Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 stycznia 2014 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Michał Kowalski

Protokolant: Aleksandra Szustakiewicz, Marta Boratyńska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 27 listopada 2013 roku, 10 stycznia 2014 roku w W.

sprawy przeciwko S. J.

synowi M. i B. z domu S.

urodzonemu (...) w W.

obwinionemu o to, że:

w dniu 18 sierpnia 2012 roku ok. godz. 18:55 w W.w P. (...)przy ul. (...)spożywał alkohol w postaci piwa w miejscu publicznym,

tj. o czyn z art. 43 ¹ ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi,

I.  obwinionego S. J. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 43 ¹ ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi i na podstawie art. 17 § 2 kw odstępuje od wymierzenia obwinionemu kary;

II.  na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwalnia obwinionego
w całości od zapłaty kosztów postępowania i określa, że ponosi je Skarb Państwa;

III.  na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 kpk w zw. z art. 119 kpw zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. C. kwotę 216 (dwieście szesnaście) zł + VAT, tytułem zwrotu kosztów pełnionej obrony z urzędu obwinionego.

Sygn. akt XI W 7296/12

UZASADNIENIE

S. J. został obwiniony o to, że:

w dniu 18 sierpnia 2012 roku około godziny 18:55 w W.w Parku (...) przy ul. (...)spożywał alkohol w postaci piwa w miejscu publicznym,

tj. o wykroczenie z art. 43 ¹ ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Obwiniony S. J.w dniu 18 sierpnia 2012 roku około godziny 18:55 przebywał w Parku (...)przy ul. (...)w W..

W towarzystwie obwinionego przebywali jego znajomi – E. K. i S. D..

S. J. pił z puszki alkohol w postaci piwa marki (...).

W związku faktem spożywania przez obwinionego alkoholu w miejscu zabronionym, tj. parku - została wobec obwinionego podjęta interwencja przez funkcjonariuszy Policji – mł. asp. Ł. M. i sierż. sztab. A. K., którzy patrolowali przedmiotowy park.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody:

1.  notatkę urzędową (k. 1),

2.  częściowo wyjaśnienia obwinionego S. J. (k. 83, 7),

3.  zeznania świadka Ł. M. (k. 66-67),

4.  zeznania świadka A. K. (k. 67),

5.  częściowo zeznania świadka S. D. (k. 83),

6.  częściowo zeznania świadka E. K. (k. 84).

Obwiniony S. J. nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu. Wyjaśnił, że pił wówczas bezalkoholowe piwo (...) w butelce 0,33 (k. 83, 7).

Sąd zważył, co następuje:

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom S. J. w zakresie, w jakim nie przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnienia złożone przez obwinionego, w których zaprzecza on, aby popełnił przedmiotowe wykroczenie, stanowią w ocenie Sądu rezultat przyjęcia przez obwinionego określonej linii obrony, zmierzającej do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucane mu wykroczenie. W judykaturze wskazuje się, iż prawem obwinionego jest złożenie w sprawie takich wyjaśnień, jakie uznaje za najbardziej korzystne z punktu widzenia swojej obrony – może skutecznie realizować swoje uprawnienia procesowe (a Sąd zobowiązany jest interpretować je zgodnie z zasadą in dubio pro reo) do czasu, gdy nie popadnie w sprzeczność z obiektywnie ustalonymi w oparciu o przeprowadzone dowody faktami, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 28 stycznia 1998 r., II AKa 230/97, OSA z 1999 r., nr 11-12, poz. 89).

Fakt, iż obwiniony faktycznie popełnił przedmiotowe wykroczenie znajduje w pełni potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie niniejszej materiale dowodowym - w zeznaniach świadków: Ł. M. i A. K., którzy byli naocznymi świadkami zdarzenia, a także w korelującej z tymi zeznaniami notatce urzędowej, sporządzonej bezpośrednio po zdarzeniu.

