Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLIEJ POLSKIEJ

Dnia 11 marca 2014 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie I Wydział Cywilny:

w składzie:

Przewodniczący : SSR Adam Mitkiewicz

Protokolant: Łukasz Cholewski

po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2014 r. w Warszawie

na rozprawie

z powództwa A. L.

przeciwko Spółdzielni Budowlano – Mieszkaniowej (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  Oddala powództwo;

II.  zasądza od powódki A. L. na rzecz pozwanej Spółdzielni Budowlano – Mieszkaniowej (...) z siedzibą w W. kwotę 617,00 (sześćset siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1523/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 25.01.2013 r. powódka A. L. wniosła przeciwko Spółdzielni Budowlano-Mieszkaniowej (...) z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 1.788, 63 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 3.07.2012 r. do dnia zapłaty, a także o zwrot kosztów procesu.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że jako członek spółdzielni w związku z korzystaniem z lokalu mieszkalnego zobowiązana była do uiszczania opłat z tytułu tzw. kosztów poboru indywidualnych mediów. Za okres od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 21.12.2012 r. powódka nadpłaciła kwotę 1.788, 63 zł z ww. tytułu, która to kwota, pomimo wezwania, nie została przez pozwanego zwrócona (pozew – k. 1-4).

Nakazem zapłaty z dnia 5.03.2013 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie nakazał pozwanemu, aby zapłacił na rzecz powódki dochodzoną pozwem kwotę wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 3.07.2012 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 630, 78 zł tytułem kosztów procesu w terminie dwóch tygodni od dnia doręczenia nakazu, bądź aby w tym terminie wniósł do Sądu sprzeciw (nakaz zapłaty – k. 5).

W sprzeciwie od wydanego nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, że roszczenie powódki nie istnieje. Wskazał, że w 2011 r. powódka nie uiszczała, wbrew swojemu obowiązkowi, jakichkolwiek należności z tytułu opłat za lokal na rzecz Spółdzielni. Pozwany wskazał ponadto, że w dniu 27.05.2012 r. pomiędzy stronami zawarta została ugoda, na mocy której wzajemne roszczenia stron za okres do dnia 27 maja 2012 r. zostały wyczerpane (sprzeciw – k. 8-9).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. L. jest właścicielem lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w W. przy ul. (...), który znajduje się w zasobach Spółdzielni Budowlano-Mieszkaniowej (...) w W. (bezsporne; wypis z aktu notarialnego 36-47).

W dniu 25.04.1998 r. Walne Zgromadzenie Członków (...) podjęło uchwałę w sprawie podziału Spółdzielni w ten sposób, że wydzielona została z niej Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) z siedzibą w W. obejmująca m.in. budynek położony przy ul. (...) w W. (uchwała nr 6/98 – k. 57). Wskutek zaskarżenia przedmiotowej uchwały, wyrokiem z dnia 7.11.2001 r. Sąd Okręgowy w Warszawie uchylił uchwałę, następnie zaś, na skutek wniesienia apelacji, Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 4.06.2003 r. zmienił zaskarżony wyrok w części i oddalił powództwo o uchylenie wskazanej uchwały. Wyrokiem z dnia 19.05.2004 r. Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu kasacji uchylił wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. Sąd Apelacyjny, po ponownym rozpoznaniu sprawy, wyrokiem z dnia 3.12.2004 r. oddalił apelację od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 7.11.2001 r., co doprowadziło do uchylenia uchwały nr 6/98 (wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 7.11.2001 r. – k. 58-69; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 4.06.2003 r. – k. 70-75; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19.05.2004 r. – k. 76-82; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 3.12.2004 r. – k. 83-87).

A. L. do marca 2011 r. uiszczała opłaty z tytułu kosztów eksploatacji na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej (...). W kolejnych miesiącach 2011 r. nie uiszczała opłat na rzecz żadnej ze Spółdzielni (bezsporne).

W dniu 27.05.2012 r. pomiędzy A. L., a Spółdzielnią Mieszkaniową (...) w W. zawarta została ugoda, na mocy której A. L. zobowiązała się do wnoszenia wszelkich opłat związanych z lokalem na konto (...) oraz oświadczyła, iż wystąpi na piśmie do (...) z żądaniem zwrotu następujących kwot: za wieczyste użytkowanie gruntu za okres od stycznia 2007 r. do grudnia 2008 r. w kwocie 616, 20 zł oraz za użytkowanie lokalu od stycznia 2009 r. do marca 2011 r. w kwocie 9.402, 21 zł. W punkcie 6 przedmiotowej ugody strony oświadczyły, że ugoda wyczerpuje ich wzajemne roszczenia z tytułu posiadania spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu nr (...) w budynku przy ul. (...) w W. za okres do 27.05.2012 r. (ugoda – k. 48).

