Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Postanowieniem wydanym 10 marca 2015 r. w sprawie sygn. akt XXII GWo 12/15 Sąd udzielił (...)Ltd. w V. zabezpieczenia roszczeń o:

a. zakazanie I. W. i G. W. oferowania, wprowadzania do obrotu, importowania, eksportowania, składowania dla tych celów oraz reklamowania, w tym za pośrednictwem Internetu (w tym poprzez użycie w adresach domen internetowych i adresach poczty elektronicznej), towarów w postaci dozowników smarów do maszyn z wykorzystaniem oznaczenia „A.T.S. Electro-Lube” lub „ATS Electro-Lube”, samodzielnie lub z dodatkowymi elementami, a w szczególności z dodatkiem „Polska” lub „S.C.”, a także zakazanie umieszczania oznaczenia „A.T.S. Electro-Lube” lub „ATS Electro-Lube”, samodzielnie lub z dodatkowymi elementami, a w szczególności z dodatkiem „Polska” lub „S.C.”, na towarach w postaci dozowników smaru do maszyn i na opakowaniach takich towarów oraz na dokumentach związanych z wprowadzaniem do obrotu dozowników smarów do maszyn, w tym na fakturach;

b. zniszczenie, będących własnością obowiązanych, towarów w postaci dozowników smaru do maszyn i opakowań takich towarów, a także materiałów reklamowych, cenników lub ofert, zawierających oznaczenie „A.T.S. Electro-Lube” lub „ATS Electro-Lube”, samodzielnie lub z dodatkowymi elementami, a w szczególności z dodatkiem „Polska” lub „S.C.”,

poprzez:

1. zakazanie I. W. i G. W. - na czas trwania postępowania głównego - oferowania, wprowadzania do obrotu, importowania, eksportowania, składowania dla tych celów oraz reklamowania, w tym za pośrednictwem Internetu (w tym poprzez użycie w adresach domen internetowych i adresach poczty elektronicznej), towarów w postaci dozowników smarów do maszyn z wykorzystaniem oznaczenia „A.T.S. Electro-Lube” lub „ATS Electro-Lube”, samodzielnie lub z dodatkowymi elementami, a w szczególności z dodatkiem „Polska” lub „S.C.”, a także zakazanie umieszczania oznaczenia „A.T.S. Electro-Lube” lub „ATS Electro-Lube”, samodzielnie lub z dodatkowymi elementami, a w szczególności z dodatkiem „Polska” lub „S.C.”, na towarach w postaci dozowników smaru do maszyn i na opakowaniach takich towarów oraz na dokumentach związanych z wprowadzaniem do obrotu dozowników smarów do maszyn, w tym na fakturach;

2. zajęcie, na czas trwania postępowania głównego, będących własnością obowiązanych, towarów w postaci dozowników smaru do maszyn i opakowań takich towarów, a także materiałów reklamowych, cenników lub ofert, zawierających oznaczenie „A.T.S. Electro-Lube” lub „ATS Electro-Lube”, samodzielnie lub z dodatkowymi elementami, a w szczególności z dodatkiem „Polska” lub „S.C.”, a znajdujących się w szczególności w miejscu prowadzenia przez obowiązanych działalności, tj. pod adresem ul. (...), (...)-(...) L. oraz we wszelkich innych miejscach, gdzie materiały te są składowane, a ujawnionych w toku postępowania o wykonanie zabezpieczenia.

Na skutek zażalenia obowiązanych, 11 czerwca 2015 r. w sprawie sygn. akt I ACz 1041/15 Sąd Apelacyjny w Warszawie zmienił to postanowienie, usuwając z pkt 1. tymczasowy zakaz « składowania dla tych celów ». (k.241-246)

W zakreślonym przez Sąd terminie (...) w V. wniósł o :

I. nakazanie pozwanym I. W. i G. W. zaniechania naruszania wspólnotowego słownego znaku towarowego “A.T.S. Electro-Lube” (C. (...)) oraz prawa do firmy, tj. nakazanie pozwanym zaniechania oferowania, wprowadzania do obrotu, importowania, eksportowania, składowania dla tych celów oraz reklamowania, w tym za pośrednictwem Internetu (w tym poprzez użycie w nazwach domen internetowych i adresach poczty elektronicznej), towarów w postaci dozowników smarów do maszyn z wykorzystaniem oznaczenia „A.T.S. Electro-Lube”, „ATS Electro-Lube” lub „Electro-Lube”, samodzielnie lub z dodatkowymi elementami, a w szczególności z dodatkiem „Polska” lub „S.C.”, a także zakazanie umieszczania oznaczenia „A.T.S. Electro-Lube”, „ATS Electro-Lube” lub „Electro-Lube”, samodzielnie lub z dodatkowymi elementami, a w szczególności z dodatkiem „Polska” lub „S.C”, na towarach w postaci dozowników smaru do maszyn i na opakowaniach takich towarów oraz na dokumentach związanych z wprowadzaniem do obrotu dozowników smarów do maszyn, w tym na fakturach;

II. nakazanie pozwanym zniszczenia będących własnością pozwanych towarów w postaci dozowników smaru do maszyn i opakowań takich towarów, a także materiałów reklamowych, cenników lub ofert, zawierających oznaczenie „A.T.S. Electro-Lube”, „ATS Electro-Lube” lub „Electro-Lube”, samodzielnie lub z dodatkowymi elementami, a w szczególności z dodatkiem „Polska” lub „S.C” ;

III. nakazanie pozwanym podania do publicznej wiadomości informacji o orzeczeniu zapadłym w niniejszej sprawie poprzez nakazanie pozwanym opublikowania w terminie 7 dni od daty uprawo-mocnienia się wyroku, na stronie internetowej pozwanych tj. www.smarowanie.com.pl (na stronie startowej ukazującej się odbiorcy zaraz po wpisaniu wymienionego adresu internetowego), na środku tej strony, w czarnej ramce o wielkości co najmniej 14 cm wysokości i 12 cm szerokości, czcionką Arial o wielkości co najmniej 12 koloru czarnego, na okres 3 miesięcy, bez dodania jakichkolwiek dodatkowych elementów lub opublikowania jakichkolwiek innych elementów lub komentarzy pochodzących od pozwanych na innych stronach obok wymienionej informacji, o treści: Wyrokiem z dnia […] Sąd Okręgowy w Warszawie, Wydział XXII - Sąd Wspólnotowych Znaków Towarowych i Wzorów Przemysłowych zakazał I. W. oraz G. W. naruszania wspólnotowego słownego znaku towarowego “A.T.S. Electro-Lube” (C. (...)) oraz naruszenia prawa do firmy (...) (...) Ltd. z siedzibą w V. (Kanada), tj. zakazał im, m. in. oferowania, wprowadzania do obrotu, importowania, eksportowania, składowania dla tych celów oraz reklamowania, w tym za pośrednictwem Internetu (m.in. poprzez użycie w adresach domen internetowych i adresach poczty elektronicznej) towarów w postaci dozowników smarów do maszyn z wykorzystaniem oznaczenia „A.T.S. Electro-Lube”, „ATS Electro-Lube” lub „Electro-Lube”, samodzielnie lub z dodatkowymi elementami, a w szczególności z dodatkiem „Polska”lub „S.C.;

