS z dnia 11 lutego 2013 r. w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w czwartym kwartale 2012 r.]).

Wobec wypłaty przez pozwanego części zadośćuczynienia w kwocie 15.000 zł, zasądzona z tego tytułu na rzecz powoda suma wyniosła 7.000 zł.

Do wypłaty zadośćuczynienia w części przekraczającej wypłaconą w postępowaniu likwidacyjnym kwotę pozwany zobowiązany był niezwłocznie po wezwaniu przez powoda (art. 455 k.c.; por. np. wyrok SA w Łodzi z dnia 14 lutego 2013 r., I ACa 1092/12). Pozwany o dalej idącym żądaniu powoda dowiedział się najpóźniej w dniu 22 maja 2012 r. (wtedy powód otrzymał decyzję o odmowie wypłaty zadośćuczynienia przewyższającego 15.000 zł). Powód żądał jednak odsetek ustawowych za opóźnienie dopiero od dnia 31 lipca 2012 r. i tak też zostały one zasądzone (art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 321 § 1 k.p.c.).

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 100 k.p.c. Zostały one zasądzone na rzecz pozwanego w takim stosunku, w jakim utrzymał się on ze swoją obroną, tj. w 65 % (por. postanowienie SN z dnia 21 stycznia 1963 r., III CR 191/62, postanowienie SN z dnia 31 stycznia 1991 r., II CZ 255/90 i wyrok SN z dnia 21 lutego 2002 r., I PKN 932/00).