Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 kwietnia 2018 r.

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Emilia Racięcka

Protokolant: st. sekr. sąd. Kamil Kowalik

po rozpoznaniu w dniu 28 marca 2018 r. w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) Sp.z o.o. w W.

przeciwko: M. C.

o zapłatę

zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 6.166,30 złotych (sześć tysięcy sto sześćdziesiąt sześć 30/100) wraz z ustawowymi odsetkami dnia 31 grudnia 2015 roku do dnia zapłaty, z tym że od 1 stycznia 2016 należą się odsetki ustawowe za opóźnienie oraz kwotę 2.126 złotych (dwa tysiące sto dwadzieścia sześć) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 728/17

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 26 lipca 2017 roku powód (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. skierowanym przeciwko M. C. wniósł o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym i nakazanie zapłacenia na swoją rzecz przez pozwanego kwoty 6.166,30 złotych z ustawowymi odsetkami od kwoty 299,86 od dnia 15 stycznia 2014 rok do dnia 31 grudnia 2015 roku, a od 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, od kwoty 1.806,14 od dnia 20 grudnia 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku, a od 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, od kwoty 4.060,30 od dnia 21 sierpnia 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku, a od 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie.

W uzasadnieniu wskazano, że strona powodowa jest przedsiębiorstwem energetycznym w rozumieniu art. 3 pkt 12 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku Prawo energetyczne, którego podstawową działalnością jest dystrybucja paliw gazowych za pomocą gazowej sieci dystrybucyjnej, w celu dostarczania ich odbiorcom. W pozwie powołano się na przepis art. 3 pkt 18 ustawy Prawo energetyczne, traktujący o nielegalnym pobieraniu paliw lub energii. Stosunek umowny łączący pozwanego ze stroną powodową, dotyczący dostawy paliwa gazowego został rozwiązany przez powoda w zw. z czym pozwany od upływu 30 dni od dnia doręczenia pisma wypowiadającego pobierał paliwo gazowe bez zawartej umowy. Z tego tytułu strona pozwana została obciążona opłatą z tytułu nielegalnie pobranego paliwa. W oparciu o dokumenty przedstawione w pozwie powód wystawił trzy noty obciążeniowe. Wartość przedmiotu sporu stanowi sumę zaległych kwot wynikających z not obciążeniowych.

W dalszej części uzasadnienia żądania strona powodowa wyjaśniła, że pomimo wezwania do dobrowolnego uiszczenia opłaty za nielegalny pobór gazu strona pozwana nie uregulowała dobrowolnie należności.

/pozew k. 2-3/

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym Sąd Rejonowy w Zgierzu nakazał pozwanemu zapłatę na rzecz powoda dochodzonej pozwem kwoty wraz z odsetkami ustawowymi (od 1 stycznia 2016 r. ustawowymi za opóźnienie) w zakresie wskazanym w pozwie.

/nakaz k. 48/

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany zaskarżył nakaz w całości i podniósł zarzut niewłaściwości sądu. Podniósł także zarzut braku roszczenia, wskazując że żądanie pozwu oparte jest na szacunkach, a brak jest wyliczeń wskazujących zużycie.

/sprzeciw k. 52-53/

Postanowieniem z dnia 27 września 2017 r. Sąd Rejonowy w Zgierzu I Wydział Cywilny przekazał sprawę do rozpoznania i rozstrzygnięcia do Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi.

Strony w dalszym toku sprawy podtrzymywały swoje stanowiska procesowe.

/pismo procesowe powoda k. 66/

Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:

W dniu 5 sierpnia 2011 roku (...), wspólnik posiadający wszystkie udziału w kapitale zakładowym powoda, wypowiedziała zawartą z pozwanym umowę kompleksowego dostarczania paliwa gazowego z tytułu zadłużenia. Umowa była wypowiedziana z 30 dniowym terminem wypowiedzenia, liczonym od dnia doręczenia wypowiedzenia drugiej stronie. Powodem wypowiedzenia umowy był brak zapłaty należności z tytułu sprzedaży energii.

/wypowiedzenie k. 19/

W związku z wypowiedzeniem umowy powód podjął określone czynności techniczno-rachunkowe, celem sprawdzenia, czy pomimo wypowiedzenia umowy, nie dochodzi do nielegalnego poboru gazu. Dokonano trzech kontroli, udokumentowanych protokołami kontroli, które wykazały, że pomimo wypowiedzenia umowy korzystano z gazu dostarczanego przez urządzenia powoda.

/protokół kontroli nr (...) z dnia 4 listopada 2013 roku k. 18, protokół kontroli (...) z dnia 4 listopada 2013 roku k. 15, protokół kontroli (...) z dnia 30 maja 2012 roku k. 24/

W związku z powyższym dostawca energii, będący powodem w niniejszej sprawie wyliczył opłaty z tytułu nielegalnego poboru gazu, zgodnie z pkt 8.2 oraz 8.4 Taryfy dla usług dystrybucji paliw gazowych nr (...) i nr (...). Zgodnie z tymi wyliczeniami opłata za nielegalny pobór gazy ustalona na podstawie wyliczenia (...) wynosiła 1.806,14, na podstawie (...) 4.060,30 zł, a na podstawie wyliczenia (...) wynosiła 299,86 zł.

/wyliczenie opłat z tytułu nielegalnego poboru gazu (...) k. 13, wyliczenie opłat z tytułu nielegalnego poboru gazy (...) k. 26, wyliczenie opłat z tytułu nielegalnego poboru gazy (...) k. 27/

W oparciu o ww. dokumenty powód wystawił noty obciążeniowe nr (...) na kwotę 299,86 z terminem płatności na dzień 14 stycznia 2014 roku, nr (...) na kwotę 1.806,14 zł z terminem płatności na dzień 19 grudnia 2013 roku oraz nr (...) na kwotę 4.060,30 zł z terminem płatności na dzień 20 sierpnia 2013 roku.

/nota obciążeniowa nr (...) k. 17, nota obciążeniowa nr (...) k. 29, nota obciążeniowa nr (...) k. 25/

Powód zawiadomił pozwanego o nielegalnym poborze gazu oraz o obciążeniu opłatami z tego tytułu. W wyniku ujawnionego nielegalnego poboru gazu, strona pozwana została obciążona opłatą z tytułu nielegalnie pobranego paliwa, ustaloną na podstawie przepisu art. 57 ust. 1 ustawy Prawo energetyczne. Wezwaniem z dnia 28 stycznia 2014 r. zażądano kwoty 1806,14 zł, ustalonej na podstawie wyliczenia (...). Wezwaniem z dnia 23 lutego 2014 roku wezwano do uiszczenia kwoty 299,86 zł ustalonej na podstawie wyliczenia (...). Wezwaniem z dnia 25 marca 2014 roku wezwano do uiszczenia kwoty 4.060,30 zł ustalonej na podstawie wyliczenia (...) .

/ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 28 stycznia 2014 r. k. 14, ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 23 lutego 2014 r. k. 15, ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 25 marca 2014 r. k. 22 /

Ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie Sąd poczynił na podstawie dokumentów załączonych do pozwu przez powoda. Stan faktyczny był między stronami sporny. W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany podniósł zarzut materialny kwestionujący udowodnienie roszczenie przez powoda. W uzasadnieniu powołano się na brak uzasadnienia rachunków. Na poparcie swoich twierdzeń pozwany zgłosił wniosek dowodowy z przesłuchania pozwanego na okoliczność braku wierzytelności oraz odczyty z (...), z których, jak wskazano w sprzeciwie od nakazu zapłaty, miał wynikać fakt podlegający stwierdzeniu. Rachunków takich jednak nie dołączono do sprzeciwu, ani nie wskazano na dalszym etapie postępowania. Sąd dopuścił dowód z przesłuchania stron z ograniczeniem do przesłuchania pozwanego na okoliczność nielegalnego poboru gazu oraz spełnienia świadczenia. Dowód został pominięty z uwagi na nieusprawiedliwione niestawiennictwo pozwanego.

/protokół rozprawy z dnia 28 marca 2018 r. k. 72/

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 3 pkt 18 ustawy Prawo energetyczne z dnia 10 kwietnia 1997 r. (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 220) przez nielegalne pobieranie paliw lub energii należy rozumieć pobieranie paliw lub energii bez zawarcia umowy, z całkowitym albo częściowym pominięciem układu pomiarowo-rozliczeniowego lub poprzez ingerencję w ten układ mającą wpływ na zafałszowanie pomiarów dokonywanych przez układ pomiarowo-rozliczeniowy. W świetle tegoż przepisu nielegalny pobór paliw lub energii został ustawowo zdefiniowany jako pobieranie paliw lub energii bez zawarcia umowy lub niezgodnie z umową. Oznacza to, że czyn sprawcy polegający na nielegalnym pobieraniu paliw lub energii ustawodawca określił od strony przedmiotowej, wskazując te jego cechy, które decydują o jego bezprawności. W konsekwencji, ustalenie nielegalnego poboru paliw lub energii nie wymaga badania winy sprawcy w znaczeniu subiektywnym (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 07 kwietnia 2010 roku, VI ACa 1078/09, LEX nr 1120198; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 marca 2008 roku, II CSK 489/07, LEX nr 515728; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 09 kwietnia 2003 roku, I CKN 252/01, OSNC 2004, nr 7-8, poz. 110). Z tego więc punktu widzenia nie ma żadnego znaczenia dla przyjęcia nielegalnego poboru energii lub paliw okoliczność, czy dopuścił się tego czynu odbiorca paliw lub energii, czy też osoba trzecia, a także, czy odbiorca paliw lub energii ponosi winę za taki stan rzeczy. Z drugiej strony ustawodawca posłużył się w omawianym przepisie pojęciem „pobierania” paliw lub energii co oznacza faktyczne, a nie tylko potencjalne ich odbieranie i korzystanie z nich. W efekcie przedsiębiorstwo energetyczne może powoływać się na nielegalny pobór paliw lub energii tylko wtedy, gdy wykaże, że w warunkach określonych w przepisie art. 3 pkt 18 prawa energetycznego paliwo lub energia zostały rzeczywiście pobrane (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 10 grudnia 2009 roku, III CZP 107/09, OSNC 2010, nr 5, poz. 77).

W rozpoznawanej sprawie nie ma żadnych wątpliwości, że doszło do nielegalnego poboru energii, co jednoznacznie wynika z dokumentów, w szczególności protokołów, załączonych do pozwu.

Strona powodowa wykazała, że doszło do wypowiedzenia umowy jaka łączyła pozwanego z powodem. Strona pozwana negowała sam fakt nielegalnego poboru gazu, nadto twierdząc, że rachunki zostały przez nią uiszczone. Nie przedstawiła jednak żadnych dowodów mających stanowić argument na poparcie jej racji.

Przepisy art. 57 ust 1 prawa energetycznego stanowią, że w razie nielegalnego pobierania paliw lub energii, przedsiębiorstwo energetyczne może:

1) pobierać od odbiorcy, a w przypadku, gdy pobór paliw lub energii nastąpił bez zawarcia umowy, może pobierać od osoby lub osób nielegalnie pobierających paliwa lub energię opłatę w wysokości określonej w taryfie, chyba że nielegalne pobieranie paliw lub energii wynikało z wyłącznej winy osoby trzeciej, za którą odbiorca nie ponosi odpowiedzialności albo

2) dochodzić odszkodowania na zasadach ogólnych.

Cytowane przepisy dają przedsiębiorstwu energetycznemu alternatywne uprawnienia, bądź do pobierania od odbiorcy albo innych osób dopuszczających się nielegalnego poboru paliwa lub energii opłaty w wysokości określonej w taryfie, bądź też dochodzenia odszkodowania na zasadach ogólnych, zwłaszcza w przypadku, gdy z nielegalnym poborem energii lub paliwa związane są inne szkody, których sama opłata taryfowa mogłaby nie wyrównać (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 20 września 2012 roku, I ACa 385/12, LEX nr 1235954). W przypadku wybrania przez to przedsiębiorstwo tego pierwszego uprawnienia, do nałożenia opłaty za nielegalnie pobraną energię lub paliwo, wystarczy jedynie stwierdzenie faktu, iż rzeczywiście doszło do nielegalnego poboru i określenie na podstawie taryfy obowiązującej na terenie danego przedsiębiorstwa energetycznego kwoty należnej za nielegalnie pobraną energię lub paliwo.

Przy dochodzeniu przez przedsiębiorstwo energetyczne opłaty taryfowej w trybie przepisu art. 57 ust 1 pkt 1 prawa energetycznego nie mają zastosowania dodatkowe przesłanki przewidziane w przepisach dotyczących odpowiedzialności deliktowej lub kontraktowej, albowiem są one w pełni stosowane jedynie w przypadku dochodzenia odszkodowania za nielegalny pobór energii lub paliw na zasadach ogólnych jako alternatywnego sposobu naprawienia wynikłej z takiego czynu szkody (art. 57 ust 1 pkt 2 prawa energetycznego).

Kwota 6.166,30 złotych, której żąda powód w niniejszej sprawie wynika z następującego wyliczenia: w oparciu o wyniki kontroli powód wyliczyła stosowną opłatę zgodnie z pkt 8.2 i 8.4 Taryfy nr 5 dla usług dystrybucji paliw gazowych i usług regazyfikacji skroplonego gazu ziemnego, zatwierdzonej decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 17 grudnia 2012 r.

Sąd nie miał zastrzeżeń co do prawidłowości wyliczeń wskazanych przez powoda, zastosowanej taryfy, pozwany zaś, wykazał się jedynie minimalnym zainteresowaniem obrony swych praw poprzez wniesienie sprzeciwu i złożenie dwóch wniosków dowodowych, których nie był skłonny przedstawić.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. (Dz.U. z 2014 r. poz. 121 t.j.) zasądzając je od dnia 31 grudnia 2015 r. do dnia zapłaty z tym że od 1 stycznia 2016, na podstawie 481 § 1 k.c. w zw. z art. 455 k.c. należą się odsetki ustawowe za opóźnienie (przy czym orzeczenie o kosztach obarczone jest omyłką).

O kosztach postępowania Sąd rozstrzygnął w oparciu o art. 98 § 1 i 3 k.p.c. tj. zgodnie z zasadą odpowiedzialności stron za wynik procesu. Powód wygrał sprawę w całości. Z uwagi na powyższe Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.126 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na kwotę tę składa się: opłata sądowa od pozwu w wysokości 309 zł, koszt wynagrodzenia pełnomocnika będącego radcą prawnym w wysokości 1.800 zł ustalony na podstawie § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. [Dz.U. z 2015 r. poz. 1804- w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia pozwu] oraz opłata od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

Z tych względów orzeczono jak w sentencji.