Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W I M I E N I U

R Z E C Z Y P O S P O L I T E J P O L S K I E J

Dnia 20 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Słupcy, I Wydział Cywilny

w składzie następującym

Przewodniczący: SSR Piotr Kuś

Protokolant: Daria Zwolińska

po rozpoznaniu w dniu 20 czerwca 2016 r. w Słupcy

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) Wierzytelności Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W.

przeciwko: M. G.

o z apłatę

I.  Oddala powództwo

SSR Piotr Kuś

Sygn. akt I C 965/15

UZASADNIENIE

Powód (...) Wierzytelności Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. wystąpił przeciwko M. G. z powództwem o zapłatę.

W uzasadnieniu pozwu strona powodowa podniosła, iż nabyła wierzytelność od wierzyciela pozwanej. Pozwana zawarła z cedentem umowę kredytu w dniu 13.02.2008 r.

Pozwana w odpowiedzi wniosła o oddalenie powództwa podnosząc zarzut przedawnienia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 13.02.2008 r. pozwana a zawarła z (...) Bank S.A. umowę kredytu. Pozwana nie wywiązała się z umowy. (...) Bank S.A. w dniu 20.08.2009 r. złożył wniosek do SR w Słupcy o nadanie klauzuli wykonalności (...). Postanowieniem z dnia 21.08.2009 r. Sąd Rejonowy w Słupcy w sprawie I Co 911/09 nadał (...) klauzule wykonalności. W dniu 21.09.2009 r. (...) Bank S.A. złożył wniosek do komornika o wszczęcie postępowania egzekucyjnego. Postępowanie egzekucyjne było prowadzone pod sygnaturą Km 1092/09. Postanowieniem z dnia 23.01.2012 r. komornik umorzył postępowanie egzekucyjne wobec bezskuteczności egzekucji. W dniu 19.12.2014 r. powódka zawarła z (...) Bank S.A. umowę cesji wierzytelności w tym w części dotyczącej wierzytelności względem strony pozwanej. Pismem z dnia 19.12.2014 r. (...) Bank S.A. powiadomił pozwaną o cesji wierzytelności. Pismem z dnia 6.07.2015 r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty dochodzonej pozwem. Pozew do Sądu został złożony w dniu 10.09.2015 r.

( dowód: dokumenty dołączone do akt sprawy, dokumenty z akt sprawy KM 1092/09 i I Co 911/09 )

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów dołączonych do akt sprawy oraz akt KM i akt Co.

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty zgromadzone w aktach sprawy albowiem nie zostały podważone przez żadną ze stron, a Sąd nie znalazł podstaw aby je kwestionować z urzędu.

Należy podkreślić, iż nie jest obowiązkiem Sądu poszukiwanie dowodów z urzędu. Działanie sądu z urzędu może, bowiem prowadzić do naruszenia prawa do bezstronnego sądu i odpowiadającego mu obowiązku przestrzegania zasady równego traktowania stron ( por. wyrok SN z 12.12.2000 r., V CKN 175/00, OSP 2001/7-8/116 z glosą aprobującą Broniewicza OSP 2001/7-8/116, uchwała składu 7 sędziów SN z 19.05.2000 r. III CZP 4/00, OSNC 2000/11/195 ). Postępowanie cywilne jest bowiem postępowaniem kontradyktoryjnym, gdzie aktywność dowodowa obciąża strony procesu. Wszelkie działania Sądu z urzędu mogłyby być poczytane jako naruszające zasadę równych praw stron gdyż w istocie rzeczy prowadziłyby do faworyzowania jednej ze stron procesu na niekorzyść drugiej. W tej kwestii należy wskazać, na art. 3 k.p.c. czy art. 232 k.p.c. Możliwość podejmowania inicjatywny dowodowej przez sąd może mieć jedynie charakter wyjątkowy w sytuacji rażącej nierównowagi procesowej stron, gdy dany dowód jest niezbędny do rozstrzygnięcia, a strona sama z przyczyn wewnętrznych nie jest w stanie przejawiać inicjatywy dowodowej. Z taką sytuacją zdaniem Sądu nie mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Każda ze stron jest reprezentowana przez fachowego pełnomocnika, który ma świadomość praw i obowiązków oraz konsekwencji swych działań czy zaniechań.

