Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 maja 2016 r.

Sąd Okręgowy w R. VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Anna Walus-Rząsa

Protokolant: st. sekretarz sądowy Magdalena Kamuda

po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2016 r. w R.

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w C.

przeciwko: (...) Spółka Akcyjna w G.

o zapłatę: 79.825,14 zł

I.zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna w G. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w C. kwotę 79.825,14 zł ( siedemdziesiąt dziewięć tysięcy osiemset dwadzieścia pięć złotych 14/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty:

- 2.058,55 zł od dnia 6 stycznia 2012r. do dnia zapłaty,

- 19,93 zł od dnia 8 stycznia 2012r. do dnia zapłaty,

- 5.358,08 zł od dnia 17 stycznia 2012r. do dnia zapłaty,

- 1.180,80 zł od dnia 17 stycznia 2012r. do dnia zapłaty,

- 71.207,78 zł od dnia 11 lutego 2012r. do dnia zapłaty,

II.zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 7.877,00 zł ( siedem tysięcy osiemset siedemdziesiąt siedem złotych) tytułem kosztów procesu , w tym kwotę 3.600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego i w tym również kwotę 177,00 zł tytułem kosztów postępowania pojednawczego

Sygn. akt VI GC 7/16

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 30 maja 2016 r.

Pozwem złożonym dnia 10 grudnia 2015 r. powód (...) sp. z o.o. w C. wniósł przeciwko (...) S.A. w G. o zasądzenie na rzecz powoda kwoty 79.825,14 zł wraz z ustawowymi odsetkami od poszczególnych kwot:

- od kwoty 2.058,55 zł od dnia 6 stycznia 2012 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 19,93 zł od dnia 8 stycznia 2012 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 5.358,08 zł od dnia 17 stycznia 2012 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 1.180,80 zł od dnia 17 stycznia 2012 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 71.207,78 zł od dnia 11 lutego 2012 r. do dnia zapłaty.

Nadto wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, a także kosztów postępowania pojednawczego w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych prowadzonego przez Sąd Rejonowy w R., sygn. akt V GCo 780/13.

W uzasadnieniu wskazał, iż pozwany zamówił u powoda wykonanie dwóch konstrukcji stalowych. Pierwszą z nich była wiata (...). Drugim zamówieniem pozwany zlecił powodowi wykonanie i dostawę konstrukcji stalowej kładki i zadaszenia zgodnie ze zleceniem nr (...). Zgodnie z ustaleniami stron powód wykonał w całości przedmiot zamówienia, a następnie wystawił pozwanemu stosowne faktury. Część faktur została częściowo uregulowana przez pozwanego, co świadczy o tym, że pozwany uznaje swoje zobowiązanie, a zlecenie zostało wykonane prawidłowo. Do dnia wniesienia pozwu pozwany nie zapłacił kwoty w wysokości 79.825,14 zł.

W dniu 21 grudnia 2015 r. Sąd Okręgowy w R. w sprawie sygn. akt VI GNc 409/15 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od wydanego w sprawie nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania.

W uzasadnieniu podał, że roszczenie powoda z fraktury VAT nr (...) o zapłatę kwoty 71.207,78 zł nie jest zasadne. Pozwany wskazał, iż wartość wynagrodzenia objętego ww. fakturą stanowi iloczyn masy 23.157 kg i stawki jednostkowej za kilogram konstrukcji w wysokości 2,50 zł, przy czym w treści załączonego do pozwu zlecenia wynagrodzenie umowne ustalone zostało na poziomie 2,30 zł/kg., zatem wynagrodzenie winno wynosić 65.511,15 zł brutto. Niezależnie od powyższego, przedstawione przez powoda wierzytelności względem pozwanego zostały częściowo umorzone na skutek potrącenia. Wzajemną wierzytelnością pozwanego względem powoda, przedstawioną do potrącenia była wierzytelność wynikająca z faktur VAT nr (...) z dnia 25 stycznia 2012 r. na kwotę 47.982,52 zł, stanowiąca refakturę kosztów poprawek, jakimi został obciążony pozwany w związku z wadliwym wykonaniem przez powoda konstrukcji stalowej objętej zamówieniem oraz z faktury nr (...) z dnia 10 lutego 2012 r. na kwotę 15.318,14 zł, stanowiącą obciążenie powoda za ponowne wykonanie belek (...) i (...), w związku z dostarczeniem ich przez powoda w sposób niepozwalający na ich zastosowanie, a nawet dokonanie poprawek. O złej jakości dostarczanych konstrukcji pozwany informował powoda pismami. Stwierdzone podczas kontroli uchybienia i konieczność wykonywania poprawek świadczą o nieprawidłowym wykonaniu zlecenia.