IV. zasądzenie solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwoty 779 zł z odsetkami ustawowymi od dnia doręczenia pozwu tytułem częściowego naprawienia szkody polegającej na poniesieniu wydatków na wykrycie naruszenia;

V. zwrot kosztów postępowania.

Pomimo prawidłowego pouczenia, I. W. i G. W. nie udzielili odpowiedzi na pozew. Na rozprawie 8 czerwca 2015 r. wnieśli o oddalenie powództwa (k.209-210), zaś 24 lipca 2015 r. przedstawili twierdzenia i dowody, by wykazać swe prawa do słowno-graficznych znaków towarowych (...) oraz zasadność zarzutu nienaruszania praw (...) (...) Ltd. (k.247-274) Nie usprawiedliwili jednak przyczyn ich zgłoszenia dopiero na tym etapie postępowania. Z tego względu Sąd postanowił o oddaleniu wniosków o dopuszczenie dowodów z zeznań świadka A. Z. i z przesłuchania G. W. w charakterze strony. Sąd uwzględnił natomiast pozostałe wnioski, dopuszczenie dowodów z dokumentów nie wpływało bowiem na przedłużenie postępowania. (k.276)

Sąd ustalił, że:

(...) (...) Ltd. z siedzibą w V. jest spółką prawa kanadyjskiego, założoną w 1975 r. (bezsporne – tak też oświadczenie i dokumenty dot. spółki k.34-48, 51-60) Powód jest pomysłodawcą innowacyjnych automatycznych systemów smarowania, obecnym na rynku od blisko 40 lat, na rynku europejskim od wczesnych lat 80. XX wieku. W 1982 r. stworzył pierwszy w swoim rodzaju dozownik smaru Electro-Luber. Spółka od lat odgrywa wiodącą światową rolę w tworze-niu innowacyjnych, efektywnych i skutecznych urządzeń smarujących (automatycznych podajników smaru). Jej produkty charakteryzują się najlepszym wykonaniem z najwyższej jakości materiałów. Przyjęte rozwiązania smarowe pozwoliły (...) (...) Ltd. utrzymać pozycję lidera w branży systemów smarowania od ponad 30 lat. (dowód: wydruki ze strony internetowej k.65-74)

(...) (...) Ltd. przysługują liczne prawa do krajowych, międzynarodowych i wspólnotowych znaków towarowych, w tym do:

- słownego wspólnotowego znaku towarowego A.T.S. ELECTRO-LUBE zarejestrowanego w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego ( (...)) pod nr (...) z pierwszeństwem od 17/08/2011 r. dla towarów w klasie 7 klasyfikacji nicejskiej (dozowniki smarów do maszyn),

- graficznego wspólnotowego znaku towarowego zarejestrowanego w (...) pod nr (...) z pierwszeństwem od 12/07/2011 r. dla towarów w klasie 7 klasyfikacji nicejskiej (dozowniki smarów do maszyn). (dowód: wydruki z bazy (...) oraz świadectwa rejestracji k.75-92)

I. W. i G. W. prowadzą w L. działalność gospodarczą indywidualnie i w ramach spółki cywilnej, używając w firmie oznaczenia A.T.S. (...). (dowód: informacje z (...) k.93-100) W wykonaniu obowiązków wynikających z udzielonego zabezpieczenia, w toku postępowania dokonali zmiany umowy spółki cywilnej w odniesieniu do firmy i oznaczenia przedsiębiorstwa na (...). (bezsporne)

Pozwani zajmują się m.in. dostarczaniem systemów dozowania środków smarnych. Poprzez stronę internetową www.smarowanie.com.pl oferują projektowanie i montaż systemów smarowania maszyn, elektroniczne dozowniki smaru i oleju, urządzenia do ich dystrybucji, oleje i smary oraz projektowanie i wykonywanie systemów dozowania. Stron internetowych pod adresami www.electro-lube.com.pl i www.electro-lube.eu utworzonych w domenach, których nazw są abonentami używają do przekierowywania potencjalnych nabywców na swą stronę www.smarowanie.com.pl. (bezsporne – tak też informacje z Krajowego Rejestru D. k.137-144 i who.is k.145-154)

Na stronach internetowych pozwani używali słownego znaku towarowego A.T.S. ELECTRO-LUBE identycznego ze wspólnotowym znakiem towarowym powoda i podobnego doń znaku A.T.S. ELECTRO-LUBE POLSKA . Informowali o przynależności do grupy (...) i (...) (dowód : wydruki ze stron internetowych k.101-136, 213-240) Znaków tych używali także w oznaczeniu przedsiębiorstwa, na opakowaniach oferowanych towarów, w korespondencji handlowej i dokumen-tach księgowych. (dowód : fotografie k.155-157, 165-182, oferty k.160-162, faktury k.163-164, 166)

Pozwani nie są w żaden sposób powiązani gospodarczo z A.T.S. (...) Ltd. i nie mają obecnie upoważnienia do używania jego znaków towarowych dla dozowników smarów do maszyn. Oferowane przez nich towary z oznaczeniem A.T.S. (...) nie pochodzą od powoda. (oświadczenie wnioskodawcy – brak dowodu przeciwnego) W latach 1997-2007 pozwani współ-pracowali z niemieckim przedstawicielem powoda N. F. (...). Dozowniki smarów do maszyn nabywali od (...) Ltd. w A.. (dowód : korespondencja i faktury k.252-263)

