Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 października 2014 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Joanna Radzyńska-Głowacka

Protokolant Alicja Kicka

po rozpoznaniu w dniu 30 października 2014 roku w Warszawie

sprawy z pozwu P. K.

przeciwko (...) S.A. V. (...)

o zapłatę

1.  powództwo oddala;

2.  nie obciąża powoda kosztami procesu.

Sygn. akt I C 421/13

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym dnia 16 listopada 2012 r. powód P. K. wniósł o zasądzenie od (...) Spółki Akcyjnej V. (...) kwoty 8.134,96 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 4.551,97 zł od dnia 19 lipca 2012 r. do dnia zapłaty i od kwoty 3.582,99 zł od dnia 3 listopada 2012 r. do dnia zapłaty oraz zwrot kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 10 czerwca 2012 r. najechał samochodem na leżący na jezdni kawałek zużytego ogumienia od ciężarówki co spowodowało uszkodzenie jego samochodu. Odpowiedzialnym za szkodę zdaniem powoda jest ubezpieczyciel Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad w W., która nie utrzymywała odpowiedniego stanu drogi.

Nakazem zapłaty z dnia 19 grudnia 2012 r. referendarz Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie uwzględnił powództwo w całości.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu.

Sad ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 czerwca 2012 r. około godziny 1:30 na drodze krajowej nr (...) w miejscowości D. powód P. K. jadąc samochodem O. (...) o nr rejestracyjnym (...) najechał na leżący na jezdni kawałek zużytego ogumienia od ciężarówki wskutek czego kierowany przez niego pojazd uległ uszkodzeniu (dowód: notatka urzędowa ze zdarzenia drogowego – k. 16, zeznania świadka G. B. – k. 109, zeznania świadka M. I. – k. 110, zeznania świadka E. K. – k. 110, zeznania powoda – k. 116, opinia biegłego sądowego w zakresie techniki samochodowej i ruchu drogowego – k. 121-135).

W związku z uszkodzeniem pojazdu, powód poniósł koszty holowania pojazdu w kwocie 3.582,99 zł (dowód: paragon – k. 19)

Koszty naprawy pojazdu dotyczące uszkodzeń wynikających ze zdarzenia z dnia 10 czerwca 2012 r. wynosiły 2.989,33 zł (dowód: opinia biegłego sądowego w zakresie techniki samochodowej i ruchu drogowego – k. 121-135, opinia uzupełniająca – k. 181-185, zeznania biegłego W. M. – k. 257-258).

Powód zgłosił szkodę Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, która przekazała jej rozpoznanie (...) Spółka Akcyjna V. (...) w dniu 18 czerwca 2012 r. jako ubezpieczycielowi odpowiedzialności cywilnej (bezsporne).

(...) Spółka Akcyjna V. (...) odmówiła wypłaty odszkodowania, wobec braku podstaw do przyjęcia odpowiedzialności odszkodowawczej za zgłoszoną szkodę (bezsporne).

W okresie od 1 czerwca 2012 do 4 lipca 2012, w tym w dniu 10 czerwca 2012 r. odcinek drogi krajowej nr (...), na którym doszło do zdarzenia był patrolowany przez służby patrolowe zarządcy drogi sześć razy na dobę. Patrole nie stwierdziły zalegania kawałka opony zalegającego na drodze (dowód: Zarządzenie nr 13 Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia 14 maja 2012 r. – k. 63-67, raporty z patrolowania dróg – k. 68-79, zeznania świadka A. W. – k. 115, zeznania świadka R. R. – k. 115-116, zeznania świadka T. Z. – k. 116).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie okoliczności, które nie były sporne pomiędzy stronami oraz dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy oraz załączonych aktach likwidacyjnych. Strony nie kwestionowały autentyczności złożonych dokumentów, a w ocenie Sądu brak było podstaw do podważenia ich waloru dowodowego. Sąd oparł się również na opiniach biegłego sądowego, które zostały sporządzone zgodnie z postanowieniami Sądu, były pełne i jasno odpowiadała na postawione pytania, zaś biegły zeznając na rozprawie wyjaśnił dotyczące opinii wątpliwości stron. Sąd oparł się również na zeznaniach świadków, które były spójne i zgodne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy i nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu.

Pozwany skutecznie zakwestionował zasadę swojej odpowiedzialności w niniejszej sprawie. Legitymacja bierna pozwanego wynikała z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad zawartej z pozwanym. Zgodnie bowiem z art. 822 § 1 kc przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Przyjąć należało, iż podstawą roszczeń dochodzonych przez powoda jest art. 415 kc. Zgodnie z brzmieniem tego przepisu, kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Przepis art. 415 kc przewiduje zatem odpowiedzialność odszkodowawczą za szkodę, do której doszło wskutek czynów niedozwolonych. Przepis ten stanowi jedynie ogólną podstawę odpowiedzialności odszkodowawczej. Do przesłanek tej odpowiedzialności należą zdarzenie, z którym system prawny wiąże odpowiedzialność na określonej zasadzie, szkoda oraz związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem a szkodą.

