Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 sierpnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Andrzej Tekieli (spr.)

Sędziowie SO Klara Łukaszewska

SO Tomasz Skowron

Protokolant Jolanta Kopeć

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze Zbigniewa Jaworskiego

po rozpoznaniu w dniu 29 sierpnia 2014r.

sprawy R. F.

oskarżonego z art. 178a § 4 kk

z powodu apelacji wniesionych przez oskarżonego i obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 14 lutego 2014 r. sygn. akt II K 1707/13

I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego R. F. uznając apelacje obrońcy oskarżonego i oskarżonego za oczywiście bezzasadne

II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. I. P. kwotę 516,60 zł w tym 96,60 zł podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym,

III. zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 209/14

UZASADNIENIE

R. F. oskarżony został o to że:

w dniu 13 kwietnia 2013 r. w M. na ul. (...) w woj. (...) kierował pojazdem mechanicznym marki O. (...) o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości przy czym czynu tego dopuścił się będąc wcześniej prawomocnie skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości i jednocześnie w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym orzeczonego na mocy wyroku Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze o sygn. II K 591/11 z dnia 13 kwietnia 2013 r. za czyn z art.178a § 4 k.k. zmienionego wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze o sygn. VI Ka 349/12 z dnia 17 lipca 2012 r.

tj. o czyn z art.178a § 4 k.k.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 14 lutego 2014 r. w sprawie II K 1707/13

I. uznał oskarżonego R. F. winnym tego że w dniu 13 kwietnia 2013 r. w M. woj. (...) kierował samochodem O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w ruchu lądowym znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,43 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio karanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości prawomocnymi: wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 17 marca 2006 r. w sprawie sygn. akt VII K 33/06, wyrokiem Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze z dnia 13 kwietnia 2012 r. w sprawie sygn. akt II K 591/11 zmienionym wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 17 lipca 2012 r. w sprawie VI Ka 349/12 oraz wbrew orzeczonemu tym wyrokiem zakazowi prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat, tj. występku z art. 178a § 4 k.k. i za to na podstawie art. 178a § 4 k.k. wymierzył mu karę 7 miesięcy pozbawienia wolności;

II. na podstawie art.42 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego R. F. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat;

III. na podstawie art.624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonego zarzucając naruszenie prawa materialnego a to art.178a k.k. w zw. z art.1 ust.1 i 2 ustawy z 20 czerwca 1997 r. – prawo o ruchu drogowym poprzez błędną jego interpretację w zakresie pojęcia „ruchu lądowego” skutkującą kwalifikacją zachowania oskarżonego jako wypełniającego znamiona wskazanego przestępstwa. Obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania.

Osobistą apelację od wyroku złożył także oskarżony R. F. nie formułując zarzutów z art. 438 k.p.k., z jej treści wynika jednakże, że zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych będących podstawą wyroku poprzez przyjecie jego sprawstwa i winy w niniejszej sprawie podczas gdy oskarżony w dniu zdarzenia nie kierował samochodem w stanie nietrzeźwości, podczas jazdy do skupu złomu kierowała autem narzeczona oskarżonego a później przyjechała policja i został poddany badaniu na trzeźwość. Oskarżony podniósł także że nie zabezpieczono monitoringu na miejscu zdarzenia. Z treści apelacji wynika że oskarżony wniósł o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie go od popełnienia przypisanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacje były niezasadne i to w stopniu oczywistym.

Dalej idąca jest apelacja złożona osobiście przez oskarżonego R. F.w związku z czym do niej należy odnieść się w pierwszej kolejności. Apelacja ta sprowadza się w istocie do odmiennej niż to dokonał Sąd I instancji oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w szczególności zaś zeznań świadków – policjantów P. S.i W. Z.oraz wyjaśnień samego oskarżonego R. F.. Przypomnieć w tym miejscu należy że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochrona prawa procesowego a wiec mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów wtedy gdy: 1. jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy; 2.stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego; 3. jest wyczerpująco i logicznie z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego argumentowane w uzasadnieniu ( zob. w. SN z 9.11.1990 r. WRN 149/90 OSNKW 7- 9/1991,poz.41 ). W sprawie niniejszej Sąd I instancji sprostał powyższym wymaganiom i dokonana przez niego ocena dowodów znajduje akceptację Sądu Odwoławczego. Dysponując na rozprawie walorem bezpośredniości Sąd I instancji władny był dać wiarę zeznaniom świadków – policjantów P. S.i W. Z.z których jednoznacznie wynika że R. F.kierował samochodem O. (...)w czasie zdarzenia. Warto przytoczyć w tym miejscu zeznania świadka W. Z.konsekwentnie podtrzymywane przez niego w toku całego postępowania „…w trakcie przejazdu ul. (...)w M.…zauważyłem jak z pobliskiego skupu złomu wyjechał samochód marki O. (...)i zatrzymał się przy samej jezdni. Kierowca tego O.na widok radiowozu zaczął powoli cofać na teren zakładu z którego wyjechał. Stanęliśmy na poboczu i obserwowałem manewry kierowcy. Podjechaliśmy do wymienionego pojazdu cały czas widząc ruchy kierowcy. Kiedy byliśmy już przy tym pojeździe to z tego co pamiętam kierowca już wysiadał z pojazdu i kiedy go zawołałem podszedł do radiowozu…”. Z dalszych zeznań jednoznacznie wynika że kierowcą tym był R. F.( k. 16 k. 89 – 90 ). Zbieżne z powyższymi zeznaniami pozostają zeznania drugiego policjanta P. S.( k.26, k.89 ). Sąd I instancji władny był jednocześnie odmówić wiarygodności dowodom przeciwnym, w szczególności zaś wyjaśnieniom oskarżonego R. F., oceniając przy tym że zeznania świadków W. G., K. P.i A. B.nie podważają zeznań policjantów, żaden z tych świadków bowiem nie obserwował zachowania oskarżonego bezpośrednio przed podjętą przez funkcjonariuszy policji kontrolą. Tak dokonana ocena nie jest dowolna, mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów, zwłaszcza że swoje stanowisko Sąd I instancji wyczerpująco i logicznie przedstawił w pisemnym uzasadnieniu wyroku ( str. 2 – 4 uzasadnienia, k. 104 odwrót – 105 odwrót akt ). Oskarżony zarzucał w apelacji że nie zabezpieczono monitoringu na miejscu zdarzenia, jednakże z materiałów z postępowania przygotowawczego wynika, że w pobliżu miejsca gdzie kierował R. F.nie znajduje się żadna kamera mogąca zapisać ruch ( k.27 ).

Do kwestii podniesionej w apelacji obrońcy tj. czy w miejscu w którym oskarżony kierował samochodem odbywał się ruch lądowy w rozumieniu art. 178a § 4 k.k., Sąd I instancji odniósł się w uzasadnieniu wyroku. Sąd ten stanął mianowicie na stanowisku opierając się na zeznaniach właściciela punktu skupu złomu W. P. że „…na teren skupu w czasie gdy jest on czynny może wjechać każdy kto chce – klienci, pracownicy, jak i osoby przypadkowe…Nie ma żadnych ograniczeń, szlabanów, czy zakazów wjazdu. Nie ulega wątpliwości, że zarówno na terenie skupu złomu jak i na terenie pomiędzy ul. (...) a bramą skupu złomu odbywa się ruch lądowy ” ( str.4 uzasadnienia, k.105 odwrót akt ). Zdaniem Sądu Okręgowego to stanowisko Sądu I instancji jest trafne. Przestępstwo określone w art. 178a § 4 k.k. podobnie jak jego typ podstawowy z art. 178a § 1 k.k. może być popełnione wszędzie tam gdzie odbywa się ruch pojazdów, a więc na drogach publicznych, osiedlowych, terenach budowlanych itp. Ruch drogowy zawierający się w pojęciu ruchu lądowego, odbywa się na wszystkich drogach, które z racji swojego przeznaczenia służą ruchowi pojazdów i pieszych. Inaczej mówiąc chodzi tu nie tylko o drogi publiczne w rozumieniu ustawy o drogach publicznych, ale o każde miejsce w którym odbywa się ruch pojazdów pod warunkiem że jest do tego ruchu przeznaczone. Miejscem tym mogą być np. tereny zakładów przemysłowych czy też lotnisk ( zob. m.in. uchwała pełnego składu Izby Karnej SN z dnia 28 lutego 1975 r., V KZP 2/74 OSNKW 1975, nr 3-4, poz.33, A.Marek komentarz do art.178a k.k. teza 7, T.Razowski komentarz do art.178a k.k. teza 15 LEX 36/2014 ). W orzecznictwie sądów apelacyjnych obecny jest pogląd, że przestępstwo kwalifikowane z wyżej wymienionego przepisu można popełnić nawet na polnej drodze pod tym jednakże warunkiem, że jest to droga ogólnodostępna na której odbywa się ruch pojazdów, nie zaś prywatna droga dojazdowa do pól uprawnych ( zob. wyrok SA w Krakowie z dn.7.04.2004 r. II AKa 69/04 KZS 2004/4/40 ). Skoro więc ruch lądowy w rozumieniu art. 178a § 1 i 4 k.k. może odbywać się na obszarze zakładu przemysłowego, terenu budowlanego a nawet drogi polnej, może mieć miejsce także na terenie punktu skupu złomu i drogi dojazdowej do tego punktu w czasie gdy teren ten jest ogólnodostępny dla pracowników, klientów, postronnych osób. Zarzut apelacji obrońcy nie jest więc uzasadniony, nie doszło bowiem w niniejszej sprawie do obrazy prawa materialnego w sposób wskazywany w tym środku odwoławczym.

Jedynie na marginesie odnieść należy się do jeszcze jednej kwestii prawnej. Zdaniem Sądu Okręgowego w wyżej wymienionym składzie przestępstwo z art.178a § 1 k.k. ( co oczywiste, także w postaci kwalifikowanej z art. 178a § 4 k.k. ) może być popełnione w formie stadialnej przestępstwa w postaci usiłowania z art. 13 § 1 k.k. W niniejszej sprawie zgodnie z ustalonym stanem faktycznym oskarżony wyjechał samochodem z terenu punktu skupu złomu kierując się na ulicę (...) i kiedy dojeżdżał do krawędzi jezdni na widok radiowozu zatrzymał pojazd i zaczął nim cofać. Gdyby więc nawet przyjąć ( z czym Sąd Okręgowy się nie zgadza podzielając zapatrywanie prawne Sądu I instancji, o czym mowa była wyżej ) że oskarżony jadąc na terenie punktu skupu złomu i na drodze dojazdowej do niego nie poruszał się „w ruchu lądowym” to ewidentnie zmierzał do wjazdu na drogę gdzie ten ruch się odbywa i jedynie widok radiowozu policyjnego go od tego powstrzymał. Nawet więc przyjęcie interpretacji prawnej pojęcia „ruchu lądowego” prezentowanej w apelacji obrońcy nie uwalniałoby oskarżonego od odpowiedzialności karnej, tyle że przy przyjęciu kwalifikacji prawnej z art.13 § 1 k.k. w zw. z art.178a § 4 k.k.

W tym stanie rzeczy - zważywszy ponadto że wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności o charakterze bezwzględnym i środek karny z art.42 § 2 k.k. nie są rażąco surowe gdy ma się na względzie wielokrotną uprzednią karalność oskarżonego w tym dwukrotnie za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości – Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego R. F. uznając jego apelację i apelację obrońcy za oczywiście bezzasadne.

Na podstawie art. 29 ustawy prawo o adwokaturze Sad Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. I. P. kwotę 516,60 zł. w tym 96,60 zł. podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. Sąd Okręgowy zważywszy na sytuację materialną oskarżonego zwolnił go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.