Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący	SSA Marek Klimczak
Sędziowie:	SA Anna Gawełko (spr.) SA Dariusz Mazurek
Protokolant:	sekr.sądowy Justyna Stępień

po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2013 r. na rozprawie sprawy
z powództwa (...)" Sp. z o.o. z/s w W.

przeciwko Hucie (...) S.A. w S.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Gospodarczego w Rzeszowie

z dnia 26 lipca 2013 r., sygn. akt VI GC 142/13

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 5.400zł (pięć tysięcy czterysta) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka z o.o. z/s w W. wniósł o zasądzenie od pozwanej Huty (...) z/s w S. kwoty 205.160,01 zł tytułem wynagrodzenia za usługi doradcze
w zakresie przygotowania wniosku o wsparcie finansowe w ramach funduszy Unii Europejskiej w latach 2007 - 2013 dla projektów inwestycyjnych pozwanej Spółki.

W sprzeciwie od upominawczego nakazu zapłaty pozwana Huta (...) S.A. wniosła o oddalenie powództwa. Zarzuciła, że nie jest zobowiązana do zapłaty żądanej przez powoda kwoty, ponieważ prawa i obowiązki ze spornej umowy zostały przeniesione za zgodą powoda na rzecz spółki (...) ( (...)) w S..

Wyrokiem z dnia 26 lipca 2012r. (sygn. VI Gc 142/13) Sąd Okręgowy w Rzeszowie oddalił powództwo i orzekł o kosztach procesu.

Powyższy wyrok Sąd oparł na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych:

W dniu 26.10.2009r. strony sporu zawarły umowę nr (...) na podstawie, której powód jako wykonawca zobowiązał się świadczyć na rzecz pozwanego usługi doradcze w zakresie przygotowania wniosku o wsparcie finansowe UE w latach 2007-2013, dla projektów inwestycyjnych pozwanego – jako zamawiającego – wymienionych szczegółowo w § 2 ust. 2, dla których wykonawca stwierdził możliwość uzyskania dofinansowania. Jest niesporne, że powód wykonał zamówione usługi o wartości określonej w wystawionych dokumentach rozliczeniowych. Pozwana nie zakwestionowała również twierdzeń powoda, że otrzymała z Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości kwoty dofinansowania, tj. w dniu 18.05.2011r. – 6.203,81 zł i w dniu 2.06.2011r. – 35.154,92 zł oraz w dniu 19.05.2011r. – 6.351,93 zł w dniu 2.06.2011r. – 35.994,30 zł.

W § 6 w umowie strony ustaliły ogólne zasady wynagrodzenia, przyjmując – między innymi – że faktury wystawione przez powoda mają być płatne w terminie 14 dni od daty ich otrzymania przez zamawiającego. Zamawiający (pozwany) winien był jednak przekazać przyjmującemu zamówienie (powodowi) informację o uzyskaniu decyzji o przyznaniu dofinansowania niezwłocznie, najpóźniej w ciągu 14 dni od jej uzyskania. Pozwana nie podnosiła w sprawie aby informacje w tym przedmiocie do powoda faktycznie skierowano.

W dniu 25.05.2011r. pozwana spółka zwróciła się do powoda o wyrażenie zgody na „przeniesienie umowy z dnia 26.10.2009r. i umowy z dnia 18.10.2010r. na (...) Sp. z o.o. z/s w S.”. W piśmie tym wyjaśniła, że w związku z planowaną sprzedażą przedsiębiorstwa zwraca się o wyrażenie powyższej zgody (k.38). Powód pismem z dnia 8.07.2011r. wyraził zgodę na przeniesienie praw i obowiązków wynikających z umowy nr (...) z dnia 26.10.2009r. oraz umowy z dnia 18.10.2010r. nr (...) na L. M. ( (...)) Sp. z o.o. w S. (k.40).

W dniu 26.10.2012r., a więc po złożeniu powyższego oświadczenia powód wystawił dwie faktury vat nr (...)r. na kwotę 90.451,27 zł i nr (...) r. na kwotę 114.708,74 zł wskazując w nich jako nabywcę – pozwaną spółkę. Faktury te obejmowały wynagrodzenie za wykonanie przedmiotu umowy z dnia 26.10.2009r., co wyraźnie zaznaczono w ich treści (k. 41-42).

