Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 stycznia 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Barbara Syta

Protokolant: Karolina Kowalczyk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 18 listopada 2015 roku, 16 grudnia 2015 roku oraz 22 stycznia 2016 roku

w postępowaniu zwyczajnym

sprawy E. K.

córki S. i J. z domu Z.

urodzonej dnia (...) w A.

obwinionej o to, że:

w dniu 2 marca 2015 roku w W. na ulicy (...), na budynku będącym zabytkiem wpisanym do rejestru nr (...), reprezentując spółkę (...) z o. o., umieściła siatkę reklamową bez pozwolenia Stołecznego Konserwatora Zabytków,

tj. o wykroczenie z art. 118 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami,

orzeka:

I.  obwinioną E. K. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, stanowiącego wykroczenie z art. 118 ust. 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r.
o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami i za to na podstawie tego przepisu skazuje ją, a na podstawie art. 118 ust. 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r.
o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami w zw. z art. 39 § 1 kw odstępuje od wymierzenia obwinionej kary;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt XI W 6606/15

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Kamienica przy ul. (...) w W. jest własnością A. i T. M.. W lipcu 1965 roku na mocy decyzji Konserwatora Zabytków (...) W. budynek ten został wpisany do rejestru zabytków pod nr(...). Na podstawie niniejszego wpisu nieruchomość podlega prawnej ochronie.

Właściciele budynku posiadają zezwolenie na wykonanie modernizacji i rozbudowy budynku oraz wykonanie prac konserwatorskich, wydane przez Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w W.. Z uwagi na wysokie koszty remontu przedmiotowego budynku oraz bezpieczeństwo, uwzględniając wpis Inspektora Nadzoru Budowlanego odnotowany w dzienniku budowy, zdecydowali się na zawieszenie na elewacji budynku siatki zabezpieczającej. A. i T. M. zawarli w dniu 01.03.2015 roku ze spółką (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., której Prezesem Zarządu była E. K., umowę najmu elewacji przedmiotowej nieruchomości w celu zabezpieczenia go na czas remontu. Umowa przewidywała umieszczenie na elewacji budynku siatki zabezpieczającej, na której mogły być eksponowane treści reklamowe.

Właściciele nieruchomości przy ul. (...) w W. oraz spółka (...) Sp. z o.o. nie posiadali pozwolenia Stołecznego Konserwatora Zabytków na montaż siatki zabezpieczającej na przedmiotowym budynku, pomimo kilkakrotnego o nie występowania.

Na mocy umowy najmu, w dniu 2 marca 2015 roku, na zlecenie spółki (...) Sp. z o.o., reprezentowanej przez Prezesa Zarządu E. K., budynek został zabezpieczony siatką budowlaną BIOZ wraz z oświetleniem. Siatka została przymocowana bezpośrednio do elewacji budynku. Przedmiotowa siatka w części stanowiła odzwierciedlenie fasady budynku, w części zaś eksponowała treści reklamowe.

W dniu 09 kwietnia 2015 roku Stołeczny Konserwator Zabytków wydał decyzję nakazującą spółce (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. usunięcie wielkoformatowej siatki z nadrukiem oraz konstrukcji wsporczej, zamontowanych bez pozwolenia na elewacji budynku przy ul. (...) w W..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

-

częściowych wyjaśnień obwinionej, złożonych w toku czynności wyjaśniających (k. 15) oraz w postępowaniu przed Sądem w dniu 18 listopada 2015 roku;

-

zeznań świadka A. D., złożonych w toku czynności wyjaśniających (k. 12) oraz w postępowaniu przed Sądem w dniu 16 grudnia 2015 roku;

-

zeznań świadka T. M., złożonych w postępowaniu przed Sądem w dniu 22 stycznia 2016 roku;

-

dokumentacji fotograficznej (k. 2);

-

umowy najmu (k. 58-60);

-

wizualizacji siatki zabezpieczającej (k. 61);

-

decyzji (k. 62-63, 64-65);

-

dokumentacji z urzędu (...) W. (k. 70-78).

