Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powód M. S. wniósł o zasadzenie od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 3516,95 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 8 grudnia 2012 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie na swoja rzecz kosztów procesu. Uzasadniając swoje żądanie powód wskazał, że dochodzi odszkodowania za szkodę poniesioną w związku z wypadkiem drogowym pojazdu o numerze rejestracyjnym (...) stanowiącego własność M. K. z dnia 6 listopada 2012 r., który zgłoszono pozwanemu dnia 7 listopada 2012 r. Odszkodowanie wynika z umowy AC zawartej w wariancie serwisowym ze zniesieniem udziału własnego w szkodzie. Powód dalej wskazał, że pozwany wypłacił poszkodowanej odszkodowanie w kwocie 2782, 67 zł stanowiącej koszty naprawy, lecz kwota ta nie odpowiada rzeczywistej szkodzie w pojedzie. Zdaniem powoda kwota koniecznych wydatków do poniesienia, aby doprowadzić pojazd do stanu sprzed szkody to kwota 6939, 64 zł, stąd powód dochodzi kwoty stanowiącej różnicę między kwotą należną a rzeczywiście wypłaconą. Powód wskazał, że pozwany zaniżył odszkodowanie gdyż wyliczył je w wariancie optymalnym a nie serwisowym i zaniżył stawkę rbg za prace blacharsko-lakiernicze. Powód zakwestionował również zapisy OWU pozwanego gdyż:

- uzależniają one wysokość szkody w majątku poszkodowanego od tego czy naprawi szkodę czy nie

- różnicują wysokość odszkodowanie w zależności od tego czy poszkodowany posiada środki na naprawę pojazdu,

- wypaczają instytucję odszkodowania,

- uzależniają wypłatę odszkodowania tylko od woli kontrahenta albowiem poszkodowany nie mając środków na naprawę nie może jej dokonać i przestawić rachunków za naprawę pojazdu

- dają pozwanemu prawo do arbitralnej interpretacji OWU,

- dają pozwanemu prawo do weryfikacji przedstawionych rachunków w przypadku gdy poszkodowany nie uzgodni z pozwanym kosztów naprawy pojazdu

- nie przewidują sytuacji, w której poszkodowany nie posiada środków na naprawę pojazdu i nie może przedstawić rachunków za naprawę pojazdu a jednocześnie domaga się odszkodowania na podstawie wariantu serwisowego,

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. Uzasadniając swoje stanowisko pozwany wskazał, że strony łączyła umowę ubezpieczenia zawarta w wariancie serwisowym , której przedmiotem był samochód osobowy marki M. (...) w wariancie serwisowym określonym we wniosku ubezpieczeniowym. Pozwany wskazał dalej, że dokonał rozliczenia szkody z upieczenia AC w oparciu o wycenę, gdyż poszkodowany nie przedstawił faktur za naprawę. Zgodnie z warunkami OWU gdy klient nie przedstawi faktur za naprawę to wysokość odszkodowania ustala się według wariantu optymalnego. Dalej pozwany przedstawił sposób wyliczenia odszkodowania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. K. była właścicielką pojazdu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...). pojazd był ubezpieczony u pozwanego w zakresie ubezpieczenia AC w okresie od 7 listopada 2011 do 6 listopada 2012 r. na kwotę 51 000 zł. Umowa została zawarta w wariancie serwisowym.

Dowód – polisa nr (...) – k. 122,

W dniu 6 listopada 2012 r. w B. kierujący tym autem cofając nie zauważył jadącego samochodu R. w wyniku czego doszło do uderzenia tyłem w bok samochodu R..

Bezsporne

W wyniku uszkodzeń, do których doszło w wyniku wypadku do wymiany zakwalifikowano: zderzak tylny, lampę tylną prawą, listwę ochronną zderzaka środkową, czujnik parkowania, wzmocnienie zderzaka, napis (...), napis E320 a do lakierowania zakwalifikowano pokrywę bagażnika, osłonę pokrywy, listwę boczną zderzaka. Koszty naprawy pojazdu przy użyciu części nowych oryginalnych oferowanych w sieci marki M. (...) oraz średnich stawek na rynku lokalnym wyniosły 7957,14 zł brutto przy przyjęciu średniej stawki za prac blacharsko/mechaniczne 116 zł/rbg oraz 120 zł/rbg za prace lakiernicze.