I. W. i G. W. są uprawnieni do słowno-graficzengo znaku towarowego zarejestrowanego w Urzędzie Patentowym RP pod nr R- (...) z pierwszeństwem od 21/02/2011 r. dla towarów w klasie 7. klasyfikacji nicejskiej (pompy smarownicze, jako części maszyn). Wcześniej byli także uprawnieni do słowno-graficzengo znaku towarowego zarejestrowanego pod nr R- (...) z pierwszeństwem od 21/05/1999 r. dla towarów w klasie 7. klasyfikacji nicejskiej (pompy smarownicze, jako części maszyn). Prawo to wygasło z upływem dziesięcioletniego okresu ochrony. (dowód : wydruki z bazy uprp.pl k.264-265)

I. Odnośnie do naruszenia prawa do firmy Sąd zważył:

Przepis art. 43 ¹⁰ k.c. stanowi, że przedsiębiorca, którego prawo do firmy zostało zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W przypadku dokonania naruszenia może on także żądać usunięcia jego skutków, złożenia oświadczenia lub oświadczeń w odpowiedniej treści i formie, naprawienia na zasadach ogólnych szkody majątkowej lub wydania korzyści uzyskanej przez osobę, która dopuściła się naruszenia.

Ochrona firmy opiera się na zasadzie domniemania bezprawności naruszenia, rozumianej jako niezgodność zachowania z szeroko rozumianym porządkiem prawnym. Naruszeniem jest każde, nie oparte na własnym prawie, użycie cudzej firmy w jej pełnym brzmieniu bądź jej charakterystycznej części, bez względu na winę lub świadomość naruszenia.

Firma kanadyjskiej osoby prawnej podlega ochronie na podstawie art. 43 ¹⁰ k.c. poprzez art. 8 Konwencji związkowej paryskiej z 20/03/1883 r. o ochronie własności przemysłowej (Akt sztokholmski z 14/07/1967 r.), stanowiący że : Nazwa handlowa będzie chroniona we wszystkich Państwach będących członkami Związku bez obowiązku zgłoszenia lub rejestracji niezależnie od tego, czy stanowi ona, czy nie stanowi części znaku towarowego.

Strony niniejszego postępowania prowadzą działalność gospodarczą m.in. w zakresie sprzedaży dozowników smarów do maszyn oraz usług ich projektowania i montażu, a zatem na tym samym rynku towarowym. Firma, pod którą działa spółka cywilna, której pozwani są wspólnikami oraz nazwa prowadzonego przez nich przedsiębiorstwa A.T.S. ELECTRO-LUBE POLSKA nie odróżnia się dostatecznie od firmy powoda. Przeciwnie, myląco wskazuje ona na istnienie pomiędzy stronami powiązań gospodarczych, np., że pozwani są przedstawicielami na Polskę kanadyjskiego producenta dozowników smarów do maszyn. Wykorzystanie elementu A.T.S. ELECTRO-LUBE dla podmiotów z tej samej branży sprawia, iż nazwa A.T.S. ELECTRO-LUBE POLSKA nie odróżnia się dostatecznie od firmy (...) (...) Ltd., a jej używanie przez pozwanych w firmie spółki cywilnej i nazwie prowadzonego przez nią przedsiębiorstwa, rodzi ryzyko wprowadzenia w błąd co do tożsamości przedsiębiorców, sprzecznego z zasadą wyłączności firmy określoną w art. 43 ^{( 3)} § 1 k.c. Działania pozwanych naruszają więc prawo powódki.

II. Odnośnie do naruszenia praw do wspólnotowego znaku towarowego Sąd zważył:

Wspólnotowy znak towarowy jest jednolitym tytułem ochronnym, funkcjonującym w oparciu o unormowania rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z 26/02/2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (wersja ujednolicona), które reguluje w go sposób całościowy, w szczególności zasady jego rejestracji, wynikające z niej prawa oraz ich ochronę. Przepisy o charakterze materialno-prawnym rozpo-rządzenia, jako część acquis communautaire stanowią element polskiego porządku prawnego, znajdując bezpośrednie zastosowanie. Zasadniczo, są one powtórzeniem regulacji Pierwszej Dyrektywy Rady nr 89/104/EWG z 21/12/1989 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszą-cych się do znaków towarowych. Implementująca ją ustawa Prawo własności przemysłowej znajduje zastosowanie wyłącznie tam, gdzie brak odpowiedniego unormowania w rozporządzeniu, w szczególności w tym zakresie w jakim odsyła ono do właściwych przepisów prawa krajowego.

Art. 9 rozporządzenia przyznaje uprawnionemu prawo wyłącznego i niezakłóconego używania wspólnotowego znaku towarowego i zakazania osobom nie mającym jego zgody:

a. używania w obrocie identycznego ze znakiem oznaczenia dla identycznych towarów lub usług;

b. używania w obrocie oznaczenia, gdy, z powodu jego identyczności lub podobieństwa do znaku oraz identyczności albo podobieństwa towarów lub usług, których dotyczy ten znak i oznaczenie, istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd opinii publicznej, które obejmuje także prawdopodobień-stwo ich skojarzenia.

c. używania w obrocie oznaczenia identycznego lub podobnego do znaku w odniesieniu do towarów lub usług, które nie są podobne do tych, dla których zarejestrowano znak, w przypadku gdy cieszy się on renomą w Unii Europejskiej i gdy używanie oznaczenia bez uzasadnionej przyczyny przysparza naruszycie-lowi nienależną korzyść albo jest szkodliwe dla odróżniającego charakteru lub renomy wspólnotowego znaku towarowego. (ust.1)

Ocena identyczności lub podobieństwa znaku zarejestrowanego i przeciwstawianego mu oznaczenia pozwanego powinna się opierać na ich zgodności wizualnej, fonetycznej i koncepcyjnej. Znaki należy porównywać całościowo, a decydujące znaczenie mieć będą elementy odróżniające, a nie opisowe. Oznaczenie może być uznane za identyczne ze znakiem, tylko wtedy, gdy powtarza – bez dokonywania zmian lub uzupełnień – wszystkie jego elementy, lub gdy rozpatrywane jako całość, wykazuje nieznaczne różnice, które nie zostaną dostrzeżone przez przeciętnego konsumenta. (tak wyrok Trybunału z 20/03/2003 r. C-291/00 LTJ Diffusion) Dwa znaki towarowe są do siebie podobne jeżeli, z punktu widzenia określonego kręgu odbiorców, są przynajmniej częściowo identyczne w jednym lub kilku istotnych aspektach. (tak wyrok Sądu z 23/10/2002 r. w sprawie T-6/01 Matratzen ) Dla stwierdzenia, czy w konkretnym przypadku znaki są identyczne, czy też można mówić zaledwie o podobieństwie, konieczne jest dokonanie oceny wizualnych, fonetycznych i znaczeniowych cech znaków i ich całościowego oddziały-wania na percepcję należycie poinformowanego, dostatecznie uważnego i rozsądnego przeciętnego konsumenta. (tak wyroki Trybunału z 20/03/2003 r. w sprawie C-291/00 LTJ Diffusion, z 8/05/2014 r. w sprawie C-591/12 P Bimbo SA )