Przy ustalaniu odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych zastosowanie znajdą ogólne reguły dotyczące kompensaty szkody w mieniu (majątkowej) i na osobie (majątkowej i niemajątkowej) oraz koncepcji związku przyczynowego, w szczególności wskazane w przepisach art. 361 - 363 kc (por. Olejniczak A., Komentarz do art. 361 Kodeksu cywilnego [w:] Kidyba A. (red.), Gawlik Z., Janiak A., Kozieł G., Olejniczak A., Pyrzyńska A., Sokołowski T., Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część ogólna, LEX 2010).

Jedną z wymaganych przesłanek do ustalenia odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanych jest istnienie związku przyczynowego między działaniem lub zaniechaniem podmiotu zobowiązanego, a powstaniem szkody. Jak stanowi art. 361 § 1 kc, zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Normalny związek przyczynowy między określonym zdarzeniem a szkodą zachodzi wówczas, gdy w danym układzie stosunków i warunków oraz w zwyczajnym biegu rzeczy, bez zaistnienia szczególnych okoliczności, szkoda jest normalnym następstwem tego rodzaju zdarzeń. Ocena, czy skutek jest normalny powinna być oparta na całokształcie okoliczności sprawy oraz wynikać z zasad doświadczenia życiowego, zasad wiedzy naukowej i specjalnej (por. orzeczenie SN z dnia 2 czerwca 1956 roku, III Cr 515/56, OSN 1957/1/24).

Zgodnie z art. 20 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U.2013.260 j.t.) do zarządcy drogi należy w szczególności utrzymanie nawierzchni drogi, chodników, drogowych obiektów inżynierskich, urządzeń zabezpieczających ruch i innych urządzeń związanych z drogą oraz przeprowadzanie okresowych kontroli stanu dróg i drogowych obiektów inżynierskich oraz przepraw promowych, ze szczególnym uwzględnieniem ich wpływu na stan bezpieczeństwa ruchu drogowego, w tym weryfikację cech i wskazanie usterek, które wymagają prac konserwacyjnych lub naprawczych ze względu na bezpieczeństwo ruchu drogowego.

Zdarzeniem, z którym powód wiązał szkodę były zaniechania, polegające na niepodjęciu przez Generalną Dyrekcję Dróg Krajowych i Autostrad czynności mających na celu utrzymanie nawierzchni drogi krajowej numer (...) w należytym stanie.

Pozwany podnosił, iż nie da się przypisać mu winy, bowiem praca zarządcy drogi – Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, była tak zorganizowana, że miał on możliwość szybkiego stwierdzenia wystąpienia na drodze zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu i podjęcia działań zmierzających do usunięcia tego zagrożenia. Jak ustalił Sąd, w okresie od 1 czerwca 2012 do 4 lipca 2012, w tym w dniu 10 czerwca 2012 r. odcinek drogi krajowej nr (...), na którym doszło do zdarzenia był patrolowany przez służby patrolowe zarządcy drogi sześć razy na dobę. Patrole nie stwierdziły zalegania kawałka opony zalegającego na drodze, który doprowadził do przedmiotowego zdarzenia. Uznać należało, że Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad prawidłowo wypełniała swoje obowiązki i nie można przypisać jej zawinionego zaniechania. Nie sposób bowiem wymagać od zarządcy drogi by przewidywał lub mógł przewidzieć każde zdarzenie zagrażające bezpieczeństwu na drodze. W ocenie Sądu zarządca drogi, dokonując okresowych patroli kilka razy na dobę w sposób w pełni wystarczający wywiązał się z obowiązku nadzorowania i zapewnienia odpowiedniego stanu dróg.

Dlatego też, brak jest podstaw do ustalenia odpowiedzialności zarządcy drogi, a co za tym idzie i pozwanego za skutki zdarzenia z dnia 10 czerwca 2012 r.

Mając na uwadze powyższe Sąd oddalił powództwo w niniejszej sprawie o czym orzekł w punkcie 1 wyroku.

W punkcie 2 wyroku Sąd na podstawie art. 102 kpc odstąpił od obciążania powoda kosztami procesu, mimo przegrania przez niego sprawy. Powód został wcześniej zwolniony od kosztów sądowych w niniejszej sprawie ze względu na swoją sytuację osobistą i majątkową. Chociaż samo zwolnienie od kosztów procesu nie stanowi podstawy do odstąpienia od obciążania powoda kosztami procesu, to jednak Sąd uznał, że zachodzą wyjątkowe okoliczności przewidziane powołanym przepisem. Powód znajduje się w trudnej sytuacji majątkowej. Ponadto był subiektywnie przekonany o słuszności swojego roszczenia a stanowisko takie było usprawiedliwione okolicznościami sprawy. Powód niewątpliwie poniósł w wyniku zdarzenia z dnia 10 czerwca 2012 r. niezawinioną przez niego szkodę, mógł zaś przypuszczać wytaczając powództwo, że odpowiedzialnym za jej naprawienie jest pozwany. Dlatego też w ocenie Sądu zastosowanie przepisu art. 102 kpc i odstąpienie od obciążania powoda kosztami procesu jest w pełni uzasadnione.

Z: odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć peł. powoda.