Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi, II Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR A. B.

Protokolant: sekretarz sądowy P. O.

po rozpoznaniu w dniu 6 lutego 2017 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa K. Ł.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz K. Ł. kwotę 6.988,11 zł (sześć tysięcy dziewięćset osiemdziesiąt osiem złotych i 11/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie:

a)  od kwoty 6.488,11 zł (sześć tysięcy czterysta osiemdziesiąt osiem złotych i 11/100) od dnia 19 sierpnia 2015 roku do dnia zapłaty,

b)  od kwoty 500 zł (pięćset złotych) od dnia 21 października 2015 roku do dnia zapłaty;

1.  oddala powództwo w pozostałej części;

2.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz K. Ł. kwotę 1.002,59 zł (jeden tysiąc dwa złote i 59/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania;

3.  zwraca ze Skarbu Państwa – Sadu Rejonowego dla Łodzi Widzewa w Łodzi na rzecz K. Ł. kwotę 176,05 zł (sto siedemdziesiąt sześć złotych i 5/100) tytułem niewykorzystanej części zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego.

Sygnatura akt II C 899/15

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 30 października 2015 roku, powód K. Ł. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 9.892,49 zł z ustawowymi odsetkami od kwot: 9.392,49 zł od dnia 19 sierpnia 2015 roku do dnia zapłaty, 500 zł od dnia 21 października 2015 roku do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu podniesiono, że w wyniku kolizji drogowej z dnia 19 lipca 2015 roku uszkodzeniu uległ pojazd powoda marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Pozwany w oparciu o sporządzony na jego zlecenie kosztorys wypłacił powodowi w postępowaniu likwidacyjnym odszkodowanie w wysokości 10.678,02 zł, która to kwota nie kompensuje w pełni poniesionej przez powoda szkody. Na zlecenie powoda została wykonana prywatna ekspertyza, w której rzeczoznawca ustalił koszty naprawy pojazdu na kwotę 20.070,51 zł. Niniejszym pozwem powód dochodzi różnicy pomiędzy kosztami naprawy pojazdu ustalonymi w prywatnej ekspertyzie, a kwotą wypłaconą przez pozwanego. Ponadto, powód żąda zwrotu kosztów opinii w kwocie 500 zł sporządzonej przez niezależnego rzeczoznawcę (pozew k. 2-3).

W odpowiedzi na pozew z dnia 26 listopada 2015 roku pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania. Nie kwestionował zasady swojej odpowiedzialności za szkodę powstałą w pojeździe powoda. W ocenie pozwanego wypłacona kwota odszkodowania jest wystarczająca do przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu sprzed szkody. Pozwany kwestionował kalkulację naprawy załączoną do pozwu podając, iż uwzględnia ona koszty naprawy pojazdu powoda wyłącznie w oparciu o oryginalne części zamienne, co jest nieuzasadnione z uwagi na stan i wiek pojazdu w chwili zdarzenia oraz jego wcześniejszą szkodowość. Pozwany zakwestionował również możliwość dochodzenia przez powoda zwrotu kosztów wykonania prywatnej ekspertyzy na okoliczność uzasadnionych kosztów naprawy należącego do niego pojazdu, zakwestionował jego merytoryczną zawartość oraz zasadność jej sporządzenia.

(odpowiedź na pozew k. 26-34)

W toku dalszego postępowania stanowiska stron do dnia zamknięcia rozprawy nie uległy zmianie.

(protokół elektroniczny rozprawy z dnia 6 lutego 2017r. – k. 142-145)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 lipca 2015 roku doszło do kolizji drogowej, w której uszkodzony został samochód należący do powoda marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Sprawca kolizji posiadał ubezpieczenie z tytułu odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie.

(bezsporne)

W dniu 19 lipca 2015 roku powód zgłosił pozwanemu szkodę. Decyzją z dnia 3 sierpnia 2015 roku pozwany przyznał powodowi odszkodowanie z tytułu kosztów naprawy pojazdu w kwocie 7.820,81 zł opierając wyliczenia na dokonanej przez siebie kalkulacji. Decyzją z dnia 7 sierpnia 2015 roku pozwany przyznał powodowi dopłatę do odszkodowania w wysokości 2.857,21 zł.