W dalszym toku postępowania strony podtrzymały dotychczas wyrażone stanowisko.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Strony niniejszego postępowania w ramach prowadzonych działalności gospodarczych pozostawały w stałych stosunkach gospodarczych. Pozwany zamówił u powoda wykonanie dwóch konstrukcji stalowych. Pierwszą z nich była wiata (...). Konstrukcja ta została wykonana i dostarczona pozwanemu w dniu 6 listopada 2011 r.

(dowód: dokument WZ z dnia 6 listopada 2011 r. – k. 20, list przewozowy z dnia 6 listopada 2011 r. – k. 20)

Zgodnie z ustaleniami stron powód wykonał w całości przedmiot zamówienia, a następnie wystawił pozwanemu stosowne faktury. Nie zostały uregulowane faktury VAT nr (...) na kwotę 2.299,02 zł oraz (...) na kwotę 3.690 zł za koszty wykonania słupa dodatkowego, wiaty, ramy, siatki oraz koszty zakupu dodatkowych materiałów, farb, zawiasów itp. oraz koszty dodatkowych robót przy malowaniu konstrukcji wiata (...).

(dowód: faktura VAT nr (...) z dnia 21 listopada 2011 r. – k. 21, faktura VAT nr (...) z dnia 22 listopada 2011 r. – k. 22)

Drugim zamówieniem z dnia 21 listopada 2011 r. pozwany zlecił powodowi wykonanie i dostawę konstrukcji stalowej kładki i zadaszenia zgodnie ze zleceniem nr (...). Termin realizacji umowy określono do dnia 12 grudnia 2011 r., a jako formę płatności wskazano przelew bankowy w ciągu 45 dni. Strony ustnie zmodyfikowały zlecenie (...) i ustaliły stawkę w wysokości 2,50 zł/kg.

(dowód: zlenienie nr (...) – k. 23-24, zeznania świadka A. P. – k. 110v, zeznania świadka B. D. – k. 111, zeznania przedstawiciela powoda J. P. – k. 112v, zeznania przedstawiciela pozwanego R. J. – k. 113)

Powód wystawił pozwanemu częściowe faktury VAT nr (...) na kwotę 5.3580,08 zł i (...) na kwotę 1.180,80 zł za zakup materiałów hutniczych oraz ich transport. Po dostarczeniu przedmiotu umowy na miejsce montażu wystawiono końcową fakturę VAT nr (...) na kwotę 71.207,78 zł, która obejmowała wykonanie konstrukcji stalowej. Przy wystawianiu faktur pozwany nigdy nie kwestionował ceny.

(dowód faktura VAT nr (...) z dnia 2 grudnia 2011 r. – k. 25, faktura VAT nr (...) z dnia 2 grudnia 2011 r. – k. 26, faktura VAT nr (...) z dnia 27 grudnia 2011 r. – k. 26, zeznania świadka B. D. – k. 111)

Nie wszystkie faktury zostały uregulowane przez pozwanego. Dnia 10 lutego 2012 r. pozwany dokonał wpłaty kwoty 19.622,54 zł na rachunek bankowy powoda, co zostało zaksięgowane na poczet zaległych należności. Na poczet faktury nr (...) została zaliczona kwota 240,47 zł, zatem do zapłaty pozostało 2.058,55 zł. Dnia 30 grudnia 2012 r. pozwany wystawił wobec powoda fakturę za sprzedaż materiałów blachy i stali niepełnowymiarowej na kwotę 3.670,07 zł. W związku z tym powód dokonał kompensaty wzajemnych należności i z faktury nr (...) do zapłaty pozostała kwota 19,93 zł.

