Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 lutego 2016 r.

Sąd Rejonowy w Krośnie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:		SSR Małgorzata Gałuszka
Protokolant:	Monika Bożek

po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2016 r. w Krośnie

na rozprawie

z powództwa B. P.

przeciwko (...) SA w Ł.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w Ł. na rzecz powódki B. P., PESEL (...) , tytułem zadośćuczynienia kwotę 15.600,00 zł (piętnaście tysięcy sześćset złotych) z ustawowymi odsetkami od kwoty:

- 5.600,00 zł (pięć tysięcy sześćset złotych) od dnia 29 marca 2014 r.,

- 10.000,00 zł (dziesięć tysięcy złotych) od dnia 28 grudnia 2015 r.,

II.  w pozostałej części powództwo oddala,

III.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w Ł. na rzecz powódki B. P. kwotę 1.269,90 zł (jeden tysiąc dwieście sześćdziesiąt dziewięć złotych 90/100) tytułem zwrotu kosztów procesu,

IV.  nakazuje ściągnąć od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Krośnie łączną kwotę 1.523,42 zł (jeden tysiąc pięćset dwadzieścia trzy złote 42/100) stanowiącą sumę kwoty 800,00 zł (od rozszerzonego żądania pozwu) i kwoty 723,42 zł (tytułem brakującej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłych).

Sygn. akt I C 1481/14

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 3 lutego 2016 r.

Powódka B. P. wystąpiła z pozwem wniesionym w dniu 22 sierpnia 2014 r. przeciwko (...) S.A. w Ł. o zasądzenie na jej rzecz kwoty 5.600 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 29 marca 2014 r. do dnia zapłaty i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Uzasadniając swoje roszczenie powódka wskazywała, że w dniu 26 stycznia 2014 r. w miejscowości K. miał miejsce wypadek komunikacyjny, w wyniku którego pojazd, którego była pasażerką, wpadł w poślizg i uderzył w słup energetyczny. Pojazd sprawcy zdarzenia, który nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu był objęty ochroną ubezpieczeniową z tytułu odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Powódka podała, że w związku z przeprowadzonym postępowaniem likwidacyjnym została jej wypłacona kwota 2.400 zł tytułem zadośćuczynienia, która jednak jej zdaniem jest zaniżona. Skutkami powyżej wskazanego zdarzenia drogowego był uraz głowy, skręcenie odcinka szyjnego kręgosłupa oraz zespół bólowy stawu barkowego prawego, co wiązało się z koniecznością poddania się przez powódkę specjalistycznemu leczeniu i rehabilitacji.

Nakazem zapłaty z dnia 23 września 2014 r., sygn. akt I Nc 1343/14 wydanym w postępowaniu upominawczym Sąd Rejonowy w Krośnie nakazał pozwanemu, aby zapłacił powódce kwotę 5.600 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 29 marca 2014 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 1.287 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (k.126).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 15 października 2014 r. (data wpływu 20 października 2014 r.) strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwane Towarzystwo przyznało, iż pojazd sprawcy zdarzenia drogowego był objęty ochroną ubezpieczeniową odpowiedzialności cywilnej u pozwanego i w związku z tym zdarzeniem prowadzone było postępowanie likwidacyjne. Nadto wskazano, że bezsporną jest okoliczność dotycząca obrażeń jakich doznała powódka. Strona pozwana nie kwestionowała swojej odpowiedzialności co do zasady, wskazując równocześnie, że wypłacona powódce tytułem zadośćuczynienia kwota 2.400 zł jest odpowiednia i uwzględnia rozmiar doznanej krzywdy, okres czasu naruszenia prawidłowego funkcjonowania narządów, stopień natężenia cierpień fizycznych i psychicznych oraz ich długotrwałość, nasilenie bólu, wiek osoby poszkodowanego, zmniejszenie perspektyw życiowych, poniesiony uszczerbek na zdrowiu, stan ogólnej niezdolności fizycznej i psychicznej, jak również stosunki majątkowe społeczeństwa. Stanowi zatem pełną i realną rekompensatę wyrządzonej powodowi krzywdy (k.129-130).

