Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 5 kwietnia 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Borkowska

Protokolant: st. sekr. sąd. Milena Bartłomiejczyk

po rozpoznaniu w dniu 29 marca 2016 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z wniosku T. J. (1)

z udziałem A. W., P. W.

o zmianę postanowienia o stwierdzenie nabycia spadku

postanawia:

1.  oddalić wniosek;

2.  zasądzić od T. J. (1) na rzecz A. W. kwotę 377 (trzysta siedemdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania oraz na rzecz P. W. kwotę 377 (trzysta siedemdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sygn. akt I Ns 1994/14

UZASADNIENIE

W dniu 4 grudnia 2014 roku T. J. (1) wniosła
o zmianę postanowienia Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi z dnia 16 lipca 2014 roku wydanego w sprawie I Ns 223/14 w przedmiocie stwierdzenia nabycia spadku po A. P. i orzeczenie, że po zmarłym w dniu 8 października 1970 r. w Ł. A. P. spadek nabyli jego żona M. P. oraz córka T. J. (1) z domu P. po ½ części każda, nadto wniosła o zmianę rozstrzygnięcia z tego samego dnia w tej samej sprawie dotyczącego stwierdzenia nabycia spadku po M. P. i orzeczenie, że spadek po zmarłej w dniu 29 sierpnia 1993 r. w Ł. M. P. nabyła córka T. J. (1) w całości. Z uzasadnienia wniosku wynika, że wnioskodawczyni dotarła do aktu notarialnego z 15 maja 1959 r. Rep A Nr I. (...)
w którym W. W. (1) zrzekła się dziedziczenia po A. i M. małżonkach P., a wskazane wyżej postanowienie nie uwzględnia tego faktu. Jako uczestników wskazano we wniosku A. W. i P. W. spadkobierców zmarłej w dniu 9 października 2014 r. W. W. (1).

/wniosek, k. 2-3/

Uczestnik P. W. nie przyłączył się do wniosku i wniósł o jego oddalenie podnosząc, że ma wątpliwości co do prawdziwości podpisu widniejącego na akcie oraz zakwestionował świadomość swojej matki w przypadku podpisania przez nią aktu, a także wyraził wątpliwość, czy matka nie została podstępnie skłoniona do podpisania tego aktu. Uczestnik A. W. wniósł o oddalenie wniosku.

/protokół posiedzenia jawnego k. 16-18/

W piśmie z dnia 03 lipca 2015r. pełnomocnik uczestników P. W.
i A. W. wniósł o oddalenie wniosku o zmianę postanowienia spadkowego wydanego w sprawie I Ns 223/14, albowiem wnioskodawczyni wiedziała o dokumencie stanowiącym umowę o zrzeczeniu się przez W. W. (1) spadku po rodzicach już w toku tamtego postępowania. Pełnomocnik uczestników wniósł również o zasądzenie od wnioskodawczyni na rzecz uczestników kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

/pismo uczestników k.30-31/

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. i M. małżonkowie P. byli właścicielami nieruchomości położonej w Ł. przy ulicy (...), stanowiącej plac o powierzchni 598 metrów kwadratowych, dla której urządzony jest zbiór dokumentów nr (...).

/dowód: zaświadczenie k.8 - załączonych akt podatku od spadków i darowizn nr 941/14/

W dniu 15 maja 1959 r. A. i M. małżonkowie P. darowali córce W. W. (1) i jej mężowi K. W. w równych między nimi częściach połowę opisanej wyżej nieruchomości. Umowa została sporządzona w formie aktu notarialnego w Państwowym Biurze Notarialnym w Ł.

/bezsporne, kopia umowa darowizny z 15.05.1959 r. k. 17-16 załączonych akt podatku od spadków i darowizn nr 941/14, dowód z przesłuchania wnioskodawczyni k. 16-17 w zw. z k. 57-59, dowód z przesłuchania P. W. k.17 w zw. z k. 59-60/

W dniu 15 maja 1959 r. W. W. (1) oświadczyła, że zrzeka się prawa do ustawowego dziedziczenia po swoich rodzicach A. i M. małżonkach P., a rodzice powyższe zrzeczenie się prawa przyjęli. Umowa został sporządzona w formie aktu notarialnego w Państwowym Biurze Notarialnym w Ł.

