Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 maja 2014 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Joanna Dalba

Protokolant: apl. adw. Piotr Gładysz

po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2014 roku w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa A. K.

przeciwko (...) Fundusz Kapitałowy S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Fundusz Kapitałowy S.A. w W. na rzecz powoda A. K. kwotę 53.168,30 zł (pięćdziesiąt trzy tysiące sto sześćdziesiąt osiem złotych i trzydzieści groszy) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 16 marca 2013 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego (...) Fundusz Kapitałowy S.A. w W. na rzecz powoda A. K. kwotę 6.267,- zł. (sześć tysięcy dwieście sześćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.600,- zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 2060/13

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w dniu 15 marca 2013 r. ( data stempla pocztowego) A. K. – reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokat D. K. ( pełnomocnictwo – k.9) wniósł o zasądzenie od (...) Fundusz Kapitałowy Spółka Akcyjna z (...) w W. kwoty 53,168,30 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia następnego po dniu wniesieniu pozwu do dnia zapłaty, a także o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska strona powodowa wskazała, że dochodzi zapłaty z tytułu zwrotu nienależnego świadczenia tj. wpłaconej części prowizji związanej z zawartą przez (...) Sp. z o.o. i (...) Fundusz Kapitałowy S.A. umową pożyczki. ( pozew z załącznikami – k. 1 – 40 )

W odpowiedzi na pozew złożony w dniu 02 lipca 2013 roku ( data stempla pocztowego) pozwana (...) Fundusz Kapitałowy S.A. z siedzibą W. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda kosztów procesu według norm przepisanych. ( odpowiedź na pozew wraz z załącznikami – 48 – 70 )

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 kwietnia 2012 roku między (...) Fundusz Kapitałowy S.A. z siedzibą w W. (pożyczkodawca) a (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. (pożyczkobiorca) doszło do zawarcia umowy pożyczki w kwocie 4.659.943,00 zł. ( umowa pożyczki z dnia 20 kwietnia 2012 r. – k. 12 – 15 )

Zgodnie z postanowieniami umowy, warunkiem uruchomienia pożyczki było ustanowienie przez pożyczkobiorcę zabezpieczeń określonych w § 8 ust. 1 umowy oraz wpłaty prowizji w wysokości 2% wartości pożyczki (§ 4 ust. 2 umowy). ( bezsporne )

(...) sp. z o.o. wypełniła wymagania związane z ustanowieniem stosownych zabezpieczeń ( weksel in blanco wraz z deklaracją wekslową – k. 15 – 16, potwierdzenie zapłaty kaucji w kwocie 170.480,00 zł – k. 17 – 18, umowa poręczenia z deklaracją wekslową i wekslem in blanco – k. 19 – 24, odpis zwykły księgi wieczystej – k. 15 – 29 ) jednakże z uwagi na brak dostatecznych środków finansowych (...) sp. z o.o. nie była w stanie wpłacić prowizji w kwocie 93.198,86 zł. W tym stanie rzeczy między spółką a A. K. oraz za zgodą pozwanej doszło do zawarcia nieformalnej umowy przejęcia części długu, która miała zostać potwierdzona pisemnie w momencie uruchomienia pożyczki. A. K. następnie w dniu 7 września 2012 r. wpłacił część prowizji w wysokości 49.815 zł. w gotówce. Pozostała część prowizji została przelana na konto pozwanej w dniu 10 września 2012 r. ( zeznania powoda – k. 147, zeznania świadka P. R. – k. 116 – 117, zeznania świadka A. M. – k. 127, zeznania świadka K. K. – k. 128, dowód zapłaty KP – 30, lista transakcji na rachunku bankowym prowadzonym przez bank (...) – k. 32 )

Umowa pożyczki nie została uruchomiona. ( bezsporne )

Między stronami umowy tj. (...) sp. z o.o. i (...) Fundusz Kapitałowy S.A. została zawarta w dniu 04 stycznia 2013 r. ugoda, na mocy której strony rozliczyły koszty związane z umową pożyczki z dnia 20 kwietnia 2012 r. Zgodnie z § 2 ust. 4 ugody strony umówiły się, że prowizja w kwocie 43.328,86 zł zostaje zatrzymana przez pożyczkodawcę tytułem rozliczenia kosztów związanych z przygotowaniem finansowania jakie poniosła (...) Fundusz Kapitałowy S.A. (...) nie obejmowała swymi postanowieniami drugiej części prowizji. ( ugoda – k. 33 – 35 )

