Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lutego 2016 roku

Sąd Rejonowy w Rawie Mazowieckiej I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	SSR Jarosław Janeczek
Protokolant:	stażysta Ewelina Gawłowska

po rozpoznaniu w dniu 23 lutego 2016 roku w Rawie Mazowieckiej

na rozprawie

sprawy z powództwa

(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowo - akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko

K. M.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 675/15

UZASADNIENIE

W dniu 26 września 2015 roku powód – (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa - akcyjna spółka jawna z siedzibą w W. wystąpiła do Sądu Rejonowego Lublin - Zachód w Lublinie o wydanie nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym i zasądzenie na jego rzecz od pozwanego K. M. kwoty 3235,90 zł wraz z odsetkami oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego.

Uzasadniając swoje żądanie powód podał, że (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. zawarła z pozwanym umowę pożyczki, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość, zgodnie z ustawą o kredycie konsumenckim. Pozwany dokonał rejestracji za pomocą formularza zamieszczonego na stronie internetowej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., jednocześnie akceptując warunki umowy pożyczki oraz Regulamin świadczenia usług drogą elektroniczną. Ponadto pozwany potwierdził warunki umowy poprzez dokonanie przelewu kwoty 0,01 zł ze swojego rachunku bankowego na rachunek bankowy pożyczkodawcy.

W ramach zawartej w ten sposób umowy powód w dniu 29 maja 2014 roku przelał na rachunek pozwanego kwotę 2600 zł tytułem zawartej pożyczki.

Pożyczka stała się wymagalna zdaniem powoda w dniu 28 lipca 2014 roku, kiedy to upłynął termin płatności.

Następnie powód wskazał, że w związku z udzieloną pożyczką przez (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. została naliczona prowizja w wysokości 250,40 zł. Natomiast w przypadku opóźnienia w spłacie pożyczki pożyczkobiorca miał być obciążony kosztami działań windykacyjnych w kwocie 135 zł (35 zł za przesłanie pierwszego wezwania do zapłaty, 45 zł na za przesłanie drugiego wezwania do zapłaty i 55 zł za przesłanie trzeciego wezwania do zapłaty).

Powód wskazał również, że w dniu 10 lutego 2015 roku (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością oraz (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowo-akcyjna w W. zawarły umowę spółki jawnej.

W dniu 6 marca 2015 roku (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. dokonał wniesienia wkładu niepieniężnego w postaci pakietu wierzytelności ujętych na liście – załączniku nr 4 do umowy spółki jawnej. Na każdą wierzytelność składał się kapitał niespłaconej kwoty pożyczki, opłaty za czynności windykacyjne oraz odsetki za opóźnienie od kwoty niepłaconego kapitału oraz opłat windykacyjnych liczonych od dnia wymagalności. (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na podstawie art. 509 k.c. sprzedał na rzecz powoda wierzytelności z tytułu prowizji i odsetek od prowizji naliczanych od zawartych umów pożyczek.

Na dochodzoną pozwem sumę składa się: kwota 2600 zł z tytułu należności głównej pożyczki numer (...); 299,50 zł tytułem skapitalizowanych odsetek w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego od dnia 29 lipca 2014 roku do 25 czerwca 2015 roku; 86 zł tytułem opłat windykacyjnych zgodnie z umową pożyczki (...); 250,40 zł tytułem prowizji od udzielonej pożyczki numer (...).

Postanowieniem wydanym w dniu 14 października 2015 roku referendarz sądowy orzekający w VI Wydziale Cywilnym Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie, w sprawie sygnaturze akt VI Nc-e 1848750/15, po stwierdzeniu braku podstaw do wydania nakazu zapłaty, przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Rawie Mazowieckiej, procedując w tej mierze na podstawie art. 505 ³³ § 1 k.p.c.

Pozwany K. M. nie stawił się na rozprawę i nie zajął stanowiska merytorycznego w sprawie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 marca 2013 roku pozwany K. M. dokonał wpłaty na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwoty 0,01 zł. W tytule przelewu wskazał, że potwierdza rejestrację i zgadza się na umowę pożyczki numer (...),

(dowód: potwierdzenie bankowe – k 18)

W dniu 29 maja 2014 roku (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. dokonała przelewu na rzecz pozwanego K. M. w kwocie 2000 zł. W tytule przelewu wskazano „V..pl umowa (...)”.