Dowód – opinia biegłego mgr A. S. z dnia 14 lipca 2016 r. – k. 150 – 163

Pismem z dnia 27 listopada 2012 r. pozwany poinformował M. K. o tym, że po rozpatrzeniu zgłoszonych roszczeń z tytułu szkody w pojeździe M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) zostało przyznane odszkodowanie w kwocie 1785, 51 zł. Pismem z dnia 1 lutego 2013 r. poinformowano poszkodowaną o tym, że przyznano łączne odszkodowanie w kwocie 2782, 67 zł i takie odszkodowanie wypłacono.

Dowód – pismo pozwanego z dnia 27 listopada 2012 r. – k. 11, pismo pozwanego z dnia 1 lutego 2013 r. – k. 12

W dniu 8 kwietnia 2014 r. pomiędzy powodem M. S. a M. K. doszło do zawarcia umowy cesji praw, w której M. K. oświadczyła, że przysługuje jej wobec pozwanego wierzytelność tytułu należnego odszkodowania w związku z doznaną szkodą wynikającą uszkodzenia jej pojazdu o numerze rejestracyjnym (...) w dniu 6 listopada 2012 r. zarejestrowana pod numerem (...). M. K. przeniosła na powoda tę wierzytelność.

Dowód – umowa cesji praw z dnia 8 kwietnia 2014 r. – k. 10

Powyższy stan faktyczny, który był w znacznej części bezsporny, ustalono w oparciu o powołane wyżej dokumenty znajdujące się w aktach sprawy oraz opinię biegłego z dziedziny pojazdów mechanicznych.

Wiarygodność wspomnianych dokumentów nie była kwestionowana przez strony i nie było też podstaw by czynić to z urzędu.

Sąd uznał również za w pełni wiarygodne zeznania przesłuchanych w toku procesu świadków, gdyż nie były one kwestionowane przez żadną ze stron, a Sąd nie znalazł powodów, aby kwestionować je z urzędu.

W tym miejscu wskazać należy, że z uwagi na to, że rozstrzygnięcia sprawy wymagało wiadomości specjalnych Sąd na podstawie art. 505 ⁷ kpc rozpoznał ja z pominięciem przepisów o postępowaniu uproszczonym

Opinia biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej, budowy i eksploatacji pojazdów samochodowych, wyceny wartości rynkowej, oceny jakości i kalkulacji kosztów naprawy mgr A. S. została sporządzona przez osobę posiadającą odpowiednią wiedzę i doświadczenie, jest wewnętrznie spójna i logiczna a także zawiera jasno i stanowczo sformułowane wnioski. Podzleć należy w tym zakresie powoływany przez powoda wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 stycznia 1999 r. (III CKN 89/98, LEX nr 1214487), że opinia biegłego ma na celu ułatwienie Sądowi orzekającemu należytej oceny zebranego w sprawie materiału w sytuacji o jakiej mowa w przytoczonym art. 278 § 1 k.p.c. Nie może natomiast opinia być źródłem materiału faktycznego sprawy, ani tym bardziej stanowić podstawy ustalenia okoliczności będących przedmiotem oceny biegłego.

Opinia została zakwestionowana przez pozwanego jedynie w tym zakresie, że opinia nie uwzględniała faktu, że umowa AC została zawarta wariancie optymalnym, że biegły nie przeprowadził optymalizacji części zamiennych, nie urealnił ich wartości. Zdaniem Sądu zastrzeżenia te są bezzasadne gdyż po pierwsze z treści P. wynika, że umowa AC została zawarta w wariancie serwisowym a nie optymalnym. Po drugie postanowienia OWU pozwalające ustalić pozwanemu wysokość odszkodowania w wariancie optymalnym zamiast wariantu serwisowego zostały przez Sąd uznane za abuzywne, a szczegółowe uzasadnienie tej decyzji znajdzie się w dalszej części uzasadnienia. W związku z tym nie było konieczności ustalania wartości odszkodowania w wariancie optymalnym

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się w pełni zasadne.

Zgodnie z art. 805 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. W myśl § 2 pkt 1 tego przepisu świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności – przy ubezpieczeniu majątkowym – na zapłacie określonego odszkodowania za szkodę powstała wskutek przewidzianego w umowie wypadku. Stosownie natomiast do art. 361 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła (§ 1) a w powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (§ 2).