Z uwagi na zawartą ugodę (...) sp. z o.o. odmówiła pisemnego potwierdzenia zawartej z A. K. umowy. ( zeznania powoda – k. 147 )

W dniu 15 stycznia 2013 r. powód wystosował do pozwanej ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty, żądając zwrotu kwoty 49.815,00 zł powiększonej o odsetki ustawowe w terminie do dnia 212 stycznia 2013 r. ( wezwanie – k. 38 )

Powyższych ustaleń Sąd dokonał na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, których prawdziwość i wiarygodność w świetle wszechstronnego rozważenia zebranego materiału nie nasuwa żadnych wątpliwości, w tym co do ich rzetelności i autentyczności. Sąd oparł się również na okolicznościach przyznanych przez strony, które zgodnie z art. 229 k.p.c. nie wymagają przeprowadzenia dowodów.

Ponadto Sąd oparł się na zeznaniach ww. świadków, albowiem te miały dla ustalenia stanu faktycznego istotne znaczenie. Ostatecznie Sąd uwzględnił także zeznania powoda oraz reprezentanta pozwanego, albowiem rzutowały one na wyjaśnienie okoliczności relewantnych dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Jednocześnie Sąd miał na uwadze, że wszystkie osoby składające zeznania w sprawie niniejszej były powiązane z osobą z powodem bądź pozwanym, w związku z powyższym mogły być zainteresowane wynikiem rozstrzygnięcia, jednakże nie mogło to powadzić do automatycznego odmówienia wiary tym zeznaniom. Dlatego też Sąd badając słowa świadków oraz stron pod kątem wiarygodności miał w szczególności na uwadze korelacje z dokumentami przedstawionymi w sprawie oraz spójności przedstawianych wydarzeń.

I tak w ocenie Sąd za wiarygodne uznać należy zeznania świadka P. R. w zakresie w jakim znajdują one odbicie w ustalonym stanie faktycznym albowiem są one spójne, logiczne i znajdują odzwierciedlenie w materiałach znajdujących się w aktach sprawy. Zeznania świadka przede wszystkim opisały sposób postępowania stron umowy pożyczki podczas wypełniania zobowiązań wynikających z zawartego kontraktu, a także fakt uregulowania przez powoda należności z tytułu prowizji. Sąd pominął natomiast twierdzenie odnoszące się do zakwalifikowania pozwanej jako „zorganizowanej grupy przestępczej” albowiem zeznania świadka w tym zakresie nacechowane były dużym subiektywizmem, a ponadto były irrelewantne w zakresie rozpatrywanej sprawy. Ponadto Sąd nie brał pod uwagę oświadczenia, że (...) sp. z o.o. odstąpiła od zawartej ugody, albowiem w tym zakresie brak jest jakichkolwiek dokumentów dotyczących tego zagadnienia.

Zdaniem Sądu świadkowie ci przedstawili okoliczności związane z wykonaniem łączącej strony niniejszego postępowania umowy tak jak to zapamiętał. Zeznania te są przekonywujące dla Sądu, rzeczowe, logiczne i spójne, a nadto znajdują potwierdzenie w pozostałej części materiału dowodowego, dlatego też Sąd obdarzył je przymiotem wiarygodności. Nie zostały ujawnione żadne fakty mogące przemawiać za tym, iż wymieniony świadek zeznawał nieprawdę.

Zeznania świadka A. M. należy uznać w zakresie, w jakim znajdują odzwierciedlenie w ustalonym stanie faktyczny. Sąd uznał więc, że świadek potwierdził wystawienia dowodu KP. Natomiast Sąd nie uznał za wiarygodne, że świadek nie przyjmował gotówki. W ocenie Sądu gdyby wpłata pieniędzy miała polegać na przeksięgowaniu środków nie byłoby potrzeby wystawienia dowodu wpłaty - KP, a wystarczyłoby sporządzenie zwykłego pokwitowania bądź dokonanie transferu środków z odpowiednim tytułem. Ponadto Sąd za niewiarygodne uznał, że świadek nie zdawał sobie do końca sprawy z tego czym jest dowód KP, zwrócić bowiem należy uwagę, że świadek zajmował stanowisko konsultanta do spraw ekonomicznych, wobec powyższego winien mieć świadomość jakie dokumenty funkcjonują w obrocie handlowym.

