Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 grudnia 2016 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie-Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Dąbrowski

Protokolant: sekretarz sądowy Wioleta Żochowska

po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2016 roku w Warszawie na rozprawie

sprawy z powództwa J. M. i M. H.

przeciwko B. T. i P. T.

o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone

1.  uznaje za niedozwolone i zakazuje B. T. i P. T. wykorzystywania w umowach z konsumentami postanowienia wzorca umowy o treści:

„Podstawą przyjęcia reklamacji jest faktura Vat lub paragon fiskalny, otrzymany przez Kupującego wraz z zakupionym towarem.”,

2.  zasądza od B. T. i P. T. na rzecz J. M. i M. H. kwotę po 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego,

3.  nakazuje pobrać od pozwanych B. T. i P. T. na rzecz Skarbu Państwa – Sąd Okręgowy w Warszawie kwotę 600 (sześćset) złotych tytułem opłaty stałej od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony z mocy prawa,

4.  zarządza publikację prawomocnego wyroku w Monitorze Sądowym i Gospodarczym na koszt pozwanych B. T. i P. T..

Sygn. akt XVII AmC 942/16

UZASADNIENIE

Powodowie D. M. i M. H. wnieśli pozwy przeciwko P. T. i B. T. o uznanie za niedozwolone postanowienia wzorca umowy o treści:

„Podstawą przyjęcia reklamacji jest faktura VAT lub paragon fikalny, otrzymany przez kupującego wraz z zakupionym towarem”

zawartego we wzorcu umownym o nazwie „Regulamin sklepu internetowego (...)którym posługuje się pozwany i zakazanie wykorzystywania go w obrocie z konsumentami. Nadto powodowie wniosły o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.

Powodowie wskazali, że pozwany wprowadził przedmiotowy wzorzec do obrotu prawnego publikując go na prowadzonej przez siebie stronie internetowej http://(...) W ich ocenie wskazane postanowienie wzorca umowy stanowi niedozwoloną klauzulę, gdyż jest sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumentów. Nadto podnieśli, że postanowienie o analogicznej treści było już przedmiotem oceny przed tutejszym Sądem w następstwie czego zostało uznane za niedozwolone i wpisane do rejestru klauzul niedozwolonych m.in. pod numerem 3713.

W odpowiedzi na pozew pełnomocnik pozwanych wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego. Pozwani wskazali, iż niezwłocznie po otrzymaniu informacji od powodów o stosowaniu klauzul abuzywnych, co czynili nieświadomie, zaniechali stosowania przedmiotowego postanowienie, tj, z dniem 7 grudnia 2012 roku. Wytoczenie przez powodów powództwa pozwani uważają za całkowicie niezasadne i pozbawione „czystości intencji” oraz naruszające zasady współżycia społecznego. Ponadto strona pozwana wskazując na istnienie tożsamych wpisów w rejestrze klauzul niedozwolonych podniosła kwestię skutków rozszerzonej mocy wiążącej wyroku uwzględniającego powództwo o uznanie postanowienia wzorca umowy za niedozwolone, a w konsekwencji wskazał na konieczność umorzenia postępowania lub odrzucenia pozwu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Pozwani P. T. i B. T. prowadzą działalność gospodarczą jako wspólnicy spółki cywilnej Grupa (...). (...) S.C. w W. polegającą m.in. na sprzedaży towarów drogą internetową. W ramach tej działalności posługują się wzorcem umownym o nazwie „Regulamin sklepu internetowego (...)”, w którym znajdowało się postanowienie o treści: „Podstawą przyjęcia reklamacji jest faktura VAT lub paragon fikalny, otrzymany przez kupującego wraz z zakupionym towarem”.

Powyższy stan faktyczny został ustalony przez Sąd w oparciu o twierdzenia zawarte w powództwie oraz treść wzorca umowy o nazwie „Regulamin sklepu internetowego (...)” załączonego do przedmiotowego powództwa (k. 3).