(dowód: lista płatności – k. 27, wydruk przedstawiający zestawienie płatności dotyczący pozwanego – k. 28, wyciąg z rachunku bankowego powoda – k. 29, faktura VAT nr (...) z dnia 30 grudnia 2011 r. – k. 30, dokument kompensacyjny nr K. (...)/4 z dnia 14 marca 2012 r. – k. 31)

Pozwany przedstawił dwie faktury do potrącenia. Faktura z dnia 25 stycznia 2012 r. nr FS (...) opiewała na kwotę 47.938,52 zł za wykonanie usługi piaskowania oraz wykonanie poprawek ślusarsko spawalniczych w konstrukcji budynku biurowego (...) – konstrukcja zewnętrzna. Powód zwrócił przedmiotową fakturę z powodu bezpodstawnego wystawienia. Powód nie wykonuje usługi piaskowania i przedmiotowe zlecenie jej nie obejmowało. Nadto zgodnie z ustnymi zapewnieniami ze strony pozwanego faktura ta miała zostać anulowana. Nadto pozwany wystawił fakturę nr (...) z dnia 10 lutego 2012 r. za wykonanie konstrukcji budynku biurowego – siedziba spółki (...) na kwotę 15.318,14 zł. Faktura ta nie została przedstawiona powodowi.

(dowód: faktura VAT nr (...) – k. 51, faktura VAT nr (...) – k. 54, pismo powoda z dnia 6 lutego 2012 r. – k. 70, zeznania świadka A. P. – k. 110v, zeznania świadka B. D. – k. 111v, zeznania przedstawiciela powoda J. P. – k. 112v, pismo powoda z dnia 5 grudnia 2012 r. – k. 76)

Pozwany nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń, co do nieprawidłowego wykonania konstrukcji. Jeżeli były jakieś zastrzeżenia to przekazywali je przedstawiciele pozwanego i pracownicy powoda poprawiali konstrukcję na miejscu, gdyż bez tych poprawek konstrukcja nie mogła być wysłana i odebrana. Powód nigdy nie został poinformowany, że przedmiot umowy został nienależycie wykonany, wprost przeciwnie twierdzono, że nie ma żadnych zastrzeżeń i że są zadowoleni z wykonania konstrukcji. Pozwany nie przedstawił powodowi żadnego protokołu kontrolnego, protokołu odbioru czy innego dokumentu, który wskazywałby na istnienie i zakres wad konstrukcji.

(dowód: zeznania świadka A. P. – k. 110v, zeznania świadka B. D. – k. 111, zeznania świadka P. Ś. – k. 111v, zeznania przedstawiciela powoda J. P. – k. 112v)

Pomimo wezwania do zapłaty skierowanego do pozwanego niezapłacona została kwota w wysokości 79.825,14 zł.

(dowód: wezwanie do zapłaty – k. 32-33)

Powód dnia 19 grudnia 2013 r. złożył wniosek do Sądu Rejonowego w R. o zawezwanie do próby ugodowej. Pozwany jednak nie stawił się na wyznaczone posiedzenie Sądu.

(dowód: wniosek o zawezwanie do próby ugodowej – k. 34-35, protokół z dnia 28 lutego 2014 r. – k. 36)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów z dokumentów złożonych do akt sprawy przez obie strony. Dowodom z dokumentów Sąd przyznał walor wiarygodności w całości albowiem nie budziły one wątpliwości, co do swojej treści, a nadto nie były kwestionowane przez strony procesu. Ponadto ustalając stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd oparł się na zeznaniach przesłuchanych w sprawie świadków, a także zeznaniach stron procesu.