Pozwana należności tych nie zapłaciła, wskazując że zobowiązanym do zapłaty jest spółka (...). Spółka ta bowiem przejęła z dniem 1 lutego 2012r. prawa i obowiązki wynikające m.in. z umowy stron sporu z dnia 26.10.2009r. W dniu 31.01.2012r. doszło bowiem do zawarcia umowy przeniesienia własności zorganizowanej części przedsiębiorstwa pomiędzy pozwaną spółkę – jako sprzedającym – i L. M. ( (...)) Sp. z o.o. jako – kupującym (k. 85 i in.)

Powód podtrzymując żądanie pozwu argumentował, że należność objęta fakturami stała się wymagalna w czerwcu 2011r., a nabycie przedsiębiorstwa miało miejsce w dniu 31.01.2012r. – to zobowiązanym do zapłaty należności z faktur – jest pozwana spółka.

W świetle powyższych ustaleń faktycznych – Sąd Okręgowy podkreślił, że do rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie pozostawała kwestia, czy doszło do skutecznego przejęcia długu pozwanej spółki wobec powoda przez Spółkę (...) ( (...)) z/s w S. (art. 519 § 2 kc), co skutkuje tym, że dotychczasowy dłużnik zostaje zwolniony od obowiązku świadczenia wobec wierzyciela a przejemca staje się dłużnikiem.

Od momentu dokonania przejęcia – zgodnie z art. 519 kc – odpowiedzialność za dług ciąży na majątku przejemcy. Przejęcie długu następuje w drodze umowy pomiędzy przejemcą a dłużnikiem lub wierzycielem. W obu przypadkach do zawarcia tej umowy potrzebna jest zgoda tej strony zobowiązana, która nie uczestniczy w umowie przejęcia długu (art. 519 § 2 kc). Zgoda na przejęcie długu może być wyrażona zarówno przed zawarciem umowy o przejęcie długu, jak też równocześnie z zawarciem tej umowy bądź też po jej zawarciu. Zgoda wyrażona przed zawarciem umowy musi wskazywać osobę przejemcy
i nie upoważnia ona dłużnika lub wierzyciela do zawarcia umowy z kimkolwiek, lecz z konkretnie wskazaną osobę.

Z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie: zgoda wierzyciela – powoda – na przeniesienie praw i obowiązków została udzielona przed zawarciem umowy przejęcia.

Zapisy w umowie z dnia 31.01.2012r. przeniesienia własności zorganizowanej części przedsiębiorstwa – wyraźnie wskazują, ze z dniem jej zawarcia przejmujący (L. M.) przejął wszystkie zobowiązania z umów wymienionych w załączniku nr 4 pkt. 1 – bez względu na to, czy były one czy też nie w dacie jej zawarcia wymagalne.
Sąd podzielił, że translatywne przejęcie przez nabywcę przedsiębiorstwa długów związanych z jego prowadzeniem następuje według ogólnych zasad zmiany dłużnika przewidzianych w art. 519 i nast. kc. W takim zakresie, w jakim to nastąpi, wyłączone jest stosowanie regulacji art. 526 zd.1 kc – obecnie art. 55 ⁴ kc.

W ocenie Sądu Okręgowego, stanowisko powoda odnośnie wymagalności roszczenia w świetle umowy zawartej z pozwanym – nie jest trafne. Kwestia ta nie ma jednak wpływu na rozstrzygnięcie. Wymagalność roszczeń powoda podlega określeniu według zasady z art. 455 kc.

Sąd oddalił powództwo – stojąc na stanowisku , że w świetle art. 519 § 2 pkt. 2 kpc doszło do przejęcia długu przez (...) Sp. z o.o. w S..

