Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 czerwca 2016 roku

Sąd Rejonowy w Zgierzu, I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodnicząca: Sędzia SR Monika Malinowska-Wasiak

Protokolant: Bartłomiej Trzmielak

po rozpoznaniu w dniu 23 czerwca 2016 roku w Zgierzu na rozprawie sprawy

z powództwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko J. K.

o zapłatę

1.  zasądza od J. K. na rzecz (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 888, 12 (osiemset osiemdziesiąt osiem 12/100) złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 13 października 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

2.  umarza postępowanie co do kwoty 659zł (sześćset pięćdziesiąt dziewięć 00/100) złotych;

3.  zasądza od J. K. na rzecz (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 647,00 (sześćset czterdzieści siedem 00/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  nadaje wyrokowi w punkcie 1 rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt I C 2373/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 13 października 2015 roku wniesionym do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniosła
o zasądzenie od J. K. kwoty 1.547,12 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 13 października 2015 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu pozwu wskazano, że dochodzone roszczenie wynika z umowy pożyczki nr (...) zawartej przez strony w dniu 22 kwietnia 2015 roku. Umowa pożyczki została rozwiązana przez powoda z uwagi na opóźnienie w spłacie zadłużenia za 2-tygodniowym wypowiedzeniem ze skutkiem prawnym natychmiastowej wymagalności wszystkich należności wynikających z umowy ze skutkiem na dzień 8 września 2015 roku. Powód wskazał, że na dochodzoną kwotę składa się 942,86 złotych niespłaconych rat kapitałowych z harmonogramu spłaty do umowy pożyczki, 26,97 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek umownych w wysokości 9% w stosunku rocznym
od kwoty kapitału 942,86 złotych od dnia 22 maja 2015 do dnia 15 września 2015 roku, 123 złote tytułem kosztów przygotowania i wysyłki monitu, wezwania do zapłaty oraz ostatecznego wezwania do zapłaty, zgodnie z postanowieniami umowy, 75 złotych z tytułu kosztów przekazania sprawy do postępowania windykacyjnego, opłata przygotowawcza w łącznej kwocie 334,29 złotych oraz opłata administracyjna w wysokości 45 złotych. Powód wskazał, iż mimo wezwania do zapłaty, pozwany nie spłacił pożyczki.

(pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym – k. 2 -6)

Postanowieniem z dnia 2 listopada 2015 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód
w Lublinie przekazał sprawę do rozpoznania tutejszemu Sądowi z uwagi na stwierdzenie braku podstaw do wydania nakazu zapłaty.

(postanowienie Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie z dnia 2 listopada 2015 roku – k. 7)

Na terminie rozprawy w dniu 4 lutego 2016 roku w imieniu powoda, mimo prawidłowego zawiadomienia, nikt się nie stawił. Pozwany złożył dowody wpłat na poczet roszczenia dochodzonego pozwem na kwotę 359 złotych dokonaną w dniu 12 stycznia 2016 roku; 235,99 złotych dokonaną w dniu 20 maja 2015 roku i 300 złotych dokonaną w dniu 14 marca 2016 roku. Pozwany uznał powództwo co do pozostałej kwoty roszczenia. Podniósł, że nie kwestionuje okoliczności wskazanych w pozwie. Oświadczył, że na wypadek cofnięcia pozwu przez powoda wyraża zgodę na cofnięcie.

(protokół rozprawy – k. 40, dowody wpłat k. 37, k. 42)

Pismem procesowym z dnia 18 kwietnia 2016 roku powód cofnął powództwo co do kwoty 659 złotych bez zrzeczenia się roszczenia. Podniósł, że wpłata kwoty 235,99 złotych została uwzględniona przy wyliczeniu kwoty roszczenia dochodzonej pozwem.

(pismo procesowe pełnomocnika powoda – k. 44)

Na ostatnim terminie rozprawy w imieniu powoda nikt się nie stawił. Pozwany wyraził zgodę na cofnięcie powództwa co do kwot 359 złotych i 300 złotych oraz uznał powództwo w pozostałym zakresie.

(protokół rozprawy z dnia 23 czerwca 2016 roku – k. 52)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 kwietnia 2015 roku J. K. zawarł z (...) S.A. z siedzibą w W. umowę pożyczki nr (...), na podstawie której otrzymał kwotę
1.100 złotych, zobowiązując się do jej spłaty w terminie 7 miesięcy od daty wypłaty pożyczki, zgodnie z harmonogramem wyszczególnionym w umowie, wraz z należnymi opłatami i odsetkami w wysokości 9% w skali roku. Wśród opłat, które zobowiązał się ponieść pozwany była opłata przygotowawcza – 390 złotych oraz opłata administracyjna –
15 złotych. W pkt 13 umowy wskazano, że w przypadku opóźnienia klienta w spłacie rat pożyczki, pożyczkodawca jest uprawniony do podjęcia działań upominawczo – windykacyjnych zgodnie ze wskazaną w umowie kolejnością, których koszt każdorazowo ponosi klient: koszt przygotowania i wysyłki pierwszego monitu – 25 złotych, wezwania do zapłaty – 49 złotych, ostatecznego wezwania do zapłaty – 49 złotych oraz koszt przekazania sprawy do postępowania windykacyjnego - 75 złotych.

