Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 02 lutego 2016 r.

Sąd Rejonowy w Łowiczu w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący - SSR Małgorzata Szubert-Fiałkowska

Protokolant – Anna Chęcińska

w obecności Prokuratora – Elżbiety Golis

po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2016 r.

sprawy :

A. K. (1)

ur. (...) w S.

syna R. i A. z d. W.

oskarżonego o to, że : I. w dniu 02 grudnia 2014 roku w Ł. województwa (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dla siebie, doprowadził B. P. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 1200,00 zł stanowiących zapłatę za zakup komputera stacjonarnego typu składak „ (...) (...) / (...) (...)”, w ten sposób, że na internetowym portalu ogłoszeniowym (...).pl zamieścił ogłoszenie o nr aukcji (...) zatytułowane „K.: (...) (...) / (...) (...) w którym oferował do sprzedaży przedmiotowe urządzenie elektroniczne za kwotę 1200,00 zł, gdzie po uprzednim wprowadzeniu w błąd B. P. co do zamiaru wywiązania się z umowy kupna sprzedaży, otrzymał od wymienionego pokrzywdzonego na rachunek bankowy o numerze (...), w/w kwotę tytułem zapłaty za zakup komputera, czym działał na szkodę B. P.

tj. o czyn z art. 286 §1 kk

II. w dniu 10 lutego 2015 r. działając w Ł., woj. (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem A. K. (2) przy zakupie internetowym w serwisie (...) części komputerowych w postaci płyty głównej i procesora o wartości 500 zł w ten sposób, iż wystawił w dniu 28 stycznia 2015 r. w internetowym serwisie (...) na aukcji nr (...) zestaw komputerowy A. (...) (...) za kwotę 1800 zł, a następnie umawiając się z kupującym na sprzedaż z zestawu poszczególnych jego elementów w postaci płyty głównej A. (...) oraz procesora A. (...) za kwotę 500 zł, którą to kwotę w dniu 10 lutego 2015 r. otrzymał na rachunek bankowy nr (...) wprowadzając uprzednio w błąd pokrzywdzonego co do zamiaru i możliwości wywiązania się z transakcji czym działał na szkodę w/w pokrzywdzonego

tj. o czyn z art. 286 §1 kk

III. w okresie od dnia 23 do 27 lutego 2015 r. w Ł., woj. (...), z szafki ubraniowej w sklepie (...) zabrał w celu przywłaszczenia kartę płatniczą (...) Banku (...) S.A. należącą do M. C., a następnie w dniu 25 lutego 2015 r. przy jej użyciu usiłował dokonać wypłaty znajdujących się na koncie środków pieniężnych wprowadzając błędny kod zabezpieczający kartę, a nadto usiłował dokonać płatności zbliżeniowej, jednakże zmierzonych celów nie osiągnął z uwagi na brak dostępnych środków na koncie M. C.

tj. o czyn z art. 278 §5 kk i art. 13 §1 kk w zw. z art. 279 §1 kk w zw. z art. 11 §2 kk

o r z e k a :

I.  Oskarżonego A. K. (1) uznaje za winnego dokonania zarzucanych mu czynów i za to:

a.  za czyn opisany w pkt I. oraz w pkt II., z których każdy wyczerpuje znamiona występku z art. 286 §1 kk, po ustaleniu, iż dopuścił się ich w warunkach ciągu przestępstw, o których stanowi art. 91 §1 kk – na zasadzie art. 286 §1 kk w zw. z art. 91 §1 kk - wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

b.  za czyn opisany w pkt III. z mocy art. 278 §5 kk w zw. z art. 13 §1 kk w zw. z art. 279 §1 kk w zw. z art. 11 §2 kk skazuje go, a na podstawie art. 14 §1 kk w zw. z art. 279 §1 kk w zw. z art. 11 §3 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

II.  Z mocy art. 85 §1 kk i art. 86 §1 kk w zw. z art. 91 §2 kk za zbiegający się ciąg przestępstw i przestępstwo wymierza oskarżonemu karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

III.  Na podstawie art. 46 §1 kk orzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia wyrządzonych szkód poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego A. K. (2) kwoty 500,- (pięćset) zł oraz na rzecz pokrzywdzonego B. P. kwotę 1.200,- (jeden tysiąc dwieście) zł.

