Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 29 marca 2016 r. powódka K. Z., zastępowana przez zawodowego pełnomocnika, wniosła o sprostowanie świadectwa pracy wystawionego w dniu 29 lutego 2016 r. przez pozwanego (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółkę komandytową z siedzibą w W. poprzez zmianę informacji zawartej w pkt 3 tego świadectwa i wskazanie jako przyczyny ustania stosunku pracy rozwiązania umowy bez wypowiedzenia przez pracownika z winy pracodawcy oraz zmianę informacji zawartej w p 1 tego świadectwa i wskazanie, że umowa rozwiązała się z dniem 10 lutego 2016 r., a także wniosła o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu. W uzasadnieniu powódka podniosła, że złożyła pozwanemu oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracodawcy, wobec czego umowa rozwiązała się w dniu 10 lutego 2016 r., nie zaś z upływem okresu wypowiedzenia (pozew – k. 3‑4).

Pozwany (...) Spółka z o.o. Spółka komandytowa z siedzibą w W., w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości. Zdaniem pozwanego, kolejność złożenia oświadczeń była następująca: najpierw oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę zostało złożone przez pozwanego, następnie zaś powódka złożyła oświadczenie o rozwiązaniu umowy na innej podstawie. W związku z tym, pozwany uważał, że złożone przez powódkę oświadczenie nie powinno wywierać skutków prawnych dla rozwiązanego przez pozwaną stosunku pracy (odpowiedź na pozew – k. 26‑31).

Na rozprawie w dniu 7 czerwca 2016 r. strony zgodnie oświadczyły, że niesporne jest, iż powódka doręczyła pracodawcy 10 lutego 2016 r. oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia. Pełnomocnik pozwanego podniósł jednak, że nastąpiło to po wręczeniu jej wypowiedzenia (protokół – k. 52).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. Z. była zatrudniona przez (...) sp. z o.o. Spółkę komandytową z siedzibą w W. na podstawie umowy o pracę na czas określony od dnia 07 maja 2015 r. do 06 czerwca 2017 r.

/akta osobowe powódki: umowa o pracę – k. B31/

W dniu 10 lutego 2016 r. K. Z. udała się do siedziby Spółki, w celu omówienia zaproponowanych przez nią warunków rozwiązania umowy o pracę. W trakcie spotkania K. Z. oraz przedstawiciele Spółki złożyli sobie wzajemnie oświadczenia woli na piśmie – K. Z. złożyła oświadczenie o rozwiązaniu umowy bez wypowiedzenia, zaś następnie przedstawiciele Spółki złożyli oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem.

/okoliczności bezsporne; nadto także: oświadczenie powódki o rozwiązaniu umowy bez wypowiedzenia – k. 5, pismo pozwanego wraz z wypowiedzeniem – k. 7 i 7v, korespondencja – k. 8, 9, 10, /

W dniu 29 lutego 2016 r. Spółka wystawiła świadectwo pracy K. Z., które zostało doręczone w dniu 03 marca 2016 r. W świadectwie tym wskazano, że K. Z. była zatrudniona w okresie od 07 lipca 2013 r. do 27 lutego 2016 r., a stosunek pracy ustał w wyniku rozwiązania umowy za wypowiedzeniem przez pracodawcę.

/akta osobowe powódki: świadectwo pracy – k. C6/

W dniu 08 marca 2016 r. K. Z. złożyła wniosek o sprostowanie świadectwa pracy poprzez zmianę informacji zawartej w pkt 3 tego świadectwa, przez wskazanie faktycznej przyczyny ustania stosunku pracy, zgodnej ze złożonym przez nią w dniu 10 lutego 2016 r. oświadczeniem rozwiązującym ze Spółką umowę o pracę w trybie natychmiastowym. Ponadto, wnosiła o wskazanie faktycznej daty zakończenia łączącej ją ze Spółką umowy w oparciu o w/w oświadczenie, a więc z dniem 10 lutego 2016 r. oraz wskazanie informacji o ilości dni, za które zostanie jej wypłacony ekwiwalent za urlop wypoczynkowy.

/wniosek o sprostowanie świadectwa pracy – k. 12/

Pismem z dnia 16 marca 2016 r. Spółka odmówiła sprostowania świadectwa pracy.

/pismo z dnia 16 marca 2016 r. – k. 13-13v/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzony w aktach sprawy materiał dowodowy w postaci dokumentów i kopii dokumentów, których wiarygodność nie była kwestionowana przez strony i nie budziła wątpliwości Sądu, a także w oparciu o zgodne twierdzenia stron, dotyczące faktu złożenia oświadczenia przez powódkę w dniu 10 lutego 2016 r. Zgodnie z art. 229 k.p.c. nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości. W związku z tym, przeprowadzenie dowodów z zeznań świadków było zbędne, albowiem okoliczność ta została przyznana przez strony.

Natomiast w zakresie kolejności składania oświadczeń oraz przyczyn ich złożenia, stwierdzić należy, że są to okoliczności nieistotne z punktu widzenia przedmiotu rozstrzygnięcia niniejszego postępowania. Nie był kwestionowany sam fakt złożenia oświadczeń przez strony. Natomiast z uwagi na przedmiot żądania powódki, tj. sprostowania świadectwa pracy, irrelewantne są przyczyny tych oświadczeń, zatem fakty te nie mają dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy istotnego znaczenia (art. 227 k.p.c.). Dlatego też oddaleniu podlegały wnioski dowodowe o przesłuchanie świadków oraz dowodu z nagrania, albowiem okoliczności, których miały dowodzić nie są istotne dla rozstrzygnięcia.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu.