Obwiniona przesłuchana w toku czynności wyjaśniających, jak i w postępowaniu przed Sądem, nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. W toku czynności wyjaśniających obwiniona wyjaśniła, że w dniu 1 marca 2015 roku podpisała umowę najmu powierzchni budynku i właściciel zapewniał ją, że posiada wszelkie wymagane zgody od Stołecznego Konserwatora Zabytków. Podała, że jej firma zabezpieczyła siatką elewację budynku z uwagi na trwające prace budowlane. Obwiniona przesłuchana na rozprawie w dniu 18 listopada 2015 roku, potwierdziła, że jest prezesem spółki (...) Sp. z o.o. Wyjaśniła, że podpisując w imieniu spółki umowę najmu elewacji budynku przy ul. (...) w W., była pewna, że właściciel posiada pozwolenie Konserwatora Zabytków na umieszczenie siatki na przedmiotowej nieruchomości oraz, że nie miała świadomości, że w wyniku zamontowania siatki reklamowej, wchodzi w konflikt z prawem. Obwiniona wyjaśniła, że siatka znajdowała się na budynku około 2 miesiące i na początku czerwca 2015 roku została zdemontowana. Obwiniona nie pamiętała, kiedy dowiedziała się o tym, że właściciel budynku nie posiada pozwolenia na zamontowanie siatki. Wskazała, że podpisując umowę miała świadomość, że budynek jest zabytkiem.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionej w tej części, w której nie przeczyły one ustaleniom poczynionym na podstawie innych ujawnionych dowodów, tj. odnośnie faktu, że obwiniona w dniu 1 marca 2015 roku w imieniu spółki (...) z o.o. podpisała z T. M. i A. M. umowę najmu elewacji budynku przy ul. (...) w W., który jest objęty ochroną prawną i opieką Stołecznego Konserwatora Zabytków oraz, że siatka zabezpieczająca została zamontowana na elewacji budynku. Wyjaśnienia obwinionej w tym zakresie znajdują odzwierciedlenie w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym w postaci: zeznań świadków A. D. i T. M. oraz umowy najmu, ponadto nie kwestionowała ich również sama obwiniona.

Sąd odmówił natomiast waloru wiarygodności wyjaśnieniom obwinionej w pozostałym zakresie. Obwiniona wyjaśniła, że nie miała świadomości, iż właściciel nieruchomości, tj. T. M., nie posiada stosownego pozwolenia Stołecznego Konserwatora Zabytków na umieszczenie na budynku siatki zabezpieczającej nieruchomość na czas remontu. W ocenie Sądu wersja zdarzenia podawana przez obwinioną jest sprzeczna z pozostałymi dowodami zebranymi w sprawie. Z umowy najmu oraz dołączonej do niej dokumentacji (k. 58 – 65) nie wynika, jakoby właściciel nieruchomości posiadał stosowne pozwolenie. Ponadto, jak wskazał T. M. w swoich zeznaniach – w momencie podpisywania umowy strony tej umowy miały świadomość, że żadna z nich nie posiada przedmiotowej zgody. W ocenie Sądu, stanowisko obwinionej, jakoby była ona wprowadzona w błąd przez właściciela budynku, stanowi jedynie przyjętą przez obwinioną linię obrony, mającą ją doprowadzić do uniknięcia odpowiedzialności za popełnione wykroczenie, w związku z powyższym, zdaniem Sądu, nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd uznał za wiarygodne w całości zeznania świadka A. D.. Świadek zeznała, że jest pracownikiem Urzędu Miasta Biura Stołecznego Konserwatora Zabytków. Podczas wizji lokalnej w dniu 2 marca 2015 roku ujawniła, że na budynku przy ul. (...), wpisanym do rejestru zabytków pod nr (...), zamontowano siatkę reklamową bezpośrednio do jego elewacji, bez stosownego pozwolenia. Oświadczyła również, że siatka mogłaby być zamontowana jako zabezpieczenie rusztowań, jednakże i tak wymagałoby to pozwolenia.
W ocenie świadka zamontowana wówczas siatka nie miała charakteru zabezpieczenia budowy. Ponadto świadek A. D. wskazała, że w dniu 9 kwietnia 2015 roku Stołeczny Konserwator Zabytków wydał decyzję nakazującą demontaż siatki wraz z oświetleniem. Świadek poinformowała, że wniosek o przedmiotowe pozwolenie może złożyć każdy, kto ma tytuł prawny do nieruchomości, tj. zarówno właściciel, jak i najemca. Świadek wskazała również, że takie wnioski były składane, jednakże nikomu nie wydano stosownego pozwolenia. W ocenie Sądu zeznania świadka są spójne i logiczne, ponadto znajdują potwierdzenie w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym. Okoliczności wskazane przez świadka potwierdza m. in. dokumentacja fotograficzna z dnia 2 marca 2015 roku (k. 2). Z dokumentacji tej bezsprzecznie wynika, że w dniu 2 marca 2015 roku na budynku przy ul. (...) w W. znajdowała się siatka reklamowa wraz z oświetleniem. Również z decyzji Stołecznego Konserwatora Zabytków z dnia 9 kwietnia 2015 roku wynika, że do zdarzenia doszło. Decyzją tą Stołeczny Konserwator Zabytków nakazał doprowadzić zabytek do poprzedniego stanu poprzez usunięcie wielkoformatowej siatki z nadrukiem oraz konstrukcji wsporczej wraz z oświetleniem. Zaistniałych faktów nie negowała sama obwiniona, wskazując, że siatka została zawieszona. Zdaniem Sądu podkreślenia wymaga fakt, że świadek złożyła zeznania w niniejszej sprawie w związku z wykonywanymi obowiązkami zawodowymi jako pracownik biura Stołecznego Konserwatora Zabytków. Świadek przedstawiła jedynie te okoliczności, o których powzięła wiedzę wykonując obowiązki zawodowe i przedstawiła okoliczności zdarzenia w sposób obiektywny.

