Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 września 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	SSA Małgorzata Mazurkiewicz-Talaga
Sędziowie:	SA Ewa Staniszewska SA Marek Górecki /spr./
Protokolant:	st.sekr.sąd. Sylwia Stefańska

po rozpoznaniu w dniu 4 września 2013 r. w Poznaniu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu

z dnia 8 marca 2013 r., sygn. akt IX GC 441/11

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powódki na rzecz pozwanej 5.400 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej.

Ewa Staniszewska Małgorzata Mazurkiewicz-Talaga Marek Górecki

Sygn. akt I ACa 528/13

UZASADNIENIE

Powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością we W. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. kwoty 392.780,16 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 5 stycznia 2011 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu według norm przepisanych. Sumy tej domagała się tytułem odszkodowania za szkodę wyrządzoną w konstrukcji dachu oraz wynikającą z konieczności usunięcia elementów zaimpregnowanych X. w budynku wynajętym pozwanej.

Nakazem zapłaty z dnia 13 maja 2011 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu uwzględnił żądanie pozwu.

W sprzeciwie od tego nakazu pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki kosztów procesu według norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 8 marca 2013 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu oddalił powództwo i rozstrzygnął o kosztach procesu.

Podstawą tego orzeczenia były następujące ustalenia faktyczne:

W dniu 18 grudnia 2006 r. pomiędzy powódką jako wynajmującym a pozwaną jako najemcą zawarta została umowa najmu zabudowanej nieruchomości położonej w Ż. przy ul. (...) - na okres 5 lat licząc od dnia protokolarnego przekazania obiektu.

Wynajmujący oddał najemcy lokal z przeznaczeniem na prowadzenie działalności handlowej, głównie sklepu samoobsługowego drogeryjnego z szerokim asortymentem. Wynajmujący zobowiązał się przekazać lokal w stanie ogólnie uporządkowanym i przydatnym do umówionego użytku oraz wydać najemcy dokumenty niezbędne do wykonania prac budowlanych, w tym wymagane przepisami prawa budowlanego.

W § 3 ust. 1 umowy wynajmujący wyraził zgodę na przeprowadzenie przez najemcę prac budowlanych i remontowych, opisanych w załączniku nr 3 do umowy, mających na celu przystosowanie nieruchomości do potrzeb najemcy oraz zaopatrzenia w media i urządzenia zamówione przez najemcę. Przedmiotem prac miało być między innymi wykonanie sufitów podwieszanych i instalacji wentylacyjnej. Z § 4 ust. 1 umowy wynikało prawo najemcy do przebudowy i adaptacji najmowanych pomieszczeń lub zabudowy wolnych pomieszczeń, a także wykonywania prac adaptacyjno-remontowych.

W § 7 strony postanowiły, że wynajmujący zobowiązany jest do utrzymania stanu obiektu poprzez naprawy i odtwarzanie dachu i innych elementów nośnych budynku. Drobne naprawy związane ze zwykłym używaniem rzeczy obciążają najemcę. Wynajmujący wyraził zgodę na montaż przez najemcę urządzeń wskazanych w § 7 ust. 4 umowy, w tym instalacji klimatyzacyjnej wraz z urządzeniami klimatyzacyjnymi na zewnątrz budynku. Z § 9 umowy wynikało, że najemca zobowiązany jest po zakończeniu stosunku najmu do zwrotu najmowanego lokalu w stanie uporządkowanym i nie gorszym niż wynikającym ze zwykłego zużycia.

We wrześniu i październiku 2007 r. (...) na zlecenie pozwanej wykonała projekt pt. „Przebudowa lokalu handlowego na dwa samodzielne lokale z dobudową wejścia, pochylni i schodów”. W części IV projektu wskazano, że przewiduje się usunięcie układu konstrukcyjnego zadaszenia ze słupami na przodzie budynku oraz wymianę stropu podwieszanego i ślepego pułapu na lekki strop podwieszony z ociepleniem. Wskazano, że istniejący obiekt jest w dość dobrym stanie technicznym i że można przyjąć, że przy obliczaniu konstrukcji w latach projektowania pawilonu założono i zastosowano prawidłowe schematy statyczne. W obliczeniach sprawdzono obciążenia istniejącego stropu z przewidywanym nowym, lekkim stropem podwieszonym.