Dokonując oceny podobieństwa towarów i usług należy brać pod uwagę wszystkie czynniki cha-rakteryzujące zachodzące między nimi relacje (zależności), szczególnie ich rodzaj i przeznaczenie, sposób używania lub korzystania z nich, warunki w jakich są sprzedawane, a także ich wzajemny, konkurencyjny lub komplementarny charakter. (tak wyroki Sądu z 23/10/2002 r. w sprawie T-388/00 ELS, z 4/11/2003 r. w sprawie T-85/02 Castillo ) Całościowa ocena zakłada pewną współzależność między branymi pod uwagę czynnikami, w szczególności podobieństwem znaków oraz podobieństwem towarów/usług, których one dotyczą, przy czym niski stopień podobieństwa towarów i usług może być zrównoważony znaczącym stopniem podobieństwa znaków i odwrotnie. (zasada wzajemnej zależności - tak wyroki Trybunału z 23/10/2002 r. w sprawie T-6/01 Matratzen , z 13/09/2007 r. w sprawie C-234/06 Il Ponte Finanziaria , z 18/12/2008 r. w sprawie C-16/06 Mobilix )

W myśl utrwalonego orzecznictwa, prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd istnieje, gdy znaczna część właściwego kręgu odbiorców mogłaby zostać skłoniona do omyłkowego zakupu towaru pozwanego, myśląc, że jest to towar uprawnionego (uznając, że dane towary lub usługi pochodzą z tego samego przedsiębiorstwa), ewentualnie mogłaby uznać, że dane towary lub usługi pochodzą z przedsię-biorstw powiązanych ze sobą gospodarczo. (tak wyroki Trybunału z 29/09/1998 r. w sprawie C-39/97 Canon, z 4/05/1999 r. w sprawach połączonych C-108/97, C-109/97 Windsurfing Chiemsee Produktions , z 22/06/1999 r. w sprawie C-342/97 Lloyd Schuhfabrik Meyer ) Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd powinno być oceniane w sposób całościowy, według sposobu postrzegania określonego konsumenta, przy uwzględnieniu wszystkich istotnych okoliczności konkretnego przypadku, szczególnie wzajemnej zależności między podobieństwem oznaczeń i towarów lub usług, których one dotyczą. (tak wyroki Trybunału z 11/11/1997 r. w sprawie C-25/95 Sabel , z 23/03/2006 r. w sprawie C-206/04 Mülhens , z 18/12/2008 r. w sprawie C-16/06 Mobilix, z 8/05/2014 r. w sprawie C-591/12 P Bimbo oraz wyroki Sądu z 9/07/2003 r. w sprawie T-162/01 Giorgio Beverly Hills i z 20/01/2010 r. w sprawie T-460/07 Life Blog )

Właściwy krąg odbiorców składa się z przeciętnych konsumentów, należycie poinformowanych, dostatecznie uważnych i rozsądnych, przy czym poziom uwagi konsumentów może się różnie kształtować w zależności od kategorii towarów lub usług. (tak wyroki Trybunału z 22/06/1999 r. w sprawie C-342/97 Lloyd Schuhfabrik Meyer , z 6/05/2003 r. w sprawie C-104/01 Libertel i z 12/01/2006 r. C-361/04 Ruiz Picasso ) Przeciętny konsument rzadko ma możliwość przeprowadzenia bezpośredniego porównania różnych znaków towarowych, musi zazwyczaj zdać się na zachowany w pamięci niedoskonały ich obraz. Ryzyko konfuzji jest tym większe, im silniejszy jest charakter odróżniający znaku towarowego, który wynika z jego samoistnych cech lub renomy (znajomości, rozpoznawalności na rynku). (tak wyroki Trybunału z 22/06/1999 r. w sprawie C-342/97 Lloyd Schuhfabrik Meyer , z 11/11/1997 r. w sprawie C-251/95 SABEL i z 29/09/1998 r. w sprawie C-39/97 Canon )

Istnieje pewna współzależność pomiędzy znajomością znaku wśród odbiorców, a jego charakte-rem odróżniającym - im bardziej znak jest znany, tym bardziej wzmocniony jest jego charakter odróżniają-cy. Przy ocenie, czy znak cieszy się wysoce odróżniającym charakterem wynikającym z jego znajomości wśród odbiorców, należy rozpatrzyć wszystkie istotne okoliczności danego przypadku, w szczególności udział znaku w rynku, natężenie, zasięg geograficzny i długość okresu jego używania, wielkość inwestycji dokonanych przez przedsiębiorstwo w celu jego promocji, udział procentowy zainteresowanych grup odbiorców, którym znak umożliwia zidentyfikowanie towarów jako pochodzących z określonego przedsię-biorstwa, jak również oświadczenia izb handlowych i przemysłowych lub stowarzyszeń zawodowych. (tak wyrok Sądu z 12/07/2006 r. w sprawie T-277/04 Vitakraft-Werke ) Ciężar udowodnienia siły znaku towarowego i jego odróżniającego charakteru, spoczywa na powodzie. (art. 6 k.c.)

Z załączonych do wniosku świadectw rejestracji OHIM wynika wyłączność(...) (...) Ltd. używania słownego wspólnotowego znaku towarowego A.T.S. ELECTRO-LUBE (C. (...)) dla towarów w klasie 7. klasyfikacji nicejskiej – dozowników smarów do maszyn. Dla identycznych towarów oraz podobnych do nich, ze względu na ich komplementarny charakter, usług ich sprzedaży, projektowania i montażu pozwani używają znaków słownych : identycznego A.T.S. ELECTRO-LUBE i konfuzyjnie podobnych ELECTRO-LUBE , A.T.S. ELECTRO-LUBE POLSKA, A.T.S. ELECTRO-LUBE S.C. W znakach tych – wysoce dystynktywnych zarówno pierwotnie jak i wtórnie, elementem odróżniającym jest zbitka słowna « ELECTRO-LUBE ». Słowo POLSKA oraz skrót S.C. mają charakter opisowy, nie mogąc znieść ani nawet zmniejszyć konfuzyjnego podobieństwa znaku wspólnotowego do przeciwstawionych mu znaków używanych przez pozwanych. Potencjalni klienci mogą mogą zostać wprowadzani w błąd co do pochodzenia ich towarów i usług. Mogą uznać, że używanie przez pozwanych znaku towarowego powoda oznacza, że strony są ze sobą gospodarczo powiązane, w szczególności, że wspólnicy spółki cywilnej (...) (...) są autoryzowanymi przedstawicielami handlowymi (...) (...) Ltd.