Sąd uznał za wiarygodne w całości zeznania świadka T. M., właściciela przedmiotowej nieruchomości znajdującej się przy ul. (...) w W.. Zeznania świadka są logiczne oraz korespondują z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Świadek T. M. w toku przesłuchania na rozprawie w dniu 22 stycznia 2016 roku oświadczył, że budynek znajdujący się przy ul. (...) w W., jest w złym stanie technicznym. Z uwagi na bezpieczeństwo osób trzecich, jak i powiększające się koszty remontu – potrzebne było natychmiastowe zamontowanie siatki zabezpieczającej. Świadek wyraził opinię, że obwiniona miała świadomość, że on jako właściciel nie posiadał stosownego pozwolenia, i że obwiniona powinna o nie wystąpić. Wskazał również, że w trakcie remontu przeprowadzano prace jedynie z podnośnika, bez potrzeby rozstawiania rusztowań. W ocenie świadka urządzenie reklamowe nie wyrządziło szkody, mimo montażu bezpośredniego do elewacji budynku, lecz chroniło budynek.

Na podstawie zeznań świadka T. M. Sąd ustalił, że zamontowana na elewacji budynku siatka faktycznie chroniła ten budynek przed pogorszeniem jego stanu technicznego. Zeznania wskazanego świadka korespondują z zeznaniami świadka A. D. oraz z wyjaśnieniami obwinionej, poza faktem, że obwiniona nie wiedziała o braku stosownych pozwoleń. Ponadto zeznania świadka znajdują potwierdzenie w dokumentacji zgromadzonej w niniejszej sprawie, w szczególności w postaci umowy najmu oraz decyzji Stołecznego Konserwatora Zabytków. W ocenie Sądu świadek pomimo tego, że jest właścicielem nieruchomości przy ul. (...) w W., przedstawił przebieg i okoliczności zdarzenia w sposób bezstronny i obiektywny, bez wyraźnego zeznawania na korzyść którejkolwiek ze stron.

Sąd uznał za pełnowartościowy i wiarygodny materiał dowodowy ujawniony na rozprawie w trybie art. 76 § 1 kpw w postaci: zawiadomienia o popełnieniu wykroczenia (k. 1), dokumentacji fotograficznej (k. 2), umowy najmu (k. 58-60), wizualizacji siatki zabezpieczającej (k. 61), decyzji (k. 62-63, k. 64-65), dokumentacji z urzędu (...) W. (k. 70-78). Dokumenty te zostały sporządzone przez uprawnione do tego osoby i instytucje, w przewidzianej prawem formie, w związku z czym Sąd uznał powyższe dokumenty za w pełni wiarygodne. Strony nie kwestionowały ich prawdziwości ani autentyczności, Sąd natomiast z urzędu nie dostrzegł powodów, dla których należałoby im odmówić wiarygodności i mocy dowodowej.

Czyn z art. 118 § 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 roku o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami popełnia ten, kto bez pozwolenia umieszcza na budynku wpisanym do rejestru: urządzenie techniczne, tablicę reklamową lub urządzenie reklamowe w rozumieniu art. 2 pkt 16b i 16c ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, lub napis. Czyn ten podlega karze ograniczenia wolności albo grzywny. Czynność wykonawcza polega tutaj na umieszczeniu na zabytku wpisanym do rejestru urządzeń technicznych, tablic, reklam, napisów. Umieszczenie ich może przybrać dowolną postać z punktu widzenia technicznego sposobu wykonania. Chodzi nie tylko o zachowanie naruszające materię zabytku, lecz także o każdy przypadek nieinwazyjnego przymocowania. Skutkiem tego czynu jest zmiana wyglądu budynku wpisanego do rejestru zabytków, a nie jego uszkodzenie ( Kulik M., Komentarz do art. 118 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, opublikowany w LEX-ie ).

