Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 kwietnia 2016 roku

Sąd Okręgowy w K. Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Mariola Klimczak

Protokolant: p.o. sekr. sąd. J. W.

po rozpoznaniu w dniu 30-03-2016 r. w K.

na rozprawie

sprawy z powództwa E. P., S. P.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w Ł.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki E. P. kwotę 40.000 (czterdzieści tysięcy) złotych, odsetkami ustawowymi od dnia 15.05.2014 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda S. P. kwotę 40.000 (czterdzieści tysięcy) złotych, odsetkami ustawowymi od dnia 15.05.2014 roku do dnia zapłaty;

3.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

4.  koszty zastępstwa procesowego pomięty stronami nawzajem znosi;

5.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w K.) kwotę 4.620 złotych tytułem nieuiszczonych kosztów procesu, od uwzględnionej części roszczenia

6.  w pozostałym zakresie kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa.

M. K.

I C 768/14

UZASADNIENIE

Powodowie E. P. i S. P. wnieśli o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w Ł. kwot po 80.000,00 zł na rzecz każdego z nich- tytułem zadośćuczynienia, z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 15.05.2014 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz każdego z powodów kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwotach po 7.200,00 zł oraz opłat od pełnomocnictw w kwotach po 17,00 zł. W uzasadnieniu podali, że wymienionych roszczeń dochodzą w związku z wypadkiem komunikacyjnym z dnia 24.10.2002 roku, w K. B., w którym kierujący samochodem- ładowarką o nr rej. (...) naruszając zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, doprowadził do zderzenia z samochodem kierowanym przez E. P. marki F. (...) o nr rej. (...), w następstwie, którego poniósł śmierć pasażer samochodu marki F. (...) – A. P., będący synem powodów. Przeciwko sprawcy zdarzenia zapadł wyrok skazujący w sprawie II K (...) SR w K.. Pojazd kierowany przez sprawcę zdarzenia objęty był ochroną ubezpieczeniową u pozwanego. A. P. należał do najbliższych członków rodziny powodów, a zerwana, na skutek wypadku, więź emocjonalna pomiędzy rodzicami a dziećmi jest szczególną więzią podlegającą ochronie na mocy art. 24 § 1 k.c., stąd powodom należy się od pozwanego zadośćuczynienie na podstawie art. 448 w zw. z art. 24 § 1 k.c.

Pozwany, w odpowiedzi na pozew, wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z opłatą od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. W uzasadnieniu podał, że powodom w postępowaniu likwidacji szkody zostały wypłacone świadczenia rekompensujące w całości szkodę doznaną na skutek śmierci syna. W tym stanie rzeczy dalsze roszczenia powodów należy uznać za nieuzasadnione. Ponadto pozwany podniósł, że w sytuacji, gdy powodów reprezentuje jeden pełnomocnik, to należy się jedno wynagrodzenie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24.10.2002 roku w K. B. miał miejsce wypadek drogowy. Kierujący samochodem specjalnym – ładowarką typu Ł-34 o nr rej (...) – M. J. naruszył zasadny bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że wyjeżdżając z ulicy (...) nie ustąpił pierwszeństwa jadącemu drogą nr (...) w kierunku K. samochodowi osobowemu marki F. (...) o nr rej. (...), kierowanemu przez E. P. i doprowadził do zderzenia z tym pojazdem, w następstwie czego pasażer samochodu marki F. (...) – A. P. poniósł śmierć na miejscu zdarzenia. Kierujący pojazdem specjalnym M. J. wyrokiem Sądu Rejonowego w K. z dnia 30.05.2003 roku, syg. akt II K (...), został uznany winnym powyżej opisanego czynu, przy przyjęciu, że umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, tj.

przestępstwa z art. 177 § 2 k.k. i za to wymierzono mu karę 2 lat pozbawienia wolności, z warunkowym zawieszeniem na okres próby wynoszącym 4 lata (dowód: okoliczność bezsporna, potwierdzona wyrokiem Sądu Rejonowego w K. z dnia 30.05.2003 roku, II K (...) k. 22-23 i wyrokiem SO w K. XVI Ka 331/03 k. 24 ).