Zgodnie z art. 227 k.p.c. przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie. W konsekwencji nie mogły być przedmiotem postępowania dowodowego okoliczności przedmiotowo nieistotne, zaś postępowanie dowodowe zostało skoncentrowane do normatywnie wyrażonych przez ustawodawcę przesłanek abuzywności postanowień wzorca umowy.

Pozwany nie zaprzeczył prawdziwości wzorca, ani treści kwestionowanego pozwem zapisu. Artykuł 230 k.p.c. stanowi, że gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Za podstawę ustalenia stanu faktycznego Sąd przyjął zatem wzajemnie niekwestionowane twierdzenia stron kierując się zasadą wyrażoną w art. 230 k.p.c..

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż nieistotna procesowo jest okoliczność, że pozwani zaprzestali stosowania przedmiotowego postanowienia po otrzymaniu informacji o abuzywności klauzuli. Pozwani w odpowiedzi na pozew podnieśli, iż kwestionowany zapis nie widnieje już w ich regulaminie od 7 grudnia 2012 roku, czyli mniej niż 6 miesięcy przed wniesieniem powództwa. W świetle art. 479 ⁴⁰ k.p.c., a zwłaszcza 479 ³⁹ k.p.c. widać wyraźnie, że intencją ustawodawcy było umożliwienie wszczynania i prowadzenia postępowań o uznanie wzorca umowy za niedozwolone także w sytuacji zaniechania stosowania takiego postanowienia. Nie jest bowiem przedmiotem tego postępowania nakazanie przedsiębiorcy zaniechania stosowania niedozwolonego postanowienia, ale uznanie go za niedozwolone i zakazanie stosowania go z mocą wiążącą wobec osób trzecich.