Zgodnie z art. 36 ust. 1 pkt 10 i 11 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami pozwolenia wojewódzkiego konserwatora zabytków wymaga umieszczanie na zabytku wpisanym do rejestru: urządzeń technicznych, tablic reklamowych, lub urządzeń reklamowych w rozumieniu art. 2 pkt 16b i 16c ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz napisów, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 1 oraz podejmowanie innych działań, które mogłyby prowadzić do naruszenia substancji lub zmiany wyglądu zabytku wpisanego do rejestru. Zgodnie z art. 2 pkt 16b ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przez termin „tablica reklamowa” należy rozumieć „przedmiot materialny przeznaczony lub służący ekspozycji reklamy wraz z jego elementami konstrukcyjnymi i zamocowaniami, o płaskiej powierzchni służącej ekspozycji reklamy, w szczególności baner reklamowy, reklamę naklejaną na okna budynków i reklamy umieszczane na rusztowaniu, ogrodzeniu lub wyposażeniu placu budowy, z wyłączeniem drobnych przedmiotów codziennego użytku wykorzystywanych zgodnie z ich przeznaczeniem”. Zgodnie z art. 2 pkt 16c wspomnianej ustawy przez termin „urządzenie reklamowe” rozumieć należy „przedmiot materialny przeznaczony lub służący ekspozycji reklamy wraz z jego elementami konstrukcyjnymi i zamocowaniami, inny niż tablica reklamowa, z wyłączeniem drobnych przedmiotów codziennego użytku wykorzystywanych zgodnie z ich przeznaczeniem”. Nie ulega zatem wątpliwości, że siatka zabezpieczająca zawierająca w sobie reklamę, jest urządzeniem reklamowym, zatem zamieszczenie jej na zabytku wymaga pozwolenia konserwatora zabytków.

Zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy pozwala na bezsprzeczne stwierdzenie, że E. K. swoim zachowaniem wypełniła znamiona czynu z art. 118 ust. 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 roku o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Obwiniona jako Prezes Zarządu spółki (...) Sp. z o. o. umieściła siatkę reklamową wraz z oświetleniem na budynku przy ul. (...), wpisanym do rejestru zabytków pod nr (...) i dokonała tego bez pozwolenia odpowiedniego organu. Czynem tym naruszyła integralność, nienaruszalność oraz odpowiedni wygląd zabytku wpisanego do rejestru. Nie ma tu znaczenia, czy doszło do uszkodzenia elewacji budynku, czy też nie. Umieszczenie danego przedmiotu jest dopuszczalne wtedy, gdy zostanie na to uzyskane pozwolenie wojewódzkiego konserwatora zabytków, którego obwiniona nie posiadała. Jak wynika z zeznań świadków A. D. i T. M., właściciel również nie posiadał takiego pozwolenia, o czym obwiniona miała wiedzę. Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd nie miał wątpliwości, co do tego, że czyn obwinionej wypełnia znamiona wykroczenia z art. 118 ust. 1 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.

Obwiniona jest osobą pełnoletnią i nie zachodziły wątpliwości odnośnie jej poczytalności. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego jej wina nie budzi wątpliwości. Obwiniona E. K. wykonywała, w ramach prowadzonej przez siebie działalności, profesjonalne usługi reklamowe. W ocenie Sądu, obwiniona musiała mieć zatem świadomość tego, że na montaż siatki zabezpieczającej, w tym wypadku również reklamowej, wymagane jest stosowne pozwolenie Stołecznego Konserwatora Zabytków.

Art. 1 § 1 kw stanowi, iż odpowiedzialności za wykroczenie podlega ten tylko, kto popełnia czyn społecznie szkodliwy, zabroniony przez ustawę pod groźbą określonej kary.
W art. 47 § 6 kw ustawodawca precyzuje, że przy ocenie społecznej szkodliwości czynu należy brać pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.

