Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 maja 2015 roku.

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie: Przewodniczący – Sędzia SO Jadwiga Szumielewicz (spr.)

Sędziowie SO Jolanta Węs

SO Zofia Kubalska

Protokolant – sekretarz sądowy Ewelina Parol

po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2015 roku w Lublinie

sprawy K. P. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do zasiłku chorobowego i zasiłku opiekuńczego

na skutek apelacji wniesionej przez wnioskodawczynię

od wyroku Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 29 grudnia 2014 roku sygn. akt VII U 487/13

zmienia zaskarżony wyrok oraz poprzedzającą go decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L. z dnia 24 kwietnia 2013 roku, znak: (...) (...) (...)- (...), w ten sposób że ustala K. P. (1) prawo do zasiłku opiekuńczego za okresy od 19 lutego 2010 roku do 26 lutego 2010 roku, od 8 marca 2010 roku do 12 marca 2010 roku, od 15 marca 2010 roku do 19 marca 2010 roku, od 7 października 2010 roku do 11 października 2010 roku, od 25 października 2010 roku do 29 października 2010 roku, od 3 listopada 2010 roku do 5 listopada 2010 roku, od 29 października 2010 roku do 3 grudnia 2010 roku, od 26 kwietnia 2011 roku do 29 kwietnia 2011 roku, od 31 grudnia 2012 roku do 4 stycznia 2013 roku, od 21 stycznia 2013 roku do 25 stycznia 2013 roku oraz do zasiłku chorobowego za okresy od 1 marca 2010 roku do 5 marca 2010 roku, od 26 marca 2010 roku do 2 kwietnia 2010 roku, od 31 maja 2010 roku do 4 czerwca 2010 roku.

Sygn. akt VIII Ua 9/15

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 29 grudnia 2014r. wydanym w sprawie z odwołania K. P. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 24 kwietnia 2013r. odmawiającej jej prawa do zasiłku chorobowego i opiekuńczego Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie oddalił odwołanie wnioskodawczyni (wyrok k. 131 a.s.).

Sąd I instancji ustalił, że wnioskodawczyni od 2002 roku prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą. Przedmiotem tej działalności jest prowadzenie pośrednictwa kredytowego, ubezpieczeniowego i biura rachunkowego. W ramach tej działalności K. P. (1) prowadzi również biuro regionalne firmy (...). Jest to jej główna pozarolnicza działalność gospodarcza.

Z ustaleń Sądu Rejonowego wynikało, iż nie wszyscy konsultanci należący do biura regionalnego firmy (...) mogli skorzystać z oferty grupowego ubezpieczenia prowadzonego przez (...) na (...) S.A. Z tego względu skarżąca zawarła z (...) na (...) S.A umowę zlecenia, na podstawie której była zobowiązana do pobierania od grupy konsultantów kwot należnych z tytułu ich ubezpieczenia i przekazywania ich na konto zleceniodawcy – ubezpieczyciela. Wpłaty były przynoszone bezpośrednio do jej biura lub były przekazywane na konto jej biura prowadzone w banku. Skarżąca sporządzała zestawienia dokonanych wpłat, a środki z nich pochodzące przekazywała do (...) na (...) S.A.

Za wykonywanie wyżej wskazanych czynności uzyskiwała wynagrodzenie wypłacane za okresy wykonywania umowy zlecenia - z jednomiesięcznym opóźnieniem. Sad Rejonowy wskazywał, że zarówno zleceniodawca, jak i sama skarżąca powoływali się na okoliczność, iż łącząca ich umowa zlecenia była zawarta od 1 stycznia 2010 roku. Jednakże, po zwróceniu się przez Sąd, (...) na (...) S.A złożył do akt umowę zlecenia z dnia 1 grudnia 2007 roku i z dnia 1 maja 2005 roku, a skarżąca złożyła umowę z dnia 1 grudnia 2007 roku. Wskazany stosunek zobowiązaniowy wykreowany umową zlecenia łączył strony do dnia 28 lutego 2014 roku.

Sąd Rejonowy ustalił również, iż w ramach czynności wykonywanych w celu realizacji umowy zlecenia z (...) na (...) S.A. K. P. (1), poza przekazywaniem wskazanych wyżej kwot, przekazywała także rozliczenia miesięczne dotyczące potwierdzenia stanu ubezpieczonych za dany okres. Skarżąca w tym zakresie potwierdzała te dane w systemie informatycznym. W okresie objętym sporem miało to miejsce w datach: 17 marca 2010 roku, 6 kwietnia 2010 roku, 27 kwietnia 2010 roku, 2 czerwca 2010 roku, 23 lipca 2010 roku, 12 sierpnia 2010 roku, 13 września 2010 roku, 20 października 2010 roku, 22 listopada 2010 roku, 30 grudnia 2010 roku, 20 stycznia 2011 roku, 22 lutego 2011 roku, 22 kwietnia 2011 roku, 28 kwietnia 2011 roku, 30 czerwca 2011 roku, 29 lipca 2011 roku, 31 sierpnia 2011 roku, 30 grudnia 2011 roku, 29 sierpnia 2012 roku, 31 sierpnia 20112 roku, 30 października 2012 roku, 29 listopada 2012 roku i 19 grudnia 2012 roku. Sąd I instancji podniósł nadto, że zleceniodawca wskazywał, iż z systemu informatycznego nie wynikało, czy czynności te były wykonane przez K. P. (1).

Sąd I Rejonowy ustalił nadto, że w okresie od 19 lutego 2010 roku do 25 stycznia 2013 roku dokonano wpłat składek ubezpieczeniowych do zleceniodawcy z tytułu zawartej umowy zlecenia. W każdym z zakwestionowanych okresów, czy to prawa do zasiłku opiekuńczego, czy też prawa do zasiłku chorobowego, takie wpłaty miały miejsce. Jedynym wyjątkiem był okres od 31 grudnia 2012 roku do 4 stycznia 2013 roku.

Dalej, Sąd I instancji ustalił, że w okresie od 19 lutego 2010 roku do 22 lutego 2013 roku dokonano wypłat na rzecz skarżącej wynagrodzenia z tytułu zawartej umowy zlecenia. Wynagrodzenie wypłacone w poszczególnych miesiącach dotyczyło czynności wykonanych w miesiącu poprzedzającym. Zgodnie z przedstawionym zestawieniem wypłat dokonano w roku 2010 w miesiącach: lutym, marcu, kwietniu, maju, czerwcu, sierpniu, październiku, listopadzie i grudniu, w roku 2011: w marcu, maju i wrześniu, w roku 2012 w miesiącach lutym i grudniu. Nadto Sąd Rejonowy ustalił, iż w okresie od dnia 19 lutego 2010 roku do 25 stycznia 2013 roku skarżąca wielokrotnie dokonywała zamówień w firmie (...).

Z ustaleń Sądu I instancji wynikało nadto, że skarżąca w ramach swojej działalności prowadziła biuro, w którym zatrudniała pracowników na podstawie umów o pracę lub umów cywilnoprawnych. Zlecała także wykonywanie czynności związanych z obsługą biura konsultantom firmy (...). Jednakże w okresie od 25 października 2010 roku do 25 listopada 2011 roku skarżąca nikogo nie zatrudniała, ani na podstawie umowy o pracę, ani na podstawie umów cywilnoprawnych.

Od 19 lutego 2010 roku do 22 lutego 2013 roku K. P. (1) była niezdolna do pracy z powodu choroby albo sprawowała opiekę nad dzieckiem.

Sąd Rejonowy poczynił powyższe ustalenia w oparciu o dowody z zeznań wnioskodawczyni oraz dokumentów, których wiarygodności i autentyczności nie kwestionowała żadna ze stron, Sąd Okręgowy także uznał je za wiarygodne.

Sąd I instancji wskazał, iż zeznania wnioskodawczyni obdarzył wiarą jedynie w zakresie zgodnym z poczynionymi w sprawie ustaleniami na podstawie złożonych dowodów w postaci dokumentów. Stwierdził równocześnie, iż wobec wniosków z nich płynących nie można zgodzić się, by skarżąca w okresie spornym nie wykonywała czynności zarobkowych związanych z prowadzoną pozarolniczą działalnością gospodarczą, czy też wynikających z zawartej z (...) na (...) S.A. umowy zlecenia.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał odwołanie skarżącej za niezasadne. Powołując się na art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa Sąd I instancji wskazał, że zasiłek opiekuńczy przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli konieczność sprawowania przez niego opieki przypada w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego. W myśl art. 17 w/w ustawy ubezpieczony zwolniony z powodu konieczności osobistego sprawowania opieki wykonujący w okresie orzeczenia niezdolności do pracy pracę zarobkową lub wykorzystujący zwolnienie od pracy w sposób niezgodny z celem tego zwolnienia traci prawo do zasiłku opiekuńczego za cały okres zwolnienia. To samo odnosi się także do regulacji dotyczących zasiłku chorobowego.

Sąd Rejonowy wskazał, iż nie ulega wątpliwości, że niezdolność do pracy K. P. (1) z powodu choroby powstała w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej. Podał również, że wnioskodawczyni zawarła umowę zlecenia z (...) na (...) S.A. w przedmiocie przedstawionym w poczynionych ustaleniach.

Zdaniem Sądu Rejonowego przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe wykazało, że w okresach spornych na rzecz wnioskodawczyni było wypłacane wynagrodzenie z tytułu wykonanych w ramach tejże umowy czynności. Ponadto, skarżąca wykonywała także inne czynności wynikające z umowy. Dodatkowo, wykonywała inne czynności, które były wymagane od niej z tytułu prowadzonego biura, jak też biura firmy (...). Co prawda, jedynie za okres od 31 grudnia 2012 roku do 4 stycznia 2013 roku nie złożyła zamówienia do firmy (...), ale w styczniu 2013 roku otrzymała wynagrodzenie z tytułu umowy zlecenia. Stąd, także za cały okres niezdolności do pracy od 31 grudnia 2012 roku do 4 stycznia 2013 roku utraciła prawo do świadczeń.

W związku z powyższym Sąd Rejonowy stwierdził, że wydana decyzja odpowiada prawu i na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 kpc oddalił odwołanie. (uzasadnienie k.134-136 a.s.).

Apelację od przedmiotowego rozstrzygnięcia złożyła wnioskodawczyni, zaskarżając wyrok w całości i zarzucając:

1)  naruszenie prawa materialnego – art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa poprzez niewłaściwe zastosowanie w stanie faktycznym sprawy, nie dającym podstaw do przyjęcia, że w okresach pobierania zasiłku opiekuńczego i zasiłku chorobowego wymienionych w treści zaskarżonej decyzji wykonywała osobiście czynności wynikające z umowy zlecenia zawartej z (...) S.A. oraz czynności zarobkowe związane z prowadzeniem działalności pozarolniczej,

2)  naruszenie przepisów prawa procesowego – art. 233 § 1 kpc poprzez dokonanie oceny wiarygodności i mocy dowodów będących podstawą ustaleń Sądu bez poddania ich starannej analizie i bez skonfrontowania z pozostałym materiałem co doprowadziło do błędnego przyjęcia, iż wystąpiły po jej stronie przesłanki uzasadniające pozbawienie jej prawa do zasiłku opiekuńczego i chorobowego.

W konkluzji wniosła o zmianę wyroku Sądu Rejonowego i ustalenie, iż nie zachodzą podstawy do odmowy prawa do zasiłku opiekuńczego i chorobowego dla wnioskodawczyni w okresach wymienionych w zaskarżonej decyzji ZUS, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozstrzygnięcia (apelacja k. 143-146 a.s.).

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik organu rentowego wnosił o jej oddalenie jako bezzasadnej i utrzymanie w mocy wyroku Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie (odpowiedź na apelację k. 160-160v a.s.).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest zasadna i zasługuje na uwzględnienie.

Rację należy przyznać skarżącej naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz.U. z 2014r., poz. 159) poprzez jego zastosowanie w sprawie, na skutek dokonanych przez ten Sąd częściowo błędnych ustaleń faktycznych w sprawie – w zakresie wykonywania przez K. P. (1) umowy zlecenia w czasie pobierania zasiłków - opiekuńczego i chorobowego.

Ustalenia te wynikały z dokonanej przez Sąd Rejonowy pobieżnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, zatem uzasadniony jest również drugi zarzut apelacji – naruszenia art. 233 § 1 kpc.

Przepis ten wyraża obowiązującą w polskiej procedurze cywilnej zasadę swobodnej oceny dowodów, z której wynika obowiązek wyprowadzenia ze zgromadzonego materiału dowodowego wniosków logicznie poprawnych, a także znajdujących pokrycie w tym materiale. W sytuacji przeciwnej Sądowi I instancji można skutecznie postawić zarzut sprzeczności istotnych ustaleń z treścią zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Przypomnieć należy również o kryteriach dokonywanej oceny wiarygodności i mocy dowodów, takich jak: doświadczenie życiowe, inne źródła wiedzy, poprawność logiczna, prawdopodobieństwo wersji. Podkreślić również należy, iż dokonywana przez Sąd orzekający ocena materiału dowodowego nie może być oceną wybiórczą.

W przedmiotowej sprawie Sąd I instancji dokonał wybiórczej oceny zgromadzonego materiału dowodowego. Przeprowadzone postępowanie dowodowe nie pozwalało bowiem na poczynienie stanowczych ustaleń, iż w okresach wskazanych w zaskarżonej decyzji organu rentowego wnioskodawczyni osobiście istotnie wykonywała czynności związane z realizacją umowy zlecenia łączącą ją z (...) S.A. Zleceniodawca K. P. (1) w toku postępowania w I instancji w sposób wyraźny i jednoznaczny informował Sąd Rejonowy, iż nie jest w stanie określić, czy i w jakich terminach skarżąca przekazywała składki ubezpieczeniowe w ramach obsługi grupowego ubezpieczenia pracowników (pismo k. 107 a.s.). Wskazał również, że nie była prowadzona w formie papierowej ewidencja wykonywanych przez odwołującą się czynności związanych z potwierdzaniem stanu ubezpieczenia; inne czynności związane z realizacją umowy zlecenia, jak np. informowanie pracowników o możliwości przystąpienia do grupowego ubezpieczenia na życie, nie wymagały również potwierdzenia w formie papierowej (pismo k. 42 a.s.).

Podkreślić również należy, iż powyższe czynności, na które powoływał się organ rentowy związane były jedynie z realizacją przez K. P. (1) zawartej w dniu 1 stycznia 2010r. na rzecz (...) S.A. umowy zlecenia. Umowa ta wiązała strony do dnia 28 lutego 2014r. Organ rentowy nie wskazywał natomiast na kwestie związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez skarżącą.

Wskazać należy, iż Sąd I instancji nie pogłębił postępowania dowodowego odnośnie pracowników zatrudnionych u wnioskodawczyni, mimo iż dostarczyła ona na tę okoliczność stosowne dowody w postaci zawieranych umów i świadectw pracy, jak również zeznała, iż w okresie jej zwolnień lekarskich prowadzone przez nią biuro nadal funkcjonowało i czynności były wykonywane przez zatrudnionego pracownika lub też dyżurujących konsultantów (zeznania wnioskodawczyni k. 115v a.s.). Tym samym konieczne było uzupełnienie przez Sąd Okręgowy postępowania w tym zakresie.

Z zeznań K. P. (1) wynikało, iż nie realizowała wszystkich postanowień wynikających z umowy zlecenia zawartej z (...), gdyż nie było takiej potrzeby, a zleceniodawca tego nie wymagał. Były to postanowienia znajdujące się standardowo na gotowym druku umowy i w sytuacji wnioskodawczyni nie musiały być realizowane. Przykładowo skarżąca nie musiała przeprowadzać badań satysfakcji ubezpieczonych, nie musiała ich informować o lokalizacji placówek (...) (konsultanci wiedzieli gdzie znajduje się biuro), nie musiała dostarczać do (...) dokumentów opracowanych przez pracodawcę w związku z grupowym ubezpieczeniem, gdyż nie było tutaj takiego podmiotu jak pracodawca, nie sporządzała i nie przesyłała raz na 3 miesiące raportów.

Osoby objęte ubezpieczeniem grupowym co miesiąc przekazywały do biura skarżącej składki w formie gotówkowej, niezależnie od tego czy była tam obecna czy też nie. W biurze zawsze była osoba reprezentująca i wykonująca stosowne czynności. Byli to pracownicy zatrudnieni przez K. P. (1) na pełen etat lub w mniejszym wymiarze czasu pracy. W okresie od 11 października 2004r. do 31 maja 2010r. był to M. M., od 4 stycznia 2010r. do 30 września 2010r. – K. N., od 5 kwietnia 2012r. do 30 kwietnia 2013r. M. S. oraz od 1 października 2012r. i nadal jest zatrudniony – K. G. (umowy, świadectwa pracy – k. 117-127 a.s.).

W sytuacji gdy wnioskodawczyni przebywała na zasiłku chorobowym lub opiekuńczym pracownicy lub brat skarżącej przekazywali składki ubezpieczeniowe w formie elektronicznej przez biuro opłat lub pocztę. Wnioskodawczyni często sama wypełniała blankiety wpłat kilka dni wcześniej i następnie zlecała ustnie pracownikom dokonanie płatności. Obsługa ubezpieczeń, przyjmowanie płatności na składki do (...), oprócz obsługi biura O., należało do obowiązków zatrudnionych tam pracowników. Działalność związana z realizacją umowy zlecenia była działalnością uboczną, z której dochód był w zasadzie symboliczny i wynosił około 50 zł miesięcznie.

Z wykazu przedstawionego przez O. wynika, że na 157 wskazanych pozycji stanowiących wykaz składanych zamówień jedynie 7 jest zbieżnych z dniami pobierania zasiłków przez wnioskodawczynię, z tym, że należy ponownie zaznaczyć, iż organ rentowy nie podnosi zarzutu niezgodnego wykorzystywania przez skarżącą okresu zwolnień z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w postaci biura regionalnego O., zaś Centrum (...) SA wyraźnie stwierdziło, że nie ma możliwości potwierdzenia, czy czynność przekazywania składek była wykonywana przez K. P..( k.42, 70 - 72 a.s.)

Z analizy kopii wpłat tytułem polisy złożonych przez wnioskodawczynię wynika, że na 13 kopii dotyczących spornego okresu jedynie 2 daty dotyczą tego okresu. Nie wynika z w/w/ kopii kto faktycznie dokonał wpłaty, ani też kiedy blankiety zostały wypełnione.( k. 83 – 89 a.s.).

Sąd Okręgowy obdarzył wiarą zeznania skarżącej przesłuchanej dodatkowo w postępowaniu odwoławczym. Były one zgodne z jej zeznaniami składanymi w toku postępowania w I instancji, które również zasługiwały na wiarę w ocenie Sądu odwoławczego. Zeznania te były jasne, logiczne, pozbawione sprzeczności oraz spójne ze zgromadzonym materiałem dowodowym w postaci dokumentów.

Sąd Najwyższy na tle aktualnego stanu prawnego ukształtowanego ustawą zasiłkową wielokrotnie wypowiadał się na temat, w jakich okolicznościach ubezpieczony zostaje z mocy prawa pozbawiony prawa do świadczeń z ubezpieczenia chorobowego. W szczególności w wyroku z dnia 5 kwietnia 2005 r., I UK 370/04 (OSNP 2005 Nr 21, poz. 342; OSP 2006 Nr 12, poz. 134, z glosą J. Jankowiaka) przyjął, że pracą zarobkową, której wykonywanie w okresie orzeczonej niezdolności do pracy powoduje utratę prawa do zasiłku chorobowego lub świadczenia rehabilitacyjnego na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy zasiłkowej, jest każda aktywność ludzka zmierzająca do osiągnięcia zarobku, w tym pozarolnicza działalność gospodarcza, choćby nawet polegająca na czynnościach nieobciążających w istotny sposób organizmu przedsiębiorcy i zarazem pracownika pozostającego na zwolnieniu lekarskim. W podobny sposób Sąd Najwyższy wypowiedział się w wyroku z dnia 14 grudnia 2005 r., III UK 120/05 (OSNP 2006 nr 21-22, poz. 338), w którym wskazał, że odpłatne wykonywanie przez radcę prawnego w czasie zwolnienia lekarskiego czynności zawodowych (podpisywanie dokumentów, reprezentacja przed sądem, sporządzanie pism procesowych, udzielanie porad prawnych, przeprowadzenie szkolenia) oznacza wykonywanie pracy zarobkowej w rozumieniu art. 17 ust. 1 ustawy zasiłkowej i jest wystarczającą przyczyną utraty prawa do zasiłku chorobowego. W uzasadnieniu tego orzeczenia Sąd Najwyższy wywiódł, że na gruncie obowiązujących od dnia 1 września 1999 r. przepisów o ubezpieczeniu chorobowym utratę prawa do zasiłku powoduje wykonywanie pracy zarobkowej (jakiejkolwiek, a nie tylko "innej" - jak było poprzednio) lub wykorzystywanie zwolnienia od pracy w sposób niezgodny z celem tego zwolnienia. Można zatem założyć, że w myśl nowych regulacji wykonywanie czynności mogących przedłużyć okres niezdolności do pracy zawsze stanowi wykorzystywanie zwolnienia niezgodnie z jego celem, którym jest odzyskanie przez ubezpieczonego zdolności do pracy. W jego osiągnięciu przeszkodą może być zarówno wykonywanie pracy zarobkowej, (co przesądził ustawodawca), jak i inne zachowania ubezpieczonego utrudniające proces leczenia i rekonwalescencję (podobnie w wyroku z dnia 4 listopada 2009 r., I UK 140/09, LEX nr 564767).

Jednakże sporadyczna, incydentalna, wymuszona okolicznościami aktywność zawodowa (np. udział w posiedzeniach rady nadzorczej spółdzielni mieszkaniowej) może usprawiedliwiać zachowanie prawa do zasiłku chorobowego (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 9 października 2006 r., II UK 44/06, OSNP 2007 nr 19-20, poz. 295 oraz z dnia 3 marca 2010 r., III UK 71/09, LEX nr 585848), a w innych przypadkach za okres orzeczonej niezdolności do pracy, w czasie której ubezpieczony faktycznie świadczy wykonuje pracę zarobkową, nie przysługuje mu zasiłek, lecz wynagrodzenie. Wykonywanie pracy zarobkowej w okresie orzeczonej niezdolności do pracy stanowi samodzielną przesłankę utraty prawa do zasiłku, odrębną od wykorzystywania zwolnienia lekarskiego w sposób niezgodny z jego celem (pogląd ten jest aprobowany w piśmiennictwie: A. Rzetecka-Gil: Ustawa o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Komentarz, Warszawa 2009, teza 3 do art. 17; M. Gersdorf (w:) Społeczne ubezpieczenie chorobowe i wypadkowe. Komentarz, Warszawa 2012, teza 1 do art. 17).( wyrok SN z 25 kwietnia 2013r. I UK 606/17).

W ocenie Sądu Okręgowego, przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe pozwoliło na ustalenie, iż w okresach wymienionych w zaskarżonej decyzji, kiedy to K. P. (1) korzystała z zasiłku chorobowego oraz z zasiłku opiekuńczego, nie wykonywała żadnych istotnych czynności związanych z realizacją łączącej ją z (...) na (...) S.A. umowy zlecenia. Pozwany nie wykazał, by wnioskodawczyni wykonywała pracę zarobkową w spornych okresach z jakiegokolwiek tytułu, w szczególności z tytułu zawartej z (...) S.A. umowy zlecenia. Przyjmując nawet, że mogła wypełnić w dacie pobierania zasiłku blankiet wpłaty polisy, z pewnością, mając na uwadze w/w stanowisko Sądu Najwyższego była to incydentalna, sporadyczna aktywność w żaden sposób nie wpływająca na stan zdrowia skarżącej. Okoliczność ta nie została jednak, co należy jeszcze raz podkreślić, w wystarczający sposób wykazana przez organ rentowy.

Tym samym podstawa wydania zaskarżonej decyzji przez organ rentowy była błędna i uznać należy, że w okresach wymienionych w decyzji z dnia 24 kwietnia 2013r., tj.: od 19 lutego 2010 r. do 26 lutego 2010r., od 8 marca 2010r. do 12 marca 2010r., od 15 marca 2010r. do 19 marca 2010r., od 7 października 2010r. do 11 października 2010r., od 25 października 2010r. do 29 października 2010r., od 3 listopada 2010r. do 5 listopada 2010r., od 29 października 2010r. do 3 grudnia 2010r., od 26 kwietnia 2011r. do 29 kwietnia 2011r., od 31 grudnia 2012r. do 4 stycznia 2013r., od 21 stycznia 2013r. do 25 stycznia 2013r. skarżącej przysługuje prawo do zasiłku opiekuńczego oraz przysługuje jej prawo do zasiłku chorobowego w okresach: od 1 marca 2010r. do 5 marca 2010 r., od 26 marca 2010r. do 2 kwietnia 2010r. i od 31 maja 2010r. do 4 czerwca 2010r.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 386 § 1 kpc Sąd Okręgowy orzekł, jak w sentencji.