Odnosząc się zaś do zgłoszonego przez stronę pozwaną żądania umorzenia postępowania lub odrzucenia pozwu wywodzonego z okoliczności istnienia tożsamych w zakresie treści normatywnej wpisów w rejestrze klauzul niedozwolonych., należy wskazać, iż w świetle treści art. 479 ⁴³ k.p.c. wyrok prawomocny ma skutek wobec osób trzecich od chwili wpisania uznanego za niedozwolone postanowienia wzorca umowy do rejestru, o którym mowa w art. 479 ⁴⁵ k.p.c. W orzecznictwie prezentowane są dwa odmienne stanowiska odnośnie zakresu prawomocności rozszerzonej wyroku związanej z wpisem postanowienia wzorca umowy do rejestru prowadzonego przez Prezesa UOKiK. Pierwsze z nich wskazuje, że skutkiem wpisu, o którym mowa powyżej jest wyłączenie możliwości ponownego żądania uznania za niedozwolone nie tylko tego samego postanowienia stosowanego przez tego samego przedsiębiorcę, lecz także przez innego przedsiębiorcę, czego skutkiem jest uznanie postanowienia za nieskuteczne we wszelkich stosunkach prawnych. Sąd orzekający w tej sprawie będąc jednak przekonanym o konieczności dokonania analizy postanowienia pod kątem wypełnienia przesłanek wyrażonych w art. 385 ¹ § 1 k.c. w kontekście pełnego brzmienia wzorca umowy oraz okoliczności konkretnej sprawy, opowiada się przeciw tak szerokiemu ujęciu rozszerzonej prawomocności z art. 479 ⁴³ k.p.c. przychylając się równocześnie do zwolenników drugiej z koncepcji. Z tej przyczyny Sąd podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uchwale z 7 października 2008 roku (sygn. akt III CZP 80/08) prezentujące odmienną od wskazanej we wstępie koncepcję wykładni art. 479 ⁴³ k.p.c. W ocenie Sądu Najwyższego wyłączenie możliwości wytoczenia powództwa przeciw innemu przedsiębiorcy stosującemu podobne postanowienia umowne, a niebiorącemu udziału w postępowaniu, w którym zapadł wyrok, stanowi niewątpliwie ograniczenie prawa do obrony i wysłuchania, a tym samym realizacji prawa do sądu. Abstrakcyjna kontrola postanowień wzorca umowy dokonywana przez tutejszy Sąd nie może prowadzić do generalnego wyłączenia danej klauzuli z obrotu, gdyż wydany w toku postępowania wyrok dotyczy postanowienia określonego wzorca, a nie postanowienia w ogóle. Przyjęcie odmiennego poglądu prowadziłoby do wydawania przez sądy decyzji o charakterze generalnym i abstrakcyjnym. Wydawanie takich aktów jest jednak domeną władzy ustawodawczej (i ich konstytutywną cechą), podczas gdy domeną władzy sądowniczej są rozstrzygnięcia o charakterze indywidualnym i skonkretyzowanym, czyli odnoszące się tylko do określonych podmiotów i konkretnej sytuacji. W konsekwencji rozstrzygnięcie byłoby w kolizji z zawartą w art. 10 ust. 1 Konstytucji RP zasadą podziału władz. Ponadto należy zwrócić uwagę na fakt, że orzeczenia dotyczyłyby wszystkich przedsiębiorców korzystających z wzorca zawierającego postanowienie o tożsamej treści. Tymczasem wydawanie orzeczeń kształtujących prawa i obowiązki podmiotów nie uczestniczących w sprawie, a więc nie mających możliwości przedstawienia swojego stanowiska sądowi, godzi w zagwarantowane w art. 45 Konstytucji RP prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd. W ocenie tutejszego Sądu trudno także nie dostrzec zagrożenia w postaci eliminowania z obrotu klauzul, które przy uwzględnieniu pełnej treści wzorca oraz innych szczególnych okoliczności konkretnej sprawy mogłyby być zgodne z dobrymi obyczajami i nie naruszać interesów konsumentów ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z 12 lutego 2014 roku, sygn. akt III SK 18/13 oraz uchwała Sądu Najwyższego z 13 grudnia 2013 roku sygn. akt III CZP 73/13). Należy także podnieść, że zagadnienie to było w ostatnim czasie po raz kolejny przedmiotem analizy ze strony Sądu Najwyższego, który ostatecznie w uchwale z 20 listopada 2015 roku (sygn. akt III CZP 17/15) podjętej na wniosek Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego w związku z istnieniem znacznych rozbieżności w wykładni art. 479 ⁴³ k.p.c. stwierdził, że po wpisaniu postanowienia wzorca umowy do rejestru, o którym mowa w art. 479 ⁴⁵ § 2 k.p.c. nie zostaje wyłączona możliwość wniesienia powództwa dotyczącego zapisu o tej samej treści normatywnej, lecz stosowanego przez innego przedsiębiorcę, niebędącego uprzednio pozwanym w sprawie, w której wydano wyrok. Tym samym Sąd ten ostatecznie przychylił się do drugiej ze wskazanych powyżej koncepcji.

Stosownie do art. 385 ¹ § 1 k.c. postanowienia umowy zawartej z konsumentem nie uzgodnione z nim indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i w konsekwencji rażąco naruszając jego interesy. Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

Uznanie zatem konkretnego postanowienia umownego za niedozwolone i wyeliminowanie go z praktyki stosowania z konsumentami wymaga stwierdzenia, że spełnia ono łącznie następujące przesłanki:

1)  nie zostało uzgodnione indywidualnie z konsumentem, czyli zostało narzucone konsumentowi,

2)  nie dotyczy sformułowanych w sposób jednoznaczny głównych świadczeń stron,

3)  ukształtowane w ten sposób prawa i obowiązki pozostają w sprzeczności z dobrymi obyczajami,

4)  ukształtowane w ten sposób prawa i obowiązki rażąco naruszają interesy konsumenta.