W dniu 13.09.2012 r. A. L. wezwała Spółdzielnię Budowlano-Mieszkaniową (...) w W. do zapłaty kwoty 1.788, 63 zł tytułem zwrotu nadpłaconych w okresie 1.01.2011 r. – 31.12.2011 r. kosztów poboru indywidualnych mediów w terminie 7 dni (k. 22). Przedmiotowa kwota nie została przez Spółdzielnię uiszczona (bezsporne).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dołączonych do akt sprawy i wskazanych wyżej dokumentów, których prawdziwość i wiarygodność nie budziła wątpliwości Sądu i nie była w toku postępowania kwestionowana.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo, jako niezasadne, podlegało oddaleniu w całości.

W toku niniejszego postępowania powódka domagała się od pozwanego zapłaty kwoty 1.788, 63 zł wskazując, że należność ta wynika z nadpłaconej kwoty tytułem tzw. kosztów poboru indywidualnych mediów, która to kwota pomimo wezwania do zapłaty nie została na jej rzecz zwrócona. Pozwany kwestionował zaś przedmiotowe roszczenie zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. Wskazywał, że powódka w 2011 r. nie uiszczała należności z tytułu opłat za lokal i eksploatację, wobec czego nie istnieją żadne przesłanki do dokonania zwrotu jakiejkolwiek części świadczenia, które nie zostało przez powódkę spełnione. Podnosił nadto, że w dniu 27.05.2012 r. strony zawarły ugodę, w której potwierdziły, iż wyczerpuje ona wzajemne roszczenia obu stron.

Wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Stosownie zaś do treści art. 3 k.p.c. strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody. Przepis art. 232 k.p.c. stanowi natomiast, że strony zobowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Powyżej powołane przepisy statuują jedną z podstawowych zasad procesu cywilnego, jaką jest zasada kontradyktoryjności. Zgodnie z jej założeniem ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić okoliczności faktyczne uzasadniające to żądanie, zaś Sąd orzekający nie jest obciążony odpowiedzialnością za rezultat postępowania dowodowego, którego dysponentem są strony (por. wyrok SN z dnia 07 października 1998 r., II UN 244/98, OSNP 1999/20/662).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy nie ulegało wątpliwości, że zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu, skoro pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty zakwestionował powództwo już co do samej zasady, to strona powodowa powinna swoje żądanie udowodnić. W ocenie Sądu, w przedmiotowej sprawie powódka nie przedstawiła zaś żadnego dokumentu, z którego wynikałaby dochodzona przez nią wierzytelność.

W pierwszej kolejności wskazać należało, że dowodu na istnienie wierzytelności po stronie powódki nie mogło stanowić „rozliczenie indywidualne” z dnia 2.07.2012 r., które celem wykazania zasadności powództwa przedłożyła. Sąd zważył, że rozliczenie to nie zostało sporządzone przez pozwaną Spółdzielnię Mieszkaniową czy też na jej zlecenie, a przez podmiot trzeci – firmę (...). Jak wskazał w toku postępowania pozwany rozliczenia mediów przypadające na poszczególne lokale w latach 2011-2012 r. sporządzane były, bądź przez firmę księgową obsługującą spółdzielnię, bądź przez firmę administrującą daną wspólnotą – firma (...) nie wykonywała zaś żadnych usług w tym zakresie. Nadto zważyć należało, że w rozliczeniu nie zostało wskazane w jaki sposób obliczona została przedmiotowa kwota, a także na jakiej zasadzie rozliczenie takie zostało wydane powódce. Wskazane w nim przy tym zostały kwoty, które w żaden sposób nie pokrywają się z kwotami w rozliczeniu wystawionym przez Spółdzielnię (k. 106). Wreszcie wskazać należało, że przedmiotowe rozliczenie nie zawierało podpisu osoby, która je sporządziła. Zgodnie zaś treścią art. 245 k.p.c., dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Pismo stanowiące dokument prywatny musi zatem spełniać ogólne warunki przewidziane dla wszelkich dokumentów jako środków dowodowych, tj. musi zawierać określoną treść, a także podpis wystawcy. Innymi słowy treść art. 245 k.p.c. uzasadnia pogląd, że dokument prywatny nie może istnieć bez podpisu (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2008 r., sygn. akt III CSK 299/07).

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu pismo zawierające rozliczenia stron w zakresie łączących je stosunków, sporządzone przez podmiot trzeci i nie zawierające podpisu osoby, która je sporządziła, nie mogło stanowić dowodu na istnienie jakichkolwiek zobowiązań istniejących pomiędzy stronami niniejszego postępowania.

