Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 grudnia 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Emilia Racięcka

Protokolant: st. sekr. sąd. Milena Bartłomiejczyk

po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2016 roku w Łodzi

sprawy z powództwa R. M. (1)

przeciwko J. B.

o zapłatę:

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 35.000 złotych (trzydzieści pięć tysięcy) z ustawowymi odsetkami od dnia 1 grudnia 2010 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 2.400 złotych (dwa tysiące czterysta) tytułem zwrotu kosztów procesu;

2.  obciąża pozwanego obowiązkiem zwrotu na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi - Widzewa w Łodzi kwoty 438 złotych (czterysta trzydzieści osiem) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt I C 395/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dni 27 października 2015 r. powód R. M. (1), będąc zastępowanym przez adwokata, wniósł o wydanie nakazu w postępowaniu nakazowym i zasądzenie od pozwanego J. B. na rzecz powoda R. M. (1) kwoty 35.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 1 grudnia 2010 r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych, zaś w przypadku wniesienia zarzutów – o utrzymanie nakazu zapłaty w mocy, a także o zwolnienie od kosztów postępowania w całości.

/pozew k. 2 – 3/

Postanowieniem z dnia 9 listopada 2015 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, I Wydział Cywilny zwolnił powoda R. M. (1) od kosztów sądowych w całości.

/postanowienie SR dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, I Wydział Cywilny z dn. 9.11.2015 r. k. 16/

Nakazem w postępowaniu upominawczym z dnia 26 listopada 2015 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, Wydział I Cywilny nakazał J. B., aby zapłacił na rzecz R. M. (1) kwotę 35.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 grudnia 2010 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 2.400 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu albo wniósł w tym terminie sprzeciw, a także nakazał pobrać od J. B. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotę 438 zł tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych.

/nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym z dn. 26.11.2015 r. k. 19/

W dniu 26 kwietnia 2016 r. pozwany J. B. wniósł o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanego przez Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Lodzi, Wydział I Cywilny w dniu 26 listopada 2015 r. w sprawie o sygn. akt I Nc 877/15. Jednocześnie pozwany, reprezentowany przez adwokata, wniósł sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, wniósł o oddalenie powództwa w całości podnosząc zarzut spełnienia świadczenia i wygaśnięcia zobowiązania z uwagi na zwrot kwoty udzielonej pożyczki na podstawie umowy zawartej w dniu 23 czerwca 2010 r., a także podniósł zarzut przedawnienia roszczenia jako związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą. Pozwany złożył wniosek o zasądzenie od powoda na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego.

Pozwany w uzasadnieniu sprzeciwu wskazał, iż zobowiązanie zostało spłacone i wygasło na skutek zwrotu pożyczki przez R. N. będącego poręczycielem.

/wniosek o przywrócenie terminu k. 31 – 32 v., sprzeciw od nakazu zapłaty k. 39 – 40/

Postanowieniem z dnia 8 lipca 2016 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, Wydział I Cywilny przywrócił pozwanemu J. B. termin do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 26 listopada 2015 r.

/postanowienie z dn. 8.07.2016 r. k. 45/

W piśmie procesowym z dnia 2 sierpnia 2016 r. pełnomocnik powoda podtrzymał żądanie pozwu wskazując, iż świadczenie nie zostało spełnione, zaś podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia jest chybiony.

/pismo procesowe z dn. 2.08.2016 r. k. 54 – 55 v./

Do zamknięcia rozprawy strony pozostały przy swoich stanowiskach.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 czerwca 2010 r. pomiędzy R. M. (1) zwanym Pożyczkodawcą, a J. B., zwanym Pożyczkobiorcą, w obecności notariusza J. S., w Kancelarii Notarialnej w Ł., 91 – 003 przy ul. (...) lok. 4, została zawarta w formie pisemnej z podpisami notarialnie poświadczonymi umowa pożyczki. Zgodnie z § 1 umowy Pożyczkodawca udzielił Pożyczkobiorcy pożyczki w wysokości 35.000 zł na okres od 23 czerwca 2010 r. do dnia 30 listopada 2010 r. Strony ustaliły, iż Pożyczkobiorca zwrócić miał kwotę pożyczki w terminie do dnia wygaśnięcia umowy.

Pożyczkobiorca zobowiązał się do zwrotu pożyczki gotówką do rąk Pożyczkodawcy bądź przelewem na konto wskazane przez Pożyczkodawcę ( (...) S.A. (...)) nie później niż w terminie określonym w § 1 (§2).

Zgodnie z § 4 umowy na zabezpieczenie kwoty pożyczki miał zostać wystawiony przez Pożyczkobiorcę weksel wraz ze sporządzoną do niego deklaracją wekslową.

Dla zmian w umowie strony zastrzegły formę pisemną od rygorem nieważności.

/ bezsporne; umowa pożyczki z dn. 23.06.2010 r. k. 6 – 7 v.; dowód z przesłuchania powoda w charakterze strony, elektroniczny protokół rozprawy z dn. 30.11.2016 r. k. 90 /

Na zabezpieczenie roszczenia powoda wynikającego z umowy pożyczki z dnia 23 czerwca 2010 r. pozwany wystawił weksel niezupełny. R. N. jest poręczycielem zobowiązania pozwanego

/deklaracja wekslowa k. 64 i v., wesel niezupełny k. 65 i v./

Pismem z dnia 18 czerwca 2012 r., doręczonym dnia 2 lipca 2012 r. powód wezwał R. N. do zapłaty na jego rzecz kwoty 35.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 grudnia 2010 r. do dnia zapłaty.

/wezwanie do zapłaty z dn. 18.06.2012 r. k. 62, potwierdzenie odbioru k. 63/

Pismem z dnia 27 sierpnia 2015 r., nadanym na adres pozwanego następnego dnia, pełnomocnik powoda wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 35.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 1 grudnia 2010 r. do dnia zapłaty tytułem roszczenia z umowy pożyczki z dnia 23 czerwca 2010 r.

/wezwanie do zapłaty z dn. 27.08.2015 r., po twierdzenie nadania pisma k. 5/

J. B. prowadzi działalność gospodarczą od 4 stycznia 2016 r. Od 11 maja 2016 r. pozwany jest wspólnikiem spółki komandytowej pod firmą (...) SPÓŁKA KOMANDYTOWA.

/wydruk z (...) k. 56 , wydruk z KRS nr (...) k. 57 – 59 v./

W dniu 23 czerwca 2010 r. w kancelarii notarialnej stawili się powód, pozwany i R. N.. Początkowo R. N. prosił powoda o udzielenie dla niego pożyczki. Następnie doszło do porozumienia, iż pożyczkobiorcą będzie pozwany, zaś R. N. poręczy za zobowiązanie. Po konsultacji z żoną powód przystał na tę propozycję. Pieniądze powód wręczył R. N.. Powód nie pytał o przeznaczenie środków z pożyczki ani też o to, czy pozwany prowadzi działalność gospodarczą.

/dowód z zeznań R. M. (2), elektroniczny protokół rozprawy z dn. 30.11.2016 r. k. 90 ; dowód z przesłuchania powoda w charakterze strony, elektroniczny protokół rozprawy z dn. 30.11.2016 r. k. 90 /

Powód i poręczyciel znali się wcześniej na gruncie towarzyskim. Powód był przekonany co do rzetelności R. N.. Powód wielokrotnie kontaktował się z pozwanym i R. N. celem polubownego załatwienia sprawy.

/dowód z zeznań R. N., elektr oniczny protokół rozprawy z dn. 30.11.2016 r. k. 90 ; dowód z przesłuchania powoda w charakterze strony, elektroniczny protokół rozprawy z dn. 30.11.2016 r. k. 90 /

Ze względu na charakter stosunków łączących strony – tj. na podłożu religijnym – powód nie chciał wypełniać weksla. Nadto powód był zajęty chorą córką wobec czego zaniechał w 2012 r. dochodzenia roszczenia.

/dowód z zeznań R. M. (2), elektroniczny protokół rozprawy z dn. 30.11.2016 r. k. 90 ; dowód z przesłuchania powoda w charakterze strony, elektroniczny protokół rozprawy z dn. 30.11.2016 r. k. 90 /

Jedno z polubownych spotkań powoda z poręczycielem odbyło się w zborze w obecności dwóch świadków – T. S. i M. O.. Podczas spotkania R. M. (1) i R. N. rozważali różne możliwości rozwiązania sprawy. R. N. przyznał, iż zobowiązanie nie zostało spłacone, jednakże nie potrafił podać konkretnego terminu, kiedy mógłby się z niego wywiązać.

/dowód z zeznań R. N. i T. S. , elektroniczny protokół rozprawy z dn. 30.11.2016 r. k. 90, bezsporne, notatka ze spotkania z dn. 29.09.2013 r. k. 61 – 62, weksel k. 65 v. ; dowód z przesłuchania powoda w charakterze strony, elektroniczny protokół rozprawy z dn. 30.11.2016 r. k. 90 /

Pozwany ani też R. N. nie spłacili zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki z dnia 23 czerwca 2010 r.

/dowód z zeznań R. M. (2) , T. S. i M. O. , elektroniczny protokół rozprawy z dn. 30.11.2016 r. k. 90 ; dowód z przesłuchania powoda w charakterze strony, elektroniczny protokół rozprawy z dn. 30.11.2016 r. k. 90 /

Oprócz pożyczki udzielonej pozwanemu, powód pożyczył także R. N. – prowadzącemu wówczas interesy z pozwanym – kwotę 5.000 zł, której nie dochodzi w niniejszym postępowaniu.

/dowód z zeznań R. N. i T. S. , elektroniczny protokół rozp rawy z dn. 30.11.2016 r. k. 90; dowód z przesłuchania powoda w charakterze strony, elektroniczny protokół rozprawy z dn. 30.11.2016 r. k. 90/

Część środków z pożyczki pozwany spożytkował na zakup materiałów. Okoliczność ta była znana stronom w 2013 r. w czasie spotkania polubownego.

/dowód z zeznań T. S. , elektroniczny protokół rozprawy z dn. 30.11.2016 r. k. 90/

Ocena materiału dowodowego nastąpi poniżej i połączona będzie z rozważaniami prawnymi w celu uniknięcia dublowania argumentacji.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Powód dochodził zasądzenia na jego rzecz od pozwanego J. B. kwoty 35.000 zł stanowiącej udzieloną pozwanemu przez powoda pożyczkę. Pozwany kwestionował zasadność roszczenia wskazując na spełnienie, zaś ewentualnie przedawnienie.

Art. 720 § 1 k.c. przewiduje, że przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Termin zwrotu pożyczki może być oznaczony w zawartej umowie. W razie braku przedmiotowego postanowienia dłużnik obowiązany jest zwrócić pożyczkę w ciągu sześciu tygodni po wypowiedzeniu przez dającego pożyczkę (art. 723 k.c.).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy odnieść się należy do podniesionego przez pozwanego J. B. zarzut spełnienia świadczenia. Bezspornym miedzy stronami było, iż powód zawarł z pozwanym umowę pożyczki, której przedmiotem było udzielenie przez powoda pożyczki w kwocie 35.000 zł. Strony w przedmiotowej umowie zgodnie postanowiły, iż spłata całości zobowiązania nastąpi do 30 listopada 2010 r. Wobec upływu terminu spełnienia świadczenia roszczenie stało się wymagalne.

W oparciu o zgromadzony materiał dowodowy - w tym przede wszystkim dowody z przesłuchania powoda i pozwanego, a także świadków R. N. i towarzyszących stronom na spotkaniu w dniu 29 września 2013 r. T. S. i M. O., Sąd ustalił, że podniesiony przez pozwanego zarzut spełnienia świadczenia był chybiony. Prawdziwość zeznań świadków w zakresie braku spłaty zobowiązania nie była kwestionowana przez strony. Będący poręczycielem zobowiązania świadek R. N. – wbrew twierdzeniom strony pozwanej – wprost wskazał, iż go nie uregulował. Pozwany zaś w czasie przesłuchania go w charakterze strony wskazał, iż nie wie, czy zwrócił pieniądze czy też nie, jednakże zaznaczył, że gdyby je zwrócił, to wziąłby potwierdzenie. Z okoliczności tych – wobec braku przedstawienia przez pozwanego potwierdzenia spełnienia świadczenia – w ocenie Sądu w sposób jednoznaczny wynika, że wierzytelność R. M. (1) wynikająca z umowy pożyczki z dnia 23 czerwca 2010 r. nie została zaspokojona.

Pozwany podjął również próbę zakwestionowania zasadności roszczenia poprzez podniesienie zarzutu przedawnienia z uwagi na związanie roszczeń z prowadzeniem działalności gospodarczej. Po wszechstronnym rozważeniu okoliczności sprawy Sąd uznał, iż zarzut ten był nietrafny i nie zasługiwał na uwzględnienie.

Instytucja przedawnienia – obok prekluzji, zasiedzenia i przemilczenia – jest jednym z przypadków tzw. dawności, instytucji wiążącej skutki prawne z upływem czasu. Jest ona emanacją stanowiska ustawodawcy o negatywnym wpływie upływu czasu na możliwość egzekwowania roszczenia przez wierzyciela. Zgodnie z treścią art. 117 § 1 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Konsekwencje instytucji przedawnienia przewiduje § 2 komentowanego przepisu wskazując, iż po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne. Innymi słowy skutkiem upływu terminu przedawniania jest przekształcenie się zobowiązania cywilnego w zobowiązanie niezupełne (obligatio naturalis), które cechuje się tym, iż jakkolwiek roszczenie w dalszym ciągu istnieje, to odpada możliwość jego przymusowego wyegzekwowania od dłużnika. Po stronie dłużnika zatem – w razie podniesienia takiegoż zarzutu – odpada odpowiedzialność.

Terminy przedawnienia statuuje art. 118 k.c. wskazując, iż w razie braku odmiennego uregulowania przez przepis szczególny, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Wobec nieistnienia szczególnego przepisu wprowadzającego odmienne niż ww. terminy przedawnienia w stosunku do roszczeń wynikających z umowy pożyczki, rozważeniu Sądu podlegał jedynie zarzut pozwanego w przedmiocie tego, że roszczenie powoda związane było z prowadzeniem działalności gospodarczej. Dla uznania, iż roszczenie związane było z prowadzeniem działalności gospodarczej wymaga się, by działalność miała stały, zawodowy charakter, by była podporządkowana regułom opłacalności i zysku lub zasadzie racjonalności gospodarowania, by była prowadzona na własny rachunek oraz by polegała na uczestnictwie w obrocie gospodarczym ( por. Komentarz do art. 118 KC, Pyziak-Szafnicka Małgorzata(red.) [w:] Księżak Paweł (red.), Pyziak-Szafnicka Małgorzata (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Część ogólna, wyd. II, LEX 2014, tak SN w: uchwale składu 7 sędziów z dnia 18.06.1991 r., III CZP 40/91, OSNC 1992, nr 2, poz. 17; wyroku z dnia 17.12.2003 r., IV CK 288/02, OSNC 2005, nr 1, poz. 15). Definicję działalności gospodarczej unormowano w art. 2 u.s.d.g., który wyjaśniając znaczenie terminu "działalność gospodarcza", stanowi, że jest to "zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły".

Zauważyć trzeba, że zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Dowód wykazania prawdziwości określonego faktu obciąża zatem tego, kto się na dany fakt powołuje dla uzasadnienia dochodzonego przed sądem roszczenia. Na poparcie swych twierdzeń strony obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 232 k.p.c.). Strona, która nie wywiąże się z obowiązku wskazywania dowodów na poparcie swych twierdzeń naraża się na przegranie procesu. Dodatkowo podkreślić należy, iż zgodnie z art. 3 k.p.c. strony obowiązane są dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody (zasada kontradyktoryjności). Pozwany nie podołał ciężarowi dowodu z zakresie, w jakim wykazać miał okoliczność związania roszczenia z prowadzoną działalnością gospodarczą. Przede wszystkim strona pozwana nie zdołała w żadnej mierze udowodnić, iż działanie powoda w postaci udzielenia pożyczki miało związek z działalnością gospodarczą przez niego prowadzoną. Brak jest na to jakichkolwiek dowodów, zaś pozwany okoliczność tę zakwestionował. Przedmiotowe twierdzenie mogące prowadzić do uznania roszczenia za związane z działalnością gospodarczą potwierdzał jedynie pośrednio świadek R. N., który wskazał, iż powód chciał zainwestować pieniądze w interes pozwanego. Niemniej jednak Sąd odmówił zeznaniom R. N. w całym zakresie dotyczącym charakteru roszczenia. Zauważyć należy w pierwszej kolejności, iż świadek ten będąc poręczycielem zobowiązania, jest zainteresowany w rozstrzygnięciu sprawy. Zeznania świadka w przekonaniu Sądu nie były spójne, świadek posługiwał się ogólnikami w zakresie powodów niezwrócenia pożyczki i też charakteru działalności pozwanego. Z tych samych względów Sąd odmówił wiary zeznaniom pozwanego, które także nie cechowały się logicznością. Świadek i pozwany nie mogli się przede wszystkim zgodzić co do tego, na rzecz którego z nich środki pieniężne zostały przeznaczone oraz jak zostały spożytkowane. Brak jednolitości w zakresie przeznaczenia pieniędzy z pożyczki prowadzić może jedynie do konkluzji o nierzetelności zeznań ich obu mającej na celu uniemożliwienie ustalenia rzeczywistego przebiegu wydarzeń. Pozwany nie przedstawił zaś żadnego innego dowodu na okoliczność prowadzenia działalności gospodarczej przez powoda, w związku z którą termin przedawnienia uległby skróceniu.

Niezależnie od faktu, iż była to okoliczność dla niniejszej sprawy irrelewantna, pozwany nie wykazał tego, do czego zmierzał, tj. iż pożyczka z dnia 23 czerwca 2010 r. została przez niego zaciągnięta w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Pozwany twierdził, że od 1 lipca 1990 r. do 31 grudnia 2010 r. prowadził działalność gospodarczą, jednakże nie przedstawił na tę okoliczność żadnych dowodów. W aktach sprawy znajdują się jedynie wydruki z (...) pozwanego oraz z Krajowego Rejestru Sądowego spółki w której jest wspólnikiem potwierdzające, że działalność taka prowadzona jest od 2016 r. Twierdzenia pozwanego zostały zatem gołosłowne. Zauważyć jednak należy, że dla możliwości zakwalifikowania roszczenia jako związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej decydujące znaczenie ma prowadzenie tej działalności przez powoda, nie przez pozwanego. Instytucja krótszego terminu przedawnienia roszczenia jest bowiem wyrazem tendencji wymagania od przedsiębiorców będących profesjonalistami podwyższonej staranności w obrocie i skrystalizowania, konkretyzacji obrotu gospodarczego, przy pozostawieniu ogólnych norm dla pozostałych uczestników obrotu.

O związaniu wierzytelności z działalnością gospodarczą nie przesądza również okoliczność, iż w 2013 r. w czasie spotkania mającego na celu polubowne załatwienie sprawy, które odbyło się w obecności świadków, świadkowie Ci wiedzieli o tym, że część środków z pożyczki została przeznaczona na działalność gospodarczą pozwanego. Nie przesądza o tym także fakt, że pożyczka w chwili zawarcia miała taki cel ani też że powód miał ewentualnie tego świadomość. Co więcej, świadkowie M. O. i T. S. o okoliczności tej wiedzę powzięli od pozwanego, co czyni tę informację nieobiektywną i niestanowiącą źródła informacji w sprawie.

Termin przedawnienia liczy się od dnia wymagalności roszczenia, który w niniejszym przypadku w związku z wyraźnie w umowie z dnia 23 czerwca 2010 r. uregulowanym terminem płatności, wypadał na dzień 1 grudnia 2010 r. Roszczenia wobec zatem uznania, iż roszczenie powoda nie było związane z prowadzeniem działalności gospodarczej i przyjęciem dziesięcioletniego terminu przedawnienia roszczenia, termin ten upłynąłby dopiero 1 grudnia 2020 r. Złożenie pozwu przez powoda nastąpiło przed upływem ww. terminu, co zarzut pozwanego czyniło chybionym.

Z uwagi na powyższe Sąd uznał zasadność roszczenia powoda i orzekł jak w pkt 1. sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł stosując zasadę odpowiedzialności stron za wynik procesu wyrażoną w treści art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Wobec zwolnienia powoda od kosztów sądowych w całości, jedyne poniesione przez niego koszty postępowania stanowił koszt zastępstwa procesowego udzielonego przez adwokata z wyboru. Wysokość tych koszt Sąd ustalił opierając się o Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2013.461 j.t. z dnia 2013.04.16) w jego § 6 pkt 5).

Z uwagi na powyższe Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.400 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Z uwagi na zwolnienie powoda od kosztów sądowych i przegranie przez pozwanego procesu w całości, działając w oparciu o art. 113 ust. 1 u.k.s.c. Sąd nieuiszczonymi w toku kosztami sądowymi w postaci opłaty sądowej od pozwu w kwocie 438 zł obciążył pozwanego i w punkcie 2. sentencji wyroku nakazał tę kwotę od niego pobrać.