W ocenie Sądu należało dać wiarę zeznaniom świadków, bowiem były one spójne, logiczne, wzajemnie się uzupełniały i potwierdzały, jak również nie były sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Nadto za w pełni wiarygodne Sąd uznał zeznania przedstawiciela strony powodowej. W przeważającej mierze za wiarygodne należy uznać zeznania przedstawiciela strony pozwanej. Jednakże jego twierdzenia w zakresie, w jakim wskazywał on, iż powód zobowiązany był także do wykonania usługi piaskowania nie polegały na prawdzie. Są one sprzeczne w tym zakresie ze zgromadzoną dokumentacją, a także z zeznaniami świadków.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Mając na uwadze powyżej ustalony stan faktyczny, stwierdzić należy, że powództwo w całości zasługuje na uwzględnienie.

W rozpoznawanej sprawie powód dochodził od pozwanego zapłaty wynagrodzenia za wykonanie konstrukcji stalowych. Strony wiązała tzw. umowa mieszana, bowiem zawierała ona elementy dwóch umów objętych regulacjami kodeksu cywilnego, tj. umowy o dzieło i umowy o roboty budowlane. Zgodnie z art. 627 k.c. przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. Definicję umowy o roboty budowlane zawiera natomiast art. 647 k.c. stanowi on, że przez umowę o roboty budowlane wykonawca zobowiązuje się do oddania przewidzianego w umowie obiektu, wykonanego zgodnie z projektem i z zasadami wiedzy technicznej, a inwestor zobowiązuje się do dokonania wymaganych przez właściwe przepisy czynności związanych z przygotowaniem robót, w szczególności do przekazania terenu budowy i dostarczenia projektu, oraz do odebrania obiektu i zapłaty umówionego wynagrodzenia.

Na skutek dokonanych przez pozwanego wpłat i kompensat z należnościami wynikającymi z wystawionej przez niego faktury VAT za sprzedaż materiałów (blachy i stali niepełnowymiarowej), do zapłaty pozostała kwota 79.825,14 zł, do której powód ograniczył powództwo. Na wskazaną kwotę składa się: 2.058,55 zł z faktury nr (...), 19,93 zł z faktury nr (...), 5.358,08 zł z faktury nr (...), 1.180,80 zł z faktury nr (...), 71.207,78 zł z faktury nr (...). Istnienie i wysokość dochodzonych w niniejszym postępowaniu wierzytelności przysługujących powodowi nie była kwestionowana przez stronę pozwaną. Pozwany domagając się oddalenia powództwa, swą obronę w procesie oparł na zarzucie potrącenia swoich wierzytelności wynikających z faktury FS (...) na kwotę 47.982,52 zł stanowiącą refakturę kosztów poprawek, jakimi został obciążony w związku z wadliwym wykonaniem przez powoda konstrukcji stalowej oraz z faktury nr (...) na kwotę 15.318,14 zł stanowiącą obciążenie powoda za ponowne wykonanie belek (...) i (...), w związku z dostarczeniem ich przez powoda w sposób nie pozwalający na ich zastosowanie, a nawet dokonanie poprawek. Podniósł także, że powód błędnie ustalił w fakturze (...) wynagrodzenie, bowiem przyjął stawkę za kilogram konstrukcji w wysokości 2,50 zł, zaś wynagrodzenie umowne ustalone zostało na poziomie 2,30 zł/kg.

Postępowanie dowodowe wykazało, że doszło pomiędzy stronami do ustalenia ustnego, że cena jednostkowa za kilogram konstrukcji realizowanej na podstawie zlecenia nr (...) będzie wynosić 2,50 zł, a nie jak ustalono w ww. zleceniu 2,30 zł/kg. Powyższe zostało potwierdzone przede wszystkim zeznaniami przedstawiciela pozwanego, który przyznał wprost, iż faktycznie do takich ustaleń doszło, jak i zeznaniami przedstawiciela powoda, a nadto zgodnymi zeznaniami świadków. W tym zakresie nie było już sporu pomiędzy stronami.

Na marginesie wskazać należy, iż do przerwania biegu przedawnienia doszło wskutek złożenia wniosku o zawezwanie do próby ugodowej z dnia 19 grudnia 2013 r. Kwestionowanie wysokości dochodzonego roszczenia nie ma wpływu na bieg terminu przedawnienia i jego przerwanie.