Pismem z dnia 17 grudnia 2015 r. (data wpływu 28 grudzień 2015 r.) powódka zmodyfikowała żądanie pozwu, wnosząc o zasądzenie od pozwanego tytułem zadośćuczynienia kwoty 21.600 zł wraz z ustawowymi odsetkami: dla kwoty 5.600 zł liczonymi od dnia 29 marca 2014 r., a dla kwoty 16.000 zł od dnia rozszerzenia powództwa do dnia zapłaty. Modyfikację tę powódka motywowała wynikami opinii biegłych z zakresu neurologii oraz ortopedii i traumatologii, z których wynikał długotrwały uszczerbek na zdrowiu na poziomie 12 % (k.208-209).

Strona pozwana w piśmie z dnia 5 stycznia 2016 r. (data wpływu 11 styczeń 2016 r.) ustosunkowała się do rozszerzenia zakresu powództwa, wnosząc o jego oddalenie. Podniosła, że biegli ocenili jedynie procentowy uszczerbek na zdrowiu powódki, natomiast nie ujawnili nowych, nieznanych na chwilę składania pozwu schorzeń pozostających w związku z wypadkiem (k.213).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26 stycznia 2014 r. w miejscowości K., na skrzyżowaniu ulic (...) kierujący samochodem ciężarowym marki D. C. o numerze rejestracyjnym (...) nie udzielił pierwszeństwa przejazdu W. P., małżonkowi powódki, kierującemu samochodem marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...), który został zmuszony do gwałtownej zmiany toru jazdy, w wyniku czego wpadł w poślizg i uderzył w słup energetyczny ( dowód: zaświadczenie z dnia 18 lutego 2014 r. – k.40).

Pojazd sprawcy rzeczonego zdarzenia drogowego był objęty obowiązkowym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej w (...) S.A. w Ł. ( okoliczność niesporna).

Na skutek przedmiotowego zdarzenia drogowego powódka doznała skręcenia kręgosłupa w odcinku szyjnym oraz stłuczenia przedramienia prawego, a także zaistniała u niej niedomoga czynnościowo-bólowa barku prawego. Leczyła się w Poradniach Chirurgicznej i Neurologicznej, przez okres około czterech tygodni w procesie rekonwalescencji wykorzystywano kołnierz ortopedyczny. Następnie powódka odbywała rehabilitację leczniczą. Z powodu szumów usznych leczyła się również w poradni laryngologicznej. Dwukrotnie korzystała z porady psychologa. Ponadto przez okres miesiąca po wypadku u powódki utrzymywały się bóle i zawroty głowy o mocniejszym nasileniu, które aktualnie nie są stałe i charakteryzują się mniejszym nasileniem. Na skutek zaistniałego zdarzenia u powódki występowały zaburzenia lękowe, zaburzenia snu, uczucie niepokoju, drażliwość oraz powracanie obrazów z przebytego wypadku. W celu złagodzenia bólu B. P. przyjmowała środki przeciwbólowe, które wywołały dolegliwości żołądkowe, co tym samym miało przełożenie na jej samopoczucie. Powódka na skutek bólu ręki ma problemy przy prowadzeniu samochodu, a także przy wykonywaniu czynności w gospodarstwie domowym. W początkowym okresie po wypadku, przy sprzątaniu i gotowaniu korzystała z pomocy sąsiadki. Powódka była zatrudniona w biurze księgowym przy wykonywaniu prac biurowych, natomiast od momentu wypadku do kwietnia 2014 r. przebywała na zwolnieniu lekarskim.
W lipcu 2015 r. stosunek pracy został zakończony na skutek nie przedłużenia umowy o pracę. Przed wypadkiem powódka była osobą sprawną fizycznie, podejmowała różne aktywności, między innymi jeździła na nartach, na rowerze, pływała, czego aktualnie nie wykonuje (dowód: zeznania B. P. – k.163-164, 225-226, zeznania W. P. – k.164-165, dokumentacja medyczna – k.15-36, opinia sądowo-lekarska z dnia 30.03.2015 r. sporządzona przez biegłego z zakresu neurologii L. J. – k.171-173, opinia lekarska z dnia 24.09.2015 r. sporządzona przez biegłego ortopedę-traumatologa W. T. – k.190-195).

