Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2015 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Smulewicz

Protokolant: Monika Krajewska

w obecności oskarżyciela publicznego – w jego imieniu J. K. i E. K.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 24 września, 9 listopada oraz 8 grudnia 2015 roku w W.

sprawy A. P.

syna K. i K. z domu G.

urodzonego dnia (...) w W.

obwinionego o to, że:

I.  w dniu 15 kwietnia 2015 r. około godz. 16:00 w W. jadąc Placem (...) od strony Alei (...) w kierunku do ulicy (...) naruszył zasady przewidziane w § 86 ust. 3 rozporządzenia MSWiA w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki S. o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku P-2 – linia pojedyncza ciągła,

to jest o wykroczenie z art. 92 § 1 kw w zw. z § 86 ust. 3 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. Nr 170 poz. 1393, z późniejszymi zmianami);

II. w tym samym miejscu i czasie, jak w punkcie pierwszym naruszył zasady przewidziane w § 87 ust. 1 rozporządzenia MSWiA w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki S. o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku P-8b „strzałka kierunkowa do skręcania”,

to jest o wykroczenie z art. 92 § 1 kw w zw. z § 87 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. Nr 170 poz. 1393, z późniejszymi zmianami);

orzeka

I. obwinionego A. P. uniewinnia od popełnienia zarzucanych mu czynów;

II. na podstawie art. 118 § 2 kpw określa, iż koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt XI W 5161/15

UZASADNIENIE

A. P. został obwiniony o to, że:

1.  w dniu 15 kwietnia 2015 r. około godz. 16:00 w W., jadąc Placem (...) od strony Alei (...) w kierunku do ulicy (...) naruszył zasady przewidziane w § 86 ust. 3 rozporządzenia MSWiA w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki S. o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku P-2 „linia pojedyncza ciągła”, tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 kw w zw. z § 86 ust. 3 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. Nr 170, poz. 1393, z późniejszymi zmianami)

2.  2. w tym samym miejscu i czasie jak w punkcie pierwszym naruszył zasady przewidziane w § 87 ust. 1 rozporządzenia MSWiA w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki S. o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku P-8b „strzałka kierunkowa do skręcania”, tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 kw w zw. z § 87 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. Nr 170, poz. 1393, z późniejszymi zmianami)

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 kwietnia 2015 roku około godz. 16:00 w W. A. P. jechał Placem (...) od strony Alei (...) w kierunku ul. (...). Poruszał się trzecim od prawej pasem ruchu przeznaczonym do jazdy na wprost. W pewnym momencie zaobserwował przed swoim pojazdem szarą furgonetkę, która miała włączony prawy kierunkowskaz. W tym samym czasie na drugim od prawej pasem ruchu w odległości około ośmiu samochodów od pojazdu A. P. poruszał się patrol Policji w składzie: Ł. S., K. G. i M. M.. A. P., widząc stojący przed nim pojazd oczekujący na zmianę pasa, nie chcąc tamować ruchu wykonał manewr omijania stojącego przed nim samochodu i przekraczając linię przerywaną na jezdni (na wysokości przed skrętem w lewo prowadzącym przed kościół Św. A.) zjechał na lewy skrajny pas ruchu. Następnie A. P. wrócił na pas ruchu - ponownie przekraczając linię przerywaną rozdzielającą pasy ruchu - którym poruszał się uprzednio (trzeci od prawej) i kontynuował jazdę na wprost w kierunku ul. (...). Funkcjonariusze Policji, wobec podejrzenia popełnienia przez obwinionego wykroczenia pojechali za jego pojazdem, zatrzymując obwinionego przed rondem (...), gdzie przeprowadzono interwencję.

Natężenie ruchu było dosyć duże, pojazdy znajdujące się na pasie skrajnym prawym przeznaczonym do skrętu w prawo, w ul. (...) poruszały się bardzo wolno. Na pasie drugim od prawej strony, przeznaczonym do jazdy na wprost również znajdowało się dużo pojazdów.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionego złożonych w toku postępowania wyjaśniającego i przed Sądem; częściowych zeznań świadka Ł. S. złożonych przed Sądem, częściowych zeznań świadka K. G. złożonych podczas czynności wyjaśniających (k. 4) oraz przed Sądem (k. 74-75), częściowych zeznań świadka M. M. złożonych przed Sądem, planu organizacji ruchu z (...) w W. (k. 48), pisma obwinionego zawierającego sprzeciw od wyroku nakazowego (k. 25-26), zdjęć (k. 27, 59).