(decyzja z dnia 3.08.2015r. – k. 7, decyzja z dnia 7.08.2015r. – k. 8)

Powód zakwestionował wycenę sporządzoną przez pozwanego. Na zlecenie powoda w dniu 10 sierpnia 2015 roku została sporządzona przez rzeczoznawcę samochodowego G. P. prywatna kalkulacja kosztów naprawy samochodu marki P. (...), z której wynikało, że koszt naprawy pojazdu brutto stanowi kwotę 20.070,51 zł. Koszt sporządzenia kosztorysu wynosił 500 zł brutto.

(kalkulacja k. 49-56 załączonych akt szkodowych, faktura k. 48 załączonych akt szkodowych)

Pismem z dnia 11 sierpnia 2015 roku, doręczonym pozwanemu w dniu 14 sierpnia 2015 roku, powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty stanowiącej różnicę pomiędzy odszkodowaniem wypłaconym przez pozwanego, a należnym zgodnie z prywatną kalkulacją naprawy pojazdu sporządzoną na zlecenie powoda. W piśmie tym powód zaproponował wygaszenie sporu poprzez zawarcie ugody według wyliczeń sporządzonych przez rzeczoznawcę, powód zakreślił pozwanemu 14-dniowy termin od dnia doręczenia niniejszego pisma na wypłatę dalszej części należnego mu odszkodowania. Decyzją z dnia 3 września 2015 roku pozwane Towarzystwo (...) odmówiło powodowi wypłaty dalszej części odszkodowania z tytułu kosztów naprawy pojazdu.

(wezwanie do zapłaty k. 46-47 załączonych akt szkodowych, decyzja z dnia 3.09.2015r. k. 4-45 załączonych akt szkodowych)

Samochód osobowy marki P. (...) o numerze rejestracyjnym nr EL 407 UV uczestniczył wcześniej w innych kolizjach drogowych: z dnia 19 listopada 2011 roku, z dnia 29 sierpnia 2012 roku, z dnia 19 kwietnia 2013 roku, z dnia 5 grudnia 2014 roku.

(akta szkody w wersji elektronicznej k. 65, akta szkody w wersji elektronicznej k. 69, akta szkody w wersji elektronicznej k. 76)

Po kolizji z dnia 19 lipca 2015 roku pojazd powoda był częściowo naprawiony metodą gospodarczą przez Ł. L.. Na naprawę pojazdu powód przeznaczył jedynie kwotę odszkodowania uzyskaną od ubezpieczyciela. Powód nie był z wyników tej sprawy zadowolony, naprawa nie podobała mu się. Część elementów nie była dobrze spasowana i było to widoczne. Pojazd P. (...) został przez powoda sprzedany w drugiej połowie 2016 roku za kwotę 5.000 zł.

(zeznania powoda w protokole elektronicznym rozprawy z dnia 6 lutego 2017r. k. 144)

Niezbędne koszty naprawy powypadkowej samochodu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) przeprowadzonej zgodnie z technologią napraw producenta pojazdu przy zastosowaniu części nowych, sygnowanych logo producenta części i stawce 100 zł netto za roboczogodzinę pracy stanowią kwotę 19.978,24 zł w tym VAT (23,0%) 3.735,77 zł. Do momentu powstania szkody całkowitej w dniu 5 grudnia 2014 roku pojazd był naprawiany w warsztatach autoryzowanych przy użyciu oryginalnych części producenta pojazdu. Brak jest dokumentów świadczących o naprawie po tej dacie. Na podstawie dokumentacji szkody sporządzonej przez pozwanego można określić stan pojazdu przed szkodą jako dobry, w pojeździe były wcześniej wykonywane naprawy i wszystkie – poza błotnikiem tylnym prawym, można określić jako zgodne z technologią. Na podstawie dokumentacji szkody niemożliwym jest stwierdzenie, czy w pojeździe były zamontowane „zamienniki” lub części „używane”.