IV.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. M. kwotę 619,92 (sześćset dziewiętnaście złotych i 92/100) zł, tytułem wynagrodzenia, obejmującego także należny podatek VAT, za udzielenie oskarżanemu pomocy prawnej z urzędu.

V.  Ustala, że koszty sądowe w niniejszej sprawie ponosi w całości Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

W dniu 01 grudnia 2014 r. B. P. znalazł na stronie internetowej (...) ogłoszenie o sprzedaży używanego komputera stacjonarnego za kwotę 1.900,- zł. Skontaktował się ze sprzedającym A. K. (1), informując, że jest zainteresowany ofertą i podał swój numer telefonu. W odpowiedzi otrzymał w formie sms-a potwierdzenie oferty od oskarżonego.

(k. 174, k. 2 – zeznania B. P.,

k. 5-11 – wydruk korespondencji mailowej).

B. P. zadzwonił do A. K. (1) i w rozmowie telefonicznej mężczyźni uzgodnili cenę komputera na kwotę 1.150,- zł plus koszty przesyłki w wysokości 50,- zł. Zgodnie z ustaleniami oskarżony przesłał mailem swoje dane osobowe i podał numer konta do przelewu. W dniu 02 grudnia 2014 r. B. P. dokonał przelewu kwoty 1.200,- zł, na konto A. K. (1).

(k. 174, k. 2 – zeznania B. P.,

k. 5-11 – wydruk korespondencji mailowej,

k. 33 – potwierdzenie przelewu).

Następnego dnia B. P. skontaktował się z oskarżonym i zapytał czy otrzymał pieniądze. A. K. (1) odpowiedział, że nie miał czasu sprawdzić konta i poinformował pokrzywdzonego, że komputer został wysłany za pośrednictwem Poczty przez jego brata paczką poleconą. W dniu 04 grudnia 2014 r. B. P. poprosił oskarżonego o nr przesyłki aby śledzić paczkę w Internecie. A. K. (1) odpowiedział, że uczyni to po powrocie do domu.

(k. 174, k. 2 – zeznania B. P.,

k. 5-11 – wydruk korespondencji mailowej).

B. P. nie otrzymał nr przesyłki, ani paczki z zawartością zakupionego komputera. Przez kilka kolejnych dni próbował się skontaktować z A. K. (1) ale nie odbierał on telefonów i nie odpowiadał na maile. W dniu 08 grudnia 2014 r. oskarżony poinformował B. P., że nie otrzymał od niego żadnych pieniędzy i zdążył cofnąć paczkę z Poczty. Zarzucił pokrzywdzonemu, że przesłał mu fałszywy dowód wpłaty, poinformował go, że za wyłudzenie grozi kara do 8 lat, a wręcz oczekiwał wdzięczności, że nie zawiadomił o tym policji. B. P. zorientował się, że to on został oszukany i w tym samym dniu zawiadomił o popełnieniu przestępstwa.

(k. 174, k. 2 – zeznania B. P.,

k. 5-11 – wydruk korespondencji mailowej).

W lutym 2015 r. A. K. (1) zamieścił na portalu internetowym (...) ogłoszenie nr (...), w którym zaoferował do sprzedaży zestaw komputerowy A. (...) za kwotę 1.800,- zł, co do której dopuszczał możliwość negocjacji.

(k. 174 i w aktach II K 267/15 k. 3 – zeznania A. K. (2),

k. 5 w aktach II K 267/15- wydruk ogłoszenia).

Powyższe ogłoszenie zauważył w dniu 10 lutego 2015 r. A. K. (2), który zainteresowany był zakupem jedynie niektórych części do komputera, a konkretnie procesora (...) (...)i płyty głównej A. (...) Skontaktował się z A. K. (1), który wyraził zgodę na sprzedaż w/w części. Mężczyźni uzgodnili cenę zakupu w późniejszej rozmowie telefonicznej. Oskarżony podał A. K. (2) swoje dane osobowe wraz z nr PESEL i nr dowodu osobistego oraz nr konta, na który pokrzywdzony miał dokonać zapłaty w formie przelewu. A. K. (1) zapewnił, że przesyłki dokona w dniu 11 lutego 2015 r. do godziny 11 ^{(( 00))}.

