Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Warszawa dnia 12 listopada 2014 roku

Sąd Okręgowy Warszawa Praga w Warszawie II Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Joanna Kornatka

Protokolant: Małgorzata Dąbrowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 października 2014 roku w Warszawie sprawy

z powództwa L. Z. (1) i R. Ł.

przeciwko J. K.

o zapłatę kwoty 500.000,00 zł

1.  zasądza od J. K. solidarnie na rzecz L. Z. (1) i R. Ł. kwotę 500.000,00 (pięćset tysięcy) złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 01 maja 2012 roku do dnia zapłaty,

2.  zasądza od J. K. solidarnie na rzecz L. Z. (1) i R. Ł. kwotę 13.501,00 (trzynaście tysięcy pięćset jeden) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 7.200,00 (siedem tysięcy dwieście) złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego,

3.  nakazuje pobrać od J. K. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego Warszawa Praga w Warszawie kwotę 18.750,00 (osiemnaście tysięcy siedemset pięćdziesiąt) złotych tytułem uzupełnienia opłaty od pozwu.

Sygn. akt II C 287/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 10 lipca 2012 roku (data złożenia w biurze podawczym - k.3) Z. P. (1), zstępowany przez zawodowego pełnomocnika – radcę prawnego J. R. (pełnomocnictwo – k.10) wniósł o zasądzenie nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym od J. K. kwoty 500.000,00 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 01 maja 2012 roku do dnia zapłaty, jak też zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że na podstawie umowy zawartej w dniu 18 listopada 2010 roku, udzielił pozwanej nieoprocentowanej pożyczki na kwotę 500.000,00 złotych. Pozwana zobowiązała się zwrócić całą sumę w ratach, przy czym ostatnia rata miała być spłacona najpóźniej do dnia 31 grudnia 2011 roku. Następnie, zgodnie z podpisanym w dniu 23 stycznia 2012 roku aneksem do umowy, termin spłaty pożyczki wydłużony został do 30 marca 2012 roku, a zwrot pożyczki nastąpić miał w 5 równych ratach po 100.000,00 złotych każda, poczynając od 01 kwietnia 2012 roku, z wymagalnością na 30 dzień danego miesiąca. Aneks zawierał też postanowienie, zgodnie z którym uchybienie terminowi zwrotu którejkolwiek raty spowoduje natychmiastową wymagalność całej kwoty. Na dzień 30 kwietnia 2012 roku pozwana nie zwróciła pierwszej raty, wobec czego powód pismem z dnia 26 maja 2012 roku, wezwał ją do zwrotu całej kwoty pożyczki do dnia 12 czerwca 2012 roku (pozew wraz z załącznikami – k. 2 - 10).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 20 lipca 2012 roku, Sąd uwzględnił w całości żądanie pozwu (nakaz – k.12)

W sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 17 sierpnia 2012 roku (data nadania w placówce pocztowej – k. 25) pozwana zaskarżyła nakaz zapłaty i wniosła o oddalenie powództwa w całości, jak też zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów procesu, według norm przepisanych. Pozwana zaprzeczyła twierdzeniom powoda zgłoszonym w pozwie jakoby na dzień 30 kwietnia 2012 roku nie zwróciła mu pierwszej raty pożyczki, podnosząc iż zwróciła powodowi część kwoty, tj. 150.000,00 złotych. W związku z tym nie mogła się stać wymagalna cała kwota dochodzonego przez powoda roszczenia (odpowiedź na pozew wraz załącznikami - k. 19 -21).

Z uwagi na zgon powoda Z. P. (1) w dniu 18 lipca 2012 roku, Sąd postanowieniem z dnia 22 sierpnia 2012 roku zawiesił postępowanie w sprawie (postanowienie – k.26-27). Natomiast postanowieniem z dnia 18 marca 2013 roku, Sąd podjął zawieszone postępowanie z udziałem następców prawnych powoda – jego córek to jest L. Z. (1) i R. Ł. (postanowienie – k. 41).

Na rozprawie przeprowadzonej w dniu 25 października 2013 roku, Sąd dopuścił dowód z zeznań świadków M. B. i E. B., zgłoszonych przez pozwaną, na okoliczność zapłaty przez pozwaną na rzecz powoda kwoty 150.000,00 złotych (protokół rozprawy – k. 79 - 82).