/ dowód: kopia aktu notarialnego Repertorium A Nr I. (...) poświadczona za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika k. 4/

A. P. mówił swojej córce T. J. (1), że kiedyś połowa domu będzie jej.

/dowód: przesłuchanie T. J. (1) k. 16-17 w zw. z k. 57-58/

A. P. zmarł 08 października 1970 r. w Ł., gdzie ostatnio stale zamieszkiwał. Pozostawił żonę M. P. z domu K. oraz dwie córki W. W. (1) z domu P. i T. J. (1) z domu P..

M. P. z domu K. zmarła w dniu 29 sierpnia 1993 r. w Ł., gdzie ostatnio stale zamieszkiwała. Pozostawiła dwie córki, M. P. i T. J. (1).

/ dowód: odpisy skrócone aktu zgonu: A. P. k. 5, M. P. k. 6, odpisy skrócone aktu małżeństwa: W. W. (1) k. 10 i T. J. (1) k. 32, M. i A. P. k. 11 – w załączonych aktach sprawy I Ns 72/14/

Na skutek wniosku z dnia 16 stycznia 2014r. złożonego przez A. W. i P. W. toczyło się z udziałem W. W. (1) z domu P. i T. J. (2) z domu P. postępowanie w sprawie o sygn. akt I Ns 223/14 o stwierdzenie nabycia spadku po A. P. i M. P. oraz po K. W.. W toku postępowania sądowego na rozprawie w dniu 9 lipca 2014 r., P. W. złożył zapewnienie spadkowe o treści: „Spadkodawca A. P. zmarł 8.10.1970 r. W dacie śmierci pozostawał w związku małżeńskim z M. P.. Miał 2 dzieci córki W. i T.. Innych dzieci nieżyjących nie miał. Nie sporządził testamentu. W skład spadku nie wchodzi gospodarstwo rolne wchodzi nieruchomość położona w Ł. przy ul. (...) dla której nie ma prowadzonej Księgi Wieczystej. Spadkodawczyni M. P. zmarła w 29.08.1993 r. jako wdowa. Miała 2 dzieci córki W. i T.. Innych dzieci nieżyjących nie miała. Nie sporządziła testamentu. W skład spadku nie wchodzi gospodarstwo rolne wchodzi nieruchomość położona w Ł. przy ul. (...) dla której nie ma prowadzonej Księgi Wieczystej.(…) ” Obecni na rozprawie P. W. i T. J. (1) potwierdzili prawdziwość i zupełność złożonego zapewnienia.

/dowód: wniosek k. 2-4, protokół rozprawy z 9.07.2014r. k. 34 -35- załączonych akt sprawy I Ns 223/14/

Po wszczęciu postępowania w sprawie I Ns 223/14 a przed rozprawą T. J. (1) dzwoniła dwukrotnie do P. W.. Pierwszy raz, aby powiedzieć mu, że brakuje dokumentów, że nie złożył wszystkich dokumentów które dotyczą nieruchomości i że widziała dokument, w którym jego matka zrzekła się dziedziczenia po rodzicach. Drugi raz z pytaniem o numer zbioru dokumentów w wydziale ksiąg wieczystych. Po pierwszej rozmowie z T. J. (1), P. W. zapytał się swojej matki o ten dokument i dowiedział się od niej, że nigdy takiego dokumentu nie podpisywała i że taki dokument nie istnieje. P. W., składając zapewnienie spadkowe nic o tym nie powiedział, albowiem uznał to za absurd i coś nieprawdopodobnego.

/dowód: przesłuchanie P. W. k. 17 w zw. z k. 59-60/

Postanowieniem z dnia 16 lipca 2014r. w sprawie I Ns 223/14 Sąd stwierdził, że spadek po A. P. zmarłym w dniu 8 października 1970 r. na podstawie ustawy nabyły żona M. P. z domu K. oraz córki W. W. (1) z domu P. i T. J. (1) z domu P. każda po 1/3 części. Nadto Sąd stwierdził, że spadek po M. P. z domu K., zmarłej 29 sierpnia 1993 r. w Ł. nabyły córki W. W. (1) i T. J. (1) po ½ części każda z nich. Postanowienie jest prawomocne od dnia 07 sierpnia 2014r. Postanowienie to zostało przesłane do U. (...).