Obwiniony w trakcie postępowania wyjaśniającego oraz w toku postępowania sądowego, nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Przesłuchany na rozprawie w dniu 24 września 2015 roku okazał mapę miejsca zdarzenia, przedstawiając tor jazdy swoim pojazdem. Wyjaśnił, iż przedmiotowego dnia poruszał się trzecim od prawej pasem ruchu jezdni Placu (...). Jechał od strony M. w kierunku ul. (...). Podczas, gdy poruszał się na wprost zaobserwował na pasie ruchu po którym się poruszał, stojący przed nim pojazd typu furgonetka. Samochód ten miał włączony prawy kierunkowskaz do zmiany pasa ruchu. Obwiniony, nie chcąc tamować ruchu, zmienił wówczas pas ruchu na skrajny lewy celem ominięcia furgonetki, po czym wrócił na trzeci od prawej pas ruchu i kontynuował jazdę. Wyjaśnił dalej, że na sąsiednim pasie ruchu (tj. drugim od prawej Placu (...)) w odległości około ośmiu samochód za nim stał radiowóz Policji. Obwiniony twierdził, iż policjanci nie mieli fizycznej możliwości zaobserwowania w którym miejscu obwiniony przekroczył linię podczas zmiany pasa ruchu. Następnie obwiniony przejechał na zielonym świetle. W tym czasie funkcjonariusze Policji pojechali za pojazdem obwinionego, zatrzymując go przed rondem (...), gdzie przeprowadzono interwencję. Obwiniony dodał nadto, iż w tożsamy sposób jak obwiniony (tj. omijając furgonetkę) zachowała się inna kierująca pojazdem marki S. (...) – która poruszała się bezpośrednio za pojazdem obwinionego. Obwiniony tłumaczył, iż jego zachowanie ale również innych uczestników ruchu spowodowane było tym, iż trudno czekać w sytuacji gdy nieprawidłowo jadący samochód zatarasuje cały przejazd. Obwiniony potwierdził odczytane mu wyjaśnienia z postępowania wyjaśniającego które w tożsamy sposób opisują przebieg zdarzenia jak w trakcie składania wyjaśnień przed Sądem.

Sąd zważył, co następuje:

Dokonując ustaleń stanu faktycznego, Sąd oparł się na wersji zdarzenia prezentowanej przez obwinionego A. P., w pełni dając wiarę jego wyjaśnieniom. Wyjaśnienia te są, w ocenie Sądu, szczegółowe, logiczne, zgodne z doświadczeniem życiowym oraz nie zawierają sprzeczności i są konsekwentne. Obwiniony w jasny i spójny sposób wskazywał okoliczności zdarzenia. Wyjaśnienia te znajdują ponadto odzwierciedlenie w pozostałym uznanym za wiarygodny, zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym w postaci: planu organizacji ruchu z (...) w W. (k. 48), pisma obwinionego zawierającego sprzeciw od wyroku nakazowego (k. 25-26) oraz zdjęć (k. 27, 59)

Co do zasady ogólny przebieg zdarzenia wskazany przez świadków Ł. S., K. G., M. M. i obwinionego głównie dotyczący kierowania pojazdem przez obwinionego i znajdowania się na Pl. (...), faktu interwencji z udziałem trzech funkcjonariuszy przeprowadzonej przed rondem (...) czy też fakt wykonywania samego manewru omijania przez obwinionego innego pojazdu są raczej bezsporne.

Rozbieżności w relacji świadków i obwinionego dotyczą przede wszystkim toru jazdy obwinionego, zajmowanego pasa ruchu i okoliczności zaistnienia wykroczenia skutkującego podjęciem interwencji. W tym zakresie występują duże różnice nie tylko co do wersji świadków a obwinionego ale także między zeznaniami samych świadków. Sprzeczności odnoszą się do pasa ruchu po jakim poruszał się obwiniony, tego na jakim pasie ruchu znajdował się radiowóz Policji i w jakiej odległości od samochodu obwinionego, gdzie i w jaki sposób doszło do popełnienia wykroczenia przez obwinionego, a także jaki pojazd omijał obwiniony i jak.