Działania te mogą negatywnie wpływać na pozycję rynkową i postrzeganie powoda, który pozbawiony jest możliwości kontrolowania, czy towary i usługi oferowane przez pozwanych są odpowiedniej jakości, a negatywne opinie klientów mogą niekorzystnie rzutować na postrzeganie (...) (...) Ltd. i zmniejszać sprzedaż jego towarów. Działania ich mogą też szkodzić sile odróżniającej znaku towarowego (...) (...) . Naruszają w ten sposób prawidłowe pełnienie przez ten znak funkcji oznaczenia pochodzenia, jakościowej, reklamowej i inwestycyjnej.

Bezprawności działania pozwanych nie znosi ich uprawnienie do krajowych znaków towarowych R. (...), czy wcześniej R. (...), ochrona obejmuje bowiem znaki słowno-graficzne, których zaledwie jednym elementem jest (...). Prawa do tych znaków nie są kwestionowane przez powoda, a pozwani – z powołaniem na pierwszeństwo – nie wystąpili o unieważnienie wspólnotowych znaków towarowych nr (...) i (...), Sąd jest przeto związany domniemaniem ich ważności wynikającym z art. 99 ust. 1 rozporządzenia.

Zasadny jest natomiast zarzut pozwanych wskazujących na brak bezprawności ich działania w przypadku, gdy oferują oni towary (dozowniki smarów do maszyn) pochodzące od powoda i wprowadzone przez niego lub za jego zgodą po raz pierwszy do obrotu w Europejskim Obszarze Gospodarczym.

Przepis art. 13 rozporządzenia stanowi w ust. 1, że wspólnotowy znak towarowy nie uprawnia właściciela do zakazywania jego używania w odniesieniu do towarów, które zostały wprowadzone do obrotu na terytorium EOG pod tym znakiem przez właściciela lub za jego zgodą. Od dawna utrwalony jest pogląd o wyłącznym uprawnieniu właściciela znaku do decydowania o pierwszym wprowadzeniu opatrzonego nim towaru do obrotu w określonym czasie i miejscu. (np. wyroki Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z 16/07/1998 r. w sprawie C-355/96 Silhouette , z 1/07/1999 r. w sprawie C-173/98 Ancienne Maison Dubois et Fils, z 20/11/2001 r. w połączonych sprawach C-414/99 do C-416/99 Zino Davidoff , a ostatnio np. wyrok z 14/07/2011 r. w sprawie C-46/10 Viking Gas ).

W wyroku z 3/06/2010 r. w sprawie C-127/09 Coty Prestige Lancaster Group GmbH vs Simex Trading AG Trybunał stwierdził, że wyczerpanie praw przyznanych przez znak towarowy ma miejsce tylko wtedy, gdy właściciel udzielił – w sposób wyraźny – zgody na wprowadzenie do obrotu w EOG towarów, w stosunku do których powołano się na wyczerpanie. Zgoda na wprowadzenie towaru do obrotu musi zostać wyrażona w sposób pozytywny ( consent must be expressed positively) , a czynniki brane pod uwagę przy ustalaniu dorozumianej zgody muszą jednoznacznie świadczyć o tym, że uprawniony zrzekł się jakiejkolwiek intencji wykonywania swego prawa wyłącznego. To na importerze ciąży obowiązek udowodnienia przed sądem istnienia zgody, uprawniony zaś nie musi dowodzić jej braku. Zgody dorozumianej nie można stwierdzić tylko na tej podstawie, że:

a.  uprawniony nie zakomunikował wszystkim dalszym nabywcom towarów wprowadzo-nych na rynek poza EOG, że sprzeciwia się sprzedaży tych towarów wewnątrz EOG,

b.  towary nie są oznaczone ostrzeżeniem, informującym o zakazie ich sprzedaży w EOG,

c.  uprawniony przeniósł własność towarów, oznaczonych jego znakiem towarowym, bez żadnego zastrzeżenia umownego, oraz że, według prawa właściwego dla danej umowy, przeniesione prawo własności obejmuje, przy braku takich zastrzeżeń, nieograniczone prawo odsprzedaży lub, w końcu, prawo dalszej sprzedaży towarów wewnątrz EOG.

Udzielając odpowiedzi na pytanie sądu krajowego, w wyroku wydanym w połączonych sprawach C-414/99, C-415/99 i C-416/99 Zino Davidoff SA vs. A & G Imports Ltd, Levi Strauss & Co and Levi Strauss (UK) Ltd vs. Tesco Stores, Tesco plc and Costco Wholesale UK Ltd, Trybunał stwierdził, że dla wyczerpania praw wyłącznych nie ma znaczenia fakt, że importer towarów opatrzonych znakiem nie jest świadomy, iż uprawniony z prawa ochronnego sprzeciwia się wprowadzaniu tych towarów na rynek wewnątrz EOG lub ich sprzedaży na tym obszarze przez podmioty inne niż autoryzowani sprzedawcy detaliczni, lub autoryzowani sprzedawcy detaliczni lub hurtowi nie nałożyli na osoby nabywające od nich towary ograniczeń umownych, chociaż zostali o takiej konieczności poinformowani przez uprawnionego. (por. T. Sieniow Rozkład ciężaru dowodu w sprawach importu równoległego LEX 53006, J.Sozański Własność intelektualna i przemysłowa w Unii Europejskiej, Wydawnictwo Iuris, Warszawa 2008, s.115).

