Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 października 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Łukasz Biliński

Protokolant: Karolina Szczęsna, Karolina Kowalczyk

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 25 lipca 2017 roku i 3 października 2017 roku w W.

sprawy A. W. (1)

syna W. i E.

urodzonego dnia (...) w W.

obwinionego o to, że:

1.  w dniu 25 lutego 2017 roku około godz. 15:55 przy ul. (...) w W. pojazdem marki O. o numerach rejestracyjnych (...), nie zastosował się do znaku B-39 z tabliczką T-24,

tj. za wykroczenie z art. 92 § 1 kw,

2.  w tym samym miejscu i czasie jak w pkt 1 nie zastosował się do znaku B-1,

tj. za wykroczenie z art. 92 § 1 kw,

I.  obwinionego A. W. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, stanowiących wykroczenia z art. 92 § 1 kw i za to na tej podstawie skazuje go, zaś na podstawie art. 92 § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw w zw. z art. 39 § 1 kw odstępuje od wymierzenia kary;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty.

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu zgromadzonego i ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny w sprawie.

W dniu 25 lutego 2017 roku A. W. (1) udał się wraz z A. K. na wernisaż Narodowego Komitetu Seniorów do Stołecznego Ośrodka (...) na S.. Mężczyzna jako członek zarządu Fundacji przywoził na przedmiotowe wydarzenie materiały m.in. biuletyny, ulotki, broszury.

Dowody: pismo obwinionego (k. 2-8); sprzeciw od wyroku nakazowego (k. 33-45); wyjaśnienia obwinionego (k. 11, 56-58, nagranie audio-video rozprawy k. 60); biuletyn (k. 71); zeznania świadka A. K. (k. 72-73, nagranie audio-video rozprawy k. 75); zeznania świadka A. L. (k. 56-58, nagranie audio-video rozprawy k. 60).

A. W. (1) wraz z A. K. na miejsce przyjechał swoim samochodem marki O. (...) o nr rej. (...), który zaparkował na ul. (...) w W.. W miejscu postawienia pojazdu znajdowała się strefa znaku zakazu postoju B-29 z tabliczką T-24 i zakazu ruchu B-1 z tabliczką o treści „Nie dotyczy pojazdów służb miejskich, pojazdów dojeżdżających do garaży i podwórek zlokalizowanych na terenie strefy SM oraz pojazdów z przepustką z symbolem SM typu I lub B na warunkach niej określonych. W godzinach 6:30 – 11:30 nie dotyczy pojazdów z dostawami na czas rozładunku do 30 minut.”. Mężczyzna nie dysponował wymaganą przepustką ZTP.

Dowody: notatka urzędowa (k. 1); pismo obwinionego (k. 2-8); sprzeciw od wyroku nakazowego (k. 33-45); wydruki fotografii (k. 16-20); płyta CD-R (k. 21); wyjaśnienia obwinionego (k. 11, 56-58, nagranie audio-video rozprawy k. 60); pismo ZDM (k. 63); pismo ZTP (k. 65); plan organizacji ruchu (k. 66-69); zeznania świadka A. K. (k. 72-73, nagranie audio-video rozprawy k. 75); zeznania świadka A. L. (k. 56-58, nagranie audio-video rozprawy k. 60).

O godzinie 16:25 z uwagi na zgłoszoną przez funkcjonariuszy Straży Miejskiej dyspozycję samochód został odholowany na parking znajdujący się przy ulicy (...). (...) w W..

Dowody: notatka urzędowa (k. 1); dyspozycja usunięcia pojazdu (k. 14), zezwolenie na odbiór pojazdu (k. 15)

A. W. (1) ma 32 lata, jest osobą niekaraną za przestępstwa, jak również nie figuruje w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego. Obwiniony jest kawalerem, prowadzi własną działalność gospodarczą, jest członkiem zarządu Fundacji (...) i dyrektorem ds. prawnych w przychodni. Osiąga średnie miesięczne dochody około 15 tys. zł netto, posiada samochód leasingowany, sprzęt kancelaryjny oraz dużą bibliotekę.

Dowody: informacja z KRK (k. 53), informacja o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego (k. 54), wyjaśnienia obwinionego (k. 56-58, nagranie audio-video rozprawy k. 60).