Decyzją z dnia 19 października 2007 r. Starostwo Powiatowe w Ż. zatwierdziło projekt budowlany i wydało pozwolenie na budowę dla opisanej inwestycji.

Prace polegające na wykonaniu sufitu podwieszanego – zlecone I. E. 5 grudnia 2007 r. - nie ingerowały w konstrukcję dachu. Zastąpiono sufit podwieszany, nowym lżejszym sufitem. Na dachu zdjęto co najmniej jedną warstwę zmurszałej papy i położono jedną nową warstwę papy termozgrzewalnej. Ciężar papy obciążającej dach uległ zmniejszeniu.

Na zlecenie pozwanej z dnia 7 grudnia 2007 r. firma (...) uruchomiła kompletną klimatyzację typu S. koncernu Y. A. (...) Company.

Decyzją z dnia 12 marca 2008 r. Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Ż. zatwierdził zakład obrotu żywnością prowadzony przez pozwaną.

W marcu 2009 r. M. Z. na zlecenie pozwanej dokonał wymiany kasetonów sufitowych oraz wykonał dodatkową instalację wentylacyjną w obiekcie. Po zdemontowaniu istniejącego sufitu zamontowano sufit z płyt S., układając pasy folii na płytach sufitu. Na dachu zamontowano wentylatory wraz z podstawami dachowymi, w przestrzeni międzystropowej zamontowano czerpanie powietrza.

W dniu 8 kwietnia 2009 r. na zlecenie pozwanej S. Ośrodek (...), (...) w T. stwierdził w próbce drewna z przedmiotowego obiekty składniki wskazujące na zastosowanie X. do impregnacji drewna oraz że pomieszczenia w których znajdują się te próbki nie nadają się do zamieszkania ze względu na toksyczne działanie oparów substancji na organizm ludzki. Również badanie przeprowadzone przez Instytut (...) wykazało, że w lokalu występują pary składników środków ochrony drewna: krezole, dichlorofenole, trichlorofenole, a źródłem zanieczyszczenia jest drewniany dach zabezpieczony X..

W projekcie (...) „(...) T. G. zleconym przez pozwaną 30 kwietnia 2009 r. stwierdzono, że nośność poszczególnych elementów konstrukcji stalowej dachu jest niewystarczająca, stąd zaobserwowano efekty przeciążenia konstrukcji w postaci wyboczeń prętów kratownic. Projekt przewidywał wymianę konstrukcji dachu.

Pismem z dnia 19 kwietnia 2010 r. powódka na podstawie § 6 ust. 9 umowy najmu rozwiązała z pozwaną umowę bez zachowania okresu wypowiedzenia.

W dniach 28-29 maja 2010 r. pozwana dokonała demontażu urządzeń w sklepie (...). W czerwcu 2010 r. pozwana wydała powódce obiekt, który z uwagi na obecność X. i wady konstrukcji dachu nie nadawał się do prowadzenia działalności. W marcu 2010 r. na zlecenie powódki H. – Biuro (...) sporządziło ekspertyzę budowlaną przedmiotowego budynku, w której stwierdzono między innymi, że: stan techniczny stalowych kratownic głównych jest ogólnie dość dobry, kratownice poprzeczne zdradzają objawy ich przeciążenia, stan drewnianych krokwi dachowych byłby wystarczający, gdyby nie liczne wady w ich połączeniach, niestaranne są połączenia poprzecznych kratownic konstrukcji dachowych, stalowa konstrukcja dachowa po przebudowie w roku 2007 nie spełnia wymagań nośności kratownic dachowych, niedobory nośności w przypadku kratownic dotyczą jedynie kilku prętów, możliwe jest wykorzystanie istniejącej konstrukcji w przebudowie dachu, ważną przyczyną zagrożenia konstrukcji dachowej jest dodatkowe obciążenie połaci dachowej zbyt dużą warstwą papy i obciążeniem od klimatyzatorów dachowych.

