Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 669/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z 13 sierpnia 2019r., sygn. akt II K 1678/18

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

A. M. (1)

dotychczasowa karalność oskarżonego

dane dot. karalności

k.214-216

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

--------------------

-------------------------------------------------------

--------------

-------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

dane o karalności

dokumenty urzędowe, niekwestionowane przez strony

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-----------------

--------------------------------

--------------------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.  obrazy prawa materialnego, a to art. 279§1 i art. 287§1 k.k. poprzez ich nieprawidłowe zastosowanie i przyjęcie, że zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona w/w przepisów w sytuacji gdy wynika z domysłów Sądu I instancji przebieg współpracy oskarżonego z M. T. (1) w zakresie nabycia artykułów w sklepie (...) i jego współsprawstwo, a nie wynika to ze zgromadzonego materiału dowodowego, szczególnie wobec jednoczesnego uniewinnienia oskarżonego od zarzucanego mu czynu w pkt. 1 części wstępnej wyroku. Brak jest dowodów na jakikolwiek wpływ oskarżonego na dokonanie zakupu w sklepie (...) przez M. T. (1), poza zeznaniami tegoż, które winny być w całości ocenione jako niewiarygodne. Sąd nie ustalił jednocześnie, aby oskarżony nakłaniał M. T. (1) do popełnienia czynu opisanego w pkt II części wstępnej, zatem nie można mówić nawet o podżeganiu przez niego do przestępstwa.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

2.  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że oskarżony A. M. (1) stał poza kadrem kamery monitoringu pod sklepem (...) i że w tym celu wysiadł wcześniej z taksówki, aby wyłącznie M. T. (1) był widoczny na kamerach, jest to dowolna interpretacja materiału dowodowego, sprzeczna z zasadą in dubio pro reo. Równie dowolnym ustaleniem jest, że w celu ukrycia dokonania czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku, oskarżony wysiadł wcześniej z taksówki, aby nie było go widać na kamerze monitoringu sklepu (...). Jest to okoliczność, która nie wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a materiał ten stanowi wyłączną podstawę do dokonywania ustaleń w sprawie.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

3.  rażącą niewspółmierność kary orzeczonej w pkt II, III i IV części dyspozytywnej wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, 2 lat pozbawienia wolności i kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności w sytuacji gdy jest to kara zdecydowanie zbyt surowa i nieadekwatna do stopnia społecznej szkodliwości popełnionych czynów (zwłaszcza w zakresie czynu ad. I części wstępnej oraz wartości nabytych dóbr – 48,90 zł), oraz kara przekracza stopień surowości i jest w sposób oczywisty nadmierna, nawet uwzględniając uprzednią karalność oskarżonego.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1

Skarżąca kwestionowała zaskarżone rozstrzygnięcie z pkt II części dyspozytywnej, podnosząc jednocześnie zarzut błędu w ustaleniach faktycznych ( pkt 2 apelacji ) i zarzut naruszenia prawa materialnego tj. art. 279 § 1 i art. 287 § 1 k.k. Przypomnieć należy, że odwołanie się do zarzutu naruszenia prawa materialnego może mieć miejsce tylko wówczas, gdy skarżący zarzuca dokonanie błędnej wykładni zastosowanego przepisu, zastosowanie nieodpowiedniego przepisu lub niezastosowanie przepisu, gdy jego zastosowanie było obowiązkowe, ale jednocześnie nie kwestionuje przyjętych przez sąd ustaleń faktycznych ( postanowienie Sądu Najwyższego z 4.05.2005r., II KK 478/04, OSNwSK 2005/1/894 ). Obraza prawa materialnego ma miejsce więc wówczas, gdy zachodzi niezgodność pomiędzy ustaleniami faktycznymi a zastosowanym przepisem ustawy karnej na skutek błędnej subsumpcji ustaleń pod właściwy przepis ustawy. Taka sytuacja w przedmiotowej sprawie nie zachodzi, co więcej z treści wniesionego środka odwoławczego wynika, że nie zarzuca tego również skarżąca, kwestionując w istocie poczynione ustalenia faktyczne. Oba te zarzuty zatem ( z pkt 1 i 2 apelacji ) podlegały wspólnemu rozpoznaniu jako zarzut z art. 438 pkt 3 k.p.k.