Powyższy wyrok powód zaskarżył apelacją. Zarzucił:

1)  naruszenie przepisów prawa materialnego, to jest:

a)  art. 55 ⁴ Kodeksu cywilnego poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie, iż nie znajduje on w przedmiotowej sprawie zastosowania, gdyż doszło do translatywnego przejęcia przez nabywcę przedsiębiorstwa długów związanych z jego prowadzeniem w trybie art. 519 § 1 Kodeksu cywilnego, mimo, iż powodowa spółka nie zwolniła z długu strony pozwanej i nie doszło do przejęcia długu;

b)  art.65 § 1 Kodeksu cywilnego poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, iż zgoda wyrażona przez powodową spółkę w oświadczeniu z dnia 8 lipca 2011r. na przeniesienie praw i obowiązków wynikających z umowy nr (...) z dnia 26 października 2009r. stanowi zgodę wierzyciela na zwolnienie pozwanej spółki z długu o której mowa w art. 519 § 2 pkt.2) kodeksu cywilnego, mimo, iż złożone oświadczenie tego nie stanowi;

c)  art. 455 Kodeksu cywilnego poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, iż termin spełnienia świadczenia jest równoważny terminowi wymagalności roszczenia, a także iż w umowie łączącej strony nie określono terminu spełnienia świadczenia, mimo, iż w postanowieniach § 5 ust. 5 oraz w art. § 6 ust. 3 umowy strony w sposób precyzyjny określiły odmiennie wymagalność i termin spełnienia świadczenia;

d)  art. 519 § 1 w związku z art. 519 § 2 pkt 2) Kodeksu cywilnego poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, to jest przyjęcie, iż doszło do zwolnienia pozwanej spółki z długu (przejęcia długu), mimo iż powodowa spółka nie złożyła oświadczenia wymaganego postanowieniami art. 519 § 2 pkt. 2) kodeksu cywilnego.

2)  naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy, to jest art. 233 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego poprzez dowolną ocenę dowodów, sprzeczną z zasadami doświadczenia życiowego oraz logicznego rozumowania i wyciągniecie ze zgromadzonego materiału dowodowego wniosków z niego niewynikających, iż;

a)  powodowa spółka wyraziła zgodę na zwolnienie pozwanej spółki z długu w postaci należnego wynagrodzenia w wysokości: 205.160,01 złotych za świadczone usługi doradcze, a w konsekwencji przyjęcie, iż pozwana spółka (dotychczasowy dłużnik) nie jest zobowiązana do zapłaty długu względem powodowej spółki;

b)  doszło do przejęcia długu pozwanej spółki w postaci należnego wynagrodzenia w wysokości 205.160,01 złotych za świadczone usługi doradcze przez spółkę pod firmą: „L. M. ( (...)) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością” z siedzibą w S., a w konsekwencji przyjęcie, iż pozwana spółka (dotychczasowy dłużnik) nie jest zobowiązana do zapłaty długu względem powodowej spółki;

Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uwzględnienie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania za wszystkie instancje.

Pozwany wniósł o oddalenie apelacji jako nieuzasadnionej.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności należało się odnieść do naruszenia przepisów postępowania, które – w ocenie skarżącego – miały istotny wpływ na wynik sprawy.

Zarzut ten powód sprowadza do naruszenia przez Sąd I instancji art. 233 § 1 kpc przy ocenie dowodu w postaci pisemnego oświadczenia złożonego przez powoda w dniu 8.11.2011r.

Analizując uzasadnienie tego zarzutu przedstawione w uzasadnieniu apelacji – należy stwierdzić, że – wbrew treści tego zarzutu przedstawionego w apelacji jako zarzutu prawa procesowego – autor apelacji w istocie kwestionuje przyjętą przez Sąd wykładnię pisemnego oświadczenia powoda z dnia 8.07.2011r. w przedmiocie wyrażenia przez niego zgody na przeniesienie praw i obowiązków wynikających z umowy z 26.10.2009r. zawartej z pozwanym, a więc w istocie zarzut ten dotyczy naruszenia prawa materialnego opisanego przez skarżącego w pkt. 1b) apelacji.

Podniesione przez powoda zarzuty naruszenia prawa materialnego także są nieuzasadnione.