Na rozprawie w przeprowadzonej w dniu 10 czerwca 2014 roku, Sąd dopuścił dowód z przesłuchania świadków na okoliczność potwierdzenia nie otrzymania przez powoda zwrotu żadnej część pożyczki oraz odmowy jej zwrotu jako przyczyny podjęcia decyzji o skierowaniu sprawy do Sądu (protokół rozprawy – k. 141 - 144).

Natomiast na rozprawie w przeprowadzonej w dniu 29 października 2014 roku, Sąd dopuścił dowód z przesłuchania stron na okoliczność treści stosunku prawnego łączącego Z. P. (1) z pozwaną, dokonywanych między nimi czynność prawnych, ich treści oraz sposobu wykonywania, w tym wykonania zobowiązań po śmierci Z. P. (1) (protokół rozprawy – k. 175 - 184)

W załącznikach dołączonych do protokołu rozprawy, strony podtrzymał swoje dotychczasowe stanowiska.

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Z. P. (1) był z zawodu księgowym, posiadał biuro rachunkowe, w którym pracował sam jak i zatrudniał swą córkę R. Ł. oraz jej męża G. Ł., którzy w ten sposób zarabiali dodatkowo. Z tytuły swej działalności zawodowej uzyskiwał znaczne dochody, przy czym członkowie najbliższej rodziny nie byli informowani przez Z. P. (1) o konkretnej wysokości jego zarobków. Pieniądze starczały natomiast na przekazywanie ich celem wsparcia finansowego córek w budowie domu, czy zakupie mieszkań, finansowanie wyjazdów wnuków na wakacje, w tym za granice (przesłuchanie powódki R. Ł. – k. 179 - 180, L. Z. (1) k 176). W październiku 2011 roku Z. P. (1) uległ wypadkowi komunikacyjnemu – został potrącony przez autobus, w wyniku którego znacznie pogorszył się jego stan zdrowia (przesłuchanie powódki – L. Z. (1) – k.176). Członkowie najbliższej rodziny, w szczególności córka L. Z. (1), z uwagi na zły stan zdrowia ojca (początkowo pozostawał w śpiączce) przejęła jego obowiązki w prowadzeniu biura rachunkowego, a następnie po jego powrocie do pracy, cały czas pomagała mu w kontaktach z klientami zarówno w czynnościach związanych z prowadzeniem księgowości, jak i przy samodzielnym funkcjonowaniu, np. nie mógł prowadzić samochodu, (przesłuchanie powódki L. Z. (1) – k.175, zeznania T. Z. (1) – k.141, zeznania G. Ł. – k. 142). Stan taki trwał aż do śmierci Z. P. (1).

Od roku 1999 Z. P. (1) prowadził księgowość w firmie (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, należącej do pozwanej J. K.. Za wykonywane czynności pobierał wynagrodzenie w wysokości od 3.500,00 do 6.000,00 złotych miesięcznie, za sporządzenie bilansu otrzymywał dodatkowo 10.000,00 złotych (przesłuchanie pozwanej – k.180). Strony w tym czasie pozostawały w bliskich, niemal rodzinnych relacjach (przesłuchanie powódki L. Z. (1) – k. 177, przesłuchanie pozwanej – k.182). Z. P. (1) przy okazji kontaktów zawodowych wielokrotnie pożyczał jak i przekazywał pozwanej pieniądze (zeznania E. B. – k.81, przesłuchanie pozwanej – k. 180). Pieniędzmi tymi pozwana swobodnie dysponowała, między innymi część zainwestował w nieruchomość na M., jednak na każde żądanie Z. P. (1) zwracała mu określone kwoty (przesłuchanie pozwanej – k. 182). Powyższą okoliczność potwierdza przedłożona do akt sprawy, sporządzona odręcznie przez Z. P. (1), notatka która zawiera wyliczenie pożyczek udzielonych pozwanej począwszy od stycznia 2001 roku do października 2010 roku na łączną kwotę 256.938,70 złotych (kopia notatki – k. 112).

Z końcem roku 2011 Z. P. (1) zakończył współpracę z firmą pozwanej. Zadłużenie pozwanej wobec Z. P. (1) na koniec 2011 roku z tytułu świadczonych usług wynosiło 50.000,00 złotych (przesłuchanie pozwanej – k.183).

