Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 03-10-2014 r.

Sąd Okręgowy w Koninie, I Wydział Cywilny

w składzie: Przewodniczący: SSO Iwona Złoty Sędzia: SO Aleksandra Bolczyk-spr Sędzia: SO Iwona Przyłębska-Grzybowska Protokolant: st. sekr. sąd. Magdalena Szulc

po rozpoznaniu w dniu 03-10-2014 r. w Koninie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...)

przeciwko(...)

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Koninie

z dnia 19 lutego 2014 r sygn. akt IC 2058/13

1.  Oddala apelację.

2.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji apelacyjnej.

Aleksandra Bolczyk Iwona Złoty Iwona Przyłębska-Grzybowska

sygn. akt I 1Ca 316/14

UZASADNIENIE

Powód S. P.reprezentowany przez P. M. K.wniósł o zasądzenie od pozwanej I. P. T.Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. kwoty w wysokości 30 016 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 30 007,20 złotych liczonymi od dnia 1 kwietnia 2013 r. oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wedle norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że pozwana jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości położonych w K., w obrębie M., stanowiących własność Skarbu Państwa. W związku z prawem użytkowania wieczystego pozwana obowiązana była uiścić na rzecz powoda kwotę 30 007,20 złotych tytułem opłaty rocznej w terminie do 31 marca 2013 r. Pozwana należnej kwoty nie zapłaciła. Powód pisemnie wezwał ją do uregulowania należności, jednak wezwanie okazało się bezskuteczne.

Sąd Rejonowy w Koninie nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanym w dniu 27 sierpnia 2013 r., sygn. I Nc 1236/13 nakazał pozwanej zapłacić na rzecz powoda kwotę 30 016 złotych wraz z odsetkami od kwoty 30 007,20 złotych liczonymi od dnia 1 kwietnia 2013 r. oraz koszty procesu w kwocie 2 775,25 złotych.

Od wydanego nakazu zapłaty pozwana złożyła sprzeciw. Wniosła w nim o uchylenie nakazu w całości, jednocześnie wskazując na gotowość zawarcia z powodem ugody w zakresie dochodzonego roszczenia, mającej polegać na ustaleniu ratalnych spłat należności oraz umorzeniu całości lub części odsetek.

Wyrokiem z dnia 19 lutego 2014r. Sąd Rejonowy w Koninie zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 30016zł z odsetkami ustawowymi od kwoty 30 007,20 złotych liczonymi od dnia 1 kwietnia 2013 r. i orzekł o kosztach procesu.

U podstaw rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego legły następujące ustalenia faktyczne i wywody prawne.

Pozwana jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości położonych w K., w obrębie M., stanowiących własność Skarbu Państwa:

⚫

nieruchomości o nr geodezyjnym (...), o łącznej powierzchni 3,0861 ha, dla których Sąd Rejonowy VI Wydział Ksiąg Wieczystych w Koninie prowadzi księgę wieczystą nr (...)

⚫

nieruchomości o nr geodezyjnym (...), o łącznej powierzchni 1,8701 ha, dla których Sąd Rejonowy VI Wydział Ksiąg Wieczystych w K. prowadzi księgę wieczystą nr (...)

⚫

nieruchomości o nr geodezyjnym (...) o powierzchni 0,5131 ha, dla której Sąd Rejonowy VI Wydział Ksiąg Wieczystych w K. prowadzi księgę wieczystą (...)

Pismem z dnia 1 marca 2013 r., doręczonym w dniu 11 marca 2013 r. powód zawiadomił pozwaną o wymiarze opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste nieruchomości w 2013 r., odpowiadającym wymiarowi opłaty określonemu w decyzji z dnia 18 sierpnia 2008 r., jednocześnie wskazał termin do uiszczenia należności.

Pozwana nie zapłaciła przedmiotowej opłaty w terminie.

Pismem z dnia 27 maja 2013 r., doręczonym w dniu 4 czerwca 2013 r. powód ponownie wezwał pozwaną do uiszczenia opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste ww. nieruchomości, wskazując, że dalsze uchylanie się od uregulowania należności będzie skutkowało skierowaniem sprawy na drogę postępowania sądowego.

