Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 23 października 2015 roku Sąd Rejonowy w Kaliszu w sprawie z powództwa J. R. przeciwko (...)” spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w J. zasądził na rzecz powoda kwotę 23.400zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 01 grudnia 2013 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 3.587,00zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, nadto nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 305,07zł tytułem zwrotu kosztów podróży świadka M. Z. wypłaconą tymczasowo ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kaliszu.

Powyższe orzeczenie zapadło na podstawie poniższych ustaleń faktycznych:

Strony procesu w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarły umowę zlecenie w dniu 01 lutego 2013 roku. Umowa została podpisana w imieniu pozwanego przez prezesa zarządu M. M.. Następnie została zmieniona aneksem z dnia 28 lutego 2013 roku w ten sposób, że umowa została zawarta na czas określony od 01 lutego 2013 roku do 31 grudnia 2014 roku. Aneksem strony ustaliły, iż powodowi będzie przysługiwało miesięczne wynagrodzenie w wysokości 1.800,00zł plus podatek VAT – umowa k. 7-8 akt. Przedmiotem umowy było świadczenie przez zleceniobiorcę (powoda) pomocy prawnej na rzecz zleceniodawcy (pozwanego) w zakresie przewidzianym w kodeksie cywilnym. Powód realizował umowę, sporządzał na rzecz powoda opinie prawne, pisma procesowe, udzielał odpowiedzi na zapytania kierowane do niego przez pozwanego. Do pracy wykonywanej przez powoda nie zgłoszono jakichkolwiek uwag i zastrzeżeń. 14 listopada 2013 roku umowa zlecenia została powodowi wypowiedziana bez podania przyczyny. Powód usiłował uzyskać informację odnoście przyczyn wypowiedzenia jemu umowy zlecenia, jednakże nie uzyskał odpowiedzi odnośnie przyczyn wypowiedzenia jemu umowy. W miejsce wypowiedzianej powodowi umowy pozwany zawarł umowy zlecenia z innymi kancelariami prawnymi. Wobec nieuzyskania odpowiedzi od pozwanego odnośnie przyczyn wypowiedzenia umowy przed terminem powód zażądał od pozwanego odszkodowania za rozwiązanie umowy zlecenia zawartej na czas określony stosowanie do treści art. 746 § 2 k.c.. W tym celu powód zawezwał pozwanego do zawarcia ugody. Z uwagi na niestawiennictwo pozwanego na rozprawę przed Sądem Rejonowym w Jarocinie powód skierował sprawę o zapłatę tejże kwoty do Sądu Rejonowego Sądu Gospodarczego w Kaliszu. Powód na skutek wypowiedzenia jemu umowy przez pozwanego w okresie, w którym umowa miała obowiązywać, to jest od 01 lutego 2013 roku do 31 grudnia 2014 roku nie znalazł żadnego innego zatrudnienia na obsługę podmiotu gospodarczego w miejsce wypowiedzianej jemu umowy.

Od wskazanego wyroku apelację złożył pozwana zaskarżając go w całości zarzucając mu:

1)  naruszenie przepisów postępowania prawa materialnego tj. art. 750 kodeksu cywilnego przez jego niezastosowanie oraz art. 746 § 1 kodeksu cywilnego przez jego niewłaściwe zastosowanie;

2)  naruszenie art. 233 § 1 kodeksu postępowania cywilnego polegającego na przekroczeniu reguł granic swobodnej oceny dowodów oraz nierozważenie przez Sąd I instancji w sposób wszechstronny zebranego w sprawie materiału dowodowego, poprzez częściowe odmówienie wiarygodności zeznaniom M. Z., a przyznanie przymiotu wiarygodności zeznaniom świadka Ł. G. w całości, co miało wpływ na wynik sprawy.

Wskazując na powyższe uchybienia apelujący wniósł o:

-zmianę wyroku w całości i oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych

ewentualnie

-uchylenie wyroku w całości przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Sąd II instancji przyjął za własne poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne stwierdzając, że znajdują umocowanie w prawidłowo ocenionym materialne dowodowym.

W tym miejscu należy wskazać, iż wszechstronne rozważenie zebranego materiału oznacza uwzględnienie wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu oraz wszystkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych środków dowodowych, a mających znaczenie dla ich mocy i wiarygodności (stanowisko takie zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 czerwca 2003 roku, V CKN 417/01, LEX nr 157326). W wyniku swobodnej oceny dowodów sąd dokonuje selekcji zebranego materiału pod kątem widzenia istotności poszczególnych jego elementów. Dalszym założeniem prawidłowej oceny dowodów jest ich poprawna interpretacja: np. wykładnia dokumentu, wykładnia zeznań świadka itd. W tym miejscu należy wskazać, iż Sąd Rejonowy w sposób logicznie prawidłowy i nie budzący wątpliwości wskazał na argumenty przemawiające za dokonaną oceną dowodu z zeznań świadka M. Z. i Ł. G.. Sąd odwoławczy podziela argumentację przedstawioną przez Sąd Rejonowy co do oceny dowodów z zeznań świadków w niniejszej sprawie.

Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi pozostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego nie uwzględnia jednoznacznych, praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 roku, sygn. akt IV CKN 1316/00, LEX nr 80273, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000 roku, sygn. akt I CKN 1169/99, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2000 roku, sygn. akt IV CKN 1097/00, LEX nr 52624).

W rozpoznawanej sprawie apelujący nie wykazał aby ocena jakiej dokonał Sąd Rejonowy była sprzeczna z zasadami logicznego rozumowania, doświadczeniem życiowym lub z innych względów naruszała przepis art. 233 § 1 k.p.c. Nie można zarzucić temu Sądowi, iż wyprowadził logicznie błędny wniosek z ustalonych przez siebie okoliczności, czy też przyjął fakty za ustalone bez dostatecznej podstawy (fakty, które nie zostały potwierdzone materiałem), bądź przeciwnie - uznał za nieudowodnione pewne fakty mimo istnienia ku temu dostatecznej podstawy w zebranym materiale. Dla skutecznego postawienia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie jest wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd doniosłości poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu. Konieczne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając.

Odnośnie zarzutu naruszenia art. 750 k.c. należy podzielić argumentację przedstawioną w apelacji. W zawartej umowę z dnia 01 lutego 2013 roku strony określiły, iż jej przedmiotem będzie świadczenie przez Zleceniobiorcę pomocy prawnej na rzecz Zleceniodawcy w zakresie przewidzianym w kodeksie cywilnym. Od strony praktycznej zawarta umowa zobowiązywała do powoda do sporządzania pism procesowych, opinii prawnych, udzielania odpowiedzi na zapytania kierowane do pozwanego itp. Zgodnie z treścią art. 734 § 1 k.c. przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. Z powyższego wynika, iż przepisy o zleceniu stosuje się wprost tylko do umów, w których świadczenie przyjmującego zlecenie polega wyłącznie na dokonywaniu czynności prawnych. Jeżeli zaś jego działalnie ma stanowić kompleks czynności obejmujący obok czynności prawnych także czynności faktyczne wówczas taka umowa nosi charakter umowy o świadczenie usług (Kodeks cywilny. Komentarz. E. Gniewek CH. Beck 2006r. do art. 750). Zatem w tym zakresie należy podzielić argumentację przedstawioną przez skarżącego, iż strony procesu łączyła umowa o świadczenie usług. Z kolei zgodnie z treścią art. 750 k.c. do świadczenia usług, które nie są uregulowane innymi przepisami stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Odpowiednie stosowanie przepisów o zleceniu do nienazwanych umów o świadczenie usług polega na tym, że zależnie od treści konkretnej umowy (charakteru zleconej usługi) niektóre przepisy o zleceniu będą miały zastosowanie wprost np. art. 735 k.c., inne z pewnymi modyfikacjami a jeszcze inne nie znajdują w ogóle zastosowania. Wbrew stanowisku skarżącego ustawa o adwokaturze w art. 4 w zw. z art. 16 stanowi, iż opłatę za czynności adwokackie ustala umowa z klientem a zatem nie zawiera samodzielnej regulacji w tym zakresie. Mając powyższe na uwadze należy uznać, iż do niniejszej umowy znajdzie zastosowanie wprost art. 746 k.c. w zw. z art. 750 k.c. a podzielając w pełni ocenę Sądu Rejonowego, iż nie wystąpiły ważne powody wypowiedzenia powództwo zasadnie zostało uwzględnione.

Z tych względów, na podstawie art. 385 k.p.c. oddalono apelację.

O kosztach procesu za drugą instancję orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. przyjmując, że powód w całości przegrał sprawę w instancji odwoławczej. Na koszty procesu powoda składa się kwota 1.637,95 zł jako wynagrodzenie pełnomocnika procesowego oraz zwrot kosztów dojazdu. Wysokość poniesionych kosztów dojazdu pełnomocnika powoda wynikała z przedłożonego na rozprawie spisu tych kosztów, przy uwzględnieniu odległości łącznie 524 km i stawki 0,8358 zł za kilometr.

Podkreślić w tym miejscu należy, że w oparciu o treść art. 98 §3 k.p.c., do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata (radcę prawnego) zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Aktualnie w orzecznictwie wyrażany jest pogląd, zgodnie z którym celowe i niezbędne koszty przejazdu profesjonalnego pełnomocnika strony w celu wzięcia udziału w rozprawie wchodzą w skład kosztów procesu (art. 98 §1 i §3 k.p.c.), a tym samym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi zastępowanemu przez pełnomocnika będącego adwokatem koszty jego przejazdu do sądu, jeżeli w okolicznościach sprawy były one niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (uchwały SN z dnia 12.06.2012r., III PZP 4/12, OSNP 2012/23-24/280, Biul. SN 2012/6/27, nr LEX 1168758 i z dnia 18.07.2012r., III CZP 33/12, OSNC 2013/2/14, nr LEX 1271621; wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 10.09.2014r., I ACa 288/14, nr LEX 1511706).

Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika została obliczona na podstawie § 13 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. z 2013r. Nr 461z zm.).

SSO Jarosław Pawlak SSO Ryszard Badio SSR (del do SO) Małgorzata Kowalska

.