Świadek Ł. S., funkcjonariusz Policji, który asystował podczas przeprowadzania interwencji zeznał, iż kojarzy obwinionego, że interwencja dotyczyła wykroczenia w ruchu drogowym. W radiowozie znajdował się, oprócz świadka drugi funkcjonariusz sierż. K. G. oraz policjantka – M. M.. Świadek S. zeznał, iż funkcjonariusze poruszając się Al. (...) w kierunku ul. (...) zaobserwowali kierującego pojazdem, który wykonał manewr ominięcia innego samochodu na wysokości skrzyżowania - tj. na skrzyżowaniu ul. (...) (...) przy Pl. (...). Dokładnie było to na wysokości linii ciągłych, rozdzielających pasy ruchu. Z zeznań świadka wynika, iż radiowóz znajdował się z tyłu za pojazdem obwinionego w odległości około 50-80 m tj. około 8 pojazdów za obwinionym, na drugim od prawej strony pasie ruchu. Obwiniony omijał furgonetkę z jej prawej strony. Na ulicę (...) obwiniony wjechał z prawego pasa ruchu. Świadek zeznał nadto, że obydwa pasy ruchu przeznaczone do jazdy na wprost były zajęte, zaś prawy do skrętu był luźny, w miarę wolne, nie pamięta zaś co działo się na lewym pasie. Było dużo pojazdów, ale ruch odbywał się płynnie.

Świadek K. G., policjant, który w dniu zdarzenia kierował radiowozem i podejmował interwencję zeznał, że radiowóz poruszał się drugim od lewej pasem ruchu. Obwiniony oczekiwał jako drugi pojazd przed światłami na skrzyżowaniu z ul. (...). Funkcjonariusze stali tak, że ich pojazd od obwinionego dzielił jeden samochód. Z zeznań świadka wynika dalej, iż gdy na sygnalizatorze zapalił się kolor zielony, samochód który był przed światłami pierwszy nie ruszał, bo nie miał takiej możliwości, panowały utrudnienia w ruchu. W tym czasie obwiniony pokonując linię ciągłą zjechał na pas do jazdy w lewo i przejechał tym pasem na wprost w kierunku ronda(...). Wówczas policjanci udali się za pojazdem obwinionego i zatrzymali go do kontroli. Świadek zeznał nadto, że to on dostrzegł popełnienie wykroczenia. Oświadczył, że srebrna furgonetka stała przed pojazdem obwinionego, oczekując na możliwość zjazdu ze skrzyżowania. Była tam jedna linia ciągła. Kierujący furgonetką nie ruszył, stał bezpośrednio przed linią ciągłą. Za nim stał pojazd obwianego – S., potem jeszcze jeden samochód i radiowóz. Świadek zeznał, iż nie widział, aby furgonetka miała włączoną sygnalizację do skrętu. Nawet jeśli by miała nie mogłaby z tego pasa wykonać manewru skrętu. Świadek nie pamiętał jaka była pogoda.

Świadek M. M., policjantka, która w czasie zdarzenia asystowała podczas przeprowadzania czynności z udziałem obwinionego zeznała początkowo, że radiowóz znajdował się na drugim od prawej pasie ruchu do jazdy na wprost, stwierdzając ostatecznie, że zajmował jednak drugi od lewej pas ruchu. Świadek zeznała, iż przed pojazdem obwinionego stał inny samochód, który mimo, że świeciło się światło zielone nie zjeżdżał ze skrzyżowania bo nie miał takiej możliwości. Świadek, jako miejsce ominięcia przez obwinionego innego pojazdu, wskazała część jezdni znajdującej się za przejściem dla pieszych a przed skrzyżowaniem Al. (...) z ul. (...). Z zeznań świadka wynika, iż miała dobrą widoczność na pojazd obwinionego, lecz nie potrafiła dokładnie określić czy siedziała z przodu obok kierowcy czy na tyle pojazdu. Świadek zeznała, że obwiniony znajdował się na tym samym pasie ruchu, jakim poruszali się funkcjonariusze. Obwiniony znajdował się w odległości maksymalnie dwóch pojazdów przed nimi. Świadek nie pamiętała jednak jaki samochód omijał obwiniony, ale jak to określiła - był to większy pojazd.