/dowód: postanowienie z 16.07.2014 r. k. 40-41 - załączonych akt sprawy I Ns 223/14

W związku z otrzymanym w dniu 12 września 2014 r. odpisem postanowienia z dnia 16 lipca 2014r. w sprawie I Ns 223/14 Urząd Skarbowy Ł. wszczął postępowanie w przedmiocie naliczenia podatku od spadków i darowizn z tytułu nabycia spadku po A. i M. P.. W rozmowie telefonicznej w dniu 06 października 2014r. komisarz skarbowy E. W. poinformował T. J. (1), o obowiązku złożenia zeznania podatkowego SD-3 w związku z postanowieniem z dnia 16 lipca 2014r. W dniu 07 października 2014r. składając zeznania podatkowe T. J. (1) oświadczyła wobec komisarza skarbowego E. W., że nieruchomość położona w Ł. przy ulicy (...) została przepisana umową w połowie na siostrę W. W. (1). Druga połowa domu miała być jej – taka była wola rodziców. Oświadczyła, że był wówczas sporządzony dokument w tej sprawie i z chwilą jego odnalezienia dostarczy go do urzędu.

/ dowód: adnotacja z czynności organu podatkowego k. 5 oraz zeznanie podatkowe SD-3 k.7 -6 -załączonych akt podatku od spadków i darowizn nr 941/14; adnotacja z czynności organu podatkowego k. 4 oraz zeznanie podatkowe SD-3 k. 6-5 -załączonych akt podatku od spadków i darowizn nr 942/14/

W. W. (1) zmarła 8 października 2014r.

/bezsporne/

W dniu 12 listopada 2014 r. T. J. (1) poinformowała komisarza Skarbowego E. W., że jest w posiadaniu dokumentu, w którym siostra zrzeka się praw do spadku. Akt ten złożyła do Urzędu Skarbowego w dniu 4 grudnia 2014r.

/dowód: zeznania świadka K. M. k. 56; adnotacja z czynności organu podatkowego k. 15 oraz akty notarialne Rep. A Nr I. (...) i Rep. A Nr I. (...) k. 18—16 załączonych akt podatku od spadków i darowizn nr 941/14 i odpowiednio karty 14, 17-15 załączonych akt podatku od spadków i darowizn nr 942/14/

P. W. nie słyszał nigdy od matki, ani od ojca, aby istniał dokument zrzeczenia się przez jego matkę spadku po jej rodzicach.

/dowód: przesłuchanie P. W. k. 17 w zw. z k. 59-60/

Po otrzymaniu zawiadomienia o wszczęciu postępowania spadkowego w sprawie I Ns 223/14 wnioskodawczyni nie rozpoczęła poszukiwania dokumentu albowiem myślała, że na pierwszej rozprawie skonfrontuje się z siostrą. Po zamknięciu rozprawy a przed ogłoszeniem postanowienia wnioskodawczyni również nie skontaktowała się z siostrą celem wyjaśnienia kwestii nabycia spadku po rodzicach i zawarcia umowy o zrzeczenie się dziedziczenia, ale nie potrafi wyjaśnić dlaczego tego nie zrobiła.

