Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 grudnia 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Michał Kowalski

Protokolant: Małgorzata Gardocka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 grudnia 2016 roku w W.

sprawy przeciwko R. D.

synowi M. i M.

urodzonemu (...) w S.

obwinionemu o to, że:

1.  w dniu 21 lipca 2016 roku około godziny 07:25 w W. na drodze publicznej, jadąc ulicą (...) od strony ulicy (...) w kierunku do ulicy (...), naruszył zasady przewidziane w art. 45 ust. 2 pkt 1 Pord, w ten sposób, że kierując samochodem marki P. o numerze rejestracyjnym (...), podczas jazdy korzystał z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku,

tj. o wykroczenie z art. 97 kw w zw. z art. 45 ust. 2 pkt. 1 ustawy z dnia 20.06.1997 roku Prawo o ruchu drogowym,

2.  w miejscu i czasie jak w punkcie pierwszym wykroczył przeciwko przepisom określonym w art. 65 § 2 kw, w ten sposób, że podczas kontroli drogowej wbrew obowiązkowi odmówił funkcjonariuszowi policji podania zawodu i miejsca zatrudnienia,

tj. o wykroczenie z art. 65 § 2 kw,

I.  obwinionego R. D. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów: z punktu 1 - stanowiącego wykroczenie z art. 97 kw, z punktu 2 – stanowiącego wykroczenie z art. 65 § 2 kw i za to na podstawie wskazanych przepisów skazuje go, zaś na podstawie art. 65 § 2 kw, art. 9 § 2 kw, art. 24 § 1 i 3 kw wymierza mu łącznie karę grzywny w wysokości 400 (czterysta) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 40 (czterdzieści) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt XI W 3945/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Obwiniony R. D. w dniu 21 lipca 2016 roku około godz. 07.25 w W. na ulicy (...) od strony ulicy (...) w kierunku do ulicy (...) jechał samochodem marki P. o nr. rej. (...). W trakcie jazdy korzystał on z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku – obwiniony trzymał telefon komórkowy w lewej ręce przy lewym uchu.

Powyższe zaobserwowali jadący służbowym samochodem funkcjonariusze Policji – I. S., M. B. i G. Ż. i zatrzymali obwinionego do kontroli.

Funkcjonariusze Policji zaproponowali obwinionemu mandat karny, którego ten odmówił przyjęcia. W trakcie podjętych przez policjantów czynności służbowych R. D. został poproszony m.in. o podanie miejsca swojego zawodu i miejsca zatrudnienia. Obwiniony odmówił udzielenia powyższych danych.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody:

1.  notatkę urzędową (k. 2-2v),

2.  częściowo wyjaśnienia obwinionego R. D. (k. 45),

3.  zeznania świadków: I. S. (k. 46, 6), M. B. (k. 46), G. Ż. (k. 46-47), częściowo K. J. (k. 47).

Obwiniony R. D. nie przyznał się do popełnienia pierwszego z zarzuconych mu czynów. Wyjaśnił, że nie rozmawiał przez telefon, trzymając go przy uchu. Nie pamięta, żeby trzymał telefon bezpośrednio przed zatrzymaniem. Potwierdził, że nie podał na żądanie policjantki miejsca zatrudnienia i wykonywanego zawodu, bowiem policjantka nie podała mu podstawy prawnej ku temu (k. 45).

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia złożone przez obwinionego R. D. stanowią w ocenie Sądu rezultat przyjęcia przez obwinionego określonej linii obrony, zmierzającej do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucane mu wykroczenia. W judykaturze wskazuje się, iż prawem obwinionego jest złożenie w sprawie takich wyjaśnień, jakie uznaje za najbardziej korzystne z punktu widzenia swojej obrony – może skutecznie realizować swoje uprawnienia procesowe (a Sąd zobowiązany jest interpretować je zgodnie z zasadą in dubio pro reo) do czasu, gdy nie popadnie w sprzeczność z obiektywnie ustalonymi w oparciu o przeprowadzone dowody faktami, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 28 stycznia 1998 r., II AKa 230/97, OSA z 1999 r., nr 11-12, poz. 89).