Koszt naprawy pojazdu przy użyciu części oryginalnych (jakość O i (...)) wynosi 17.166,13 zł w tym VAT (23%) w kwocie 3.209,93 zł.

Kosz naprawy pojazdu przy użyciu wszystkich części porównywalnej jakości ( P i (...)) wynosi 15.020,07 zł w tym VAT (23%) w kwocie 2.808,63 zł. Części P i (...) są dopuszczone do stosowania. Praktyka rynkowa napraw nadwoziowych kształtuje się tak, że warsztaty jeśli tylko mogą unikają stosowania tzw. „części porównywalnej jakości”, bo są one takimi tylko z nazwy. Gwarancji na części oznaczone symbolem P udziela sprzedawca.

Zastosowane w sporządzonej na zlecenie pozwanego kalkulacji naprawy części (poza oryginalnymi) nie są takiej samej jakości co części sygnowane logo producenta pojazdu. Naprawa przy dopuszczeniu części o jakości P i (...) pozwoliłaby na przywrócenie samochodu powoda do stanu technicznej sprawności sprzed szkody z dnia 19 lipca 2015 roku, jednak na nie pozwoli na przywrócenie walorów estetycznych pojazdu sprzed szkody, tym samym nie przywróci pojazdu do stanu przed szkodą.

Części zamienne oznaczone symbolem (...) nie są produkowane przez firmę (...), lecz przez renomowanych wytwórców części takich jak: V., C., B., A. L., M. (...), S., LUK i inne, którzy dostarczają swoje wyroby producentom pojazdów (w tym na pierwszy montaż) i zaświadczają, że jakoś ich produktów jest taka sama jak elementów sygnowanych logo producenta (w tym firmy (...)). Producenci pojazdów nie produkują wszystkich części koniecznych do montażu pojazdów, ale część z nich zamawiają u producentów części, na które zastrzegają sobie wyłączność i udzielają zgody na opatrzenie ich swoim logo i wówczas takie części zostają oznaczone symbolem O. Według polskiej nomenklatury części te są sobie równoważne.

Zakład ubezpieczeń, ustalając wysokość świadczenia z umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów powinien uwzględniać wartość części zakwalifikowanych do wymiany, która zapewni przywrócenie pojazdu do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę. Kluczowe znaczenie ma w tym zapisie sformułowanie „przywrócenie pojazdu do stanu sprzed zdarzenia”. Otóż części zamienne o jakości P, zwłaszcza te zaproponowane przez pozwane TU w kosztorysie ofertowym, gdzie wyznacznikiem zastosowania jest „najniższa cena”, z reguły pomimo posiadanej przez dystrybutora deklaracji zgodności z oryginałem, nie są z nim identyczne pod względem wymiarów, kształtu i materiału z jakiego zostały wykonane. Przy ich montażu brak pasowań, równoległości szczelin, konieczność rozwiercania i rozpiłowywania otworów montażowych jednoznacznie wskazuje, iż nie jest za ich pomocą przywrócony stan sprzed szkody.

(pisemna opinia biegłego k. 88-94, pisemna opinia uzupełniającą k. 136-138)

Poczynione ustalenia faktyczne Sąd oparł na dokumentach i ich kserokopiach załączonych do akt sprawy, załączonych aktach szkodowych również w wersji elektronicznej, których prawdziwość nie została zakwestionowana przez strony.