/dowód: przesłuchanie T. J. (1) k. 59/

Ustalając stan faktyczny Sąd nie dał wiary twierdzeniom wnioskodawczyni T. J. (1) iż „ o tym, że istnieją dokumenty w których moja siostra zrzeka się spadku dowiedziałam się od pracownika Urzędu Skarbowego”, czyli dopiero w październiku 2014 r. Podobnie za niewiarygodne należy uznać twierdzenie, że „W Urzędzie Skarbowym pani powiedziała mi, że jest mi przyznana część nieruchomości, ja się wówczas popłakałam i powiedziałam, że słyszałam od ojca, że połowa domu ma należeć do mnie.” Nie jest bowiem możliwe, aby osoba pracująca w urzędzie skarbowym dysponowała jakąkolwiek wiedzą na temat woli rodziców wnioskodawczyni w przedmiocie podziału majątku pomiędzy córki, tj. wnioskodawczynię i jej siostrę. Co więcej, twierdzeniom wnioskodawczyni przeczą adnotacje z czynności sporządzone przez komisarza skarbowego E. W. z rozmowy z wnioskodawczynią, z której wprost wynika, że to wnioskodawczyni oświadczyła jej, że nieruchomość położona w Ł. przy ulicy (...) umową została przepisana w połowie na siostrę W. W. (1), a druga połowa domu miała być jej – taka była wola rodziców. Oświadczyła również tej osobie, że był wówczas sporządzony dokument w tej sprawie i z chwilą jego odnalezienia dostarczy go do tutejszego urzędu. Nieprawdą jest zatem, iż o istnieniu dokumentu (umowy o zrzeczenia się roszczenia przez W. W. (1)) dowiedziała się dopiero po wizycie w urzędzie skarbowym w październiku 2014r. Idąc do urzędu skarbowego miała już bowiem wiedzę o istnieniu tego dokumentu, którą zapewne uzyskała od swojego ojca. Twierdzeniom wnioskodawczyni przeczy dowód z przesłuchania P. W. który stwierdził, że jeszcze przed rozprawą w dniu 9 lipca 2014 r. w sprawie I Ns 223/14 dzwoniła do niego T. J. (1) i powiedziała mu, że widziała dokument w którym jego matka zrzekła się dziedziczenia po swoich rodzicach. Twierdzenia P. W. korespondują z powołanym wyżej dowodem z adnotacji z czynności sporządzonej przez komisarza skarbowego E. W..

Jedynie za wiarygodne można uznać w tym przedmiocie twierdzenie wnioskodawczyni, że pracownik urzędu skarbowego powiedział T. J. (1), gdzie może szukać takiego dokumentu i skierował ją do archiwum miejskiego.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 679 k.p.c. dowód, że osoba, która uzyskała stwierdzenie nabycia spadku, nie jest spadkobiercą lub że jej udział w spadku jest inny niż stwierdzony, może być przeprowadzony tylko w postępowaniu o uchylenie lub zmianę stwierdzenia nabycia spadku. Wniosek o wszczęcie takiego postępowania może zgłosić każdy zainteresowany, jeżeli jednak brał udział w postępowaniu o stwierdzeniu nabycia spadku może żądać zmiany postanowienia tylko wówczas, gdy opiera je na podstawie, której nie mógł powołać w tym postępowaniu, ograniczony jest również rocznym terminem do wystąpienia z wnioskiem liczonym od dnia, w którym uzyskał tę możliwość.

W razie przeprowadzenia dowodu, że spadek w całości lub w części nabyła inna osoba niż wskazana w prawomocnym postanowieniu o stwierdzeniu nabycia spadku, sąd spadku, zmieniając to postanowienie, stwierdzi nabycie spadku zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym. (679 § 3 k.p.c.)

Wniosek o wszczęcie postępowania może zgłosić każdy zainteresowany, a więc osoba, której praw dotyczy wynik postępowania. Jednakże w sytuacji, gdy istnieje już prawomocne orzeczenie stwierdzające nabycie spadku, zainteresowanym jego zmianą będzie tylko osoba mająca interes prawny w prawidłowym wykazaniu następstwa po spadkodawcy.

W niniejszej sprawie Terasa J. jest niewątpliwie osobą mającą interes w zgłoszeniu wniosku o zmianę prawomocnego postanowienia spadkowego, w razie bowiem uwzględnienia okoliczności zrzeczenia się przez W. W. (1) spadku po rodzicach, wnioskodawczyni odziedziczyłaby całość spadku pozostałego po nich.