(k. 174 i w aktach II K 267/15 k. 3 – zeznania A. K. (2),

k. 7-11 w aktach II K 267/15 – wydruk przesyłanych wiadomości).

A. K. (2) dokonał przelewu kwoty 500,- zł i ustalił, że pieniądze dotarły do oskarżonego. Nie otrzymał jednak zakupionych części. Pokrzywdzony próbował skontaktować się z A. K. (1), jednak nie odpowiadał on na wiadomości, ani nie odbierał połączeń telefonicznych. W dniu 20 lutego 2015 r. A. K. (2) zgłosił się do KPP w P., gdzie złożył do protokołu zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa.

(k. 174 i w aktach II K 267/15 k. 3 – zeznania A. K. (2),

k. 6 w aktach II K 267/15 – potwierdzenie przelewu,

k. 7-11 w aktach II K 267/15 – wydruk przesyłanych wiadomości).

W lutym 2015 r. A. K. (1) został zatrudniony w I. w Ł. na podstawie umowy zlecenia. Pracownicą tego sklepu była także M. C., która na czas wykonywania swoich obowiązków pozostawia rzeczy osobiste w szafce ubraniowej, której nie zamykała na klucz. Wśród pozostawianych przez nią rzeczy była też torebka z zawartością portfela i przechowywaną w nim kartą płatniczą. Ostatni raz M. C. widziała swoją kartę w dniu 23 lutego 2015 r., w późniejszym czasie nie korzystała z niej z uwagi na brak środków finansowych na koncie.

(k. 173 verte oraz k. 3-4 w aktach II K 294/15 – zeznania M. C.,

k. 12 verte w aktach II K 294/15 – zeznania J. J.).

W dniu 27 lutego 2015 r. M. C. zauważyła w portfelu brak karty płatniczej, tego dnia miały wpłynąć pieniądze na jej konto. Zadzwoniła do banku aby dokonać zastrzeżenia. W rozmowie z pracownicą banku dowiedziała się, że w dniu 25 lutego 2015 r. o godzinie 22 ktoś próbował wypłacić pieniądze z bankomatu na terenie Ł., przy czym transakcje były odrzucane z uwagi na wprowadzanie błędnego kodu (...). Nieco później karta płatnicza M. C. została użyta w sklepie (...) w Ł., ktoś próbował dokonać nią płatności zbliżeniowo.

(k. 173 verte oraz k. 3-4 w aktach II K 294/15 – zeznania M. C.,

k. 12 verte w aktach II K 294/15 – zeznania J. J.).

M. C. domyśliła się, że kradzieży kart płatniczej dokonano w miejscu jej pracy i poinformowała o tym prezesa. J. J. powzięła podejrzenia, że sprawcą mógł być A. K. (1), gdyż został niedawno przyjęty do pracy, a we wcześniejszych rozmowach z nią skarżył się na trudną sytuację materialną. W związku z tymi podejrzeniami wykonano zdjęcie A. K. (1) w miejscu zatrudnienia, a następnie M. C. w towarzystwie (...) udały się do sklepu (...) w Ł. przy ul. (...). Pracownica sklepu rozpoznała A. K. (1) jako częstego klienta, jednak nie miała pewności czy to on chciał zapłacić zbliżeniowo kartą płatniczą, na której nie było środków.

(k. 173 verte oraz k. 3-4 i k. 10 verte w aktach II K 294/15 – zeznania M. C.,

k. 12 verte w aktach II K 294/15 – zeznania J. J.).

J. J. wezwała oskarżonego na rozmowę, w czasie której wprost zapytała go czy to on dokonał kradzieży karty płatniczej M. C.. A. K. (1) nie przyznał się, ale i też nie zaprzeczył. Prezes I. poinformowała go, że jeżeli to on jest sprawcą to ma nie zgłaszać się do pracy następnego dnia. Oskarżony nie przyszedł do pracy. Nie oddał też karty, choć widział, że szafka M. C. jest otwarta aby mógł tę kartę podrzucić.

(k. 12 verte w aktach II K 294/15 – zeznania J. J.,

k. 172 verte-173 oraz k. 28 verte w aktach II K 294/15 – wyjaśnienia oskarżonego).

