Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 11 marca 2016 r. powód Bank (...) w W. wniósł o zasądzenie od pozwanej I. Z.: a) kwoty 48.460,57 zł z tytułu niespłaconej pożyczki wraz z odsetkami umownymi ustalonymi w Regulaminie dla (...) wysokości 10% rocznie od kwoty 46.460,03 zł, liczonymi za okres od dnia 20 sierpnia 2015 r. do dnia zapłaty, ale nie wyższymi niż dwukrotność stopy odsetek ustawowych za opóźnienie, b) kwoty 1860,54 zł tytułem odsetek umownych za faktyczne opóźnienia w spłacie rat kredytu, liczonych zgodnie z warunkami Regulaminu dla (...) w wysokości 10.00 % w skali roku od udzielonej pożyczki liczonych łącznie za okres od dnia 11 marca 2013 r. do dnia 19 sierpnia 2015 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi dziennie od dnia wystawienia wyciągu z ksiąg bankowych do dnia zapłaty, c) kwoty 110,00 zł tytułem opłat manipulacyjnych za czynności windykacyjne związanych z opóźnieniem w spłacie P. oraz opłat manipulacyjnych za obsługę P. naliczonych zgodnie z warunkami Regulaminu (...) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 110,00 zł, liczonymi dziennie od dnia wystawienia wyciągu z ksiąg bankowych, to jest od dnia 25 lutego 2016 r. do dnia zapłaty. Powód wniósł również o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że strony łączyła umowa pożyczki gotówkowej z dnia 11 marca 2013 r., która w związku z nie uregulowaniem przez pozwaną zadłużenia w sposób i w terminach przewidzianych w umowie została jej wypowiedziana. Pozwana została wezwana do zapłaty kwoty w sumie 48.430,57 zł wraz z odsetkami obliczonymi w sposób wskazany w przesądowym wezwaniu do zapłaty. Pozwana nadal zalega z zapłatą wskazanej sumy i odsetek. (pozew, k. 1-2v., pismo procesowe, k. 38)

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu stanowiska podniosła, iż powód nie wykazał, aby łącząca strony umowa została wypowiedziana. Ponadto wskazała, że załączony wyciąg z ksiąg banku jest jedynie dokumentem prywatnym i nie dowodzi wysokości roszczenia. (protokół rozprawy z dnia 8 sierpnia 2016 r. – 00:01:10 do 00:04:21).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 marca 2013 r. pomiędzy powodem a pozwaną została zwarta umowa pożyczki gotówkowej, na podstawie której pozwana otrzymała tytułem pożyczki nr (...) kwotę 43.077,02 zł, a tytułem konsolidacji (...) / Karty Kredytowej nr (...) kwotę 16.922,98 zł. W umowie ustalono, że całkowita kwota pożyczki wynosić będzie 60.600 zł, całkowity koszt pożyczki - 39.039,67 zł, całkowita kwota do zapłaty - 99.039,67 zł, a opłata przygotowawcza - 600 zł. Zgodnie z umową pożyczka miała zostać spłacona przez pozwaną w 72 ratach, których wysokość określono na kwotę 1.363 zł. Termin spłaty pierwszej raty ustalono na 23 kwietnia 2013 r., a ostatniej na 23 marca 2019 r. Ustalone w umowie oprocentowanie nominalne wyniosło 16,99 %, przy czym Bank był uprawiony do podwyższenia oprocentowania określonego umowie, w ciągu 6 miesięcy od zmiany jednego z wymienionych w umowie wskaźników oraz do obniżenia oprocentowania kredytu udzielonego na podstawie umowy. Strony zastrzegły też, że maksymalne oprocentowanie pożyczki gotówkowej nie może być wyższe niż dopuszczalne przepisami prawa. W przypadku niedotrzymania przez pożyczkobiorcę warunków udzielonej pożyczki albo w razie utraty przez niego zdolności kredytowej Bank mógł wypowiedzieć umowę pożyczki z zachowaniem 30 – dniowego terminu wypowiedzenia (§ 3 pkt 26 umowy). Jeżeli pożyczkobiorca nie spłaci swoich zobowiązań wobec Banku w terminie wskazanym w wypowiedzeniu, cała kwota pożyczki powiększona o należne odsetki i opłaty stawała się wymagalna. Do chwili spłaty zadłużenia wobec Banku, również po rozwiązaniu umowy, Bankowi miały przysługiwać odsetki umowne wyliczone w oparciu o oprocentowanie nominalne określone w umowie lub w piśmie, z uwzględnieniem wysokości odsetek maksymalnych określonych zgodnie z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa. W przypadku rozwiązania umowy odsetki liczone miały być w oparciu o oprocentowanie nominalne obowiązujące w dniu jej rozwiązania. (dowody: umowa pożyczki gotówkowej k. 4-6, regulamin pożyczki gotówkowej k. 7).

Pozwana nie regulowała w terminie wszystkich rat wynikających z umowy pożyczki. (okoliczność niezaprzeczona)

Pismem z dnia 4 lutego 2016 r., działający w imieniu powoda adw. S. G., wezwał pozwaną do zapłaty łącznie kwoty 50.569,00 zł, na którą składała się należność główna w kwocie 46.460,03 zł, odsetki naliczone w kwocie 1.860,54 zł, odsetki skapitalizowane w kwocie 2.138,43 zł i opłaty w kwocie 110 zł - w terminie 3 dni (dowód: wezwanie do zapłaty k. 8).

W dniu 25 lutego 2016 r. powód wystawił dokument zatytułowany wyciąg z ksiąg bankowych nr (...), w którym stwierdzono, że w oparciu o posiadane dokumenty bankowe I. Z. z tytułu zadłużenia w rachunku bankowym (...) na dzień wystawienia wyciągu ma zapłacić: kwotę 46.460,03 zł tytułem niespłaconej pożyczki wraz z odsetkami umownymi ustalonymi w Regulaminie dla (...) w wysokości 10 % rocznie, liczonymi za okres od 20.08.2015 r. do dnia zapłaty, kwotę 1.860,54 zł tytułem odsetek umownych za faktyczne opóźnienia w spłacie rat kredytu liczonych zgodnie z Regulaminem dla (...) w wysokości 10 % w skali roku od udzielonej pożyczki, liczonych łącznie za okres od 11 marca 2013 r. do dnia 19 sierpnia 2015 r. wraz z odsetkami ustawowymi w wysokości 7 % rocznie od kwoty 1.860,54 zł, liczonymi dziennie od dnia wystawienia wyciągu z ksiąg bankowych do dnia faktycznej zapłaty, kwotę 110,00 zł tytułem opłat manipulacyjnych za czynności windykacyjne związanych z opóźnieniem w spłacie pożyczki oraz opłat manipulacyjnych za obsługę pożyczki naliczonych zgodnie z Regulaminem (...) wraz z odsetkami ustawowymi w wysokości 7 % rocznie od kwoty 110 zł liczonymi dziennie od dnia wystawienia niniejszego wyciągu z ksiąg bankowych do dnia zapłaty (dowód: wyciąg z ksiąg bankowych k. 3).

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dołączonych do akt sprawy dokumentów lub ich odpisów, których autentyczność i prawdziwość nie była kwestionowana przez strony, a Sąd nie znalazł podstaw, aby z urzędu wiarygodność tychże dowodów podważać.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu.

W niniejszym postępowaniu powód dochodził od pozwanej I. Z. zwrotu należności wynikającej z zawartej umowy pożyczki gotówkowej, twierdząc, że pozwana nie regulowała w terminach wynikających z umowy poszczególnych rat kredytu, w związku z czym umowa pożyczki została pozwanej wypowiedziana, a wszystkie raty stały się natychmiast wymagalne.

Pozwana wskazała z kolei, że umowa nie została jej wypowiedziana oraz zakwestionowała dochodzoną przez powoda wierzytelność również co do wysokości.

Przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości (art. 720 k.c.).

O ile powód wykazał zawarcie z pozwaną umowy pożyczki, o której mowa w pozwie (zresztą okoliczności zawarcia umowy z powodem pozwana nie kwestionowała), o tyle nie zostało przez powoda wykazane – a czemu jednocześnie zaprzeczyła pozwana – by umowa została pozwanej wypowiedziana, a w konsekwencji, by cała wierzytelność wynikająca z umowy była już wymagalna. A to na powodzie spoczywał obowiązek wykazania tych okoliczności, jako mających uzasadniać żądanie pozwu. Zgodnie bowiem z ogólną regułą zawartą w art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten na płaszczyźnie procesowej znajduje odzwierciedlenie również w art. 232 zd.1 k.p.c., w świetle którego strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zatem to strony powinny wskazać sądowi środki dowodowe zmierzające do wykazania prawdziwości ich twierdzeń, a ocena przydatności wskazanego przez strony należy już do Sądu. Jeśli materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie daje podstawy do dokonania ustaleń faktycznych w myśl twierdzeń jednej ze stron, Sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań (lub zarzutów). Innymi słowy strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał (zob. np. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18 stycznia 2012 roku wydany w sprawie I ACa 1320/11, LEX nr 1108777).

Biorąc pod uwagę rozkład ciężaru dowodu w niniejszej sprawie, wykazanie istnienia wierzytelności dochodzonej pozwem – zarówno co do zasady jak i w zakresie wysokości, obciążało, jak już wyżej wskazano, stronę powodową, jako domagającą się od pozwanej zapłaty należności.

Przede wszystkim wskazać zatem należy, że powód nie wykazał, by umowa pożyczki gotówkowej z dnia 11 marca 2013 r. została pozwanej wypowiedziana. Powód nie przedstawił żadnego pisma, z którego miałoby wynikać wypowiedzenie umowy pożyczki oraz okoliczności stanowiące podstawę tego wypowiedzenia. Konsekwentnie powód nie przedstawił też dowodu wysłania pozwanej takiegoż wypowiedzenia listem poleconym ani dowodu doręczenia pozwanej wypowiedzenia umowy pożyczki.

Wypowiedzenie umowy zawartej w formie pisemnej winno być stwierdzone pismem (co wynika z art. 77 § 2 k.c.), a zastrzeżenie formy pisemnej bez rygoru nieważności ma ten skutek, że w razie niezachowania zastrzeżonej formy nie jest w sporze dopuszczalny dowód ze świadków ani dowód z przesłuchania stron na fakt dokonania czynności (art. 74 § 1 zd. 2 k.c.). Jednakże mimo niezachowania formy pisemnej przewidzianej dla celów dowodowych, dowód ze świadków lub dowód z przesłuchania stron jest dopuszczalny, jeżeli obie strony wyrażą na to zgodę, jeżeli żąda tego konsument w sporze z przedsiębiorcą albo jeżeli fakt dokonania czynności prawnej będzie uprawdopodobniony za pomocą pisma.

W niniejszej sprawie, jak już wskazano, powód nie załączył pisma wypowiadającego umowę pożyczki, a jednocześnie nie zgłosił innych dowodów na okoliczność wypowiedzenia umowy (w szczególności dowodu z zeznań świadków czy przesłuchania stron). Powód poprzestał jedynie na złożeniu do akt sprawy umowy pożyczki gotówkowej, regulaminu pożyczki gotówkowej, wezwania do zapłaty oraz wyciągu z ksiąg bankowych. W żadnym razie wskazane dowody nie dowodzą faktu wypowiedzenia umowy. Co istotne, ani w załączonym wyciągu z ksiąg bankowych (k. 3) ani w wezwaniu do zapłaty (k. 8) nie wspomina się o wypowiedzeniu przedmiotowej umowy pożyczki.

Mając na względzie powyższe oraz to, że pozwana zaprzeczyła wypowiedzeniu umowy, należało przyjąć, że powód nie był uprawniony do dochodzenia od pozwanej co najmniej tej części rat pożyczki (wraz z odsetkami), których termin wymagalności do dnia zamknięcia rozprawy jeszcze nie nadszedł.

Wobec niezaprzeczenia przez pozwaną, że nie regulowała należności wynikających z umowy w ustalonych terminach, Sąd mógłby ewentualnie zasądzić na rzecz powoda kwoty odpowiadające ratom pożyczki, których pozwana nie uiściła na rzecz powoda do chwili zamknięcia rozprawy w niniejszej sprawie, wraz z ewentualnymi odsetkami. Jednak z treści pozwu nie wynika, aby powód domagał się zasądzenia na swoją rzecz niespłaconych dotychczas rat pożyczki, a żądał zasądzenia globalnej kwoty, jako należnej mu wobec wypowiedzenia umowy. Powód nie wskazał, które raty nie zostały przez pozwaną spłacone, nie wskazał terminów ich płatności (co byłoby konieczne dla żądania odsetek), co czyniło niemożliwym uwzględnienie powództwa choćby w części.

Podkreślenia wymaga, że w niniejszej sprawie obie strony były reprezentowane przez profesjonalnych pełnomocników. Stopień znajomości sprawy oraz potencjalnych możliwości dochodzenia roszczeń i obrony swych praw był zatem między stronami porównywalny.

Z uwagi na powyższe Sąd oddalił żądanie powoda w całości.

O kosztach postępowania Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., tj. w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Skoro powód przegrał sprawę w całości, winien on zwrócić pozwanej całość poniesionych przez nią kosztów procesu, do których należą: koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu w wysokości 4.800 zł (ustalone w oparciu o § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie) oraz 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

SSR Danuta Stempińska

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

Dnia 17/10/2016 r.