Z tytułu wykonania ekspertyzy i dokumentacji projektowej wraz z kosztami administracyjnymi powódka poniosła koszty w wysokości 48.643 zł.

W dniu 16 czerwca 2010 r. powódka zleciła Z. S. wykonanie robót budowlanych, których przedmiotem było: usunięcie, wywóz i utylizacja pokrycia dachowego, deskowania dachowego i warstwy izolacji termicznej, wzmocnienie dachowej konstrukcji stalowej z zabezpieczeniem przeciwpożarowym, wykonanie nowych warstw pokrycia dachowego i instalacji odgromowej, demontaż odcinka ścianki działowej, naprawa stopni i prace elewacyjne. Z tego tytułu poniosła koszt: blachy trapezowej (35.523,70 zł), usługi dźwigowej (560 zł), transportu blachy (1.400 zł), nadzoru inwestorskiego (4.320 zł), dzierżawy gruntu (387 zł), sufitu podwieszanego (15.846,46 zł), wykonania robót budowlanych (286.000 zł).

Podjęte przez powódkę czynności dotyczące konstrukcji dachu oraz usunięcia elementów nasączonych X. były niezbędne z punktu widzenia przywrócenie obiektu do stanu umożliwiającego prowadzenie tam działalności handlowej i konieczne do wykonania już w grudniu 2006 r.

Na gruncie ustalonego stanu faktycznego Sąd Okręgowy uznał powództwo – wywodzone z art. 471 kc w zw. z art. 675 kc za bezzasadne.

W sprawie było bezsporne, że po wydaniu przez pozwaną powódce przedmiotowego obiektu jego stan, w związku z wydzielaniem przez drewnianą konstrukcję dachową zapachu uciążliwego i szkodliwego dla ludzi, nie pozwalał na prowadzeniem w nim działalności gospodarczej. Wyniki badań wykonanych w maju 2009 r. przez Instytut (...) w W. wskazały, że powietrze jest zanieczyszczone parami składników środków ochrony drewna X., a w drewnianej konstrukcji dachu znajdują się krezole, dichlorofenole i trichlorofenole, zanieczyszczające również ściany i podłogi. W związku z tym placówka ta zleciła wymianę elementów z drewna i płyt drewnopodobnych impregnowanych X., co strona powodowa uczyniła w 2010 r.

Zarządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 12 marca 1996 r. w sprawie dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia, wydzielanych przez materiały budowlane, urządzenia i elementy wyposażenia w pomieszczeniach przeznaczonych na pobyt ludzi wskazuje, w załączniku nr 2, na niedopuszczalną zawartość w materiałach budowlanych chlorofenoli oraz produktów pochodzących z przeróbki węgla (smoła, lepiki). Zakaz stosowania tych związków obowiązuje od dnia wejścia w życie zarządzenia tj. od 23 czerwca 1996 r., zatem był aktualny w grudniu 2006 r., kiedy strony zawarły umowę najmu. Wówczas już spoczywał na powódce jako właścicielu obiektu obowiązek usunięcia materiałów budowlanych, w których powyższe związki były stosowane, w tym w szczególności elementów drewnianych nasączonych X.. Brak jest zatem w ocenie Sądu Okręgowego podstaw do uznania, że z uwagi na obecność X., stan obiektu uległ pogorszeniu. Nie mogła się zatem ziścić pierwsza przesłanka odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanej tj. wydanie obiektu w stanie pogorszonym.

