Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 23 marca 2017 roku

Wnioskiem z dnia 20 grudnia 2012 roku poprzednik prawny powoda, (...) sp. z o.o. z siedzibą w G. (obecnie (...) S.A. z siedzibą w G.), działając na podstawie art. 17b ust. 1 pkt 2a w zw. z art. 17b ust. 2a ustawy z dnia 19 października 1991 roku o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa w związku z art. 73 ust. 2 i art. 78-81 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarowaniu nieruchomościami, zwróciła się do Agencji (...) Skarbu Państwa w W. o dokonanie aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości stanowiącej działkę oznaczoną w ewidencji gruntów nr (...), o powierzchni 0,1425 ha, położonej w W., dla której prowadzona jest księga wieczysta o nr (...), poprzez zmianę począwszy od dnia 1 stycznia 2013 roku stawki procentowej tej opłaty i ustalenie opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego w wysokości 8.653,17 złotych przy przyjęciu stawki 1% i dotychczasowej wartości nieruchomości, tj. kwoty 607,24 zł/m ^{( 2)}. W uzasadnieniu wskazał, że z uwagi na wykorzystywanie nieruchomości w 2012 roku na realizację urządzeń infrastruktury technicznej oraz innych celów publicznych opłata roczna powinna wynosić 1%, gdyż na nieruchomości znajduje się droga ( wniosek o dokonanie aktualizacji k. 46-47).

Z uwagi na nierozpatrzenie żądania użytkownika wieczystego, pismem z dnia 20 marca 2013 roku na podstawie art. 81 ust. 1 ugn (...) sp. z o.o. zwróciła się z powyższym wnioskiem o dokonanie aktualizacji do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. ( wniosek o dokonanie aktualizacji k. 39-41).Wniosek ten zastępuje pozew w niniejszym postępowaniu.

Agencja (...)w W. odmówiła dokonania zmiany dotychczasowej stawki procentowej wynoszącej 3% na stawkę 1% ( pismo Agencji Nieruchomości Rolnych k. 18).

Orzeczeniem z dnia 7 marca 2016 roku Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. w sprawie (...) oddaliło wniosek (...) S.A. Od powyższego orzeczenia użytkownik wieczysty wniósł sprzeciw ( orzeczenie SKO k. 13-14, sprzeciw k. 2-5).

Pismem z dnia 12 grudnia 2016 roku powód cofnął powództwo w zakresie żądania ustalenia, że począwszy od dnia 1 stycznia 2013 roku opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości wynosi 8.653,17 złotych przy uwzględnieniu wartości tej nieruchomości, tj. kwoty 607,27 zł/m ², wnosząc o ustalenie, że począwszy od dnia 1 stycznia 2013 roku opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości wynosi 1% ( pismo procesowe powoda k. 108-111).

W piśmie przygotowawczym z dnia 27 stycznia 2017 roku strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany podniósł, że z przepisu art. 17 b ust. 1 pkt 2a ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa wynika, że realizacja urządzeń infrastruktury technicznej ma być jednym z celów publicznych i tylko wtedy zastosowanie będzie miała stawka w wysokości 1%. Przedmiotowa działka została zagospodarowana jako droga wewnętrzna, wobec czego zastosowanie ma przepis art. 17b ust. 1 pkt 3 powołanej ustawy ( pismo przygotowawcze pozwanego k. 118-120).

W piśmie procesowym z dnia 20 września 2016 roku powód podniósł, że pomiędzy pozwanym a poprzednikami prawnymi powoda toczy się postępowanie o ustalenie wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego w odniesieniu do nieruchomości położonej w W., oznaczonej jako działki o nr (...), z której wydzielono ostatecznie działkę nr (...), ze skutkiem na dzień 1 stycznia 2004 roku. Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 15 października 2014 roku w sprawie III C 158/05, uznający wypowiedzenie za bezskuteczne wobec powodów, jest nieprawomocny – przed Sądem Apelacyjnym w Warszawie w sprawie VI ACa 244/15 toczy się postępowanie apelacyjne.