(bezsporne, nadto uwierzytelniona kserokopia umowy pożyczki – k. 20 – 26)

Kwota 1.100 złotych z tytułu udzielonej pożyczki została wypłacona pozwanemu
w dniu 23 kwietnia 2015 roku.

(bezsporne, nadto uwierzytelniona kserokopia pisma powoda adresowanego do pozwanego
z dnia 23 kwietnia 2015 roku – k. 27)

Pozwany nie wywiązywał się z umowy pożyczki, nie spłacił z tytułu zadłużenia ani jednej raty.

(bezsporne)

Pismem z dnia 6 lipca 2015 roku powód skierował do pozwanego monit, wzywając go do uiszczenia powstałego z tytułu przedmiotowej umowy pożyczki zadłużenia. Kolejne wezwanie do zapłaty powód wystosował do pozwanego pismem z dnia 22 lipca 2015 roku.

(uwierzytelnione kserokopie: pisma zatytułowanego „monit” – k. 28, wezwania do zapłaty – k. 29)

Pismem z dnia 7 sierpnia 2015 roku powód skierował do pozwanego ostateczne wezwanie do zapłaty, w którym wskazał, iż pozwany spóźnia się z uiszczaniem należnych
z tytułu przedmiotowej umowy pożyczki rat 30 dni.

(uwierzytelniona kserokopia ostatecznego wezwania do zapłaty – k. 30)

Pismem z dnia 24 sierpnia 2015 roku powód wypowiedział umowę pożyczki
nr (...), łączącej go z pozwanym, z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia, wzywając go jednocześnie do spłaty całości zaległego zobowiązania
w terminie do 7 września 2015 roku.

(uwierzytelniona kserokopia wypowiedzenia umowy pożyczki wraz z dowodem nadania – k. 31-32)

W dniu 20 maja 2015 roku powód dokonał wpłaty na rzecz powoda na poczet należności dochodzonej pozwem kwoty 235,99 złotych.

(dowody wpłat – k. 37)

W dniu 12 stycznia 2016 roku pozwany dokonał wpłaty na poczet należności dochodzonej pozwem kwoty 359 złotych, a w dniu 14 marca 2016 roku kwoty 300 złotych.

(dowody wpłat – k. 37, 42)

Powyższy stan faktyczny był bezsporny. Pozwany nie kwestionował okoliczności faktycznych przytoczonych w treści pozwu. Nadto Sąd oparł się na przedstawionych przez powoda dokumentach, w postaci uwierzytelnionych przez pełnomocnika powoda będącego radcą prawnym kserokopii.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie bezspornym było, iż strony zawarły umowę pożyczki. Zgodnie
z treścią art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki w zależności od woli stron, może być umową odpłatną, bądź nieodpłatną.

W niniejszej sprawie pozwany uznał roszczenie powoda co do kwoty 888,12 złotych. Stosownie do art. 213 § 2 k.p.c., sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

Uznanie powództwa oznacza, iż pozwany uznał za zasadne samo roszczenie powoda jak i przyznał przytoczone przez niego okoliczności, w konsekwencji wyrażając zgodę na wydanie wyroku uwzględniającego powództwo. Sąd, co do zasady, jest związany uznaniem powództwa, zatem wydaje wyrok w zakresie uznania, bez przeprowadzania postępowania dowodowego. Uznanie to jest jednakże poddawane kontroli Sądu.

W niniejszej sprawie pozwany zawarł z (...) S.A. z siedzibą
w W. umowę pożyczki nr (...), na podstawie której otrzymał kwotę
1.100 złotych. Zobowiązał się przy tym do zwrotu kwoty pożyczki wraz z oprocentowaniem oraz należnymi, określonymi w umowie opłatami. Pozwany nie spłacił z tytułu przedmiotowej umowy pożyczki ani jednej raty. Od niespłaconych rat naliczane były stosownie do umowy pożyczki odsetki za opóźnienie. Z całokształtu okoliczności w sprawie wynika zatem, iż powodowi przysługuje względem pozwanego wierzytelność w wysokości dochodzonej pozwem. Uznanie powództwa przez pozwanego nie było wobec tego sprzeczne
z prawem, zasadami współżycia społecznego ani nie zmierzało do obejścia prawa.

Jednocześnie należy wskazać, że pozwany nie kwestionował okoliczności podniesionej w piśmie procesowym powoda z dnia 18 kwietnia 2016 roku, że wpłata kwoty 235,99 złotych została uwzględniona przez powoda przy wyliczeniu roszczenia dochodzonego pozwem.

W świetle powyższego Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 888,12 złotych.

O obowiązku zapłaty odsetek Sąd orzekł, mając na względzie nowelizację przepisów kodeksu cywilnego, która weszła w życie od dnia 1 stycznia 2016 roku. W rozpatrywanej sprawie powód żądał odsetek ustawowych od wskazanej w pozwie kwoty, od dnia wniesienia powództwa, tj. od dnia 13 października 2015 roku do dnia zapłaty. Mając na uwadze, iż wyrok w niniejszej sprawie został wydany w dniu 23 czerwca 2016 roku, a zatem w dacie obowiązywania znowelizowanych przepisów w zakresie odsetek określonych w kodeksie cywilnym, niezbędnym było uwzględnienie przedmiotowych zmian w treści wyroku. Zgodnie z art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 9 października 2015 roku o zmianie ustawy o terminach zapłaty
w transakcjach handlowych, ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 9 listopada 2015 r.) art. 481 k.c. otrzymał, począwszy od jego § 2, następujące brzmienie: "Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.". Nadto, w dodanych § 2 ¹-2 ⁴ powołanego przepisu, wskazano, iż: maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne za opóźnienie) (§ 2 ¹); jeżeli wysokość odsetek za opóźnienie przekracza wysokość odsetek maksymalnych
za opóźnienie, należą się odsetki maksymalne za opóźnienie (§ 2 ²); postanowienia umowne nie mogą wyłączać ani ograniczać przepisów o odsetkach maksymalnych za opóźnienie, także w przypadku dokonania wyboru prawa obcego. W takim przypadku stosuje się przepisy ustawy (§ 2 ³); Minister Sprawiedliwości ogłasza, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski", wysokość odsetek ustawowych
za opóźnienie.( § 2 ⁴).

W dotychczasowym brzmieniu powołanego art. 481 k.c., wskazywano jedynie,
iż odsetki za opóźnienie, w przypadku, gdy ich wysokość nie była z góry oznaczona, równe
są wysokości odsetek ustawowych. W przypadku natomiast, gdy wierzytelność była oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel mógł żądać odsetek
za opóźnienie według tej wyższej stopy, bez żadnych ograniczeń.

W myśl art. 56 powołanej ustawy nowelizującej do odsetek należnych za okres kończący się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe. Zgodnie natomiast z art. 57 tejże ustawy, z wyjątkiem art. 50, art. 51 i art. 54, wchodzi ona w życie z dniem 1 stycznia 2016 roku.

Mając na uwadze powyższe, koniecznym było zasądzenie odsetek od dnia 13 października 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku (tj. dnia poprzedzającego wejście w życie przedmiotowej ustawy nowelizującej, w zakresie przepisów dotyczących odsetek określonych w kodeksie cywilnym) w wysokości odsetek ustawowych, określonych w art. 481 k.c. w brzmieniu przed 1 stycznia 2016 roku, które wynosiły 8 % rocznie, a od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, odsetek za opóźnienie, o których mowa w art. 481 k.c.
w aktualnym brzmieniu, które wynoszą aktualnie 7 % w skali roku.

Stosownie do treści przepisu art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. Natomiast zgodnie z treścią
art. 355 § 1 k.p.c. sąd wydaje postanowienie o umorzeniu, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew.

Powód cofnął w niniejszej sprawie powództwo łącznie co do kwoty 659 złotych wraz ze zrzeczeniem się roszczenia w tym zakresie, uznając zatem zgodnie z art. 203 § 4 k.p.c. cofnięcie pozwu za dopuszczalne, na podstawie art. 355 §1 k.p.c., należało umorzyć postępowanie w tej części, o czym orzeczono w punkcie 2. orzeczenia.

W judykaturze utrwalony jest pogląd, iż w sytuacji, gdy pozwany w toku procesu spełnił dochodzone od niego świadczenie, czym zaspokoił roszczenie powoda wymagalne w chwili wytoczenia powództwa, należy pozwanego uznać za stronę przegrywającą sprawę, w rozumieniu przepisów o kosztach procesu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 sierpnia 1979 r. sygn. akt I CZ 92/79, publ. LEX nr 8188, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2010 roku, sygn. akt V CZ 1/10, publ. LEX nr 786563, postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 1984 r. sygn.. akt IV CZ 196/84, publ. LEX nr 8642).

Mając na uwadze, że pozwany zaspokoił częściowo roszczenie dopiero w trakcie procesu Sąd uznał pozwanego za stronę przegrywającą.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w punkcie 3. orzeczenia na podstawie art. 98 k.p.c. zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 647 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu. Na koszty te składało się wynagrodzenie reprezentującego powoda w toku postępowania pełnomocnika w osobie radcy prawnego (§ 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu z dnia 28 września 2002 roku (tekst jedn. Dz. U. z 2013 poz. 461), 30 złotych opłaty sądowej od pozwu oraz 17 złotych opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Zgodnie z treścią art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c. Sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności jeżeli, zasądza roszczenie uznane przez pozwanego. Mając na uwadze powyższe Sąd nadał wyrokowi w punkcie 1 rygor natychmiastowej wykonalności, o czym orzekł w punkcie 4 wyroku.