Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 02 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w W. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSR Iwona Dzięgielewska
Ławnicy:	Elżbieta Marek, Jakub Dudek
Protokolant:	Joanna Kalinowska

po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2016 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa K. J., M. K.

przeciwko

pozwanej M. F. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą Akademia (...) M. F. w W.

dopozwanej A. K.

o odszkodowanie, o wynagrodzenie za okres wypowiedzenia, wynagrodzenie za pracę, o ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy, wydanie świadectwa pracy, odszkodowanie za niewydanie świadectwa pracy, składki ZUS

orzeka:

1. wobec pozwanej M. F. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą Akademia (...) M. F. w W. powództwo oddala:

2. wobec dopozwanej A. K. postępowanie umarza;

3.w zakresie roszczenia o składki na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych umarza postępowanie w sprawie;

4.zasądza od powódki K. J. na rzecz pozwanej M. F. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą Akademia (...) M. F. w W. kwotę 1800,00 zł ( jeden tysiąc osiemset złotych) oraz od powódki M. K. na rzecz pozwanej M. F. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą Akademia (...) M. F. w W. kwotę 900,00 zł ( dziewięciuset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

5.zasądza od pozwanej M. F. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą Akademia (...) M. F. w W. na rzecz dopozwanej A. K. kwotę 1800,00 zł (jeden tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt: VI 425/14

UZASADNIENIE

W dniu 25 sierpnia 2014 roku (data prezentaty) powódka K. J. wniosła pozew przeciwko M. F. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą Akademia (...) M. F. o uznanie sposobu rozwiązania umowy za niezgodny z prawem, zasądzenie od pozwanego pracodawcy na jej rzecz zaległych świadczeń w wysokości 4 500 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 18 sierpnia 2014 roku do dnia zapłaty z tytułu trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia oraz ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy. Ponadto wniosła o zasądzenie odszkodowania w kwocie 4 500 zł (w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 18 sierpnia 2014 roku do dnia zapłaty za niezgodny z prawem sposób rozwiązania umowy o pracę, jak również pozostawienie powódki bez ubezpieczenia społecznego od dnia 18 sierpnia 2014 roku oraz pozbawienia możliwości zarejestrowania w urzędzie pracy oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania (pozew k. 1).

W uzasadnieniu wskazała, iż jej pracodawca – M. F. w dniu 18 sierpnia 2014 roku zakończyła prowadzenie działalności gospodarczej. Pracodawca nie wręczył powódce wypowiedzenia, namawiał jedynie do rozwiązania stosunku pracy za porozumieniem stron. Powódka nie zgodziła się na taki sposób zakończenia stosunku pracy, nie otrzymała ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, a także świadectwa pracy i książeczki sanepidu (pozew k. 1).

W odpowiedzi na pozew z dnia 5 listopada 2014 roku (data prezentaty) pozwana M. F. prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą Akademia (...) M. F. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego (odpowiedź na pozew k. 22).

W uzasadnieniu wskazała, iż przedmiotem prowadzonej przez nią działalności gospodarczej był ż.. W dniu 17 sierpnia 2014 roku pozwana zakończyła prowadzoną przez siebie działalność gospodarczą. O planowanym przejściu zakładu pracy na innego pracodawcę pracownicy pozwanej dowiedzieli się na przełomie czerwca i lipca, kiedy to do ż. zaczęły przychodzić osoby zainteresowane przejęciem od pozwanej zakładu pracy. Ponadto pozwana przeprowadzała z pracownikami rozmowy na ten temat i uprzedzała o prawie do rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem w razie nie wyrażenia zgody na przejście zakładu pracy na nowego pracodawcę. Przejście zakładu pracy na nowego pracodawcę – A. K. nastąpiło w dniu 18 sierpnia 2014 roku i w tym dniu powódka stawiła się do pracy. Następnego dnia powódka nie stawiła się w pracy, a także nie podała przyczyny swego niestawiennictwa. Wobec nie rozwiązania przez żadną ze stron umowy o pracę, a także wobec opuszczenia przez powódkę jej stanowiska pracy bez podania przyczyny, w ocenie pozwanej, chybione jest roszczenie powódki o uznanie przez sąd rozwiązania umowy o pracę za niezgodne z prawem, a co za tym idzie za chybione należy uznać również roszczenie powódki o wypłatę odszkodowania z tytułu rozwiązania umowy w sposób niezgodny z prawem. Pozwana wskazała również, iż powódka w 2014 roku wykorzystała 10 z przysługujących jej 26 dni urlopu wypoczynkowego. Nowy pracodawca – A. K., wobec przejęcia całego zakładu pracy, weszła w stosunki pracy ze wszystkimi pracownikami zatrudnionymi na podstawie umowy o pracę, w tym z powódką. Zarówno A. K., jak i pozwana nie rozwiązała z powódką umowy o pracę, a zaproponowane przez nowego pracodawcę warunki pracy i płacy były dla powódki korzystne (odpowiedź na pozew k. 23-27).

W dniu 25 sierpnia 2014 roku (data prezentaty) powódka M. K. wniosła pozew przeciwko M. F. prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą Akademia (...) M. F. o uznanie sposobu rozwiązania umowy za niezgodny z prawem, zasądzenie od pozwanego pracodawcy na jej rzecz zaległych świadczeń w wysokości 1 500 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 18 sierpnia 2014 roku do dnia zapłaty z tytułu jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia oraz ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy. Ponadto wniosła o zasądzenie odszkodowania w kwocie 4 500 zł (w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 18 sierpnia 2014 roku do dnia zapłaty za niezgodny z prawem sposób rozwiązania umowy o pracę, jak również pozostawienie powódki bez ubezpieczenia społecznego od dnia 18 sierpnia 2014 roku oraz pozbawienia możliwości zarejestrowania w urzędzie pracy oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania (pozew k. 1 akt VI P 426/14).

W uzasadnieniu wskazała, iż jej pracodawca – M. F. w dniu 18 sierpnia 2014 roku zakończyła prowadzenie działalności gospodarczej. Pracodawca nie wręczył powódce wypowiedzenia, namawiał jedynie do rozwiązania stosunku pracy za porozumieniem stron. Powódka nie zgodziła się na taki sposób zakończenia stosunku pracy, nie otrzymała ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w wymiarze 20 dni, wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, a także świadectwa pracy i książeczki sanepidu (pozew k. 1 akt VI P 426/14).

W odpowiedzi na pozew z dnia 5 listopada 2014 roku (data prezentaty) pozwana M. F. prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą Akademia (...) M. F. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego (odpowiedź na pozew k. 20 akt VI P 426/14).

W uzasadnieniu wskazała, iż przedmiotem prowadzonej przez nią działalności gospodarczej był żłobek. W dniu 17 sierpnia 2014 roku pozwana zakończyła prowadzoną przez siebie działalność gospodarczą. O planowanym przejściu zakładu pracy na innego pracodawcę pracownicy pozwanej dowiedzieli się na przełomie czerwca i lipca, kiedy to do ż. zaczęły przychodzić osoby zainteresowane przejęciem od pozwanej zakładu pracy. Ponadto pozwana przeprowadzała z pracownikami rozmowy na ten temat i uprzedzała o prawie do rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem w razie nie wyrażenia zgody na przejście zakładu pracy na nowego pracodawcę. Przejście zakładu pracy na nowego pracodawcę – A. K. nastąpiło w dniu 18 sierpnia 2014 roku i w tym dniu powódka stawiła się do pracy. Następnego dnia powódka nie stawiła się w pracy, a także nie podała przyczyny swego niestawiennictwa. Wobec nie rozwiązania przez żadną ze stron umowy o pracę, a także wobec opuszczenia przez powódkę jej stanowiska pracy bez podania przyczyny, w ocenie pozwanej, chybione jest roszczenie powódki o uznanie przez sąd rozwiązania umowy o pracę za niezgodne z prawem, a co za tym idzie za chybione należy uznać również roszczenie powódki o wypłatę odszkodowania z tytułu rozwiązania umowy w sposób niezgodny z prawem. Wobec nie rozwiązania przez powódkę ani przez pozwaną łączącej ich umowy o pracę, nie było możliwe wypłacenie powódce przez pozwaną ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy czy też wydanie świadectwa pracy oraz książeczki sanepidu. Pozwana wskazała również, iż powódka w 2014 roku wykorzystała 11 z przysługujących jej 20 dni urlopu wypoczynkowego (odpowiedź na pozew k. 21-25 akt VI P 426/14).

Zarządzeniem z dnia 1 grudnia 2014 roku Sąd połączył sprawę o sygn. akt VI P 426/14 ze sprawą niniejszą do wspólnego rozpoznania (zarządzenie k. 28 akt VI P 426/14).

Pismem procesowym z dnia 4 maja 2015 roku pełnomocnik powódki wskazał, iż brak jest podstawy prawnej dochodzonego przez powódki roszczenia, albowiem pozwana po dniu 17 sierpnia 2014 roku przestała być stroną zawartych z powódkami umów o pracę, zatem ewentualne roszczenia powódek w zakresie wypłaty wynagrodzenia należnego im z tytułu świadczonej przez nie pracy po dniu 17 sierpnia 2014 roku winny być kierowane do nowego pracodawcy – A. K. (pismo k. 73).

Pismem złożonym na rozprawie w dniu 8 października 2015 roku powódka M. K. sprecyzowała żądanie pozwu, wskazując, iż dochodzi łącznej kwoty w wysokości 7 598,56 zł, na którą składają się:

1.  odszkodowanie w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia – 2 000 zł brutto,

2.  odszkodowanie za niewydanie w terminie świadectwa pracy – 4 032 zł,

3.  składki ZUS za okres od 19 do 31 sierpnia 2014 roku – 378,56 zł, wraz z wynagrodzeniem za ww. okres w kwocie 900 zł brutto,

4.  ekwiwalent za trzy dni niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego – 288 zł brutto (pismo k. 133; protokół k. 146v).

Pismem z dnia 9 maja 2016 roku (data prezentaty) powódka K. J. sprecyzowała żądanie pozwu i wskazała, iż dochodzi łącznej kwoty 12 285 zł, na którą składają się następujące kwoty:

- 6 300 zł tytułem wynagrodzenia za trzymiesięczny okres wypowiedzenia,

- 4 233,60 zł tytułem odszkodowania za niewydanie świadectwa pracy, obliczone zgodnie z zasadą ustalania ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy,

- 945 zł tytułem wynagrodzenia za okres od 19 sierpnia 2015 roku do 31 sierpnia 2015 roku,

- 806,40 zł tytułem ekwiwalentu za 8 dni zaległego urlopu (pismo k. 192).

Ponadto na terminie rozprawy w dniu 8 października 2015 roku powódki cofnęły roszczenie o zapłatę składek ZUS za okres od 19 do 31 sierpnia 2014 roku oraz za okres wypowiedzenia (protokół k. 146v).

Na terminie rozprawy w dniu 18 grudnia 2015 roku pozwana podtrzymała wniosek o wezwanie do udziału w sprawie A. K.. Powódki M. K. oraz K. J. podtrzymały sprzeciw przeciwko wezwaniu A. K. do udziału w sprawie (protokół k. 186).

Postanowieniem z dnia 18 grudnia 2015 roku Sąd wezwał A. K. do udziału w sprawie w charakterze pozwanej (postanowienie k. 189).

W odpowiedzi na pozwy powódek pozwana A. K. wniosła o oddalenie powództw wobec A. K. w całości (odpowiedź na pozwy k. 259-260).

W uzasadnieniu wskazała, iż powództwo wniesione przez powódki w odniesieniu do pozwanej A. K. jest w całości niezasadne. A. K. nie jest i nigdy nie stała się pracodawcą powódek. W ocenie pozwanej nigdy nie doszło do przejęcia zakładu pracy przez A. K., a tym samym pozwana A. K. nie odpowiada za zobowiązania M. F. wynikające ze stosunków pracy, jakie łączyły ją z powódkami. Umowa sprzedaży zawarta między pozwanymi w dniu 14 sierpnia 2014 roku przewidywała przeniesienie własności jedynie poszczególnych składników majątkowych zakładu pracy, a M. F. zobowiązała się do rozwiązania umów z zatrudnionymi przez nią pracownikami, w tym z powódkami. W związku z zawarciem umowy, której przedmiotem była jedynie sprzedaż poszczególnych składników majątkowych, zawarcie umowy nastąpiło w zwykłej formie pisemnej. Gdyby wolą stron było zbycie w całości przedsiębiorstwa i przejęcie pracowników przez firmę (...), zawarcie tej umowy powinno zostać dokonane w formie pisemnej z podpisami notarialnie poświadczonymi. Nawet przy przyjęciu, iż zamiarem stron było przejęcie pracowników na zasadzie określonej w art. 23 ¹ k.p. i ww. umowa sprzedaży jest ważna, pomimo niezachowania jej formy, bowiem pozwana A. K. stanowczo zaprzecza, iż nastąpiło przejęcie pracowników, to ze względu na rozwiązanie umów o pracę z powódkami przez M. F. przed rzekomym przejęciem zakładu pracy przez pozwaną A. K., A. K. nie jest zobowiązana do zapłaty roszczeń, których domagają się powódki, bowiem skutek określony w art. 23 ¹ k.p. dotyczy wyłącznie stosunków pracy istniejących w dacie przejścia zakładu pracy na innego pracodawcę (odpowiedź na pozwy k. 201-204).

W załączniku do protokołu rozprawy z dnia 1 marca 2016 roku pozwana A. K. zmodyfikowała stanowisko w ten sposób, iż wniosła o uchylenie postanowienia Sądu z dnia 18 grudnia 2015 roku o wezwaniu do udziału w sprawie w charakterze pozwanej A. K., a także o umorzenie postępowania wobec pozwanej A. K. i zasądzenie od pozwanej M. F. na rzecz pozwanej A. K. kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanym. W uzasadnieniu wskazała, iż A. K. nie posiada legitymacji do bycia stroną pozwaną w procesie, z uwagi na stanowczy sprzeciw powódek przeciwko wezwaniu jej do udziału w sprawie w charakterze pozwanego. Ponadto niezasadne jest twierdzenie pozwanej M. F., iż nie zobowiązała się do rozwiązania umów o pracę ze swoimi pracownikami. Wolą stron przy podpisywaniu umowy z dnia 14 sierpnia 2014 roku nie było przejście pracowników z przedsiębiorstwa (...) do przedsiębiorstwa (...). Pracownicy M. F. nadal byli jej pracownikami w następnych dniach, o czym świadczy podpisanie porozumień przez M. F. z jej pracownikami w dniu 16 sierpnia 2014 roku i próba rozwiązania przez M. F. umów o pracę z powódkami w dniu 18 sierpnia 2014 roku (załącznik do protokołu k. 232-236).

Na terminie rozprawy w dniu 28 kwietnia 2016 roku powódka M. K. i K. J. podtrzymała roszczenie o wydanie świadectwa pracy (protokół k. 276).

W dalszym toku postępowania strony podtrzymały stanowiska w niezmienionym kształcie (protokół k. 283).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka K. J. w dniu 1 stycznia 2012 roku zawarła umowę o pracę na czas nieokreślony z M. F. prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą Akademia (...) w W. w pełnym wymiarze czasu pracy, za wynagrodzeniem miesięcznym w wysokości 2 100 zł brutto na stanowisku opiekunki dziecięcej. Wcześniej powódka była zatrudniona na podstawie umowy o pracę z dnia 1 lipca 2011 roku na czas określony do dnia 31 grudnia 2011 roku (umowa o pracę k. 13; umowa na czas określony k. 14).

Powódka M. K. w dniu 1 października 2012 roku zawarła umowę o pracę na czas nieokreślony z M. F. prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą Akademia (...) w W. w pełnym wymiarze czasu pracy, za wynagrodzeniem miesięcznym w wysokości 2 000 zł brutto na stanowisku opiekunki dziecięcej. Wcześniej powódka była zatrudniona na podstawie umowy o pracę z dnia 1 kwietnia 2012 roku na czas określony do dnia 30 września 2012 roku (umowa o pracę k. 3 akt VI P 426/14; świadectwo pracy nieoznakowana karta akt osobowych).

Do zakresu obowiązków osób zatrudnionych na stanowisku opiekunki dziecięcej w Akademii (...) w W. należało m.in.:

-

kształtowanie u dzieci pozytywnych cech osobowościowych, uczestniczenie w wychowaniu moralnym i społecznym,

-

doskonalenie sprawności motorycznej i manualnej dziecka,

-

przekazywanie przełożonym i rodzicom informacji na temat aktualnego stanu zdrowia dziecka,

-

planowanie pracy dydaktyczno – wychowawczej w zależności od wieku dziecka

-

organizowanie własnego miejsca pracy i środków pracy dydaktyczno – opiekuńczo – wychowawczej z dzieckiem,

-

współpraca z przełożonymi, wykonywanie poleceń służbowych w zakresie swoich obowiązków (zakres obowiązków k. 5).

W czerwcu 2014 roku pozwana M. F. zamieściła ogłoszenie o sprzedaży żłobka. Zainteresowanie kupnem nie było zbyt duże, kupcy przychodzili i pytali o kondycję placówki, ilość wychowanków itp. Pod koniec lipca pozwana A. K. spotkała się z M. F. w celu zapoznania się z funkcjonowaniem żłobka i panujących w nim warunków. A. K. podczas spotkań towarzyszył jej partner, M. L.. M. F. prosiła parę, aby nie zapowiadali pracownikom żłobka woli zakupu placówki, by nie wprowadzać niepotrzebnego zamętu. Na prośbę M. F. A. K. i M. L. mieli się przedstawić jako rodzice zamierzający oddać dziecko pod opiekę żłobka. Pozwana M. F. oznajmiła, iż bardzo zależy jej, żeby A. K. zatrudniła obecnych pracowników żłobka, bowiem dzieci przyzwyczajają się do opiekunek i dla ich dobra lepiej zachować dotychczasową kadrę (zeznania A. F. k. 126-128; zeznania M. L. k. 244-245 – e-protokół (...) (...)

Również pod koniec lipca 2014 roku w zakładzie pracy wśród pracowników pojawiły się pogłoski, iż pracodawca chce sprzedać żłobek. W dniu 24 lipca M. W. – zatrudniona na stanowisku opiekunki dziecięcej wysłała do powódki K. J. smsa, iż pojawiły się plotki na temat zamknięcia żłobka. Następnego dnia pracownice pozwanej rozmawiały z M. F. na temat rzekomej sprzedaży placówki. W spotkaniu uczestniczyły powódka K. J., oraz zatrudnione u pozwanej P. B. i M. W.. M. F. potwierdziła, iż ma zamiar sprzedać żłobek, jednak nie wskazała daty kiedy to nastąpi i kto będzie kupcem. Następnie na przełomie lipca i sierpnia 2014 roku M. F. przyszła na salę gdzie przebywały dzieci i na forum ogłosiła, iż dojdzie do sprzedaży żłobka oraz przejęcia pracowników przez nowego pracodawcę. Pozwana zapewniała, iż pracownicy pozostaną w zatrudnieniu (zeznania P. B. k. 123-124; zeznania M. W. k. 125-128; zeznania K. J. k. 273-274 e-protokół (...) (...)zeznania M. F. k. 149 v-151v, k. 275 – e-protokół (...) (...)

W dniu 14 sierpnia 2014 roku zawarto umowę sprzedaży Akademii (...) M. F. pomiędzy Akademią (...) w W., reprezentowaną przez M. F. a Usługami pielęgniarskimi A. K. w W., reprezentowaną przez A. K.. Sprzedający zobowiązał się przenieść na kupującego własność mebli, zabawek, strony internetowej i nazwy Akademia (...) wpisanego pod numerem (...) ze wszystkimi pozwoleniami Urzędu Miasta Stołecznego W. Biura Pomocy i (...). Zgodnie z § ust. 3 umowy sprzedający zobowiązał się do uregulowania wszelkich zobowiązań wynikających z prowadzenia Niepublicznego Ż. (...) jakie zostaną wystawione do dnia 18 sierpnia 2014 roku. Ustalenia te dotyczyły również rozliczeń dotyczących zobowiązań ze stosunku pracy pracowników zatrudnionych przez M. F.. W momencie zawierania umowy sprzedaży pracownikami (...) były powódki K. J. i M. K., zatrudnione na czas nieokreślony, także P. B. oraz M. W. zatrudnione na podstawie umowy na czas określony, których termin obowiązywania upływał w sierpniu 2014 roku. A. K. zobowiązała się do zatrudnienia pracowników zatrudnionych przez M. F.. Pozwane uzgodniły, iż M. F. rozwiąże umowy z zatrudnionymi przez siebie pracownikami, a A. K. zaproponuje im zatrudnienie na określonych przez siebie warunkach. Ponadto pozwane ustaliły, iż wszelkie umowy dotyczące usług cateringowych czy dostawy gazu oraz prądu zostaną rozwiązane przez M. F., a następnie zawarte przez A. K., z tymi samymi podmiotami (umowa k. 207-208; zeznania A. K. k. 128-129, k. 275-276 – e-protokół (...) (...)

W tym samym dniu A. K. podpisała umowę najmu domu przy ul. (...) w W., gdzie mieścił się wcześniej (...) prowadzony przez M. F.. Wcześniej M. F. wypowiedziała umowę najmu najemcy i przekonywała wynajmującego by ten podpisał umowę z A. K.. A. K. także zgłosiła się do Urzędu Miasta w celu uzyskania zezwolenia na prowadzenie ż., otrzymała zezwolenie o tym samym numerze co wcześniej M. F., jedynie dokument został wystawiony na jej nazwisko (umowa najmu k. 237-238; zeznania A. K. k. 275-276 – e-protokół (...) (...)

W dniu 16 sierpnia 2014 roku M. F. oraz zatrudnione przez nią P. B. oraz M. W. rozwiązały łączące je umowy o pracę w trybie porozumienia stron. A. K. zatrudniła P. B. oraz M. W. na podstawie umowy o pracę (porozumienia k. 210-211; zeznania P. B. k. 123-124; zeznania M. W. k. 125-126).

W dniu 17 sierpnia 2014 roku M. F. zaprzestała wykonywania działalności gospodarczej. W dniu 22 sierpnia 2014 roku nastąpiło wykreślenie wpisu z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (wydruk (...) k. 29).

W dniu 18 sierpnia 2014 roku powódka K. J. stawiła się w pracy po powrocie z urlopu. W żłobku była nowa właściciel – A. K., która zaprosiła ją do swojego pokoju i zaproponowała jej podpisanie umowy o pracę. Powódka J. gdy dowiedziała się, że ma to być zupełnie nowa umowa, z innym pracodawcą niż dotychczas, odmówiła podpisania umowy, gdyż nie chciała stracić wszelkich świadczeń wynikających ze stosunku pracy z M. F., tj. urlopu i wynagrodzenia za trzymiesięczny okres wypowiedzenia. Następnie w ż. pojawiła się M. F. i zaproponowała powódce rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron. Powódka nie zgodziła się na taki sposób zakończenia stosunku pracy i podpisała listę obecności. Powódka nie rozmawiała z A. K. na temat warunków jej zatrudnienia, bowiem nie miała rozwiązanej umowy o pracę z M. F.. Pod koniec sierpnia skontaktowała się z pozwaną F. z prośbą o zwrot dokumentów pracowniczych. M. F. oświadczyła powódce, iż dokumenty znajdują się u A. K., która, w ocenie M. F. jest jej nowym pracodawcą (zeznania K. J. k. 146-148; k. 273-274 e-protokół (...) (...) lista obecności k. 1 akt osobowych).

Powódka M. K. w od 21 lipca 2014 roku przebywała na urlopie wypoczynkowym. W tym czasie zadzwoniła do niej powódka K. J. i przekazała informacje o doniesieniach na temat sprzedaży ż. W dniu 4 sierpnia 2014 roku powódka wróciła do pracy po urlopie, a następnie przez okres tygodnia przebywała na zwolnieniu lekarskim. W dniu 18 sierpnia 2014 roku powódka M. K. stawiła się do pracy po powrocie ze zwolnienia lekarskiego. M. F. zaproponowała powódce rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron. Powódka nie przystała na propozycję pozwanej i podpisała przedstawioną listę obecności. Nie rozmawiała z A. K. na temat warunków zatrudnienia, bowiem nie rozwiązała z pozwaną F. umowy o pracę. Powódka M. K. zwróciła się do M. F. o zwrot dokumentów, pozwana zaś oświadczyła jej, iż wszelkie dokumenty znajdują się u A. K.. M. F. zostawiła książeczki sanepidu powódek u A. K., a dokumenty pracownicze przechowywała u siebie, po odbiorze ich z biura rachunkowego (zeznania M. K. k. 148v-149, k. 274-275 – e-protokół (...) (...) zeznania M. F. k. 149 v-151v, k. 275 – e-protokół (...) (...) lista obecności k. 1 akt osobowych).

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie wyżej wskazanych dokumentów zgromadzonych w aktach sądowych i aktach osobowych w zakresie opisanym wyżej z przywołaniem odpowiednich kart akt sprawy i na podstawie zeznań świadków: P. B. k. 123-124, M. W. k. 125-126 oraz M. L. k. 244-245 – e-protokół (...) (...) P. B. oraz M. W. zeznały na temat przyczyn rozwiązania umowy o pracę z M. F. oraz fakcie informowania przez pozwane o zamiarze i procedurze sprzedaży ż.. Z kolei świadek M. L. towarzyszył A. K. w procesie zakupuż. i posiadał wiedzę na temat ustaleń poczynionych pomiędzy pozwanymi. Zeznania ww. świadków były spójne i logiczne oraz korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, dlatego Sąd uznał je za wiarygodne.

Sąd również dał wiarę zeznaniom powódki K. J. k. 146-148; k. 273-274 e-protokół (...) (...)oraz M. K. k. 148v-149, k. 274-275 – e-protokół (...) (...). Sąd dał wiarę zeznaniom powódek w zakresie przebiegu wydarzeń z dnia 18 sierpnia 2014 roku i okoliczności informowania powódek o fakcie zamiaru sprzedaży żłobka. W ocenie Sądu zeznania powódek nie budziły wątpliwości, dlatego posłużyły za podstawę ustaleń faktycznych.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zeznaniach pozwanych M. F. k. 149 v-151v, k. 275 – e-protokół (...) (...)oraz A. K. k. 275-276 – e-protokół (...) (...) A. K. przed wezwaniem Sądu do wzięcia udziału w sprawie w charakterze pozwanego zeznawała w sprawie jako świadek – k. 128-129. Zeznania A. K. dotyczące proponowanych powódkom warunków zatrudnienia pozostawały ze sobą w sprzeczności, a także nie korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym w sprawie, dlatego Sąd nie znalazł podstaw do uznania je za wiarygodne w tym zakresie. Z kolei Sąd nie dał wiary zeznaniom M. F., iż powódki w dniu 18 sierpnia 2014 roku podpisały jej listę obecności z uwagi na fakt, iż A. K. jeszcze nie wydrukowała swojej listy. Z akt sprawy wynika, iż A. K. w dniu 18 sierpnia 2014 roku przedstawiła pracownikom, z którymi podpisała umowę o pracę listę obecności (k. 242). Wobec powyższego Sąd dał wiarę zeznaniom M. F. w zakresie w jakim korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym w sprawie.

Autentyczność i treść dokumentów stanowiących podstawę ustalenia stanu faktycznego, nie była kwestionowana przez żadną ze stron, toteż Sąd uznał je za pełnowartościowy materiał dowodowy.

Sąd zważył, co następuje:

Podstawą ustaleń Sądu w niniejszej sprawie było czy doszło do przejścia zakładu pracy – Akademii (...) na pracodawcę A. K. prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą Usługi pielęgniarskie A. K..

Zgodnie z art. 23 ¹ § 1 k.p. w razie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę staje się on z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy, z zastrzeżeniem przepisów § 5.

Przepisy polskiego porządku prawnego nie zawierają definicji przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę. Jak wynika z orzecznictwa Sądu Najwyższego, w zakresie definicji pojęcia przejścia zakładu pracy, należy odwołać się do prawodawstwa unijnego. Zgodnie z obowiązującą w Unii Europejskiej zasadą dokonywania proeuropejskiej wykładni prawa krajowego, obowiązkiem sędziego krajowego jest nadanie regulacji prawa wewnętrznego takiego sensu normatywnego, który będzie pozostawał w zgodzie z porządkiem prawnym Unii. Dotyczy to także orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, poprzednio Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 2014 roku, I BP 8/13, LEX nr 1511807).

Wobec powyższego należy przytoczyć uregulowania dyrektywy Rady 2001/23/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części przedsiębiorstw lub zakładów. W jej rozumieniu „przejęcie" następuje wówczas, kiedy przejmowana jest jednostka gospodarcza, która zachowuje swoją tożsamość, oznaczającą zorganizowane połączenie zasobów, którego celem jest prowadzenie działalności gospodarczej, bez względu na to, czy jest to działalność podstawowa czy pomocnicza (art. 1 ust. 1 lit. b dyrektywy).

Sąd Najwyższy w ww. orzeczeniu wskazał zalecenia, jakimi należy kierować się przy ustalaniu czy w konkretnym stanie faktycznym doszło do przejścia zakładu pracy na innego pracodawcę. Po pierwsze należy zbadać czy przejście przedsiębiorstwa, zakładu lub części przedsiębiorstwa, zakładu następuje w drodze prawnego przekazania lub połączenia. Po drugie, czy przejście dotyczy jednostki gospodarczej, przez którą należy rozumieć zorganizowane połączenie zasobów, którego celem jest prowadzenie działalności gospodarczej, bez względu na to, czy jest to działalność podstawowa czy pomocnicza. Po trzecie, czy przejście następuje pod warunkiem, że przekazywana jednostka gospodarcza zachowuje tożsamość.

W pierwszej kolejności Sąd musi dokonać identyfikacji zakładu pracy lub części zakładu pracy (jednostki gospodarczej) będących przedmiotem przejścia. Chodzi tu o ustalenie, czy występuje dostatecznie wyodrębniona jednostka (zakład pracy lub część zakładu pracy), którą można uznać za zorganizowane połączenie zasobów, którego celem jest prowadzenie działalności gospodarczej. Kolejnym krokiem powinno być ustalenie, jakiego rodzaju jednostka jest przedmiotem przejścia w danej sprawie, a w szczególności, czy jest to jednostka, którą konstytuuje przede wszystkim zespół pracowników, czy też o jej wyodrębnieniu przesądzają składniki materialne. Na koniec Sąd powinien zbadać, czy jednostka ta zachowała tożsamość po przejściu usługi, czy jej działanie jest rzeczywiście kontynuowane lub podjęte ponownie przez nowego pracodawcę ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 2014 roku, I BP 8/13, LEX nr 1511807).

Przekładając powyższe na grunt niniejszej sprawy należy zważyć, iż M. F. i A. K. w dniu 14 sierpnia 2014 roku zawarły umowę sprzedaży Akademii (...). Przedmiotem sprzedaży była własność mebli, zabawek, strony internetowej i nazwy Akademia (...) wpisanego pod numerem zezwolenia (...). W ocenie Sądu zawarcie przez strony przedmiotowej umowy jest formą prawnego przekazania, której zgodność z prawem również podlegała ocenie Sądu, bowiem czynności prawne, na podstawie których dochodzi do przejęcia zakładu pracy na podstawie art. 23 ¹ k.p., powinny być zgodne z prawem. W rozumieniu tego przepisu za legalne należy uznać czynności dokonane w dobrej wierze w ramach obowiązującego porządku prawnego, tj. niestanowiące czynu zabronionego. Przepis art. 23 ¹ k.p. ma charakter ochronny, z którego wynika konieczność zapewnienia pracownikom stabilizacji zatrudnienia i jego warunków. W tym też znaczeniu (i tylko w tym) sąd pracy ocenia, czy doszło do przejęcia zakładu pracy na podstawie legalnego transferu (czynności zgodnej z prawem). Ocenia więc tylko, czy czynności będące podstawą transferu zostały dokonane w ramach obowiązującego porządku prawnego (nie stanowiły czynu zabronionego) oraz, czy podmioty uczestniczące w przejęciu działały w dobrej wierze - były przekonane co do zgodności z prawem i nieświadome wadliwości dokonywanych czynności ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 2009 roku, I PK 205/08, LEX nr 653421). Wobec powyższego Sąd nie badał zgodności z prawem formy umowy zbycia przedsiębiorstwa, bowiem nie należy to do kognicji sądu pracy. Jak wskazywała strona dopozwana, zbycie przedsiębiorstwa w innej formie niż forma zastrzeżona przez ustawę (forma pisemna z podpisami notarialnie poświadczonymi) skutkuje nieważnością takiej umowy. W ocenie Sądu forma umowy sprzedaży zawartej między pozwanymi w dniu 14 sierpnia 2014 roku nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia o legalności przejęcia. W wyniku przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd ustalił, iż strony działały w dobrej wierze, pozwana M. F. zeznała, iż miała na celu zakończenie działalności gospodarczej, a zamiarem A. K. było prowadzenie ż.. Umowa sprzedaży dotycząca przeniesienia własności składników części przedsiębiorstwa o charakterze majątkowym nie stanowiła czynu zabronionego, a strony ją zawierające działały w dobrej wierze.

W kwestii badania przesłanki czy przejście dotyczy jednostki gospodarczej, Sąd zważył, iż w terminologii jednostki gospodarczej mieści się pojęcie zakładu pracy czy części zakładu pracy. Podstawowe znaczenie dla faktu wystąpienia transferu ma ocena charakteru jednostki gospodarczej. Chodzi o ustalenie, czy jest to jednostka, której zasadniczymi zasobami, wartościami decydującymi o jej charakterze i zdolności do prowadzenia działalności są pracownicy i ich kwalifikacje czy też składniki materialne (zob. wyrok SN z dnia 29 marca 2012 roku, I PK 150/11, LEX nr 1167736; wyrok SN z dnia 11 kwietnia 2012 r., I PK 145/11, LEX nr 1168867). W ocenie Sądu działalność niepublicznego p. opiera się przede wszystkim na kadrze wykwalifikowanych opiekunów, którzy mają zapewnić dzieciom należytą opiekę wychowawczą, a także dbać o ich rozwój. Zgodnie z art. 6 ust. 5 pkt 2 ustawy z dnia 7 września 1991 roku o systemie oświaty (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 2156 ze zm.) niepubliczne p. zatrudnia nauczycieli posiadających kwalifikacje określone dla nauczycieli przedszkoli publicznych; przepisy ust. 6 i art. 7 ust. 1ba stosuje się odpowiednio. Niepubliczne p.jest jednostką, której filarem działalności są pracownicy, dlatego też dla oceny faktu przejścia zakładu pracy istotne jest ustalenie czy doszło do przejęcia zatrudnionych pracowników. Niewątpliwie dwie pracownice M. P. B. oraz M. W. kontynuowały zatrudnienie u A. K.. Bezspornym pozostaje również fakt, iż A. K. proponowała powódkom zatrudnienie już w momencie gdy pierwszy raz stawiły się w przedszkolu po zmianie właściciela. W ocenie powódek zatrudnienie to było niemożliwe, bowiem wciąż łączyła je umowa o pracę z M. F.. Z kolei M. F. twierdziła, iż skoro zaprzestała już prowadzenia działalności gospodarczej, nie można mówić o kontynuowaniu zatrudnienia. Podkreślić należy, iż zakończenie działalności gospodarczej przez pracodawcę będącego osobą fizyczną nie jest równoznaczne z ustaniem stosunków pracy z jego pracownikami. Zgodnie z art. 3 k.p. pracodawcą jest bowiem jednostka organizacyjna, choćby nie posiadała osobowości prawnej, a także osoba fizyczna, jeżeli zatrudniają one pracowników. Z treści przytoczonego przepisu wynika zatem, że dla posiadania statusu pracodawcy wystarczająca jest okoliczność zatrudniania pracowników, natomiast bez znaczenia pozostaje prowadzenie działalności gospodarczej. Jak zważył Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z dnia 19 września 2012 roku, III AUa 720/12, LEX nr 1218477, przedsiębiorca może zakończyć i wyrejestrować działalność gospodarczą, co nie oznacza, że przestaje istnieć jako podmiot zatrudniający pracowników. Osoby zatrudnione nie są bowiem pracownikami działalności gospodarczej, którą prowadzi osoba fizyczna, ale pracownikami tej osoby. Zakończenie działalności gospodarczej jest z całą pewnością uzasadnioną przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę (…). Pozwane zgodnie ustaliły, iż A. K. zatrudni pracownice M. F. z uwagi na dobro wychowanków, bowiem dzieci przyzwyczajają się do opiekunek i zmiana personelu nie byłaby korzystna dla funkcjonowania placówki. W ocenie Sądu powyższe przesądza o charakterze jednostki i uzasadnia zaistnienie przedmiotowej przesłanki w niniejszej sprawie.

Ostatnim kryterium ocennym przejęcie zakładu pracy jest zachowanie tożsamości przekazywanej jednostki gospodarczej. Jak wynika z utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, które też stało się podstawą orzecznictwa Sądu Najwyższego, należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności, przede wszystkim rodzaj przedsiębiorstwa, przejęcie lub brak przejęcia składników majątkowych takich jak budynki i ruchomości, wartość składników niematerialnych w chwili przejęcia, przejęcie lub brak przejęcia większości pracowników przez nowego pracodawcę, przejęcie lub brak przejęcia klientów, a także stopień podobieństwa działalności prowadzonej przed i po przejęciu oraz czas ewentualnego zawieszenia tej działalności. Elementy te muszą być zawsze oceniane całościowo w kontekście konkretnej sprawy i żaden z nich nie może być samodzielnie podstawą przyjęcia, że jednostka (przedsiębiorstwo, zakład lub część zakładu) zachowała tożsamość. Przekładając powyższe na grunt niniejszej sprawy, w ocenie Sądu jednostka przejęta przez A. K. zachowała tożsamość, tj. nazwę, poprzez przejęcie części majątki ruchomego – zabawek, mebli, a także strony internetowej. Ponadto przedszkole mieściło się w tym samym budynku, A. K. podpisała umowę najmu z dotychczasowym wynajmującym oraz z dostawcami usług – cateringu, gazu, prądu itp. Również pod opieką p.pozostałą część tych samych wychowanków, dwie pracownice pozwanej M. F. wyraziły wolę zatrudnienia u A. K.. A. K. wykonywała działalność tożsamą z działalnością M. F. – prowadzenie przedszkola. Prowadzenie takiej działalności jest również obwarowane uzyskaniem stosownych pozwoleń administracyjnych. A. K. uzyskała zezwolenie na prowadzenie niepublicznego przedszkola o tym samym numerze zezwolenia, tj. weszła w miejsce M. F., nie otrzymała nowego tytułu administracyjnego do prowadzenia przedmiotowej działalności. W ocenie Sądu Akademia (...) stanowi dostatecznie wyodrębnioną jednostkę, którą można uznać za zorganizowane połączenie zasobów, którego celem jest prowadzenie działalności gospodarczej.

Zdaniem Sądu kluczowe dla przedmiotowej sprawy jest stanowisko wyrażone w wyroku z dnia z 29 listopada 2005 r., II PK 391/04, LEX nr 195770, w którym Sąd Najwyższy podniósł, że ,,o pojęciu części zakładu pracy, podobnie jak o pojęciu zakładu pracy według art. 23 ^{( 1)} k.p., decydują te elementy - materialne lub niematerialne – które stwarzają możliwość wykonywania pracy przez zatrudnionych pracowników, a zatem powodują, że stanowi on placówkę zatrudnienia, i które, w przypadku ich przejęcia przez inny podmiot (innego pracodawcę), umożliwiają dalsze prowadzenie dotychczasowej lub podobnej działalności i w związku z tym kontynuację pracy pracowników związanych z tą częścią zakładu". Zauważyć więc należy, że ocena, że doszło do przejścia części zakładu pracy na nowego pracodawcę zależy od ustalenia, iż przejął on w faktyczne władanie część mienia lub zadań, stanowiących placówkę zatrudnienia, a więc w zakresie pozwalającym na wykonywanie obowiązków pracowniczych. Natomiast jak podkreślił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 1 października 1997 r., I PKN 301/97, LEX nr 32984 w razie wątpliwości, czy nastąpiło przejęcie części zakładu pracy w rozumieniu art. 23 ^{( 1)} k.p., istotną okolicznością jest także to, że w wyniku dokonanych zmian organizacyjnych nie ma zapotrzebowania na pracę danego pracownika w jego dotychczasowym miejscu i rozmiarze. Przepis art. 23 ^{( 1 )}§ 1 k.p. jest bezwzględnie obowiązujący i przejęcie w tym trybie pracowników przez nowego pracodawcę następuje z mocy prawa, co nie jest uzależnione od jakichkolwiek czynności pracowników (zob. wyrok SN z dnia 1 lutego 2000 roku, I PKN 508/99, LEX nr 47449). W ocenie Sądu powódki nie były obowiązane do rozwiązania umowy z M. F. i zawarcia umów z A. K.. Pozwane chciały uniknąć odpowiedzialności za zobowiązania powstałe w czasie, w którym nie prowadziły działalności gospodarczej, stad też ich umowne ustalenia co do spłaty zobowiązań powstałych przed 18 sierpnia 2014 roku. Jednak w ocenie Sądu obie pozwane miały na celu prowadzenie ż. i zapewnienie ciągłości funkcjonowania placówki. Podkreślić należy, że w przedmiotowej sprawie z uwagi na tożsamy profil działalności i chęci zatrudnienia powódek przez A. K., istniało zapotrzebowanie na pracę świadczoną przez powódki. Ponadto co do zasady zachowano ciągłość funkcjonowania placówki, bowiem w dniu 14 sierpnia 2014 roku pozwane podpisały umowę sprzedaży ż. następnie w okresie od 15 do 17 sierpnia był długi weekend i 18 sierpnia 2014 rokuż.funkcjonował, powódki stawiły się do pracy i podpisały listy obecności M. F., uznając, że wciąż są jej pracownikami. Biorąc pod uwagę całokształt materiału dowodowego i analizę poszczególnych kryteriów dotyczących oceny przejścia zakładu pracy na innego pracodawcę, zdaniem Sądu w dniu 18 sierpnia 2014 roku doszło do przejścia zakładu pracy – Akademii (...) na pracodawcę A. K. prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą Usługi pielęgniarskie A. K.. Jak wskazał SN w wyroku z dnia 30 września 2009 roku, II PK 86/09, LEX nr 559937, datą przejścia jest data faktycznego przejęcia przez nowego pracodawcę mienia, majątku i zadań, a nie data formalnego zawarcia umowy, na podstawie której dochodzi do przejęcia zakładu pracy.

Zgodnie z art. 23 ¹ § 3 k.p. jeżeli u pracodawców, o których mowa w § 1, nie działają zakładowe organizacje związkowe, dotychczasowy i nowy pracodawca informują na piśmie swoich pracowników o przewidywanym terminie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę, jego przyczynach, prawnych, ekonomicznych oraz socjalnych skutkach dla pracowników, a także zamierzonych działaniach dotyczących warunków zatrudnienia pracowników, w szczególności warunków pracy, płacy i przekwalifikowania; przekazanie informacji powinno nastąpić co najmniej na 30 dni przed przewidywanym terminem przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę.

W przedmiotowej sprawie nie doszło do zachowania pisemnej formy zawiadomienia pracowników. Jednak powódki wiedziały o zamiarze sprzedaży ż., informacje te potwierdziła M. F. w rozmowie z pracownicami, a także w późniejszym czasie ogłosiła to powódkom w czasie świadczenia przez nie pracy na jednej z sal przedszkola. Regulacja art. 23 ¹ § 3 k.p. nie ma charakteru bezwzględnego, bowiem, jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 stycznia 2002 r., I PKN 779/00, LEX nr 54893 niewykonanie przez dotychczasowego pracodawcę obowiązku udzielenia informacji i pouczenia z art. 23 ¹ § 3 k.p. nie wpływa na skutek przejęcia zakładu pracy lub jego części z art. 23 ¹ § 1 k.p., polegający na wejściu nowego pracodawcy w prawa i obowiązki strony stosunku pracy.

Znamiennym w przedmiotowej sprawie pozostała również kwestia odpowiedzialności za zobowiązania powstałe po przejściu zakładu pracy na innego pracodawcę. Zgodnie z art. 23 ¹ § 2 k.p., za zobowiązania wynikające ze stosunku pracy, powstałe przed przejściem części zakładu pracy na innego pracodawcę, dotychczasowy i nowy pracodawca odpowiadają solidarnie. Kodeks pracy nie przewiduje wprost kwestii odpowiedzialności za zobowiązanie powstałe po przejściu zakładu pracy. Przepis art. 23 ¹ § 2 k.p. nie wprowadza, ale wręcz wyklucza odpowiedzialność dotychczasowego pracodawcy za zobowiązania powstałe po przejściu zakładu pracy. Z treści tego przepisu i jego charakteru, a zwłaszcza wyjątkowości regulacji w nim wprowadzonej, wynika a contrario, że za zobowiązania powstałe po przejściu zakładu pracy odpowiada wyłącznie nowy pracodawca. Oznacza to też, że pełna regulacja odpowiedzialności pracodawców w przypadku przejęcia zakładu pracy jest dokonana w tym przepisie (M. Gersdorf, Komentarz do art. 23 ¹ k.p., LEX nr 459874). Ponadto jak wskazał Sąd Najwyższy ww. wyroku z dnia 8 stycznia 2002 r., I PKN 779/00, dotychczasowy pracodawca nie odpowiada za zobowiązania nowego pracodawcy powstałe po przejęciu zakładu pracy.

Wobec ustalenia, iż doszło do przejęcia zakładu pracy – Akademii (...) i faktu, iż wszelkie należności do dnia 18 sierpnia 2014 roku zostały przez M. F. spłacone, co do zasady należało podzielić stanowisko wyrażone w załączniku do protokołu pełnomocnika dopozwanej, iż wobec niej należało postępowanie umorzyć. Pozwana A. K. została wezwana do udziału w sprawie na podstawie art. 477 w zw. z art. 194 § 1 k.p.c., na wniosek pozwanej M. F.. Powódki nie zgłosiły żadnych roszczeń wobec pozwanej A. K., dlatego Sąd uznając stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 10 listopada 1999 roku, I PKN 351/99, iż sąd pracy nie może dokonać z urzędu wezwania do udziału w sprawie strony pozwanej nawet jeżeli sądowi wiadomo, że jest ona legitymowana w sprawie, jeżeli pomimo tego powód, wiedząc o tym, stanowczo wskazuje inną stronę pozwaną lub sprzeciwia się takiemu dopozwaniu. Wobec powyższego Sąd nie orzekał merytorycznie o zasadności roszczeń wobec A. K., gdyż takich roszczeń powódki nie zgłosiły. Zgodnie z art. 355 § 1 k.p.c., Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne. W wyniku ustalenia, iż powódki nie dochodziły żadnych roszczeń wobec dopozwanej, Sąd umorzył postepowanie wobec dopozwanej A. K..

Wobec ustalenia, zgodnie z art. 23 ¹ § 2 k.p., iż za zobowiązania powstałe po przejściu zakładu pracy na innego pracodawcę, za zobowiązania powstałe po przejściu odpowiada A. K., powództwo wobec M. F. należało oddalić. Powódki dochodziły roszczeń związanych z ustaniem stosunku pracy, tj. ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, wynagrodzenia za okres wypowiedzenia itp. Roszczenia te kierowały wobec M. F., która ich zdaniem nadal pozostawała pracodawcą powódek. W wyniku przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd ustalił, iż za zobowiązania powstałe po przejściu zakładu pracy odpowiada A. K., nie ma podstaw do zasądzenia roszczeń na rzecz powódek od pozwanej M. F., prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą Akademia (...) M. F..

Powódki na terminie rozprawy w dniu 8 października 2015 roku cofnęły roszczenie o zapłatę składek ZUS za okres od 19 do 31 sierpnia 2014 roku oraz za okres wypowiedzenia. Zgodnie z art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. Sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa (art. 203 § 4 k.p.c.). Instytucja cofnięcia pozwu ma zastosowanie również w przypadku częściowego cofnięcia żądania. Natomiast zgodnie z art. 469 k.p.c. sąd uzna zawarcie ugody, cofnięcie pozwu, sprzeciwu lub środka odwoławczego oraz zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia za niedopuszczalne także wówczas, gdyby czynność ta naruszała słuszny interes pracownika lub ubezpieczonego. W ocenie Sądu cofnięcie przez powódki wskazanego roszczenia nie narusza słusznego interesu pracownika, nie jest sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego i nie zmierza do obejścia prawa. Wobec powyższego Sąd na podstawie art. 203 § 1 i 4 k.p.c. w zw. z art. 355 k.p.c. i art. 469 k.p.c. umorzył postępowanie w zakresie roszczenia o składki na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Wobec oddalenia powództwa, stosownie do zasady odpowiedzialności za wynik procesu, na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Sąd zasądził od powódki K. J. na rzecz pozwanej M. F. kwotę 1 800 zł, ustaloną w oparciu o § 12 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokacie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity Dz. U. z 2013 r., poz. 461 ze zm.) oraz od powódki M. K. na rzecz pozwanej M. F. kwotę 900 zł, ustaloną w oparciu o § 12 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 6 pkt 4 ww. rozporządzenia – w brzemieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie rozporządzenia z dnia 29 lipca 2015 r. (Dz. U. poz. 1079).

Zgodnie z art. 194 § 1 zd. 2 k.p.c., osoba wezwana do udziału w sprawie na wniosek pozwanego może domagać się zwrotu kosztów wyłącznie od pozwanego, jeżeli okaże się, że wniosek był bezzasadny. W niniejszej sprawie wniosek pozwanej M. F. o dopozwanie A. K. okazała się bezzasadny, bowiem powódki nie zgłosiły żadnych roszczeń wobec A. K.. Dlatego też Sąd zasądził na rzecz dopozwanej A. K. od M. F. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą Akademia (...) M. F. na podstawie art. 194 § 1 zd. 2 k.p.c. w zw. z § 11 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity Dz. U. z 2013 r., poz. 490 ze zm.) – w brzemieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie rozporządzenia z dnia 29 lipca 2015 r. (Dz. U. poz. 1079).

Z powyższych względów Sąd orzekł jak w sentencji.