Zdaniem sądu odpowiedzialność pozwanego była niesporna.

Niespornym było również to, że poszkodowani zawarła z powodem umowę cesji wierzytelności, na podstawie której przeniosła na powoda wierzytelność z tytułu odszkodowania, zatem to powód miał legitymacje czynną.

Problematyczna była wysokość należnego odszkodowania wynikająca z obowiązującej między stronami umowy ubezpieczenia tzn. czy odszkodowanie powinno zostać obliczone na zasadach określonych w ust. 4 czy ust. 7 § 22 OWU.

§ 22 ust. 4 OWU stanowi, iż wysokość odszkodowania ustala się na podstawie uprzednio uzgodnionych przez (...) S.A. z ubezpieczonym kosztów i sposobu naprawy ubezpieczonego pojazdu przez zakład naprawczy wykonujący naprawę, w oparciu o zasady zawarte w systemie A. lub E., z zastosowaniem:

1)  norm czasowych operacji naprawczych określonych przez producenta pojazdu;

2)  stawki za roboczogodzinę ustalonej przez (...) S.A. w oparciu o ceny usług stosowane przez inne zakłady naprawcze funkcjonujące na terenie działalności jednostki organizacyjnej (...) S.A. likwidującej szkodę;

3)  cen części zamiennych zawartych w systemie A. lub E. ustalonych:

a)  w wariancie serwisowym – dla pojazdów do trzeciego roku eksploatacji lub powyżej trzeciego roku eksploatacji, o ile została zapłacona dodatkowa składka zgodnie z § 10 ust. 1,

b)  w wariancie optymalnym – dla pojazdów powyżej trzeciego roku eksploatacji;

4)  cen materiałów lakierniczych i normaliów zawartych w systemach A. lub E..

Jednocześnie w myśl § 22 ust. 5 OWU odszkodowanie ustalone według zasad określonych w ust. 4 (...) S.A. wypłaca pod warunkiem przedstawienia rachunków lub faktur VAT dotyczących robocizny, części zamiennych materiałów lakierniczych i normaliów. (...) S.A. może zażądać przedstawienia rachunków lub faktur VAT dokumentujących nabycie części oryginalnych serwisowych w autoryzowanym punkcie sprzedaży danej marki pojazdu. Stosownie natomiast do § 22 ust. 7 OWU na życzenie ubezpieczonego wysokość odszkodowania może zostać ustalona na podstawie wyceny sporządzonej przez (...) S.A. według zasad zawartych w systemie A. lub E. bez podatku VAT, z zastosowaniem:

1)  norm czasowych operacji naprawczych określonych przez producenta pojazdu;

2)  stawki za roboczogodzinę ustalonej przez (...) S.A. w oparciu o średnie ceny usług na terenie działalności jednostki organizacyjnej (...) S.A. likwidującej szkodę;

3)  cen części zamiennych zawartych w systemie A. lub E., ustalonych według wariantu optymalnego;

4)  cen materiałów lakierniczych i normaliów zawartych w systemach A. lub E..

Zgodnie natomiast z § 22 ust. 3 OWU koszty naprawy pojazdu ustalane są na podstawie następujących części zamiennych zakwalifikowanych do wymiany:

1) w wariancie serwisowym –cen części oryginalnych serwisowych, tj. części zamiennych produkowanych zgodnie ze specyfikacjami i standardami produkcyjnymi ustalonymi przez producenta pojazdu danej marki, rekomendowanych przez producenta tego pojazdu i dystrybuowanych w autoryzowanych przez producenta pojazdu punktach sprzedaży;

2) w wariancie optymalnym:

a) cen części oryginalnych serwisowych, pomniejszonych w zależności od okresu eksploatacji pojazdu według poniższych wskaźników:

przy okresie eksploatacji do 3 lat - 15%

przy okresie eksploatacji powyżej 3 do 5 lat – 25 %

przy okresie eksploatacji powyżej 5 do 8 lat- 35

przy okresie eksploatacji powyżej 8 lat 50%

b) cen części oryginalnych, tj. części zamiennych produkowanych zgodnie ze specyfikacjami i standardami produkcyjnymi ustalonymi przez producenta pojazdu danej marki, których producent zaświadcza, że zostały wyprodukowane zgodnie ze specyfikacjami i standardami produkcyjnymi producenta tego pojazdu i są tej samej jakości co części stosowane do montażu pojazdu przez jego producenta, dostępnych w ofercie dostawców niezależnych od producenta pojazdu,

c) cen części porównywalnej jakości, tj. części zamiennych, których producent zaświadcza, że są tej samej jakości co części stosowane do montażu pojazdu danej marki przez jego producenta.

Jeżeli w systemach A. lub E. dostępne są części różnego rodzaju (tj. oryginalne serwisowe, oryginalne lub porównywalnej jakości) lub części tego samego rodzaju, ale pochodzące od różnych producentów, wysokość odszkodowania (...) SA ustala z zastosowaniem kryterium ekonomicznego, tj. uwzględniając części o najniższej cenie, przy Strona 12 z 16 czym w przypadku części oryginalnych serwisowych uwzględnia się cenę pomniejszoną według zasad określonych w lit. a. 4.

Stwierdzić należy, że cytowane wyżej ust. 5 i 7 § 22 OWU stanowią niedozwolone postanowienia umowne w rozumieniu art. 385 ¹ k.c. i jako takie nie wiążą ubezpieczonego. Zgodnie z tym przepisem postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny (§ 1). Nieuzgodnione indywidualnie są natomiast te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta (§ 3).

Nie ma wątpliwości, że OWU stanowiące integralną część umowy ubezpieczenia łączącej powoda z pozwanym nie zostały indywidualnie uzgodnione. Zostały one sformułowane przez ubezpieczyciela, a wykupujący polisę nie miał żadnego udziału w kształtowaniu ich treści.

Postanowienie zawarte w § 22 ust. 5 OWU jest sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco na rusza interes konsumenta przez swoją nieprecyzyjność. Uzależniając wypłatę świadczenia w wysokości określonej według zasad sformułowanych w § 22 ust. 4 OWU od przedłożenia oryginałów rachunków lub faktur, nie przewiduje jednocześnie, co stanie sie w sytuacji, gdy takie dokumenty nie zostaną przez ubezpieczonego przedłożone (np. dlatego, że naprawa nie została jeszcze wykonana). Przy takim zapisie konsument pozostaje w stanie niepewności, gdyż w momencie zawierania umowy nie jest w stanie przewidzieć, jakie będą ewentualne konsekwencje niedostarczenia wymaganych rachunków czy faktur – czy odszkodowanie w ogóle zostanie wypłacone, a jeśli tak, to w jaki sposób zostanie oznaczona jego wysokość. Z literalnego brzmienia OWU bynajmniej bowiem nie wynika, by w takiej sytuacji automatycznie znajdował zastosowanie § 22 ust. 7 OWU. Wskazano w nim bowiem, iż odszkodowanie według wymienionych tam reguł ustala się tylko „na życzenie ubezpieczonego”.

Jeśli natomiast § 22 ust. 5 i 7 interpretować łącznie w ten sposób, że wystąpienie o wypłatę świadczenia bez przedstawienia rachunków czy faktur za już dokonaną naprawę stanowi dorozumiane „życzenie” zastosowania zasad z § 22 ust. 7 OWU, to obie te klauzule łącznie również stanowią niedozwolone postanowienie umowne.

Taka wykładnia oznacza bowiem, że ustalenie świadczenia ubezpieczyciela w oparciu o zasady zawarte w § 22 ust. 4, bez wątpienia znacznie korzystniejsze dla ubezpieczonego, w rzeczywistości uzależnione jest od dokonania przez niego naprawy pojazdu. Opisane zróżnicowanie odpowiedzialności ubezpieczyciela należy uznać za zupełnie nieuzasadnione oraz wypaczające istotę i gospodarczy sens umowy ubezpieczenia. Podkreślić trzeba, że przewidzianym w umowie wypadkiem ubezpieczeniowym jest uszkodzenie pojazdu a nie jego naprawa. To z chwilą uszkodzenia pojazdu powstaje po stronie ubezpieczyciela obowiązek zapłaty na rzecz ubezpieczonego świadczenia pieniężnego w takiej wysokości, która w chwili jego ustalenia pozwoli na pokrycie szkody majątkowej będącej skutkiem tego uszkodzenia (art. 363 § 2 k.c. w związku z art. 361 § 2 k.c.). Dokonanie lub nie naprawy pojazdu jest zatem dla odpowiedzialności ubezpieczyciela zupełnie irrelewantne. Poza tym trzeba zauważyć, że wariant serwisowy ubezpieczenia w praktyce jest stosowany jest raczej do samochodów nowych i stosunkowo drogich, których koszty naprawy są z reguły znaczne, zwłaszcza w przypadku poważniejszych uszkodzeń (powód w niniejszej sprawie uiścił dodatkową składkę aby taki właśnie wariant ubezpieczenia uzyskać). W związku z tym często może być tak, że ubezpieczony bez uprzedniego uzyskania świadczenia z ubezpieczenia nie będzie w stanie pokryć kosztów naprawy. W konsekwencji ubezpieczyciel będzie mógł określić wysokość odszkodowania w niekorzystny sposób, określony w § 22 ust. 7 OWU, zmuszając poszkodowanego do dokonania naprawy albo częściowo na własny koszt, albo przy użyciu części gorszej jakości, co spowoduje spadek wartości pojazdu. Tymczasem umowę ubezpieczania z zasady zawiera się właśnie po to, by sytuacji takich jak opisane uniknąć.

Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że konstruując OWU w taki właśnie sposób, pozwany zapewnił sobie niewynikające wyraźnie z treści umowy, ale będące rezultatem jej stosowania, ograniczenie wymiarów swojej odpowiedzialności i maksymalizację zysku kosztem interesu konsumenta. Ten ostatni bowiem zawierając umowę w pozornie korzystniejszym dla siebie wariancie i opłacając z tego tytułu odpowiednio wyższą składkę może nie przewidzieć, że w praktyce uzyskanie świadczenia obliczonego według reguł zawartych w § 22 ust. 4 OWU może okazać się dla niego znacznie utrudnione lub wręcz niemożliwe. W konsekwencji omawiane ust. 5 i 7 § 22 OWU należy uznać za sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco naruszające interesy konsumenta, a przeto nie wiążące powoda.

Wypada również zauważyć, że analogiczne rozwiązanie, stosowane przez (...) S.A. w Ł. o treści: „wycena kosztów naprawy obejmuje: a) koszt robocizny ustalony wg wartości netto (bez uwzględnienia podatku) w oparciu o: - naprawcze normy czasowe określone przez producenta pojazdu lub inne, uznane przez (...) S.A, - średnią stawkę za 1 roboczogodzinę, stosowaną na terenie działalności jednostki terenowej, która zawarła umowę ubezpieczenia lub w miejscu naprawy pojazdu, pod warunkiem braku możliwości dokonania naprawy na terenie działalności ww. jednostki; b) koszty części zamiennych i materiałów według wartości netto (tzn. bez uwzględnienia podatku, cła, akcyzy, itp..) ustalonych na podstawie katalogów E., A. lub innych uznanych przez (...) S.A.” zostało uznane za niedozwolone postanowienie umowne i wpisane do rejestru prowadzonego przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji Konsumentów pod nr (...) (wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie – Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 23 października 2006 r., XVII AmC 147/05). Trzeba przy tym przypomnieć, że, zgodnie z art. 479 ⁴³ k.p.c. prawomocny wyrok w przedmiocie uznania postanowienia umownego za niedozwolone od chwili wpisania do rejestru ma skutek wobec osób trzecich. Stosowanie postanowień o tożsamej treści jest od tej chwili zabronione i może zostać uznane za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów (art. 24 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji konsumentów) również w odniesieniu do innych przedsiębiorców (zob. uchwała Sądu Najwyższego – Izby Pracy, (...) i Spraw Publicznych z dnia 13 lipca 2006 r., (...)). Powyższa okoliczność nie może też pozostać bez wpływu na kontrolę incydentalną postanowień umowy zawartej z konsumentem, jaka ma miejsce w niniejszej sprawie.

Podsumowując, jako że § 22 ust. 5 i 7 OWU z przyczyn wyżej opisanych nie współkształtują treści łączącej strony umowy ubezpieczenia, należy uznać, że wysokość należnego powodowi odszkodowania powinna zostać ustalona w oparciu o zasady sformułowane w § 22 ust. 4 OWU. Nie ma przy tym znaczenia, że w niniejszej sprawie nie doszło do wspomnianego tam uzgodnienia. Uzgodnienie takie nie może być bowiem interpretowane inaczej, niż tylko jako uszczegółowienie obowiązku lojalnego współdziałania wierzyciela przy wykonaniu zobowiązania (art. 354 § 2 k.c.). (...) w tym zakresie leży zatem po stronie pozwanego – dłużnika, który po zgłoszeniu szkody mógł np. wskazać wybrany przez siebie warsztat dla dokonania napraw w umówionym standardzie lub przynajmniej poprosić powoda o informację, gdzie takiej naprawy zamierza dokonać w celu weryfikacji, czy stawki w takim miejscu stosowane nie odbiegają od rynkowych.

Zasadom oznaczenia wysokości świadczenia określonym w § 22 ust. 4 OWU zgodnie z § 22 ust. 3 odpowiada koszt naprawy określony rzez biegłego na kwotę 7957,14 zł. Koszt takiej naprawy został bowiem wyliczony na podstawie cen części oryginalnych serwisowych, tj. części zamiennych produkowanych zgodnie ze specyfikacjami i standardami produkcyjnymi ustalonymi przez producenta pojazdu danej marki, rekomendowanych przez producenta tego pojazdu i dystrybuowanych w autoryzowanych przez producenta pojazdu punktach sprzedaży Jako, że poszkodowana otrzymała już odszkodowanie w kwocie 2782,67 zł, to należna jest im dopłata w kwocie 5174, 47 zł. Powód z tego tytułu żąda 3516, 95 zł zatem powództwo w tym zakresie należy uznać za zasadne

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c.. Wskazać bowiem należy, że odszkodowanie winno zostać spełnione świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Roszczenie zgłoszono w dniu 7 grudnia 2012 r. a powód za początkową datę przyjął 8 grudnia 2012 r.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 817 § 2 k.c. w zw. z 481 § 1 i 2 k.c. i w zw. z art. 359 k.c. Aktualne brzmienie tych przepisów zostało określone ustawą z 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1830), która w swojej zasadniczej części weszła w życie 1 stycznia 2016 r. (czyli przed zamknięciem rozprawy w niniejszej sprawie). Zgodnie z art. 56 ustawy nowelizującej do odsetek należnych za okres kończący się przed dniem wejścia w życie ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe. A contrario oznaczało to, że od dnia wejście w życie ustawy z 8 października 2015 r. należy stosować przepisy k.c. w zmienionym brzmieniu, m.in. wprowadzającym do kodeksu dwojaki rodzaj odsetek ustawowych, różniących się wysokością, tzn. tzw. odsetki kapitałowe, o których mowa w art. 359 § 2 k.c. i odsetki za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 2 k.c.. W związku z tym, że w pozwie powód dochodził odsetek ustawowych za okres przed wejściem w życie ustawy z 8 października 2015 r., tj. od kwoty 2546,10 zł od dnia 1 listopada 2013 r. do dnia zapłaty, niewystarczające i błędne byłoby użycie w wyroku zasądzającym odsetki samej tylko dotychczasowej formuły w brzmieniu: „wraz z odsetkami ustawowymi od […] do dnia zapłaty […]”. Nie byłoby bowiem jasne, jakie rodzaju odsetki mają zastosowanie od 1 stycznia 2016 r., czy kapitałowe czy za opóźnienie. Konieczne stało się zatem wyraźne zastrzeżenie w wyroku, że za okres od 1 stycznia 2016 r. powodowi przysługują odsetki ustawowe w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c., § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu oraz art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2016, poz. 623) obciążając nimi pozwanego w całości. Koszty powoda to : 100 zł – opłata sądowa, 750 zł zaliczka na poczet opinii, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 600 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł - łącznie (...) .

Koszty opinii biegłego w sprawie to kwota: 1210,68 zł, która co do kwoty 750 zł została pokryta z zaliczki. Do rozliczenia pozostaje zatem 460,68 zł. Rozliczenie to nie obejmuje jeszcze kosztów ustnej uzupełniającej opinii biegłego z uwagi na to, że do chwili obecnej wynagrodzenie za taką opinie nie zostało przyznane. Rozliczenie to nastąpi na podstawie art. 108 ¹ kpc.

SSR Mariusz Gotowski

ZARZĄDZENIE

1)  odnotować sporządzenie uzasadnienia w kontrolce uzasadnień,

2)  proszę uzasadnienie wyroku opublikować w portalu orzeczeń

3)  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć:

-

pełnomocnikowi pozwanego

4)  za 17 dni lub z apelacją.

.SSR Mariusz Gotowski