Wiarygodne są wyjaśnienia obwinionego, w których przyznał się on do odmowy podania na żądanie policjantki miejsca zatrudnienia i wykonanego zawodu. W tym zakresie wyjaśnienia obwinionego nie są sporne. Znajdują potwierdzenie w zeznaniach policjantki I. S. (k. 6) i treści notatki urzędowej (k. 2v).

Wyjaśnienia obwinionego, w których zaprzecza on, że korzystał z telefonu komórkowego, trzymając go przy uchu, są sprzeczne z zeznaniami świadków: I. S. (k. 46, 6), M. B. (k. 46) i G. Ż. (k. 46-47), które z kolei korelują z treścią notatki urzędowej (k. 2). Sąd dał wiarę zeznaniom wskazanych wyżej świadków - funkcjonariuszy Policji, podejmujących w stosunku do obwinionego interwencję w dniu 21 lipca 2016 roku. Świadkowie ci są funkcjonariuszami Policji – osobami obcymi w stosunku do obwinionego, nie mają żadnych powodów, aby obwinionego bezpodstawnie pomawiać. Ich zeznania są obiektywne, logiczne, jasne, pełne i zgodne z doświadczeniem życiowym. Jak już wyżej wskazano, zostały nadto poparte dokumentacją w postaci notatki urzędowej z przeprowadzonej interwencji. Świadkowie co prawda nie pamiętali na rozprawie wszystkich szczegółów zdarzenia, jednakże stan taki należy tłumaczyć upływem czasu i znaczną liczbą podobnych interwencji.

Zeznania żony obwinionego – K. J. (k. 47) nie wykluczają, że obwiniony korzystał z telefonu komórkowego, trzymając go przy uchu. Do zeznań tego świadka należało podejść ze szczególną ostrożnością, z uwagi na bliską relację małżeńską z obwinionym. Jednakże świadek nie zaprzeczyła w sposób kategoryczny, że obwiniony korzystał z telefonu. Zeznała jedynie, że nie obserwowała zachowania męża i nie przypomina sobie, żeby mąż korzystał z telefonu. Z jednej strony zeznała, że wydaje jej się, że jest w stanie wykluczyć, że mąż trzymał telefon, z drugiej wskazała, że skupiała się na tym, żeby nie wpadli pod tramwaj na skrzyżowaniu. Sąd daje wiarę zeznaniom K. J., natomiast - jak już wyżej wskazano - nie wynika z nich absolutnie, że obwiniony z telefonu bezpośrednio przed interwencją policjantów nie korzystał.

Za wiarygodne Sąd uznał dokumenty znajdujące się w aktach sprawy, które zostały ujawnione na podstawie art. 76 § 1 kpw. Dokumenty te zostały sporządzone przez kompetentne osoby w ramach wykonywanych przez nie czynności, a strony
w toku przewodu sądowego nie kwestionowały ich prawdziwości.

Pierwszy z czynów przypisanych obwinionemu wyczerpał dyspozycję art. 97 kw, drugi zaś - art. 65 § 2 kw.

Warunkiem odpowiedzialności za wykroczenie z art. 97 kw jest, aby uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, wykroczył przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie. Wykroczenie to ma charakter formalny. Do jego znamion nie należy skutek w postaci spowodowania wypadku drogowego czy stworzenia sytuacji zagrożenia w ruchu. Przedmiotem ochrony przepisu art. 97 kw jest bezpieczeństwo i porządek ruchu na drogach publicznych. Dyspozycja normy z art. 97 kw ma charakter blankietowy. Odsyła do przepisów spoza kodeksu wykroczeń. Owe inne przepisy o bezpieczeństwie lub porządku ruchu na drogach publicznych to wszelkie akty prawne, zarówno ustawy, jak i wydawane na ich podstawie rozporządzenia zawierające uregulowania dotyczące bezpieczeństwa i porządku na drodze publicznej. Podstawowym aktem prawnym zawierającym takie przepisy jest ustawa Prawo o ruchu drogowym. W przedmiotowej sprawie obwiniony nie zastosował się do przepisu art. 45 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym, który zabrania kierującemu pojazdem korzystania podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku.