Zarówno w toku prowadzonych czynności wyjaśniających, jak i na rozprawie obwiniony A. W. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Składając wyjaśnienia wskazał, że w dniu 25 lutego 2017 roku udał się do Centrum (...) na organizowany przez Fundację (...), gdzie pełnił obowiązki wynikające z bycia członkiem zarządu ww. Fundacji. Obwiniony oświadczył również, że wielokrotnie zostawiał samochodów w miejscu, w którym zaparkował go w dacie wskazanym w zarzucie i stojąca w okolicy Straż Miejska nigdy nie robiła z tego powodu problemów. Wyjaśnienia obwinionego (k. 11, 56-58, nagranie audio-video rozprawy k. 60)

Sąd zważył, co następuje.

Wyjaśnieniom obwinionego Sąd dał wiarę w części, w jakiej nie kwestionował on faktu zaparkowania samochodu w strefie zakazu oraz w zakresie wskazywanych przez niego przyczyn udania się w dniu 25 lutego na ulicę (...) w W.. W dalszej części swoich wyjaśnień, gdzie obwiniony wskazywał, że powyższe zachowanie nie powinno być penalizowane z uwagi na powody pozostawienia tam pojazdu, w ocenie Sądu stanowiły one jedynie poczynione przez obwinionego oceny. Wskazać należy, że obwiniony ma prawo do własnej analizy zdarzeń, których jest uczestnikiem, jednakże przedstawiona ocena nie musi pokrywać się z oceną konkretnych zdarzeń dokonaną przez Sąd, jak również nie jest ona dla Sądu wiążąca. Wobec powyższego, oświadczenia obwinionego zarówno zawarte w ustnych wyjaśnieniach, jak i w przedłożonych do akt pismach, nie kwestionując ich wiarygodności odnośnie samego faktu sporządzenia ich przez obwinionego (pismo obwinionego k. 2-8; sprzeciw od wyroku nakazowego k. 33-45), stanowią zdaniem Sądu przyjętą przez niego, dozwoloną prawem linię obrony. Dla oceny z punktu widzenia wypełnienia przez A. W. (1) znamion wykroczenia z art. 92 § 1 kw bez znaczenia były również przedstawiane przez obwinionego okoliczności dotyczące odholowania pojazdu, jego odbioru i ewentualnych uszkodzeń samochodu, albowiem przedmiotowe zdarzenia pozostają poza czasookresem będącego przedmiotem analizy Sądu zachowania obwinionego.

Zeznania świadka A. L. Sąd uznał za wiarygodne w całości. Świadek jest osobą obcą dla obwinionego, niezainteresowaną wynikiem niniejszego postępowania. Mężczyzna w sposób spójny i logiczny wskazał, że strefa w której zaparkował swój pojazd obwiniony objęty jest zakazami, o których mowa w zarzutach, jak również wytłumaczył na jakich zasadach dopuszczalne są wyjątki od przedmiotowych zakazów.

Również zeznaniom świadka A. K. Sąd dał wiarę w całości. Ww. w sposób spójny i rzeczowy przedstawiła przebieg zdarzenia z dnia 25 lutego 2017 roku, w tym wyjaśniła przyczyny udania się na ulice (...) z obwinionym oraz okoliczności parkowania pojazdu. Sąd zauważa wprawdzie, że świadek nie była w stanie stwierdzić, czy istotnie w miejscu zaparkowania pojazdu przez obwinionego znajdowały się znaki zakazu, jednakże w sposób wiarygodny i logiczny wskazała, że jako pasażer nie zwracała uwagi na mijane znaki. W ocenie Sądu powyższa okoliczność, jako wiarygodna i w świetle zasad doświadczenia życiowego prawdopodobna, nie mogła negatywnie wpłynąć, na pozytywna ocenę całości zeznań świadka. Sąd również nie znalazł podstaw do kwestionowania zeznań świadka w zakresie, w jakim świadek wskazała, że w miejscu, w którym zaparkował obwiniony, zarówno on jak i inni członkowie Komitetu Narodowego Seniorów wielokrotnie parkowali swoje pojazdy wychodząc z założenia, że było to dla nich dopuszczalne, jednakże, jak wynika z zeznań świadka, ich przekonanie nie wynikało z żadnych konkretnych uprawnień, czy uzyskanych zezwoleń, a jedynie ze stosowanej praktyki.

Za niebudzące wątpliwości, co do swojej wiarygodności i autentyczności Sąd uznał zgromadzone w niniejszej sprawie dokumenty: notatkę urzędową (k. 1), dyspozycję usunięcia pojazdu (k. 14), zezwolenie na odbiór pojazdu (k. 15), wydruki fotografii (k. 16-20), informację z KRK (k. 53), informację o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego (k. 54), pismo ZDM (k. 63), pismo ZTP (k. 65), plan organizacji ruchu (k. 66-69) i biuletyn NKS (k. 71), jak również dowód z fotografii znajdujących się na płycie CD-R (k. 21), albowiem ich wygląd i treść nie rodzą wątpliwości odnośnie ich rzetelności i autentyczności. Zostały one sporządzone przez podmioty uprawnione do ich wydania, zaś w toku postępowania żadna ze stron nie kwestionowała ich wiarygodności, a Sąd z urzędu nie znalazł podstaw do podważenia ich wartości dowodowej.

A. W. (1) został obwiniony o to, że w dniu 25 lutego 2017 roku około godziny 15:55 przy ul. (...) w W. pojazdem marki O. o numerach rejestracyjnych (...), nie zastosował się do znaku B-39 z tabliczką T-24, tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 kw, oraz o to, że w tym samym miejscu i czasie nie zastosował się do znaku B-1, tj. za wykroczenie z art. 92 § 1 kw.

Zgodnie z art. 92 § 1 kw kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego, podlega karze grzywny albo karze nagany. Na gruncie powołanego przedmiotem ochrony jest porządek i bezpieczeństwo w ruchu drogowym, w tym system znaków i sygnałów drogowych, które tworzą pewien stan porządku na drogach, będący zasadniczym elementem gwarancji bezpieczeństwa w ruchu. Czyn zabroniony polega na niestosowaniu się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego. Czyn sprawcy może polegać na działaniu, gdy sprawca, nie uwzględniając znaków drogowych albo sygnałów świetlnych, np. czerwonego światła zabraniającego przejazdu, kontynuuje jazdę. Może polegać na zaniechaniu, gdy np. sygnał świetlny otwiera możliwość przejazdu, a sprawca z jakiegoś powodu jazdy nie podejmuje. Może to być również naruszenie zakazu zatrzymywania się w danym miejscu albo naruszenie sygnału świetlnego zakazującego pewnego kierunku poruszania się. Strona podmiotowa czynu określonego w § 1 co do zasady zakłada umyślność działania, jednakże możliwe jest również, że zachowanie sprawcy cechuje nieumyślność. (Bojarski, Tadeusz. Art. 92. W: Kodeks wykroczeń. Komentarz, wyd. V. Wolters Kluwer, 2015.)

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy nie ulega wątpliwości, że obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał dyspozycję powołanego przepisu. Jak bowiem wynika z materiału dowodowego, czego również sam obwiniony nie kwestionował w dniu 25 lutego 2017 roku zaparkował on swój pojazd w strefie objętej zakazem postoju oraz zakazem ruchu w obu kierunkach.

Obwiniony swoich wyjaśnieniach oraz przedłożonych pismach nie negując faktu zaparkowania pojazdu w miejscu obowiązywania zakazów, kwestionował jednak swoją odpowiedzialność, uznając, że skoro dojeżdżał do budynku znajdującego się nieopodal miejsca parkowania był uprawniony do pozostawienia tam samochodu. Powyższe przeświadczenie obwinionego nie wynika jednak ze zgromadzonego materiału dowodowego, a wręcz przeciwnie pozostaje z nim w sprzeczności. Szczególnie istotne w tej mierze były zeznania funkcjonariusza Straży Miejskiej A. L. oraz treść pisma ZTP k. 65, z których wynika, że możliwość parkowania w miejscu, z którego skorzystał obwiniony uzależniona jest od uzyskania odpowiedniej przepustki, którą to obwiniony nie dysponował.

Sąd nie dopatrzył się okoliczności wyłączających winę obwinionego, zaś popełnione przez niego wykroczenie cechowała społeczna szkodliwość.

Oceniając stopień winy A. W. (1), Sąd wziął pod uwagę, że jest on osobą dorosłą, wykształconą, zdrową i świadomą zdarzeń w których uczestniczy. Zebrany materiał dowodowy oraz postawa obwinionego nie wskazuje na to, by w chwili popełnienia wykroczenia nie mógł on, bądź miał ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia swojego czynu lub pokierowania swoim postępowaniem. Sam fakt, że w ocenie obwinionego Straż Miejska wcześniej nie reagowała na dokonywane naruszenie w żaden sposób nie usprawiedliwia jego zachowania oraz nie wyłącza jego winy za popełnione wykroczenie. Wobec powyższego koniecznym było uznanie, iż czyn popełniony przez obwinionego cechował się znacznym stopniem zawinienia.

W ocenie Sądu nie budzi również wątpliwości fakt, że czyn obwinionego był społecznie szkodliwy, w stopniu przekraczającym granice znikomości. Wskazać bowiem należy, że obwiniony swoim zachowaniem naruszył dobro jakim jest porządek i bezpieczeństwo w komunikacji, jednocześnie jednak swoim zachowaniem nie wyrządził żadnej realnej szkody. Na uwzględnienie zasługiwała również motywacja obwinionego, który uczestniczył w tym dniu w doniosłym ze społecznego punktu widzenia wydarzeniu.

Analiza zgromadzonego materiału dowodowego w niniejszej sprawie pozwoliła na uznanie, że orzekanie wobec obwinionego kary byłoby niezasadne i w konsekwencji Sąd odstąpił od jej wymierzenia. Zgodnie z art. 39 § 1 kw w wypadkach zasługujących na szczególne uwzględnienie można - biorąc pod uwagę charakter i okoliczności czynu lub właściwości i warunki osobiste sprawcy - zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary albo odstąpić od wymierzenia kary lub środka karnego. W doktrynie wskazuje się, że podstawowe znaczenie przy ustalaniu w konkretnej sprawie, czy zachodzi wypadek zasługujący na szczególne uwzględnienie uzasadniający nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia, ma charakter i okoliczności czynu, właściwości i warunki osobiste sprawcy. (Bojarski, Tadeusz. Art. 39. W: Kodeks wykroczeń. Komentarz, wyd. V. Wolters Kluwer, 2015.)

W świetle powyższych rozważań zwrócić należy uwagę na postawę obwinionego i przyczyny dla których naruszył znajdujące się w miejscu parkowania zakazy. Przede wszystkim obwiniony jest osobą aktywnie działającą społecznie, pełniąca istotne funkcje w Narodowym Komitecie Seniorów, co już pozwala na ocenę jego osoby jako rzetelnej i gotowej do ciężkiej pracy na rzecz społeczeństwa. Nie bez znaczenia jest również okoliczność, że obwiniony nie jest osoba karaną za przestępstwa oraz nie figuruje w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego. Powyższe uzasadnia wniosek, iż jest on osobą przestrzegająca porządku prawnego, zaś analizowane naruszenie prawa miało charakter incydentalny w jego życiu i nie wskazuje na to, by w przyszłości miało się ono powtórzyć. Podkreślenia przy tym wymaga fakt, że naruszenie zakazów przez obwinionego związane było z faktem dostarczania na wernisaż ciężkich materiałów informacyjnych, w tym broszur i ulotek.

Mając na względzie poczynione rozważania, Sąd doszedł do przekonania, że obwiniony nie jest osobą na którą należy wpływać poprzez wykonanie kary na wykształcenie u niego postawy społecznie pożądanej oraz poczucia odpowiedzialności, zaś sam fakt, iż przeciwko niemu toczyło się postępowanie przed Sądem jest wystarczający dla osiągnięcia celów postępowania.

O kosztach sądowych Sąd orzekł w myśl art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw oraz art. 21 ust. 1 pkt 2 i art. 5 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, zasądzając od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w kwocie 30 zł oraz na podstawie art. 1 § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia kwotę 100 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania w sprawach o wykroczenia przed sądem pierwszej instancji.