Słusznie apelująca zarzuciła w odniesieniu do rozstrzygnięcia z pkt II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, że Sąd Rejonowy dokonał błędnych ustaleń faktycznych, polegających na uznaniu, że oskarżony A. M. (1) działając wspólnie i w porozumieniu z M. T. (1) ( którego sprawę wyłączono do odrębnego rozpoznania ) posłużyli się kartą bankomatową J. P. w celu dokonania zakupów w sklepie (...). Jednocześnie trafnie podnosi, że brak jest jakiegokolwiek dowodu, który mógłby świadczyć o tym, iż oskarżony wysiadł wcześniej z taksówki po to, aby się skryć przed kamerą monitoringu i współdziałać z M. T. (1) w popełnieniu tego czynu. Głównym dowodem osobowym, na którym oparto oskarżenie są depozycje M. T. (1) ( prawomocnie skazanego za czyny wielokrotnego posługiwania się skradzioną kartą wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z 8 sierpnia 2018r. sygn. II K 1036/18 ). M. T. będąc słuchany w dniu 10 maja 2018r. w charakterze podejrzanego wyjaśnił, iż pod koniec marca 2018r. zamówił telefonicznie taksówkę pod (...)na ul. (...) w J.. Po przyjechaniu taksówki wsiadł do niej i kazał się zawieźć pod kasyno (...). Tam dosiadł się do niego osobiście mu znany A. M. (1) i razem pojechali na ul. (...). Po wyjściu z auta A. M. pokazał mu, że dokonał kradzieży portfela z jego zawartością. Portfel ten miał leżeć pod siedzeniem kierowcy. Zaznaczył, że A. M. dał mu z tego portfela kartę bankomatową a resztę zabrał dla siebie. Po tej sytuacji A. M. poszedł z portfelem do domu a on udał się do sklepu (...) na ul. (...) w J.. Tam posłużył się kartą i kupił jakiś drobiazg. Z uwagi na to, że transakcja się powiodła, wrócił do sklepu i dokonał kolejnych zakupów. Następnie udał się na ul. (...) do sklepu (...) w J.. Zakupów w tym sklepie dokonał kilkakrotnie ( k. 31 ). Składając wyjaśnienia w dniu 28 czerwca 2018r. podtrzymał swoje stanowisko i przyznał się do zarzucanych mu czynów. Dodał, że pierwszy zakup przy użyciu skradzionej karty dokonał wspólnie z A. M.. Wyjaśnił przy tym, że razem poszli do sklepu (...) i na polecenie A. M. miał mu kupić 3 paczki papierosów i jakiś alkohol ( k. 43 ). Będąc słuchany na rozprawie głównej z 25 czerwca 2019r. w charakterze świadka zeznał, iż razem z A. M. wracali z zakupów ze sklepu (...). Następnie zamówił taksówkę i pojechali na ul. (...). Jak dojechali to poprosił taksówkarza, aby wysadził go pod sklepem, natomiast A. M. odwiózł kawałek dalej. Zaznaczył, że nie widział jak A. M. wysiada, ponieważ był wtedy w sklepie. Tam zrobił zakupy, za które zapłacił pieniędzmi. Podał, że kiedy wyszedł ze sklepu, to podbiegł do niego A. M.. Miał przy sobie portfel taksówkarza, w którym były karty płatnicze. Poszli do mieszkania A. G. (1) i wyciągnęli wszystkie dokumenty. Następnie wziął skradzioną kartę płatniczą, poszedł z nią do sklepu i po zakupy. A. M. stał przed sklepem i kazał mu kupić papierosy. Wskazał, że coś tam jeszcze kupował, ale nie pamięta co. Wszystkie te rzeczy oddał A. M. a kartę wziął ze sobą i sam z niej potem korzystał. Zeznał nadto, że A. M. wiedział, że będzie on płacił tą kartą, ponieważ nie miał przy sobie pieniędzy. Dodał, że A. G. (1) wiedziała o wszystkim, ale była w domu ( k. 172 odwrót – k. 173 ).