Złożenie wniosku inicjującego postępowanie na podstawie art. 679 k.p.c. było ograniczone w czasie, gdyż T. J. (1) była uczestnikiem postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem o stwierdzeniu nabycia spadku. Ponieważ uprawomocnienie się postanowienia w sprawie I Ns 223/14 nastąpiło w dniu 7 sierpnia 2014 r., zaś wnioskodawczyni złożyła wniosek inicjujący niniejsze postępowanie w dniu 4 grudnia 2014r. nie może być wątpliwości co do zachowania przez nią terminu rocznego do zgłoszenia wniosku w trybie art. 679 k.p.c.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje jednak podstaw do uznania, iż po zakończeniu postępowania ujawniła się podstawa, której wnioskodawczyni nie mogła powołać w postępowaniu w sprawie o sygn. akt I Ns 223/14.

Żądając zmiany prawomocnego postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku uczestnik, zgodnie z rozkładem ciężaru dowodów, powinien wykazać przeszkodę obiektywną niepowołania w poprzednim postępowaniu okoliczności uzasadniających odmienną podstawę lub porządek dziedziczenia. Sąd orzekający winien natomiast rozważyć, czy dowód taki lub przyznane twierdzenia zostały przedstawione. Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy uzasadnieniu postanowienia 03 kwietnia 2008 r., II CSK 573/07, „art. 679 § 1 k.p.c. ze względu na podobieństwo do wznowienia postępowania na podstawach restytucyjnych, posługuje się takim samym stopniem wymagań w stosunku do skarżącego (III CKN 458/99) jak przy wznowieniu postępowania. W art. 403 § 2 k.p.c. mowa jest o okolicznościach faktycznych, "z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu". Ze względu na niekwestionowaną wartość stabilności prawomocnych orzeczeń i szacunek dla prawa, wymaganie to nie może być oceniane przy zastosowaniu kryterium subiektywnego, zależnego np. tylko od woli zainteresowanego. Przy takiej wykładni pojęcia "możności" tylko uświadomiona niechęć wykorzystania znanych okoliczności lub dowodów uzasadniałaby odmowę uwzględnienia wniosku o wznowienie postępowania lub o zmianę postanowienia stwierdzającego nabycie spadku. Tymczasem przy ocenie omawianego warunku co najmniej tak samo istotne są okoliczności obiektywne. W postanowieniu z dnia 4 marca 2005 r., III CZP 134/05, Sąd Najwyższy podkreślił cechę niedostępności faktów powoływanych w ramach podstawy skargi o wznowienie, przeciwstawiając je faktom, które strona powinna znać, ponieważ obiektywnie istniała możliwość skorzystania z nich. W postanowieniu z dnia 10 czerwca 1999 r., sygn. III CKN 458/99, Sąd Najwyższy wskazał, że skarga o wznowienie postępowania nie służy do eliminacji braku aktywności czy popełnionych przez stronę błędów przy prowadzeniu sprawy. Z powołanych przykładowo orzeczeń wynika, że przepisy dotyczące podstawy restytucyjnej wznowienia postępowania przyjmują naturalne założenie, że strona postępowania przed sądem troszczy się należycie o swe interesy i ponosi konsekwencje lekkomyślności lub niedbalstwa. Dlatego żądając zmiany prawomocnego postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku powinna, zgodnie z rozkładem ciężaru dowodów wykazać przeszkodę obiektywną niepowołania w poprzednim postępowaniu okoliczności uzasadniających odmienną podstawę lub porządek dziedziczenia. Sąd orzekający winien był, zatem rozważyć, czy dowód taki lub przyznane twierdzenia zostały przedstawione”.

Wymaga podkreślenia, że postępowanie przewidziane w art. 679 k.p.c. nie służy ani naprawie błędów sądu popełnionych w postępowaniu spadkowym ani usunięciu skutków nieznajomości prawa przez uczestników tego postępowania, lecz jedynie umożliwieniu zmiany postanowienia spadkowego w razie wykrycia okoliczności i dowodów, których zainteresowany nie mógł, z różnych przyczyn, powołać w postępowaniu spadkowym.

