Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 marca 2018 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca: SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Paulina Kowalczyk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 14 lutego 2017 r., 24 lutego 2017 r., 19 kwietnia 2017 r., 5 lipca 2017 r., 7 grudnia 2017 r., 14 lutego 2018 r. i 1 marca 2018 r. sprawy przeciwko

M. Ż. , s. J. i Z. z d. W., ur. (...) w O.

obwinionemu o to, że:

w dniu 9 listopada 2015 r. około godziny 12:00 na drodze publicznej w W. na ulicy (...) wysokość (...) W. O. naruszył zasady przewidziane w § 28 ust. 2 (...) w ten sposób, że kierując samochodem marki F. o numerze rejestracyjnym (...) nie zastosował się do znaku B-36 „zakaz zatrzymywania się” w ten sposób, że zatrzymał pojazd w miejscu obowiązywania znaku,

tj. o czyn z art. 92 § 1 kw w zw. z § 28 ust. 2 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. Nr 170 poz. 1393)

orzeka

I.  Obwinionego M. Ż. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu;

II.  Koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt V W 3008/16

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 listopada 2015 roku M. Ż. jechał samochodem marki F. (...) o nr rej. (...) ul. (...) w W., od ul. (...) w stronę P.. W trakcie jazdy zauważył usterkę polegającą na zgaśnięciu tablicy rozdzielczej samochodu. Wobec powyższego około godz. 12:00 M. Ż. zatrzymał samochód, którym się poruszał vis a vis klubu żołnierskiego (...). Samochód został zaparkowany w taki sposób, że jego dwa lewe koła znajdowały się na betonowym miejscu parkingowym, natomiast dwa prawe koła na miejscu stanowiącym niegdyś teren zieleni. Po zatrzymaniu pojazdu do obwinionego podszedł policjant - mł. asp. J. O., który poinformował go o popełnieniu wykroczenia polegającego na niszczeniu zieleni. Za wskazane wykroczenie na obwinionego został nałożony mandat karny w wysokości 100 złotych. M. Ż. przyjął i opłacił mandat. W związku z zachowaniem policjanta i sposobem przeprowadzenia interwencji, obwiniony złożył skargę na przeprowadzającego czynności - funkcjonariusza J. O.. Odpowiedź Komendanta Komisariatu Policji (...) z dnia 9 grudnia 2015 r. zasygnalizowała obwinionemu, iż nie rozstrzygnięto w przedmiocie podnoszonej przez niego kwestii niedopełnienia obowiązków służbowych przez przeprowadzającego interwencję. Wskazała jednocześnie, iż interwencja policjanta została podjęta w związku z naruszeniem przez niego nie tylko przepisu z art. 144 kw, tj. niszczenia zieleni, ale również art. 92 § 1 kw – niestosowania się do znaku drogowego – za które to wykroczenie wobec obwinionego został zastosowany środek wychowawczy w postaci pouczenia. Drugie wykroczenie jakiego rzekomo dopuścił się obwiniony polegać miało na zatrzymaniu pojazdu pomiędzy znakiem B-36 „zakaz zatrzymywania się”, usytuowanego na wysokości bramy wjazdowej (...) O. przy krawędzi jezdni i obowiązującego do znaku D-18a „parking – miejsce zastrzeżone”, który to znajdował się przed zatoką parkingową.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