W dniu 18 listopada 2010 roku Z. P. (1) zawarł z pozwaną umowę nieoprocentowanej pożyczki, na kwotę 500.000,00 złotych, którą pozwana zobowiązała się oddać w ratach, przy czym ostania z rat miała zostać zapłacona najpóźniej do dnia 31 grudnia 2011 roku (kopia umowy pożyczki – k. 5).

W dniu 23 stycznia 2012 roku, z uwagi na nie wywiązanie się pozwanej z obowiązku zwrotu pożyczki w terminie określonym w umowie, strony podpisały aneks do umowy pożyczki z dnia 11 listopada 2010 roku, zgodnie z którym pożyczka miała zostać spłacona w pięciu równych ratach po 100.000,00 złotych poczynając od 01 kwietnia 2012 roku a kończąc 30 sierpnia 2012 roku. Termin zwrotu każdej raty miał przypadać na dzień 30 danego miesiąca, przy czym uchybienie terminowi zwrotu którejkolwiek raty miało powodować wymagalność całej kwoty pożyczki (kopia aneksu do umowy pożyczki – k. 7).

Wobec braku zwrotu pierwszej z rat, pismem z dnia 26 maja 2012 roku Z. P. (1), za pośrednictwem profesjonalnego pełnomocnika, ostatecznie wezwał pozwaną do zwrotu całej kwoty pożyczki, w terminie 14 dni od doręczenia wezwania, nie później jednak niż do dnia 12 czerwca 2012 roku (pismo – k.8). Pozwana do dnia wniesienia pozwu nie zwróciła pożyczonej kwoty.