Wiarygodne – jako niesporne i zgodne z pozostałym materiałem dowodowym – są wyjaśnienia obwinionego co do faktu przebywania w miejscu i czasie wskazanym w zarzucie. Natomiast wyjaśnienia obwinionego, w których wskazuje on, że pił piwo bezalkoholowe z butelki, są sprzeczne z zeznaniami świadka Ł. M. (k. 66-67) i A. K. (k. 67), które to zeznania korelują z treścią notatki urzędowej (k. 1), uzupełniającej co do szczegółów stan faktyczny ustalony przez Sąd. Sąd dał wiarę zeznaniom wskazanych świadków - funkcjonariuszy Policji, podejmujących w stosunku do obwinionego interwencję w dniu 18 sierpnia 2012 roku. Świadek Ł. M. pamiętał zdecydowanie więcej szczegółów odnośnie okoliczności przedmiotowego zdarzenia, gdyż – zdaniem Sądu – jako autorowi notatki urzędowej sporządzonej bezpośrednio po interwencji (k. 1) szczegóły zdarzenia bardziej utrwaliły mu się w związku z tym w pamięci. Jego zeznania są jasne, logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym. Mniej szczegółów pamiętał świadek A. K., ale i on zeznał, że interwencja w sierpniu 2012 roku w przedmiotowym parku dotyczyła spożywania przez mężczyznę alkoholu z puszki. Choć świadek ten nie pamiętał podczas przesłuchania szczegółów zdarzenia, to w zakresie, w jakim złożył on zeznania, korelowały one z zeznaniami Ł. M. i treścią notatki urzędowej. Obaj świadkowi są funkcjonariuszami Policji, osobami obcymi w stosunku do obwinionego. Nie mają żadnych powodów, aby obwinionego bezpodstawnie pomawiać. Ich zeznania Sąd uznaje za obiektywne. Z zeznań tych świadków i treści notatki urzędowej wynika, że obwiniony w dniu 18 sierpnia 2012 roku pił w parku piwo alkoholowe z puszki.

Zeznania świadków S. D. (k. 83) i E. K. (k. 84) wiarygodne są jedynie w zakresie dotyczącym przebywania świadków z obwinionym w dniu i miejscu wskazanym w zarzucie. Świadkowie ci są znajomymi obwinionego i starają się przedstawić okoliczności zdarzenia tak, aby postawić obwinionego w korzystnym świetle, jeśli chodzi o jego sytuację procesową, przy czym zeznania świadków nie są stanowcze, wskazują na brak pewności co do okoliczności istotnych z punktu widzenia odpowiedzialności obwinionego za wykroczenie. Świadek S. D. podaje, że obwiniony pił „chyba” Ż. bezalkoholowy; „kojarzy” mu się, że z butelki. E. K. wprost już zeznaje, że nie wie, czy obwiniony pił alkohol. Powiedział, że pił piwo bezalkoholowe. Nie pamięta, czy miał butelkę czy puszkę. Treść zeznań tych świadków jest sprzeczna z uznanymi za wiarygodne omówionymi wyżej zeznaniami funkcjonariuszy Policji. Z notatki urzędowej sporządzonej bezpośrednio po zdarzeniu wynika, że obwiniony spożywał alkohol w postaci piwa (...) z puszki metalowej koloru czerwonego. Oczywiste jest, że gdyby spożywał on bezalkoholowe piwo (...) z butelki, to policjanci po ustaleniu powyższego na miejscu, nie podjęliby wobec obwinionego dalszych czynności służbowych związanych z wykryciem wykroczenia. Świadek Ł. M. zeznał kategorycznie, że jest przekonany, że obwiniony spożywał piwo alkoholowe – sprawdził to na opakowaniu piwa.