Trybunał wielokrotnie podkreślał, że tylko zgoda uprawnionego z rejestracji na wprowadzenie towarów do obrotu wewnątrz Wspólnoty decyduje o tym, czy doszło do wyczerpania prawa z rejestracji. Tylko pozytywne ustalenie istnienia zgody jest rozstrzygającym kryterium przesądzającym o wyczerpaniu. (por. M.Lampart Glosa do wyroku TS z dnia 8 kwietnia 2003 r. C-244/00 LEX) W przypadku wprowadzenia do obrotu towarów poza obszarem wspólnotowym nie nastąpi skutek w postaci wyczerpania prawa wyłącznego, w związku z tym powołanie się przez pozwanego na taką okoliczność nie będzie skuteczne. (por. wyrok ETS z 15/10/2009 r. w sprawie nr C-324/08 Makro v. Diesel).

Zgoda uprawnionego na wprowadzenie do obrotu towaru w EOG, wyrażona w sposób wyraźny lub dorozumiany, musi zostać udowodniona przez przedsiębiorcę, który się na nią powołuje. (pkt 29 wyroku w sprawie C-127/09, pkt 46, 54 i 58 wyroku w sprawach Zino Davidoff i Levi Strauss oraz pkt 34 wyroku z 8/04/2003 r. w sprawie C-244/00 Van Doren ). W żadnym wypadku nie może być ona domniemywana. Ponadto, do wyczerpania prawa względem kwestionowanych produktów nie wystarczy także zgoda na wprowadzenie do obrotu towarów z nimi identycznych. Fakt udzielenia zgody musi zostać udowodniony w odniesieniu do konkretnych egzemplarzy towaru z chronionym znakiem. (por. wyrok w sprawie C-173/98 )

W okolicznościach niniejszej sprawy następuje odwrócenie ciężaru dowodu, zgodnie z tezami wyroku wydanego przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości w sprawie C-244/00 Van Doren. Czytamy w nim, że reguła dowodowa, zgodnie z którą pozwany, podnoszący na swoją obronę zarzut wyczerpania prawa z rejestracji, powinien wykazać jego przesłanki, jest zgodna z prawem wspólnotowym, w szczególności art. 5 i 7 pierwszej dyrektywy Rady nr 89/104/EWG z 21/12/1988 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych, zmienionej umową międzynarodową z 2/05/1992 r. o utworzeniu Europejskiego Obszaru Gospodarczego. Jednakże, wymogi wynikające z konieczności ochrony swobody przepływu towarów unormowanej, min. z art. 28 i 30 TWE, mogą prowadzić do potrzeby modyfikacji tej reguły. Gdy pozwany wykaże istnienie realnego niebezpieczeństwa podziału rynków krajowych, w szczególności, gdy uprawniony z rejestracji wprowadza do obrotu w EOG swoje towary w systemie dystrybucji wyłącznej, wtedy to on zobowiązany jest przedstawić dowód, iż zostały one pierwotnie wprowadzone do obrotu przez niego lub za jego zgodą poza EOG. Jeżeli powód dostarczy taki dowód, pozwany ma obowiązek wykazać, że uprawniony do znaku wyraził zgodę na ich dalszy zbyt w EOG.

I. W. i G. W. nie dowiedli w tym postepowaniu, że świadcząc usługi sprzedaży dozowników smarów do maszyn, ich projektowania i montażu oferująwyłącznie oryginalne produkty powoda. Pozwani – prowadząc działalność gospodarczą w zakresie projektowania i montażu dozowników smarów do maszyn pochodzących od powoda, po raz pierwszy wprowadzonych do obrotu przez niego lub za jego zgodą powinni jednak móc posługiwać się jego znakiem towarowym, w tych przypadkach dochodzi bowiem do wyczerpania prawa. Żądany przez (...) (...) Ltd. zakaz nie może się rozciągać na działania zgodne z prawem.

Skutki wspólnotowego znaku towarowego podlegają wyłącznie przepisom rozporządzenia. W innych przypadkach, naruszenie podlega prawu krajowemu odnoszącemu się do naruszenia krajowego znaku towarowego wg przepisów tytułu X. (art. 14 ust. 1) Dla zapewnienia właścicielowi realizacji jego praw z rejestracji mogą być zakazane, w szczególności:

a.  umieszczanie oznaczenia na towarach lub na ich opakowaniach;

b.  oferowanie towarów, wprowadzanie ich do obrotu lub ich magazynowanie w tym celu lub oferowanie i świadczenie usług pod tym oznaczeniem;

c.  przywóz lub wywóz towarów pod takim oznaczeniem;

d.  używanie oznaczenia w dokumentach handlowych i w reklamie. (art. 9 ust. 2)

W przypadku, gdy sąd uznaje, że pozwany naruszył lub że z jego strony istnieje groźba naruszenia wspólnotowego znaku towarowego, wydaje, chyba że istnieją szczególne powody zaniechania tego, decyzję zakazującą mu działań stanowiących naruszenie lub stwarzających groźbę naruszenia. Stosuje też takie środki, zgodnie z przepisami prawa krajowego, których celem jest zapewnienie przestrzegania zakazu. (art. 102 ust.1) Odnosi się to wprost do przepisów ustawy Prawo własności przemysłowej :

- art. 286, stanowiącego, że sąd, rozstrzygając o naruszeniu prawa, może orzec, na wniosek uprawnio-nego, o będących własnością naruszającego bezprawnie wytworzonych lub oznaczonych wytworach oraz środkach i materiałach, które zostały użyte do ich wytworzenia lub oznaczenia, w szczególności może orzec o ich wycofaniu z obrotu, przyznaniu uprawnionemu na poczet zasądzonej na jego rzecz sumy pieniężnej albo zniszczeniu,

- art. 287 ust. 2 w zw. z art. 296 ust. 1a, stanowiącego, że sąd, rozstrzygając o naruszeniu, może orzec, na wniosek uprawnionego, o podaniu do publicznej wiadomości części albo całości orzeczenia lub informacji o orzeczeniu, w sposób i w zakresie określonym.

Sformułowanie - chyba że istnieją szczególne powody zaniechania – uprawnia Sąd do odstąpienia od stosowania sankcji zakazowych. Norma ta, odpowiadająca klauzuli generalnej art. 5 k.c., nie może być stosowana z urzędu. Zainteresowany, uniknięciem sankcji pozwany, który dopuścił się naruszenia, winien skonkretyzować te szczególne powody i wykazać ich istnienie, pozostawiając sądowi ocenę, przy rozstrzyganiu o sposobie usunięcia skutków naruszenia prawa z rejestracji.