Jest faktem niespornym, że w dniu 31 stycznia 2012r. pozwana spółka zawarła z firmą (...) ( (...)) Spółka z o.o. z siedzibą w S. umowę przeniesienia prawa własności zorganizowanej części przedsiębiorstwa (art. 55 ¹ kc). Przedmiot umowy został szczegółowo opisany w treści aktu notarialnego. Do umowy sporządzono 22 załączniki stanowiące jej integralną część. Dla rozstrzygnięcia niniejszego sporu istotna jest treść załącznika 4, który zawiera listę umów, których prawa i obowiązki przeszły na nabywcę przedsiębiorstwa. Pod pozycją nr (...) (k.125) wymieniona jest umowa nr (...) z dnia 26.10.2009r., w oparciu o którą powód wystawił faktury będące przedmiotem sporu.

Zgodnie z art. 55 ⁴ kc nabywca przedsiębiorstwa […] jest odpowiedzialny ze zbywcą przedsiębiorstwa, za jego zobowiązania związane związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa […] Odpowiedzialności tej nie można bez zgody wierzyciela wyłączyć ani ograniczyć.

Nie ma wątpliwości, że odpowiedzialność, o której mowa w art. 55 ⁴ kc ponosi także nabywca zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Sąd Okręgowy w zaskarżonym wyroku zajął stanowisko, że w sprawie należało orzec według zasady wynikającej z art. 519 kc, dlatego wyłączone jest zastosowanie art. 55 ⁴ kc.

Powód natomiast zarzuca, że Sąd Okręgowy naruszył prawo materialne nie stosując przepisu art. 55 ⁴ kc. Zdaniem skarżącego powodowa spółka nie zwolniła pozwanej z długu i nie doszło do przejęcia długu. Poprzez zastosowanie przepis art. 519 kc – Sąd Okręgowy naruszył prawo materialne, naruszając równocześnie przepis art. 65 kc przez jego niewłaściwe zastosowania.

Istota sporu sprowadza się więc do rozstrzygnięcia , czy żądanie pozwu skierowane przeciwko pozwanej spółce, jako stronie umowy z dnia 26.10.2009r. nr (...), będącej podstawą wystawienia faktur załączonych do pozwu – powinno być ocenione przez pryzmat art. 519 i n.kc – jak to uczynił Sąd Okręgowy - czy też według zasady wynikającej z art. 55 ^{(( 4))} kc – jak tego domaga się powód.

Trafnie wskazuje powód na stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 4.04.2007r. (sygn. akt V CSK 3/07, Lex nr 247585) iż nabywca przedsiębiorstw przejmuje długi związane z jego prowadzeniem tylko za zgodą wszystkich wierzycieli. W razie braku takiej zgody – na podstawie art. 55 ⁴ kc nabywca odpowiada ze zbywcą przedsiębiorstwa solidarnie […].

Zatem w pierwszej kolejności rozważyć należy, czy powód jako wierzyciel wyraził zgodę na przejęcie długu pozwanej spółki, ze skutkiem zwolnienia pozwanej spółki z długu.

W tym zakresie przypomnieć należy dwa dokumenty:

-

pismo pozwanej spółki z dnia 25.05.2011r. (k.38), skierowane do powodowej spółki zawierające prośbę o wyrażenie zgody na przeniesienie umowy nr (...) z dnia 26.10.2009r. zawartej z Hutą (...) […] w związku z planowaną sprzedażą przedsiębiorstwa Huty (...) na rzecz L. M. ( (...)) sp. z o.o. w S..

-

oświadczenie powoda z dnia 8.07.2011r. o wyrażeniu zgody na przeniesienie prawa i obowiązków wynikających z umowy z dnia 26.10.2009r. nr (...) (k.40).

Okoliczność skutecznego złożenia przez powoda oświadczenia woli o treści określonej w piśmie z dnia 8.07.2011r. jest bezsporna. Zdaniem powoda – złożenie tego oświadczenia nie oznaczało jednak zgody na zwolnienie pozwanej z długu – a zatem – w jego ocenie – nie doszło do przejęcia długu przez nabywcę przedsiębiorstwa - (...) ( (...)) Spółkę z o.o. (...) zaś uzasadnia solidarną odpowiedzialność pozwanej spółki – jako zbywcy przedsiębiorstwa – na podstawie art. 55 ⁴ kc, bowiem pozwana spółka nie została zwolniona z długu wobec powoda.

Stanowiska powoda nie sposób jednak podzielić.

Sąd Okręgowy trafnie dokonał oceny prawnej i skutków złożenia przez powoda oświadczenia wyrażonego w piśmie z dnia 8.07.2011r.