Nawet gdyby hipotetycznie przyjąć, że skoro w chwili wydania pozwanej obiektu zapach X. nie był wyczuwalny (bowiem wcześniej w pawilonie była prowadzona inna działalność, a organy administracji jej nie zakazywały) i tym samym po stronie powódki nie istniał obowiązek usuwania elementów nasączonych X., to i tak nie zachodziły podstawy do odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanej z uwagi na brak winy w pozostawieniu obiektu w stanie pogorszonym. Nie można jej postawić zarzutu niezachowania należytej staranności w zakresie prac wykonanych w 2007 r., polegających na usunięciu starego podwieszanego sufitu. Pozwana nie poinformowała pozwanej o obecności X. w elementach drewnianych dachu, jak również o tym, że istniejący sufit podwieszany spełniać winien rolę hermetyzującą woń X. między sufitem a połacią dachową. Zawierając umowę najmu powódka wyraziła zresztą zgodę na przeprowadzenie przez pozwaną prac budowlanych i remontowych, których przedmiotem było między innymi wykonanie sufitów podwieszanych. Powódka znała i akceptowała sposób wykonania podwieszanego sufitu i nie zgłaszała w tym zakresie żadnych zastrzeżeń. Dopiero kiedy okazało się, że w obiekcie jest wyczuwalny nieprzyjemny zapach i nieskuteczny okazał się zabieg zamontowania wentylacji w marcu 2009 r., okazało się, że należy usunąć elementy nasączone X.. Obowiązek ten obarczał powódkę, która zgodnie z § 7 ust. 1 umowy obowiązana była utrzymać stan obiektu poprzez naprawy i odtwarzania dachu i innych elementów nośnych budynku.

Nie zachodziły również podstawy odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanej w związku z pracami wykonanymi przez powódkę w zakresie wzmocnienia i remontu stalowej konstrukcji dachowej. Jak wynika z opinii biegłego sądowego J. R. (1), już w grudniu 2006 r. stan konstrukcji dachu wymagał wzmocnienia, a działania w tym kierunku powódka podjęła dopiero w 2010 r. Nawet gdyby uznać, że w wyniku działań pozwanej przekroczenie nośności uległo zwiększeniu to wobec faktu, że konieczność wzmocnienia dachu istniała jeszcze przed remontem (w 2007 r.), to pomiędzy ewentualną szkodą a dalszym pogorszeniem stanu obiektu brak było związku przyczynowego. Zamontowany sufit był zresztą lżejszy od wcześniej istniejącego, a położenie jednej warstwy papy termozgrzewalnej, po zdarciu jednej zmurszałej warstwy także nie zwiększyło obciążenia konstrukcji dachu.

Ponadto na powódce spoczywał też ciężar wykazania wysokości szkody – za pomocą dowodu z opinii biegłego. Takiego wniosku dowodowego powódka tymczasem nie zgłosiła.

Z tych też względów powództwo oddalono.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 § 1 kpc.

Wyrok ten zaskarżyła powódka w części dotyczącej oddalenia kwoty 353.736,76 zł. Skarżąca zarzuciła:

-

poczynienie błędnych, sprzecznych z materiałem dowodowym ustaleń faktycznych,

-

naruszenie art. 233 § 1 kpc poprzez dowolną i wybiórczą ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego,

-

naruszenie art. 217 § 2 kpc poprzez odmowę przeprowadzenia dowodu z opinii instytutu naukowego,

-

naruszenia art. 286 kpc poprzez przeprowadzenie dowodu z ustnej opinii biegłego na rozprawie w dniu 22 lutego 2013 r. zamiast udzielenia ustnych wyjaśnień,

-

naruszenie art. 286 kpc poprzez nieudzielenie odpowiedzi na uwagi i pytania do opinii biegłego zgłoszonych przez stronę powodową w piśmie z dnia 23 listopada 2012 r.,

-

naruszenie art. 285 § 1 kpc poprzez przyznanie walorów dowodowych opinii biegłego J. R.,

-

naruszenie art. 479 ¹² § 1 kpc poprzez błędne zastosowanie i przyjęcie twierdzeń i dowodów powołanych w odpowiedzi na sprzeciw za sprekludowane

-

naruszenie art. 227 kpc poprzez błędne zastosowanie,

-

naruszenie art. 233 § 1 kpc poprzez odmowę przeprowadzenia dowodu z przesłuchania A. C.,

-

naruszenie art. 328 § 2 kpc poprzez wewnętrzną sprzeczność i niejasność uzasadnienia zaskarżonego wyroku,

