Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 grudnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. VII Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Cisak-Nieckarz

Protokolant: sekr. sądowy Dawid Lesiakowski, starszy sekretarz sądu Izabela Rytel

przy udziale Prokuratora: xxx

po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2017 roku, 22 grudnia 2017r.

sprawy J. O., córki G. i J. z domu K. urodz. (...) w Ł.

oskarżonej o to, że:

w dniu 24 06 2017 r. o godz. 19.:30 w P. na skrzyżowaniu ulic (...) kierując samochodem osobowym marki D. (...) o nr rej. (...) nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że poruszając się ul. (...) i wyjeżdżając z drogi podporządkowanej, jadąc od ul. (...), na skrzyżowaniu z ul. (...), nie udzieliła pierwszeństwa przejazdu jadącemu drogą z pierwszeństwem – ulicą (...) w kierunku Ronda (...), kierującemu motocyklem marki K. o nr rej. (...) – P. S. doprowadzając do zderzenia z w/w motocyklem czym nieumyślnie spowodowała wypadek w przebiegu którego obrażeń ciała doznał kierujący motocyklem K. P. S. w postaci złamania kostki przyśrodkowej stawu skokowego lewego oraz jadąca wspólnie z nim pasażerka A. S. w postaci rany szarpanej uda lewego z krwiakiem w kaletce przedrzepkowej kolana lewego, które to obrażenia spowodowały u obu w/w osób naruszenie czynności narządów ich ciała na okres trwający dłużej niż 7 dni w rozumieniu kodeksu karnego będąc przy tym innymi niż określone w art. 156 kk

tj. o czyn z art. 177 § 1 kk

–

na podstawie art. 66 § 1 i 2 kk postępowanie karne wobec oskarżonej J. O. warunkowo umarza na okres próby 1 (jednego) roku;

–

na podstawie art. 67 § 3 kk orzeka wobec oskarżonej J. O. świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie 500 (pięćset) złotych;

–

na podstawie art. 67 § 3 kk orzeka wobec oskarżonej J. O. nawiązki w kwotach po 1.200 (jeden tysiąc dwieście) złotych na rzecz pokrzywdzonych A. S. i P. S.;

–

zasądza od oskarżonej J. O. na rzecz oskarżycieli posiłkowych A. S. i P. S. kwoty po 420 (czterysta dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika;

–

zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 225,68 zł (dwieście dwadzieścia pięć złotych sześćdziesiąt osiem groszy) tytułem zwrotu wydatków oraz kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt VII K 471/17

UZASADNIENIE

(ograniczenie uzasadnienia na zasadzie art. 423 § 1a kpk)

J. O. stoi przed zarzutem popełnienia czynu polegającego na tym, że: w dniu 24 06 2017 r. o godz. 19.:30 w P. na skrzyżowaniu ulic (...) kierując samochodem osobowym marki D. (...) o nr rej. (...) nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że poruszając się ul. (...) i wyjeżdżając z drogi podporządkowanej, jadąc od ul. (...), na skrzyżowaniu z ul. (...), nie udzieliła pierwszeństwa przejazdu jadącemu drogą z pierwszeństwem – ulicą (...) w kierunku Ronda (...), kierującemu motocyklem marki K. o nr rej. (...) – P. S. doprowadzając do zderzenia z w/w motocyklem czym nieumyślnie spowodowała wypadek w przebiegu którego obrażeń ciała doznał kierujący motocyklem K. P. S. w postaci złamania kostki przyśrodkowej stawu skokowego lewego oraz jadąca wspólnie z nim pasażerka A. S. w postaci rany szarpanej uda lewego z krwiakiem w kaletce przedrzepkowej kolana lewego, które to obrażenia spowodowały u obu w/w osób naruszenie czynności narządów ich ciała na okres trwający dłużej niż 7 dni w rozumieniu kodeksu karnego będąc przy tym innymi niż określone w art. 156 kk, tj. czynu z art. 177 § 1 kk.

Zgromadzony materiał dowodowy daje podstawy do oceny, iż oskarżony dopuścił się popełnienia tego czynu.

W sprawie nie zachodzą żadne okoliczności wyłączające bezprawność czynu oskarżonej, albo jej winę. W momencie podejmowania zarzucanego oskarżonej działania przestępnego była ona osobą dojrzałą i w pełni poczytalną. Oskarżona jest zdolna do rozpoznania bezprawności swojego czynu, znajduje się w sytuacji, która nie wyklucza możliwości dania posłuchu normie prawnej. Znajdowała się w normalnej sytuacji motywacyjnej, zatem można było od niej wymagać zachowań zgodnych z prawem a nie zachowań realizujących znamiona przestępstw.

Warunkowe umorzenie postępowania karnego jest środkiem probacyjnym, który Sąd może zastosować wobec sprawcy przestępstwa zagrożonego karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 5 lat w sytuacji, gdy wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie on przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu Sąd wziął pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rodzaj zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym naruszenia których dopuściła się oskarżona, oraz fakt iż w tym zakresie oskarżonemu należy przypisać nieumyślność.

Rozważając kwestię warunkowego umorzenia postępowania karnego w stosunku do oskarżonej nie sposób nie przeanalizować jej dotychczasowego sposobu życia, uprzedniej niekaralności oraz zaprezentowanej w toku postępowania postawy, tj. oskarżona od początku przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu, wyraża skruchę.

W realiach tej sprawy uzasadnione jest przypuszczenie, że oskarżona pomimo warunkowego umorzenia postępowania będzie przestrzegała porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Wskazuje na to jej postawa. Zauważyć przy tym należy, że czyn zarzucany oskarżonej, na tle jej dotychczasowej drogi życiowej ma charakter incydentalny i wyjątkowy. Dotychczasowy, ustabilizowany styl życia oskarżonej, pozwala na ocenę, że oskarżona akceptuje utrwalony porządek prawny i zasadniczo go przestrzega, poza incydentem jaki miał miejsce w dniu 24.06.2017r.. Mając powyższe na uwadze, Sąd sformułował wobec oskarżonej pozytywną prognozę kryminologiczną, oznaczając okres próby na okres jednego roku. Okres ten w sposób dostateczny pozwoli na weryfikację postawionej wobec oskarżonej pozytywnej prognozy kryminologicznej.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd warunkowo umorzył postępowanie karne w stosunku do oskarżonej J. O., uznając, że mimo warunkowego umorzenia postępowania karnego, będzie ona przestrzegała porządku prawnego, a w szczególności nie popełni przestępstwa.

Pokrzywdzeni, działając przez pełnomocnika, zawnioskowali o orzeczenie na ich rzecz nawiązek, domagając się z tego tytułu kwot po 1.200 złotych, a oskarżona wyraziła zgodę na takie orzeczenie.

Sąd nie określił terminu do zapłaty nawiązek, albowiem nie ma ku tego podstaw. W ocenie Sądu, nawiązka o jakiej mowa w art. 67 § 3 kk wykazuje podobieństwa do świadczenia pieniężnego wskazanego w tym samym przepisie, analogicznie jak świadczenie pieniężne jest środkiem kompensacyjnym. Analogicznie jak świadczenie pieniężne ma zdaniem sądu - charakter środka probacyjnego (zgodnie z tytułem rozdziału VIII Kodeksu karnego). Nie może być ujmowana jako obowiązek probacyjny(osobny rodzaj rozstrzygnięć możliwych przy warunkowym umorzeniu postępowania), bo do takich zostały wprost wskazane w § 3 art. 67 kk, poprzez odwołanie się do art. 72 § 1 kk, a tylko w odniesieniu do takich obowiązków przepisy Kodeksu karnego stawiają wymóg określenia czasu i sposobu ich wykonania. Potwierdza to również treść przepisu art. 68 § 2 k.k., który przewiduje możliwość podjęcia warunkowo umorzonego postępowania w przypadku uchylania się od wykonania nałożonego obowiązku lub orzeczonego środka kompensacyjnego, środka karnego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 30.09.2008r., II AKa 282/08, LEX nr 477637, Prok.i Pr.-wkł. 2009/6/43, KZS 2009/6/79).

Jednocześnie na podstawie art. 67 § 3 kk w zw. z art. 39 pkt 7 Sąd zobowiązał oskarżoną do uiszczenia świadczenia poprzez zapłatę kwoty 500 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej, mając na względzie kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa, jak i dla podkreślenia naganności zachowania oskarżonej.

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych uzasadnia treść art. 627 kpk, w myśl którego w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza od skazanego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe i wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego. Wśród uzasadnionych wydatków stron (oskarżycieli posiłkowych) ustawodawca wymienia wydatki z tytułu ustanowienia w sprawie jednego obrońcy lub pełnomocnika. Oskarżyciele posiłkowi występowali w sprawie z pełnomocnikiem w osobie adwokata. Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego złożył wniosek o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według obowiązujących stawek. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika ustalono na podstawie § 11 ust 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015r., poz. 1800 z późn. zm.).

W oparciu o art. 626 § 1 kpk w zw. z art. 618 § 1 kpk, art. 616 § 2 kpk, art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa tytułem zwrotu wydatków związanych z udziałem w sprawie kwotę 147,84 zł obejmującą:

–

opłatę przewidziana za udzielenie informacji z rejestru skazanych w wysokości 30,00 zł,

–

ryczał za doręczenia korespondencji w postępowaniu przygotowawczym oraz sądowym – łącznie 40,00 zł (§ 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym /Dz. U. Nr 108, poz. 1026 z późn. zm./),

–

wynagrodzenie biegłego chirurga w łącznej kwocie 155,68 zł..

Wysokość opłaty ustalono w oparciu o treść art. 7 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz.U.z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).