Zmarły A. P. w chwili śmierci miał 18 lat, był uczniem liceum i przygotował się do egzaminu dojrzałości. Mieszkał wraz z rodzicami. Był najstarszym synem powodów, poza nim powodowie posiadają jeszcze córkę (miała 17 lat w chwili zdarzenia) oraz wspólnie wychowywali syna powódki z pierwszego jej małżeństwa (który w chwili zdarzenia miał 24 lata). Córka stron ma obecnie 30 lat, założyła własną rodzinę i posiada dwoje dzieci, nadal mieszka z powodami w domu rodzinnym. Powódka utrzymuje rodzinne relacje ze swoimi dziećmi i wnukami, od których otrzymuje wsparcie.

W dniu wypadku powódka miała 48 lat. Pracowała w ZUS-ie, jako specjalista- kierownik wpłat należności pracowniczych. W wyniku wypadku doznała obrażeń ciała. Śmierć syna wywołała u powódki stan ostrego stresu, a następnie zaburzenia depresyjne trwające intensywnie ok. 3 lat. Wymagała leczenia psychiatrycznego. Podjęła takie leczenie u dr. C.. Wymienione zaburzenia miały wpływ na aktywność zawodową powódki, przez uniemożliwienie wykonywania dotychczasowej pracy, konieczność zmiany miejsca zatrudnienia. Powódka bowiem uważała, że w związku z jej zdrowiem psychicznym nie poradzi sobie na dotychczasowym stanowisku. Wróciła do pracy w ZUS-ie w styczniu 2003 roku, po zwolnieniu lekarskim i świadczeniu rehabilitacyjnym, ale na inne stanowisko, również specjalisty, na którym przepracowała do emerytury, na którą przeszła w 2013 roku. Od 2002 roku przez cały czas leczy się psychiatrycznie i chodzi do psychologa. W 2004 roku, ponieważ wszystko w domu jej przeszkadzało, widziała puste miejsce po synu - na okres jednego miesiąca wyprowadziła się z W. i zamieszkała w K.. Od dnia wypadku w małżeństwie powódki zaczęła występować sytuacja konfliktowa, powódka uważała, że nie ma wsparcia w mężu, jest przez niego zaniedbywana, z tego powodu w 2009 roku w celach samobójczych nadużyła leków. Z tego powodu został przyjęta do SPZOZ Dziekana w G., gdzie po dwóch dniach została wypisana na własne żądanie. Do dzisiaj uskarża się na brak motywacji do aktywności, niezdolność do przeżywania radości, kłopoty ze snem, drażliwość i zaburzenia kontroli emocji. Z synem A. łączyły ją sile więzi rodzinne o charakterze macierzyńskim i wspólnota codziennych potrzeb. Żałobę po synu przeżywa do dnia dzisiejszego. Stara się ukrywać emocje, aby nie denerwować córki. Występujące u powódki po śmierci syna zaburzenia psychopatologiczne spowodowały u niej 10 % długotrwały uszczerbek na zdrowiu (dowód: opinia biegłych psychiatry M. R. i psychologa M. W. k. 109-116, zeznania świadka A. M. k. 98v, zeznania powódki k. 168v-169, dokumentacja medyczna z leczenia powódki k. 29- 31, 138-144, dokumenty stanowiące karty akt 32- 52).

Powód S. P. w chwili wypadku był już na rencie w związku z wypadkiem, któremu uległ w 1987 roku. Od 1995 roku i nadal pracuje jako agent ubezpieczeniowy w ramach własnej działalności gospodarczej. Po śmierci syna przez 4 miesiące nie wykonywał tej dzielności gospodarczej. Nadal jest na rencie chorobowej i prowadzi wymienioną działalność gospodarczą. Po wypadku wszystko mu przeszkadzało, zaczął „zaglądać do kieliszka”, powrócił do palenia papierosów. Śmierć syna wywołała u powoda silne poczucie straty, fizjologiczną reakcję żałoby z cechami depresji, był przygnębiony. Nie leczył się psychiatrycznie ani odwykowo. P. okres jednego roku chodził do psychologa. Po śmierci syna występowało u niego obniżenie nastroju, izolowanie się od otoczenia, niechęć i brak motywacji do działania. Pogorszenie samopoczucia po śmierci syna spowodowało u powoda utrudnienia w subiektywnym indywidualnym funkcjonowaniu. Powoda łączyły z synem rodzinne więzi oraz uczucia o charakterze ojcowskim oraz bliskie więzi emocjonalne i wspólnota codziennych potrzeb. Na skutek śmierci syna doszło do znacznego pogorszenia funkcjonowania powodów w małżeństwie, ich relacje się osłabiły i ochłodziły. Powód mieszka wraz z córką i jej rodziną oraz z żoną w jednym domu. Ma dobre relacje z córką i pasierbem, od których otrzymuje wsparcie. Na skutek śmierci syna u powoda powstały zaburzenia psychopatologiczne skutkujące 5 % długotrwałym uszczerbkiem na zdrowiu (dowód: opinia biegłych psychiatry M. R. i psychologa M. W. k. 109-116, zeznania świadka A. M. k. 98v, zeznania powoda k. 167-168, dokumenty stanowiące karty akt 32- 52).

