Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 07 marca 2016 roku

Sąd Rejonowy – w Piotrkowie Tryb. VII Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Marcin Oleśko

Protokolant: Agnieszka Chojnacka, Lena Błaszczyńska

Prokurator Tomasz Retyk, Jarosław Anioł

po rozpoznaniu w dniach 14.01.2016 roku, 07.03.2016 roku, sprawy

1.  M. S., s. K. i M. z d. K., urodzonego (...) w P. (...)

oskarżonego o to że:

w dniu (...) o godz. 17:55 w P. (...) woj. (...) w pasażu handlowym mieszczącym się w markecie (...) przy ul. (...), wspólnie i w porozumieniu z D. R. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dokonał kradzieży w celu przywłaszczenia pieniędzy z utargu sklepu znajdujący się za ladą w kwocie 3500 zł na szkodę firmy (...) z siedzibą we W. ul. (...), reprezentowaną przez M. K..

tj. o czyn z art. 278 § 1 kk

2.  D. R., s. A. i A. (1)z d. B., urodzonego (...) w P. (...)

oskarżonego o to że:

w dniu (...) roku o godz. 17:55 w P. (...) woj. (...) w pasażu handlowym mieszczącym się w markecie (...) przy ul. (...), wspólnie i w porozumieniu z M. S. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dokonał kradzieży w celu przywłaszczenia pieniędzy z utargu sklepu znajdujący się za ladą w kwocie 3500 zł na szkodę firmy (...) z siedzibą we W. ul. (...), reprezentowaną przez M. K..

tj. o czyn z art. 278 § 1 kk

1. oskarżonego M. S. uznaje za winnego tego, że w dniu (...) roku o godz. 17:55 w P. (...) woj. (...) w pasażu handlowym mieszczącym się w markecie (...) przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z D. R. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dokonał kradzieży w celu przywłaszczenia pieniędzy z utargu sklepu znajdujących się na ladzie w kwocie 3500 zł na szkodę firmy (...) z siedzibą we W. ul. (...) czym wyczerpał dyspozycję art. 278 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk i za to na podstawie art. 278 § 1 kk i art. 33 § 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, przyjmując wartość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

2. na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 2 kk oraz art. 73 § 2 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonemu M. S. na okres próby 5 (pięciu) lat oddając go w tym czasie pod dozór kuratora;

3. oskarżonego D. R. uznaje za winnego tego, że w dniu (...) roku o godz. 17:55 w P. (...) woj. (...) w pasażu handlowym mieszczącym się w markecie (...) przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. S. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dokonał kradzieży w celu przywłaszczenia pieniędzy z utargu sklepu znajdujących się na ladzie w kwocie 3500 zł na szkodę firmy (...) z siedzibą we W. ul. (...) czym wyczerpał dyspozycję art. 278 § 1 kk i za to na podstawie art. 278 § 1 kk i art. 33 § 2 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych, przyjmując wartość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;
4. Na podstawie art. 46 § 1 kk zasądza solidarnie od oskarżonych M. S. i D. R. na rzecz firmy (...) we W. ul. (...) kwotę 3500 (trzy tysiące pięćset) złotych tytułem naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody w całości.

5. na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary grzywny zalicza oskarżonemu M. S. okres zatrzymania w sprawie w dniu 6 kwietnia 2015 roku przyjmując, iż jest on równoważny dwóm dziennym stawkom grzywny.

6.  zasądza od oskarżonego M. S. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych tytułem poniesionych wydatków oraz kwotę 320 (trzysta dwadzieścia) złotych tytułem opłat.

7.  zasądza od oskarżonego D. R. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych tytułem poniesionych wydatków oraz kwotę 480 (czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem opłat.