Z. P. (1) zmarł w dniu 18 lipca 2012, a postępowanie w rozpatrywanej sprawie zostało podjęte z udziałem jego następców prawnych, tj. L. Z. (1) oraz R. Ł. (okoliczności bezsporne; kopia odpisu skróconego aktu zgonu – k.17, postanowienie – k.41). Zmarły pozostawił po sobie środki finansowe na rachunkach bankowych w wysokości kilku milionów złotych. W chwil śmierci nie miał akcji ani obligacji, nie posiadał też innych nieruchomości poza mieszkaniem, w którym mieszkał (przesłuchanie powódki R. Ł. – k. 175-176).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o kopie dokumentów prywatnych, przedłożonych do akt sprawy, tj.: nie zakwestionowaną w toku procesu umowę pożyczki, aneks do tej umowy, notatkę Z. P. (1) dotyczącą rozliczeń finansowych pomiędzy nim a pozwaną, a także zeznania stron. Za bezsporny Sąd uznał fakt podpisania przez Z. P. (1) oraz pozwaną J. K. w dniu 18 listopada 2010 roku dokumentu zatytułowanego (...) oraz podpisania aneksu do tego dokumentu w dniu 23 stycznia 2012 roku. Sporny natomiast pozostawał charakter dokonanej w ten sposób czynności prawnej. Pozwana podniosła bowiem, iż była to jedynie pozorna umowa pożyczki, a Z. P. (1) nie przekazał jej z tego tytułu żadnych pieniędzy, chcąc w ten sposób ukryć część swego majątku przed rodziną. Sąd nie dał wiary dowodom pozwanej powołanym na udowodnienie okoliczności, iż umowa pożyczki była jedynie czynnością pozorną, jak też iż należność została w części zwrócona. Po pierwsze trudno dać wiarę aby pozwana, będąc właścicielem spółki i znając mechanizmy funkcjonowania obrotu gospodarczego nie zdawała sobie sprawy, że skutkiem podpisania umowy pożyczki, będzie faktyczne zadłużenie się wobec Z. P. (1). Nie przedstawiła żadnych dowodów na okoliczność, iż kwota pożyczki nigdy nie została jej przekazana, nie wykazała również aby jakąś część z tej kwoty zwróciła Z. P. (1). Trzeba zauważyć, iż prezentowane w toku procesu stanowisko pozwanej cechuje się niespójnością. Gdyby pozwana rzeczywiście zawarła ze Z. P. (1) jedynie pozorną umowę pożyczki, z pewnością powołałaby się na tę okoliczność już w sprzeciwie od nakazu zapłaty. W piśmie tym wskazała natomiast, że z tytułu zaciągniętej pożyczki, zwróciła mu kwotę 150.000,00 złotych pośrednio przyznając się w ten sposób do swego zobowiązania z tytułu umowy pożyczki. Okoliczność, iż pożyczyła od Z. P. (1) mniejszą kwotę pieniędzy, nie z tytułu umowy podpisanej w dniu 18 listopada 2010 roku, a w zasadzie, iż Z. P. (1) powierzał jej określone sumy pieniędzy, składające się na większą należność, podniosła dopiero po odnalezieniu odręcznej notatki, z której wynika iż z tytułu umów pożyczek zaciągniętych począwszy od stycznia 2001 roku do października 2010 roku, była winna ogółem 256.938,70 złotych, z których to miała oddać do lipca 2012 roku kwotę 200.000,00 złotych. Podkreślić trzeba, iż pozwana składając przedmiotową notatkę, a następnie twierdząc, iż pieniądze nie były jej pożyczane a składane niejako w depozyt, po pierwsze zaprzeczała treści dokumentu, na który sama się powoływała, jak i nie udowodniła w żaden sposób, aby przekazy kwot wymienionych w przedłożonej notatce miały charakter inny, niż pożyczka. Dalej, podkreślić trzeba, iż fakt potwierdzający przekazanie pozwanej przez Z. P. (1) pożyczek oprocentowanych, określonych w piśmie sporządzonym przez Z. P. (1), nie zaprzecza możliwości udzielenia przez niego pozwanej kolejnej pożyczki, na kwotę główną 500.000,00 zł. Nie sposób też uznać za wiarygodnych okoliczności, iż pozwana, od wielu lat funkcjonująca w profesjonalnym obrocie gospodarczym, nie żądała od Z. P. (1) pokwitowania zwracanych kwot, nawet biorąc pod uwagę bliskie relacje łączące go z pozwaną. Zwrotu Z. P. (1) kwoty we wskazanej wysokości – 150.000,00 zł nie potwierdzają również zeznania świadków M. B. oraz E. B.. Przyznają one wprawdzie, iż między nim a pozwaną dochodziło do rozliczeń finansowych, były bowiem świadkami przekazywania przez pozwaną Z. P. (1) kopert z pieniędzmi. Należy jednak zauważyć, iż spółka pozwanej była winna Z. P. (1) znaczną kwotę pieniędzy z tytułu świadczonej przez niego pracy, a wyżej wymienieni świadkowie nie potrafili wskazać czy pieniądze były przekazywane z tytułu zwrotu umowy pożyczki czy też z tytułu wynagrodzenia ze świadczoną pracę oraz jakiej wysokości były to kwoty. Trzeba też wskazać i to, że fakt korzystania przez Z. P. (1) ze starego samochodu, nie posiadanie przez niego nieruchomości na swoje nazwisko, czy też nie posiadanie nowych ubrań nie świadczy o tym, iż nie dysponował on gotówką w większej wysokości. Może to świadczyć o jego sposobie bycia i życia, jednakże na podstawie takich okoliczności nie można oceniać stanu majątkowego konkretnej osoby.

Sąd jednocześnie dał wiarę zeznaniom powódek, jak też zeznaniom świadków T. Z. (1) oraz G. Ł., co do stanu majątkowego Z. P. (1), rozliczeń majątkowych między nim a pozwaną w zasadzie w całości. Mimo, iż świadkowie nie posiadali szczegółowej wiedzy co do wysokości zarobków Z. P. (1), nie brali bezpośrednio udziału w czynnościach cywilnoprawnych miedzy nim a pozwaną, jak też rozliczeniach finansowych, Sąd nie znalazł podstaw aby zeznania te zdyskredytować, były bowiem spójne, logiczne i wzajemnie się uzupełniały oraz pokrywały się z innymi przedłożonymi w sprawie materiałami dowodowymi. Podkreślić przy tym należy, iż samo postępowanie w sprawie rozpoczął bezpośrednio Z. P. (1), z zeznań L. Z. wynikało, iż był on osobą świadomą aż do śmierci i mimo ograniczeń wynikających ze stanu zdrowia, starał się funkcjonować jak przed wypadkiem, nie można uznać, aby domagał się od pozwanej roszczenia już przez nią spełnionego czy też nieistniejącego – zwłaszcza mając na uwadze podkreślany przez strony fakt bliskich relacji.