Koszt naprawy pojazdu ustalił biegły z zakresu techniki samochodowej, wyceny pojazdów i kosztów naprawy P. J.. Zdaniem Sądu orzekającego sporządzona opinia biegłego w całym swoim zakresie jest rzetelna, sporządzona zgodnie z wymogami specjalistycznej wiedzy oraz zawiera pełne i fachowe ustosunkowanie się do pytań Sądu. Biegły wydał opinię zapoznając się zarówno z aktami sprawy, aktami przedmiotowej szkody, jak i innych szkód w pojeździe, które były załączone do akt sprawy. Wnioski przedstawione w opinii pisemnej zostały przez biegłego oparte na powyżej wskazanym materiale dowodowym, jak również poparte doświadczeniem własnym biegłego. Biorąc pod uwagę jej podstawy teoretyczne, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków Sąd uznał sporządzoną opinię za w pełni miarodajną i wyczerpującą. Opinia nie była początkowo kwestionowana przez stronę pozwaną, jednak do pytań postawionych przez pozwanego biegły ustosunkował się na piśmie w pełny, rzetelny i wyczerpujący sposób. Biegły wyjaśnił, dlaczego w jego ocenie zastosowanie w spornym pojeździe części oznaczonych symbolem P nie przywróci stanu pojazdu sprzed zdarzenia szkodzącego.

Opinia pisemna uzupełniająca biegłego została zakwestionowana przez pełnomocnika strony pozwanej na terminie rozprawy w dniu 6 lutego 2017 roku. Pełnomocnik ubezpieczyciela wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej ustnej biegłego. Podniósł, iż biegły nie ustosunkował się w wystarczający sposób do zagadnień kształtowania się praktyki rynkowej w zakresie montowania przez warsztaty samochodowe w pojazdach (w ramach ich naprawy powypadkowej) części porównywalnej jakości. Wniosek ten został oddalony przez Sąd z kilku powodów. Po pierwsze, w ocenie Sądu, opinia biegłego w tym zakresie była wyczerpująca. Biegły wskazał, że praktyka rynkowa napraw nadwoziowych kształtuje się tak, że warsztaty jeśli tylko mogą unikają stosowania tzw. „części porównywalnej jakości”, bo są one takimi tylko z nazwy. Stanowisko biegłego w tym zakresie jawi się jako stanowcze i precyzyjne. Po drugie, biegły z zakresu techniki samochodowej ma za zadanie wydawać na zlecenie Sadu opinie na okoliczności wymagające wiedzy specjalistycznej - w zakresu jego dziedziny. Nie jest on ekspertem od badania praktyk rynkowych. Po trzecie, ocena praktyk rynkowych jest z punktu widzenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie bezprzedmiotowa.

Postanowieniem z dnia 6 lutego 2017 roku Sąd oddalił również wniosek pełnomocnika pozwanego o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka Ł. L. na okoliczność kosztów naprawy pojazdu. W ocenie Sądu wniosek ten, na tym etapie postępowania, należało uznać za spóźniony. Już w piśmie procesowym z dnia 15 lutego 2016 roku, w związku z wnioskiem strony pozwanej, pełnomocnik powoda wskazał, że pojazd należący do powoda został naprawiony metodą gospodarczą. Strona powodowa nie podnosiła, że powód własnoręcznie naprawił pojazd. Ewentualne wnioski dowodowe mające na celu ustalenie gdzie, przez kogo, w jakim warsztacie pojazd powoda był naprawiany, w ocenie Sądu, powinny być złożone po otrzymaniu przez pełnomocnika pozwanego pisma procesowego pełnomocnika powoda z dnia 15 lutego 2016 roku. Na podstawie danych zawartych w aktach sprawy, niedopuszczalnym było przyjęcie przez pozwanego, że pojazd został naprawiony osobiście przez powoda. Po drugie, mając na uwadze treści zeznań powoda w charakterze strony, z których wynika, iż po naprawie należącego do niego pojazdu P. (...) - za kwotę odszkodowania otrzymaną od ubezpieczyciela - jego stan sprzed szkody nie został przywrócony, a sam powód z tej naprawy nie był zadowolony, wniosek ten jawił się jako niezasadny. Również treść opinii biegłego sądowego na okoliczność jakości części, przy użyciu których pozwany – według jego kalkulacji – zalecał naprawę pojazdu powoda, wskazuje na fakt, iż przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka na te okoliczności jest bezprzedmiotowe. Co więcej, należało z wysokim prawdopodobieństwem przyjąć, że po ewentualnym przeprowadzeniu dowodu z zeznań świadka Ł. L. (dopiero na finalnym etapie postępowania), zachodziłaby konieczność dopuszczenia dowodu z kolejnej opinii uzupełniającej biegłego sądowego z zakresu mechaniki samochodowej, co znacznie przedłużyłoby czas trwania postępowania oraz podwyższyło jego koszty.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w części.