Wykroczenie z art. 65 § 2 kw popełnia ten, kto wbrew obowiązkowi nie udziela właściwemu organowi państwowemu lub instytucji, upoważnionej z mocy ustawy do legitymowania, wiadomości lub dokumentów co do m.in. zawodu i miejsca zatrudnienia. Prawo do legitymowania osób podczas kontroli drogowej daje policjantom przepis art. 129 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym. Obwiniony R. D. na żądanie policjantki nie udzielił wiadomości co do swojego zawodu i miejsca zatrudnienia, popełniając tym samym wykroczenie z art. 65 § 2 kw.

Kwalifikacja prawna czynów obwinionego nie budzi żadnej wątpliwości.

Zasadnym jest zatem twierdzenie, iż obwiniony jest sprawcą wykroczeń, a nie jedynie czynów zabronionych. Jego czyny są bezprawne (naruszają normę sankcjonowaną i nie zostały popełnione w okolicznościach wyłączających bezprawność), karalne (realizują wszystkie znamiona czynu zabronionego i nie zostały popełnione w okolicznościach wyłączających karalność), karygodne (są czynami społecznie szkodliwymi), są to również czyny zawinione przez obwinionego (popełnione w sytuacji, w której sprawca mógł postąpić zgodnie z nakazem zawartym w normie prawnej, nie zachodzi w stosunku do niego żadna z ustawowych lub pozaustawowych okoliczności wyłączających winę). Stopień zawinienia wyznaczają: rozpoznawalność sytuacji – zarówno w sferze faktycznej, jak
i w płaszczyźnie jej prawnego wartościowania, możliwość przeprowadzenia prawidłowego procesu motywacyjnego i podjęcie decyzji o postąpieniu zgodnie z nakazem prawa oraz zdolność do pokierowania swoim postępowaniem. Ocena tych okoliczności prowadzi do wniosku, iż obwinionemu można postawić zarzut, że w czasie swoich bezprawnych, karalnych i społecznie szkodliwych czynów nie dał posłuchu normom prawnym.

Stosownie do treści przepisu art. 9 § 2 kw – Sąd, orzekając jednocześnie
o ukaraniu za dwa wykroczenia, wymierzył łącznie karę w granicach zagrożenia określonych w przepisie przewidującym najsurowszą karę – art. 65 § 2 kw.

Wymierzając karę obwinionemu R. D., Sąd kierował się ustawowymi dyrektywami jej wymiaru określonymi w art. 33 kw.

W przekonaniu Sądu orzeczona kara w swojej dolegliwości nie przekracza stopnia winy obwinionego, jest adekwatna do stopnia wymagalności zachowania zgodnego z prawem w odniesieniu do realiów sprawy. Stopień społecznej szkodliwości czynu zakwalifikowanego jako wykroczenie z art. 97 kw był znaczny. Korzystanie przez kierującego pojazdem podczas jazdy z telefonu komórkowego jest bardzo niebezpieczną praktyką i nie może być lekceważone. Drugi czyn ma niższy stopień społecznej szkodliwości. Wymierzając karę obwinionemu, Sąd miał równocześnie na uwadze okoliczności wymienione w art. 33 § 2 kw - właściwości, warunki osobiste i majątkowe obwinionego, jego stosunki rodzinne, ustabilizowany tryb życia przed popełnieniem wykroczeń. Obwiniony był wcześniej karany za wykroczenia drogowe, w tym także za naruszenie zakazu korzystania podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku – k. 37. Nie był karany za przestępstwa – k. 36.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, iż orzeczona wobec obwinionego kara grzywny w wysokości 400 zł – przy uwzględnieniu wysokości jego dochodów, jest sprawiedliwa. Sąd, wymierzając obwinionemu karę grzywny w takim wymiarze, miał na uwadze cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ma osiągnąć wobec obwinionego, a także miał na względzie, aby kara była sprawiedliwa w odbiorze społecznym i zrealizowała cele prewencji ogólnej.

Na podstawie przepisów art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 40 zł, ustaloną na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych oraz koszty postępowania w kwocie 100 zł, tj. zryczałtowane wydatki postępowania - 100 złotych, których wysokość ustalono na podstawie § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia. Uiszczenie przez obwinionego kosztów nie przekracza jego ustalonych możliwości finansowych.