Pismem z dnia 19 lutego 2014 r. pełnomocnik powódki dokonał zgłoszenia szkody w pozwanym Towarzystwie. W wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego, na mocy decyzji z dnia 20 marca 2014 r. B. P. przyznano tytułem świadczenia za szkodę osobową kwotę 2.400 zł. Trwały uszczerbek na zdrowiu powódki został ustalony w wysokości 3 % ( dowód: zgłoszenie szkody z dnia 19 lutego 2014 r. – k.38-39, decyzja wypłaty odszkodowania – k.37).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowód z przesłuchania powódki, zeznania świadka W. P., opinie biegłych oraz dowody z dokumentów. Odnośnie dokumentów prywatnych przedstawionych przez powódkę należy stwierdzić, iż nie było podstaw do podważania ich wiarygodności czy rzetelności w szczególności, że strona pozwana w żadnym stopniu ich nie kwestionowała. Jako równie wiarygodne zostały ocenione, sporządzone w toku prowadzonego postępowania opinie biegłych z zakresu neurologii oraz ortopedii i traumatologii. Są one w swej treści jasne, pełne, w sposób szczegółowy zostały zawarte w nich odpowiedzi na zadane przez Sąd pytania, a nadto żadna ze stron ich nie kwestionowała. Sąd co do zasady dał ponadto wiarę zeznaniom powódki oraz jej męża W. P. w zakresie w jakim wskazywali oni na skutki wypadku drogowego, w którym uczestniczyła powódka oraz dalsze następstwa wynikłe z prowadzonego procesu leczenia oraz rehabilitacji. Wątpliwości Sądu wzbudziły natomiast zeznania powódki w części, w jakiej wskazywała ona na utrzymujący się w dalszym ciągu ból o znacznym nasileniu, utrudniający jej codzienne funkcjonowanie. Należy wskazać, że opinia biegłego ortopedy-traumatologa W. T. w żadnym stopniu nie była kwestionowana przez powódkę i nie zostały zgłoszone do niej żadne zarzuty. Z jej treści wynika, iż w trakcie badania B. P. przeprowadzonego 2 września 2015 r., powódka nie zgłaszała znaczących dolegliwości bólowych ze strony kręgosłupa szyjnego ani zaburzeń jego ruchomości. Podawała, że dolegliwości bólowe pojawiają się okresowo i nie mają znacznego nasilenia, a nadto, że nie zażywa już leków przeciwbólowych. Ponadto wskazała, że rehabilitacja przyniosła poprawę stanu jej zdrowia. Tymczasem na rozprawie w dniu 25 stycznia 2016 r. powódka zeznawała, iż w dalszym ciągu odczuwa bóle kręgosłupa i wynikające z niego ograniczenia ruchomości, nadal przyjmuje leki przeciwbólowe, a przeprowadzona rehabilitacja nie przyniosła poprawy. Co więcej powódka podała, że jej stan uległ pogorszeniu. W związku z przedstawionymi powyżej sprzecznościami, w ocenie Sądu stopień nasilenia dolegliwości wykazywanych przez powódkę jest w pewnym zakresie wyolbrzymiony.

Sąd zważył co następuje:

W niniejszej sprawie kwestie sporne odnoszą się wyłącznie do zakresu następstw spowodowanych wypadkiem drogowym, w którym uczestniczyła powódka i dolegliwości fizycznych oraz psychicznych będących jego skutkiem, co w konsekwencji przekłada się na wysokość zadośćuczynienia należnego powódce. Okolicznością niesporną pozostaje kwestia odpowiedzialności strony pozwanej za następstwa przedmiotowego zdarzenia drogowego.

Zgodnie z treścią art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w art. 444 k.c., a zatem w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Z ustalonego stanu faktycznego wynika, że sprawcę wypadku wiązała z pozwanym umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pojazdów mechanicznych, stąd pozwany był legitymowany biernie w niniejszym procesie zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. 2003 Nr 124 poz. 1152).
W myśl tego przepisu poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

W myśl art. 445 § 1 k.c. kompensowana jest krzywda, która oznacza szkodę niemajątkową wywołaną naruszeniem dobra osobistego, polegająca na fizycznych dolegliwościach i psychicznych cierpieniach pokrzywdzonego. Przyznanie zadośćuczynienia i jego wysokość zależy od sądowej oceny okoliczności danej sprawy i nie oznacza dowolności organu stosującego prawo co do możliwości korzystania z udzielonej mu kompetencji ( wyrok SN z 19 kwietnia 2006 r., II PK 245/05, LEX 243923; wyrok SN z 17 stycznia 2001 r., II KKN 351/99, LEX 51452). Przy oznaczeniu zakresu wyrządzonej krzywdy należy wziąć pod uwagę rodzaj naruszonego dobra, zakres (natężenie i czas trwania) naruszenia, trwałość skutków naruszenia i stopień ich uciążliwości, a także stopień winy sprawcy i jego zachowania po dokonaniu naruszenia ( wyrok SN z 20 kwietnia 2006 r., IV CSK 99/05, LEX nr 198509; wyrok SN z 1 kwietnia 2004 r., II CK 131/03, LEX nr 327923). Na pojęcie krzywdy składają się nie tylko trwałe, lecz także przemijające zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu, polegające na znoszeniu cierpień psychicznych ( wyrok SN z dnia 20 marca 2002 r., V CKN 909/00, LEX nr 56027).

Przepisy kodeksu cywilnego nie zawierają żadnych kryteriów, jakie należy uwzględnić przy ustalaniu zadośćuczynienia pieniężnego, powszechnie jednak przyjmuje się, że podstawowym kryterium stosowanym przez Sąd orzekający winien być cel omawianej instytucji. Celem zadośćuczynienia jest zatem wyłącznie złagodzenie doznanej krzywdy. Sąd podziela wielokrotnie powoływany w orzecznictwie Sądu Najwyższego pogląd, iż zadośćuczynienie ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Nadto wskazać należy, że zasada umiarkowanej wysokości zadośćuczynienia trafnie łączy wysokość zadośćuczynienia z wysokością stopy życiowej społeczeństwa, bowiem zarówno ocena, czy jest ono realne, jak i czy nie jest nadmierne, a więc czy jest odpowiednie, pozostawać musi w związku z poziomem życia. Jednakże zasadniczą kwestią jest rozmiar szkody niemajątkowej. Innymi słowy poziom stopy życiowej społeczeństwa może rzutować na wysokość zadośćuczynienia jedynie uzupełniająco, w aspekcie urzeczywistnienia zasady sprawiedliwości społecznej, natomiast decydującym o wysokości należnego zadośćuczynienia jest rozmiar krzywdy ( wyrok SA Poznań z dnia 20.03.2013 r., I ACa 31/13).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy przede wszystkim odnieść się do trwałego uszczerbku na zdrowiu powódki, który został oszacowany w sporządzonych dla potrzeb postępowania opiniach biegłych. Biegły neurolog ocenił powypadkowy, długotrwały uszczerbek na zdrowiu na 5%, natomiast biegły ortopeda-traumatolog, uwzględniając schorzenia ortopedyczne ocenił ten uszczerbek na 7%. Łącznie długotrwały uszczerbek na zdrowiu powódki został oszacowany na poziomie 12% i już z tego względu wysokość zadośćuczynienia musiała zostać odpowiednio podwyższona w stosunku do tej wypłaconej przez stronę pozwaną, która oceniła całkowity uszczerbek na zdrowiu na 3%. Ponadto nie budzą wątpliwości Sądu okoliczności dotyczące stanu zdrowia powódki zaistniałe po wypadku drogowym. W jego wyniku B. P. doznała obrażeń, które wymagały leczenia ortopedycznego i neurologicznego, a następnie odbycia rehabilitacji. Przez okres dwóch miesięcy musiała przebywać na zwolnieniu lekarskim. Jednym z elementów procesu leczenia była konieczność stosowania kołnierza ortopedycznego, co powodowało dyskomfort w codziennym funkcjonowaniu. Ponadto u powódki w początkowej fazie leczenia zaistniały problemy związane z prowadzeniem gospodarstwa domowego, co było skutkiem znacznych dolegliwości bólowych. Dodatkowo wypadek drogowy wpłynął negatywnie na stan psychiczny B. P.; pojawiły się u niej problemy ze snem, stany lękowe, obawa przed prowadzeniem samochodu. Przytoczone okoliczności oddziaływały negatywnie na samopoczucie powódki i przekładały się na jej kondycję fizyczną i psychiczną.