Sąd po wnikliwej analizie materiału dowodowego, uznając za wiarygodny przebieg zdarzenia przedstawiany przez obwinionego A. P., odmówił waloru wiarygodności zeznaniom powyższych świadków odnośnie szczegółów przebiegu zdarzenia. Zeznania te zdaniem Sądu nie są spójne, nie potwierdzają się wzajemnie i nie stanowią pełnowartościowego materiału dowodowego. Co prawda ich zeznania pokrywają się w pewnych częściach, choćby dotyczącej tego, iż funkcjonariusze poruszali się Pl. (...) oraz, że znajdowali się za pojazdem obwinionego. Jednakże, zdaniem Sądu w pewnych kluczowych momentach, skutkujących możliwością przypisania winy obwinionemu nie są spójne, a wręcz wzajemnie czy też wewnętrznie sprzeczne. Warto również zaznaczyć, iż oceniając te osobowe źródła dowodowe, Sąd wziął pod uwagę również to, że ze względu na upływ czasu i wielość podobnych interwencji funkcjonariusze mogą pewnych szczegółów nie pamiętać. Jednakże nie można oprzeć ustaleń faktycznych na zeznaniach świadków przedstawiających - co do istotnych szczegółów - właściwie trzy różne wersje przebiegu zdarzenia. Sąd doszedł zatem do przekonania, ze zeznania te są sprzeczne i nie korespondują ze sobą, tym samym nie stanowią pełnowartościowego materiału dowodowego.

Sąd dał wiarę pozostałym dowodom ujawnionym na rozprawie w postaci: danych z Rejestru Ukaranych za Wykroczenia (k. 13), planu organizacji ruchu z (...) w W. (k. 48), pisma obwinionego zawierającego sprzeciw od wyroku nakazowego (k. 25-26), zdjęć (k. 27, 59). Dokumenty te zostały, bowiem sporządzone zgodnie z obowiązującymi przepisami, przez uprawnione do tego osoby i instytucje, a ich treść nie została zakwestionowana przez strony. Nadto służyły pomocniczo w ustaleniach stanu faktycznego. Z planu organizacji ruchu i zdjęć dołączonych do akt wynika, że w pewnym momencie na jezdni jest linia przerwana, gdzie obwiniony dokonał manewru omijania furgonetki. Zaś linia ciągła zaczyna się właściwie dopiero za zakrętem w lewą stronę.

Sąd na podstawie art. 76 § 1 kpw uznał ponadto, za ujawnione bez odczytywania dokumenty w postaci: notatki urzędowej (k. 2), kserokopii notatnika służbowego (k. 45-46, 67-68). Sąd uznając jednak wersję obwinionego za prawdziwą, nie oparł się na nich ustalając stan faktyczny. Dokumenty te, Sąd obok osobowych źródeł dowodowych wziął pod rozwagę jednie oceniając całokształt okoliczności sprawy.

Czyn z art. 92 § 1 kw popełnia ten, kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego. Karą przewidzianą w treści w/w przepisu za popełnienie tego wykroczenia jest kara grzywny albo kara nagany. Przepis ten ma charakter formalny, więc nie wymaga skutku w postaci spowodowania jakiegokolwiek zagrożenia, chodzi natomiast o sam fakt niezastosowania się do znaku drogowego. Znaki drogowe i sygnały drogowe oraz ich znaczenie określa Rozporządzenie Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych.

W niniejszej sprawie kluczową kwestią było zatem ustalenie, czy materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie pozwala zarzucić obwinionemu czyn, będący wykroczeniem z art. 92 § 1 kw. W opisie zarzucanych czynów oskarżyciel stwierdził, po pierwsze, iż obwiniony kierując samochodem osobowym marki S. o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku P-2 „linia pojedyncza ciągła” a następnie nie zastosował się do znaku P-8b „strzałka kierunkowa do skręcania”.