Badanie abuzywności klauzul, które ma miejsce w postępowaniu przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów, dokonywane na podstawie art. 479 ³⁶ - 479 ⁴⁵ k.p.c., ma charakter badania abstrakcyjnego, w oderwaniu od łączącej strony umowy. Oznacza to, że Sąd ogranicza się w tym postępowaniu tylko do badania postanowienia wzorca, które nie dotyczy głównych świadczeń stron, w kierunku jego zgodności z dobrymi obyczajami i naruszania interesu konsumentów. W szczególności Sąd nie bada, czy dane postanowienie wzorca było narzucone konsumentowi, bowiem rozważania w tym kierunku są możliwe jedynie w odniesieniu do umów już zawartych w oparciu o wzorzec i są analizowane przez sądy powszechne w razie zaistnienia indywidualnego sporu na tle konkretnej zawartej umowy. Natomiast w odniesieniu do wzorców umów analizowanych abstrakcyjnie, kwestia ta nie podlega rozpatrywaniu, gdyż już z samej istoty wzorców umów lub regulaminów wynika, że są to uregulowania wykreowane jednostronnie przez przedsiębiorcę i które są narzucane konsumentowi, a zawarcie umowy w oparciu o nie ma charakter adhezyjny.

Wobec faktu, iż klauzula nie dotyczy także głównych świadczeń stron, to przedmiotem badania Sądu stała się jej ewentualna sprzeczność z dobrymi obyczajami, jak również ustalenie, czy ukształtowane przez nią prawa i obowiązki stron nie naruszają rażąco interesów konsumenta.

Należy wskazać, iż „dobre obyczaje” to reguły postępowania niesprzeczne z etyką, moralnością i aprobowanymi społecznie obyczajami. Istotą dobrych obyczajów jest szeroko rozumiany szacunek do drugiego człowieka. Za sprzeczne z dobrymi obyczajami można uznać więc działania zmierzające do niedoinformowania, dezorientacji, wywołania błędnego przekonania konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności, a więc o działanie potocznie określane jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające na niekorzyść od przyjętych standardów postępowania. Pojęcie „interesów konsumenta” należy rozumieć szeroko, nie tylko jako interes ekonomiczny. Mogą tu bowiem wejść w grę także inne aspekty, jak choćby zdrowia konsumenta (i jego bliskich), jego czasu zbędnie traconego, dezorganizacji toku życia, przykrości, zawodu itp.

W niniejszej sprawie dobrym obyczajem jest, by przedsiębiorca nie wykorzystywał swej uprzywilejowanej pozycji kontraktowej, będącej rezultatem stosowania przez niego jednostronnie ustalonego wzorca umowy. Przedstawianie konsumentom do akceptacji warunki umowy zawierające zapisy, kształtujące ich prawa i obowiązki w sposób mniej korzystny niż wynika to z powszechnie obowiązujących przepisów prawa niewątpliwie przeczy powyższemu.

W zakresie oceny stopnia naruszenia interesów konsumentów Sąd Okręgowy podziela opinię Sądu Apelacyjnego w Warszawie (wyrok z 27 czerwca 2006 roku, sygn. akt VI ACa 1505/05), że naruszenie interesów konsumenta, aby było rażące, musi być doniosłe czy też znaczące. Natomiast interesy konsumenta należy rozumieć szeroko, nie tylko jako interes ekonomiczny, ale też każdy inny, chociażby niewymierny. Zaliczyć tu można również dyskomfort konsumenta, spowodowany takimi okolicznościami jak strata czasu, naruszenie prywatności, niedogodności organizacyjne, wprowadzenie w błąd oraz inne uciążliwości, jakie mogłyby powstać na skutek wprowadzenia do zawartej umowy ocenianego postanowienia. Przy określaniu stopnia naruszenia interesów konsumenta należy stosować nie tylko kryteria obiektywne (np. wielkość poniesionych czy grożących strat), lecz również względy subiektywne związane bądź to z przedsiębiorcą (np. renomowana firma), bądź to z konsumentem (np. seniorzy, dzieci).