1.  wyjaśnień obwinionego – k. 36, 50-51, 120-121, 212

2.  zeznań świadka A. C. – k. 164-165

3.  częściowo zeznań świadka J. O. – k. 10, 121-122

4.  częściowo zeznań świadka T. D. – k. 31, 210-212

5.  pism - k. 1, 2-3, 7-8, 10-15, 38, 39-42, 44-45, 118-119

6.  dokumentacji fotograficznej – k. 4-6, 53-54

7.  notatki urzędowej – k. 16, 17

8.  szkicu miejsca zdarzenia – k. 22, 32

9.  kserokopii notatnika służbowego – k. 23-25

10.  kserokopii mandatu karnego – k. 43

11.  karty karnej – k. 56

12.  dokumentacji fotograficznej złożonej przez biegłego – k. 158-163

13.  ustnej opinii biegłego – k. 165, 212-213

Obwiniony M. Ż. w toku całego postępowania konsekwentnie nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W toku postępowania wyjaśniającego obwiniony podniósł, iż kiedy poruszał się ul. (...) ujawnił usterkę w swoim samochodzie, polegającą na zgaśnięciu tablicy rozdzielczej. Aby zweryfikować stan pojazdu zatrzymał go vis a vis klubu żołnierskiego (...). Obwiniony wyjaśnił, że kiedy sprawdzał stan pojazdu podszedł do niego funkcjonariusz Policji, który poinformował go o popełnionym wykroczeniu niszczeniu zieleni miejskiej, w związku z czym nałożył na niego mandat karny w wysokości 100 zł. M. Ż. wyjaśnił, że przyjął i opłacił mandat. Dodał również, że na tym zakończyła się interwencja, jednakże sposób jej przeprowadzenia skłonił go do złożenia skargi na policjanta, w związku z niedopełnieniem przez niego obowiązków służbowych. Obwiniony przytoczył okoliczność nie przedstawienia się policjanta, nie wskazania stopnia służbowego oraz powodu zatrzymania, jak również agresywnego zachowania się policjanta w stosunku do jego osoby, niechlujnego wyglądu munduru oraz szantażu podjętego wobec obwinionego. M. Ż. kilkukrotnie wyjaśnił, że zatrzymał samochód w zatoczce za znakiem D-18a „parking - miejsce zastrzeżone” oraz że jako oficer Wojska Polskiego był uprawniony do parkowania w przedmiotowym miejscu. Dodał również, że w czasie interwencji policjant nie podniósł okoliczności niezastosowania się przez obwinionego do jakiegokolwiek znaku drogowego oraz że żadne pouczenie nie miało miejsca. Podniósł, że o rzekomym niezastosowaniu się do znaku drogowego dowiedział się dopiero po otrzymaniu pisma od komendanta.

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia obwinionego zasługują na uwzględnienie, a Sąd nie dysponuje dostateczną ilością wiarygodnego materiału dowodowego, który mógłby skutecznie kwestionować ich prawdziwość. Przedstawiony przez obwinionego przebieg wydarzeń jest spójny i logiczny, a także zbieżny z zeznaniami niezależnego świadka.

Sąd dał całkowitą wiarę zeznaniom świadka A. C. , który zrelacjonował zdarzenie w sposób rzeczowy, rzetelny, pozbawiony stronniczości i nie budzący wątpliwości. Wskazać należy, że wyżej wymieniony świadek jest osobą obcą dla obwinionego, która powzięła informacje o zdarzeniu na skutek zupełnie przypadkowej obecności w jego miejscu. Świadek ponadto nie miałby żadnego interesu w celowym przeinaczaniu faktów, które miały miejsce. Sąd obdarzył zeznania świadka walorem wiarygodności, gdyż są one spójne i nie kwestionują wyjaśnień obwinionego, lecz stanowią ich rzeczowe uzupełnienie w zakresie okoliczności spornych w sprawie. Świadek ponadto jest osobą bezstronną i niezaangażowaną osobiście w sprawę.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków – funkcjonariuszy Policji J. O. i T. D. w zakresie okoliczności niespornych, tj. w odniesieniu do czasu i miejsca zdarzenia oraz jego skutków. Zeznania wymienionych świadków w pozostałym zakresie nie znalazły aprobaty Sądu, gdyż pozostają w sprzeczności z zeznaniami świadka A. C. i wyjaśnieniami obwinionego, którym Sąd w całości dał wiarę.

Ze względu na charakter sprawy oraz istniejącą kontrowersję co do miejsca zatrzymania pojazdu przez obwinionego, kluczową rolę w ocenie działania obwinionego i na tej podstawie ustalenia okoliczności i przebiegu zdarzenia miała stanowić opinia biegłego J. K. . Opinia ta wraz z przedstawioną dokumentacją zdjęciową została przygotowana przez osobę posiadającą wiadomości specjalne o wieloletnim stażu zawodowym.

W pierwszej kolejności biegły podniósł, że w niniejszej sprawie kluczową kwestią było ustalenie, w którym dokładnie miejscu stał samochód obwinionego – czy było to na odcinku pomiędzy znakami B-36 i D-18a, czy na wyznaczonym parkingu. Biegły dodał ponadto, że nie jest w stanie jednoznacznie rozstrzygnąć tej kwestii. W świetle niniejszej sprawy możliwe było bowiem jedynie stwierdzenie przez biegłego, że istniała fizyczna możliwość zaparkowania samochodu w sposób przedstawiony przez obwinionego, tj. dwoma kołami na trawniku, a drugą parą kół na powierzchni utwardzonej, bezpośrednio za latarnią.

Przeprowadzone na rozprawie głównej dowody w postaci dokumentów, ze względu na swój charakter i rzeczowy walor, nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Obwinionemu M. Ż. zarzucono popełnienie wykroczenia z art. 92 § 1 kw.

W art. 92 kw ustanowiono odpowiedzialność za niestosowanie się do znaków lub sygnałów drogowych albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem albo do kontroli ruchu drogowego. Przedmiotem ochrony niniejszego przepisu jest porządek i bezpieczeństwo w ruchu drogowym. (...) znaków i sygnałów drogowych tworzy bowiem pewien stan porządku na drogach, który jest zasadniczym elementem gwarancji bezpieczeństwa w ruchu. Czyn zabroniony polega na niestosowaniu się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego. Czyn sprawcy może polegać zarówno na działaniu jak i zaniechaniu. Podmiotem wykroczenia stypizowanego w § 1 może być każdy uczestnik ruchu. Strona podmiotowa czynu określonego w § 1 co do zasady, zakłada umyślność działania, jednakże nie można wykluczyć nieumyślności.