W postępowaniu likwidacji szkody, decyzją z dnia 12.05.2004 roku, pozwany przyznał powodom kwoty 20.000,00 zł (łącznie 40.000,00 zł) tytułem stosowanego odszkodowania po śmierci syna na podstawie art. 446 § 3 k.c. Następnie decyzją z dnia 28.08.2009 roku pozwany zwrócił powodom kwotę 5.624,00 zł. tytułem zwrotu kosztów nagrobka. W sprawie I C 625/04 Sądu Okręgowego w K. zasądzono od pozwanego na rzecz powódki E. P. kwotę 30.000,00 zł tytułem uzupełnienia stosownego odszkodowania na podstawie art. 446 § 3 k.c., które obejmowało również naprawienie krzywd niemajątkowych ustalonych w kontekście pogorszenia sytuacji życiowej. Natomiast powództwo S. P. o dalsze odszkodowanie w związku z pogorszeniem sytuacji życiowej zostało oddalone. W dniu 7.04.2014 roku powodowie zgłosili pozwanemu roszczenie o zadośćuczynienie na naruszenie dobór osobistych w postaci zerwania więzi rodzinnych ze zmarłym synem, wnosząc o wypłatę kwot po 100.000,00 zł na rzecz każdego z nich. W odpowiedzi na to żądanie pozwany wypłacił powodom kwoty po 10.000,00 zł na rzecz każdego z nich tytułem zadośćuczynienia i zaproponował dopłatę po 15.000,00 zł. w sytuacji ugodowego zakończenia sporu. Powodowie nie zaakceptowali tych warunków ugody (dowód: okoliczności bezsporne, akta sprawy I C 625/04 SO w K., dokumenty akt likwidacji szkody, zeznania powodów).

Strony nie kwestionowały prawdziwości okoliczności wynikających ze złożonych do akt dokumentów.

Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić przymiotu wiarygodności zeznaniom złożonym przez powodów i słuchanego w sprawie świadka A. M.. Z dowodów tych wynikało, że powodów ze zmarłym synem łączyły ciepłe, bliskie i rodzinne więzi, oparte na wzajemnym zaspokajaniu potrzeb wynikających z przynależności do rodziny.

Po złożeniu wyjaśnień przez biegłych psychiatrę M. R. i psychologa M. W. żadna ze stron nie kwestionowała przydatności i wiarygodności treści opinii w/w biegłych. Z opinii tych wynikało, że tragiczna śmierć syna i stres z tym związany spowodował na zdrowiu psychicznym powoda 5 % długotrwały uszczerbek na zdrowiu, zaś na zdrowiu powódki – 10 % długotrwały uszczerbek na zdrowiu. W ocenie biegłych śmierć syna wywołała u obojga powodów reakcję depresyjną, przedłużoną, która u powódki trwała ok. 3 lat. W ocenie biegłej psychiatry podłożem zachowań powódki w dużej mierze są cechy jej osobowości i depresja reaktywna. Z uwagi na odległość czasową obecny stan psychiczny powódki nie można łączyć z wypadkiem, bo jeśli choroba psychiczna miałaby się ujawnić po tak olbrzymim stresie, to ujawniłaby się znacznie wcześniej. W ocenie biegłej często myśli samobójcze pojawiają się w związku z problemami życiowymi i trudnościami w dostosowaniu się do tych problemów. Należy bowiem zaznaczyć, że powódka w wyniku wypadku poza krzywdą będącą następstwem śmierci syna, doznała krzywdy związanej z odniesionymi obrażeniami ciała. Z kolei biegły M. W. podał, że podziela w całości opinię i wyjaśnienia biegłej M. R., dodając, że stan psychiczny powódki może złagodnieć na skutek podleczenia, ale nie powróci do staniu sprzed wypadku.

Sąd zważył, co następuje:

Odpowiedzialność pozwanego, w okolicznościach niniejszej sprawy, nie może budzić wątpliwości, skoro sprawcza wypadku, w następstwie którego zmarł syn powodów – A. P. (co pozostawało w sprawie okolicznością bezsporną), w momencie zdarzenia korzystał u pozwanego z ochrony ubezpieczeniowej od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

Ponadto zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zgodnie natomiast z obowiązującym w dniu wypadku § 10 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 9 grudnia 1992 roku w sprawie ogólnych warunków obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów (Dz. U. z 1992 roku, Nr 96, poz. 475 z późn. zm.) z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierowca pojazdu mechanicznego są zobowiązani – na podstawie prawa - do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Powodowie jako podstawę prawną swych roszczeń o zadośćuczynienie wskazali art. art. 448 k.c. w zw. z art. 24 k.c.

Rozstrzygając kwestię odpowiedzialności pozwanego w kontekście roszczenia o zadośćuczynienie za krzywdę doznaną przez osoby bliskie zmarłego Sąd podzielił utrwalone już stanowisko Sądu Najwyższego, że spowodowanie śmierci osoby bliskiej może stanowić naruszenie dobra osobistego członków rodziny zmarłego w postaci szczególnej więzi rodzinnej i uzasadniać przyznanie im zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c., jeżeli śmierć nastąpiła na skutek deliktu przed dniem 3 sierpnia 2008 roku (por. uchwała SN z 22 października 2010 roku, sygn. III CZP 76/10, Lex nr 604152, z dnia 13 lipca 2011 roku, sygn. III CZP 32/11, Lex nr 852341, wyroki SN z dnia 11 maja 2011 roku, sygn. I CSK 621/10, Lex nr 848128 i z dnia 15 marca 2012 roku, sygn. I CSK 314/11, Lex nr 1164718).

Bez wątpienia śmierć A. P. wywołała u jego rodziców wiele negatywnych przeżyć, w tym poczucie straty i reakcję żałoby. Powodów ze zmarłym łączyły niekonfliktowe więzi emocjonalne, oparte na bliskim pokrewieństwie rodzinnym, codziennych kontaktach, wspólnocie codziennych potrzeb. U powodów po śmierci syna występowały objawy depresyjne. Podjęte psychoterapie spowodowały, że objawy te u powoda ustąpiły po pewnym czasie. U powódki objawy depresyjne będące następstwem śmierci syna trwały ok. 3 lat. Powódka natomiast nadal wymaga leczenia psychiatrycznego i psychoterapii, ale podłożem obecnych zachowań powódki w dużej mierze są cechy jej osobowości i depresja reaktywna. Z uwagi na odległość czasową obecny stan psychiczny powódki nie można łączyć z wypadkiem. Powodowie nadal tęsknią za zmarłym synem i nie pogodzili się z jego stratą. Reakcja żałoby u obu powodów miała nietypowy przebieg, powikłana była reakcją depresyjną. Długotrwały uszczerbek na zdrowiu, w następstwie śmierci syna, u powoda wynosi po 5 %., zaś u powódki - 10 %.

Badając zasadność dochodzonego żądania należy zważyć, że podstawa faktyczna roszczenia dochodzonego w niniejszym procesie (w którym Sąd bada „jedynie” krzywdę doznaną przez powodów po śmierci A. P.) nie jest tożsama z podstawą faktyczną na podstawie, której powodowie otrzymali już odszkodowanie z art. 446 § 3 k.c. Nie mniej ustalając wysokość zadośćuczynienia w niniejszej sprawie, nie można pominąć otrzymanego już przez powodów odszkodowania, które, w okolicznościach niniejszej sprawy, w pewnym zakresie złagodziło poczucie krzywdy.

W niniejszej sprawie nie ma wątpliwości, że spowodowanie śmierci A. P. naruszyło dobra osobiste powodów. Rodzina jako związek najbliższych osób, które łączy szczególna więź wynikająca z pokrewieństwa, podlega ochronie prawnej. Dotyczy to ochrony prawa do życia rodzinnego obejmującego istnienie różnego rodzaju więzi rodzinnych. Więź ta odgrywa doniosłą rolę, zapewniając członkom rodziny poczucie stabilności, bezpieczeństwa, wzajemne wsparcie, pomoc. Zerwanie tej więzi stanowi zatem naruszenie dóbr osobistych członków tej rodziny.

Zgodnie z art. 448 k.c., w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. Przepisy prawa nie ustanawiają żadnych kryteriów, na podstawie których winno być ustalane zadośćuczynienie. Wypracowała je natomiast judykatura, a zwłaszcza orzecznictwo Sądu Najwyższego. Wskazuje ono, że zadośćuczynienie ma kompensacyjny charakter, w związku z czym musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Określenie wysokości zadośćuczynienia powinno być dokonane z uwzględnieniem wszystkich okoliczności mających wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, m.in. wieku poszkodowanego, czasu trwania cierpień, trwałości i skutków, od rodzaju i stopnia winy sprawcy szkody i odczucia jej przez poszkodowanego (tak m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 listopada 1999 roku, sygn. I CKN 1145/99, niepubl.; orz. Sądu Najwyższego z 12 kwietnia 1972 roku, sygn. II CR 57/72, OSNCP 1972/10/183; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 sierpnia 1969 roku, sygn. I PR 224/69, OSNCP 1970/6/111).

Śmierć A. P. spowodowała u powodów szkodę na osobie (krzywdę), przeżywaną do dnia dzisiejszego. Powodowie byli z synem niewątpliwie emocjonalnie związani, a dzień jego śmierci wywołał u nich szereg negatywnych odczuć. Więź między rodzicami a dziećmi jest jedną z silniejszych więzi międzyludzkich. Zerwanie tej więzi przez śmierć dziecka stanowi trudne do wyobrażenia poczucie pokrzywdzenia i nasilenie cierpienia, trudnego do opisania. Każdy rodzic ma bowiem prawo do wychowania swojego dziecka, obserwowania jego dorastania, wchodzenia w dorosłość i jak najdłuższego towarzyszenia dziecku w jego życiu. Wypadek odebrał powodom możliwość korzystania z tych wartości z udziałem syna A..

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd uznał roszczenie powodów za zasadne do kwot po 50.000,00 zł., z ustawowymi odsetkami od dnia 15.05. 2014 roku do dnia zapłaty. Wobec faktu, że powodom wypłacono już po 10.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia do dopłaty pozostały kwoty po 40.000,00 zł na rzez każdego z nich.

W pozostałym zaś zakresie powództwo oddalono jako bezzasadne (punkt 3. wyroku).

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c., zgodnie z żądaniem pozwu. Pismem z dnia 7.04.2014 roku, które zostało doręczone pozwanemu, co najmniej do dnia 14.04.2014 roku (czego pozwany nie kwestionował) powodowie wezwali pozwanego o zapłatę zadośćuczynienia na podstawie art. 448 w zw. z art. 24 k.c. W tym stanie rzeczy od daty co najmniej 15.05.2014 roku pozwany pozostaje w opóźnieniu w spełnieniu świadczenia w świetle art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22.05.2003r o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152) zgodnie, z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie lub w terminie 14 dni licząc od dnia, gdy przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie okoliczności było możliwe (także art. 817 § 1 i 2 k.c.). Tak więc żądanie odsetek od dnia 15.05.2014 roku należy uznać za uzasadnione w całości.

W punkcie 5. wyroku Sąd – na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2014 roku, poz. 1025 ze zm.) - nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego w K.) kwotę 4.620,00 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych, od uwzględnionej części roszczenia, zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu. Na koszty te składają się: wydatki w kwocie 620,00 zł (1.240,00 zł x 50%) poniesienie tymczasowo przez Skarb Państwa i opłata 4.000,00 zł liczona od kwoty zasądzonego świadczenia. W pozostałym zakresie z uwagi na korzystanie przez powidoków ze zwolnienia od kosztów sądowych nieuiszczonymi kosztami sądowymi obciążono Skarb Państwa.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490). Obie strony poniosły koszty w tej samej wysokości, tj. po 3.600,00 zł. plus opłaty od pełnomocnictw. Powodowie wygrali proces w 50 %, wobec czego koszty zastępstwa procesowego pomiędzy stronami zostały nawzajem zniesione.

/SSO Mariola Klimczak/