Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 września 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi - Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący S.S.R. Małgorzata Sosińska-Halbina

Protokolant sekr. sąd. Izabella Bors

po rozpoznaniu w dniu 13 września 2017 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa Miasta Ł. - Zarządu Lokali Miejskich

przeciwko A. P.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt VIII C 330/17

UZASADNIENIE

W dniu 28 czerwca 2013 roku powód Gmina Ł. - Administracja (...) Ł. (...) w Ł. (obecnie Gmina Ł. - Zarząd Lokali Miejskich w Ł.) wytoczył przeciwko pozwanym solidarnie: W. S. i A. P. powództwo o zapłatę kwoty 2.492,10 zł
wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podniósł, że pozwana W. S. była najemcą lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w Ł. przy ul. (...).
Wraz z pozwaną w lokalu tym zamieszkuje A. P.. Pozwani nie płacą czynszu, na skutek czego ich zaległość z powyższego tytułu za okres od dnia 31 grudnia 2008 roku do dnia 30 września 2010 roku wynosi 2.189,65 zł należności głównej oraz 302,45 zł odsetek.

(pozew 2-5)

W dniu 8 kwietnia 2013 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi wydał w przedmiotowej sprawie przeciwko pozwanym nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (VIII Nc 3630/13), którym zasądził na rzecz powoda dochodzoną pozwem kwotę wraz z kosztami procesu.

(nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym k. 16)

Nakaz ten zaskarżył sprzeciwem w całości pozwany A. P., wnosząc o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu pozwany wskazał, że od 1989 roku nieprzerwanie zamieszkuje w lokalu nr (...) przy ul. (...). Ponadto zgłosił zarzut przedawnienia roszczenia. Tożsame stanowisko pozwany zajął w piśmie procesowym z dnia 3 kwietnia 2017 roku.

(sprzeciw k. 54-55, pismo procesowe pozwanego k. 70-71)

W odpowiedzi na sprzeciw powód, wnosząc jak w pozwie, wskazał, że pozwany nie poinformował go o fakcie opuszczenie lokalu i zmianie miejsca zamieszkania. Odnosząc się do podniesionego w sprzeciwie zarzutu przedawnienia wyjaśnił, że jest on skuteczny wyłącznie co do części dochodzonej należności, ponadto, zarzut ten pozostaje w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego.

(odpowiedź na sprzeciw k. 63-64)

Na rozprawie w dniu 13 września 2017 roku pełnomocnik powoda oraz pozwany podtrzymali stanowiska procesowe w sprawie.

(protokół rozprawy k. 78-79)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Na mocy umowy z dnia 15 marca 1984 roku W. S. była najemcą lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ul. (...) w Ł.. W lokalu tym w latach 1984-1985 jedynie pomieszkiwał pozwany A. P., będący bratankiem najemczyni. A. P. nawet jednak w tym czasie nie miał w przedmiotowym lokalu wszystkich swoich rzeczy. W owym czasie pozwany czynił starania o zameldowanie w przedmiotowym lokalu, w tym celu składał wnioski do urzędu dzielnicowego i brał jakieś dokumenty ze spółdzielni. Pozwany otrzymał zgodę na zameldowanie w lokalu, ale nie uczynił tego. Po 1985 roku A. P. wyprowadził się na ul. (...) w Ł., a od listopada 1989 roku, na mocy przydziału lokalu mieszkalnego otrzymanego od Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w Ł., zamieszkał w lokalu nr (...) przy ul. (...) w Ł.. W lokalu, o którym mowa wyżej, pozwany mieszka w sposób nieprzerwany, jest w nim zameldowany od dnia 17 listopada 1989 roku do chwili obecnej.

(zeznania świadka R. D. k. 78v., zeznania świadka M. P. k. 78v., umowa o najem lokalu k. 12-12v., dowód z przesłuchania pozwanego k. 79, przydział lokalu mieszkalnego k. 46-47, wydruk z bazy PESEL-SAD)

W dniu 16 stycznia 1987 roku W. S. zmarła. Z tym dniem nastąpiło wymeldowanie najemczyni z lokalu nr (...) położonego w Ł. przy ul. (...).

(wydruk z bazy PESEL-SAD, okoliczności bezsporne)

W prowadzonej dla przedmiotowego lokalu kartotece konta za okres od dnia 1 listopada 2008 roku do dnia 30 września 2010 roku powód oznaczył zaległość z tytułu opłat na kwotę 2.189,65 zł, zaś z tytułu odsetek na kwotę 302,45 zł.

(kartoteka konta k. 8-11, okoliczności bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie znajdujących się w aktach sprawy dowodów z dokumentów, których prawdziwości i rzetelności sporządzenia nie kwestionowała żadna ze stron procesu. Podstawę ustaleń faktycznych stanowiły również zeznania świadków R. D. i M. P. oraz dowód z przesłuchania pozwanego oraz. Depozycje wskazanych osób Sąd uznał za wiarygodne, są ono bowiem logiczne i spójne, wzajemnie ze sobą korespondują, znajdują ponadto potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym o charakterze nieosobowym.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo nie było zasadne i nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Jeżeli inaczej nie postanowiono, a umowa została zawarta na czas nieoznaczony, czynsz winien być płatny z góry do 10-ego dnia miesiąca (art. 669 § 2 k.c.).

Za zapłatę czynszu i innych należnych opłat odpowiadają solidarnie z najemcą stale zamieszkujące z nim osoby pełnoletnie, ale jedynie za okres ich stałego zamieszkiwania (art. 688 ¹ § 1 i 2 k.c.).