(...) (...) Ltd. może zatem występować z żądaniami zakazowymi (na podstawie art. 102 ust. 1 w zw. z art. 9 ust. 1 i 2b rozporządzenia), a także żądać usunięcia skutków naruszeń w sposób określony w art. 286 oraz art. 287 ust. 2 w zw. z art. 296 ust. 1a p.w.p. (w zw. z art. 102 ust. 2 rozporządzenia) Uznając, że pozwani naruszyli prawo z rejestracji wspólnotowego znaku towarowego nr (...), Sąd :

I.  nakazał pozwanym I. W. i G. W. zaniechanie naruszania prawa powoda z rejestracji wspólnotowego słownego znaku towarowego A.T.S. ELECTRO-LUBE (C. (...)) oraz prawa do firmy, tj. oferowania, wprowadzania do obrotu, importowania, eksportowania, składowania dla tych celów oraz reklamowania, w tym za pośrednictwem Internetu (w tym poprzez użycie w nazwach domen internetowych i adresach poczty elektronicznej), dozowników smarów do maszyn z wykorzystaniem oznaczeń „A.T.S. Electro-Lube”, „ATS Electro-Lube” lub „Electro-Lube”, samodzielnie lub z dodatkowymi elementami, a w szczególności z dodatkiem „Polska” lub „S.C.”, a także umieszczania oznaczeń „A.T.S. Electro-Lube”, „ATS Electro-Lube” lub „Electro-Lube”, samodzielnie lub z dodatkowymi elementami, a w szczególności z dodatkiem „Polska” lub „S.C”, na towarach w postaci dozowników smaru do maszyn i opakowaniach takich towarów oraz na dokumentach związanych z wprowadzaniem do obrotu dozowników smarów do maszyn, w tym na fakturach – w odniesieniu do towarów, które nie zostały po raz pierwszy wprowadzone do obrotu na terytorium Europejskiego Obszaru Gospodarczego przez (...) (...) Ltd. w V. lub za jego zgodą;

II.  nakazał pozwanym zniszczenie, będących ich własnością, dozowników smaru do maszyn i opakowań takich towarów, które nie zostały po raz pierwszy wprowadzone do obrotu na terytorium Europejskiego Obszaru Gospodarczego przez A.T.S. (...) Ltd. w V. lub za jego zgodą, a także materiałów reklamowych, cenników lub ofert, zawierających oznaczenie „ A.T.S. Electro-L. ”, (...) lub (...), samodzielnie lub z dodatkowymi elementami, a w szczególności z dodatkiem „Polska” lub „S.C”;

III.  nakazał pozwanym opublikowanie w terminie 14 dni od daty uprawomocnienia się wyroku, na stronie internetowej pod adresem www.smarowanie.com.pl (na stronie startowej ukazującej się odbiorcy zaraz po wpisaniu wymienionego adresu internetowego), na środku tej strony, w czarnej ramce o wielkości co najmniej 14 cm wysokości i 12 cm szerokości, czcionką Arial o wielkości co najmniej 12 koloru czarnego, na okres 3 miesięcy, bez jakichkolwiek dodatkowych elementów lub komentarzy pochodzących od pozwanych na tej lub innych stronach, informacji o treści: „Wyrokiem z dnia 30.07.2015 r. Sąd Okręgowy w Warszawie zakazał I. W. i G. W. naruszania prawa z rejestracji wspólnotowego słownego znaku towarowego A.T.S. ELECTRO-LUBE (C. (...)) oraz prawa do firmy, tj. oferowania, wprowadzania do obrotu, importowania, eksportowania, składowania dla tych celów oraz reklamowania, w tym za pośrednictwem Internetu (w tym poprzez użycie w nazwach domen internetowych i adresach poczty elektronicznej), dozowników smarów do maszyn z wykorzystaniem oznaczeń „A.T.S. Electro-Lube”, „ATS Electro-Lube” lub „Electro-Lube”, samodzielnie lub z dodatkowymi elementami, a w szczególności z dodatkiem „Polska” lub „S.C.”, a także umieszczania oznaczeń „A.T.S. Electro-Lube”, „ATS Electro-Lube” lub „Electro-Lube”, samodzielnie lub z dodatkowymi elementami, a w szczególności z dodatkiem „Polska” lub „S.C”, na towarach w postaci dozowników smaru do maszyn i opakowaniach takich towarów oraz na dokumentach związanych z wprowadzaniem do obrotu dozowników smarów do maszyn, w tym na fakturach – w odniesieniu do towarów, które nie zostały po raz pierwszy wprowadzone do obrotu na terytorium Europejskiego Obszaru Gospodarczego przez (...) (...) Ltd. w V. lub za jego zgodą.”

Sąd oddalił powództwo w pozostałej części, w odniesieniu do sankcji zakazowych i zniszczenia, będących ich własnością, dozowników smaru do maszyn i opakowań takich towarów, które zostały po raz pierwszy wprowadzone do obrotu na terytorium Europejskiego Obszaru Gospodarczego przez A.T.S. (...) Ltd. w V. lub za jego zgodą, a także materiałów reklamowych, cenników lub ofert, zawierających oznaczenie „A.T.S. Electro-L.”, „ATS Electro-Lube” lub „Electro-Lube”, samodzielnie lub z dodatkowymi elementami, a w szczególności z dodatkiem „Polska” lub „S.C”. Sąd przedłużył także – do 14 dni – czas na opublikowanie informacji o zapadłym w sprawie wyroku w części obejmującej sankcje zakazowe, uznając że 7-o dniowy ternin wykonania obowiązku jest w warunkach prowadzenia działalności gospodarczej trudny do dotrzymania.

W całości Sąd oddalił – jako nieusprawiedliwione - roszczenie odszkodowawcze z pkt IV pozwu. ( a contrario art. 296 ust. 1 p.w.p. w zw. z art. 102 ust. 2 rozporządzenia) Zgodnie z art. 296 ust. 1 p.w.p., uprawniony z do znaku towarowego, którego prawo zostało naruszone może żądać w razie zawinionego naruszenia naprawienia wyrządzonej mu szkody :

1.  na zasadach ogólnych albo

2.  poprzez zapłatę sumy pieniężnej w wysokości odpowiadającej opłacie licencyjnej lub innego stosownego wynagrodzenia, które w chwili ich dochodzenia byłyby należne tytułem udzielenia przez uprawnionego zgody na korzystanie z prawa wyłącznego.