(dowód: potwierdzenie bankowe – k. 19)

W dniach 1 września 2014 roku, 27 września 2014 roku i 8 października 2014 roku (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. sporządziła skierowane do pozwanego druki, stanowiące wezwanie do zapłaty. Druki nie zostały podpisane. Dotyczyły umowy (...).

(dowód: druki – k. 15-17)

W dniu 10 lutego 2015 roku (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa - akcyjna z siedzibą w W. zawarły umowę spółki jawnej.

Zgodnie z §5 powyższej umowy (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. zobowiązał się do dnia 16 marca 2015 roku wnieść wkład niepieniężny w postaci pakietu wierzytelności z tytułu zawartych umów pożyczek. Lista wierzytelności wchodząca w skład wnoszonego wkładu, zawierająca indywidualny numer każdej z nich, jej wysokość oraz termin, w którym powinna zostać spłacona przez dłużnika stanowiła załącznik numer 4 do umowy spółki. Każda z wniesionych wierzytelności składała się z: kapitału niespłaconej kwoty pożyczki, opłat za wykonanie czynności windykacyjnych, odsetek umownych za opróżnienie w wysokości czterokrotnej stopy kredytu lombardowego NBP liczonych od kwoty kapitału niespłaconej pożyczki, odsetek ustawowych od opłat windykacyjnych liczonych od dnia wymagalności zobowiązania

(dowód: poświadczona za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika kserokopia umowy spółki jawnej, k. 27-29)

W dniu 6 marca 2015 roku (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. dokonał wniesienia do spółki pod firmą (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa - akcyjna Spółka jawna z siedzibą w W. wkładu niepieniężnego w postaci pakietu wierzytelności o którym mowa w § 5 umowy spółki. Lista wniesionych wierzytelności stanowiła załącznik nr 1 do oświadczenia wspólnika.

(dowód: poświadczona za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika kserokopia oświadczenia o wniesieniu przez wspólnika wkładów wraz z załącznikiem – listą wierzytelności (...) FINANSE Sp. z o.o. wniesionych do spółki jawnej w dniu 6 marca 2015 roku, k. 24-26)

W dniu 6 marca 2015 roku (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. zawarł z (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa - akcyjna Spółka jawna z siedzibą w W. umowę sprzedaży, której przedmiotem był pakiet wierzytelności przysługujących (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. z tytułu kosztów związanych z zawartymi umowami pożyczki, na które składała się: prowizja za udzielenie pożyczki oraz odsetki ustawowe za opóźnienie liczone od prowizji. Umowa zgodnie z jej treści miała zawierać załącznik, gdzie miały być wskazane wierzytelności, których umowa dotyczy.

(dowód: poświadczona za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika kserokopia umowy sprzedaży, k. 30-31)

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się niezasadnie i jako takie zasługiwało wyłącznie na oddalenie.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do kwestii dotyczącej formy wydanego orzeczenia.

Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie zaszły podstaw do wydania wyroku zaocznego. Zgodnie, bowiem z art. 339 §1 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. Jednakże, pomimo niestawiennictwa pozwanego na rozprawie sąd nie może wydać wyroku zaocznego, jeżeli: pozwany żądał przeprowadzenia rozprawy w swej nieobecności albo składał już w sprawie wyjaśnienia ustnie lub na piśmie (art. 340 k.p.c.), albo sąd stwierdzi nieprawidłowość w doręczeniu wezwania albo jeżeli nieobecność pozwanego jest wywołana nadzwyczajnym wydarzeniem lub inną znaną sądowi przeszkodą, której nie można przezwyciężyć (art. 214 § 1 k.p.c.).

Pozwany w żaden sposób nie wdał się w spór, co do istoty sprawy, nie stawił się na rozprawę, pomimo, iż był o jej terminie prawidłowo zawiadomiony, nie złożył też odpowiedzi na pozew ani w żaden inny sposób nie zajęła stanowiska w sprawie. Nie wniósł również o przeprowadzenie rozprawy w swojej nieobecności.

Okoliczności sprawy nie wskazują także, aby zaistniały jakieś szczególne przeszkody uniemożliwiające jej stawiennictwo na wezwanie Sądu.

Zatem w świetle powyższych okoliczności zachodziły podstawy do wydania wyroku zaocznego.

W myśl art. 339 §2 k.p.c. wydając wyrok zaoczny, Sąd przyjmuje za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Powyższy przepis wprowadza swoiste domniemanie zgodności twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 czerwca 1997 r., I CKU 87/97, Prok. i Pr. 1997 - wkładka, Nr 10, poz. 44).

Oznacza to, że sąd wydając wyrok zaoczny nie dokonuje weryfikacji prawdziwości twierdzeń o faktach przytoczonych przez powoda, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Powyższa regulacja stanowi specyficzną sankcję za naruszenie ciężaru procesowego – wdania się w spór co do istoty sprawy (art. 221 k.p.c.), zrównują w skutkach brak zajęcia stanowiska przez pozwanego z przyznaniem przez niego okoliczności faktycznych (art. 230 k.p.c.)

Twierdzenia pozwu uznaje się za budzące uzasadnione wątpliwości, m.in. w sytuacji, gdy dowody i twierdzenia przedstawione przez powoda są niekompletne, pozostawiają wątpliwości co do okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sporu, nie przedstawiają pełnego obrazu rzeczywistości, wskazują na brak legitymacji procesowej powoda lub pozwanego itp.

W takiej sytuacji wydając wyrok sąd nie może oprzeć się wyłącznie na twierdzeniach powoda i należy przeprowadzić postępowanie dowodowe celem wyjaśnienia powstałych wątpliwości (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 sierpnia 1972 r., III CR 153/72 OSNCP 1973 z. 5, poz. 80, a także A. Zieliński, Komentarz do kodeksu postępowania cywilnego, opublikowana w systemie informacji prawnej Legali w wersji elektronicznej).

W sprawie niniejszej pozwany, co prawda nie zaprzeczył istnieniu wierzytelności, bowiem nie zajął w ogóle stanowiska w sprawie, to jednakże okoliczności faktyczne wskazywane w pozwie budzą uzasadnione wątpliwości, w świetle dokumentów (czy raczej wydruków) przedstawionych przez samego powoda.

Po pierwsze z treści pozwu wynika, że porozumienie pozwanego i pierwotnego wierzyciela zostało zawarte w drodze porozumiewania się na odległość (co jest oczywiście dopuszczalne w świetle przepisów wskazanych przez powoda) a wyrazem zawartego porozumienia, co do warunków umowy pożyczki było dokonanie przez pozwanego przelewu w kwocie 0,01 zł na rachunek (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. z adnotacją, że potwierdza rejestrację i zgadza się na warunki pożyczki.

Jeśli jednak spojrzymy na załączony przez powoda dokument przelewu z dnia 12 marca 2013 roku (k. 18) z łatwością zauważymy, że pozwany wcale nie zgodził się na warunki pożyczki numer (...) będącej przedmiotem postępowania.

Trudno zresztą przypuszczać by pozwany zgadzał się na warunki pożyczki dochodzonej pozwem, tj. pożyczki z dnia 29 maja 2014 roku ponad rok wcześniej.

Zgoda z marca 2013 roku nie może, więc dotyczyć pożyczki z maja 2014 roku. Tym samym powoływanie się powoda na treści art. 60 k.c. jest chybione.

Powód nie przedstawił żadnych twierdzeń faktycznych dotyczących tej oczywistej rozbieżności, w szczególności nie wskazywał, że dochodzona pozwem pożyczka to kolejna pożyczka udzielona pozwanemu i nie wskazywał okoliczności zawarcia tej kolejnej umowy.

Po drugie, wedle twierdzeń faktycznych pozwu udzielona pożyczka miała wysokość 2600 zł i została w dniu 29 maja 2014 roku przelana na rachunek pozwanego. Twierdzenie to pozostaje w oczywistej sprzeczności z przedstawionym przez powoda dokumentem przelewu (k. 19), z którego wynika, że przelew z tego dnia miał wysokość 2000 zł.

W tym wypadku również powód, mimo że był reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, nie przedstawił jakichkolwiek wyjaśnień.

Po trzecie warunki powód przedstawiając warunki rzekomej umowy pożyczki numer (...), która to pozwany miałby zawrzeć z (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., zaprezentował Sądowi dwa wydruki warunków tej pożyczki (k. 13 i 14). Warunki te są różne zarówno co do daty zawarcia pożyczki (29 maja 2014 roku i 6 czerwca 2015 roku), pożyczonej sumy (2000 zł i 2600 zł), prowizji (200 zł i 250,40 zł) i (...) (218,90% i 281,20%). W obydwu wydrukach identyczny jest jedynie termin płatności - 28 czerwca 2014 roku, który zresztą jest oczywiście sprzeczny z twierdza nimi faktycznymi pozwu, gdyż tam wskazano, że pożyczka miała być spłacona 28 lipca 2014 roku.

Tu również powód nie wyjaśnił w jakikolwiek sposób rozbieżności.

Reasumując, te część rozważań Sąd uznał twierdzenia faktyczne pozwu, a świetle dokumentów załączonych przez powoda, za budzące uzasadnione wątpliwości i wobec tego niemogące być podstawą ustaleń faktycznych w sprawie.

Wobec uznania, iż okoliczności faktyczne przytoczone w pozwie budzą uzasadnione wątpliwości Sąd Rejonowy w Rawie Mazowieckiej zobligowany był do przeprowadzenia postępowania dowodowego.

M. – prawnej podstawy żądania pozwu upatrywać należy w brzmieniu art. 720 §1 k.c., po myśli którego przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego przedmiot pożyczki, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W niniejszej sprawie znajdą również zastosowanie przepisy art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (tj. - Dz. U. z 2014 r., poz. 1497 z późn. zm.), bowiem zgodnie z przepisem art. 2 ust. 1 wyżej wskazanej ustawy przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę, na mocy, której przedsiębiorca w zakresie swojej działalności, zwany dalej „kredytodawcą”, udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu w jakiejkolwiek postaci.

Wedle przepisu ustępu 2 punktu 1 wyżej wskazanego artykułu za umowę o kredyt konsumencki uważa się również umowę pożyczki. Umowa o kredyt konsumencki winna zostać zawarta w formie pisemnej.

Umowa powinna być sformułowana w sposób jednoznaczny i zrozumiały (art. 29 ust. 1 i 3).

Treść umowy o kredyt konsumencki została uregulowana w art. 30 ust. 1 ustawy, zgodnie, z którym umowa powinna określać m. in. rzeczywistą roczną stopę oprocentowania oraz całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta ustaloną w dniu zawarcia umowy o kredyt konsumencki wraz z podaniem wszystkich założeń przyjętych do jej obliczenia (pkt 7), informację o innych kosztach, które konsument zobowiązany jest ponieść w związku z umową o kredyt konsumencki, w szczególności opłatach, prowizjach, marżach oraz kosztach usług dodatkowych, jeżeli są znane kredytodawcy oraz warunki na jakich koszty te mogą ulec zmianie (pkt 10), skutki braku płatności (pkt 12), sposób zabezpieczenia i ubezpieczenia spłaty kredytu, jeżeli umowa je przewiduje (pkt 14).

Wreszcie, skoro powód opiera swe roszczenie na zawartej umowie cesji, podstawę tą stanowią również przepis art. 509 §1 k.p.c., stosownie do którego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew) chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania

Jednakże stosownie do art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na stronie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Stosownie zaś do art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, stąd też – co do zasady – w postępowaniu cywilnym to powód powinien udowodnić istnienie dochodzonej wierzytelności, okoliczności jej powstania oraz wysokość.

Sąd nie ma obowiązku przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy 232 k.p.c.

Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na tej stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/poz. 76).

Jeżeli chodzi o rozkład ciężaru dowodu, to powód powinien udowodnić fakty pozytywne, które stanowią podstawę jego powództwa tj. okoliczności prawo tworzące, a pozwana, jeżeli faktów tych nie przyznaje, ma obowiązek udowodnienia okoliczności niweczących prawo powoda.

Innymi słowy mówiąc ten, kto występuje z roszczeniem powołując się na przysługujące mu prawo obowiązany jest udowodnić okoliczności uzasadniające to żądanie, a ten, kto odmawia uczynienia zadość temu żądaniu musi udowodnić fakty wskazujące na to, że takie uprawnienie żądającemu nie przysługuje (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 2007 roku, II CSK 332/07, LEX nr 623796, wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 3 czerwca 2009 roku, I ACa 444/09 LEX nr 799912).

Przenosząc powyższe rozważania na realia przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, iż to powód winien dowieść, że po pierwsze powstała wierzytelność przysługująca wcześniejszemu wierzycielowi oraz jej wysokość, a po drugie, iż skutecznie nabył tę wierzytelności od poprzednika prawnego.

W ocenie Sądu w świetle twierdzeń faktycznych pozwu i złożonych dokumentów można przyjąć, że hipotetyczne roszczenie z pożyczki pierwotnego wierzyciela przeszło na powoda za wyjątkiem prowizji.

W przypadku prowizji powód nie złożył załącznika do umowy przelewu, który potwierdzałby, że dotyczył on hipotetycznej wierzytelności dochodzonej pozwem.

Jednakże w ocenie Sądu powód w niniejszej sprawie nie udowodnił praktycznie niczego, co pozwalałby przyjąć, że roszczenie pierwotnie w ogóle istniało.

W szczególności nie przedłożył żadnych dokumentów świadczących o tym, iż pozwany zawarł jakakolwiek umowę pożyczki (...) z pierwotnym wierzycielem oraz jakie były warunki tej umowy.

Na potwierdzenie zawarcia umowy strona powodowa przedłożyła umowa pożyczki odnawialnej (...).PL.

Niemniej jednak umowa ta nie została podpisana przez pozwanego, a zatem nie sposób uznać, aby nastąpiło skuteczne nawiązanie tego stosunku prawnego, tym bardziej jeżeli uwzględni się również treść art. 720 k.c. (zastrzegającej formę pisemną ad probationem dla umowy pożyczki przenoszącej kwotę 500 zł) oraz art. 29 ust. 1 w związku z art. 3 ust.2 pkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim który stwierdza, że umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę. Stosownie zaś do treści art. 78 § 1 k.c., do zachowania pisemnej formy czynności prawnej wystarcza złożenie własnoręcznego podpisu na dokumencie obejmującym treść oświadczenia woli.

Jak już wyżej wskazano potwierdzenie dokonania przez pozwanego przelewu kwoty 0,01 złotych na rzecz wierzyciela pierwotnego dotyczy woli akceptacji warunków innej umowy pożyczki, która nie jest przedmiotem postępowania.

Co prawda powód załączył przelew w kwocie 2000 zł na rzecz pozwanego z tytułu umowy pożyczki numer (...), ale jak już wskazano nie przedstawił żadnego dowodu na to, że pozwany wyraził zgodę na taką pożyczkę ani dowodu na to jakie konkretne warunki rzekomej pożyczki miałby mieć miejsce.

Zresztą dokonany przelew jest niszy niż wartość rzekomej pożyczki (...) (2600 zł).

W tym stanie rzeczy nie wiadomo czy pozwany zawarł w ogóle umowę numer (...) z (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. oraz jakie były warunki tej umowy (czy pożyczył 2000 zł [jak to wynika z przelewu] czy też 2600 zł [jak to wynika z twierdzeń faktycznych powoda]) i kiedy miał zwrócić rzekomą pożyczkę.

Powód nie przedstawił również żadnych twierdzeń faktycznych odnośnie czynności windykacyjnych – nie wskazał i nie udowodnił, że wysłał kiedykolwiek do pozwanego jakąkolwiek korespondencję oraz jakie były koszty przesyłek pocztowych.

Już tylko na marginesie Sąd pragnie nadmienić, iż żądanie zapłaty kwoty 86 zł z tytułu kosztów wezwań do zapłaty – nawet gdyby powód wykazał fakt korespondencji budziło uzasadnione wątpliwości.

W ocenie Sądu zastrzeganie we wzorcu umownym, którym posługiwał się pożyczkodawca – obowiązku pożyczkobiorcy zapłaty rażąco wygórowanych kosztów wysyłania kolejnych wezwań do zapłaty, stanowiło posługiwanie się niedozwolonymi postanowieniami umownymi, które nie wiążą strony – konsumenta.

Naliczanie kosztów wysłania kolejnych wezwań do zapłaty w kwotach 35, 45 i 55 zł, nie znajduje żadnego uzasadnienia w rzeczywistych kosztach tej czynności i stanowi rażąco wysokie koszty windykacyjne, zważywszy, że znacznie przekraczają one wysokość naliczonych odsetek umownych, zastrzeżonych w przedmiotowej umowie pożyczki w wysokości maksymalnej przewidzianej w art. 359 § ²¹ k.c.

Wobec zatem braku jakichkolwiek dowodów świadczących o istnieniu zobowiązania pozwanego wobec strony powodowej, jego wysokości i wymagalności brak jest podstaw do przyjęcia, iż strona powodowa sprostała ciężarowi dowodowemu opisanemu dyspozycją art. 6 k.c.

Mając na względzie powyższe Sąd oddalił powództwo, jako nieudowodnione.

SSR Jarosław Janeczek