Sąd zważył, co następuje:

W rozpatrywanej sprawie Sąd ustalił, iż Z. P. (1) oraz pozwana w dniu 18 listopada 2010 zawarli umowę, która zakładała udzielenie pozwanej nieoprocentowanej pożyczki na kwotę 500.000,00 złotych. Bezsprzeczne jest również to, iż w dniu 23 stycznia 2012 roku doszło do podpisania aneksu do tej umowy, zgodnie z którym wydłużono termin zwrotu pożyczki.

Umowę pożyczki reguluje art. 720 § 1 kodeksu cywilnego. Zgodnie z jego treścią przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki jest umową o charakterze konsensualnym, do jej zawarcia dochodzi poprzez wzajemne porozumienie się stron. Jest to również umowa dwustronnie zobowiązująca. Świadczeniu pożyczkodawcy polegającemu na przeniesieniu własności określonej ilości pieniędzy lub rzeczy oznaczonych co do gatunku na osobę pożyczkobiorcy odpowiada świadczenie pożyczkobiorcy do zwrotu przedmiotu umowy. Stąd też obowiązek świadczenia przez pożyczkobiorcę nie powstanie, jeżeli w pierwszej kolejności nie zostanie wykonane świadczenie pożyczkodawcy. Wykonanie tego świadczenia winien w pierwszej kolejności wykazać dający pożyczkę. Dopiero bowiem w takim wypadku może być mowa o żądaniu spełnienia przez pożyczkobiorcę swojego świadczenia ( vide wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 17 kwietnia 2012 r., sygn. akt I ACa 285/12).

Odnosząc powyższe do niniejszej sprawy należy wskazać, iż zostało wykazane przez powódki, że świadczenie Z. P. (1) jako pożyczkodawcy, zostało spełnione. Z zeznań świadków T. Z. (1) i G. Ł. oraz powódek wynika, iż pozwana otrzymała kwotę pożyczki, a Z. P. (1) wielokrotnie wspominał, iż pożyczona kwota nie została mu zwrócona. Wykonanie świadczenia przez Z. P. (1) potwierdza poza samą treścią umowy, także zawarcie aneksu do umowy pożyczki. Pozwana przyznała, że przedmiotowa umowa oraz aneks zostały przez nią podpisane. Twierdzenia pozwanej, iż jej rzeczywiste zadłużenie wobec Z. P. (1) wynosiło 256.938,70 złotych, a nie 500.000,00 zł z czego zwróciła 200.000,00 złotych, nie zostały udowodnione. Dowodu na tę okoliczność nie może bowiem stanowić dołączona do akt odręczna notatka Z. P. (1). Obejmuje ona bowiem kwoty pieniężne, które zostały pożyczone pozwanej przed zawarciem przedmiotowej umowy pożyczki. Poza tym została zasadniczo sporządzona na własne potrzeb Z. P. (1), nie zawiera żadnych podpisów ani daty sporządzenia, w związku z czym nie może stanowić wiarygodnego dowodu na potwierdzenie podniesionych okoliczności. Nie została również przez pozwaną udowodniona podnoszona w sprzeciwie okoliczności, iż z tytułu – jak przyznała w sprzeciwie, zawarcia umowy pożyczki na kwotę 500.000,00 zł, zwróciła kwotę 150.000,00 zł, skutkiem czego jej zobowiązanie zmniejszyło się, jak i nie stało się w całości wymagalne. Skoro zatem fakt zawarcia umowy oraz przekazania kwoty pożyczki został potwierdzony zeznaniami oraz dołączonym do niej aneksem, a przedstawione przez pozwaną dowody nie wykazały okoliczności odmiennych, należało uznać istnienie obowiązku pozwanej do zwrotu pożyczonej kwoty w terminie określonym w treści aneksu do umowy.