Zgodnie z art. 6 k.c., ciężar dowodu spełnienia wszystkich przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej spoczywa na poszkodowanym. Powinien on wskazać fakty i przedstawić dowody na naruszenie jego prawa, istnienie szkody i związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem a szkodą. Konieczne jest także udowodnienie winy, będącej ujemną oceną zachowania się sprawcy szkody. Jej element obiektywny obejmuje zachowanie się niewłaściwe, niezgodne z prawem lub zasadami współżycia społecznego (bezprawność – sprzeczność zachowania z szeroko rozumianym porządkiem prawnym – nakazów i zakazów wynikających z norm prawnych, moralnych, obyczajowych). Element subiektywny polega na umyślności lub niedbalstwie (niedołożeniu należytej staranności). Ujemna ocena postępowania danej osoby, w porównaniu do stosowanego wzorca uza-sadnia przypisanie jej winy. Adekwatny związek przyczynowy między działaniem lub zaniechaniem sprawcy a powstaniem szkody jest konieczną przesłanką odpowiedzialności odszkodowawczej. Zachodzi on tylko wtedy, gdy określona przyczyna zwykle powoduje dane skutki. (art. 361 § 1 k.c.)

Naprawienie szkody ma zapewnić całkowitą kompensatę doznanego uszczerbku majątkowego w granicach normalnego związku przyczynowego. (art. 361 k.c.) Zgodnie z przyjętym poglądem, szkodą jest powstała wbrew woli poszkodowanego różnica między obecnym jego stanem majątkowym a stanem jaki zaistniałby gdyby nie nastąpiło określone zdarzenie. Polega ona na stracie jaką poniósł poszkodowany ( damnum emergens) albo pozbawieniu go korzyści, które mógłby uzyskać gdyby mu szkody nie wyrządzono ( lucrum cessans). Polskie prawo cywilne przyjmuje jako zasadę pełne odszkodowanie, podlegające ograniczeniom wynikającym z: granic odpowiedzialności wyznaczonych przesłanką adekwatnego związku przyczynowego, przepisów szczególnych (m.in. art. 362 k.c. przewidującego zmniejszenie obowiązku naprawienia szkody w przypadku przyczynienia się poszkodowanego do jej powstania lub zwiększenia) i miarkowania odszkodowania ( ius moderandi).

Wysokość szkody określa się przy zastosowaniu metody subiektywnej uwzględniającej wartość naruszonych dóbr z punktu widzenia poszkodowanego. Zgodnie z zasadą art. 6 k.c., udowodnienie jej wysokości obciąża poszkodowanego. W sytuacji, gdy dokładne wykazanie wysokości szkody jest niemożliwe lub nader utrudnione i powód nie jest w stanie tego zrobić pomimo użycia wszystkich możliwych środków dowodowych (a w szczególności opinii biegłego) sąd ustala odszkodowanie wg własnej oceny. Art. 322 k.p.c. pozwala na odstąpienie od ogólnej zasady udowodnienia w sposób ścisły i dokładny elementów żądania wyrażających się w kategorii wysokości.

(...) (...) Ltd. zażądał zasądzenia na jego rzecz - solidarnie - od pozwanych na rzecz powoda kwoty 779 zł z odsetkami ustawowymi od dnia doręczenia pozwu tytułem częściowego naprawienia szkody polegającej na poniesieniu wydatków na wykrycie naruszenia. W przekonaniu Sądu, mamy tu raczej do czynienia z kosztami prowadzenia postępowania w sprawie o naruszenie, które jednak nie podlegają zwrotowi, ich poniesienie nie było bowiem konieczne w rozumieniu art. 98 k.p.c. Powód, by zbadać oryginalność oferowanych przez pozwanych towarów mógł wystąpić o zabezpiecze-nie dowodu lub zobowiązanie do udzielenia informacji. Kwestia ta nie miała zresztą istotnego znaczenia dla wyrokowania. Nie może mówić o szkodzie także z tej przyczyny, że powód który sam zdecydował o podjęciu tego rodzaju działań. ( volenti non fit iniuria)

O kosztach postępowania Sąd orzekł na zasadzie art. 100 zdanie drugie k.p.c., obciążając nimi w całości pozwanych, ponieważ powód uległ zaledwie niewielkiej części swych roszczeń. Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. (§ 3 art. 98 k.p.c.) Stronom reprezentowanym przez radcę prawnego zwraca się koszty w wysokości należnej według przepisów o wynagrodzeniu adwokata. (art. 99 k.p.c.) Opłaty za czynności radców prawnych określa rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28/09/2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu . Zasądzając opłatę sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy, a także charakter sprawy i wkład pracy pełnomocnika w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia. (§ 2 ust.1.) Podstawę zasądzenia opłaty stanowią stawki minimalne określone w rozdziałach 3 i 4, z tym, że nie może być ona wyższa od 6-o krotnej stawki minimalnej (§ 2 ust.2.), której wysokość zależy od wartości przedmiotu sprawy lub jej rodzaju. (§ 4 ust.1.) W sprawie o naruszenie prawa ochronnego wynagrodzenie wynosi 840 zł (§ 10 ust. 1 pkt 18). Stawka ta nie obejmuje opłat od roszczeń pieniężnych dochodzonych łącznie. (§ 10 ust. 2) Przy wartości przedmiotu sporu powyżej 500 zł do 1.500 zł stawka minimalna wynagrodzenia radcy prawnego wynosi 180 zł. (§ 6 pkt 2) Za prowadzenie sprawy przez tego samego pełnomocnika w postępowaniu zażaleniowym przed sądem apelacyjnym stawka minimalna wynosi 50% lub 75% jeśli sprawy nie prowadził ten sam radca prawny. (§ 12 ust. 2 pkt 2)

Zważywszy charakter sprawy, jej wagę i stopień skomplikowania, a także czas trwania postępowania, Sąd uznał, że adekwatne do nakładu pracy pełnomocnika powoda wykonującego zawód radcy prawnego jest wynagrodzenie w minimalnej wysokości. W rozliczeniu Sąd uwzględnił opłatę od pozwu (2.864 zł) i wniosku o udzielenie zabezpieczenia (200 zł), koszty wykonania zabezpieczenia (783,27+1.227,82), koszty zastępstwa procesowego w sprawie w tej sprawie (840+180+17 zł) i w sprawie o udzielenie zabezpieczenia także w postępowaniu odwoławczym (840+420+17 zł).

ZARZĄDZENIE

-

(...)

11/08/2015 r.