Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 marca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący – SSR Lidia Kopczyńska

Protokolant – Milena Kołpak

po rozpoznaniu na rozprawie

w dniu 20 lutego 2018 r. w Ciechanowie

sprawy z powództwa G. K.

przeciwko U. M.

o zapłatę

orzeka:

I powództwo oddala;

II zasądza od powoda G. K. na rzecz pozwanej U. M. kwotę 270 zł (dwieście siedemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 704/17

UZASADNIENIE

Powód G. K., reprezentowany przez pełnomocnika adwokata G. D., w pozwie z dnia 26 kwietnia 2017 r. wnosił o zasądzenie od pozwanej U. M. kwoty 1474,01 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 19 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że pozwana na podstawie tytułu wykonawczego, w postaci wyroku zaocznego Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 24 sierpnia 2011 r. wydanego w sprawie sygn.. akt III C 88/11, zaopatrzonego w rygor natychmiastowej wykonalności, wszczęła egzekucję przeciwko powodowi. Egzekucja była prowadzona przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Rawie Mazowieckiej P. P.. Wydanie wyroku zaocznego było spowodowane podaniem przez pozwaną złego adresu powoda, chociaż adres właściwy powoda był pozwanej znany.

Sąd Okręgowy w Warszawie postanowieniem z dnia 2 grudnia 2011 r. zawiesił rygor natychmiastowej wykonalności, a następnie wyrokiem z dnia 20 grudnia 2013r. uchylił wyrok zaoczny w całości.

Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 3 lutego 2015 r. zmienił częściowo zaskarżony wyrok w ten sposób, że oddalił powództwo pozwanej co do kwoty 150 000 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 1 października 2010r. Sąd Najwyższy oddalił skargę kasacyjną pozwanej. Postanowieniem z dnia 19 stycznia 2016 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Rawie Mazowieckiej P. P. umorzył postepowanie egzekucyjne wobec powoda obciążając go kosztami postępowania w kwocie 1474,01 zł. Kwotę tę powód zapłacił Komornikowi, a następnie wezwał pozwaną do jej zwrotu w terminie do 18 kwietnia 2017 r.

Niniejszym pozwem powód dochodzi od pozwanej kwoty 1474,01 zł tytułem naprawienia szkody w trybie art. 363§1 1 k.c. (pozew k. 2 - 4 akt)

Pozwana U. M., reprezentowana przez syna radcę prawnego D. M., wnosiła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwana przyznała, że skierowała do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Rawie Mazowieckiej P. P. wniosek o wszczęcie egzekucji na podstawie tytułu wykonawczego, w postaci wyroku zaocznego Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 24 sierpnia 2011 r. wydanego w sprawie sygn.. akt III C 88/11, zaopatrzonego w rygor natychmiastowej wykonalności.

Pozwana wskazała, że jej działania były zgodne z prawem, gdyż do Komornika złożyła tytuł egzekucyjny wydany przez Sąd, a ocena zasadności wydania tytułu należała do Sądu. Ponadto pozwana podkreśliła, że zasadność obciążenia powoda kosztami egzekucji komorniczej była już badana przez Sąd, który skargę G. K. w sprawie I Co 255/16 oddalił.

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowegoSąd ustalił następujący stan faktyczny:

W sprawie z powództwa U. M. przeciwko G. K. w dniu 24 sierpnia 2011 r. Sąd Okręgowy w Warszawie (sygn.. akt III C 88/11) wydał wyrok zasądzający od G. K. na rzecz U. M. kwotę 150 000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 2 grudnia 2002 r. do dnia zapłaty. Wyrokowi w tym zakresie Sąd nadał rygor natychmiastowej wykonalności (dowód: wyrok k. 67-68 akt III C 88/11 Sądu Okręgowego w Warszawie).

Postanowieniem z dnia 21 września 2011 r. Sąd Okręgowy w Warszawie nadał klauzulę wykonalności wyrokowi zaocznemu z dnia 24 sierpnia 2011 r., jako natychmiast wykonalnemu (dowód: postanowienie k. 71 akt III C 88/11).

W dniu 3 października 2011 r. U. M. złożyła do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Rawie Mazowieckiej P. P. wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego na podstawie wydanego przez Sąd Okręgowy tytułu wykonawczego, którym był opatrzony rygorem wykonalności nieprawomocny wyrok z dnia 24 sierpnia 2011 r. (dowód: wniosek egzekucyjny wraz z tytułem wykonawczym k. 1-4 akt Km 1072/11 Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Rawie Mazowieckiej P. P.).

W dniu 2 listopada 2011 r. w sprawie III C 88/11 G. K. złożył do Sądu Okręgowego w Warszawie sprzeciw od wyroku zaocznego wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do złożenia sprzeciwu (dowód: sprzeciw k. 78-83 akt IIIC 88/11).

Postanowieniem z dnia 8 listopada 2011 r. Sąd Okręgowy w Warszawie przywrócił G. K. termin do wniesienia sprzeciwu (dowód: postanowienie k. 104 akt III C 88/11).

W dniu 16 listopada 2011 r. G. K. złożył do Sądu Okręgowego w Warszawie zażalenie na postanowienie o nadanie klauzuli wykonalności wyrokowi zaocznemu z dnia 24 sierpnia 2011r. (dowód; zażalenie k. 106-107 akt).

Postanowieniem z dnia 2 grudnia 2011 r. Sąd Okręgowy w Warszawie zawiesił rygor natychmiastowej wykonalności nadany wyrokowi zaocznemu z dnia 24 sierpnia 2011 r. w sprawie III C 88/11 (dowód: postanowienie k. 153-154 akt III C 88/11).

Postanowieniem z dnia 12 kwietnia 2012r. Sąd Apelacyjny w Warszawie Wydział VI Cywilny oddalił zażalenie G. K. na postanowienie z dnia 21 września 2011 r. nadające klauzulę wykonalności wyrokowi zaocznemu z dnia 24 sierpnia 2011 r. jako natychmiast wykonalnemu. Sąd Apelacyjny w uzasadnieniu postanowienia podniósł, że orzeczenie sądu podlegające natychmiastowemu wykonaniu stanowi tytuł egzekucyjny, który może zostać opatrzony klauzulą wykonalności, zgodnie z art. 777 §1 pkt 1 k.p.c. Samo zawieszenie rygoru natychmiastowej wykonalności wyroku zaocznego nie prowadzi do uznania, że klauzula wykonalności została wydana niezgodnie z prawem (dowód: postanowienie k. 221-223 akt).

Wobec zawieszenia rygoru natychmiastowej wykonalności, w dniu 19 grudnia 2011 r. dłużnik G. K. złożył do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Rawie Mazowieckiej P. P. wniosek o umorzenie postępowania egzekucyjnego. Postanowieniem z dnia 23 grudnia 2011 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Rawie Mazowieckiej P. P. oddalił wniosek o umorzenia postępowania. (dowód: postanowienie k. 66 akt Km 1072/11)

Postanowieniem z dnia 7 lutego 2012r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Rawie Mazowieckiej P. P. zawiesił postępowanie egzekucyjne na podstawie art. 820 k.p.c. wobec zawieszenia rygoru natychmiastowej wykonalności przez Sąd Okręgowy w Warszawie w sprawie III C 88/11 (dowód: postanowienie k. 73 akt Km 1072/11).

W dniu 16 marca 2015 r. G. K. złożył do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Rawie Mazowieckiej P. P. wniosek podjęcie zawieszonego postępowania i umorzenie egzekucji. Do wniosku został dołączony odpis prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 3 lutego 2015 r., którym powództwo U. M. zostało oddalone do kwoty 150 000 zł (dowód: k. 128 – 131 akt sprawy Km 1072/11).

Z uwagi treść tego orzeczenia Sąd Apelacyjnego w Warszawie oraz wniosek pełnomocnika
dłużnika, Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Rawie Mazowieckiej P. P. postanowieniem z dnia 19 stycznia 2016 r. umorzył postępowania egzekucyjne na podstawie art. 825 ust. 2 k.p.c. i wyliczył koszty tego postępowania na kwotę 1 474,01 zł, którymi to kosztami w punkcie 3 postanowienia obciążył w całości dłużnika G. K. (dowód: postanowienie k. 147 akt Km 1072/11)..

Od tego postanowienia Komornika, skargę do Sądu Rejonowego dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie złożył pełnomocnik dłużnika. W skardze zażądał uchylenia pkt. 3 postanowienia z dnia 19 stycznia 2016 r. oraz nakazania Komornikowi zwrotu pobranych kosztów
egzekucji.

Ustosunkowując się do skargi Komornik Sądowy w przy Sądzie Rejonowym w Rawie
(...) P. P. wniósł o jej oddalenie. Przedstawiając swoje stanowisko
wskazał między innymi, że skarga została oparta na przepisach art. 49 ust. 2b i 2c ustawy o
komornikach sądowych i egzekucji (dalej (...)), które to przepisy, z uwagi na datę
wszczęcia postępowania egzekucyjnego oraz dokonania zaskarżonej czynności, nie mogą
znaleźć zastosowania. W związku z tym podstawą do wyliczenia i rozstrzygnięcie w
przedmiocie kosztów egzekucji będzie m.in. przepis art. 770 kpc (dowód: skarga k. 1, odpowiedź Komornika k. 14-15 akt I Co 255/16).

Postanowieniem z dnia 28 lipca 2016 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie oddalił skargę G. K.. W uzasadnieniu postanowienia Sąd wskazał, że przy ustalaniu zasady ponoszenia kosztów egzekucji w niniejszej sprawie należy sięgnąć do przepisów
ogólnych regulujących zagadnienie kosztów egzekucji, tj. art. 770 k.p.c. oraz art. 49 ust. 1
(...). Przepis art. 770 k.p.c. stanowi, m.in. że dłużnik powinien zwrócić wierzycielowi
koszty niezbędne do celowego przeprowadzenia egzekucji, zaś koszty ściąga się wraz z
egzekwowanym roszczeniem. Według art. 49 ust. 1 zd. 1 UKSiE w sprawach o egzekucję
świadczeń pieniężnych komornik pobiera od dłużnika opłatę stosunkową w wysokości 15
wartości wyegzekwowanego świadczenia, jednak nie niższej niż 1/10 i nie wyższej niż
trzydziestokrotna wysokość przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego. Należało przyjąć, że w
niniejszej sprawie zastosowanie będą miały wyżej wymienione przepisy statuujące ogólne zasady ponoszenia kosztów egzekucji. Ponadto Sąd podkreślił, że egzekucja w sprawie niniejszej nie została wszczęta niecelowo (co uzasadniałoby stosowanie art. 49 ust. 4 UKSiE). Sąd podkreślił, że wierzyciel U. M. składając wniosek o wszczęcie egzekucji dysponowała
tytułem wykonawczym - jakim był opatrzony rygorem natychmiastowej wykonalności oraz
klauzulą wykonalności wyrok zaoczny. Dokument ten, po przeprowadzeniu postępowania
klauzulowego, stanowił pełnoprawną podstawę egzekucji, którą wierzyciel wszczęła
realizując swoje uprawnienia procesowe. W tej sytuacji chybionym jest stanowisko zgodnie z którym niecelowym i nieprawidłowym jest wszczynanie egzekucji w oparciu o nieprawomocny tytuł egzekucyjny. To bowiem negowałoby w istocie całą instytucję rygoru natychmiastowej wykonalności, która obok prawomocności jest równorzędnym warunkiem skutecznego przeprowadzenia i ukończenia
najpierw postępowania klauzulowego, zaś potem samej egzekucji. Wypada jedynie zauważyć,
że to, czy istnieją podstawy do wydania wyroku zaocznego, który z urzędu opatrywany jest w rygor natychmiastowej wykonalności należy nie do powoda, a do Sądu rozstrzygającego sprawę na etapie postępowania rozpoznawczego. Udział powoda polega na przedstawieniu swoich żądań, co często ogranicza się do złożenia samego pozwu i udziału na pierwszej rozprawie.

Postanowienie jest prawomocne (dowód: postanowienie z uzasadnieniem k. 19-22 akt sprawy I Co 255/16).

Kwotę 1474,01 zł ustaloną postanowieniem z dnia 19 stycznia 2016 r. przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Rawie Mazowieckiej P. P. powód G. K. zapłacił Komornikowi. Powód wezwał pozwaną do zwrotu tej kwoty w terminie do 18 kwietnia 2017 r. (dowód: wezwanie k. 45-47 akt).

Pozwana U. M. odmówiła zapłaty dochodzonej pozwem kwoty wskazując, że jej działania były zgodne z prawem, gdyż do Komornika złożyła tytuł egzekucyjny wydany przez Sąd, a ocena zasadności wydania tytułu należała do Sądu (dowód: zeznania U. M. k. 117-118 akt).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dołączonych dokumentów oraz zeznań powoda G. K. k. 87-88 akt, pozwanej U. M. k. 68-69, 117-118 akt.

Sąd uwzględnił dołączone do akt dokumenty. Autentyczność i treść dokumentów nie była kwestionowana przez strony i nie budziła również wątpliwości Sądu. Przedłożone dokumenty rzeczywiście były sporządzone, w ich treść nie ingerowano, nie były przerabiane.

Sąd za wiarygodne uznał zeznania stron, gdyż znalazły potwierdzenie w zgromadzonych dokumentach oraz wzajemnie się uzupełniały. Stan faktyczny sprawy nie był sporny, natomiast przedmiotem sporu była zasadność dochodzonego przez powoda pozwem roszczenia.

Sąd zważył co następuje:

W niniejszej sprawie powód wnosił o zasądzenie kwoty 1474,01 zł ustaloną postanowieniem z dnia 19 stycznia 2016 r. przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Rawie Mazowieckiej P. P.. Powód G. K. zapłacił Komornikowi powyższą kwotę. Jednakże uznając, iż koszty komornicze wywołała swoim działaniem pozwana wnosił o zasądzenie tej kwoty od niej tytułem odszkodowania.

W myśl art. 415 kodeksu cywilnego kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Zgodnie z art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Jak wskazuje się w orzecznictwie i literaturze przesłankami odpowiedzialności jest zaistnienie szkody, wystąpienie faktu, z którym ustawa czyni odpowiedzialnym określony podmiot oraz związek przyczynowy pomiędzy czynem niedozwolonym, a szkodą przy czym szkoda winna być jego zwykłym następstwem. Nadto podnosi się w literaturze, że ogólną zasadą odpowiedzialności deliktowej jest wystąpienie winy. Przy czym za wystąpienie szkody można odpowiadać bez winy, na zasadach ryzyka lub słuszności. Wina polega bowiem na działaniu bądź zaniechaniu określonego działania. Postać i stopień winy nie mają znaczenia dla przypisania odpowiedzialności, gdyż wina może być przypisana choćby w przypadku najmniejszego zawinienia. Wskazać również należy na przepis art. 361 § 1 k.c., który wprowadza dodatkową przesłankę odpowiedzialności, a mianowicie zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą. Ciężar dowodu spoczywał w toku procesu, na podstawie art. 6 k.c., na powodzie.

Powód G. K. nie wykazał już pierwszej przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej. Zawinienie pozwanej polegać miało na złożeniu do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Rawie Mazowieckiej P. P. wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego na podstawie wydanego jej przez Sąd Okręgowy tytułu wykonawczego, którym był opatrzony rygorem natychmiastowej wykonalności nieprawomocny wyrok z dnia 24 sierpnia 2011 r.

Wierzyciel U. M. składając wniosek o wszczęcie egzekucji dysponowała
tytułem wykonawczym - jakim był opatrzony rygorem natychmiastowej wykonalności oraz
klauzulą wykonalności wyrok zaoczny. Dokument ten, po przeprowadzeniu postępowania
klauzulowego, stanowił pełnoprawną podstawę egzekucji, którą wierzyciel wszczęła
realizując swoje uprawnienia procesowe. W tej sytuacji chybionym jest stanowisko zgodnie z którym niecelowym i nieprawidłowym jest wszczynanie egzekucji w oparciu o nieprawomocny tytuł egzekucyjny. To bowiem negowałoby w istocie całą instytucję rygoru natychmiastowej wykonalności, która obok prawomocności jest równorzędnym warunkiem skutecznego przeprowadzenia i ukończenia
najpierw postępowania klauzulowego, zaś potem samej egzekucji. To czy istnieją podstawy do wydania wyroku zaocznego, który z urzędu opatrywany jest w rygor natychmiastowej wykonalności, należy nie do powoda, a do Sądu rozstrzygającego sprawę na etapie postępowania rozpoznawczego.

W przypadku wadliwie wydanego tytułu wyroku zaocznego opatrzonego rygorem natychmiastowej wykonalności art. 338. § 1 k.p.c. przewiduje, że uchylając lub zmieniając wyrok, któremu nadany został rygor natychmiastowej wykonalności, sąd na wniosek pozwanego orzeka w orzeczeniu kończącym postępowanie o zwrocie spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia lub o przywróceniu poprzedniego stanu. Zgodnie z art. 338 § 2 k.p.c. przepis paragrafu poprzedzającego nie wyłącza możliwości dochodzenia w osobnym procesie naprawienia szkody poniesionej wskutek wykonania wyroku.

G. K. nie złożył wniosku w sprawie IIIC 88/11, w której był wydany wyrok zaoczny opatrzony rygorem natychmiastowej wykonalności, odnośnie zwrotu świadczenia. Natomiast dochodzi w niniejszej sprawie naprawienia szkody polegającej na zapłaceniu kosztów ustalonych postanowieniem z dnia 19 stycznia 2016 r. przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Rawie Mazowieckiej P. P. w kwocie 1474,01 zł.

Za szkodę wyrządzoną wykonaniem nieprawomocnego nakazu zapłaty zaopatrzonego w klauzulę wykonalności, następnie uchylonego, wierzyciel nie ponosi odpowiedzialności na podstawie art. 415 k.c., chyba że złożenie wniosku o wszczęcie egzekucji i jego popieranie było zachowaniem zawinionym (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 7 października 2009 r., III CZP 68/09, OSNC 2010, nr 4, poz. 52).

Artykuł 338 § 1 k.p.c. dotyczy sposobu usunięcia - w ramach toczącego się postępowania w sprawie - ujemnych skutków wywołanych wykonaniem wyroku zaopatrzonego rygorem natychmiastowej wykonalności, natomiast art. 338 § 2 k.p.c. stanowi o możliwości dochodzenia w osobnym procesie naprawienia szkody poniesionej wskutek wykonania takiego wyroku. Regulacja przyjęta w art. 338 § 2 k.p.c. przesądza jedynie to, że osoba, która poniosła szkodę wskutek wykonania wyroku (nakazu zapłaty), następnie uchylonego, może wystąpić do sądu z roszczeniem odszkodowawczym, nie wyjaśnia natomiast materialnoprawnej podstawy takiego żądania. Rozważając tę kwestię należy zauważyć, że nie ma w tym zakresie regulacji prawnych. Takiej podstawy nie można się doszukiwać w art. 746 § 1 k.p.c., który dotyczy postępowania zabezpieczającego; jako przepis o szczególnym charakterze nie może być interpretowany ani rozszerzająco, ani przez analogię. Nie znajduje także uzasadnienia przyjmowana w doktrynie możliwość zastosowania instytucji nadużycia prawa procesowego, choćby z tego względu, że w rozpatrywanym przypadku, powołując się na nadużycie procesowego środka ochrony prawa podmiotowego, należałoby zarzucić ustawodawcy działanie wewnętrznie sprzeczne. Jeśli prawodawca pozwala na wykonywanie orzeczeń, które mogą być uchylone nawet po wyegzekwowaniu świadczenia, to nie można twierdzić, że jednocześnie godzi się, by korzystanie z takiej możliwości, nawet ze szkodą dla pozwanego - co ustawodawca przewidział i zaakceptował konstruując art. 338 § 2 k.p.c. - mogło być nadużyciem. W zasadzie podstawą dochodzonego roszczenia pozostaje odwołanie się do wyrażonej w art. 415 k.c. ogólnej zasady odpowiedzialności za wyrządzoną szkodę. Warunkiem odpowiedzialności na podstawie tego przepisu jest wykazanie winy sprawcy szkody; przyjmuje się, że postawienie zarzutu winy usprawiedliwione jest w razie spełnienia się trzech przesłanek - bezprawności zachowania, umyślności lub nieumyślności oraz poczytalności sprawcy. Orzeczenie sądu podlegające wykonaniu jest z reguły orzeczeniem zgodnym z prawem, może jednak być inaczej, co ustawodawca przewidział w art. 417 ¹ § 2 k.c. Wykonywania orzeczenia - bezprawnego prawomocnego, a nawet nieprawomocnego, ale natychmiast wykonalnego - nie można kwalifikować jako działania bezprawnego; wierzyciel, korzystając z przyznanej przepisami prawa możliwości wszczęcia egzekucji świadczenia zasądzonego na postawie wspomnianych orzeczeń, działa w granicach prawa. Wszczęcie i popieranie przez wierzyciela egzekucji przeciwko dłużnikowi na podstawie tytułu wykonawczego w postaci zarówno prawomocnego, jak i nieprawomocnego, lecz natychmiast wykonalnego orzeczenia nie może więc być uznane za czyn niedozwolony uzasadniający odpowiedzialność odszkodowawczą na podstawie art. 415 k.c. Nie można jednak wykluczyć, że działanie wierzyciela polegające na spowodowaniu wszczęcia egzekucji na podstawie orzeczenia sądu (nakazu zapłaty) nieprawomocnego natychmiast wykonalnego, będzie zachowaniem zawinionym. Jako przykład takiego zachowania można wskazać popieranie egzekucji, której podstawę stanowi natychmiast wykonalny nieprawomocny nakaz zapłaty wydany na podstawie weksla, co do którego wierzyciel ma świadomość, że jest nieważny lub został sfałszowany. Przyjęcie takiego stanowiska jest zgodne z wyrażonym w judykaturze Sądu Najwyższego poglądem, że możliwe jest uznanie za bezprawne i pozostające w normalnym związku przyczynowym ze szkodą wszczęcie egzekucji na podstawie tytułu egzekucyjnego w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego lub aktu notarialnego, w którym dłużnik poddał się dobrowolnie egzekucji, gdy nie było podstaw do wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego, lub żądania nadania klauzuli wykonalności aktowi notarialnemu (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 25 kwietnia 1997 r., I CKN 60/97, OSNC 1997, nr 11, poz. 173, z dnia 9 marca 2007 r., V CSK 452/06, "Prawo Bankowe" 2007, nr 9, s. 15 oraz z dnia 22 czerwca 2006 r., V CSK 139/06, nie publ.). W obu grupach spraw tylko zawinione wszczęcie przez wierzyciela egzekucji ocenione zostało jako postępowanie, które uzasadnia odpowiedzialność deliktową wierzyciela za szkodę wyrządzoną dłużnikowi egzekwowanemu. Z tych względów należy stwierdzić, że za szkodę wyrządzoną wykonaniem nieprawomocnego wyroku zaocznego (nakazu zapłaty) zaopatrzonego w klauzulę wykonalności, następnie uchylonego, wierzyciel nie ponosi odpowiedzialności na podstawie art. 415 k.c., chyba że złożenie wniosku o wszczęcie egzekucji i jego popieranie było zachowaniem zawinionym. Okoliczność zawinionego działania wierzyciela powinna być jednak wykazana zgodnie z ogólnymi zasadami dowodzenia – art. 6 k.c. Ciężar udowodnienia powyższego ciążył na powodzie. Należy zważyć, iż zgodnie z zasadami obowiązującymi w procedurze cywilnej ciężar gromadzenia materiału procesowego spoczywa na stronach (art. 232 k.p.c., art. 3 k.p.c., art. 6 k.c.). Art. 6 k.c. określa reguły dowodzenia, to jest przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Przy czym Sąd nie ma obowiązku dążenia do wszechstronnego zbadania wszystkich okoliczności sprawy. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 r., sygn. akt I CKU 45/96, OSNC 1997, nr 6-7 poz. 76).

W wyniku przeprowadzonego postępowania dowodowego w niniejszej sprawie nie można ustalić związku przyczynowego pomiędzy kwotą ustaloną postanowieniem z dnia 19 stycznia 2016 r. przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Rawie Mazowieckiej P. P. a działaniem pozwanej, która złożyła wniosek o wszczęcie egzekucji przed wydaniem przez Sąd postanowienia o zawieszeniu rygoru natychmiastowej wykonalności wyrokowi zaocznemu. Powyższe skutkowało oddaleniem powództwa.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c.. zasądzając od powoda na rzecz pozwanej poniesione przez nią koszty zastępstwa radcowskiego ustalone na podstawie § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 265 t.j.).

Z tych względów Sąd orzekł jak w wyroku.

(...)