Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 maja 2014 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Joanna Radzyńska-Głowacka

Protokolant apl. radc. Iwona Szendel

po rozpoznaniu w dniu 27 maja 2014 roku w Warszawie

sprawy z powództwa (...) BANK (...) S.A. z siedzibą we W.

przeciwko I. P.

o zapłatę

I.  zasądza od I. P. na rzecz (...) BANK (...) S.A. z siedzibą we W. kwotę 6.726,83 (sześć tysięcy siedemset dwadzieścia sześć złotych 83/100) wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od kwoty 4.993,62 zł. od dnia 19 marca 2013 r. do dnia zapłaty;

II.  nie obciąża pozwanej kosztami procesu.

Sygn. akt IC 426/14

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w dniu 17 lipca 2013 roku powód (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W. wniósł o zasądzenie od I. P. kwoty 6.726,83 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od kwoty 4.993,62 od dnia 19 marca 2013 roku do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż udzielił pozwanej kredytu w ramach, którego pozwana otrzymała limit w wysokości 5.000,00 zł. Pozwana była zobowiązana do spłaty kredytu. Pomimo wezwań pozwana nie wywiązała się z obowiązku spłaty. Po upływie terminu, do którego pozwana była zobowiązana uregulować zadłużenie, całość stała się wymagalna. Pomimo wezwania pozwana nie uregulowała zobowiązania. (pozew-k.1-50).

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie w dniu 18 listopada 2013 roku wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z żądaniem pozwu, sygn. akt VI Nc-e 1913477/13(nakaz-k.6).

Pozwana w sprzeciwie złożonym w dniu 20 grudnia 2013 r. zakwestionowała powyższy nakaz, wskazując, iż nie został jej doręczony pozew, jednocześnie nie zanegowała istnienia swojego długu(sprzeciw-k.9-12).

Postanowieniem z dnia 20 grudnia 2013 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie postanowił przekazać rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie wobec stwierdzonego braku podstaw do wydania nakazu zapłaty (postanowienie-k.17).

W odpowiedzi na sprzeciw złożonym w dniu 15 kwietnia 2014 r. powód zachował dotychczasowe stanowisko (odpowiedź na sprzeciw-k.56-60).

W toku postępowania stanowiska stron pozostało bez zmian.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 marca 2008 r. powód zawarł z I. P. umowę o przyznanie limitu kredytowego oraz umowę o wydanie i korzystanie z karty kredytowej (dowód: bezsporne). Pozwana aktywnie korzystała z karty kredytowej (dowód: wyciąg z rachunku – k. 37-44). Pismem z dnia 19 października 2012 r. powód wypowiedział umowę o limit kredytowy i kartę w związku z brakiem wymaganej spłaty minimalnej i wezwał pozwaną do zapłaty (dowód: wypowiedzenie – k. 46)

Zadłużenie na dzień 18 marca 2013 r. wynosiło 6.726.83 zł (dowód: wyciąg z ksiąg banku – k. 45).

Powyższy stan faktyczny nie był sporny pomiędzy stronami. Powód kwestionował jedynie kwotę brak zaliczenia jego wpłaty w wysokości 20.000 zł, którą to okoliczność przyznał powód modyfikując swoje powództwo.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie analizy akt sprawy, na które złożyły się dokumenty wskazane i opisane w treści pozwu Dokumenty te nie były kwestionowane przez żadną ze stron, dlatego też Sąd uznał je za pełnowartościowy materiał dowodowy. Zebrane dowody stanowiły wystarczającą podstawę do wydania rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Nie ulega wątpliwości, iż strony niniejszego postępowania łączyła umowa o przyznanie limitu kredytowego i wydanie karty kredytowej (...) nr (...).

W toku niniejszego procesu pozwana nie zakwestionowała dochodzonej pozwem należności ani co do zasady ani co do wysokości.

W świetle powyższego uznać należało, że strona powodowa wykazała, tj. udowodniła dochodzone roszczenie w zakresie kwoty objętej pozwem.

Zgodnie z treścią przepisu art. 229 kpc fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie to nie budzi wątpliwości, nie wymagają dowodu.

Za "fakty przyznane" rozumie się fakty stwierdzone przez jedną stronę i potwierdzone, jako zgodne z prawdą, przez stronę przeciwną w drodze wyraźnego oświadczenia wiedzy (przyznania) złożonego w toku postępowania ustnie do protokołu lub pisemnie. Zgodnie z dyspozycją art. 229 kpc skutkiem przyznania niebudzącego(według oceny sądu orzekającego) wątpliwości (z materiałem zgromadzonym w aktach sprawy) jest wyłączenie obligatoryjności przeprowadzania postępowania dowodowego co do przyznanych okoliczności faktycznych.

Z przedstawionych przez powoda dokumentów wynika, że jego roszczenie co do żądanej kwoty znajdowało oparcie w faktach i było zasadne.

Zgodnie z art. 353 § 1 zd. 1 k.c. zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Pozwany nie spełnił swojego świadczenia wobec pozwanego wobec czego żądanie powoda było uzasadnione. Pozwana nie kwestionował roszczenia ani co do zasady ani co do wysokości. Dlatego też powództwo na mocy art.354§1 k.c. należało uwzględnić.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w punkcie 1 wyroku. O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c.

W pkt II wyroku na podstawie art. 102 kpc z uwagi na sytuację materialną pozwanej odstąpiono od obciążenia jej obowiązkiem zwrotu kosztów procesu poniesionych przez powoda w niniejszym postępowaniu.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.

Zarządzenie: Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda z pouczeniem.