Oceniając zeznania świadka K. K. Sąd doszedł do przekonania, że zeznania te są wiarygodne, albowiem wpisują się one w ciąg przebiegu wydarzenia wykazanych przez dokumenty oraz przez innych świadków. Brak jest podstaw do przyjęcia, iż świadek próbował naginać okoliczności by pomóc powodowi. Zdaniem Sądu zeznania te są obiektywne i przedstawiają zagadnienia odnoszące się do realizacji zobowiązań z umowy pożyczki oraz związanych z dokonaniem wpłaty prowizji przez powoda w sposób nie budzący wątpliwości.

Sąd co do zasady dla wiarę zeznaniom powoda A. K., albowiem są one logiczne i spójne oraz znajdują w większości potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym materiale dowodowym. Sąd zwrócił uwagę, że powód złożył obszerne zeznania w sposób spontaniczny, zeznania te znajdują odbicie w zgromadzonym materiale dowodowym a obserwacja powoda podczas zeznań nie dała Sądowi podstaw do uznania, że recytuje ona bądź odtwarza ustaloną wcześniej z innymi osobami linię argumentacji bądź też próbuje zyskać lepsza pozycję procesową przez pokazanie pozwanego w gorszym świetle bądź też przez tworzenie lub naginanie korzystnych dla niego zdarzeń. W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że nie zachodzą podstawy do zdyskredytowania tych zeznań w szczególności w absencji dowodów, które kontrowałyby twierdzenia powoda i poczynił na nich ustalenia faktyczne.

Sąd oceniając zeznania reprezentanta pozwanej Ł. M. doszedł do przekonania, że są one wiarygodne jedynie w części tj. w zakresie wskazanym w stanie faktycznym. Tym samym Sąd przyjął za wiarygodne wiedzę pozwanej o wystawieniu dowodu KP. W zakresie zmian wprowadzanych w ugodzie oraz podmiotu, który przedstawił projekt Sąd uznał zeznania za irrelewantne. W pozostałym zaś zakresie w ocenie Sądu zeznania reprezentanta pozwanego są niewiarygodne. Sąd nie podziela twierdzeń reprezentanta pozwanej o rozliczeniu prowizji przez dokonanie stosownych przeksięgowań poprzez zapisy w księgach rachunkowych oraz, że środki mające stanowić część prowizji pochodziły z wynagrodzenia powoda za obsługę podmiotu powiązanego z pozwaną. Biorąc pod uwagę, że zeznania te odwołują się do dokumentów, co do których nie zostały złożone wnioski dowodowe, a które z natury rzeczy wprost mogłyby obalić twierdzenia powoda - Sąd uznał, że zeznania reprezentanta pozwanego są w tym zakresie zbyt słabym środkiem na wywiedzenie okoliczności przeciwnych do wskazanych w pozwie.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W myśl art. 405 k.c. kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Przy czym w myśl art. 410 § 1 K.c. przepis ten stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego. Zaś jak stanowi § 2 tego przepisu świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia.

Jak wynika z wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2011 roku V CSK 483/10: W odróżnieniu od innych przypadków bezpodstawnego wzbogacenia, sytuacje objęte art. 410 § 2 k.c., czyli kwalifikowane jako nienależne świadczenie, zakładają uzyskanie korzyści majątkowej w następstwie świadczenia, czyli zachowania zmierzającego do wykonania oznaczonego zobowiązania. Jeżeli więc określone przesunięcie majątkowe nie jest wynikiem świadczenia, nie może powstać roszczenie o zwrot nienależnego świadczenia (art. 410-411 k.c.), a jedynie roszczenie o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia na zasadach ogólnych, tj. wynikających z art. 405-409 k.c. Przy ocenie, czy w ramach danego stosunku miało miejsce świadczenie, rozstrzyga punkt widzenia wierzyciela: czy mógł on uważać na podstawie rozpoznawalnych okoliczności określone działanie za świadczenie.

Zważywszy na ustalony stan faktyczny należy uznać, iż powód, mógł uważać swe działanie za świadczenie nienależne. W ocenie Sądu powód w obliczu wystąpienia problemu finansowego, w spółce, w której był wspólnikiem oraz działając dla dobra rozpoczętej inwestycji zawarł nieformalną umowę ze spółką odnośnie wstąpienia w dług obejmujący cześć prowizji. Umowa ta miała być potem sformalizowana w sposób pisemny. Jednocześnie zwrócić należy uwagę, że zgodnie z art. 522 k.c. umowa o przejęcie długu powinna być pod nieważnością zawarta na piśmie. To samo dotyczy zgody wierzyciela na przejęcie długu. Tym samym z uwagi na niezachowanie formy umowa ta była nieważna ab initio.

Zważyć należy, że mimo, że powód, biorąc pod uwagę jego zawód, był świadomy, że nie jest do świadczenia zobowiązany, w sprawie niniejszej nie zaistnieje sankcja z art. 411 pkt 1 k.c. wprowadzając niemożność żądania zwrotu świadczenia. Dalsza bowiem cześć przedmiotowego przepisu wskazuje, że skutek ten nie wystąpi jeżeli spełnienie świadczenia nastąpiło z zastrzeżeniem zwrotu albo w celu uniknięcia przymusu lub w wykonaniu nieważnej czynności prawnej.

Powód wykonał świadczenie z nieważnej umowy wstąpienia w dług, a zatem wypełnione zostają przesłanki wyłączające sankcję z art. 411 pkt 1 k.c.

W tym stanie rzeczy powód mógł żądać zwrotu uiszczonego świadczenia.

Jak zauważa Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 24 listopada 2011 roku I CSK 66/11, ogólne przesłanki bezpodstawnego wzbogacenia należy rozumieć specyficznie w przypadku nienależnego świadczenia. Sam fakt spełnienia nienależnego świadczenia uzasadnia roszczenie kondykcyjne. W takim też przypadku nie zachodzi potrzeba badania, czy i w jakim zakresie spełnione świadczenie wzbogaciło osobę, na rzecz której świadczenie zostało spełnione (accipiensa), jak również, czy majątek spełniającego świadczenie (solvensa) uległ zmniejszeniu. Uzyskanie nienależnego świadczenia wypełnia bowiem przesłankę powstania wzbogacenia, a spełnienie tego świadczenia przesłankę zubożenia. Z chwilą też spełnienia świadczenia nienależnego powstaje roszczenie kondykcyjne, którego treścią jest obowiązek dokonania czynności faktycznej lub prawnej, stanowiącej świadczenie przeciwne do spełnionego.

Wysokość dochodzonej kwoty została przez powódkę wykazana w sposób bezsprzeczny przez przedstawienie dowodu KP na kwotę objętą roszczeniem.

Pozwana argumentowała przy tym, że okoliczności zapłaty były inne niż te wskazane przez powoda. Jednakże wskazać należy, że strona pozwana nie zaoferowała żadnych kontr dowodów poza dowodami osobowymi, zaś okoliczności powoływane przez reprezentanta pozwanej odnoszące się do transferów środków pieniężnych, należności z faktur etc. powinny być wykazane przede wszystkim za pomocą dokumentów, szczególnie, że pozwana nie wskazywała na trudności dowodowe w tym zakresie.

Należy zauważyć, że w obecnym stanie prawnym rzeczą Sądu nie jest zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Zgodnie z art. 3 k.p.c. strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dokonywać czynności procesowych zgodnie z dobrymi obyczajami, dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody. Wobec powyższego obowiązek przedstawienia dowodów na poparcie prezentowanych twierdzeń spoczywa na stronach. Nadto na uwadze należy mieć treść przepisów art. 227 k.p.c. w powiązaniu z art. 6 k.c.,

Mianowicie pierwszy przepis wskazuje, że „przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie.” Oznacza to, że Każde twierdzenie strony oraz uczestnika postępowania powinno być poparte dowodami. Natomiast art. 6 k.c. nakłada ciężar udowodnienia faktu na osobę, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (por. K. Pietrzykowski [w:] "Kodeks cywilny Komentarz" K. Pietrzykowskiego, Warszawa 2002, tom 1, str. 52, teza 3a).

Sąd podziela także stanowisko Sądu Najwyższego, w którym wskazuje on, że zasada kontradyktoryjności uwalnia sąd orzekający od odpowiedzialności za rezultat postępowania dowodowego którego dysponentem są strony. Bierność strony w zakresie postępowania dowodowego nie zobowiązuje sądu - poza wyjątkowymi przypadkami - do prowadzenia dowodów z urzędu (wyrok SN – Izba Cywilna z dnia 15 grudnia 1998 roku, sygn. I CKN 944/97, Prok.i Pr. 1999/I l-12/38). Powyższe rozważanie dotyczą zwłaszcza sytuacji, gdy strona jest reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika.