Częstokroć konieczne jest również ustalenie, jak wyglądałyby prawa i obowiązki konsumenta w sytuacji braku analizowanej klauzuli (wyrok Sądu Najwyższego z 19 marca 2007 roku, sygn. akt III SK 21/06 oraz z 11 października 2007 roku, sygn. akt III SK 9/07). Jeżeli przepisy ogólne stawiają konsumenta w lepszej sytuacji niż postanowienia proponowanej umowy, to w zasadzie postanowienia te należy uznać za niedozwolone. Odstępstwo od tej zasady możliwe jest tylko, o ile zmiana jest uzasadniona specyfiką wzajemnych świadczeń lub jest kompensowana innymi postanowieniami wzorca.

Należy także wskazać, że klauzula generalna wyrażona w art. 385 ¹ § 1 k.c. uzupełniona została listą niedozwolonych postanowień umownych zamieszczoną w art. 385 ³ k.c. Obejmuje ona najczęściej spotykane w praktyce klauzule uznane za sprzeczne z dobrymi obyczajami, zarazem rażąco naruszające interesy konsumenta. Ich wspólną cechą jest nierównomierne rozłożenie praw, obowiązków lub ryzyka między stronami prowadzące do zachwiania równowagi kontraktowej. Są to takie klauzule, które jedną ze stron (konsumenta) z góry, w oderwaniu od konkretnych okoliczności, stawiają w gorszym położeniu. Wyliczenie to ma charakter niepełny, przykładowy i pomocniczy. Funkcja jego polega na tym, iż zastosowanie we wzorcu umowy postanowień odpowiadających wskazanym w katalogu znacząco ułatwić ma wykazanie, że spełniają one przesłanki niedozwolonych postanowień umownych objętych klauzulą generalną art. 385 ¹ § 1 k.c. Stypizowane klauzule stwarzają niejako domniemanie, że ich zamieszczenie w regulaminie rażąco narusza interesy konsumentów a także jest sprzeczne z dobrymi obyczajami, co nie oznacza, że przedsiębiorca nie może owego domniemania obalić w toku postępowania

Przenosząc powyższe rozważania na okoliczności przedmiotowej sprawy oraz po przeanalizowaniu treść kwestionowanej klauzuli Sąd uznał, że stanowi ona niedozwolone postanowienie umowne w rozumieniu art. 385 ¹ § 1 k.c.

Zastosowanie przez pozwanych wymogu przedstawienia dowodu zakupu w postaci faktury VAT lub paragonu fiskalnego dla celów skorzystania z prawa do reklamacji wynika on z ogólnej zasady ciężaru dowodu wyrażonej w art. 6 k.c., zgodnie z którą obowiązek udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. W efekcie powyższego sformułowane przez stronę pozwaną żądanie przesłania zwracanego towaru wraz z fakturą VAT lub paragonem fiskalnym uzasadnione jest przede wszystkim koniecznością wykazania okoliczności istnienia transakcji, czy też podmiotu zobowiązanego do zadośćuczynienia zgłoszonemu żądaniu. Błędne jest jednak przyjęcie, iż stanowią one w tym zakresie jedyny wiarygodny dowód. Dokumenty te posiadają walor dowodu księgowego potwierdzającego zdarzenie sprzedaży i przyjęcie określonej kwoty tytułem zapłaty. Służą więc przede wszystkim ustaleniu rzeczywistego obrotu sprzedawcy na potrzeby prawa podatkowego. Nie stanowią one jednakże wyłącznego środka dowodzenia ww. okoliczności.