-

naruszenie art. 471 kc w zw. z art. 675 § 1 kc przez błędne zastosowanie,

-

naruszenie przepisów zarządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 12 marca 1996 r. w sprawie dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia, wydzielanych przez materiały budowlane, urządzenia i elementy wyposażenia w pomieszczeniach przeznaczonych na pobyt ludzi poprzez błędne przyjęcie, że przepisy te nakazują usunięcie elementów nasączonych X.,

-

niezastosowanie art. 5 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. prawo budowlane,

-

naruszenie art. 20 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. prawo budowalne poprzez przyjęcie, że powódka ponosi odpowiedzialność za zakres i sposób przebudowy obiektu, a pozwana nie miała obowiązku dokonania oceny właściwości i dopuszczalności stosowanych materiałów budowlanych w istniejącym już obiekcie,

-

niezastosowanie obowiązującej w 1975 r. normy w zakresie ustalania obciążeń śniegiem tj. PN-70/(...) Obciążenia śniegiem.

Wskazując na te zarzuty skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa do kwoty 353.736,76 zł wraz z odsetkami od daty wytoczenia powództwa do dnia zapłaty i kosztami procesu za obie instancje, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o jej oddalenie i zasądzenie od powódki kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja powódki nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Apelacyjny podziela w pełni stanowisko Sądu I instancji i przyjmuje jego ustalenia faktyczne jako swoje własne.

Zarzuty podniesione w apelacji okazały się bezzasadne.

Przede wszystkim należy zauważyć, iż powódka w istocie powtarza te same zarzuty pod różnymi postaciami naruszeń prawa procesowego i materialnego.

Jeśli chodzi o zarzut naruszenia art. 233 § 1 kpc poprzez dowolną, a zarazem wybiórczą ocenę zgromadzonego materiału dowodowego to należy stwierdzić, że zarzut ten może być uzasadniony jedynie wtedy, gdy skarżący posługując się argumentami natury wyłącznie jurydycznej wykaże, iż sąd pierwszej instancji rażąco naruszył ustanowione w art. 233 § 1 kpc zasady oceny wiarygodności i mocy dowodów i że naruszenie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 kpc nie może natomiast polegać na zaprezentowaniu przez skarżącego stanu faktycznego, ustalonego przez niego na podstawie własnej oceny dowodów (por. orzeczenie Sądu najwyższego z dnia 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/00, OSNC, nr 10, poz. 189).

Jeżeli zaś wnioski wyprowadzone przez sąd orzekający z zebranego materiału dowodowego są logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, ocena tego sądu nie narusza przepisu art. 233 § 1 kpc i musi się ostać, choćby z materiału tego dawały się wysnuć również wnioski odmienne.

Tylko wówczas, gdy brakuje logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych związków przyczynowo-skutkowych, przeprowadzona przez sąd orzekający ocena dowodów może być skutecznie podważona /zob. wyrok Sądu najwyższego z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00, niepubl.).

W ocenie Sądu Apelacyjnego, kierując się wskazanymi wyżej zasadami, powódka nie podważyła skutecznie oceny dowodów dokonanej przez Sąd Okręgowy.

Nie ma bowiem znaczenia dla oceny wadliwości obiektu okoliczność, że jego część była dalej eksploatowana po kwietniu 2009 roku przez podnajemcę – firmę (...). Okoliczność ta nie determinuje wcale wniosku, że w chwili wydania obiektu pozwanej w oparciu o umowę najmu z 2006 r., znajdował się on w stanie należytym.

Jeśli chodzi o zeznania świadka Z. S., to Sąd Okręgowy ich nie pominął – jak zarzuca powódka w apelacji, lecz dał im wiarę, co wynika wprost z uzasadnienia sądu.

Sąd Okręgowy nie pominął również zeznań świadka L. E., jednakże do ustalenia wadliwości stanu obiektu na dzień rozpoczęcia i zakończenia umowy najmu konieczne były wiadomości specjalne, których nie można zastępować zeznaniami świadków. Ustalenia, że pozwany nie dociążył konstrukcji dachu poprzez kolejną warstwę papy jest o tyle prawidłowe, że wcześniej zdarł jedną zmurszałą warstwę papy. Biegły zaś jednoznacznie stwierdził, że nie wpłynęło to na obciążenie dachu.