Sąd podzielił wnioski zawarte w pisemnej opinii sądowo- psychiatrycznej, sporządzonej przez biegłą - lekarza medycyny specjalistę psychiatrę E. D. (k. 29-30, k. 42-44). Opinia ta została wydana po badaniu ambulatoryjnym S. J., a także po analizie dokumentacji lekarskiej odnośnie leczenia obwinionego. Opinia została sporządzona przez osobę kompetentną i całkowicie obcą dla stron, a tym samym niezainteresowaną w doprowadzeniu do takiego, a nie innego rozstrzygnięcia sprawy. Przedmiotowa opinia została sporządzona w sposób rzetelny, jest rzeczowa, jasna, niesprzeczna i pełna. Biegła po przeprowadzonym badaniu nie stwierdziła u obwinionego objawów upośledzenia umysłowego, rozpoznała natomiast zaburzenie afektywne dwubiegunowe z przewagą faz maniakalnych oraz uzależnienie od alkoholu. W czasie zdarzenia obwiniony był w stanie hipomanii. W czasie czynu ten stan psychiczny obwinionego ograniczał w stopniu znacznym jego zdolność do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Poczytalność obwinionego w czasie czynu była w znacznym stopniu ograniczona (art. 17 § 2 kw). Podnieść w tym miejscu należy, że uzyskana w niniejszej sprawie opinia psychiatryczna nie daje podstaw do uznania obwinionego za niezdolnego do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swym postępowaniem, a tym samym do wyłączenia winy obwinionego.

Za wiarygodne Sąd uznał dokumenty znajdujące się w aktach sprawy, które zostały ujawnione na podstawie art. 76 § 1 kpw. Dokumenty te zostały sporządzone przez kompetentne osoby w ramach wykonywanych przez nie czynności, a strony
w toku przewodu sądowego nie kwestionowały ich prawdziwości.

Wykroczenie z art. 43 ¹ ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 roku
o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi popełnia ten, kto m. in. spożywa napoje alkoholowe wbrew zakazom określonym w art. 14 ust. 1 i 2a-6, tj. na ulicach, placach i w parkach, z wyjątkiem miejsc przeznaczonych do ich spożycia na miejscu, w punktach sprzedaży tych napojów (art. 14 ust. 2a).

Nie ulega wątpliwości Sądu, że zachowanie obwinionego wyczerpuje znamiona wzmiankowanego wykroczenia. Zachowanie S. J. wypełniło również znamiona strony podmiotowej powołanego przepisu. Obwiniony dokonał przy­pisanego mu czynu umyślnie. Wobec poczynionych ustaleń faktycznych dotyczących stanu psychicznego S. J., nie może jednak budzić wątpliwości, że w czasie popełnienia wykroczenia jego zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem była w znacznym stopniu ograniczona, co uprawniało Sąd - w myśl art. 17 § 2 kw - do odstąpienia od wymierzenia kary. W przekonaniu Sądu stan psychiczny obwinionego, ograniczający w stopniu znacznym jego zdolność do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swym postępowaniem, wpływał w znacznym stopniu na stopień zawinienia obwinionego, co w okolicznościach sprawy niniejszej uzasadnia odstąpienie od ukarania. Korzystając wobec obwinionego z tego dobrodziejstwa, Sąd kierował się przede wszystkim niskim stopniem społecznej szkodliwości popełnionego przez niego wykroczenia. Działaniem obwinionego nie została wyrządzona żadna szkoda. Sąd miał też na uwadze jego opisaną we wcześniejszej części uzasadnienia sytuację zdrowotną oraz trudną sytuacją majątkową. Obwiniony leczy się psychiatrycznie; nie posiada majątku, utrzymuje się z niskiej renty socjalnej (529 zł miesięcznie), płaci świadczenie alimentacyjne na rzecz córki. Zdaniem Sądu samo uczestnictwo obwinionego w rozprawie będzie dla niego wystarczającą nauczką i więcej przedmiotowego wykroczenia on nie popełni.

Orzeczenie o kosztach oparto na przepisie art. 624 § 1 kpk, który na mocy art. 119 kpw znajduje odpowiednie zastosowanie w postępowaniu w sprawach
o wykroczenia. Sąd kierował się w tym zakresie ustaleniem, że uiszczenie kosztów postępowania byłoby dla obwinionego zbyt uciążliwe z uwagi na jego sytuację finansową.

Koszty obrony z urzędu Sąd ustalił na podstawie § 14 ust. 2 pkt 2 i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 461). Orzeczenie o kosztach obrony z urzędu wydano na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 kpk, który na mocy art. 119 kpw znajduje odpowiednie zastosowanie w postępowaniu w sprawach o wykroczenia.