Powódka wnosiła o sprostowanie świadectwa pracy, twierdząc, że stosunek pracy ustał w innym trybie i w innym terminie niż to zostało wskazane przez pozwanego pracodawcę.

Zgodnie z art. 97 k.p. w związku z rozwiązaniem lub wygaśnięciem stosunku pracy pracodawca jest obowiązany niezwłocznie wydać pracownikowi świadectwo pracy (§ 1). W świadectwie pracy należy podać informacje dotyczące okresu i rodzaju wykonywanej pracy, zajmowanych stanowisk, trybu rozwiązania albo okoliczności wygaśnięcia stosunku pracy, a także inne informacje niezbędne do ustalenia uprawnień pracowniczych i uprawnień z ubezpieczenia społecznego (§ 2 zd. 1).

Pracownik może w ciągu 7 dni od otrzymania świadectwa pracy wystąpić z wnioskiem do pracodawcy o sprostowanie świadectwa. W razie nieuwzględnienia wniosku pracownikowi przysługuje, w ciągu 7 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy, prawo wystąpienia z żądaniem jego sprostowania do sądu pracy (§ 2 ¹).

W niniejszej sprawie powódka wniosła najpierw wniosek o sprostowanie świadectwa pracy, następnie zaś po otrzymaniu odmowy przez pracodawcę wystąpiła z żądaniem jego sprostowania do sądu pracy.

Sporem objęta była podstawa ustania stosunku pracy, a w związku z tym również data zakończenia tego stosunku. Stwierdzić jednakże należy, że wbrew przedstawionym przez strony twierdzeniom, okoliczność kolejności złożenia oświadczeń przez obie strony nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Żadna ze stron nie kwestionowała bowiem, że oświadczenie powódki zostało złożone w dniu 10 lutego 2016 r., natomiast spór dotyczył jego skuteczności.

Z kolei w kwestii prawidłowości złożenia oświadczenia przez pozwanego, wskazać należy, iż w orzecznictwie sądowym wskazuje się, że „kodeks pracy nie zawiera materii regulującej zasady składania oświadczeń woli, a do oświadczeń składanych przez strony stosunku pracy zastosowanie znajduje art. 61 k.c. w związku z art. 300 k.p.”. Zgodnie zaś art. 61 § 1 k.c., oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Natomiast „dla spełnienia warunku złożenia pracownikowi oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy nie jest konieczne, aby adresat rzeczywiście zapoznał się z treścią pisma” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 listopada 2014 r., sygn. akt I PK 88/14). W związku z tym, nie jest istotne czy powódka zapoznała się z pismem, zawierającym oświadczenie pozwanego o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem. Jak bowiem wynika okoliczności sprawy, pismo to zostało jej wręczone w siedzibie pozwanego, zaś okoliczność odmowy przyjęcia tego pisma nie zmienia faktu, że powódka pismo otrzymała i mogła się z nim zapoznać. Natomiast okoliczność otrzymania przez pozwanego oświadczenia powódki o rozwiązaniu umowy bez wypowiedzenia w dniu 10 lutego 2016 r. nie była nawet przedmiotem sporu.

W dalszej kolejności zauważyć należy, że zgodnie z art. 30 § 1 k.p., w brzmieniu obowiązującym w chwili składania oświadczeń (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 1502), umowa o pracę rozwiązuje się:

1) na mocy porozumienia stron,

2) przez oświadczenie jednej ze stron z zachowaniem okresu wypowiedzenia (rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem),

3) przez oświadczenie jednej ze stron bez zachowania okresu wypowiedzenia (rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia),

4) z upływem czasu, na który była zawarta,

5) z dniem ukończenia pracy, dla której wykonania była zawarta.

Natomiast stosownie do art. 32 k.p. każda ze stron może rozwiązać za wypowiedzeniem umowę o pracę, zaś rozwiązanie umowy o pracę następuje z upływem okresu wypowiedzenia.

W tej sytuacji stwierdzić należy, że bez znaczenia jest okoliczność, czy pozwany złożył powódce oświadczenie przed czy po złożeniu przez nią oświadczenia. Bowiem nawet jeśli powód złożył oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem wcześniej, to umowa rozwiązałaby się dopiero z chwilą upływu okresu wypowiedzenia. Natomiast do tego czasu złożenie przez powódkę oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, spowodowałoby rozwiązanie stosunku pracy w dniu złożenia tego oświadczenia.

W związku z powyższym, stwierdzić należy, iż stosunek pracy pomiędzy stronami niniejszego postępowania rozwiązał się w dniu 10 lutego 2016 r., w wyniku złożenia przez powódkę oświadczenia bez zachowania okresu wypowiedzenia, które to oświadczenie złożone zostało na podstawie art. 30 § 1 pkt 3 kodeksu pracy.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie wskazanych powyżej przepisów, orzeczono jak w pkt 1 sentencji wyroku.

O kosztach Sąd orzekł biorąc pod uwagę zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Z uwagi na treść art. 98 § 3 k.p.c. oraz fakt reprezentowania powódki przez zawodowego pełnomocnika, Sąd uwzględnił koszty zastępstwa procesowego, obejmujące wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 180 zł.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w pkt 2 sentencji orzeczenia.

ZARZĄDZENIE

(...).