Sąd za nie trafny uznał zarzut pozwanej, dotyczący pozornego charakteru umowy zawartej w dniu 18 listopada 2010 roku, której rzeczywistym celem nie było pożyczenie pozwanej kwoty 500.000,00 złotych, a umożliwienie Z. P. (1) ukrycia części swych pieniędzy przed członkami rodziny. Zgodnie z art. 83 k.c. nieważne jest oświadczenie woli złożone drugiej stronie za jej zgodą dla pozoru. Czynność prawna pozorna ma więc miejsce wtedy, gdy występują łącznie następujące warunki: oświadczenie woli musi być złożone tylko dla pozoru, oświadczenie woli musi być złożone drugiej stronie, adresat oświadczenia woli musi zgadzać się na dokonanie czynności prawnej jedynie dla pozoru, czyli być aktywnym uczestnikiem stanu pozorności. Pierwsza i zasadnicza cecha czynności pozornej wyraża się brakiem zamiaru wywołania skutków prawnych, jakie prawo łączy z tego typu i treścią złożonego oświadczenia. Jest to zatem z góry świadoma sprzeczność między oświadczonymi a prawdziwymi zamiarami stron, czyli upozorowanie stron na zewnątrz i wytworzenie przeświadczenia dla określonego kręgu (otoczenia), nie wyłączając organów władzy publicznej, że czynność o określonej treści została skutecznie dokonana ( vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 04 września 2012 roku, sygn. akt III AUa 19/12). Na gruncie niniejszej sprawy tego typu okoliczności nie wystąpiły. Nie ma bowiem żadnych podstaw aby przyjąć, iż Z. P. (1) rzeczywiście złożył oświadczenie woli o udzielenie pożyczki pozwanej tylko dla pozoru, aby w ten sposób ukryć przed rodziną część posiadanego majątku. Skuteczne powołanie się na pozorność umowy prowadziłoby do stwierdzenia jej nieważności, ale aby stwierdzić pozorność umowy najpierw pozwana musiałby ją udowodnić zgodnie z regułami art. 6 k.c., a tego w żaden sposób nie uczyniła. Nie jest wystarczające w tym zakresie powoływanie się przez pozwaną na jej własną ocenę treści umowy, odmienną od ustaleń faktycznych i oceny prawnej dokonanej w sprawie. Podobnie, jak powoływanie się na jej ocenę relacji rodzinnych Z. P. (1) z członkami najbliższej rodziny, które to twierdzenia nie zostały w żaden sposób przez pozwaną udowodnione. Zgodnie bowiem z utrwaloną linią orzeczniczą, pozorność jest okolicznością faktyczną i należy ją wykazać, a nie oczekiwać, że sąd podzieli hipotetyczne założenie o pozorności umów zawartych pomiędzy powodem a pozwanym ( vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 01 września 2013 roku, sygn. akt I ACa989/12). Poza tym należy jeszcze raz podkreślić, iż jeżeli strony rzeczywiście zawarłyby przedmiotową umowę pożyczki tylko dla pozoru, pozwana z pewnością powołałaby się na tę okoliczność już w sprzeciwie od nakazu zapłaty, nie wykazywałaby, iż pożyczyła inną kwotę, o czym miał świadczyć odręczny spis pożyczonych kwot, wykonany przez Z. P. (1), a już wcześniej, nie podpisywałaby aneksu do umowy pożyczki. Stąd też umowa zawarta przez Z. P. (1) oraz pozwaną w dniu 18 listopada 2010 roku był czynnością prawną ważną i wywołała określone w jej treści skutki prawne.

Żądanie odsetek wynika z treści art. 359 § 1 k.c., zgodnie z którym odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego właściwego organu. Nadto, zgodnie z treścią art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zatem żądanie niniejszym pozwem zapłaty odsetek ustawowych od dnia wymagalności zwrotu kwoty pożyczki należy uznać za uzasadnione.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. Pozwana, jako strona przegrywająca sprawę, zobowiązana jest zwrócić stronie powodowej koszty procesu, na które złożyły się: uiszczona opłata stosunkowa od pozwu wniesionego w postępowaniu nakazowym w wysokości 6.250,00 złotych, koszty profesjonalnego zastępstwa procesowego w wysokości 7.200,00 złotych oraz opłaty skarbowe od pełnomocnictwa w wysokości 51,00 złotych. Ogółem wszystkie koszty wyniosły 13.501,00 złotych. Z uwagi na uiszczenie przez stronę powodową jedynie opłaty od pozwu wniesionego w postępowaniu nakazowym, pozwana zobowiązana jest również do uzupełnienia opłaty od pozwy w wysokości 18.725,00 złotych.