Pozwana do dnia dzisiejszego nie dokonała zapłaty.

Dowody, w oparciu o które ustalono stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne z uwagi na ich autentyczność i fakt ,że nie były kwestionowane przez żadną ze stron .

Dokonując rozważań prawnych Sąd I instancji wskazał ,że istota niniejszej sprawy sprowadza się do ustalenia czy powód dysponuje uprawnieniem do żądania względem pozwanego opłaty rocznej z tytułu użytkowania prawa wieczystego nieruchomości oraz czy pozwany, wobec istnienia po jego stronie stosownego zobowiązania, przedmiotową opłatę uiścił.

Jak wynika z treści art. 238 k.c. użytkownik wieczysty uiszcza przez czas trwania prawa użytkowania wieczystego do nieruchomości opłatę roczną. Sąd Rejonowy wskazał ,że przedmiotowy przepis odpowiada treści art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.), w świetle której za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się pierwszą opłatę oraz opłaty roczne. Opłaty roczne wnoszone są przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok (art. 71 ust. 4 u.g.n.). Roszczenie o zapłatę opłaty rocznej staje się wymagalne z dniem 31 marca każdego roku, nawet bez uprzedniego wezwania użytkownika przez właściciela nieruchomości.

W niniejszej sprawie bezsporne było , że pozwana dysponuje prawem użytkowania wieczystego do nieruchomości oznaczonych w pozwie.

Zgodnie z treścią art. 230 k.p.c., mając na uwadze wynik postępowania, Sąd I instancji uznał za przyznane, że pozwana nie zapłaciła należności z tytułu opłaty rocznej za 2013 r.

Sąd I instancji podał ,że powołane wyżej okoliczności w obowiązującym stanie prawnym przesądzają, że wystosowane przez powoda żądanie, jako zasadne, zasługuje na uwzględnienie w całości. Zgodnie z obowiązującymi normami prawnymi pozwana zobowiązana była dokonać na rzecz powoda w terminie do 31 marca 2013 r. zapłaty kwoty 30 007,20 złotych tytułem opłaty rocznej od nieruchomości oddanych jej do użytkowania wieczystego. Ponadto pozwana zobowiązana jest do zapłaty kwoty 8,80 złotych odpowiadających wydatkom powoda poniesionym w związku z wystosowaniem wezwania do zapłaty oraz zapłaty odsetek za zwłokę w realizacji zobowiązania.

O odsetkach Sąd Rejonowy orzekł zgodnie z treścią art. 481 § 1 k.c., w świetle której jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia, wierzyciel może żądać od niego odsetek za okres opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Pozwana była obowiązana spełnić roszczenie do dnia 31 marca 2013 r. Stąd też, , jak wskazał Sąd Rejonowy , od dnia 1 kwietnia 2013 r. pozostaje względem powoda w zwłoce z zapłatą kwoty 30 007,20 złotych, co oznacza, że od ww. dnia powód dysponuje uprawnieniem do żądania odsetek.

Strony nie zastrzegły wysokości odsetek, stąd też, zgodnie z treścią art. 359 § 2 k.c. Sąd zasądził odsetki w ustawowej wysokości.

O kosztach procesu Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw (koszty procesu).

Powód wygrał proces w całości. Na poniesione przez niego koszty procesu składają się: koszty zastępstwa radcy prawnego w wysokości 2 400 złotych oraz uiszczona opłata sądowa w kwocie 1 501 złotych. Pełnomocnik powoda nie przedstawił spisu kosztów, wobec czego wysokość należnego mu wynagrodzenia Sąd ustalił jako odpowiadającą stawce przewidzianej w § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. z 2013 r., poz. 461).

Apelację od powyższego wyroku wywiodła pozwana zaskarżając go w całości, zarzucając naruszenie przepisów prawa materialnego i procesowego oraz wnosząc o zmianę zaskarżonego wyroku i rozłożenie zasądzonej należności na raty bądź uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji .

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu w instancji odwoławczej wg. norm przepisanych .

Sąd Okręgowy zważył , co następuje :

Apelacja pozwanego nie zasługuje na uwzględnienie.

Sformułowane w środku odwoławczym zarzuty naruszenia przez Sąd Rejonowy prawa materialnego i procesowego sprowadzają się do w zasadzie do zarzutu obrazy przez Sąd przepisu art. 320 kpc. , zgodnie z którym „w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie , a w sprawach o wydanie nieruchomości lub opróżnienie pomieszczenia-wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia „ .

Rację ma Sąd Rejonowy , a apelująca tego twierdzenia nie zwalcza ,że pozwana , mając świadomość swojej bardzo złej sytuacji finansowej , mogła skorzystać z możliwości , jakie stwarza przepis art. 71 ust. u.g.n., stosownie do którego właściwy organ , na wniosek użytkownika wieczystego złożony nie później niż 14 dni przed upływem terminu płatności , może ustalić inny termin zapłaty , nieprzekraczający danego roku kalendarzowego . Pozwana zaniechała złożenia takiego wniosku , co więcej nie podjęła żadnej korespondencji i prób negocjacji z powodem , ignorując kierowane do niej wezwania do zapłaty .

Z kolei dane zawarte w złożonym przez pozwaną wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych wskazujące na notowaną od kilku lat stratę w prowadzonej działalności gospodarczej , utrzymujący się stan permanentnej , jak podała sama pozwana , egzekucji różnych zobowiązań , wielość wierzycieli , przekonuje o niecelowości zastosowania art. 320 kpc. w nin. sprawie .

Podstawą skorzystania z tej regulacji jest wyłącznie uznanie sądu , czy zachodzą szczególnie uzasadnione wypadki , na przykład , że ze względu na stan majątkowy , rodzinny czy zdrowotny spełnienie zasądzonego świadczenia przez pozwaną niezwłoczne lub jednorazowe byłoby niemożliwe lub bardzo utrudnione albo narażałoby pozwanego lub jego bliskich na niepowetowane szkody .

W apelacji pozwana nie dostarczyła argumentów dla zastosowania wyżej opisanej instytucji . Nie jest bowiem sytuacją wyjątkową , mającą w myśl art. 320 kpc. działać na korzyść dłużnika , fakt trudności finansowych pozwanej , zwłaszcza ,że zarówno termin jak i wysokość opłat rocznych znane były pozwanej przez cały czas trwania stosunku użytkowania wieczystego . Należy mieć ponadto na uwadze ,że ochrona , jaką zapewnia pozwanemu dłużnikowi art. 320 kpc. , nie może być stawiana ponad ochronę wierzyciela w procesie cywilnym i wymaga uwzględnienia wszelkich okoliczności sprawy , w tym uzasadniony interes podmiotu inicjującego proces.

Podkreślić należy ,że rozłożenie na raty zasądzonego świadczenia jest racjonalne , gdy dłużnik wykaże ,że dysponować będzie środkami umożliwiającymi wykonanie tak zmodyfikowanego obowiązku w sposób ekonomicznie odczuwalny przez wierzyciela ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 14 stycznia 2014r. , sygn. akt IACa 1344/13 ) . Pozwana nie przedstawiła w tym względzie żadnych twierdzeń faktycznych i dowodów –przeciwnie - wykazała ,że nie podoła obowiązkowi zapłaty nawet w przypadku rozłożenia na raty , co przemawiało przeciwko zastosowaniu regulacji z art. 320 kpc.

Wobec powyższego Sąd odwoławczy apelację pozwanej , po myśli art. 385 kpc. , oddalił jako nieuzasadnioną .

O kosztach w pkt. 2 wyroku orzeczono w oparciu o treść art. 108 kpc. w zw. z § 6 pkt 5 w zw. z § 12 ust. 1 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2013 r., poz. 490).

Aleksandra Bolczyk Iwona Złoty Iwona Przyłębska Grzybowska