Nie ma także znaczenia podnoszona przez powódkę okoliczność, że główny projektant projektu budowlanego nie miał zastrzeżeń do stanu konstrukcji. Okoliczność ta sama w sobie nie świadczy o tym, iż obiekt był zdatny do umówionego użytku w dacie jego wydania stronie pozwanej.

Podobnie jak podnoszona również okoliczność, że pozwany dociążył konstrukcję dachu urządzeniami klimatyzacyjnymi. Kwestię tę szczegółowo i przekonywująco wyjaśnił biegły sądowy w swej opinii jednoznacznie stwierdzając, iż nie miało to wpływu na przeciążenie konstrukcji dachu.

Nie ma też racji powódka argumentując, że okoliczność, iż pozwana wykonała prace, którą w istocie obciążały powódkę, świadczy o tym, że pozwana czuła się odpowiedzialna za zaistniałą sytuację.

Okoliczność ta bowiem o niczym nie przesądza. Bez znaczenia jest także okoliczność kiedy pozwana poinformowała powódkę o woni X., skoro bezsporne jest, że X. znajdował się w obiekcie już w dacie przekazania go pozwanej.

Nie mają także znaczenia, czy i kiedy stwierdzono woń X. i w jakich miejscach obiektu, skoro istotne dla rozstrzygnięcia sprawy jest jedynie to, że X. znajdował się w obiekcie w momencie przekazania go pozwanej.

Niezrozumiały i nielogiczny jest zarzut, że pozwany nie zastosował żadnych rozwiązań zapobiegających obecności X. w obiekcie, skoro nie wiedział o jego obecności.

Nie zasługują także na uwzględnienie zarzuty podważające ocenę opinii biegłego R..

Opinia biegłego podlegała ocenie – jak inne dowody – według art. 233 § 1 kpc, lecz kryteria oceny tego dowodu są szczególne, mianowicie poziom wiedzy biegłego, stanowczość wyrażanych w niej ocen, a także zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej /por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001, nr 4, poz. 64/. Specyfika oceny tego dowodu wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowania jest przez sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, w istocie tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia i wiedzy powszechnej. Opinia sporządzona w tej sprawie mieści się w tych kryteriach, odpowiada stanowczo na pytania sądu i zawiera szerokie uzasadnienie prezentowanego stanowiska.

Zasadnie więc Sąd Okręgowy uznał ją za wiarygodną i przydatną dla rozstrzygnięcia sprawy. Opinia biegłego wbrew zarzutom apelacji nie pozostaje w sprzeczności z materiałem dowodowym sprawy przyjętym za podstawę rozstrzygnięcia.

Powódka zaś jedynie doszukuje się jej sprzeczności ze stanem faktycznym ustalonym przez siebie, lecz oderwanym od dowodów i ustaleń Sądu I instancji.

Bezzasadny jest także zarzut naruszenia art. 217 § 2 kpc poprzez odmowę i to bez uzasadnienia, przeprowadzenia dowodu z opinii instytutu naukowego.

Po pierwsze, jak wskazano wyżej opinia sporządzona w sprawie jest na tyle kategoryczna i przekonywująca, że wystarczająco wyjaśnia zagadnienia wymagające wiadomości specjalnych.

W takiej sytuacji nie jest uzasadniony wniosek strony o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego, bądź instytutu naukowego.

Po drugie Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku uzasadnił dlaczego oddalił wniosek o dowód z opinii instytutu naukowego.

Po trzecie zaś, pełnomocnik powódki obecny na rozprawie w dniu 22.02.2013 r. nie zgłosił zastrzeżeń do protokołu w trybie art. 162 kpc (k.1569-1574), co zgodnie z utrwalonym orzecznictwem pozbawia stronę możliwości skutecznego zarzucania w apelacji uchybienia sądu (por. uchwałę SN z 27 października 2005 r., III CZP 55/05, wokanda 2005, nr 12, s.6).

Nie zasługuje także na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 286 kpc. Wbrew zarzutom apelującej, Sąd Okręgowy nie przeprowadził dowodu z ustnej opinii biegłego na rozprawie w dniu 22 lutego 2013 r., lecz dopuścił dowód z ustnego wyjaśnienia przez biegłego sporządzonej przez niego opinii pisemnej (k.1569), co w żaden sposób nie narusza art. 286 kpc.

Jeśli zaś chodzi o naruszenie art. 286 kpc poprzez nieudzielenie odpowiedzi na uwagi i pytania do opinii pisemnej zgłoszonych przez powódkę w piśmie z dnia 23.11.2012 r., to biegły udzielił odpowiedzi pisemnej (k.1555 – 1556). Za bezzasadny uznać należało także zarzut naruszenia art. 479 ¹² § 1 kpc, zresztą bliżej nie uzasadniony.

Dlatego za wystarczające uznać należy w tej mierze stanowisko Sądu I instancji szczegółowo wyjaśniające w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przyczyny oddalenia wniosków dowodowych powódki z powołaniem się na art. 479 ¹² § 1 kpc. Z kolei, za niezrozumiały uznać należało zarzut naruszenia art. 233 § 1 kpc poprzez odmowę przeprowadzenia dowodu z przesłuchania A. C.. Odmowa przesłuchania świadka w żaden sposób bowiem nie może naruszyć zasady swobodnej oceny dowodów, określonej w tym przepisie.

Wreszcie nie doszło do naruszenia art. 227 kpc poprzez przyjęcie, że nie jest istotna dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczność kiedy nastąpiło wydanie obiektu, gdyż istotne było tylko w jakim stanie się on wówczas znajdował.

Jeśli chodzi o zarzut wadliwego dokonania ustaleń faktycznych przez Sąd I instancji sprzecznie z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie to w istocie zarzut ten powiela zarzut naruszenia art. 233 § 1 kpc poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów.

Nie ma więc potrzeby powtórnego ustosunkowywania się do tożsamych w istocie zarzutów przedstawionych jedynie w odmiennej postaci.

Można jedynie stwierdzić, że skoro powódka nie zdołała skutecznie podważyć oceny dowodów dokonanej przez Sąd Okręgowy – o czym była mowa wcześniej – to ustalenia faktyczne kwestionowane przez powódkę w apelacji znajdują pełne potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym sprawy ocenionym z zachowaniem reguł z art. 233 § 1 kpc.

Nie zasługiwały także na uwzględnienie, przy prawidłowo ustalonym stanie faktycznym, zarzuty naruszenia prawa materialnego.

Prawidłowo Sąd pierwszej instancji rozpatrzył roszczenie powódki na podstawie art. 471 kc w zw z art. 675 kc.

Bezsporne było, że pozwana po zakończeniu umowy najmu pozostawiła obiekt w stanie wymagającym usunięcia elementów nasączonych X., oraz wymagającym wzmocnienia konstrukcji dachu.

Jednakże jak wynika z prawidłowych ustaleń Sądu orzekającego X. znajdował się obiekcie już w momencie przekazania go pozwanej, pomimo obowiązującego zakazu stosowania go już od czerwca 1996 r. Zatem stan obiektu z uwagi na obecność X. nie uległ pogorszeniu, skoro znajdował się on tam wcześniej.

Niewątpliwie to na powódce jako właścicielu obiektu ciążył obowiązek usunięcia elementów nasączonych X..

Jak słusznie tez podkreślił Sąd Okręgowy gdyby przyjąć, że powódka wcześniej nie miała obowiązku usunięcia X. bo nie wiedziała o jego obecności a jego woń była wyczuwalna, to nie można postawić pozwanej zarzutu braku zachowania należytej staranności w wykonywaniu prac związanych z usunięciem starego sufitu podwieszanego wraz z izolacją i zamontowaniu nowego sufitu.