Fakt wykazania przez stronę powodową istnienia dochodzonego roszczenia, co do zasady i wysokości nie był w okolicznościach niniejszej sprawy równoznaczny z uwzględnieniem powództwa. Decyzja w tym zakresie uzależniona była bowiem od oceny podniesionego przez stronę pozwaną zarzutu potrącenia.

W kontekście powyższego należy wskazać, że do umorzenia wzajemnych wierzytelności dwóch podmiotów dochodzi, stosownie do art. 499 k.c., przez złożenie oświadczenia drugiej stronie. Potrącenie jest jednostronną czynnością prawną, oświadczeniem woli uprawnionego, złożonym z zachowaniem warunku przewidzianego art. 61 k.c., które powinno czynić zadość wymaganiom przewidzianym w prawie materialnym, w odniesieniu do określonych w nim przesłanek i skutków. Spełnia ono funkcję zapłaty, egzekucji i zabezpieczenia, nie wymaga zgody osoby, do której jest kierowane. Prowadzi ono do zaspokojenia potrącającego i zarazem jego wierzyciela w definitywny sposób, do wysokości niższej wierzytelności oraz zapewnia realizację obu wierzytelności. Zgodnie z treścią art. 498 § 1 k.c., do warunków dokonania potrącenia należą wzajemność i jednorodzajowość obu wierzytelności, wymagalność oraz zaskarżalność (możliwość dochodzenia przed sądem lub przed innym organem państwowym), które zobowiązany jest wykazać korzystający z potrącenia, a to zgodnie z regułą rozkładu ciężaru dowodzenia (art. 6 k.c. i 232 zd. 1 k.p.c.). (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 czerwca 2012 r. III CSK 317/11, LEX nr 1229968).

Przenosząc rozważania te na grunt rozpoznawanej sprawy Sąd Okręgowy nie uwzględnił zarzutu potrącenia. Dokumenty w postaci potwierdzenia kompensaty i propozycji kompensaty z dnia 19 kwietnia 2013 r. nie zostały podpisane, strona pozwana zaś twierdziła, że dokumenty te zostały prawidłowo podpisane i wysłane, jednak faktu tego nie wykazała. Strona pozwana nie wykazała też, że osoby składające to oświadczenie były do tego upoważnione w imieniu pozwanego oraz tego, że oświadczenie zostało złożone wierzycielowi wzajemnemu ze skutkiem z art. 61 § 1 k.c. Nadto treść ww. dokumentów nie wskazuje na definitywne oświadczenie woli o potrąceniu. W orzecznictwie wskazano, że zważywszy na doniosłe skutki materialnoprawne (umorzenie wierzytelności wzajemnej) oraz prawnoprocesowe (litispendencja i res iudicata) oraz specyficzny charakter czynności prawnej potrącenia – oświadczenie w tym zakresie powinno być dostatecznie wyraźne (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2000 r., II CKN 730/98, niepubl.) i jednoznacznie precyzować wolę potrącenia (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 26 marca 2009 r., VI ACa 1278/2008, niepubl.). Nawet jakby przyjąć, że ww. dokumenty, czemu przeczyła strona powodowa, zostały wysłane i podpisane, a oświadczenie o potrąceniu było skuteczne, to w ocenie Sądu, strona pozwana nie wykazała należności przedstawionych do potrącenia. Skuteczność zarzutu potrącenia zależy, bowiem również od istnienia i wymagalności wierzytelności pozwanego.