Ponadto powód wskazał, że przed Sądem Okręgowym w Warszawie w sprawie XXIV C 217/09 toczy się postępowanie o ustalenie wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego ze skutkiem na dzień 1 stycznia 2008 roku w odniesieniu do nieruchomości położonej w W., oznaczonej jako działka o nr (...), z której podziału powstała działka (...). Z kolei w odniesieniu do tej działki toczy się postępowanie o sygn. akt XXIV C 764/13 o ustalenie wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2011 roku. Z podziału tych działek została ostatecznie wydzielona działka nr (...). Przedmiotem wskazanych postępowań jest zarówno stawka procentowa opłaty rocznej, jak i wartość nieruchomości. Zdaniem powoda z powyższego wynika, że strony postępowania obowiązuje opłata roczna w wysokości określonej w zawiadomieniu Agencji Nieruchomości Rolnych z dnia 20 sierpnia 2001 roku, tj. przy przyjęciu stawki procentowej na poziomie 1% ( pismo powoda k. 62-65).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

(...) S.A. z siedzibą w G., będący następcą prawnym (...) sp. z o.o. z siedzibą w G., jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości położonej w W., stanowiącej działkę o numerze ewidencyjnym (...), z obrębu 1-10-37, o powierzchni 0,1425 ha. Nieruchomość ta wchodzi w skład (...) Skarbu Państwa i jej właścicielem jest Agencja (...)Skarbu Państwa w W. ( odpis pełny Krajowego Rejestru Sądowego k. 28-37, okoliczności bezsporne).

Powyższa nieruchomość powstała w wyniku podziału działki ewidencyjnej nr (...) położonej w W., której dotyczy decyzja Prezydenta (...) W. nr 244/ (...)/10 z 31 sierpnia 2010 roku zatwierdzająca projekt budowlany i udzielająca pozwolenia na budowę drogi wraz z oświetleniem ulicznym. W dniu 26 stycznia 2011 roku użytkownik wieczysty zawiadomił o zakończeniu budowy obiektu budowlanego objętego powyższą decyzją. Decyzją nr (...) z dnia 18 sierpnia 2011 roku Prezydent (...) W. zatwierdził projekt podziału nieruchomości oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr (...), wskazując, że wydzielona działka nr (...) przewidziana jest pod drogę wewnętrzną dojazdową ( decyzja nr (...) k. 53-54, zawiadomienie o zakończeniu budowy k. 55, decyzja nr (...) k. 98).

Wskazana wyżej działka o nr ewidencyjnym 2/103 została wydzielona z nieruchomości oznaczonej jako działki o nr (...) z obrębu 1-10-37, której dotyczy zawiadomienie o wysokości opłaty rocznej z dnia 20 sierpnia 2001 roku ( okoliczność bezsporna, zawiadomienie k. 91, decyzje podziałowe k. 92-98).

Agencja (...)pobiera od (...) S.A. opłatę roczną z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości stanowiącej działkę ewidencyjną nr (...) w stawce 3% wartości nieruchomości ( okoliczność bezsporna).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie znajdujących się w aktach sprawy dokumentów i ich kopii, których wiarygodność i autentyczność nie była podważana przez żadną ze stron procesu. Również Sąd nie znalazł podstaw, by odmówić im wiarygodności i mocy dowodowej i dlatego uznał je za nie budzący wątpliwości, a przez to zasługujący w pełni na wiarę materiał dowodowy. Ponadto Sąd wziął pod uwagę twierdzenia stron, które nie zostały zaprzeczone przez stronę przeciwną, uznając je za przyznane na podstawie art. 229 w zw. z art. 230 kpc. W niniejszej sprawie było to o tyle istotne, że spór ograniczał się do interpretacji prawnej przepisu ustalającego wysokość opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste nieruchomości, tj. art. 17b ust. 1 pkt 2a w zw. z art. 17b ust. 2a ustawy z dnia 19 października 1991 roku o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Odnosząc się w pierwszej kolejności do rozstrzygnięcia zawartego w punkcie I sentencji wyroku, należy zważyć, iż zgodnie z art. 203 § 1 kpc pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. W niniejszej sprawie powód cofnął częściowo pozew pismem z dnia 12 grudnia 2016 roku, a więc przed rozpoczęciem rozprawy wyznaczonej na dzień 20 marca 2017 roku. Toteż skuteczność niniejszego oświadczenia powoda nie była uzależniona od zgody strony pozwanej.

Stosownie do art. 355 § 1 kpc sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne. Mając na względzie powyższe, Sąd umorzył postępowanie w zakresie żądania ustalenia od dnia 1 stycznia 2013 roku opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej położonej w W., D. W., oznaczonej numerem (...), obręb (...), objętej księgą wieczystą (...).

W pozostałej części powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 81 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (tj. Dz. U. z 2016 roku, poz. 2147 ze zm., powoływana dalej w skrócie jako ugn) użytkownik wieczysty może żądać od właściwego organu dokonania aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej, jeżeli wartość nieruchomości uległa zmianie, a właściwy organ nie podjął aktualizacji. Doręczenie żądania powinno nastąpić na piśmie do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego aktualizację opłaty rocznej. Jeżeli właściwy organ odmówił aktualizacji opłaty użytkownik wieczysty może, w terminie 30 dni od dnia otrzymania odmowy, skierować sprawę do kolegium. W przypadku gdy właściwy organ nie rozpatrzył żądania w terminie 30 dni, użytkownik wieczysty może, w terminie 90 dni od dnia doręczenia żądania, skierować sprawę do kolegium. Przepisy art. 77-80 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art.80 ust.1 i 2 ugn od orzeczenia kolegium właściwy organ lub użytkownik wieczysty mogą wnieść sprzeciw w terminie 14 dni od dnia doręczenia orzeczenia; wniesienie sprzeciwu jest równoznaczne z żądaniem przekazania sprawy do sądu powszechnego właściwego ze względu na miejsce położenia nieruchomości, przy czym wniosek, o którym mowa w art. 78 ust. 2, zastępuje pozew.

Jak wynika z akt sprawy, użytkownik wieczysty dochował warunków formalnych w zakresie żądania od Agencji (...)Skarbu Państwa w W. dokonania aktualizacji opłaty rocznej, skierowania sprawy do SKO wskutek nierozpatrzenia żądania w terminie i złożenia sprzeciwu od orzeczenia kolegium.

Należy zwrócić uwagę, że zakres kognicji sądu powszechnego w przypadku sprzeciwu od orzeczenia samorządowego kolegium odwoławczego dotyczącego wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego jest ograniczony. Sąd powszechny posiada kognicję do ukształtowania wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego, przy czym nie sprawuje funkcji kontrolnej ani nadzorczej nad samorządowym kolegium odwoławczym, lecz od początku, od nowa samodzielnie rozstrzyga spór o zasadność dokonanej aktualizacji opłaty rocznej (analogiczne stanowisko zajął Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 29 maja 2014 roku, I ACa 1044/10, LEX nr 1483861; oraz Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 20 marca 2013 roku, I ACa 33/13, LEX nr 1314849). Po przekazaniu sprawy o ustalenie wysokości opłaty za użytkowanie wieczyste z postępowania administracyjnego Sąd powszechny prowadzi sprawę od początku, tym samym dla rozstrzygnięcia sprawy strony są zobligowane składać stosowne wnioski dowodowe – zgodnie z art. 6 kc i art. 232 kpc.

Zgodnie z art. 17b ust. 1 pkt 2a i 3 ustawy z dnia 19 października 1991 roku o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa (tj. Dz. U. z 2016 roku, poz. 1491 ze zm., powoływana dalej w skrócie jako ugnr) z zastrzeżeniem ust. 2, opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego wynosi w odniesieniu do nieruchomości Zasobu wykorzystywanych na cele mieszkaniowe, na realizację urządzeń infrastruktury technicznej oraz innych celów publicznych 1%, a na inne cele 3% wartości nieruchomości ustalonej w sposób określony w art. 30 ust. 1, z tym że wartość gruntu rolnego można ustalić w sposób określony w art. 30 ust. 2.

Należy jednak wskazać, iż zakres odesłania przewidzianego w art. 17b ust. 2a ustawy z dnia 19 października 1991 roku o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa obejmuje obowiązek stosowania przez Prezesa Agencji - w razie ustalenia nowej lub zmiany dotychczasowej wysokości opłaty jedynie przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami regulujących postępowanie zmierzające do zaktualizowania opłaty, a nie - równolegle - przepisów tej ustawy, stanowiących materialną podstawę dokonania aktualizacji (analogicznie uznał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 czerwca 2013 roku, I CSK 741/12, Legalis nr 759432). Rozwiązanie to harmonizuje z założeniem ustawodawcy, że art. 17b ust. 1 ugnr samodzielnie określa przesłanki ustalenia wysokości opłaty za użytkowanie wieczyste gruntów znajdujących się w Zasobie Własności Rolnej Skarbu Państwa i w tym zakresie nie odsyła do przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 29 maja 2014 roku,
I ACa 1044/10, Legalis nr 1062398).