Podstawą prawną odpowiedzialności ubezpieczyciela za skutki zdarzenia jest umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów oraz przepis art. 822 k.c., zgodnie, z którym przez umowę odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz umowa została zawarta. Podstawą odpowiedzialności strony pozwanej w niniejszej sprawie jest także ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ( t.j. Dz. U. z 2013r., poz. 392).

Wysokość odszkodowania winna odpowiadać rzeczywistym, uzasadnionym kosztom usunięcia skutków wypadku i ograniczona jest kwotą określoną w umowie ubezpieczenia ( art. 824 § 1 k.c. ).

Zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z art. 13 ust. 3 w zw. z art. 34 i art. 36 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczenia obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ( t.j. Dz. U. z 2013r., poz. 392), obowiązującej w dniu zawarcia umowy OC odszkodowanie z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia mienia wypłaca się w kwocie odpowiadającej wysokości poniesionej szkody, w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu, z ograniczeniem do sumy ubezpieczenia. Przy czym, ubezpieczeniem posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w czasie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej wyrządziła szkodę z związku z ruchem tego pojazdu ( art. 35 ustawy).

Jak wskazano powyżej, ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody, unormowanej w kodeksie cywilnym. Odpowiada, zatem za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. W tych granicach naprawienie szkody, zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania, winno objąć pełen koszt przywrócenia stanu poprzedniego – pełen koszt naprawy pojazdu ( art. 361 § 1 i 2 k.c.). Zauważyć w tym miejscu należy, iż zgodnie z treścią przepisu art. 361 § 2 k.c. statuującego zasadę pełnego odszkodowania, naprawienie szkody obejmuje wszelkie poniesione straty (utracone korzyści pozostają poza sferą zainteresowania w niniejszym sporze). Natomiast, w myśl art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić poprzez przywrócenie stanu poprzedniego bądź też zapłatę odszkodowania pieniężnego zależnie od wyboru poszkodowanego.

Odszkodowanie, jakie zobowiązany jest w takiej sytuacji wypłacić zakład ubezpieczeń, obejmuje wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy. Przywrócenie uszkodzonej rzeczy do stanu poprzedniego oznacza doprowadzenie jej do stanu używalności i jakości w zakresie istniejącym przed wypadkiem. W przypadku pojazdu mechanicznego chodzi o przywrócenie mu zarówno sprawności technicznej, zapewniającej bezpieczeństwo kierowcy i innych uczestników ruchu oraz wyglądu sprzed wypadku. W judykaturze powszechnie prezentowany jest pogląd, który Sąd Rejonowy podziela, iż zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Zaś, jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 kwietnia 2012 roku, III CZP 80/11, Monitor Prawniczy 2012 rok, Nr 9, str. 450).

W świetle utrwalonego poglądu i orzecznictwa nie ma żadnego znaczenia, czy szkoda (w znaczeniu uszkodzeń powstałych podczas zdarzenia komunikacyjnego) rzeczywiście została naprawiona w technicznym sensie tego słowa. Obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje, bowiem z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawić ( tak np. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 15 listopada 2001 roku,. III CZP 68/01, OSPiKA 2002 rok, nr 7-8, poz. 103 oraz orzeczeniu z dnia 27 czerwca 1988 roku, I CR 151/88). Przy takim rozumieniu obowiązku odszkodowawczego nie ma, więc znaczenia prawnego okoliczność, czy poszkodowany dokonał naprawy oraz czy i jakim kosztem to uczynił i czy w ogóle zamierza pojazd naprawić.