Bezspornym jest w niniejszej sprawie, że umowa z dnia 15 marca 1984 roku dotycząca najmu lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w Ł. przy ul. (...), została zawarta przez poprzednika prawnego powoda z W. S.. Poza sporem pozostawała także okoliczność, że strona powodowa wywiązała się ze swojego zobowiązania wynikającego z zawartej umowy o najem nieruchomości, wydając najemczyni lokal mieszkalny do używania. Tym samym po stronie najemcy – W. S. oraz pełnoletnich osób stale z nią zamieszkujących powstał obowiązek uiszczania czynszu w oznaczonej wysokości i terminie.

Wątpliwości Sądu nie budził nadto fakt, iż pozwany czasowo przebywał w przedmiotowym lokalu wyłącznie w latach 1984-1985, w późniejszym czasie zaś zamieszkał przy ul. (...), a następnie, począwszy od listopada 1989 roku w lokalu nr (...) przy ul. (...) w Ł., gdzie nieprzerwanie mieszka do dnia dzisiejszego i jest w nim zameldowany. Nie powielając ustaleń faktycznych przypomnienia wymaga, że pozwany przedłożył przydział lokalu mieszkalnego dotyczący lokalu przy ul. (...), wydruk z bazy PESEL-SAD potwierdza natomiast zameldowanie pozwanego pod wskazywanym przez niego adresem od dnia 17 listopada 1989 roku do chwili obecnej. Na zamieszkiwanie pozwanego
przy ul. (...) zgodnie wskazywali ponadto świadkowie R. D. i M. P..

Skoro zatem pozwany nie mieszkał w ogóle w lokalu nr (...) przy ul. (...) w Ł. w okresie objętym żądaniem powoda, brak jest podstaw by domagać
się od niego zapłaty, zgodnie z przepisem art. 688 ¹ § 1 k.c., skoro za zapłatę czynszu i innych opłat odpowiadają solidarnie z najemcą stale zamieszkujące z nim osoby pełnoletnie, za okres ich stałego zamieszkiwania (art. 688 ¹ § 2 k.c.).

Dodatkowo wskazać należy, że to na powodzie z mocy art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. spoczywał ciężar udowodnienia twierdzeń faktycznych o tym, że pozwany zamieszkiwał w lokalu nr (...) przy ul. (...) w Ł., że zamieszkiwanie to miało charakter stały, a ponadto czasokresu tego zamieszkiwania, z której to powinności powód nie wywiązał się. Powód nie udowodnił powyższych twierdzeń faktycznych odnośnie zamieszkiwania A. P. w lokalu, o którym mowa wyżej, w szczególności nie zgłosił żadnych dowodów, które ów fakt by dowodziły. Z akt sprawy nie wynika również, aby strona powodowa przeprowadzała kiedykolwiek wywiad wśród lokatorów przedmiotowej posesji, który miałby na celu ustalenie tożsamości osób rzeczywiście zamieszkałych w lokalu nr (...). Wprawdzie pozwany został wymieniony jako lokator w karcie tego lokalu z dnia 20 maja 2013 roku, to jednocześnie dokument ten mający charakter wydruku komputerowego, nie został podpisany, nie wiadomo również kto go sporządził i na jakiej podstawie, w konsekwencji omawiany wydruk nie może być uznany nawet jako dokument prywatny. W ocenie Sądu nie może przy tym budzić wątpliwości okoliczność, iż powód miał realną możliwość ustalenia, że od 1986 roku pozwany nie zamieszkiwał w lokalu oznaczonym w treści pozwu.

W konsekwencji Sąd uznał, że pozwany nie jest biernie legitymowany do udziału w przedmiotowej sprawie, co przesądziło o oddaleniu powództwa w stosunku do A. P. w całości.

Na marginesie wskazać należy, że żądanie przez powoda zapłaty należności za okres od dnia 31 grudnia 2008 roku do czerwca 2010 roku uległo przedawnieniu. Powód wytoczył bowiem powództwo w dniu 28 czerwca 2013 roku, a więc ponad trzy lata po terminie płatności czynszu za czerwiec 2010 roku (w przedmiotowej sprawie zastosowanie miał trzyletni termin przedawnienia roszczeń, jako że roszczenie objęte przedmiotowym powództwem jest niewątpliwie roszczeniem o świadczenie okresowe). Podkreślenia wymaga ponadto, że powód w ogóle nie udowodnił zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia, gdyż na podstawie dowodów zgromadzonych w aktach sprawy niemożliwe było ustalenie, w jakiej wysokości czynsz i inne opłaty za korzystanie z lokalu mieszkalnego w spornym okresie winny być uiszczane. Wartość dowodowa dokumentów i wydruków, jakie zostały zgromadzone w aktach sprawy, jest znikoma i niewystarczająca, bądź wręcz nieprzydatna dla ustalenia wysokości rzeczywistego zadłużenia lokalu. Podkreślić bowiem należy, że dowodem takim nie może być przedłożona do pozwu kartoteka konta choćby z tego względu, że comiesięczny przypis tytułem czynszu nie odpowiada należności wskazanej jako obciążająca najemcę w umowie najmu. Jednocześnie strona powodowa nie przedstawiła żadnych dokumentów, z których można by wywnioskować, w jaki sposób kształtowała się należność z tytułu czynszu najmu w okresie, za który powód dochodzi zapłaty. Oczywistym pozostaje przy tym, że sam wykaz zaległości, sporządzony w formie wydruku komputerowego, można potraktować ewentualnie jedynie jako dowód z dokumentu prywatnego, ale tylko wówczas, gdy dokument ten został opatrzony podpisem osoby go sporządzającej. Tymczasem przedłożona przez powoda kartoteka konta nie tylko nie została przez nikogo podpisana, ale także z jej treści nie wynika nawet, kto jest jej autorem, co deprecjonuje w całości jej wartość dowodową.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w wyroku.