W niniejszej sprawie okolicznością niesporną było, że pozwany pobiera od strony powodowej opłatę roczną z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości stanowiącej działkę ewidencyjną nr (...) w stawce procentowej 3% wartości gruntu w oparciu o przepis art. 17b ust. 1 pkt 3 ugnr.

Przedmiotowy wniosek o aktualizację opłaty rocznej w zakresie stawki procentowej ustalonej przez właściciela nieruchomości powód opierał na twierdzeniu, że wybudowana przez niego na działce o nr (...) droga będąca drogą wewnętrzną – co było okolicznością bezsporną – stanowi podstawę ustalenia, że opłata roczna powinna wynosić 1% wartości gruntu. Powód stał na stanowisku, że nie jest istotne z punktu widzenia art. 17b ust. 1 pkt 2a ugnr, czy droga miała status drogi publicznej, czy też drogi wewnętrznej, aby uznać, że na nieruchomości zostały wybudowane urządzenia infrastruktury technicznej. W zakresie wykładni pojęcia „urządzenia infrastruktury technicznej” powód odwołał się do dorobku Sądu Najwyższego w zakresie, w jakim termin ten został wykorzystany przy redakcji art. 77 ust. 4 ugn, wskazując, że definicja tego rodzaju urządzeń zawarta jest w art. 143 ust. 2 ugn, stanowiącym, że przez budowę urządzeń infrastruktury technicznej rozumie się budowę drogi oraz wybudowanie pod ziemią, na ziemi albo nad ziemią przewodów lub urządzeń wodociągowych, kanalizacyjnych, ciepłowniczych, elektrycznych, gazowych i telekomunikacyjnych (wyroki Sądu Najwyższego o sygn. akt II CSK 223/12, IV CSK 613/12, I CSK 343/15). Ponadto podniósł, że przepisy ustawy o drogach publicznych wykluczają możliwość, aby nieruchomość, na której jest wybudowana droga publiczna, stanowiła przedmiot prawa użytkowania wieczystego ( k. 110-111).

W ocenie Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę powyższe twierdzenia strony powodowej nie były trafne i nie mogły skutkować uwzględnieniem powództwa. Należy zwrócić uwagę, że istota sporu nie sprowadzała się do oceny, czy wybudowana na działce objętej wnioskiem o aktualizację droga stanowi urządzenie infrastruktury technicznej – co nie budziło żadnych wątpliwości Sądu – lecz do oceny, czy realizacja tego urządzenia ma stanowić cel publiczny . Tymczasem wszelka argumentacja strony powodowej odnosiła się właśnie do interpretacji pojęcia „urządzenia infrastruktury technicznej”, a nie do całościowego rozumienia przepisu art. 17b ust. 1 pkt 2a ugnr.

Zdaniem Sądu sformułowanie zawarte w omawianym przepisie ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa: „na realizację urządzeń infrastruktury technicznej oraz innych celów publicznych” nie budzi wątpliwości interpretacyjnych. Z literalnego brzmienia tego unormowania wynika, że ustawodawca uzależnił stawkę procentową w wysokości 1% wartości nieruchomości od tego, że wybudowanie urządzeń infrastruktury technicznej na nieruchomości pozostającej w użytkowaniu wieczystym ma stanowić realizację celu publicznego .

Warto przypomnieć, że w toku egzegezy dogmatycznej przepisów prawnych, niejako z góry, odrzuca się możliwość, aby przepisy te były rezultatem działania nieracjonalnego. Zakłada się zatem, że żadne słowo w przepisie prawnym nie jest zbędne i tym samym nie jest dopuszczalna wykładnia prowadząca do uznania jakiegoś fragmentu tekstu prawnego za zbędny ; a także, że przepisy ustawy są wzajemnie powiązane i dlatego przy ich interpretacji nie wolno pomijać całego kontekstu ustawy (por. między innymi S. Wronkowska, M. Zieliński, Z. Ziembiński: Zasady prawa. Zagadnienia podstawowe, Warszawa 1974; L. Morawski: Wstęp do prawoznawstwa, Toruń 1998; D. Czajka: Teoria sądzenia, Warszawa 2006).