W związku z powyższym, Sąd uznał, że na stronę powodową nie można przerzucać ciężaru dowodu okoliczności obciążających pozwaną.

Tym samym oceniając wagę zaoferowanych przez powoda dowodów, w szczególności dowodu wpłaty KP, Sąd przyjął twierdzenia strony powodowej za udowodnione.

Stąd też Sąd uznał, że żądanie zasądzenia 48.815 zł było w pełni uzasadnione. Dodatkowo Sąd dokonał sprawdzenia skapitalizowanych odsetek ustawowych za okres od dnia 7 września 2012 r. do dnia 15 marca 2013 r.

W zakresie tego żądania Sąd zważył, iż stosownie do przepisu art. 481 § 1 k.c., stanowiącego – zgodnie z dyspozycją art. 359 § 1 k.c. – formalne, ustawowe źródło odsetek, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, choćby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Istotne jest więc ustalenie momentu, w którym dłużnik opóźnił się ze spełnieniem świadczenia. Zgodnie z podzielanym przez tut. Sąd poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy roszczenie z tytułu nienależnego świadczenia, mającego taki charakter już w chwili spełnienia, staje się wymagalne od tej chwili ( confer Wyrok SN z dnia 22 marca 2001 r., V CKN 769/00 Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Cywilna (...)). Zatem skoro powód dokonał wpłaty w dniu 7 września 2012 r. to właśnie od tego dnia mógł rozpocząć naliczanie odsetek. W dalszej kolejności wskazać należy, że kwota odsetek wskazanych w pozwie jest zgodna z wyliczeniami Sądu.

Sąd orzekł w zakresie odsetek ustawowych mając na uwadze jak wskazano wyżej treść art. 359 k.c. w zw. art. 481 k.c. i art. 482 § 1 k.c. Powód wnosił o zasądzenie odsetek od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Wskazać należy, że zgodnie z zakazem anatocyzmu wskazanym w treści art. 482 § 1 k.c. od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy. Dlatego też z uwagi na fakt, że brak było przesłanek do uznania żądania w tym zakresie za błędnie sformułowanego Sąd orzekł jak w punkcie 1 wyroku.

Należy zaznaczyć, iż podstawową zasadą dotyczącą kosztów procesu jest zasada odpowiedzialności za wynik postępowania. Stosownie do art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Kosztami niezbędnymi poniesionymi przez pozwanego w toku procesu były koszty zastępstwa procesowego reprezentującego go pełnomocnika. Skoro więc roszczenie powoda zostało zasądzone w całości, to pozwana jako strona przegrywając winna jest zwrócić A. K. poniesione przez niego koszty.

Na koszty celowego dochodzenia praw przez powoda złożyły się w przedmiotowym postępowaniu: opłata sądowa od pozwu, opłata skarbowa należna od dokumentu pełnomocnictwa pełnomocnika procesowego powódki oraz wynagrodzenie tegoż pełnomocnika za prowadzenie reprezentowanie powódki przed sądem pierwszej instancji oraz sądem drugiej instancji.

Opłata sądowa w niniejszej sprawie wyniosła 2.659,- zł. Koszt wynagrodzenia pełnomocnika procesowego powódki będącego adwokatem ustalono na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U z 2002 r. Nr 163, poz. 1348 ze zm.). Do kosztów celowego dochodzenia praw i celowej obrony zalicza się również opłatę skarbową w kwocie 17 zł uiszczoną od dokumentu pełnomocnictwa. Uiszczenie tej opłaty stanowi bowiem dopełnienie wymagania przewidzianego w obowiązujących przepisach prawa i jest zarazem warunkiem formalnoprawnej zgodności sporządzenia dokumentu pełnomocnictwa z prawem. Tym samym, uiszczenie opłaty od dokumentu stwierdzającego ustanowienie pełnomocnika jest poniesieniem wydatku, który z obiektywnego punktu widzenia jest konieczny do realizacji praw strony w postępowaniu sądowym. Stanowisko takie zostało także wyrażone przez Sąd Najwyższy ( confer uchwała z dnia 12 marca 2003 r., III CZP 2/03, OSNC 2003/12/161).

W świetle tych ustaleń w niniejszej sprawie powód poniósł koszt łączny w wysokości 6.267 zł ( w tym kwotę 3.600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego)

Wobec powyższego Sąd orzekł jak w punkcie 2 wyroku.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron.

Dnia 09.06.2014 r.