W konsekwencji obowiązek wynikający z art. 6 k.c. w procesie jest realizowany poprzez zgłaszanie stosownych wniosków dowodowych celem udowodnienia okoliczności, na które powołuję się strona procesu. Stosownie do art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Ewentualne ujemne skutki nieprzedstawienia dowodu obciążają stronę, która nie dopełniła ciążącego na niej obowiązku ( por. wyrok SN z 15.07.1999 r. I CKN 415/99 LEX 83805 ). Tym samym w tej samej sprawie na stronach może spoczywać obowiązek udowodnienia różnych okoliczności faktycznych w zależności od tego, jakie skutki prawne z nich poszczególne strony wywodzą. Należy również podkreślić, iż samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą ( por. wyrok SN z 22.11.2001 r. I PKN 660/00, Wokanda 2002/7-8/44 ).

W przedmiotowej sprawie mielimy do czynienia jedynie z kwestia prawną, a więc zasadnością lub nie podniesionego zarzutu przedawnienia.

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie powoda jest całkowicie niezasadne i jako takie podlega oddaleniu.

W ocenie Sądu za zasadny należy uznać podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia roszczenia.

Zgodnie z przepisem art. 117 § 2 k.c. po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne

Stosownie natomiast do przepisu art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Zgodnie z art. 120 § 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne.

Stosownie jednak do treści art. 125 k.c. roszczenie stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu lub innego organu powołanego do rozpoznawania spraw danego rodzaju albo orzeczeniem sądu polubownego, jak również roszczenie stwierdzone ugodą zawartą przed sądem albo przed sądem polubownym albo ugodą zawartą przed mediatorem i zatwierdzoną przez sąd, przedawnia się z upływem lat dziesięciu, chociażby termin przedawnienia roszczeń tego rodzaju byt krótszy. Jeżeli stwierdzone w ten sposób roszczenie obejmuje świadczenia okresowe, roszczenie o świadczenia okresowe należne w przyszłości ulega przedawnieniu trzyletniemu.

W przedmiotowej sprawie należy uznać, iż w grę wchodzi termin 3 letni przedawnienia z uwagi na fakt, iż strona powodowa ( uprzednio cedent ) prowadzą działalność gospodarczą, i roszczenie z tejże działalności gospodarczej wynika.

Tym samym konieczne jest ustalenie czy roszczenie uległo przedawnieniu na podstawie powołanego przepisu.

Należy jednak pamiętać, iż zgodnie z art. 123 § 1 k.c. bieg przedawnienia przerywa się:

-

przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia;

-

przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje.

Ponadto stosownie do treści art. 124 § 1 i 2 k.c. po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo. W razie przerwania przedawnienia przez czynność w postępowaniu przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym albo przez wszczęcie mediacji, przedawnienie nie biegnie na nowo, dopóki postępowanie to nie zostanie zakończone.

W realiach przedmiotowej sprawy mogłoby to oznaczać, iż na skutek złożenia wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego nastąpiło przerwanie biegu terminu przedawnienia. Tym niemniej z uwagi na fakt umorzenia postępowania w dniu 23.01.2012 r. od tego momentu termin biegnie na nowo. Kolejne przerwanie terminu mogło nastąpić jedynie na skutek pozwu co nastąpiło w dniu10.09.2015 r. a wiec po upływie terminu przedawnienia. Na marginesie należy jednak podkreślić, iż zgodnie z uchwałą SN z dnia 29 czerwca 2016 r. „ nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.)”. Co de facto oznacza, iż roszczenie uległo przedawnieniu jeszcze wcześniej.

Wywody strony powodowej co do zarzutu przedawnienia są pozbawione znaczenia. Wystarczy podkreślić, iż roszczenie jest wymagalne wbrew odmiennym enuncjacjom strony powodowej co wynika z istoty postępowania w przedmiocie nadania klauzuli (...). W treści uzasadnienia sąd wskazał, iż roszczenie jest wymagalne, a nadanie klauzuli wykonalności może dotyczyć tylko roszczeń wymagalnych.

SSR Piotr Kuś