Po pierwsze powódka znała zakres prac jakie zamierzała wykonać pozwana i nie zgłaszała żadnych zastrzeżeń.

Po drugie prace zostały wykonane prawidłowo i po ich wykonaniu powódka nie zgłaszała żadnych zastrzeżeń.

Po trzecie wreszcie skoro powódka twierdzi, że nie wiedziała o obecności X. na obiekcie, to tym samym, nie mogła poinformować pozwanej o tym, że zastosowany stary sufit konstrukcyjnie spełnia rolę hermetyzującą woń X..

Zatem nie ma podstaw do przypisania pozwanej braku należytej staranności przy wykonywaniu prac związanych z montażem nowego sufitu.

Zaś niezależnie od tego kiedy stwierdzono istnienie elementów nasączonych X., obowiązek ich usunięcia spoczywał na powódce jako właścicielu obiektu.

Jeśli natomiast chodzi o pozostawienie przez pozwana obiektu w stanie wymagającym wzmocnienia konstrukcji dachu, to z prawidłowych ustaleń Sądu Okręgowego wynika, że już w dacie zawarcia umowy najmu stan konstrukcji dachu wymagał podjęcia działań mających na celu wzmocnienia konstrukcji dachu.

Zatem potrzeba dokonania prac wzmacniających konstrukcję dachu istniała już w momencie zawarcia umowy najmu i bez wątpienia obowiązek wykonania tych prac obciążał powódkę jako wynajmującego.

Słusznie też uznał Sąd I instancji, że prace wykonywane przez pozwaną nie pogorszyły stanu dachu na obiekcie, a gdyby nawet tak uznać to skoro już w dacie zawarcia umowy najmu stan dachu wymagał robót naprawianych, które ostatecznie powódka wykonała po zwrocie przedmiotu najmu, to brak jest związku przyczynowego pomiędzy działaniem tymi robotami a działaniem pozwanej. Należy podkreślić, iż zarzuty naruszenia prawa materialnego powódka formułowała przy przyjęciu własnych ustaleń faktycznych, korzystnych dla siebie ale odmiennych od ustaleń Sądu I instancji.

Wreszcie, czego powódka w ogóle nie zwalcza w apelacji, jej roszczenia co do wysokości szkody nie zostały w żaden sposób wykazane. Pozwana już w sprzeciwie zakwestionowała wysokość szkody. Do jej ustalenia zaś niewątpliwie potrzeba wiadomości specjalnych a powódka nie złożyła wniosku dowodowego w tym kierunku.

W końcu za bezzasadny uznać także należało podniesiony zarzut naruszenia art. 328 § 2 kpc poprzez wewnętrzną sprzeczność i niejasność uzasadnienia zaskarżonego wyroku.

Po pierwsze, konstrukcja uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie pomija żadnego z elementów wymaganych tym przepisem. Odzwierciedla ono i ujawnia w dostatecznym stopniu tok procesu myślowego i decyzyjnego Sądu, którego wynikiem jest treść zaskarżonego wyroku.

Po drugie w orzecznictwie Sądu Najwyższego jednolicie przyjmuje się, że tylko wyjątkowo zarzut ten może być skuteczny, gdy stwierdzone braki uzasadnienia uniemożliwiają przeprowadzenie instancyjnej kontroli prawidłowości zastosowania prawa materialnego i procesowego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 października 2012 roku, I CSK 632/11, niepubl. albo wadliwości konstrukcyjne uniemożliwiają całkowicie dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania orzeczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 czerwca 2012 r. II PK 259/11, niepubl.).

Jak już wskazano wyżej, taka sytuacja nie zachodzi w rozpoznawanej sprawie.

Biorąc powyższe pod uwagę, skoro zarzuty podniesione w apelacji okazały się bezzasadne, apelacja podlegała oddaleniu w myśl art. 385 kpc.

Na podstawie zaś art. 98 kpc w zw. z art. 108 § 1 kpc zasądzono od powódki jako przegrywającej spór, zwrot kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Ewa Staniszewska Marek Górecki Małgorzata Mazurkiewicz-Talaga