Biorąc pod uwagę treść depozycji złożonych przez M. T. stwierdzić należy, że są one wewnętrznie sprzeczne. M. T. od samego początku utrzymywał, że kradzieży karty należącej do J. P. dokonał oskarżony A. M.. Co istotniejsze na początku wskazywał on, że po tym jak miał rzekomo otrzymać kartę od A. M. rozstali się, następnie sam udał się na zakupy do sklepu (...) i dopiero potem pojechał na ulicę (...), aby zrobić zakupy w sklepie (...). Słuchany po raz kolejny zupełnie pominął przedstawiany przebieg zdarzenia wskazując, że pierwszych zakupów przy użyciu skradzionej karty dokonał wspólnie z A. M.. Wreszcie składając zeznania na rozprawie głównej, podał że razem z A. M. dokonali zakupów w sklepie (...), a potem obaj pojechali na ulicę (...), przy czym on miał wysiąść pod sklepem natomiast A. M. kawałek dalej. Wtedy miał do niego przybiec A. M. ze skradzionym portfelem i poprosić go o dokonanie zakupów w sklepie (...). Sprzeczności te słusznie dostrzegł Sąd Rejonowy i uniewinnił oskarżonego od czynu polegającego na kradzieży karty ( pkt I części dyspozytywnej wyroku ). Sąd Rejonowy trafnie ustalił, że M. T. (1) zamówił taksówkę i pierwotnie pojechał do sklepu (...). Następnie M. T. (1) użył w sklepie karty pokrzywdzonego płacąc dwukrotnie za zakupy ( k. 186 – odwrót ). Okoliczności te potwierdził pokrzywdzony J. P. ( k. 173 ). Również trafnie Sąd ten ustalił, że po tym M. T. i A. M. wspólnie pojechali na ulicę (...), gdzie pierwszy wysiadł A. M. ( w okolicach sklepu ) a później M. T.. Bezspornym jest to, że M. T. dokonał zakupów w sklepie (...) przy użyciu karty pokrzywdzonego. Okoliczność ta znajduje potwierdzenie w monitoringu sklepu. Rację ma natomiast skarżąca, gdy zarzuca że brak jest jakiegokolwiek dowodu na to, że oskarżony wysiadł wcześniej z taksówki w tym celu, aby ukryć się przed kamerą monitoringu i współdziałać z M. T. (1) w popełnieniu czynu polegającego na dokonaniu zakupów przy użyciu skradzionej karty. Jak słusznie podnosi apelująca, z wersji zdarzenia ustalonej przez Sąd I instancji wynika, że oskarżony poprosił M. T. o dokonanie zakupów w jego imieniu. Powstaje w tym miejscu pytanie, czy oskarżony miał świadomość, że M. T. dokonał w jego imieniu zakupów przy użyciu skradzionej karty. Z relacji oskarżonego wynika, że nie wiedział on o tym, że M. T. ukradł taksówkarzowi portfel. Dopiero później miał się dowiedzieć od pracownicy sklepu (...), że M. T. płacił za zakupy kartą ( k. 162 – odwrót ). Co również istotne oskarżony nie podał w swoich wyjaśnieniach, aby miał prosić M. T. o dokonanie w jego imieniu zakupów. Wskazał jedynie, że po wyjściu z taksówki od razu udał się do mieszkania A. G. (1). Z zeznań A. G. (1) wynika z kolei, że M. T. ukradł kartę w taksówce, posługiwał się nią w sklepach i robił zakupy. Informację na ten temat otrzymała od M. T. kilka godzin po zdarzeniu. Oskarżony był z nią w tym czasie w mieszkaniu ( k. 180 – odwrót ).

Zważywszy na powyższe Sąd Okręgowy uznał, że istnieją w sprawie zasadnicze wątpliwości, których nie można usunąć. Sąd I instancji trafnie ustalił przebieg zdarzenia co do przyjazdu A. M. i M. T. w okolice sklepu (...) przy ul. (...). O ile prawdopodobnym jest, iż A. M. poprosił M. T. o dokonanie zakupów w sklepie, o tyle nie można z całą pewnością potwierdzić, iż oskarżony miał świadomość tego, że M. T. posłuży się skradzioną kartą. Ustalenie takie znajduje oparcie jedynie w wersji zdarzenia przedstawianej przez M. T.. To, że M. T. pomawiał A. M. o kradzież karty, jak również odmiennie przedstawiał okoliczności inkryminowanego zdarzenia przemawia za uznaniem, iż jego wypowiedzi są w zakresie istotnym dla ustalenia odpowiedzialności karnej oskarżonego niewiarygodne. Jak wynika z wyjaśnień oskarżonego ( dla których poparcia znajdują w pewnym zakresie zeznania A. G. ) o fakcie kradzieży karty miał on się dowiedzieć dopiero kilka godzin po zaistniałym zdarzeniu. Brak jest natomiast innych dowodów ( poza wspomnianymi wyżej wypowiedziami M. T. ), które wersji tej mogłyby zaprzeczyć. W tej zaś sytuacji stwierdzić należy, że istnieją inne prawdopodobne wersje zdarzenia, w których sprawcą nie jest oskarżony. Zgodnie z art. 5 § 2 k.p.k. wszystkie powyższe wątpliwości należy tłumaczyć na korzyść oskarżonego. Z tych przyczyn Sąd Okręgowy uwzględnił wniosek apelującej i zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinnił A. M. (1) od popełnienia czynu przypisanego w punkcie II części dyspozytywnej wyroku.

Ad. 2

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych pozostaje w ścisłym związku z zarzutem omawianym w punkcie poprzednim i jako taki nie wymaga odrębnego uzasadnienia.

Ad. 3

Skarżąca kwestionowała zaskarżone rozstrzygnięcie w zakresie orzeczonych wobec oskarżonego kar jednostkowych i kary łącznej. Konsekwencją uniewinnienia oskarżonego od czynu przypisanego mu w pkt II części dyspozytywnej było uchylenie rozstrzygnięcia o karze łącznej z pkt IV części dyspozytywnej. Zarzut rażącej niewspółmierności ( surowości ) kary odnosi się w tej sytuacji wyłącznie do czynu przypisanego oskarżonemu w pkt III części dyspozytywnej. W ocenie Sądu Okręgowego zarzut ten należało uznać za trafny.

Stwierdzić należy, iż zgodnie z treścią art. 53 § 1 i 2 k.k., Sąd wymierzając karę sprawcy przestępstwa, bierze pod uwagę stopień winy, stopień społecznej szkodliwości czynu oraz cele wychowawcze ale także i zapobiegawcze, które ma ona osiągnąć wobec osoby skazanej. Z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd I instancji miał na względzie przy wymiarze kary za czyn z pkt III, wysoki stopień społecznej szkodliwości i wysoki stopień winy, a także uwzględnił jako okoliczność obciążającą oskarżonego, jego uprzednią karalność. O ile zgodzić się można z Sądem Rejonowym, że powyższe okoliczności powodują konieczność orzeczenia wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności bez warunkowego jej zawieszenia, to rację należało przyznać skarżącej, że wymierzona oskarżonemu kara za ten czyn jest niewspółmiernie surowa. Czyn z art. 279 § 1 k.k. zagrożony jest karą od roku do 10 lat pozbawienia wolności. Biorąc pod uwagę okoliczności czynu, ale również stosunkowo niewielką wartość skradzionego mienia, Sąd Okręgowy zmienił rozstrzygnięcie o karze pobawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego w pkt III części dyspozytywnej i obniżył ją do 1 roku i 6 miesięcy. Tak wymierzona kara nie stoi w sprzeczności z działaniem oskarżonego w warunkach art. 64 § 1 k.k. Kara w tym rozmiarze czyni zadość wymaganiom z art. 53 § 1 i 2 k.k., respektuje konieczność prowadzenia wobec oskarżonego oddziaływania zapobiegawczego i wychowawczego, a także spełnia rolę oddziaływania społecznego.

Wniosek

1.O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

2. O stosowne obniżenie wymiaru kary, ewentualnie orzeczenie kary pozbawienia wolności za czyny opisane w pkt II i III części wstępnej wyroku w niższym wymiarze

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. 1 Zasługiwał na uwzględnienie wniosek o uniewinnienie oskarżonego od czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku. Sąd I instancji nie rozważył i niewłaściwie ocenił wszystkie istotne okoliczności sprawy.

Ad.2 Zasługiwał na uwzględnienie wniosek o złagodzenie orzeczonej kary za czyn opisany w pkt III.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcie z pkt III uznające winę oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcie w tym zakresie nie było kwestionowane przez strony, a brak było podstaw by ingerować w treść wyroku z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

1.  Uniewinnienie oskarżonego od czynu przypisanego mu w punkcie II części dyspozytywnej i obciążenie w tej części kosztami postępowania w sprawie Skarb Państwa.

2.  Uchylenie rozstrzygnięcia z pkt VI części dyspozytywnej.

3.  Obniżenie orzeczonej wobec oskarżonego w punkcie III części dyspozytywnej kary pozbawienia wolności do 1 roku i 6 miesięcy.

4.  Uchylenie rozstrzygnięcia o karze łącznej z punktu IV części dyspozytywnej wyroku.

5.  Zaliczenie okresu zatrzymania, o którym mowa w punkcie V części dyspozytywnej wyroku na poczet kary pozbawienia wolności orzeczonej w punkcie III części dyspozytywnej wyroku.

Zwięźle o powodach zmiany

Ad. 1 Jak nadmieniono wyżej w zakresie czynu opisanego w punkcie II części wstępnej istnieją inne prawdopodobne wersje zdarzenia, w których sprawcą nie jest oskarżony. Zgodnie z art. 5 § 2 k.p.k. wszelkie wątpliwości należało rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego.

Ad. 2 Konsekwencją uniewinnienia oskarżonego od czynu przypisanego mu w pkt II części dyspozytywnej było uchylenie rozstrzygnięcia o obowiązku naprawienia części szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego J. P. kwoty 24,45 złotych.

Ad. 3 Jak nadmieniono wyżej Sąd Okręgowy uznał, że kara orzeczona wobec oskarżonego w punkcie III części dyspozytywnej w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności jest rażąco surowa. Okoliczności sprawy przemawiały za obniżeniem orzeczonej w tym punkcie kary do 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Ad. 4 Konsekwencją uniewinnienia oskarżonego od czynu przypisanego mu w punkcie II części dyspozytywnej było uchylenie rozstrzygnięcia o karze łącznej z punktu IV części dyspozytywnej.

Ad. 5 Konsekwencją uchylenia rozstrzygnięcia o karze łącznej z punktu IV części dyspozytywnej było zaliczenie okresu jego zatrzymania w sprawie na poczet kary pozbawienia wolności orzeczonej w punkcie III części dyspozytywnej wyroku.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy prawo o adwokaturze Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. K. kwotę 516,60 zł w tym 96,60 zł podatku od towarów i usług tytułem zwrotu kosztów obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. Sąd Okręgowy mając na uwadze sytuację materialną oskarżonego zwolnił go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wina oskarżonego, wysokość orzeczonej kary łącznej i kar jednostkowych

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana