Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lipca 2014r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Tomasz Skowron

Protokolant Małgorzata Pindral

po rozpoznaniu w dniu 8 lipca 2014r.

sprawy P. P.

obwinionego z art. 96§3 kw

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 4 marca 2014r. sygn. akt II W 1382/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinnia obwinionego P. P. od popełnienia zarzucanego mu czynu

II.  kosztami postępowania w sprawie obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 259/14

UZASADNIENIE

P. P. został obwiniony o to, że:

w dniu 07.10.2012r. do dnia 29.05.2013r. wbrew obowiązkowi nie wskazał na żądanie uprawnionego organu komu powierzył pojazd F. (...)do kierowania lub używania w dniu 2012.07.10 09.20 na ulicy (...)w J. G.,

tj. o wykroczenie z art. 96§3 kw.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 4 marca 2014r. w sprawie II W 1392/13:

1.  uznał obwinionego P. P. za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj, wykroczenia z art. 96§3 kw i za to na podstawie art. 96§3 kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 300 złotych,

2.  na podstawie art. 118§1 kpow w zw. z §1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesie nie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz na podstawie art. 3 ust. 2 w zw. z art. 21 pkt 1 ustawy z dnia 23.06.1973r, o opłatach w sprawach karnych wymierzył mu opłatę w wysokości 30 złotych.

Od powyższego wyroku wniósł apelację obrońca obwinionego. zarzucił wyrokowi:

1.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wydanego orzeczenia, a to art.65§3 kpow i art. 71§4 kpow oraz art. 39§1 kpow, poprzez błędne przyjęcie

że udział obwinionego w sprawie nie je4st konie4czny pomimo wcześniejszego jego wzywania na rozprawę i w konsekwencji odstąpienie od odroczenia rozprawy z dnia 04.03.2014r. na inny termin celem odebrania wyjaśnień od obwinionego pomimo, że ujawnione dotychczas okoliczności wynikające m.in. z treści pisma P. P. z dnia 12.11.2012r. oraz z pisma procesowego obrońcy z dnia 16.10.2013r. uzasadniały potrzebę wyjaśnienia kwestii przyczyn nie wskazania przez obwinionego danych osoby, które prowadziła jego pojazd firmowy w krytycznym dniu, a co za tym idzie rozważenia czy doszło w niniejszej sprawie do zrealizowania znamion strony podmiotowej wykroczenia z art. 96§3 kw,

2.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia a to art. 170§1 pkt 2 kpk w zw. z aqrt. 39§2 kpow oraz art. 39 kpow i 169§2 kpk w zw. z art. 39§2 kpow poprzez nieuzasadnione „ nieuwzględnienie” na rozprawie w dniu 04.03.2014r. wniosku dowodowego zawartego w piśmie obrońcy z dnia 16.10.2013r z zeznań wskazanych w nim świadków – pracowników obwinionego, na okoliczność braku podstaw do przypisania P. P. winy i sprawstwa w zakresie zarzuconego mu wykroczenia, w skutek błędnego przyjęcie, że okoliczności na jakie został zawnioskowany dowód „nie mają znaczenia dla wyrokowania w sprawie” pomimo, że kwestia rozważania czy obwiniony posiadał czy też nie posiadał wiedzę odnośnie tego kto używał jednego z jego pojazdów firmowych w oznaczonym na fotoradarze czasie miała znaczenia dla czynienia ustaleń w niniejszej sprawie, w szczególności w zakresie rozważania wystąpienia znamion strony podmiotowej – zamiaru popełnienia wykroczenia z art. 96§3 kw,

3.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wydanego wyroku a to art. 4 kpk, art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpow poprzez dowolną i sprzeczną z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego ocenę zgromadzonego w sprawie niepełnego materiału dowodowego i przyjęcie, że daje on podstawę do ustalenia sprawstwa i winy obwinionego P. P. w zakresie zarzuconego mu wykroczenia z art. 96§3 kw pomimo, że na podstawie zebranych dotychczas dowodów nie sposób jest poczynić niewątpliwych i pewnych ustaleń co do odpowiedzialności P. P. we wskazanym wyżej zakresie albowiem nie poddano żadnej weryfikacji ujawnionego w jego piśmie z dnia 12 listopada 2012r. stanowiska co do przyczyn braku jego wiedzy o danych osoby prowadzącej krytycznego dnia pojazd marki F. o nr rej. (...), a co za tym idzie przyczyn nie wypełnienia przesłanego przez Straż Miejską druku Oświadczenia a także funkcjonujących w jego firmie zasad korzystania z pojazdów służbowych, co w konsekwencji skutkowało błędnym przypisaniem obwinionemu odpowiedzialności za realizację znamion wykroczenia z art. 96§3 kw.

Stawiając powyższe zarzuty obrońca wniosła o:

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji celem przeprowadzenia postępowania dowodowego,

ewentualnie o:

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego od zarzucanego mu wykroczenia oraz wniosła o zasądzenie na jego rzecz kosztów obrony

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego zasługuje na uwzględnienie. Rację ma skarżąca zarzucając, iż sąd I instancji dokonał dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Na wstępie wskazać należy, iż Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że P. P. jako właściciel pojazdu stosownie do art. 78 ust. 4 p.r.d. miał obowiązek na żądanie uprawnionego organu wskazać komu w dniu 10 lipca 2012 r., w oznaczonym czasie powierzył do kierowania lub używania swój samochód, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec.

Sąd I instancji podobnie jak oskarżyciel publiczny uznał, iż obwiniony nie wywiązał się z ciążącego na nim na mocy wskazanego przepisu obowiązku, gdyż w piśmie z dnia 12 listopada 2012 r. ( k.44 ) nie wskazał Komendantowi Straży Miejskiej osoby, której powierzył swój pojazd do kierowania w oznaczonym czasie, a brak było przesłanek wskazanych w art. 78 ust. 4 p.r.d., które by go z tego obowiązku zwalniały. Oświadczył „jedynie”, iż krytycznego dnia to nie on prowadził pojazd, a nadto, że wykorzystywana w jego firmie flota samochodowa jest tak liczna, ze nie jest on w stanie każdorazowo określić osoby kierującej konkretnym pojazdem.

Kompletnie nie przekonywujące są wywody sądu zawarte w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku o tym, iż „podstawowe zasady ekonomiki i prowadzenia firmy” nakładają na obwinionego obowiązek prowadzenia ewidencji osób korzystających ze służbowych pojazdów, gdyż w przeciwnym razie „prowadzony przez niego interes od dawna zagrożony byłby bankructwem”. Przede wszystkim wskazać należy, że z żadnego przepisu prawa taki obowiązek nie wynika. Poza tym co oczywiste, a czego z niewiadomych przyczyn nie dostrzegł sąd orzekający w sytuacji posiadania kilku pojazdów firmowych i zatrudniania kilku pracowników korzystających z tych pojazdów obwiniony może nie posiadać wiedzy który z zatrudnianych przez niego pracowników konkretnego dnia używał konkretny pojazd. Obowiązujące w tej mierze przepisy zdaniem sądu odwoławczego w żadnej mierze nie nakładają na właściciela pojazdu prowadzenia czynności wyjaśniających

Zauważyć także należy, iż wykonaniem obowiązku będzie również alternatywne wskazanie osoby, która mogła kierować pojazdem w oznaczonym czasie, co może mieć miejsce wówczas, gdy kilku domowników korzysta z pojazdu, a klucze do niego znajdują się w miejscu dostępnym dla wszystkich. A w takiej sytuacji może nie dojść do ustalenia osoby, która kierowała pojazdem w określonym czasie i miejscu (por. Stefański R. A. „Prawo o ruchu drogowym. Komentarz” LEX,2008 ).

W sytuacji zatem jak w niniejszej sprawie, gdzie obwiniony potwierdził, iż pojazd uwidoczniony na zdjęciu w trakcie popełnienia wykroczenia polegającego na przejechaniu skrzyżowania na czerwonym świetle jest jednym z pojazdów używanych w jego firmie i zawęził tym samym krąg potencjalnych kierowców tego pojazdu do pracowników jego firmy uznać należy, że sprostał on obowiązkowi wynikającemu z art.78 ust. 4 p.r.d.

W tym stanie rzeczy w ocenie Sądu Odwoławczego P. P. niezasadnie przypisano popełnienie wykroczenia z art. 96 § 3 k.w. Materiał dowodowy zebrany w sprawie pozwala bowiem na stwierdzenie, że P. P. nie uchylał się od obowiązku wskazania osoby kierującej należącym do jego firmy pojazdem. Niewskazanie natomiast konkretnej osoby wynikło z braku możliwości ustalenia przez niego, który z jego pracowników używał pojazd konkretnego dnia, kiedy zarejestrowano przejazd na czerwonym świetle na ul. (...) w J.. Oddalony przez Sąd Rejonowy wniosek dowodowy o przesłuchanie ośmioro świadków zmierzał jak się wydaje do wykazania owej niemożliwości, a tym samym zakreślał krąg potencjalnych sprawców ujawnionego przez Straż Miejską wykroczenia.

Stąd też Sąd Odwoławczy uznając, iż P. P. w istocie nie mógł udzielić precyzyjnej informacji Straży Miejskiej kto w dniu 10 lipca 2012 r. mógł kierować pojazdem należącym do prowadzonej przez niego firmy. Na podstawie art. 5 § 1 pkt. 2 k.p.o.w. uniewinnił go od popełnienia wykroczenia z art. 96 § 3 k.p.o.w. uznając, iż czyn ten nie wypełnia znamion wskazanego wykroczenia.

Kosztami postępowania natomiast stosownie do art. 118 § 2 k.p.o.w. obciążono Skarb Państwa.