Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 28 listopada 2016 roku Sąd Rejonowy w Płocku po rozpoznania sprawy z powództwa (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. przeciwko (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w miejscowości S. o zapłatę zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 14.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10.05.2015 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 3.117 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparł na następujących bezspornych okolicznościach sprawy:

W dniu 25.03.2015 roku pozwany (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. drogą mailową złożył powodowi(...), (...) spółka jawna z siedzibą w P. zamówienie nr (...) na zakup kapturów termokurczliwych typy Y: małych 2.000 sztuk i dużych 1.200 sztuk. Powód przyjął powyższe zamówienie do realizacji i doręczył przedmiotowy towar za pośrednictwem (...) SA w dniu 10.04.2015 roku. W dniu 9.04.2015 roku powód wystawił fakturę VAT (...) na kwotę 16.277,08 zł z terminem zapłaty określonym na dzień 9.05.2015 roku. Pozwany uregulował powyższą fakturę w części tj. w kwocie 2.277,08 zł. Pismem z dnia 7.07.2015 roku pełnomocnik powoda wezwał pozwanego do zapłaty dochodzonej pozwem kwoty.

Sąd Rejonowy wskazał, iż spór jaki się pojawił się między stronami zasygnalizowany w sprzeciwie przez pozwanego dotyczył kwestii wadliwości dostarczonego towaru i ewentualnie poniesionej związku z tym szkody. Przy czym Sąd Rejonowy uznał, iż z uwagi na zasady dotyczące odpowiedzialności sprzedającego w kontekście braku oświadczeń pozwanego i zarzutów, okoliczności te nie mają żądnego znaczenia dla rozstrzygnięcia, a tym samym zbędnym było przeprowadzenie dowodów na okoliczność wadliwości towaru i związanej z tym szkody, gdyż w przeciwnym przypadku doprowadziłoby to do nieuzasadnionej zwłoki w rozpoznaniu sprawy i zbędnych kosztów postępowania. Sąd Rejonowy wskazał, iż dowody te miałaby znacznie w sprawie w przypadku zgłoszenia zarzutu potrącenia przez pozwanego z tytułu poniesionej szkody, czego pozwany nie uczynił. Również powyższe okoliczności w oparciu o treść art. 563 k.c. i 568 k.c. nie pozwalały na dopuszczenia zawnioskowanych przez pozwanego wniosków dowodowych. Biorąc za podstawę powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy uznała w oparciu o art. 535 k.c. powództwo za zasadne w całości, orzekając o odsetkach w oparciu o treść art. 481 k.c. O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c.

Od powyższego wyroku apelację wniósł pozwany zaskarżając go w całości zarzucając mu:

1. naruszenie art. 6 k.p.c. poprzez przyjęcie, że pozwana nie sprostała obowiązkowi dowodowemu w zakresie wykazania wadliwości towaru i szkody powstałej wskutek zrealizowania przez powódkę wadliwej dostawy,

2. naruszenie art. 563 §2 k.p.c. poprzez uznanie, że pozwana nie dochowała należytej staranności w zakresie poinformowania sprzedającego o wadzie, a w konsekwencji utraciła uprawnienia z rękojmi,

3. naruszenie art. 227 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku pozwanej o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka N. S., H. W. oraz dowodu z przesłuchania strony, które to dowody miały istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy.

W konsekwencji powyższych zarzutów pozwany wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania i o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu.

W odpowiedzi na apelację powód wnosił o jej oddalenie i zasądzenie kosztów procesu według norm przypisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja strony pozwanego okazała się bezzasadna, co musiało skutkować jej oddaleniem.

W pierwszej kolejności rozważenia wymagają zarzuty dotyczące naruszenia przepisów kodeksu postępowania cywilnego, gdyż poprawność zastosowania przepisów prawa materialnego może być oceniana jedynie w odniesieniu do stanu faktycznego ustalonego zgodnie z zasadami procedury cywilnej (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 2 lipca 2004 roku, w sprawie o sygn. akt II CK 409/03, Lex nr 148384).

Przepis art. 227 k.p.c. nie został naruszony. Zgodnie z tym przepisem przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie. Sąd nie postąpił wbrew normie zawartej w tym przepisie, gdyż nie prowadził dowodów na okoliczności nieistotne dla rozstrzygnięcia, ani też nie oddalił, błędnie stosując ten przepis, wniosków dowodowych zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych. Ta druga sytuacja miałaby miejsce wówczas, gdyby jednocześnie doszło do niewłaściwego rozumienia lub stosowania prawa materialnego, z którego wynika, odpowiedzialność sprzedającego za wady fizyczne towaru. Prawidłowo ocenił Sąd Rejonowy, że z uwagi na zasady dotyczące odpowiedzialności sprzedającego w kontekście braku oświadczeń pozwanego i zarzutów okoliczności te nie mają żądnego znaczenia dla rozstrzygnięcia, a tym samym zbędnym było przeprowadzenie dowodów na okoliczność wadliwości towaru i związanej z tym szkody, gdyż w przeciwnym przypadku doprowadziłoby do nieuzasadnionej zwłoki w rozpoznaniu sprawy i zbędnych kosztów postępowania. Albowiem przedmiotem dowodu są fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy; istotność ta wynika z przedmiotu postępowania i wiąże się z twierdzeniami faktycznymi stron. Powoływane fakty powinny mieć znaczenie prawne. Selekcji faktów dokonuje sąd, uwzględniając zasadę prawdy materialnej i zasadę kontradyktoryjności. W ostatecznym wyniku istotność faktu jest oceniana przez sąd z punktu widzenia prawa materialnego. Oznacza, to, że o tym, jakie okoliczności – jako istotne (art. 227, art. 316 § 1) – wymagają wyjaśnienia, decydują przepisy prawa materialnego, które powinny być zastosowane w rozpoznawanej sprawie (z uzasadnienia orzeczenia SN z dnia 30 sierpnia 1990 r., IV CR 236/90, OSNCP 1991, nr 10–12, poz. 125); por. także wyrok SN z dnia 27 stycznia 2011 r., I CSK 237/10, LEX nr 784978 i postanowienie SN z dnia 10 lutego 2012 r., II CSK 357/11, LEX nr 1133804.