Przystępując do oceny prawnokarnej zarzucanego A. P. czynu należy stwierdzić, iż zachowanie obwinionego nie wyczerpuje znamion z art. 92 § 1 kw. Zdaniem Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w szczególności zeznania świadków oraz notatka urzędowa, nie wykazał, iż obwiniony popełnił zarzucane mu czyny.

Tak jak wskazano powyżej, każdy ze świadków pamiętał przedmiotowe zdarzenie w inny sposób, wskazując różne miejsca popełnienia zarzucanych obwinionemu czynów. W ocenie Sądu każdy świadek podał inne miejsce z jakiego widział rzekomo popełnione wykroczenie. Każdy pamiętał inne miejsce, w którym się znajdował w stosunku do pojazdu obwinionego.

Świadek Ł. S., zeznał, że radiowóz stał 8 pojazdów dalej w stosunku do samochodu obwinionego, świadek K. G. mówił o jednym pojeździe ich dzielącym, zaś świadek M. M. stwierdziła, że mogła to być odległość 2, 3 samochodów.

Odnośnie zaś samego momentu w którym doszło do popełnienia wykroczenia z relacji świadka Ł. S. wynika, że obwiniony wykonał manewr ominięcia innego samochodu na wysokości skrzyżowania - tj. na skrzyżowaniu ul. (...) z (...) przy Pl. (...). Dokładnie było to na wysokości linii ciągłych, rozdzielających pasy ruchu. Obwiniony omijał furgonetkę z jej prawej strony. Na ulicę (...) obwiniony wjechał z prawego pasa ruchu. Z zeznań świadka K. G. wynika, zaś że obwiniony oczekiwał jako drugi pojazd przed światłami na skrzyżowaniu z ul. (...). Następnie podczas gdy na sygnalizatorze zapalił się kolor zielony, samochód który był przed światłami pierwszy nie ruszał bo nie miał takiej możliwości, panowały utrudnienia w ruchu. W tym czasie obwiniony pokonując linię ciągłą zjechał na pas do jazdy w lewo i przejechał tym pasem na wprost w kierunku ronda(...).

Natomiast świadek M. M. jako miejsce ominięcia przez obwinionego innego pojazdu wskazała część jezdni znajdującej się za przejściem dla pieszych a przed skrzyżowaniem Al. (...) z ul. (...). Ta wersja różni się zatem od relacji Ł. S. i K. G., którzy między sobą i tak wskazali nieco inne miejsca. Niemniej z ich zeznań wynika, że obwiniony wykonywał manewr przed przejściem dla pieszych, mniej więcej to na wysokości skrętu i gdzie w ich ocenie znajdowała się linia ciągła. Jednakże w tym miejscu wskazać należy, iż z planu organizacji ruchu i zdjęć do akt sprawy wynika, że w pewnym momencie jest linia przerywana, zaś linia ciągła rozpoczyna się dopiero za zakrętem w lewą stronę.

Nadto wskazać należy, iż świadek Ł. S. wskazał wyraźnie, iż obwiniony omijał furgonetkę. Tak samo zeznał świadek K. G., okoliczności tej nie pamiętała jednak dokładnie świadek M. M. twierdząc jedynie, że mógł to być jakiś większy samochód. Dodatkowo podkreślić należy, że świadek Ł. S. oznajmił, że obwiniony omijał pojazd – furgonetkę z prawej strony a więc zupełnie inaczej niż by to miało wynikać z opisu czynu.

Dlatego też w ocenie Sądu te rozbieżności w zeznaniach świadków są zbyt duże, żeby na ich podstawie można to było uznać za pełnowartościowy materiał dowodowy i tym samym by uznać obwinionego za winnego zarzucanych mu czynów.

Z uwagi na powyższe Sąd ustalił, że obwiniony swoim zachowaniem nie zrealizował znamion wykroczenia z art. 92 § 1 kw. Obwinionego należało zatem uniewinnić od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Sąd, na podstawie art. 118 § 2 kpw, w związku z wydaniem wyroku uniewinniającego, określił, że koszty postępowania w sprawie ponosi Skarb Państwa.