Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 czerwca 2018 roku

Sąd Rejonowy w Zgierzu, I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia SR Katarzyna Balcerczyk

Protokolant: Patrycja Łuczak

po rozpoznaniu w dniu 7 czerwca 2018 roku w Zgierzu na rozprawie sprawy

z powództwa P.R.E.S.C.O. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą we W.

przeciwko M. W.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygnatura akt I C 857/18

UZASADNIENIE

W dniu 21 lutego 2018 roku powód P.R.E.S.C.O. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W. wystąpił do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie z pozwem przeciwko M. W. o zapłatę kwoty 11.909,58zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP rocznie ale nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od 21 lutego 2018 roku dnia zapłaty. W uzasadnieniu podniesiono, iż dochodzona kwota związana jest umową pożyczki zawartą przez pozwaną z poprzednikiem prawnym powoda, którą to wierzytelność powód nabył w drodze umowy o przelew wierzytelności.

(pozew – k. 3 –k. 11)

Postanowieniem z dnia 12 marca 2018 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie przekazał sprawę do rozpoznania do Sądu Rejonowego w Zgierzu .

(postanowienie – k. 12)

Pozwana mimo zawiadomienia o terminie rozprawy, nie złożyła żadnych wyjaśnień, nie żądała przeprowadzenia rozprawy podczas swojej nieobecności.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26 maja 2017 roku M. W. zawarła z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością umowę pożyczki nr (...). Całkowita kwota udzielonej pożyczki dla pozwanej wyniosła 11432,93zł. Pozwana zobowiązała się do spłaty pożyczki w 24 miesięcznych ratach w wysokości 527,57zł każda rata począwszy od dnia 18 czerwca 2017 roku.

(umowa pożyczki – k. 26 – k. 27)

Pismem datowanym na dzień 23 sierpnia 2017 roku (...) Spółka Akcyjna skierowała do pozwanej wypowiedzenie umowy pożyczki w związku z brakiem spłaty dwóch rat pożyczki.

(wydruk wypowiedzenia – k. 29)

Pismem datowanym na dzień 26 stycznia 2018 roku skierowano do pozwanej informacje wraz z wezwaniem do uregulowania kwoty 11.800,13zł.

(wydruk informacji – k. 28)

W dniu 31 października 2016 roku P.R.E.S.C.O. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W. zawarł z (...) Spółką Akcyjną z siedzibą we W. umowę przelewu wierzytelności w ramach transakcji sekurytyzacji.

(kserokopia umowy przelewu wierzytelności – k. 20 – k. 21)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zebranych dowodów uznanych za wiarygodne, w szczególności zaś na podstawie dokumentów załączonych przez stronę powodową.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

W niniejszej sprawie zachodziły przesłanki do wydania wyroku zaocznego stosownie do art. 339 § 1 i 2 k.p.c., zgodnie z którym, jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny i przyjmuje wówczas za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Oznacza to, że sąd – o ile tylko nie ma uzasadnionych wątpliwości - zobligowany jest do uznania podanej przez powoda podstawy faktycznej (zatem twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych) za zgodną z prawdą bez potrzeby przeprowadzania postępowania dowodowego.

Stosownie do art. 509 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią; wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. W postępowaniu sądowym nabywca wierzytelności obowiązany jest udowodnić, że przysługiwała ona pierwotnemu wierzycielowi (por. wyrok SN z dnia 12 lipca 2006 r., V CSK 187/06, M.Prawn. 2006/16/849, LEX nr 402304).

Natomiast zgodnie z art. 513 § 1 k.c. dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie.

Na podstawie powołanego przepisu dłużnik może stawiać zarzuty dotyczące stosunku wewnętrznego między cedentem a cesjonariuszem, a w szczególności kwestionować prawidłowość causae przelewu, skoro bowiem skutkiem pierwotnego braku prawidłowej przyczyny umowy lub jej następczego upadku jest bezwzględna nieważność czynności prawnej, oddziaływająca erga omnes, to okoliczność ta może być przedmiotem zarzutu każdej osoby mającej interes prawny w stwierdzeniu tej nieważności, a więc, rzecz jasna, także dłużnika (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 1998 r., sygn. akt III CKN 387/97). Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie, przyjmuje się zgodnie, że w wyniku przelewu
w rozumieniu art. 509 kc przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał go z dłużnikiem. Innymi słowy, stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, natomiast zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela.

Stosownie do przepisu art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W myśl art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Sąd może dopuścić dowód niewskazany przez stronę. Art. 232 k.p.c. dotyczy ciężaru dowodu w znaczeniu formalnym tj. kto powinien przedstawiać dowody, a art. 6 k.c. - ciężaru dowodzenia w znaczeniu materialnym tj. kto poniesie skutki nieudowodnienia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2006 r., V CSK 129/05, LEX nr 200947).

Powód jako nabywca wierzytelności, a jednocześnie profesjonalista w zakresie działalności windykacyjnej, winien dysponować całością dokumentacji związanej z dochodzonym roszczeniem. Cesjonariusz nabywa bowiem wierzytelność w wysokości, jaka przysługiwała cedentowi. W toku postępowania powód winien wykazać, iż zbywcy wierzytelności przysługiwała ściśle określona wierzytelność i z jakiego wynikała tytułu. Po zbyciu wierzytelności pozwany może bowiem nadal podnosić zarzuty przysługujące mu w stosunku do pierwotnego wierzyciela (art. 513 § 1 k.c.).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy podnieść, iż istnieją uzasadnione wątpliwości co do okoliczności nabycia przez stronę powodową przedmiotowej wierzytelności w drodze umowy o przelew wierzytelności. W niniejszej sprawie bowiem powód nie wykazał, iż faktycznie nabył od pierwotnego wierzyciela przedmiotową wierzytelność. Brak jest przede wszystkim umowy cesji między (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością a (...) Spółką Akcyjną, od której to powód miał bezpośrednio nabyć wierzytelność przysługującą względem pozwanej. Należy także zaznaczyć, iż do umowy cesji z (...) Spółką Akcyjną nie został załączony żaden załącznik, czy tez inny dokument wskazując na to, iż przedmiotem także tej umowy była wierzytelność dochodzoną przez powoda w niniejszym postępowaniu. Należy także zauważyć, iż sama umowa cesji z (...) Spółką Akcyjną została zawarta w dniu 31 października 2016 roku, zaś przedmiotowa umowa pożyczki została zawarta w dniu 26 maja 2017 roku, a zatem w terminie już po zawarciu umowy o przelew wierzytelności przez powoda, co także poddaje w wątpliwość wszelkie twierdzenia zaprezentowane przez stronę powodową, gdyż w samym pozwie powód powołuje się na przelanie wierzytelności w dniu 13 grudnia 2017 roku, co też miało nastąpić na postawie ramowej umowy o przelew wierzytelności z dnia 19 maja 2017 roku.

Nadto należy również zauważyć, iż strona powodowa nie stawiła się na terminie rozprawy w dniu 7 czerwca 2018 roku. Powód nie dochował tym samym należytej staranności w przedmiocie wyjaśnienia ewentualnych wątpliwości wynikających z niezłożenia dokumentacji dotyczącej wierzytelności przysługującej względem pozwanej.

W tym stanie faktycznym należało orzec jak w sentencji.