Czyn obwinionej naruszył dobro jakim jest integralność, nienaruszalność i odpowiedni wygląd zabytku wpisanego do rejestru. Nie ulega wątpliwości, że w umowie najmu, zawartej pomiędzy T. M. a spółką (...) Sp. z o.o. dotyczącej elewacji kamienicy przy ul. (...) wskazano, że siatka ma pełnić rolę zabezpieczenia na czas prowadzonego remontu nieruchomości. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że nie prowadzono wówczas żadnych prac oraz nie ustawiono przy budynku rusztowań, które mogłyby wymagać osłonięcia siatką budowlaną. Niemniej jednak, w ocenie Sądu, doszło do naruszenia przepisu z art. 118 ust. 1 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, bowiem sam fakt zamontowania siatki bez stosownego pozwolenia stanowi czynność wykonawczą przedmiotowego wykroczenia.

W sytuacji, gdy w świetle poczynionych ustaleń faktycznych, popełniony przez sprawcę czyn wypełnia znamiona określone w stosownym przepisie ustawy, przy czym jednocześnie istnieje możliwość określenia społecznej szkodliwości tego czynu i przypisanie jego popełnienia działającemu świadomie sprawcy, należy stwierdzić, iż zachodzą wszystkie przesłanki odpowiedzialności za wykroczenie. Wobec powyższego Sąd nie miał wątpliwości, że obwiniona E. K. ponosi odpowiedzialność za popełnienie wykroczenia z art. 118 ust. 1 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami i skazał ją za ten czyn. Sąd uznając obwinioną za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, odstąpił od wymierzenia obwinionej kary.

Zgodnie z art. 39 § 1 kw w wypadkach zasługujących na szczególne uwzględnienie można – biorąc pod uwagę charakter i okoliczności czynu lub właściwości i warunki osobiste sprawcy – zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary albo odstąpić od wymierzenia kary lub środka karnego. Warunkiem stosowania instytucji odstąpienia od wymierzenia kary, jako łagodzącej konsekwencje odpowiedzialności jest zaistnienie tzw. wypadku zasługującego na szczególne uwzględnienie. Ocena, czy sytuacja taka zaistniała należy do sądu, który bierze pod uwagę dwa alternatywne kryteria, przedmiotowe i podmiotowe. Sąd uwzględnia "charakter i okoliczności czynu", a więc elementy związane z samym czynem, choć nie tylko te, które wchodzą w zakres jego znamion (jak rodzaj naruszonego dobra, rozmiar szkody czy sposób działania sprawcy), a więc i np. przypadkowość zachowania, waga naruszonych reguł ostrożności, czy reagowanie na krzywdzące zachowanie innej osoby oraz "właściwości i warunki osobiste", a więc okoliczności związane z osobowością sprawcy, jego poziomem intelektualnym, warunkami bytowymi, socjalnymi itd. ( Grzegorczyk T., Komentarz do art. 39 kodeksu wykroczeń, opublikowany w LEX-ie).

Świadek T. M. zeznał, że budynek znajdujący się przy ul. (...) w W. jest w złym stanie technicznym, zaś odpadające elementy konstrukcji (gzyms, wypadające okna) zagrażają bezpieczeństwu zdrowia i życia osób, przebywających w okolicy przedmiotowej nieruchomości. Zamontowanie siatki zabezpieczającej wynikało z obowiązku nałożonego na niego przez Inspektora Nadzoru Budowlanego. W ocenie właściciela budynku siatka wspomagała zabytek, a nie przyczyniała się do jego pogorszenia, bowiem chroniła jego elewację, zaś montaż siatki, uwzględniając stan techniczny budynku, nie wpływał w sposób znaczny na pogorszenie jego stanu. Uwzględniając te okoliczności, w ocenie Sądu, waga naruszonych przez E. K. obowiązków, biorąc pod uwagę cel jaki przyświecał samej czynności, tj. ochrona elewacji zabytku, jak i piecza nad bezpieczeństwem osób trzecich, jest stosunkowo niewielka. Zważyć należy, że społeczna szkodliwość czynu obwinionej była na tyle niska, że wymierzenie nawet najniżej kary grzywny byłoby w ocenie Sądu nieadekwatne z punktu widzenia zarówno prewencji indywidualnej jak i ogólnej, a także przekraczałoby stopień winy. W związku z powyższym Sąd odstąpił od wymierzenia obwinionej kary.

Na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw Sąd zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 30 złotych, ustaloną na podstawie art. 5 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 ze zm.) oraz koszty postępowania, tj. zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100 złotych, których wysokość ustalono na podstawie § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2001 r., nr 118, poz. 1269 ze zm.).