Wykładni tego oświadczenia woli powoda nie można dokonywać w oderwaniu od celu, dla którego zostało ono złożone. Cel ten został wyraźnie określony w piśmie pozwanego z dnia 25.05.2011r.- gdzie pozwany wyraźnie zaznaczył, że oczekuje od powoda złożenia określonej treści oświadczenia – w związku z planowaną sprzedażą swojego przedsiębiorstwa na rzecz wskazanego nabywcy.

Nie budzi wątpliwości, że oświadczenie powoda o wyrażeniu zgody na przeniesienie praw i obowiązków wynikających z umowy z dnia 26.10.2009r. było podstawą do sporządzenia załącznika nr 4 do umowy zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa zawartej przez pozwanego w dniu 31.01.2012r. z L. M. ( (...)) sp. z o.o.

Należy zauważyć, że przejęcie długu jest czynnością prawną dwuczłonową, składającą się z jednej z umów wskazanych w art. 519 § 2 pkt. 2 kc) i oświadczenia zawierającego zgodę na zmianę dłużnika (w niniejszej sprawie chodzi o oświadczenie powoda w przedmiocie zgody – jako wierzyciela). Trafnie wskazał Sąd Okręgowy, że zgoda na przejęcie długu, o której mowa w art. 519 § 2 pkt. 2 kc – może być wyrażona zarówno przed zawarciem umowy o przejęcie długu, jak też równocześnie z zawarciem tej umowy, bądź też po jej zawarciu. Jeżeli zgoda jest wyrażona przed zawarciem umowy pomiędzy dłużnikiem a przejemcą długu, to musi wskazywać osobę przejemcy. Tak stało się w niniejszej sprawie.

W tym stanie prawnym – wobec zaistnienia przesłanek określonych w art. 519 kc i n. – należy stwierdzić, że doszło do skutecznego przejęcia długu pozwanej spółki przez przejemcę L. M. ( (...)) sp. o.o. w S.. Oznacza to tym samym – zwolnienie pozwanej spółki z długów, których źródłem jest umowa stron sporu zawarta w dniu 26.10.2009r. Podstawową bowiem konsekwencją przejęcia długu jest następstwo (sukcesja) w dług, polegająca na tym, że przejemca wstępuje w sytuację prawną dotychczasowego dłużnika, który zostaje zwolniony z długu. Przejęcie długu nie wpływa w sensie prawnym na stosunek obligacyjny łączący wierzyciela z dawnym dłużnikiem, a następnie z przejemcą.

Od momentu dokonania przejęcia zgodnie z art. 519 kc ( co w niniejszej sprawie miało miejsce z chwilą zawarcia umowy sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa z dnia 31.01.2012r.) – odpowiedzialność za dług ciąży na majątku przejemcy.

Zarzuty naruszenia prawa materialnego (art. 65 § 1 kc i 519 § 1 w zw. z art. 519 § 2 pkt. 2 kc są więc nietrafne.

Końcowo należy się odnieść do zarzutu naruszenia prawa materialnego – art. 455 kc.

Powód twierdzi, że nie doszło do przejęcia długu pozwanego wynikającego z umowy z dnia 26.10.2009r. bowiem w dacie złożenia przez niego oświadczenia – w dniu 8.07.2011r. – jego roszczenie dochodzone pozwem w niniejszej sprawie było wymagalne przed tym dniem, zaś jego zgoda wyrażona w powołanym oświadczeniu rodziła skutki na przyszłość, od momentu zawarcia umowy sprzedaży w dniu 31.01.2012r.

Stanowisko powoda w przedmiocie wymagalności jego roszczeń dochodzonych pozwem w niniejszej sprawie – jest nietrafne.

W doktrynie i judykaturze wymagalność roszczenia określane jest jako stan , w którym wierzyciel ma prawną możliwość żądania zaspokojenia przysługującej mu wierzytelności. Jest to stan potencjalny, o charakterze obiektywnym, którego początek zbiega się z chwilą uaktywnienia się wierzytelności.

Wymagalność roszczenia następuje:

a)  z upływem wyznaczonego przez strony terminu spełnienia świadczenia

b)  niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania zobowiązania.