Przedstawienie takiego dokumentu z pewnością ułatwia przedsiębiorcy dokonanie wstępnej weryfikacji żądania, niemniej jednak fakt istnienia transakcji można wykazać również przy zastosowaniu innych środków (w szczególności wydruków z terminala kart płatniczych, wyciągów z kart kredytowych, przesłuchania świadków, zeznań stron, dokumentów w postaci przelewów z rachunku bankowego konsumenta, etc). Dodatkowo należy zaznaczyć, że z punktu widzenia prawa cywilnego żądanie przesłania tego dokumentu jest niezasadne, bowiem przedsiębiorca także nim dysponuje, w związku z czym wydaje się, że wystarczające byłoby jedynie wykazanie danych identyfikujących transakcję, tak by przedsiębiorca sam zweryfikował okoliczności, o których mowa powyżej. W tym kontekście na wyraźną dezaprobatę zasługuje zamieszczenie we wzorcu umowy stosowanym wobec konsumentów zapisu, z którego należy wywodzić, że brak załączenia faktury VAT bądź paragonu fiskalnego stanowiłby przeszkodę dla skutecznego skorzystania z prawa do rękojmi.

Także obowiązujące przepisy prawa, a zwłaszcza ustawy o prawach konsumenta nie kreują takiego obowiązku. Żaden z zawartych tam przepisów nie obliguje konsumentów do spełnienia takiego wymogu. Nie oznacza to natomiast, że przedsiębiorca może swobodnie ukształtować te regulacje – jego działanie oceniane jest bowiem z punktu widzenia dyrektywy zawartej w art. 385 ¹ § 1 k.c. Tym samym w obliczu szeregu sposobów pozwalających na wykazanie faktu dokonania transakcji, żądanie załączenia wyłącznie faktury należy poczytywać jako ograniczenie uprawnień przysługującym konsumentom z woli ustawodawcy. Ponadto nie sposób pominąć faktu, iż konsument odsyłając ww. dokument wyzbywa się podstawowego dowodu na okoliczność istnienia transakcji, co w sposób istotny może pogorszyć jego sytuację prawną i faktyczną, w szczególności gdy stwierdzał on nabycie kilku towarów.

W rezultacie postanowienie wzorca umowy w zakresie, o którym mowa powyżej spełnia przesłanki niedozwolonego charakteru, w związku z czym wniesione powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Odnosząc się natomiast do twierdzenia pozwanych dotyczących naruszenia przez powodów zasad współżycia społecznego i nie kierowanie się przez nich ochroną interesów konsumentów, lecz zarobkiem, należy zważyć, że z uwagi na charakter postępowania o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone, okoliczność ta nie może mieć znaczenia dla merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy. Wytaczając powództwo w niniejszym postępowaniu powód występuje w charakterze rzecznika interesu konsumentów. W postępowaniu o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone chroniony jest bowiem przede wszystkim interes ogółu konsumentów.

Z tego względu - abstrahując od rzeczywistych pobudek, jakimi kierowali się powodowie wytaczając niniejsze powództwa - nie można zaakceptować poglądu pozwanego, iż wniesienie pozwu w niniejszej sprawie stanowi nadużycie prawa podmiotowego z powodu sprzeczności z zasadami współżycia społecznego (art. 5 k.c.). W przypadku kontroli in abstracto motywacja, jaką kieruje się powód przy wnoszeniu pozwu jest bowiem w zasadzie prawnie irrelewantna.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów uznał za niedozwolone i zakazał wykorzystywania w obrocie z konsumentami zakwestionowanej w pozwie klauzuli umownej na podstawie art. 479 ⁴² § 1 k.p.c.

O kosztach postępowania orzeczono w oparciu o art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony.

Przyznane stronie koszty stanowią wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 120 zł - ustalone na podstawie § 14 ust. 3 pkt. 2 w zw. z § 2 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu za pierwszą instancję oraz na podstawie § 12 ust. 2 pkt. 2 w zw. z § 2 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu za drugą instancję w postępowaniu zażaleniowym.

Mając na uwadze wynik sprawy, orzeczenie o nakazaniu pobrania od strony pozwanej opłaty od pozwu uzasadnia przepis art. 113 ust. 1 ustawy z 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

O publikacji prawomocnego wyroku w Monitorze Sądowym i Gospodarczym na koszt strony pozwanej zarządzono na podstawie art. 479 ⁴⁴ k.p.c..

SSO Dariusz Dąbrowski