Dlatego prawidłowa wykładania gramatyczna tekstu prawnego opiera się na założeniu, ze żadne użyte w nim słowo nie jest przypadkowe i ma wyrażać określony cel. Zatem użycie w analizowanym wyżej przepisie art. 17b ust. 1 pkt 2a ugnr słowa „innych” oznacza, iż urządzenia infrastruktury technicznej też muszą mieć cel publiczny . W świetle powyższych zasad nie sposób przyjąć innej wykładni niż przyjęta przez Sąd. Odmienna wykładnia – zaprezentowana przez powoda – byłaby trafna tylko wówczas, gdyby słowo „innych” nie było zawarte w powyższym przepisie ustawy.

Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z 12 stycznia 2011 roku (sygn. I CSK 98/2010, OSNC-ZD 2011, poz. 75), wykładnia językowa art. 17b ust. 1 ugnr, uwzględniająca różnicę w sformułowaniu tego przepisu w porównaniu z art. 72 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami wyraźnie wskazuje, że o wysokości stawki procentowej opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości wchodzącej w skład (...) Skarbu Państwa decyduje cel, na jaki wykorzystywana jest nieruchomość oddana w użytkowanie wieczyste. Zgodnie z potocznym, utrwalonym znaczeniem tych słów należy przez nie rozumieć takie używanie nieruchomości i korzystanie z niej, które odpowiada zamierzeniu co do wykorzystania nieruchomości albo przynajmniej prowadzi do jego realizacji. Preferencyjną stawkę procentową opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości uzasadnia zatem rzeczywiste wykorzystywanie nieruchomości - w znaczeniu wynikającym z brzmienia przepisu - oddanej w użytkowanie wieczyste na cel uznany przez ustawodawcę za zasługujący na wsparcie.

W przedmiotowej sprawie powód we wniosku zastępującym pozew stwierdził co prawda, że nieruchomość jest wykorzystywana „na realizację urządzeń infrastruktury technicznej, jak również na inne cele publiczne” ( k. 40), jednakże było to stwierdzenie nie potwierdzone żadnymi dowodami. Nieruchomość stanowiąca działkę o nr (...) została wydzielona pod drogę wewnętrzną dojazdową. Ustawa o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa nie zawiera definicji „celu publicznego”, należy więc w tym zakresie odwołać się do definicji ustawowej zawartej w art. 6 ugn. Przepis ten nie przewiduje natomiast, by budowa drogi wewnętrznej dojazdowej stanowiła cel publiczny. Ponadto, nawet przy założeniu, że definicja „celu publicznego” zawarta w art. 6 ugn nie odnosi się bezpośrednio do powołanego wyżej art. 17b ugnr, to strona powodowa nie wskazała nawet, z realizacją jakiego celu publicznego miałoby być związane wybudowanie wspomnianej drogi wewnętrznej. Nie wynika to też z przedłożonej do akt sprawy dokumentacji, nie zgłoszono też na powyższą okoliczność żadnych dowodów.

Należy przy tym podkreślić, że cel publiczny wybudowania drogi nie ogranicza się tylko i wyłącznie – jak wywodziła strona powodowa w odniesieniu do stanowiska pozwanego – do posiadania przez tę drogę statusu drogi publicznej. Powód mimo lezącego po jego stronie ciężar dowodu (art. 6 kc, art. 232 kpc) w żaden sposób nie wykazał w toku procesu, by droga znajdująca się na działce nr (...) miałaby służyć realizacji celu publicznego lub by była choćby ogólnodostępna.

Wobec powyższego, w niniejszej sprawie Sąd uznał, że nie było podstaw do ustalenia, że opłata roczna za użytkowanie wieczyste nieruchomości położonej w W., stanowiącej działkę o nr (...) z obrębu 1-10-37, winna wynosić 1% wartości nieruchomości, co skutkowało oddaleniem powództwa (pkt II sentencji).

Odnosząc się pokrótce do przywołanych przez powoda postępowań o ustalenie toczących się przed Sądem Okręgowym w Warszawie, należy stwierdzić, że nie miały one znaczenia dla niniejszej sprawy. Dotyczą one bowiem innego okresu, za który pobierana była opłata z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości. Ponadto w żadnej z powyższych spraw nie zapadł prawomocny wyrok, który mógłby wiązać tutejszy Sąd przy rozpoznaniu niniejszej sprawy.

O kosztach postępowania (pkt III sentencji), Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc, tj. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania. Na koszty te złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika strony pozwanej w wysokości 2.400 złotych ustalone zgodnie z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. poz. 1804 ze zm.).

Mając na uwadze wszystkie przedstawione powyżej okoliczności faktyczne i treść przepisów prawa, Sąd orzekł jak w sentencji.

Zarządzenie: (...)