Zasada odpowiedzialności nie była w tej sprawie przez stronę pozwaną kwestionowana. Sporna była wysokość szkody. Co istotne, strona pozwana nie podnosiła kwestii, że odszkodowanie w tej sprawie nie powinno pokryć pełnej szkody.

Zakład ubezpieczeń zobowiązany jest do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia OC posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Mowa jest zatem o nowych częściach a nie wyłącznie o częściach oryginalnych. Takie stanowisko zostało zaprezentowane w uchwale 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 r. w sprawie III CZP 80/11. Należy ponadto wspomnieć, iż jak uznał Sąd Najwyższy w uchwale z 13 czerwca 2003 r., sygn. III CZP 32/03, „odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku”. Tak więc przywrócenie stanu poprzedniego ma miejsce, jeżeli stan pojazdu po naprawie pod każdym istotnym względem odpowiada stanowi pojazdu przed uszkodzeniem. Nie można z tego bynajmniej wywodzić, iż przywrócenie stanu poprzedniego zawsze musi nastąpić poprzez użycie części oryginalnych. Muszą to być części zapewniające doprowadzenie pojazdu do stanu technicznego mającego miejsce przed jego uszkodzeniem. Niewątpliwie może to zostać osiągnięte za pomocą części z symbolem Q.

Złożona w przedmiotowej sprawie opinia biegłego sądowego P. J. jednoznacznie wskazuje, iż przywrócenie samochodu osobowego marki P. (...) do stanu przed szkody jest możliwe również w oparciu o tzw. części (...). Biegły przy tym bardzo szczegółowo i precyzyjnie wyjaśnił dlaczego, w przypadku marki P., oznaczenie niektórych części symbolami O i (...) jest równoważne.

Kierując się przytoczonymi wyżej względami, wysokość szkody określić należało na kwotę 17.166,13 zł. Różnica pomiędzy kosztami naprawy obejmującymi całość powstałych uszkodzeń w wysokości 17.166,13 zł, a świadczeniem dobrowolnie wypłaconym przez stronę pozwaną w wysokości 10.678,02 złotych wyniosła 6.488,11 złotych i taką kwotę Sąd od pozwanego zasądził na rzecz powoda.

Dalej idące żądanie pozwu w zakresie odszkodowania za poniesione koszty naprawy przedmiotowego pojazdu podlegało oddaleniu jako nieznajdujące poparcia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Jednocześnie, opierając się na opinii biegłego sądowego P. J., Sąd przyjął że przyjęcie do naprawy pojazdu części oznaczonych symbolami (...) i P nie jest zasadnym, gdyż nie doprowadzi do przywrócenia stanu pojazdu sprzed szkody.

Powód żądał również zasądzenia kosztu prywatnej ekspertyzy w wysokości 500 zł. W tej kwestii Sąd podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 2 września 1975 roku ( sygn. akt I CR 505/75, Lex 7747), które było w późniejszym okresie czasu wielokrotnie powielane przez Sąd Najwyższy, a w którym stwierdzono, że dokonana przed wszczęciem postępowania sądowego i poza zabezpieczeniem dowodów ekspertyza może być istotną przesłanką zasądzenia odszkodowania. W takim wypadku koszt ekspertyzy stanowi szkodę powoda podlegającą naprawieniu (art. 361 k.c.). Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy należy zauważyć, że pozew wniesiony został w dniu 30 października 2015 roku, ekspertyza sporządzona na zlecenie powoda nosi zaś datę 10 sierpnia 2015 roku, czyli niewątpliwie pochodzi sprzed wszczęcia postępowania. Powód tylko w drodze prywatnej ekspertyzy przez wszczęciem postępowania mógł zweryfikować kosztorys pozwanego oraz wezwać pozwanego do wypłaty dalszego odszkodowania.