Zważyć należało, że w pozwie powódka wskazywała, że dochodzona kwota stanowi nadpłatę z tytułu tzw. kosztów poboru indywidualnych mediów. Nie wskazała przy tym jednocześnie, jakie dokładnie są to koszty, czego dotyczą i w jaki sposób zostały wyliczone. W tym miejscu wskazać należy, że nie jest rzeczą Sądu zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron. Powódka winna była w toku postępowania wskazać zatem czego dokładnie dotyczy dochodzone przez nią żądanie – np. kosztów związanych z opłatami za wodę czy centralne ogrzewanie. Nie jest w ocenie Sądu wystarczającym twierdzenie, że powódka posiada względem pozwanego nadpłatę z tytułu kosztów poboru indywidualnych mediów, bez wskazania ich podstaw zwłaszcza, że okoliczność taka nie wynika z przedłożonej przez samą powódkę kartoteki księgowej za rok 2011 (k. 106). Nadto na uwagę zasługiwał fakt, że w piśmie z dnia 7.02.2011 r. powódka wskazała, iż do marca 2011 r. uiszczała wszelkie opłaty na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej (...) (nie zaś do Spółdzielni Budowlano-Mieszkaniowej (...)), natomiast w kolejnych miesiącach 2011 r. nie uiszczała opłat na rzecz żadnej ze Spółdzielni, co spowodowało po jej stronie niedopłatę. Powódka w przedmiotowym piśmie wskazała również, że w roku 2012 dokonywała systematycznych wpłat na rzecz Spółdzielni (...), co skutkowało wyzerowaniem salda za rok 2011 oraz powstaniem nadpłaty w wysokości 1.788, 63. Sąd zważył równocześnie, że okoliczności te nie wynikały z przedłożonych do akt sprawy kartotek księgowych, wobec czego, w świetle zakwestionowania twierdzeń przez pozwanego, nie mogły świadczyć o zasadności dochodzonego roszczenia.

Niezależnie od powyższego wskazać należało, że w dniu 27.05.2012 r. pomiędzy stronami niniejszego postępowania zawarta została ugoda, w której wskazane zostało, iż wyczerpuje ona wzajemne roszczenia stron z tytułu posiadania spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu nr (...) w budynku przy ul. (...) w W. za okres do 27.05.2012 r. W ocenie Sądu w kontekście okoliczności zawarcia ugody należało dojść do wniosku, że ugoda w sytuacji istnienia dwóch spółdzielni i wątpliwości spółdzielców której z nich należy płacić opłaty eksploatacyjne miała stanowić znaczne ułatwienie dla właścicieli lokali wchodzących w skład Spółdzielni – jej mocą, po wystąpieniu przez powódkę na piśmie do Spółdzielni Mieszkaniowej (...), dokonano cesji wpłaconych tam nienależnie kwot z tytułu użytkowania wieczystego za okres 2007-2008 oraz za używanie lokalu od stycznia 2009 r. do marca 2011 r., a zatem powódka nie była zobowiązana do dokonywania powtórnej płatności na rzecz podmiotu uprawnionego. Jednocześnie powódka zrzekła się jakichkolwiek roszczeń względem pozwanego za okres do 27.05.2012 r. Skoro zatem powódka dochodziła roszczeń wskazując, iż stanowią one nadpłatę dokonaną w roku 2011 r., to uznać należało, że roszczenie to obejmowało okres objęty przedmiotową ugodą. Nadto nie należy pomijać faktu, że nawet w wypadku nie istnienia przedmiotowej ugody i wykazania przez powódkę istnienia nadpłaty, uznać należałoby, że przedmiotowa nadpłata uiszczona została na rzecz innego podmiotu, aniżeli Spółdzielnia pozwana w niniejszej sprawie, co mogłoby prowadzić do sytuacji, w której to powódka wygenerowałaby dług w stosunku do tejże Spółdzielni. Nie sposób uznać, że przelew wierzytelności o którym mowa w ugodzie dokonany został tytułem zapłaty świadczeń eksploatacyjnych nie wynika to zresztą z treści ugody.

Mając na uwadze wszelkie wyżej wymienione okoliczności, wobec niewykazania istnienia należności dochodzonej pozwem, jak i jej wysokości Sąd nie miał innej możliwości jak tylko oddalenie powództwa w niniejszej sprawie (pkt. I wyroku).

Orzeczenie o kosztach procesu Sąd oparł na treści art. 98 § 1 k.p.c., który ustanawia ogólną zasadę, iż strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony – koszty procesu. W niniejszej sprawie Sąd oddalił powództwo, dlatego też to powódka jest tą stroną procesu, która przegrała przedmiotową sprawę, w związku z tym obowiązana jest zwrócić pozwanemu poniesione przez niego koszty procesu. Warunkiem zasądzenia od strony przegrywającej na rzecz przeciwnika kosztów procesu jest zgłoszenie żądania, który w niniejszej sprawie został spełniony, albowiem pełnomocnik pozwanego w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniósł o zasądzenie kosztów procesu. W skład poniesionych przez niego kosztów wchodzą koszty zastępstwa procesowego w wysokości 600, 00 zł (§ 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu) oraz opłata od pełnomocnictwa procesowego w wysokości 17, 00 zł.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. orzeczono jak w punkcie II wyroku.

Zarządzenie: odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powódki.