W świetle powołanych przepisów, wobec zakwestionowania istnienia wierzytelności przez powoda, to na pozwanym spoczął ciężar wykazania istnienia wierzytelności wzajemnej, nadającej się do potrącenia. Pozwany nie sprostał jednak ciążącemu na nim obowiązkowi. Faktura przedstawiona do potrącenia nr FS (...) na kwotę 47.982,52 zł obejmowała usługę piaskowania oraz wykonanie poprawek ślusarsko-spawalniczych. Wskazać należy, że usługa piaskowania nie była objęta zleceniem (...). Powód nie wykonuje takich usług, dlatego też nie przyjął zlecenia piaskowania. Wobec powyższego całkowicie bezzasadnym jest obciążanie powoda kosztami piaskowania. Nadto przedstawiciele pozwanego ustnie zapewniali, że faktura ta zostanie anulowana. Druga z faktur przedstawiona do potrącenia z dnia 10 lutego 2012 r. na kwotę 15.318,14 zł nie została w ogóle powodowi przedstawiona.

W niniejszej sprawie świadkowie potwierdzili fakt, że konstrukcje wykonane przez powoda zostały odebrane, zresztą strona pozwana nie zaprzeczała, że konstrukcje zostały jej dostarczone, jedynie podniosła, że zostały one wykonane nieprawidłowo, że miały wady. Pozwany nie wykazał w niniejszym procesie, że istniały wady konstrukcji i że zostały one prawidłowo zgłoszone. Na tę okoliczność strona pozwana przedłożyła pismo z dnia 22 grudnia 2011 r. oraz z dnia 29 lutego 2012 r. Niemniej jednak brak jest dowodu potwierdzenia nadania pisma z dnia 22 grudnia 2011 r., zaś pismo z dnia 29 lutego 2012 r. nie zostało podpisane. Nadto pozwany nie dopełnił trybu notyfikacji wad przewidzianych w kodeksie cywilnym. Strona pozwana powinna zgłosić wady, wezwać do ich usunięcia i wyrazić swoje stanowisko, co do tego czy żąda w związku z tymi wadami obniżenia wynagrodzenia czy też poprawienia. Nawet jakby przyjąć, że pisma te stanowią zgłoszenie wad, co nie jest zdaniem Sądu prawidłowe, to nie zostały one zgłoszone bezpośrednio po ich zauważeniu, a ponadto nie zawierają żądań związanych z tymi wadami. Strona pozwana nie zawezwała do tego, żeby te wady zostały usunięte, lecz usuwała je na koszt strony powodowej. Przy czym brak jest w aktach sprawy dowodu na okoliczność, że wady istotnie powstały i to z przyczyn leżących po stronie powoda. Pozwany nigdy nie sprecyzował, o jakie wady i usterki chodzi, nie wzywał powoda do ich usunięcia. Twierdzenie o wadliwości konstrukcji nie zostało niczym poparte i uznać je należy za gołosłowne. W toku postępowania strona pozwana nie zgłaszała żadnych wniosków dowodowych dotyczących ewentualnego zbadania, czy były takie wady i w jakim zakresie, niemniej jednak przede wszystkim zarzut ten nie mógł odnieść zamierzonego skutku, bowiem nie został on skutecznie zgłoszony. Pisma, na które powołuje się pozwany, tj. potwierdzenie kompensaty i propozycja kompensaty nie stanowią dokumentu, który mógłby być podstawą do uwzględnienia zarzutu potrącenia, podpisanego przez osoby upoważnione do składania oświadczeń woli w imieniu pozwanego. Tym samym Sąd Okręgowy przyjął, że strona pozwana nie wykazała, by samo oświadczenie o potrąceniu było skutecznie stronie powodowej złożone.

Mając na uwadze poczynione ustalenia, dokonane wywody prawne i przytoczone przepisy, Sąd Okręgowy uznał roszczenie powoda za należycie wykazane i zasądził kwotę 79.825,14 zł, co odzwierciedla pkt I wyroku. O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c.

Powód wygrał niniejszą sprawę całości, zatem o kosztach postępowania Sąd rozstrzygał w oparciu o art. 98 § 1 i 3 k.p.c. i § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. W skład tych kosztów wchodzą: opłata od pozwu 3.992 zł, koszty stawiennictwa świadków w łącznej wysokości 91 zł, wynagrodzenie pełnomocnika powoda 3.600 zł i opłata od pełnomocnictwa 17 zł, a także kwota 177 zł tytułem kosztów postępowania pojednawczego.

.