Skoro tak to ma rację Sąd Rejonowy uznając, że skoro pozwany w przedmiotowej sprawie nie postawił zarzutu potrącenia z tytułu odszkodowania za szkodę to bezużyteczne były by dowody na okoliczność wad fizycznych rzeczy i szkody jaką w tego tytułu poniósł pozwany. Również - jak wynika z powyżej zacytowanego orzeczenia Sądu Najwyższego pozwany podnosząc zarzuty kupującego z tytułu rękojmi sprzedaży, poprzez wskazanie niezgodności zakupionego towaru z jego przeznaczeniem tj. wadą rzeczy, jest związany wymogami prawa materialnego w postaci w art. 563 k.c. 568 k.c. Ponieważ jednak pozwany w sprzeciwie ograniczył się jedynie do przedstawienia faktów dotyczących wadliwości towaru, nie wskazał żadnych okoliczności dotyczących zachowania aktów staranności, a co najważniejsze nie skorzystał z żadnego roszczenia lub uprawnienia z rękojmi. Tak więc także w tym przypadku przeprowadzenie wniosków dowodowych wskazanych w sprzeciwie było zbędne, co słusznie ocenił Sąd I instancji. Albowiem w kontekście art. 563 k.c. pozwany obok wykazania wadliwości rzeczy winien wykazać, że zawiadomił sprzedawcę o wadzie fizycznej rzeczy i że uczynił to niezwłocznie po jej stwierdzeniu. Tymczasem pozwany okoliczności takich w sprzeciwie a nawet w toku całego procesu w ogóle nie podnosił, i nie wskazał żadnych wniosków dowodowych na powyższe okoliczności. Skoro tak, to dopuszczenie dowodów na istnienie wad rzeczy sprzedanej nie miało znaczenia w sprawie i nie mogło prowadzić do zniesienia roszczenia powoda o zapłatę ceny. Co więcej pozwany nie twierdził nawet, iż tytułu tych wad odstąpił od umowy czy żądał obniżenia ceny towaru. Tym samy zarzut naruszenia prawa procesowego w postaci art. 227 k.p.c. i art. 6. k.c. należało uznać za całkowicie bezzasadne. Wskazać tu jeszcze trzeba, iż pozwany nie zgłosił zastrzeżeń w trybie art. 162 k.p.c. Co zgodnie z przyjęty w orzecznictwie poglądem pozbawia pozwanego prawa powoływania się na te uchybienia w instancji odwoławczej. (porada wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 21 marca 2017 r., III AUa 1876/16). Zgodnie z tym orzeczeniem „Wyłączenie spod kontroli instancyjnej uchybienia polegającego na niedopuszczeniu dowodów, na które strona nie zwróciła uwagi przed sądem pierwszej instancji, pozbawia ją prawa powoływania się na to uchybienie w dalszym toku postępowania. Konieczność zgłoszenia zastrzeżeń do czynności sądu w trybie przewidzianym w art. 162 k.p.c. obejmuje również postanowienia o odmowie przeprowadzenia dowodu.”

Biorąc powyższe pod rozwagę w ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe oraz dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, które Sąd Okręgowy przyjmuje za własne. Sąd Odwoławczy aprobuje ustalenia Sądu I instancji w zakresie konstrukcji stanu faktycznego, który w oparciu o dowody z dokumentów ustalił, iż powód spełnił swoje świadczenia tj. dostarczył pozwanemu towar za który pozwany jako kupujący, na podstawie art. 535 k.c. winieni powodowi zapłacić umówioną cenę.

Wobec powyższego, nie znajdując podstaw do uwzględnienia apelacji pozwanego, Sąd Okręgowy na mocy art. 385 k.p.c., orzekł jak w sentencji.

O kosztach procesu w postępowaniu odwoławczym Sąd Okręgowy rozstrzygnął w oparciu o art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zasądzając od strony przegrywającej postępowanie apelacyjne – pozwanego na rzecz powoda koszty poniesione przez tą stronę w postępowaniu apelacyjnym. Wynagrodzenie pełnomocnika reprezentującego powoda będącego radcą prawnym zostało ustalona od wartości przedmiotu zaskarżenia na podstawie § 2 w zw. z §10 ust.1 pkt. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 poz. 1804).