W sprawie o sygnaturze akt I Ns 223/14 T. J. (1) była uczestnikiem postępowania. Obecna była na rozprawie w dniu 9 lipca 2014 r., kiedy to P. W. składał zapewnienie spadkowe. W zapewnieniu tym P. W. nie wspomniał on nic na temat umowy zrzeczenia się dziedziczenia zawartej przez W. W. (1) z jej rodzicami (A. i M. P.), albowiem – jak stwierdził – jego matka zaprzeczyła, aby kiedykolwiek podpisywała taki dokument, a twierdzenia T. J. (1) w tym zakresie traktował jako nieprawdziwe. T. W. potwierdziła zupełność i prawdziwość złożonego zapewnienia spadkowego, mimo, że niezależnie od tego czy była w jego posiadaniu czy nie, miała wiedzę na temat istnienia dokumentu w postaci umowy zrzeczenia się przez W. W. (1) spadku po ich rodzicach (A. i M. P.). Nadto kilkakrotnie była zapewniana przez swojego ojca, że połowa nieruchomości będzie należała do niej. Nawet jeśli miała wątpliwość, czy uda jej się odnaleźć akt notarialny, powinna była – i miała taką możliwość - o tym fakcie poinformować sąd, przed którym toczyło się postępowanie o stwierdzenie nabycia spadku, ewentualnie po otrzymaniu zawiadomienia o wszczęciu postępowania spadkowego po jej rodzicach skonsultować się z prawnikiem. Jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego, wnioskodawczyni ostatecznie zwróciła się do profesjonalnego pełnomocnika. Udało jej się uzyskać dokument umowy zrzeczenia się przez W. W. (1) spadku po rodzicach w stosunkowo krótkim czasie, bo w ciągu około jednego miesiąca od momentu, gdy pracownik urzędu skarbowego doradził jej, że powinna go poszukiwać w archiwum miejskim w Ł.. O tym, że wnioskodawczyni już w toku postępowania I Ns 223/14 wiedziała o istnieniu dokumentu w postaci umowy zrzeczenia się przez W. W. (1) spadku po rodzicach świadczy dodatkowo fakt, że w rozmowie telefonicznej przeprowadzonej ze swym siostrzeńcem P. W. przed rozprawą w dniu 9 lipca 2014r., powiedziała mu, że nie złożył wszystkich dokumentów dotyczących nieruchomości i że połowa nieruchomości przy ulicy (...) jest jej. Nadto, jeszcze przed tą rozprawą pytała go o numer zbioru dokumentów nieruchomości przy ulicy (...) w Ł.. Rozpoczęła zatem poszukiwania aktów notarialnych sporządzonych w dniu 15 maja 1959 r., zupełnie bezzasadnie jednak je przerwała. Sąd przy tym nie dał wiary jej twierdzeniom, że dopiero od pracownika urzędu skarbowego dowiedziała się o istnieniu dokumentu o zrzeczeniu się przez jej siostrę spadku po rodzicach. O wiarygodności tych twierdzeń Sąd napisał w części uzasadnienia poświeconej ocenie materiału dowodowego.

Wobec powyższego Sąd uznał na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, że wnioskodawczyni nie udowodniła, aby o istnieniu dokumentu w postaci umowy z dnia 15 maja 1959 r. o zrzeczeniu się przez W. W. (1) spadku po rodzicach T. J. (1) dowiedziała się dopiero w listopadzie 2014 roku. Owszem, mogła ona wówczas dopiero stać się posiadaczem tego dokumentu, jednak wiedza o nim sięgała dużo wcześniej, przed rokiem 1970, kiedy to zmarł jej ojciec, od którego wcześniej wiedziała, że ma być właścicielem połowy nieruchomości przy ulicy (...) w Ł.. Dowiedziawszy się o wszczęciu postępowania w sprawie I Ns 223/14 winna ona zatem, jako osoba należycie dbająca o swoje interesy, podjąć kroki w celu odnalezienia przedmiotowego dokumentu i ewentualnie już wówczas skonsultować się z pełnomocnikiem. Jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego, wnioskodawczyni w stosunkowo krótkim czasie otrzymała kopię aktu notarialnego z archiwum, zatem fakt niedysponowania przez nią tym dokumentem w toku postępowania o stwierdzenie nabycia spadku po A. i M. małżonkach P., nie stanowił obiektywnej przeszkody w zgłoszeniu tego faktu Sądowi. Zaniechanie podniesienia przez nią w toku tamtego postępowania okoliczności zrzeczenia się spadku przez W. W. (1) i nie przedłożenie dokumentu w postaci umowy zrzeczenia się przez W. W. (1) spadku po rodzicach należy ocenić wyłącznie w kategoriach niedbalstwa.