W związku z powyżej dokonanymi ustaleniami Sąd uznał, iż kwotą odpowiednią dla zrekompensowania krzywdy powódki będzie kwota 18.000 zł, jednakże wobec uprzedniej wypłaty przez stronę pozwaną kwoty 2.400 zł, na rzecz powódki zasądzono zadośćuczynienie w wysokości 15.600zł.

W pozostałym zakresie na podstawie art. 445 § 1 k.c. powództwo oddalono.

Ustosunkowując się do kwestii należnych odsetek jako podstawę wskazać należy art. 481 k.c., który stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi oraz art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych . Odsetki ustawowe pełnią funkcją przede wszystkim odszkodowawczą, rekompensując na uproszczonych zasadach uszczerbek majątkowy doznany przez wierzyciela wskutek pozbawienia go możliwości czerpania korzyści z należnego mu świadczenia pieniężnego. W niniejszej sprawie zasądzono odsetki od kwoty pierwotnego żądania, a więc 5.600 zł od dnia 29 marca 2014 r., tj. po upływie 30 dni od dnia złożenia przez powódkę zawiadomienia o szkodzie, natomiast co do kwoty 10.000 zł od dnia 28 grudnia 2015 r., tj. dnia wpływu pisma powódki rozszerzającego żądanie pozwu.

Orzekając o kosztach Sąd zastosował zasadę stosunkowego ich rozdzielenia znajdującą oparcie w art. 100 zd. 1 k.p.c. Wskazać należy, że częściowe uwzględnienie i oddalenie żądań stawia przed Sądem wybór zastosowania właściwej zasady rozliczenia kosztów procesu. Podjęcie decyzji w tym przedmiocie wymaga ustalenia proporcji między żądaniami i zarzutami stron a wynikiem procesu oraz zsumowania wszystkich kosztów poniesionych przez każdą ze stron. Całkowite koszty procesu wyniosły 7.137,42 zł, a składały się na nie: opłata sądowa – 1080 zł (art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych), wynagrodzenie biegłych sądowych – 1.223,42 zł, koszty zastępstwa procesowego stron – 4.800 zł (§ 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 34 zł. Powódka wygrała sprawę w 73 % natomiast strona pozwana w 27 % . Mając to na uwadze Sąd zasądził od pozwanego Towarzystwa na rzecz (...) kwotę 1.269,90 zł (punkt III wyroku) oraz nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – kasy Sądu Rejonowego w Krośnie kwotę 1.523,42 zł tytułem uzupełnienia opłaty od rozszerzonej części powództwa oraz kwotę 723,42 zł tytułem brakującej części wynagrodzenia biegłych (punkt IV wyroku).

Sędzia:

Z../

1.  odpis postanowienia wraz z pisemnym uzasadnieniem doręczyć pełn. stron

2.  kal. 14 dni.

Sędzia:16.02.2016r.