Z chwilą, gdy roszczenie staje się wymagalne – wierzyciel może dochodzić roszczenia na drodze sądowej – wcześniej wytoczone powództwo zostało by oddalone jako żądanie przedwczesne (roszczenie niewymagalne), w przypadku świadczenia pieniężnego rozpoczynają bieg odsetki i rozpoczyna się bieg terminu przedawnienia roszczenia.

W niniejszej sprawie powód domagał się zapłaty kwoty 205.160,01zł z ustawowymi odsetkami od dnia 3.06.2011r., zaś podstawą tego żądania były dwie faktury nr (...) – obie z daty 26.12.2012r. (k. 41 i 42).

W obu fakturach powód określił termin zapłaty na dzień 9.01.2013r.

Już z samego faktu porównania daty, od której powód żąda zapłaty odsetek – 3.06.2011r. z terminem płatności należności objętych fakturami w/w – 9.01.2013 r. wyraźnie wynika sprzeczność stanowiska powoda w przedmiocie wymagalności roszczenia.

Żądanie odsetek jest oparte na treści art. 481 kc, jest konsekwencją opóźnienia w spełnieniu świadczenia pieniężnego, na który to zresztą przepis powód wskazuje w uzasadnieniu pozwu. Nie pozostaje w opóźnieniu w zapłacie dłużnik, jeśli nie uchybił terminowi zapłaty. Powód sporządził faktury dopiero w dniu 26.12.2012r., z terminem zapłaty 9.01.2013r. Uchybienie tego terminu skutkuje obowiązkiem zapłaty odsetek za opóźnienie w zapłacie na podstawie art. 481 kc.

W niniejszej sprawie ustalenie, kiedy stały się wymagalne roszczenia powoda – wymaga odwołania się do treści umowy łączącej strony procesu z dnia 26.10.2009r. (§ 6 pkt. 3 umowy – k.34). Warunkiem uruchamiającym obowiązek zapłaty przez pozwanego wynagrodzenia za wykonane przez powoda doradcze było wystawienie faktur. Faktem jest, że pozwany jako zamawiający był zobowiązany do przekazywania powodowi informacji nt. decyzji o przyznaniu dofinansowania (§ 6 pkt. 3 umowy). Nie wywiązanie się z tego obowiązku nie było obwarowano żadnym rygorem i skutkiem.

Nie wynika z okoliczności wskazanych przez powoda , dlaczego dopiero w dniu 26.12.2012r. , a wiec po upływie blisko 10 miesięcy po zawarciu umowy sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa, powód sporządził faktury przedłożone przy pozwie. Informacje o tym, kiedy pozwanemu wypłacono świadczenia z dofinansowania z funduszy unijnych powód uzyskał w dniu 19.03.2013r. (k. 37), a więc prawie po blisko dwóch miesiącach od sporządzenia faktur objętych pozwem.

Trafnie przyjął Sąd Okręgowy, że w okolicznościach niniejszej sprawy, przy uwzględnieniu treści umowy stron z dnia 26.10.2009r. i okoliczności faktycznych przytoczonych w pozwie - wymagalność roszczeń powoda wyznaczył termin ustalony według zasady wynikającej z art. 455 kc.

Odmienne stanowisko powoda nie znajduje uzasadnienia w treści zebranego materiału dowodowego.

Jeśli nawet podzielić stanowisko powoda w przedmiocie wymagalności – to i tak nie ma to wpływu na wynik sporu: powód bowiem wystąpił z pozwem w dniu 28 marca 2013r., a więc po upływie ponad roku od daty umowy sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa z dnia 31.01.2012r. Skoro przed tą datą powód nie wystąpił z żądaniem zapłaty, to w zaistniałym stanie prawnym dłużnikiem powoda jest przejemca długu.

Reasumując powyższe – apelacja powoda zarzucająca naruszenie art. 55 ⁴ kc i art. 455 kc – jest nie uzasadniona – z przyczyn wyższej opisanych.

Z tych względów Sąd Apelacyjny oddalił apelację powoda na podstawie art. 385 kpc.

O kosztach postepowania apelacyjnego sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc w zw. z art. 391 § 1 kpc.