W ocenie Sądu niespornym w sprawie było miejsce, w którym doszło do przeprowadzenia interwencji jak również jej skutek w postaci ukarania obwinionego mandatem karnym. Ze wszystkich źródeł dowodowych płynie bowiem wspólna relacja dotycząca tych okoliczności. Kwestią sporną natomiast, biorąc pod uwagę wyjaśnienia składane przez obwinionego w toku całego postępowania, jak również zeznania funkcjonariuszy Policji było to, w którym dokładnie miejscu M. Ż. zatrzymał pojazd i czy policjant w trakcie interwencji podniósł kwestię niezastosowania się przez obwinionego do znaku drogowego B-36. Kontrowersje budził również sposób przeprowadzenia rzeczowej interwencji.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na przypisanie obwinionemu winy w popełnieniu czynu zarzucanego mu wnioskiem o ukaranie.

Oceniając zebrane osobowe i pozaosobowe źródła dowodowe w sprawie zarzuconego obwinionemu czynu w pierwszej kolejności należało wskazać, iż naczelnymi zasadami polskiego procesu karnego – są określone w art. 5 Kodeksu postępowania karnego zasady: in dubio pro reo i domniemania niewinności, które znajdują także odpowiednie zastosowanie w postępowaniu w sprawach o wykroczenia (art. 8 kpw). Godzi się też podkreślić, iż według zasad obowiązującej procedury karnej (wykroczeniowej) – to nie oskarżony (obwiniony) musi udowodnić swoją niewinność, lecz oskarżyciel winien jest udowodnić winę oskarżonego (obwinionego). Przy czym udowodnić, to znaczy wykazać w sposób nie budzący wątpliwości wiarygodnymi dowodami – bezpośrednimi lub pośrednimi, te ostatnie w postaci tzw. poszlak mogą być uznane za pełnowartościowy dowód winy oskarżonego (obwinionego) jedynie wtedy, gdy zespół tych poszlak pozwala na ustalenie jednej logicznej wersji zdarzenia, wykluczającej możliwość jakiejkolwiek innej wersji (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 25 maja 1995 roku, sygn. akt II Akr 120/95).

Oznacza to, że udowodnienie winy oskarżonego (obwinionego) musi być całkowite, pewne, wolne od wątpliwości (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 1999 roku, sygn. akt V KKN 362/97). Tak więc, gdy w świetle tak dokonanej oceny zebranych dowodów nie da się bez obawy popełnienia pomyłki wykluczyć innej wersji zdarzenia, aniżeli przyjęta w akcie oskarżenia (wniosku o ukaranie) – nie jest dopuszczalne przypisanie oskarżonemu (obwinionemu) zarzucanego czynu, albowiem w takiej sytuacji chroni go reguła in dubio pro reo (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 1992 r., sygn. akt WR 369/90, OSP 1992/102/12).

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd dał w całości wiarę wyjaśnieniom M. Ż. , stosując zasadę rozstrzygania wszystkich niedających się usunąć wątpliwości na korzyść osoby obwinionej. Ponadto należało również zważyć, iż przedstawiona przez obwinionego relacja z przedmiotowego zdarzenia była logiczna i spójna oraz zgodna z zeznaniami świadka A. C..

W ocenie Sądu, biorąc pod uwagę całość materiału dowodowego, w szczególności zeznania świadków, złożoną dokumentację i opinię biegłego oraz znając wyjaśnienia obwinionego, nie sposób dopatrzyć się winy M. Ż.. Jego wyjaśnienia były szczere, nie zaprzeczał ona na przykład temu, że w przedmiotowym miejscu i czasie dopuścił się popełnienia wykroczenia drogowego polegającego na niszczeniu zieleni. W ocenie Sądu brak jest również racjonalnych podstaw do kwestionowania zeznań świadka A. C. złożonych w niniejszej sprawie. Również biegły w sporządzonej przez siebie opinii nie był w stanie jednoznacznie wskazać miejsca zatrzymania pojazdu obwinionego, wobec czego nie mógł jednoznacznie stwierdzić czy M. Ż. popełnił wykroczenie z art. 92 § 1 kw.

W świetle powyższych rozważań, w przekonaniu Sądu Rejonowego, brak jest podstaw do uznania słuszności stawianego obwinionemu zarzutu.

W takim stanie rzeczy Sąd uniewinnił obwinionego od popełnienia zarzucanego mu czynu, a kosztami postępowania, stosownie do art. 118 § 2 kpw, obciążył Skarb Państwa.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji