Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 maja 2016 roku

Sąd Rejonowy w Wieluniu I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Magdalena Raszewska

Protokolant: sekr. M. G.

po rozpoznaniu w dniu 12 maja 2016 roku w Wieluniu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.A. Centrum Restrukturyzacji
i Windykacji w Ł.

przeciwko K. B.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej K. B. na rzecz powoda (...) S.A. Centrum Restrukturyzacji i Windykacji w Ł. kwotę 5 932,55 zł (pięć tysięcy dziewięćset trzydzieści dwa złote i pięćdziesiąt pięć groszy) wraz z odsetkami umownymi zmiennymi w wysokości 4-krotności stopy kredytu lombardowego NBP liczonymi od kwoty 5 932,55 zł (pięć tysięcy dziewięćset trzydzieści dwa złote i pięćdziesiąt pięć groszy) od dnia
07 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty, z tym zastrzeżeniem, iż naliczone odsetki nie mogą przekroczyć wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie,

2.  umorzyć postępowanie w pozostałych zakresie,

3.  zasądzoną w pkt. 1 należność rozkłada na 39 miesięcznych rat, pierwsza rata w kwocie
232,55 zł (dwieście trzydzieści dwa złote i pięćdziesiąt pięć groszy), a kolejne w kwotach po 150,00 zł (sto pięćdziesiąt złotych), płatne do dnia 15 każdego miesiąca, poczynając od miesiąca następnego od uprawomocnienia się wyroku, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie uchybienia płatności którejkolwiek z rat,

4.  nie obciąża pozwanej K. B. kosztami procesu.

Sygn. akt I C 314/16

UZASADNIENIE

W dniu 15 stycznia 2016 roku powód (...) S.A. w W. wystąpił przeciwko pozwanej K. B. o zapłatę kwoty 6 209,97 zł, w tym kwoty 6 208,27 zł z umownymi odsetkami w wysokości równej czterokrotności aktualnej stopy kredytu lombardowego NBP. Ponadto domagał się zasądzenia zwrotu kosztów procesu, w tym zwrotu kosztów zastępstwa prawnego.

W dniu 27 stycznia 2016 roku Sąd Rejonowy w Wieluniu powództwo uwzględnił w całości i wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Od nakazu zapłaty pozwana wniosła sprzeciw, w którym domagała się oddalenia powództwa.

Na rozprawie w dniu 7 kwietnia 2016 roku pozwana przyznała, iż zawarła umowę kredytu u powoda i wniosła o rozłożenie należności na raty. Podała, iż wpłaca na rzecz powoda kwoty po 150 złotych miesięcznie.

Pismem procesowym z dnia 21 kwietnia 2016 roku powód ograniczył powództwo i wniósł o zasądzenie kwoty 6 082,55 złotych wraz z odsetkami umownymi wynoszącymi czterokrotność kwoty kredytu lombardowego NBP naliczanymi od dnia 7 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu od całości dochodzonego pierwotnie roszczenia. W piśmie procesowym powód oświadczył, iż ostatnia wpłata pozwanej w wysokości 150,00 złotych miała miejsce w dniu 7 kwietnia 2016 roku.

Sąd Rejonowy ustalił, następujący stan faktyczny:

W dniu 13 marca 2014 roku pozwana zawarła z powodem umowę kredytu odnawialnego nr (...). Bank udzielił pozwanej kredytu w wysokości 7 000,00 złotych. Pozwana nie uregulowała zaległości wobec banku i pismem z dnia 4 marca 2015 roku bank wypowiedział pozwanej umowę. Po wniesieniu pozwu do Sądu, pozwana uiściła na rzecz powoda kwoty: po 150 złotych w miesiącach luty, marzec, kwiecień i maj 2016 roku. (bezsporne).

Pozwana ma emeryturę 1 800,00 złotych, spłaca kredyty w wysokości 1 500 złotych; choruje i na leki wydaje 300 złotych miesięcznie. (bezsporne).

Ustalony w sprawie stan faktyczny jest bezsporny. Oparty został
o twierdzenia powoda zawarte w pozwie i o materiał dowodowy do tego pozwu dołączony, które to okoliczności pozwana na rozprawie potwierdziła, uznając powództwo w całości oraz w oparciu o oświadczenie o stanie majątkowym i rodzinnym pozwanej.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie powód dochodził przeciwko pozwanej zapłaty z tytułu zawartej umowy kredytu odnawialnego nr (...).

Wytoczone przez powoda powództwo zasługuje na uwzględnienie, pozwana bowiem oświadczyła ostatecznie na rozprawie, iż zawarła z powodem taka umowę i wniosła o rozłożenie należności na raty. Pozwana wskazała, iż dokonuje miesięcznych wpłat po 150 złotych, ostatnia w maju 2016 roku na poczet zadłużenia wobec powoda.

(...) pozwu, zgodnie ze stanowiskiem doktryny, stanowi zupełne, bezwarunkowe i nieodwołalne poddanie się żądaniu powoda. Jest przejawem wiedzy dłużnika o tym, że określone roszczenie istnieje i przysługuje określonemu wierzycielowi. Oświadczenie pozwanego uznającego pozew należy przyjąć jako potwierdzenie faktów podanych przez stronę przeciwną i fakty te traktować jako bezsporne. W konsekwencji za zbędne należy uznać przeprowadzenie postępowania dowodowego w sprawie, bowiem okoliczności, na których opiera się spór, są dostatecznie wyjaśnione. Niedopuszczalne jest uznanie powództwa, jeśli z całokształtu sprawy wynika, że czynność ta jest sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

Mając na uwadze to, że uznanie powództwa przez pozwaną nie stoi
w opozycji do zasad współżycia społecznego i nie zmierza do obejścia prawa, Sąd zasądził na rzecz powoda od pozwanej kwotę dochodzoną w piśmie ograniczającym powództwo, pomniejszoną jeszcze o dokonaną w dniu 6 maja 2016 roku wpłatę 150,00 złotych, którą Sąd zaliczył na poczet należności głównej.

Sąd w punkcie 2 sentencji wyroku umorzył postępowanie w pozostałym zakresie, wobec ograniczenia powództwa przez powoda, o wpłacone przez powódkę po wniesieniu pozwu kwoty na poczet zadłużenia, na podstawie art. 203 § 1 k.p.c. w zw. z art. 355 § 1 k.p.c.

Analizując sytuację materialną i życiową pozwanej Sąd doszedł do przekonania, iż w niniejszej sprawie należność ta powinna zostać rozłożona na raty. Wobec tego na mocy art. 320 k.p.c. Sąd rozłożył należność w kwocie 5 932,55 zł na 39 miesięcznych rat, pierwsza w kwocie 232,55 zł, a kolejne w kwotach po 150,00 zł, płatne do dnia 15 – ego każdego miesiąca, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat, począwszy od miesiąca następnego od uprawomocnienia się wyroku.

Wobec powyższego na podstawie art. 353 § 1 k.c., przy zastosowaniu art. 320 k.p.c. orzeczono jak w pkt. 3 wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c. Zgodnie z treścią tego przepisu w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. W świetle powyższego w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może tylko częściowo albo w ogóle nie obciążać kosztami strony przegrywającej. Podstaw do zastosowania art. 102 k.p.c należy poszukiwać w konkretnych okolicznościach danej sprawy przekonujących o tym, że w danym przypadku obciążenie strony przegrywającej kosztami procesu na rzecz przeciwnika byłoby niesłuszne, niesprawiedliwe. Należą do nich zarówno fakty związane z samym procesem jak i leżące poza nim, a dotyczące sytuacji życiowej, stanu majątkowego stron, które powinny być oceniane przede wszystkim z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego, w świetle których uzasadniona jest ocena, że chodzi o wypadek szczególnie uzasadniony ( vide wyrok SA w Katowicach z dnia 27 września 2012 r., I Aca 553/12, Lex 1236359).

Trudna sytuacja majątkowa, jak i osobista w jakiej znajduje się pozwana, w ocenie Sądu, są szczególnymi okolicznościami, o których mówi w/w przepis, uzasadniającymi nie obciążanie jej kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego, o czym orzeczono jak w pkt. 4 sentencji wyroku.