Oskarżony A. K. (1) ma 27 lat. Jest bezdzietnym kawalerem. Posiada wykształcenie średnie techniczne o kierunku informatyk. Przed pobytem w zakładzie karnym utrzymywał się z prac o charakterze dorywczym. W przeszłości nie leczył się psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo. Był kilkakrotnie karany, głównie za przestępstwa p-ko mieniu.

(k. 172 verte – dane osobopoznawcze,

k. 165 – opinia z ZK,

k. 159-160, k. 61-62 – karta karna,

k. 74, 75, 76, 77, 78 – odpisy skazujących wyroków SR w Łowiczu).

W toku niniejszego postępowania A. K. (1) przebywał w zakładzie karnym (od 09 maja 2015 r., gdzie odbywa kary z wyroków tut. Sądu w sprawach: II K759/13, II K 758/13, II K 192/14, II K 759/13 oraz wyroku Sądu Rejonowego W. (...) w sprawie III K 17/14 i Sądu Rejonowego K. (...) w sprawie II K 172/14. W warunkach izolacji penitencjarnej oskarżony posiada przeciętną opinię.

(k. 164-165 – opinia z ZK).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane wyżej dowody oraz pozostały materiał zgromadzony w sprawie.

Oskarżony A. K. (1) przyznał się do dokonania wszystkich zarzucanych mu czynów (k. 172 verte, k. 56 verte-57, k. 119 w aktach II K 267/15, k. 38 verte w aktach II K 294/15).

Odnośnie zarzutu oszustwa na szkodę B. P. wyjaśnił w postępowaniu przygotowawczym (k. 56 verte-57), że w chwili wystawienia ogłoszenia był w posiadaniu komputera typu składak, z tym, że sprzedał go innej osobie z zamiarem uzyskania podwójnego zarobku. Na usprawiedliwienie swojego zachowania podał, że znajdował się w trudnej sytuacji materialnej, gdyż nie pracował wówczas i nie stać go było na czynsz, ani na codzienne życie.

O braku pieniędzy jako przyczynie sprawczej swojego zachowania A. K. (1) wyjaśnił będąc przesłuchiwanym na okoliczność kradzieży karty bankomatowej i usiłowania włamania do zasobów pieniężnych na koncie M. C. (k. 38 verte w aktach II K 294/15). Oskarżony przyznał, że znał pokrzywdzoną, gdyż razem pracowali w I. w Ł.. A. K. (1) wiedział, że w miejscu pracy zorientowano się kto dopuścił się kradzieży karty płatniczej i dano mu szansę aby zwrócił kartę, zostawiając w szatni otwartą szafkę, ale nie skorzystał z tego. Oskarżony przyznał, że użył karty aby wypłacić pieniądze, jednak nie udało mu się to, gdyż nie znał nr PIN.

Podane przez A. K. (1) okoliczności powyżej opisanych czynów, jako jedyne źródło dowodowe, Sąd przyjął za godne uwagi. Jednak powoływanie się przez oskarżonego na trudną sytuację materialną nie może stanowić żadnego usprawiedliwienia dla jego bezprawnych działań. W celu zdobycia pieniędzy A. K. (1) oszukiwał zarówno wtedy, kiedy nie pracował, jak i wtedy kiedy miał zatrudnienie. Poza tym, nie sposób wyobrazić sobie nawet sytuacji, w której wszyscy mający problemy finansowe rozwiązywaliby je dopuszczając się przestępstw. A. K. (1) jest młodym, w pełni zdrowym mężczyzną i ewidentnie preferował zdobycie pieniędzy w bezprawny sposób, niż poprzez uczciwą pracę.

W postępowaniu przygotowawczym oskarżony nie podał motywów i sposobu działania na szkodę A. K. (2) (k. 119 w aktach II K 267/15). Zadeklarował jedynie, że podejmie starania aby zwrócić pokrzywdzonemu pieniądze, przy czym niniejsze postępowanie wykazało, że deklaracja ta nie miała przełożenia na realne działania.

Na rozprawie A. K. (1) dookreślił jak miałaby wyglądać realizacja obowiązku naprawienia szkód „ wykonam w terminie trzech miesięcy, polegałoby to na tym, że ojciec zapłaciłby tą kwotę” (k. 173).