Sygn. akt VII K 317/15

UZASADNIENIE

M. K. pracowała w sklepie należącym do firmy (...)
z siedzibą we W., przy ulicy (...), znajdującym się na terenie pasażu handlowego w markecie K. w P., przy ulicy (...). W dniu (...) roku pracowała w godzinach 10.30-18.00. M. K. była tego dnia sama na zmianie. Po zakończonej pracy zrobiła raporty i policzyła pieniądze
z utargu. Tego dnia była to kwota 3.500 złotych. M. K. opuściła w znacznej części roletę znajdującą się na wejściu do sklepu. Po policzeniu pieniędzy M. K. schowała je do plastikowej, przezroczystej, strunowej torebki. O godzinie 17.55 M. K. położyła torebkę z pieniędzmi na blacie obok komputera i udała się na chwile na zaplecze. Sklep, w którym pracowała M. K. był przeszklony i każdy idący pasażem handlowym widział co się w nim dzieje i co znajduje się na blacie.

/zeznania M. K. – k. 3-4, k. 82v.-83v., k.102v./

Tego samego dnia przed marketem K. spotkali się oskarżeni M. S. i D. R.. Następnie weszli do środka marketu. Tam postanowili, że dokonają kradzieży pieniędzy ze sklepu, w którym pracowała M. K.. Oskarżeni wyczekali do momentu kiedy M. K. wyszła na zaplecze sklepu. Kiedy M. K. przebywała na zapleczu sklepu, pod opuszczoną częściowo roletą do środka sklepu wszedł M. S..

/wyjaśniania M. S. – k. 22;

zapis monitoringu na płycie CD – k. 34/

M. S. zabrał z lady pieniądze w kwocie 3.500 złotych i ponownie przechodząc pod opuszczoną częściowo roletą wydostał się na zewnątrz, gdzie oczekiwał na niego obserwujący otoczenie D. R.. Następnie obaj sprawcy zbiegli z miejsca zdarzenia.

/częściowo zeznania M. K. – k. 3-4, k. 82v.-83v., k.102v.;

wyjaśniania M. S. – k. 22;

zapis monitoringu na płycie CD – k. 34/

Po opuszczeniu marketu K., M. S. przekazał torebkę z pieniędzmi D. R.. M. S. wziął z torebki 200 złotych. Pozostałe pieniądze zabrał D. R.. Sprawcy ustalili, że pozostałymi pieniędzmi podzielą się wieczorem. Następnie rozeszli się. Po rozejściu się, M. S. udał się do sklepu i za skradzione pieniądze zakupił alkohol, papierosy i artykuły spożywcze. Następnie M. S. udał się do domu. Tam próbował skontaktować się z D. R., jednak ten ostatni nie odbierał od niego telefonu.

/wyjaśniania M. S. – k. 22/

D. R. był już uprzednio wielokrotnie karany.

/dane o karalności – k. 93-95;

odpis wyroku w sprawie (...) – k. 44;

odpis wyroku w sprawie (...) – k. 45;

odpis wyroku w sprawie (...) – k. 91-92/

D. R. ma 19 lat. Legitymuje się podstawowym wykształceniem. Nie ma wyuczonego zawodu. Aktualnie jest osobą bezrobotną, pozostającą na utrzymaniu rodziców. Nie posiada majątku.

/dane osobo – poznawcze – k. 39-40/

Oskarżony D. R. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu
i odmówił składania wyjaśnień.

/wyjaśnienia D. R. – k. 41/

Ustalając stan fatyczny w niniejszej sprawie Sąd oparł się na wyjaśnieniach M. S. oraz zeznaniach świadka M. K.. Wskazane osobowe źródła dowodowe wzajemnie się uzupełniają i korespondują ze sobą dlatego też zasługują na wiarę. Ponadto okoliczności przez nich wskazane znajdują swój potwierdzenie w zapisie monitoringu ze sklepu (...). Oskarżony M. S. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Ponadto podniósł, iż czynu tego dokonał działając wspólnie
i w porozumieniu z drugim z oskarżonych D. R.. M. S. przyznał, iż sprawcy wcześniej uzgodnili, że wspólnie dokonają kradzieży pieniędzy ze sklepu w którym pracowała M. K.. W tym celu w ramach uzgodnionego podziału ról, D. R. stał na zewnątrz i obserwował otoczenie a M. S. wykorzystując moment, kiedy M. K. poszła na zaplecze, wszedł do sklepu i zabrał z blatu torebkę
z pieniędzmi. Następnie obaj sprawy uciekli poza teren marketu. Tam częściowo podzielili się pieniędzmi. Na dalszy podział pieniędzy umówili się na wieczór. Nie spotkali się jednak, gdyż D. R. nie odbierał telefonu. Wyjaśnienia M. S. są logiczne
i spójne. Ponadto jak to już zostało podniesione znajdują one swoje potwierdzenie
w zarejestrowanym nagraniu na monitoringu sklepu. Widać na nim, że sprawców jest dwóch. M. S. wchodzi do sklepu, natomiast D. R. pozostaje na zewnątrz
i obserwuje otoczenie.

Natomiast zeznania M. K. pozwoliły na potwierdzenie samego faktu dokonania kradzieży a ponadto dokładnego ustalenia co i jakiej wartości zostało skradzione. Świadek nie była natomiast w stanie rozpoznać kto dokonał tej kradzieży.

W kontekście powyższych rozważań nie zasługują na wiarę wyjaśnienia D. R., w których nie przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wskazane wyjaśnienia stanowią wyraz przyjętej przez tego oskarżonego linii obrony. W ocenie Sądu nie przyznanie się D. R., w konfrontacji z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, nie pozwala na przyjęcie, że to nie D. R., ale jakaś inna osoba jest sprawcą zarzucanego mu czynu.

Sąd uznał za wiarygodny także pozostały nieosobowy materiał dowodowy zebrany
w sprawie, gdyż w toku postępowania jego wartość dowodowa nie wzbudziła wątpliwości Sądu, nie była również kwestionowana przez żadną ze stron.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, iż D. R. dokonał zarzucanego mu czynu.

Reasumując D. R. dokonując w dniu(...) roku o godzinie 17.55 w P., w pasażu handlowym mieszczącym się w markecie (...) przy ulicy (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, kradzieży pieniędzy w kwocie 3.500 złotych na szkodę firmy (...) we W. ul. (...), swoim zachowaniem wyczerpał dyspozycję art. 278 § 1 kk.

Sąd podzielając kwalifikację prawną przyjętą przez oskarżyciela dokonał zmiany opisu czynu. Przede wszystkim zebrany materiał dowodowy nie może prowadzić do ustaleń, iż sprawcy zabrali pieniądze znajdujące się za ladą. Dokonali oni bowiem kradzieży pieniędzy znajdujących się na ladzie. Ponadto w oparciu o zeznania M. K. złożone przed Sądem, wyeliminowano z opisu czynu jej imię i nazwisko jako osoby reprezentującej pokrzywdzonego.

W realiach niniejszej sprawy oskarżony D. R. dopuścił się zarzucanego mu czynu działając wspólnie i w porozumieniu M. S.. Dla przyjęcia kwalifikacji działania wspólnie i w porozumieniu koniecznym jest wyraźne lub też milczące porozumienie uczestników przedsięwzięcia, którego przedmiotem jest wspólna realizacja znamion typu czynu zabronionego. Pomiędzy sprawcami istniało wyraźne porozumienie co do dokonania tego przestępstwa. Wynika to wprost z wyjaśnień oskarżonego M. S., który wskazywał na istniejące między nimi porozumienie. Ponadto także zapis monitoringu pozwolił ustalić, iż po wejściu jednego ze sprawców do sklepu, druki w tym czasie był na zewnątrz na tzw. „lipku”.

Sąd uznał oskarżonego D. R. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, ponieważ nie zachodzi żadna okoliczność wyłączająca winę w rozumieniu Kodeksu Karnego. Oskarżony nie dał posłuchu normie prawnej, mimo iż miał taką możliwość.

Mając na uwadze poczynione ustalenia faktyczne, analizując i oceniając w powyższy sposób zebrane w sprawie dowody nie budzi wątpliwości, że zachowanie oskarżonego stanowi czyn zabroniony społecznie szkodliwy w stopniu znacznym.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd wziął pod uwagę:

- rodzaj i charakter naruszonego dobra jakim jest w niniejszej sprawie mienie;

- rozmiary wyrządzonej szkody;

- sposób i okoliczności popełnienia czynu – działanie wspólnie i porozumieniu;

- popełnienie przestępstwa z zamiarem bezpośrednim;

- motywację sprawcy, który działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Wymierzając karę Sąd uwzględnił na niekorzyść oskarżonego D. R. przede wszystkim jego uprzednią kilkukrotną karalność, także za przestępstwa przeciwko mieniu. W niniejszej sprawie działał on wspólnie i w porozumieniu z M. S.. Jako okoliczność obciążającą Sąd poczytał ponadto D. R., iż działał on
z niskich pobudek tj. chęci osiągnięcia korzyści majątkowej.

Na korzyść oskarżonego powinien co do zasady przemawiać jego młody wiek. Sąd nie przyjął jednak w pełni tej okoliczności za łagodzącą, gdyż pomimo młodego wieku, D. R. jest już w znacznej mierze osobą zdemoralizowaną.

Mając na uwadze powyższe kwestie, a także zważając, aby kara była współmierna
do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, a także, aby zrealizowała cele zapobiegawcze i poprawcze w stosunku do oskarżonego oraz wytyczne w zakresie prewencji ogólnej, Sąd wymierzył D. R. karę 1 roku pozbawienia wolności.

Sąd mając na względzie cele postępowania w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa nie skorzystał z dobrodziejstwa warunkowego zawieszania wykonania kary w stosunku do oskarżonego. Biorąc pod uwagę okoliczności obciążające w tym przede wszystkim kilkukrotną uprzednią karalność oskarżonego, w tym także za przestępstwa przeciwko mieniu, znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu, w ocenie Sądu nie zasługuje on na tak daleko idące dobrodziejstwo jakim jest wymierzenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Wskazane okoliczności nie pozwalają na postawienie wobec niego pozytywnej prognozy kryminologicznej. Na tle dotychczasowej drogi życiowej oskarżonego widoczny jest trwały ślad nieposzanowania porządku prawnego, przejawiający się w podejmowaniu przestępczych działań wymierzonych przeciwko najdalej chronionym prawom jak własność. Okoliczności te świadczą, iż D. R. jest już
w pewnym stopniu osobnikiem zdemoralizowanym. Tym niemniej biorąc pod uwagę młody wiek oskarżonego, Sąd wymierzył karę pozbawienia wolności w dolnym wymiarze ustawowego zagrożenia.

Z uwagi na okoliczność, że D. R. działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, Sąd wymierzył mu na podstawie art. 33 § 2 kk karę grzywny w ilości 150 stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych.

Miarkując wysokość kary grzywny, oprócz okoliczności wskazanych powyżej Sąd miał na uwadze również sytuację materialną i osobistą oskarżonego. Ustalając wartość jednej stawki na poziomie minimalnym wobec D. R. Sąd miał na uwadze fakt, iż oskarżony nie pracuje i pozostaje na utrzymaniu rodziców. Tym niemniej biorąc pod uwagę, iż jest młodym, zdrowym człowiekiem będzie miał możliwość zgromadzenia stosownych środków celem uiszczenia kary grzywny.

Oskarżeni M. S. i D. R. swoim zachowaniem wyrządzili szkodę w mieniu firmy (...) we W. ul. (...) na łączną kwotę 3.500 złotych. Dlatego też Sąd na podstawie art. 46 § 1 kk zasądził solidarnie od tych oskarżonych na rzecz pokrzywdzonego kwotę 3.500 złotych tytułem obowiązku naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody w całości.

O kosztach sądowych wobec oskarżonego orzeczono na podstawie art. 627 k.p.k.

Natomiast opłaty od skazania zostały wymierzone oskarżonemu na podstawie art.
2 ust. 1 pkt. 3 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. nr 49, poz. 223 z 1983 roku z późn. zm.).

W mniejszej sprawie wpłynął wniosek o uzasadnienie od D. R., dlatego też Sąd w trybie art. 423 § 1a kpk ograniczył zakres uzasadnienia do tych części wyroku, które dotyczą tego oskarżonego.