Wątpliwości wzbudza również brak jakiejkolwiek próby kontaktu i wyjaśnienia kwestii umowy o zrzeczenie się dziedziczenia czy też generalnie rzeczywistej woli zmarłych rodziców z żyjącą do dnia 8 października 2015 roku siostrą W. W. (1), która mogła wnioskodawczyni udzielić wszelkich informacji co do zawartej przez siebie umowy. Wnioskodawczyni nie zeznała o istnieniu jakiegokolwiek konfliktu uniemożliwiającego jej kontakt z siostra, stwierdziła jedynie, iż „nie widziała potrzeby wyjaśnienia sytuacji tej nieruchomości”.

Wnioskodawczyni nie kwestionowała postanowienia spadkowego z dnia 16 lipca 2014 r. w sprawie I Ns 223/14 w drodze apelacji. Uprawomocniło się ono w dniu
7 sierpnia 2014r.

Mając powyższe na uwadze, wniosek podlegał oddaleniu.

Ponieważ interesy stron były w postępowaniu wzajemnie sprzeczne (pomiędzy wnioskodawczynią a uczestnikami postępowania), Sąd obciążył wnioskodawczynię, której żądanie zostało w całości oddalone, kosztami postępowania na podstawie art. 520 § 2 k.p.c.

Na zasądzoną od wnioskodawczyni na rzecz każdego z uczestników postępowania kwotę 377 zł składa się wynagrodzenie pełnomocnika ustalone na podstawie § 2 pkt 2) i § 9 pkt 2) Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu; Dz.U.2013.461 j.t. w wysokości 360 złotych oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia wniosku o przyznanie na rzecz każdego z uczestników kosztów adwokackich w kwocie po 2717 zł (zestawienia k. 70 i 71), albowiem nie znajduje podstaw do wyjścia poza wielokrotność stawki minimalnej określonej w ww. Rozporządzeniu.

Zgodnie z brzmieniem § 2 ustęp 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1348 ze zm.) zasądzając opłatę za czynności adwokata z tytułu zastępstwa prawnego, sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy adwokata, a także charakter sprawy i wkład pracy adwokata w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia, przy czym podstawę zasądzenia owej opłaty, stanowią stawki minimalne określone w stosownych przepisach. Opłata ta nie może być jednocześnie wyższa niż sześciokrotna stawka minimalna, ani przekraczać wartości przedmiotu sprawy. Ustawodawca określając wysokość stawek minimalnych za poszczególne czynności lub za udział w poszczególnych postępowaniach dokonał precyzyjnego rozważenia i uwzględnienia wszelkich okoliczności charakterystycznych dla danego typu spraw. Tym samym w przyjętych stawkach minimalnych oddana została swoista wycena koniecznego nakładu pracy po stronie pełnomocnika związana ze specyfiką określonego rodzaju postępowań. Jednocześnie ustawodawca pozostawił możliwość uwzględnienia przez sąd orzekający pewnych nadzwyczajnych, szczególnych okoliczności, które pojawiając się w danej sprawie zwiększają diametralnie nakład pracy niezbędnej do prawidłowej realizacji obowiązków profesjonalnego pomocnika procesowego. Brak jest więc przesłanek do zasądzania wynagrodzenia wyższego od stawek minimalnych w sprawie, w której żadne ekstraordynaryjne okoliczności nie wystąpiły, a skala aktywności adwokata pozostawała na przeciętnym poziomie.

Aktywność pełnomocnika uczestników w niniejszym postępowaniu ograniczyła się do sporządzenia dwóch pism merytorycznych oraz udziałem w dwóch terminach rozprawy.

Z tych względów orzeczono jak w sentencji.