W pełni miarodajnym źródłem dowodowym były zeznania : M. C. (k. 173 verte oraz w aktach II K 294/15 k. 3-4 i k. 10 verte), B. P. (k. 174, k. 2-3) i A. K. (2) (k. 174 oraz k. 3 w aktach II K 267/15). W/w pokrzywdzeni w sposób dokładny, spójny i przekonujący wypowiedzieli się co do okoliczności występków popełnionych na ich szkodę. Zeznania w/w osób znajdują potwierdzenie w innych dowodach. Na podkreślenie zasługuje obiektywizm tychże świadków, żadna z osób pokrzywdzonych nie potęguje negatywnych zachowań A. K. (1), nie ocenia ich i nie komentuje.

Wiarygodne dla Sądy były także zeznania J. J. (k. 12 verte w aktach II K 294/15). Dyrektor ds. handlowych w I. opisała swoje działania mające na celu ustalenie osoby, która okradła współpracownika i przebieg rozmowy z A. K. (1), po której nie stawił się on do pracy.

Żadnych zastrzeżeń Sądu pod względem rzetelności i autentyczności nie budzą zgromadzone w sprawie dokumenty. Zarówno te, które dotyczą osoby A. K. (1) (karta karna, odpisy wyroków, opinia z ZK, itp.), jak i te wytworzono na potwierdzenie okoliczności przypisanych im czynów (wydruki maili, potwierdzenia przelewów bankowych, fotografie, protokoły oględzin itp.).

Sąd zważył co następuje:

Analiza całości materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wykazuje w sposób niewątpliwy, że A. K. (1) jest sprawcą wszystkich zarzucanych mu czynów.

Odpowiedzialności z art. 286 § 1 kk podlega osoba, która w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania.

Określone w tym przepisie przestępstwo jest przestępstwem umyślnym, kierunkowym. Zachowanie sprawcy musi być ukierunkowane na określony cel, tj. osiągnięcie korzyści majątkowej. A. K. (1) przyznał, że celem jego działania było osiągniecie korzyści majątkowej i cele te zrealizował, wyłudzając od B. P. kwotę 1.200,- zł, zaś od A. K. (2) kwotę 500,- zł.

Wprowadzenie w błąd oznacza, że sprawca swoimi podstępnymi zabiegami doprowadza inną osobę do mylnego wyobrażenia o rzeczywistym stanie rzeczy.

Oskarżony w dniu 02 grudnia 2014 r. oraz w dniu 10 lutego 2015 r. wprowadził w błąd najpierw B. P., a ponad dwa miesiące później A. K. (3) oferując na portalu internetowym (...) do sprzedaży komputery, których w rzeczywistości nie posiadał.

Uzewnętrznieniem zamiaru oszukania w/w pokrzywdzonych i dowodem trwałości w bezprawnym zachowaniu, były rozmowy A. K. (1) z B. P. oraz A. K. (2), dotyczące uzgadniania ceny, modyfikowania oferty w przypadku A. K. i pozostałych warunków sprzedaży, zapewnienia w/w pokrzywdzonego, że wyśle przesyłkę oraz pierwsze tłumaczenia się z nie dotarcia przesyłki wobec B. P..

Jest oczywistym, że w sytuacji gdyby pokrzywdzeni wiedzieli, że A. K. (1) sprzedaje przedmioty, których nie posiada, nie dokonaliby ich zakupu i nie rozporządzili swoim mieniem.

Tak więc oszukańcze działania oskarżonego w dniu 02 grudnia 2014 r. na szkodę B. P. i w dniu 10 lutego 2015 r. na szkodę A. K. (2), każdorazowo wyczerpało dyspozycje art. 286 §1 kk.

Opisanych wyżej czynów, tożsamych pod względem kwalifikacji prawnej A. K. (1) dokonał w podobny sposób i w krótkim, nieco ponad dwumiesięcznym odstępie czasowym, co uzasadnia przyjęcie, iż dopuścił się ciągu dwóch przestępstw kwalifikowanych z art. 286 §1 kk w zw. z art. 91 §1 kk .

Zabór karty płatniczej w celu przywłaszczenia penalizuje art. 278 §5 kk. Cel działania i trwałość zamiaru kradzieży karty uprawniającej do podjęcia pieniędzy z bankomatu, na szkodę M. C., nie może budzić najmniejszych wątpliwości, w świetle zeznań w/w pokrzywdzonej i wyjaśnień samego oskarżonego, który przyznał nawet i to, że odrzucił możliwość zwrotu (podrzucenia) skradzionej karty. Takie zachowanie A. K. (1) wyczerpało więc dyspozycje art. 278 §5 kk .

Posiadanie przez oskarżonego karty płatniczej M. C. podyktowane było zamiarem dostania się do zasobów pieniężnych w/w pokrzywdzonej. W dniu 25 lutego 2015 r. A. K. (1) udał się do bankomatu należącego do banku (...) S.A. na terenie Ł., z wcześniej skradzioną kartą uprawniającą do podjęcia pieniędzy aby dokonać zaboru środków finansowych. Numer PIN (kod) jako swoisty i niepowtarzalny klucz elektroniczny zabezpieczający dostęp do konta bankowego danej osoby za pośrednictwem bankomatu wraz z kartą bankomatową stanowią przeszkodę do zawładnięcia mieniem innej osoby. Pokonanie takiej przeszkody przez posłużenie się przez sprawcę skradzioną kartą bankomatową wraz z kodem (kluczem elektronicznym) w celu pobrania wbrew jej woli pieniędzy z bankomatu, wyczerpuje znamiona kradzieży z włamaniem w rozumieniu art. 279 § 1 k.k.

Nieznajomość prawidłowego nr PIN, spowodowała, że zamiar oskarżonego nie powiódł się i zaprzestał realizacji czynu na etapie usiłowania.

Powyżej opisanym zachowaniem A. K. (1) zrealizował znamiona występku z art. 13 §1 kk w zw. z art. 279 §1 kk.

W przypadku kradzieży pieniędzy z bankomatu narzędziem, którym posługuje się sprawca, jest właśnie karta bankomatowa, a kartę taką A. K. (1) posiadał. Nie znał jedynie poprawnego numeru PIN, a zatem nie znał konkretnego sposobu na to, by skutecznie móc posłużyć się posiadanym narzędziem. Innymi słowy, dysponując narzędziem niezbędnym do popełnienia tego przestępstwa, nie potrafił jedynie prawidłowo go użyć. Stąd też zachowanie A. K. (1) nie może być oceniane jako usiłowanie nieudolne.

Rozstrzygając o karze

- za współmierną do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów Sąd uznał karę:

-

1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności za ciąg dwóch czynów z art. 286 §1 kk w zw. z art. 91 §1 kk;

-

1 (jednego) roku pozbawienia wolności za występek kradzież w tym z włamaniem – z art. 278 §5 kk w zb. z art. 279 §1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk;

Jedyną okolicznością łagodzącą przy wymierzaniu kar jednostkowych było przyznanie się przez A. K. (1) do zarzuconych mu występków.

Poza tym występuje duża ilość okoliczności obciążających po stronie oskarżonego. Należą do nich m.in.:

-

uprzednia karalność A. K. (1); do czasu popełnienia najwcześniejszego z zarzutów będących przedmiotem niniejszego postępowania, co do oskarżonego zapadło pięć wyroków skazujących tj. w sprawach: II K 758/13, II K 759/13 i II K 143/14 Sądu Rejonowego w Ł. oraz III K 17/14 Sądu Rejonowego dla W. (...) i II K 172/14/K Sądu Rejonowego dla K. (...) a ponadto toczyło się p-ko niemu kolejne postepowanie karne, zakończone wyrokiem tut. Sądu z dnia 18 grudnia 2014 r. w sprawie II K 192/14 (k. 159-160 – karta karna);

-

oskarżony wykazał się tupetem i bezczelnością wobec wszystkich pokrzywdzonych i wybitnie lekceważącym stosunkiem do zasad porządku prawnego – B. P. i A. K. (2) sprzedał rzeczy, których w ogóle nie posiadał, zaś co do M. C. nie miał żadnych skrupułów aby ją okraść, choć była jego koleżankę z pracy, to dodatkowo nie skorzystać z możliwości zwrotu karty bankomatowej pomimo stworzenia mu takiej możliwości;

-

działania z art. 286 §1 kk, którego dopuścił się A. K. (1) osłabiają zaufanie społeczeństwa do transakcji internetowych, które są wygodne i coraz częściej stosowane;

-

A. K. (1) pomimo deklaracji jest bezkrytyczny wobec popełnionych przestępstw i brak w nim poczucia odpowiedzialności, co sąd wywodzi z próby przerzucenia obowiązku naprawienia szkody na swojego ojca.

Wyważając powyższe okoliczności i mając na uwadze dolegliwość szkód dla pokrzywdzonych, Sąd uznał, że wymierzone j.w. kary jednostkowe są w pełni zasłużone i sprawiedliwe.

Mając na uwadze co do oskarżonego: podobieństwo przedmiotowe przypisanych mu czynów (wszystkie skierowane były p-ko mieniu) i krótki czasookres jego bezprawnego działania (niespełna trzy miesiące), Sąd wymierzył mu karę łączną w wymiarze 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Pomimo teoretycznej możliwości zastosowania wobec A. K. (1) instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności (na podstawie przepisów obowiązujących w chwili czynów), Sąd nie znalazł wystarczających podstaw aby obdarzyć oskarżonego takim dobrodziejstwem.

A. K. (1) jest sprawcą młodym ale bardzo zdemoralizowanym. Najwyraźniej preferuje pozyskiwanie środków do życia poprzez kradzieże i oszustwa internetowe, niż poprzez wykonywanie pracy zarobkowej. Przed ponawianiem tego rodzaju bezprawności nie powstrzymały go ani wcześniejsze wyroki skazujące w sprawach: II K 758/13, II K 759/13 i II K 143/14 – SR w Łowiczu, III K 17/14 SR dla W. (...)oraz II K 172/14/K SR dla K. (...)ani też toczące wówczas w tutejszym sądzie p-ko niemu kolejne postępowanie karne o czyny z art. 286 §1 kk w sprawie II K 192/14.

Dodatkową okolicznością powodującą niemożność postawienia oskarżonemu tzw. pozytywnej prognozy na przyszłość jest jego bezkrytyczny stosunek do popełnionych przestępstw. A. K. (1) prezentuje stanowisko, że jak ojciec zwróci pokrzywdzonym pieniądze to on nie będzie musiał ponosić konsekwencji swoich działań.

Z powyższych względów, Sąd uznał, że tylko poprzez pobyt w warunkach izolacji penitencjarnej A. K. (1) przekona się o nieopłacalności naruszania porządku prawnego i nauczy zwalczania w sobie pokusy ponawiania podobnych przestępstw w przyszłości (choćby tylko w obawie przed pobytem w zakładzie karnym).

Wszyscy pokrzywdzeni złożyli wnioski o naprawienie wyrządzonym im szkód. Mając na uwadze obligatoryjny charakter przepisu z art. 46 §1 kk, Sąd orzekł przedmiotowy środek karny zobowiązując A. K. (1) do zapłaty na rzecz pokrzywdzonego A. K. (2) kwoty 500,- (pięćset) zł, a na rzecz pokrzywdzonego B. P. kwoty 1.200,- (jeden tysiąc dwieście) zł.

W toku postępowania sądowego A. K. (1) korzystał z urzędowej pomocy prawnej, w związku z czym w wyroku Sąd orzekł o wynagrodzeniu dla adw. J. M.. Określając wysokość tego wynagrodzenia na kwotę 619,92 (sześćset dziewiętnaście złotych i 92/100) zł, sąd zastosował stawki minimalne przewidziane rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu , powiększone o należny podatek VAT.

Mając na uwadze, że A. K. (1) nie posiada majątku, nie dysponuje stałym źródeł dochodu oraz to, że przez najbliższe lata przebywać będzie w zakładzie karnym, Sąd zwolnił go z ponoszenia kosztów sadowych. Co do oskarżonego z góry można bowiem założyć, że wyegzekwowanie jakichkolwiek należności z tego tytułu nie przyniesie efektów.

Z tych wszystkich względów Sąd orzekł jak w wyroku.