Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 grudnia 2015 roku

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Magdalena Bystrzycka
Protokolant:	sekretarz sądowy A. K.

po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2015 roku w Lublinie na rozprawie

sprawy z powództwa T. M.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasadza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powódki T. M. kwotę 8.000,00 (osiem tysięcy 00/100) złotych z ustawowymi odsetkami od kwoty 3.500,00 (trzy tysiące pięćset 00/100) złotych od dnia 6 lutego 2014 r. do dnia zapłaty i od kwoty 4.500,00 (cztery tysiące pięćset 00/100) złotych od dnia 10 marca 2014 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałej części;

III.  zasadza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powódki T. M. kwotę 1.430,55 (tysiąc czterysta trzydzieści 55/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie) kwotę 125,00 (sto dwadzieścia pięć 00/100) złotych tytułem nieuiszczonej części opłaty od pozwu.

Sygn. akt I C 717/14

UZASADNIENIE

Pozwem 06 sierpnia 2014 roku powódka T. M., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika (radcę prawnego) wniosła o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 10.000,00 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi: dla kwoty 3.500,00 złotych od dnia 06 lutego 2014 roku do dnia zapłaty; dla kwoty 6.500,00 złotych od dnia 10 marca 2014 roku do dnia zapłaty. Nadto powódka wniosła o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 220,00 złotych tytułem zwrotu kosztów leczenia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 24 kwietnia 2014 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od udzielonych pełnomocnictw.

W uzasadnieniu pozwu powódka podała, że w dniu 05 listopada 2013 roku, w L. doszło do wypadku komunikacyjnego, w którym kierujący pojazdem marki V. o numerze rejestracyjnym (...) J. M. (1) nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu, doprowadzając do zderzenia z pojazdem marki M., którego pasażerką była powódka T. M.. Powódka doznała obrażeń ciała. Sprawca zdarzenia w chwili wypadku objęty był ochroną ubezpieczeniową z tytułu odpowiedzialności cywilnej w towarzystwie pozwanego. Powódka zgłosiła roszczenia odszkodowawcze pozwanemu za pośrednictwem pełnomocnika (...) sp. z o.o. w L.. W procesie likwidacji szkody pozwany przyznał na rzecz powódki kwotę 2.500,00 złotych tytułem zadośćuczynienia. Z uwagi na to, iż wypłacona dotychczas kwota zadośćuczynienia w opinii powódki jest zaniżona, zdecydowała się ona na dochodzenie swoich roszczeń na drodze postępowania sądowego.

W wyniku wypadku powódka doznała obrażeń ciała w postaci: skręcenia kręgosłupa szyjnego, stłuczenia kolana prawego oraz stłuczenia klatki piersiowej. Następstwem zdarzenia były również pourazowy zespół korzeniowy szyjny, neuralgia międzyżebrowa obustronna oraz pourazowe zaburzenia równowagi i zawroty głowy. Powódka została poddana specjalistycznemu leczeniu i rehabilitacji. Powódka poniosła koszty leczenia w wysokości 220,00 złotych.

Reasumując, wobec powyższych okoliczności, wielkość żądanego zadośćuczynienia uzasadnione jest stopniem doznanej przez powódkę krzywdy, bowiem celem zadośćuczynienia jest jej złagodzenie. Kryteria istotne przy ustalaniu „odpowiedniej” sumy zadośćuczynienia zostały wypracowane w doktrynie oraz orzecznictwie i należą do nich w szczególności: rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, czas trwania cierpień, wiek poszkodowanego, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, rokowania na przyszłość, stopień winy sprawcy, konsekwencje w życiu osobistym, społecznym, zawodowym. W wyniku wypadku powódka doznała poważnego obrażenia ciała, a zatem dobrem prawnym naruszonym było zdrowie ludzkie pojmowane jako „pewien optymalny z punktu widzenia procesów życiowych stan organizmu danej osoby zarówno w aspekcie funkcji fizjologicznych, jak i psychicznych (orzeczenie TK z 28 maja 1997 r., K26/96, OTK 1997/2/19). Nie ulega wątpliwości, że zdrowie ludzkie jest dobrem niezwykle cennym, o czym świadczy chociażby objęcie tego dobra konstytucyjną ochroną. Jak stwierdził Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wskazanego orzeczenia „ochrona życia ludzkiego nie może być rozumiana wyłącznie jako ochrona minimum funkcji biologicznych niezbędnych do egzystencji, ale jako gwarancja prawidłowego rozwoju, a także uzyskania i zachowania normalnej kondycji psychofizycznej właściwej dla danego etapu życia.”

Doznane przez powódkę obrażenia ciała skutkowały dolegliwościami natury fizycznej, bólem, jak również cierpieniem psychicznym. Wypadek spowodował szereg różnego rodzaju negatywnych konsekwencji w życiu powódki, zaburzając jej funkcjonowanie. Porównując swoją jakość życia przed wypadkiem i po wypadku, powódka doszła do wniosku, że przyznana jej kwota zadośćuczynienia w wymiarze 2.500,00 złotych nie zrekompensowała doznanej krzywdy w całości. W związku z powyższym zasadnym pozostało jej żądanie uzupełnienia go o kwotę, co najmniej 10.000,00 złotych. Jednocześnie powódka zastrzegła, że ostateczna wysokość roszczenia zostanie określona po przeprowadzeniu postępowania dowodowego w sprawie, w szczególności uzyskaniu opinii biegłych, bowiem dopiero wtedy możliwa będzie całościowa ocena stanu zdrowia strony powodowej i rokowań na przyszłość. Jeśli chodzi o koszty leczenia to w opinii powódki winny być uwzględniane wszelkie koszty, które biorąc pod uwagę aktualny stan wiedzy medycznej, dają realne szansę na poprawę stanu zdrowia poszkodowanego, a nie tylko koszty uwzględniane np. w ramach powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego.

Powódka roszczenie w przedmiocie odsetek uzasadniła brzmieniem art. 481 § l k.c. i art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którymi odsetki dla kwoty zadośćuczynienia i kosztów leczenia liczone są od dnia następującego po 37-mym dniu od zgłoszenia roszczenia pozwanemu, uwzględniając termin ustawowy na likwidację szkody oraz 7 dni na doręczenie pozwanemu korespondencji (pozew – k. 2 – 6; pełnomocnictwo procesowe – k. 10).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczy, wydanym dnia 05 listopada 2014 roku w sprawie sygn. akt I Nc 635/14 Sąd nakazał pozwanemu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W., aby zapłacił powódce T. M. kwotę 10.220 złotych wraz z ustawowymi odsetkami w wysokości 13 % w stosunku rocznym liczonymi od kwoty 3.500 złotych, od dnia 06 lutego 2014 roku do dnia zapłaty, od kwoty 6.500 złotych, od dnia 10 marca 2014 roku do dnia zapłaty i od kwoty 220 złotych, od dnia 24 kwietnia 2014 roku do dnia zapłaty, z zastrzeżeniem możliwości zmiany stopy procentowej ustawowych odsetek oraz kwotę 2.562 złote, tytułem zwrotu kosztów postępowania, w terminie dwóch tygodni licząc od daty doręczenia niniejszego nakazu zapłaty albo wniósł w tym terminie do tutejszego Sądu sprzeciw (nakaz zapłaty – k. 76).

W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty, złożonym dnia 04 grudnia 2014 roku pozwany (...) S.A. z siedzibą w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika (adwokata), wniósł o uchylenie w całości nakazu zapłaty wydanego w niniejszej sprawie w dniu 05 listopada 2014 roku, oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, w tym kwoty 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu złożonego sprzeciwu pozwany podał, że nie zgadza się z twierdzeniem powódki jakoby wypłacona kwota 2.500 złotych tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w związku z wypadkiem z dnia 5 listopada 2013 roku była kwotą zaniżoną. Ponadto pozwany wskazał, że nie znajduje uzasadnienia do wypłaty na rzecz powódki kwoty 220 złotych tytułem zwrotu kosztów leczenia. Tym samym pozwany podtrzymał stanowisko zajęte w toku postępowania likwidacyjnego. Zdaniem strony pozwanej żądana przez powódkę kwota 10.000 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę została znacznie zawyżona. Zgodnie z przepisami art. 445 § l kodeksu cywilnego osobie poszkodowanej, która doznała uszkodzenia ciała przysługuje zadośćuczynienie za doznana krzywdę w formie jednorazowego świadczenia pieniężnego. Biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, a więc czas leczenia, konieczność hospitalizacji, wiek osoby poszkodowanej, wpływ doznanych urazów na dalsze życie poszkodowanego, konieczność podjęcia przez niego rehabilitacji, nasilenie cierpień, rodzaj i zakres obrażeń fizycznych i psychicznych – przyznana przez pozwanego ubezpieczyciela kwota 2.500 złotych jest całkowicie zasadna i odpowiada zasadzie sprawiedliwego i słusznego zadośćuczynienia. Powyższą kwotę pozwany ustalił w oparciu o przedłożoną przez powódkę dokumentację medyczną oraz z uwzględnieniem opinii lekarza orzecznika. Zdaniem pozwanego, przyznana przez ubezpieczyciela kwota przedstawia ekonomicznie odczuwalną wartość i nie można przyjąć, iż stanowi ona jedynie zapłatę symboliczną. Kwota ta bowiem, została przyznana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Ustalając kwotę zadośćuczynienia pozwany wskazał, że wziął pod uwagę nie tylko istniejące w danej chwili cierpienia, ale także wszelkie dające się przewidzieć negatywne konsekwencje, jakie uszkodzenie ciała na skutek wypadku może spowodować w przyszłości. Przyznanie powódce żądanej pozwem kwoty stanowiłoby wartość nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy.

Zdaniem pozwanego powódka po zdarzeniu znajdowała się w stanie ogólnym dobrym i nie zachodziła potrzeba jej hospitalizowania. W treści pozwu powódka jako następstwa wypadku wymienia również pourazowy zespół korzeniowy szyjny, neuralgię międzyżebrową obustronną oraz pourazowe zaburzenia równowagi i zawroty głowy. Przedstawione przez powódkę zaświadczenia lekarza specjalisty wskazujące na powyższe obrażenia nie zawierają dat ich wystawienia, a zatem zachodzi uzasadniona wątpliwość, co do ich aktualności. Ponadto wynik badania radiologicznego powódki potwierdził, iż struktury kostne kręgosłupa szyjnego nie posiadają uchwytnych zmian pourazowych oraz stwierdził u powódki odmianę rozwojową w postaci częściowego zrostu wyrostków kolczystych C3-C4. Co więcej w oparciu o dokumentację medyczną w postaci zaświadczeń z Wojewódzkiego Szpitala (...) w L. należy przyjąć, że powódka doznała powierzchownego urazu klatki piersiowej. Na wpływ przyznanego przez pozwanego zadośćuczynienia wpływ miał również fakt, iż jak wynika z karty informacyjnej z dn. 15 stycznia 2014 roku u powódki po przeprowadzonych badaniach specjalistycznych stwierdzono przewlekły zespół bólowy kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo - krzyżowego w następstwie zmian zwyrodnieniowo – wytwórczych z dyskopatią na poziomie C4/C5, L5/S1 oraz obustronną koksartrozę, która również jest chorobą zwyrodnieniową. W ocenie pozwanego nie można wykluczyć, iż na rozmiar doznanych przez powódkę obrażeń duży wpływ miała przebyta wcześniej choroba. Ponadto niewątpliwie zmiany te, niepozostąjące w związku z wypadkiem, mają wpływ na samopoczucie powódki. Powyższe okoliczności, w tym także stwierdzenie lekarza orzecznika, iż stłuczenie klatki piersiowej powódki nie wiąże się z zaistnieniem trwałych następstw w stanie zdrowia, uzasadniały przyjęcie, że powódka w wyniku wypadku doznała 2,5 % uszczerbku na zdrowiu.

Odnosząc się do kwestii odsetek pełnomocnik wskazuje, że zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w orzeczeniu z dn. 30 października 2008 r. (sygn. akt IV CK 130/02) w razie ustalania wysokości zadośćuczynienia według stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy uzasadnionym jest dokonanie naliczania odsetek dopiero od chwili wyrokowania.

W ocenie strony pozwanej roszczenie o zwrot kwoty 220 złotych tytułem kosztów leczenia, nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem powódka w jego uzasadnieniu przedstawiła jedynie rachunek z dnia 03 marca 2014 roku ze specjalistycznej praktyki neurologicznej wskazujący na wykonanie nieokreślonej „usługi medycznej”.

Pozwany wskazał, że powódka nie dołączyła stosownej dokumentacji potwierdzającej odbycie konsultacji, a zatem, jego zdaniem, powyższe nie pozostaje w związku przyczynowym z wypadkiem z dnia 05 listopada 2013 roku. Powódka nie wykazała także niemożności podjęcia leczenia w ramach publicznej służby zdrowia. W sytuacji, gdy poszkodowanemu przysługuje prawo do świadczeń z opieki zdrowotnej z mocy ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r., nr 164, póz. 1027 z p. zn. zm., poszkodowany powinien z nich skorzystać. Zgodnie bowiem z treścią art. 15 ust. l w/w ustawy, świadczeniobiorcy mają, na zasadach określonych w ustawie, prawo do świadczeń opieki zdrowotnej, których celem jest zachowanie zdrowia, zapobieganie chorobom i urazom, wczesne wykrywanie chorób, leczenie, pielęgnacja oraz zapobieganie niepełnosprawności i jej ograniczanie. Zakres świadczeń określa ust. 2 przywołanego artykułu, zgodnie z którym, świadczeniobiorcy przysługują gwarantowane świadczenia z zakresu m.in. podstawowej opieki zdrowotnej, ambulatoryjnej opieki specjalistycznej oraz rehabilitacji leczniczej. Rozmiar obowiązku pokrycia przez zobowiązanego „wszelkich kosztów wynikłych w związku z uszkodzeniem ciała lub wywołaniem rozstroju zdrowia” został w orzecznictwie Sądu Najwyższego ograniczony wymaganiem, aby żądanie było konieczne i celowe. W toku postępowania likwidacyjnego w niniejszej sprawie powódka poprzez dołączoną dokumentację nie wykazała, że zostały przez niego wykorzystane wszelkie możliwości odbycia wizyt oraz wykonania badań w ramach usług finansowanych przez Narodowy Fundusz Zdrowia, a zatem, że celowe było korzystanie z prywatnej praktyki lekarskiej. Zrealizowane przez powódkę świadczenia medyczne oferowane przez placówki prywatne mieszczą się w ramach usług finansowanych przez NFZ, a więc zdaniem pozwanego brak jest uzasadnienia dla podjęcia przez powódkę leczenia wyłącznie w przychodni niepublicznej (sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 83 – 85).

W odpowiedzi na sprzeciw, złożonej w dniu 30 grudnia 2014 roku, powódka podtrzymała w całości twierdzenia i wnioski zawarte w pozwie z dnia 30 lipca 2014 roku, zaś w uzasadnieniu pisma ponownie zawarła opis doznanych obrażeń oraz ich wpływ na jej życie po zdarzeniu (odpowiedź na sprzeciw – k. 112 – 114).

W dniu 16 września 2015 roku powódka złożyła pismo procesowe modyfikujące żądanie pozwu. W jego treści wniosła o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki tytułem zadośćuczynienia kwotę 12.500 złotych wraz z ustawowymi odsetkami:

1.  Dla kwoty 3.500 złotych, liczonymi od dnia 06 lutego 2014 roku, do dnia zapłaty;

2.  Dla kwoty 6.500 złotych liczonymi od dnia 10 marca 2014 roku, do dnia zapłaty;

3.  Dla kwoty 2.500 złotych liczonymi od dnia rozszerzenia powództwa, do dnia zapłaty.

W pozostałym zakresie powódka podtrzymała powództwo w całości. Uzasadniając swoje stanowisko powódka podała, że na datę złożenia pisma zgłasza występowanie dolegliwości bólowych kręgosłupa szyjnego, cierpnięcie rąk, ból ramion oraz zaburzenie snu. W opinii powódki doznane przez nią, w wyniku wypadku urazy są znacznie dotkliwsze niż wskazywał to w toku postępowania likwidacyjnego pozwany. Mając na względzie wymiar uszczerbku na zdrowiu w wysokości 7 %, ból, cierpienie, jakie odczuwała powódka, długotrwałość leczenia i wszelkie ograniczenia wynikające z doznanych urazów w związku z wypadkiem z dnia 05 listopada 2013 roku, w opinii powódki, uzasadniony jest wniosek strony powodowej o rozszerzenie powództwa, co do pkt 1, tj. do kwoty 12.500 złotych tytułem zadośćuczynienia (pismo procesowe powódki – k. 220 – 221).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 05 listopada 2013 roku, około godziny 08:41, w L. na skrzyżowaniu Al. (...) z ul. (...) kierujący pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...), opuszczając skrzyżowanie niezachował należytej ostrożności podczas zjeżdżania ze skrzyżowania i doprowadził do wymuszenia pierwszeństwa na prawidłowo jadącym Aleją (...) samochodzie marki M. (...) o nr rej. (...), kierowanym przez J. M. (2). Wezwany na miejsce zdarzenia patrol policji winnym spowodowania kolizji uznał J. M. (1) i ukarał go mandatem karnym. W dniu zdarzenia pojazd marki V. (...) posiadał polisę odpowiedzialności cywilnej kierujących pojazdami (...), wykupioną w (...) S.A. z siedzibą w W. (bezsporne – notatka informacyjna o zaistniałej kolizji K-103281/13 – k. 56; dokumentacja likwidacji szkody G. – k. 147 - 150).

Znajdująca się z pojeździe marki M. pasażerka T. M., z miejsca zdarzenia została odwieziona karetką pogotowia do (...) Publicznego Szpitala (...) w L., gdzie została przyjęta w trybie nagłym przez Szpitalny Oddział Ratunkowy. Z przeprowadzonego na powyższym oddziale badania wynika, że poszkodowana po przyjęciu skarżyła się na ból kręgosłupa, klatki piersiowej oraz prawego kolana. Po wykonaniu podstawowych badań, T. M. wypisano do domu z zaleceniem wizyty w poradni ortopedycznej oraz wskazano jej, jakie leki powinna przyjmować. Z uwagi na odczuwany ból w gardle i klatce piersiowej, T. M. w dniu 11 listopada 2013 roku zgłosiła się na Izbę Przyjęć Okręgowego Szpitala (...) Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w L. z powodu trudności z oddychaniem, bólu w klatce piersiowej z promieniowaniem do okolicy międzyłopatkowej. Po przeprowadzeniu badań, została wypisana do domu z zaleceniem przyjmowania leków przeciwbólowych oraz kontroli w poradni ortopedycznej. W związku z rozpoznanym stłuczeniem kręgosłupa szyjnego w wypadku komunikacyjnym, oraz odczuwanym bólem, w Przychodni (...) w/w szpitala, w dniu 20 stycznia 2014 roku wystawiono T. M. skierowanie na zabiegi rehabilitacyjne, jako działania przeciwbólwe (karta informacyjna (...) 4 – k. 173 – 174; karta informacyjna ze Szpitala (...) – k. 31 – 31 verte, 158; skierowania na zabiegi rehabilitacyjne – k. 19 – 20).

W okresie pomiędzy 18 listopada 2013 roku, a 24 lutego 2014 roku T. M. korzystała z Poradni (...) Ogólnej w Wojewódzkiej Przychodni (...) Zakładu Opieki Zdrowotnej w L.. Podczas tych wizyt kontrolnych, T. M. zgłaszała dolegliwości związane z powierzchownym urazem klatki piersiowej, spowodowany stłuczeniem, na co ordynowano jej leki przeciwbólowe. Jak wynika z wydanego poszkodowanej w dniu 24 lutego 2014 roku zaświadczenia lekarskiego, jej leczenie w w/w poradni zostało zakończone (karty wizyt w poradni – k. 167 – 169 verte; zaświadczenie lekarskie – k. 19).

Podczas badania komputerowej tomografii mózgowia, jakie wykonano u T. M. w dniu 06 grudnia 2013 roku w Poradni Neurologicznej Zakładu (...). M. K. Samodzielnego Publicznego ZOZ w L., stwierdzono u poszkodowanej mózgowie w KT bez zmian pourazowych, nie stwierdzono wynaczynienia krwi w obrębie mózgoczaszki, jak również nie stwierdzono cech destrukcji w kościach czaszki. W dniu 15 stycznia 2014 roku T. M. zgłosiła się na Oddział Rehabilitacyjny Dzienny w/w Szpitala (...) przeprowadzeniu badań, stwierdzono u niej przewlekły zespół bólowy kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo – krzyżowego w następstwie zmian zwyrodnieniowo – wytwórczych z dyskopatią na poziomie C4/C5, L5/S1, obustronną koksartrozę, niewydolność bólową kolana prawego, stan po stłuczeniu kolana prawego, a także przebyte ogólne potłuczenie wielonarządowe w następstwie wypadku komunikacyjnego w dniu 05 listopada 2013 roku, niedoczynność tarczycy, nadciśnienie tętnicze oraz chorobę wrzodową w wywiadzie. U T. M. zastosowano ćwiczenia czynne wolne, ćwiczenia czynne wolne z oporem, ćwiczenia izometryczne, masaż klasyczny – częściowy, naświetlanie promieniami IR – miejscowe oraz krioterapię miejscową ciekłym azotem. Przy wypisie zalecono pacjentce kontynuację ćwiczeń wyuczonych w oddziale oraz kontrolę w poradni rehabilitacyjnej (badanie KT – k. 27; karta informacyjna ze szpitala – k. 157).

Z uwagi na to, że pojazd sprawcy kolizji w dniu zdarzenia był ubezpieczony w (...) S.A. z siedzibą w W., J. M. (2) w dniu 08 listopada 2013 roku złożył u w/w ubezpieczyciela oświadczenie o zaistniałej szkodzie komunikacyjnej OC. W treści zgłoszenia J. M. (2) opisał przebieg zdarzenia oraz wskazał numer swojego rachunku bankowego, na który miało zostać przelane odszkodowanie (zgłoszenie szkody – k. 145 – 146).

Działające w imieniu T. M., (...) Sp. Z o.o. z siedzibą w L., w oparciu o zgłoszenie z dnia 17 grudnia 2013 roku, w dniu 02 stycznia 2014 roku, złożyła w (...) S.A. z siedzibą w W. zgłoszenie szkody na osobie z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. W treści zgłoszenia (...) Sp. Z o.o. z siedzibą w L. wniosła o wszczęcie postępowania likwidacyjnego w sprawie wypadku komunikacyjnego 05 listopada 2013 roku oraz przyznanie kwoty 6.000 złotych tytułem zadośćuczynienia. Ponadto, zgłaszająca opisała przebieg zdarzenia, doznane w jego wyniku urazy, stan zdrowia poszkodowanej po wypadku oraz wydatki poniesione w związku z leczeniem (zgłoszenie szkody – k. 124 – 129).

(...) S.A. z siedzibą w W. przyjęła oba powyższe zgłoszenia i wszczęła postępowanie likwidacyjne pod numerem (...) (zgłoszenia szkody – k. 130 – 135).

W dniu 19 marca 2014 roku (...) sp. z o.o. złożyła do ubezpieczyciela pismo zatytułowane „Dodatkowe roszczenia”, w którym wniosła o przyznanie T. M. kosztów leczenia w kwocie 220.00 złotych, wynikających z rachunku nr (...), wystawionego w dniu 03 marca 2014 roku przez lekarza (...) prowadzącego specjalistyczną praktykę neurologiczną (na wezwania) w L., z tytułu wykonanej usługi medycznej (dodatkowe roszczenie – k. 50 – 51, 165; rachunek nr (...) – k. 13).

W toku prowadzonego postępowania likwidacyjnego, działający na zlecenie ubezpieczyciela konsultant medyczny S. K. stwierdził u T. M. skręcenie kręgosłupa szyjnego, stłuczenie klatki piersiowej, kończyn prawych bez trwałych następstw. Nadto, konsultant w oparciu o pkt 94a tabeli ZUS, stwierdził u poszkodowanej zmiany zwyrodnieniowe, wobec czego stwierdził u niej uszczerbek na zdrowiu w wymiarze 2,5 %. Pismem z dnia 27 marca 2014 roku, ubezpieczyciel poinformował zgłaszającą (...) Sp. Z o.o. z siedzibą w L. o przyznaniu T. M. zadośćuczynienia w wysokości 500 złotych. Kolejną decyzją, z dnia 04 kwietnia 2014 roku ubezpieczyciel powiadomił zgłaszającą o przyznaniu poszkodowanej zadośćuczynienia w wysokości 2.500 złotych, z uwzględnieniem wcześniejszej wypłaty kwoty 500 złotych. Uzasadniając powyższą decyzję ubezpieczyciel podał, iż nie uznał rachunku nr (...) z dnia 03 marca 2014 roku, z uwagi na brak dokumentacji medycznej potwierdzającej odbytą wizytę, a także nie wykazano, że zostały wykorzystane wszelkie możliwości odbycia przez poszkodowaną leczenia w ramach usług finansowanych przez NFZ (decyzje – k. 48, 136, 137; opinia medyczna S. K. – k. 49).

W dniu 10 kwietnia 2014 roku reprezentująca poszkodowaną spółka (...) złożyła odwołanie od decyzji z dnia 04 kwietnia 2014 roku, w treści którego podtrzymała żądanie wypłaty kwoty 20.000 złotych na rzecz T. M., tytułem zadośćuczynienia, w związku z ujawnieniem się następstw po doznanych obrażeniach. Równocześnie, zgłaszająca zaproponowała ubezpieczycielowi zawarcie ugody na kwotę 19.000 złotych (odwołanie – k. 46 – 47; 138 – 139).

W odpowiedzi na powyższe, ubezpieczyciel pismem z dnia 23 kwietnia 2014 roku poinformował (...) sp. z o.o., iż w jego ocenie złożona propozycja ugody jest mocno wygórowana, nie znajduje uzasadnienia w zgromadzonej dokumentacji. Ponadto, ubezpieczyciel zaproponował dopłatę kwoty 2.000 złotych, jako formę odszkodowania (pismo ubezpieczyciela z 23.04.2014 r. – k. 140 – 141).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie okoliczności bezspornych w sprawie oraz przyznanych przez strony, a także całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, tj. powołanych powyżej dowodów z dokumentów, akt szkody ubezpieczyciela nr (...) oraz dowodu z przesłuchania w charakterze stron powódki T. M. (k. 218 verte).

Dokumenty prywatne i urzędowe, w szczególności karty załączonych przez pozwanego akt szkody na podstawie, których Sąd ustalił stan faktyczny w sprawie są zgodne z okolicznościami przyznanymi przez strony. Tworzą jasny i spójny obraz przedmiotowej sprawy w zakresie stosunku prawnego łączącego strony, roszczeń powódki w stosunku do pozwanego z tytułu odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń z tytułu zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej oraz przebiegu postępowania dotyczącego likwidacji szkody. Dokumenty prywatne nie budzą wątpliwości, co do swej autentyczności czy wiarygodności i nie były kwestionowane przez strony.

Sąd obdarzył wiarygodnością zeznania złożone przez powódkę przesłuchaną w charakterze strony w trybie art. 299 k.p.c. Sąd uznał za wiarygodne jej zeznania na okoliczność przebiegu wypadku, zakresu cierpień fizycznych i psychicznych po wypadku, stanu zdrowia po wypadku i w chwili obecnej, przebiegu procesu i rehabilitacji, kosztów leczenia i rehabilitacji oraz skutków wypadku w życiu powódki.

Podobnie Sąd ocenił zeznania świadka J. M. (2) (k. 185 verte – 186), mając na uwadze to, iż świadek jest mężem powódki, zatem osobą pośrednio żywo zainteresowaną korzystnym dla powódki rozstrzygnięciem.

Postanowieniem z dnia 16 marca 2015 roku Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych z listy Sądu Okręgowego w Lublinie z zakresu neurologii w osobie A. S. i z zakresu ortopedii w osobie J. S., którym zlecono wydanie opinii na podstawie całości akt sprawy i badania powódki na okoliczności jak w pozwie (postanowienie – k. 186).

Przystępując do oceny opinii biegłych (k. 190 – 194; 197 – 200), należy zwrócić uwagę na fakt, że kontrola ich zawartości merytorycznej przez Sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, ogranicza się do zgodności treści i wniosków opinii z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Odwołanie się przez sąd do tych kryteriów oceny stanowi, więc wystarczające i należyte uzasadnienie oceny opinii biegłego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2005 roku, II CK 572/04, LEX nr 151656).

W świetle przywołanych kryteriów opinie biegłych sądowego należało ocenić jako spójne i logiczne oraz oparte na fachowej wiedzy obojga biegłych. Przy czym wiarygodność i autentyczność obu opinii nie była w ogóle kwestionowana w toku postępowania dowodowego przez strony postępowania, zaś ich rzetelność nie została skutecznie podważona przez pozwanego. Stąd nie było podstaw, aby odmówić opinii biegłej waloru wiarygodności.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

W rozpoznawanej sprawie poza sporem pozostawały okoliczności faktyczne zdarzenia z dnia 05 listopada 2013 roku, w tym wina kierującego pojazdem marki V. (...) nr rej. (...), za spowodowanie kolizji drogowej, w wyniku której, powódka doznała urazu kręgosłupa szyjnego. Bezsporna była również zasada odpowiedzialności pozwanego, u którego ubezpieczony był samochód sprawcy zdarzenia w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Pozwany kwestionował jedynie rozmiar krzywdy doznanej przez powoda w związku ze zdarzeniem, a co za tym idzie spór był tylko, co do wysokości należnego powodowi zadośćuczynienia.

Zgodnie z art. 822 § 1 i 4 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Natomiast zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 roku, Nr 124, poz. 1152) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Zgodnie zaś z art. 35 tej ustawy ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu.

Z wykładni przytoczonych norm należy zatem wywieść wniosek, iż ubezpieczyciel odpowiada w takich samych granicach, w jakich odpowiadałby sprawca szkody.

W niniejszej sprawie powstanie odpowiedzialności odszkodowawczej uzależnione było od zaistnienia zdarzenia wywołującego szkodę, za które uznać należało kolizję pojazdów: samochodu marki V. nr rej. (...), który doprowadził do uderzenia w samochód marki M. (...) nr rej. (...), w którym podróżowała powódka.

Odpowiedzialność pozwanego zakładu ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu prowadzonego przez sprawcę wypadku również nie była kwestionowana, co do zasady. Wyrazem tego jest zapłata części świadczenia przed wytoczeniem powództwa, w łącznej kwocie 4.668,12 zł tytułem zadośćuczynienia, tj. w wysokości uznanej przez ubezpieczyciela za wystarczającą do zaspokojenia usprawiedliwionych roszczeń powoda.

Wobec faktu, że do powstania szkody doszło na skutek zderzenia (kolizji) pojazdów, podstawę prawną roszczenia o zapłatę stanowią przepisy Kodeksu cywilnego normujące odpowiedzialność samodzielnych posiadaczy pojazdów wprawianych w ruch za pomocą sił przyrody, a więc art. 436 § 1 k.c. w związku z art. 435 § 1 k.c. oraz art.436 § 2 k.c. i art. 415 k.c.

Zgodnie z treścią art. 435 § 1 k.c., prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch z pomocą sił przyrody (pary, gazu, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Z kolei według art. 436 §1 k.c. odpowiedzialność przewidzianą w artykule poprzedzającym ponosi również samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody. Jednakże, gdy posiadacz samoistny oddał środek komunikacji w posiadanie zależne, odpowiedzialność ponosi posiadacz zależny. Z kolei art. 436 § 2 k.c. przewiduje ograniczenie tej odpowiedzialności, przez powrót do zasad ogólnych. Zgodnie z tym ostatnim przepisem, w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych.

Odpowiedzialność na zasadach ogólnych polega na oparciu jej na zasadzie winy, nie zaś ryzyka, na podstawie art. 415 k.c. W konsekwencji podstawą odpowiedzialności samoistnych posiadaczy środków komunikacji biorących udział w zderzeniu jest wyrażona w art. 415 k.c. zasada winy. W myśl powołanego przepisu, kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Wina sprawcy kolizji była niewątpliwa, a nadto nie była kwestionowana, ani na etapie postępowania likwidacyjnego, ani w toku rozprawy w niniejszej sprawie. Kwestia ta nie wymaga zatem szerszego omówienia.

W prawie polskim obowiązuje zasada pełnego odszkodowania, usankcjonowana w art. 361 § 2 k.c. Zgodnie z tą zasadą pozwany winien naprawieniem szkody objąć wszelkie straty, które poszkodowany poniósł na skutek zaistnienia zdarzenia wywołującego szkodę.

W rozpoznawanej sprawie sporny był zakres szkody (krzywdy) doznanej przez powódkę na skutek zdarzenia z dnia 05 listopada 2013 roku, a w konsekwencji – wysokość należnego powódce dodatkowego zadośćuczynienia za doznaną wskutek kolizji krzywdę i odczuwane cierpienie.

Naprawienie szkody niemajątkowej w postaci zasądzenia zadośćuczynienia może nastąpić tylko w wypadkach określonych w ustawie. Prawną podstawę zasądzenia zadośćuczynienia w przedmiotowej sprawie stanowią przepisy art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c.

Stosownie do treści przepisu art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Natomiast w myśl przepisu art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Zadośćuczynienie winno być zatem „odpowiednie”. Użycie w przepisie pojęcia o niedookreślonym charakterze powoduje, iż przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, jako „odpowiedniego”, Sąd korzysta z daleko idącej swobody.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy stwierdzić należy, iż skutkiem zderzenia pojazdów było powstanie szkody niemajątkowej przejawiającej się w cierpieniach fizycznych i psychicznych doznanych przez T. M..

Rozmiar powstałej szkody był, w ocenie Sądu, wyższy aniżeli przyjęty w toku postępowania likwidacyjnego, a przyznane powódce z tego tytułu świadczenie w wysokości 2.500 złotych nie spełniło kompensacyjnego charakteru zadośćuczynienia pieniężnego.

W pierwszej kolejności wskazać należy na uszczerbek na zdrowiu u powódki ustalony w toku postępowania likwidacyjnego przez konsultanta medycznego, w wymiarze 2,5 %. Ponadto, wskazać należy na opinie biegłych sądowych – lekarza neurologa – A. S., z dnia 05 czerwca 2015 roku, oraz lekarza chirurga J. S., z dnia 30 czerwca 2015 roku, którzy stwierdzili, że T. M. na skutek kolizji z dnia 05 czerwca 2014 roku nie doznała urazu centralnego układu nerwowego, nie wymagała długotrwałego leczenia, a doznany przez nią uszczerbek na zdrowiu wynosi – odpowiednio – 3 i 4 % (opinie – k. 197 – 200, 190 – 194).

Podkreślenia wymaga, że ustalenie stopnia i zaawansowania chorób oraz ocena ich wpływu na stan czynnościowy organizmu wymaga wiadomości specjalnych, a zatem, okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych (art. 278 k.p.c.). Albowiem to opinia biegłych ma na celu ułatwienie Sądowi należytą ocenę zebranego materiału dowodowego wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 07 listopada 2000 roku w sprawie sygn. akt I CKN 1170/98, OSNC 2001/4/64).

Z tych względów w ocenie Sądu Rejonowego ustalenia obojga biegłych należało uwzględnić przy ocenie rozmiaru krzywdy doznanej przez powódkę, a będącej wynikiem kolizji drogowej z dnia 05 listopada 2013 roku.

Zauważenia przy tym wymaga, iż przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania, do ustalania procentowego uszczerbku na zdrowiu, nie mają bezpośredniego zastosowania do określania przez Sąd o zasadzie i wysokości zadośćuczynienia w związku z odpowiedzialnością ubezpieczyciela z tytułu umów ubezpieczeniowych. Określając o zasadzie i wysokości zadośćuczynienia przeznaczonego dla poszkodowanego, bierze się bowiem, pod uwagę wszystkie okoliczności sprawy, a w szczególności zakres i trwałość doznanych cierpień fizycznych i krzywd na tle psychologicznym. Procentowy uszczerbek na zdrowiu może mieć tutaj walor wyłącznie pomocniczy, a nie decydujący, jak w przypadku określania wysokości jednorazowego odszkodowania na podstawie przepisów wskazanego rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku.

Kryteria, którymi winien kierować się Sąd przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia zostały wskazane w judykaturze.

Sąd Rejonowy w pełni podziela utrwalone stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 28 września 2001 roku (sygn. III CKN 427/00 LEX nr 52766), że zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny. W związku z powyższym jego wysokość ma przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość, a jednocześnie nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy.

Pojęcie krzywdy mieści wszelkie ujemne następstwa uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, zarówno w sferze cierpień fizycznych jak i psychicznych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lipca 2000 roku, II CKN 1119/98, LEX nr 50884).

Zgodnie z ugruntowanym w piśmiennictwie i orzecznictwie poglądem ze względu na niewymierny charakter krzywdy, oceniając jej rozmiar, należy wziąć pod uwagę całokształt okoliczności sprawy, w tym: czas trwania i stopień intensywności cierpień fizycznych i psychicznych, nieodwracalność skutków urazu (kalectwo, oszpecenie), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, wiek poszkodowanego, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiową, postawę sprawcy i inne czynniki podobnej natury (wyrok Sądu Najwyższego dnia 18 kwietnia 2002 roku, II CKN 605/00, niepubl.).

Odpowiedniość kwoty zadośćuczynienia, o której stanowi art. 445 § 1 k.c., ma służyć złagodzeniu doznanej krzywdy, a jednocześnie nie być źródłem wzbogacenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 lutego 2000 roku, III CKN 582/98, LEX nr 52776).

Na wysokość zasadzonego na rzecz powoda zadośćuczynienia miały wpływ zarówno procentowy długotrwały uszczerbek na zdrowiu, rozmiar cierpień fizycznych i psychicznych związanych z obrażeniami po wypadku i ich uciążliwym leczeniem, a także dyskomfort psychiczny związany z niewątpliwymi cierpieniami fizycznymi. Sąd uwzględnił również okoliczność, iż uprzednio powód doznał już urazu kręgosłupa na skutek wypadku komunikacyjnego w 2009 roku, podczas którego doznał urazu kręgosłupa szyjnego, w 2011 roku doznała przepukliny w dolnej części kręgosłupa i w związku z tym korzystał już z leczenia ortopedycznego.

Niewątpliwym bowiem, jest, iż powódka odczuwała cierpienie fizyczne, a więc ból i dolegliwości związane z urazem kręgosłupa. Powódka doznała szkody na osobie – dystorsji odcinka kręgosłupa szyjnego. Uraz ten, jak wynika z zebranego materiału dowodowego, w szczególności z obu sporządzonych w niniejszej sprawie opinii biegłych, był bezpośrednim skutkiem kolizji, w jakiej brała udział powódka w dniu 05 listopada 2013 roku.

W wyniku doznanych obrażeń kręgosłupa szyjnego u powódki wystąpiły dolegliwości bólowe, których charakter był zróżnicowany w zależności od stadium leczenia jego skutków. W pierwszym okresie (bezpośrednio po wypadku) przez kilkanaście godzin powódka miała podwyższone ciśnienie, sina klatkę piersiową, odczuwała bóle żeber. Dolegliwości w postaci zawrotów głowy, bólu kręgosłupa szyjnego i piersiowego uaktywniły się u niej ze znacznym natężeniem w następnych dniach. Po rozpoczęciu leczenia bóle kręgosłupa szyjnego zmniejszały się, natomiast bólowa niewydolność kręgosłupa szyjnego nadal się utrzymywała przez kilka tygodni, w tym czasie powód doznał trudności w wykonywaniu obowiązków pracowniczych oraz domowych. W tym zakresie wymagała pomocy, której udzielał jej mąż oraz dzieci. Powódka musiała uważać na wykonywanie wszystkich czynności, które powodowały wysiłek fizycznych, żeby urazy się nie powiększyły. Ponadto, powódka musiała ograniczyć wykonywane prace fizyczne.

Sąd wziął pod uwagę również niewątpliwe cierpienia psychiczne powódki, jakich doznała w związku z kolizją, a których konsekwencje objawiały się w trakcie jej leczenia, a związane były z ograniczeniami fizycznymi w okresie przyjmowania zabiegów rehabilitacyjnych oraz z koniecznością ograniczenia przez nią aktywności fizycznej w okresie leczenia.

W tym miejscu należy zauważyć, iż wypłacenie zadośćuczynienia przez ubezpieczyciela, podczas postępowania związanego z likwidacją szkody nie wpływa na możność dochodzenia dalszych roszczeń przed sądem.

Podkreślenia też wymaga, że ścisłe pieniężne określenie rozmiarów szkody powódki jest jednak niemożliwe. Zgodnie więc z art. 332 k.p.c., jeżeli w sprawie o naprawienie szkody ścisłe udowodnienie wysokości żądania jest niemożliwe lub nader utrudnione, Sąd może w wyroku zasądzić odpowiednią sumę według swej oceny, opartej na rozważaniu wszystkich okoliczności sprawy.

W ocenie Sądu zasądzona kwota pozwoli powódce zrekompensować wszelkie doznane cierpienia i poniesione krzywdy. W ocenie Sądu, przy uwzględnieniu krzywdy doznanej przez powódkę, a będącej w normalnym związku przyczynowym z zaistniałą kolizją drogową z dnia 05 listopada 2013 roku oraz wypłaconych świadczeń – zasądzona wyrokiem tytułem zadośćuczynienia dodatkowo kwota 8.000 zł jest utrzymana w rozsądnych granicach, które odpowiadają aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa.

W ocenie Sądu, łączna kwota zadośćuczynienia – 10.500 złotych (razem z wypłaconą na etapie postępowania likwidacyjnego w kwocie 2.500 złotych) – z pewnością nie ma znaczenia symbolicznego, a równocześnie nie wynagradza krzywdy doznanej przez powódkę ponad konieczną miarę. Z tych samych względów żądanie zasądzenia zadośćuczynienia ponad w/w kwotę należało ocenić jako wygórowane i w związku z tym nie zasługujące na uwzględnienie.

Jeśli chodzi o początek daty płatności odsetek od zadośćuczynienia i odszkodowania, to stosownie do treści art. 481 § 1 k.c. wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia, które jest wymagalne. Ugruntowany jest pogląd, iż żądanie zapłaty zadośćuczynienia należy do roszczeń, których termin spełnienia nie jest określony, a więc zależy od wezwania do zapłaty przez wierzyciela.

Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku.

Przepis art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tj. Dz. U. z 2003 roku, 124, poz. 1152) stanowi, że zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Ze zgromadzonych w niniejszej sprawie dokumentów wynika, iż zgłoszenie szkody na osobie powoda nastąpiło w dniu 01 stycznia 2014 roku (k. 124), zatem niewątpliwie pozwany pozostaje w zwłoce z zapłatą świadczeń dochodzonych przez powoda od dnia 06 lutego 2014 roku.

Wobec powyższego Sąd zasądził od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej siedzibą w W. na rzecz powódki T. M. kwotę 8.000 złotych z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty 3.500 złotych od dnia 06 lutego 2014 roku, do dnia zapłaty oraz liczonymi od kwoty 4.500 złotych od dnia 10 marca 2014 roku, do dnia zapłaty (punkt I wyroku) i oddalił powództwo w pozostałym zakresie (punkt II wyroku).

W myśl art. 108 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 roku Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.), sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji. Przepis art. 98 § 1 i 3 k.p.c. ustanawia natomiast ogólną regułę, według której strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty procesu, którymi są koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Z kolei zgodnie z przepisem art. 100 k.p.c., w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. W niniejszej sprawie powództwo zostało uwzględnione co do należności głównej w ok. 80 %, tj. w kwocie 7.000 złotych z dochodzonej kwoty 12.000 złotych.

Powód poniósł koszty procesu w kwocie 3.517 złotych, na które składały się: opłata sądowa od pozwu w wysokości 511 złotych (w wyniku przyznania powódce częściowego zwolnienia od kosztów sądowych w tym zakresie), 2.400 złotych kosztów zastępstwa procesowego (na podstawie § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu), 17 złotych opłaty skarbowej od pełnomocnictwa procesowego oraz 1.200 złotych tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłych.

Na koszty procesu poniesione przez pozwanego składały się natomiast: 2.400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego (na podstawie § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu) oraz 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa procesowego.

Uwzględniając powyższe Sąd zasądził od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powódki T. M. kwotę 1.430,55 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu (punkt III wyroku).

Na podstawie art. 113 ust. 1 u.k.s.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. nakazał pobranie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie kwoty 125 złotych tytułem nieuiszczonej części opłaty od pozwu (punkt IV wyroku).

Z tych wszystkich względów i na podstawie powołanych przepisów, Sąd Rejonowy orzekł jak w sentencji postanowienia.