Mając na względzie powyższe uwagi, Sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 6.988,11 zł odszkodowania, w tym kwotę 500 zł z tytułu wydatków poniesionych na sporządzenie prywatnej ekspertyzy, uznając, że koszt ten stanowił w pełni uzasadniony wydatek, który powinien podlegać pełnej rekompensacie.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu, jako niezasadne.

Podstawę orzeczenia o odsetkach stanowi art. 481 § 1 k.c. Zobowiązania pieniężne wynikające z czynów niedozwolonych są z reguły zobowiązaniami bezterminowymi. Dłużnik obowiązany jest wykonać je niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. Dłużnik popada, więc w opóźnienie dopiero wtedy, gdy nie czyni zadość temu obowiązkowi (art. 455 k.c.).

Zasadą prawa cywilnego jest, że dłużnik popada w opóźnienie, jeżeli nie spełnia świadczenia w terminie, w którym stało się ono wymagalne. Termin wymagalności świadczeń przysługujących poszkodowanemu od zakładu ubezpieczeń z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów precyzuje art. 817 § 1 k.c. oraz art. 14 ust. 1 powołanej ustawy. Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 817 § 1 k.c., zakład ubezpieczeń obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie 30 dni od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. W sytuacjach, gdy w powyższym terminie nie można wyjaśnić okoliczności koniecznych dla ustalenia m.in. wysokości świadczenia, winno być ono spełnione w ciągu 14 dni od wyjaśnienia tych okoliczności ( art. 817 § 2 k.c. i art. 14 ust. 1 i 2 ustawy).

Zawiadomienie ubezpieczyciela o wypadku rodzi po jego stronie obowiązek wszczęcia postępowania likwidacyjnego i spełnienia świadczenia w terminie 30 dni. Obowiązek udowodnienia istnienia okoliczności z art. 817 § 2 k.c. oraz ich zasięgu obciąża ubezpieczyciela (art. 6 k.c.). Obowiązany jest on w szczególności wykazać, że uzupełnienie postępowania likwidacyjnego nastąpiło bez nieuzasadnionej zwłoki, z zachowaniem interesu wierzyciela (art. 354 § 1 k.c. i art. 355 § 2 k.c.).

W przedmiotowej sprawie pozwany został zawiadomiony o zdarzeniu w dniu 19 lipca 2015 roku, data zgłoszenia szkody nie była pomiędzy stronami postępowania sporna. Pozwany nie kwestionował wskazanej przez powoda daty zgłoszenia szkody. Dlatego też ustawowe odsetki za opóźnienie od kwoty 6.488,11 zł zasądzono od dnia 19 sierpnia 2015 roku, natomiast od kwoty 500 zł ustawowe odsetki za opóźnienie zostały zasądzone od dnia 21 października 2015 roku, czyli zgodnie z datą wymagalności wskazaną w wezwaniu do zapłaty z dnia 6 października 2015 roku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. rozliczając je stosunkowo. Powód żądał łącznie kwoty 9.892,49 zł. Zasądzona suma stanowi 71% dochodzonego roszczenia. Koszty postępowania wyniosły łącznie 4.252,95 zł. Łącznie koszty poniesione przez powoda stanowią kwotę 2.235,95 zł, na które złożyły się: 495 zł tytułem opłaty od pozwu, 1.200 zł tytułem kosztów wynagrodzenia pełnomocnika ustalone na podstawie § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz.U. 2013 poz. 461 t.j.), 17 zł opłata od pełnomocnictwa i 523,95 zł tytułem wynagrodzenia biegłego. Natomiast koszty poniesione przez pozwanego wyniosły 2.017 zł i składały się na nie: 1.200 zł tytułem kosztów wynagrodzenia pełnomocnika § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu ( t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 490), 17 zł opłata od pełnomocnictwa i 800 zł zaliczki na biegłego. Z uwagi na wynik postępowania Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.002,59 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (według wyliczenia: 4.252,95 zł x 29% = 1.233,36 zł; 2.235,95 zł -1.233,36 zł = 1.002,59 zł).

Na podstawie art. 84 ust 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398), Sąd zwrócił powodowi ze Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 176,05 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji.