Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

V Ka 1618/16 - uzasadnienie Sąd Okręgowy w Łodzi z 2017-06-20

Sygn. akt V Ka 1618/16

UZASADNIENIE

M. K. został oskarżony o to , że :

I. w okresie czasu od lutego 1997 roku do czerwca 1997 roku w Ł. działając w krótkich odstępach czasu , w wykonaniu z góry powziętego zamiaru , jako właściciel (...) sp. z o.o. i właściciel (...) s.c. z siedzibą w Ł. prowadząc działalność komisową w postaci samochodów w celu osiągniecia korzyści majątkowej poprzez wprowadzenie w błąd doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem pokrzywdzonych (...) sp. z o.o. i co najmniej 50 osób pokrzywdzonych , tj. komitentów , na ogólną kwotę co najmniej 523.000 złotych , przy czym czyn ten popełnił w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne – to jest o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. ,

II. w kwietniu 1997 roku w Ł. , b. woj. (...) przywłaszczył sobie powierzoną mu kwotę 49.700 złotych przez (...) Bank Oddział w Ł. i (...) Bank (...), które zostały przelane na konto (...) s.c. , której jest właścicielem z tytułu kredytów udzielonych na zakup samochodu dla M. G. i P. Ł. działając na szkodę wyżej wymienionych banków , przy czym czyn ten popełnił w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne – to jest o czyn z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. ,

III. w dniu 11 kwietnia 1997 roku w Ł. , b. woj. (...) działając na rzecz (...) Bank Oddział w Ł. jako właściciel (...) s.c. z siedzibą w Ł. w celu uzyskania kredytu w wysokości 19.200 złotych na nazwisko M. G. przedłożył w tymże banku fałszywe dokumenty dotyczące działalności mające istotne znaczenie dla uzyskania kredytu , przy czym czyn ten popełnił w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne – to jest o czyn z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. ,

Wyrokiem z dnia 3 marca 2016r. w sprawie II K 271/06 Sąd Rejonowy w Łowiczu uznał oskarżonego M. K. :

1. w miejsce zarzucanego w punkcie I czynu , za winnego tego , że w okresie od lutego do czerwca 1997r. w Ł. , działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej , wspólnie i w porozumieniu z innym ustalonym sprawcą , w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru , prowadząc działalność komisową w postaci sprzedaży samochodów i maszyn rolniczych w ramach spółki cywilnej i spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (...) poprzez wprowadzenie w błąd co do rzeczywistych możliwości płatniczych wymienionych podmiotów oraz wspólników spółki cywilnej (...) doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem : (...) spółkę z o.o. , A. J. , A. S. (1) , Z. T. , B. K. (1) , K. M. , K. D. , W. S. , E. K. (1) , S. Ł. , R. P. , S. O. (1) , T. B. (1) , M. S. , E. K. (2) , W. T. , J. S. (1) , A. D. , K. J. (1) , G. K. , I. W. , W. G. , T. K. (1) , J. W. , J. S. (2) , G. W. , J. D. , K. S. , J. Z. , Z. K. , J. C. , M. R. , H. Z. , T. K. (2) , J. K. (1), J. B. , M. P. (1) , K. J. (2) , H. L. , W. P. , S. O. (2) , J. K. (2) , T. B. (2) , K. G. , T. T. , A. S. (2) , A. Ł. , R. O. , K. A. , W. W. , Z. M. przez co naraził wyżej wymienionych pokrzywdzonych na szkodę w łącznej kwocie 523.353 zł. stanowiącą mienie znacznej wartości , to jest popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 294 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności ,

2. na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. , to jest w związku z przedawnieniem karalności czynów , umorzył postępowanie karne co do czynów z pkt II i III ,

3. na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego E. K. (1) kwoty 23.500 złotych oraz na rzecz pokrzywdzonego S. O. (1) kwoty 13.015 złotych solidarnie z P. R. , co do zasądzonych od P. R. wyrokiem z dnia 12 października 2012r. w sprawie II K 577/12 w pkt 3 kwot ,

4. powództwa cywilne pozostawił bez rozpoznania ,

5. zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych i kosztami tymi obciążył Skarb Państwa.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca M. K. zaskarżając wyrok w punkcie 1 i 3 - w całości na korzyść oskarżonego i na podstawie art. 438 pkt 1,2,3,4 k.p.k. zarzucił rozstrzygnięciu :

- obrazę prawa materialnego – art. 286 § 1 k.k. poprzez przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności z tego przepisu podczas , gdy zebrany materiał dowodowy nie pozwala na przyjęcie, że oskarżony działał w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i wprowadził w błąd osoby wymienione w puncie 1 przypisanego czynu dopuszczając się przestępstwa oszustwa,

- naruszenie art. 5 § 2 k.p.k. poprzez niezastosowanie tego przepisu w sytuacji , gdy materiał dowodowy zebrany w sprawie jest wątpliwy i niejednoznaczny , wyjaśnienia oskarżonych i współoskarżonych w sprawie są sprzeczne , brak jest dokumentacji (...) spółki cywilnej i z ograniczoną odpowiedzialnością (...) ,

- błąd w ustaleniu stanu faktycznego przyjętego za podstawę wydania zaskarżonego orzeczenia mający istotny wpływ na treść wydanego wyroku poprzez przyjęcie przez sąd , że oskarżony kierował działalnością (...) spółka cywilna i z o.o. w zakresie sprzedaży komisowej samochodów w sytuacji , gdy w aktach sprawy nie ma ani jednej umowy komisowej sprzedaży samochodu podpisanej przez oskarżonego , poprzez przyjęcie , że oskarżony kierował działalnością (...) spółka cywilna i z o.o. i działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w sytuacji , gdy brak jest w aktach sprawy jakiegokolwiek dokumentu świadczącego o tym , że oskarżony dokonywał operacji finansowych przelewowych lub gotówkowych w imieniu wyżej wskazanych podmiotów lub wypłacał z banku lub kasy jakiekolwiek kwoty na swoją rzecz oraz poprzez przyjęcie przez sąd , że oskarżony udzielając informacji pokrzywdzonym działał w złej wierze i ze złą wolą w sytuacji , gdy okoliczności sprawy wskazują , że oskarżony cały czas liczył na poprawę koniunktury na rynku i angażując się w funkcjonowanie spółek , nie mając jednak żadnych kompetencji w zakresie zarządu spółką z o.o. (...) pomagał w ich funkcjonowaniu i uzyskiwaniu ewentualnych zysków .

Z ostrożności procesowej obrońca podniósł zarzut rażącej surowości wymierzonej oskarżonemu kary poprzez skazanie oskarżonego , osoby niekaranej , wobec której brak dowodu , że uzyskała jakąkolwiek korzyść majątkową , na karę bezwzględnego pozbawienia wolności zamiast na karę z warunkowym zawieszeniem jej wykonania .

W związku z tym , w oparciu o art. 437 § 1 k.p.k. , obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego w pkt 1 wyroku i uniewinnienie oskarżonego oraz zasądzenie na rzecz oskarżonego kosztów zastępstwa procesowego za I i II instancję oraz z ostrożności procesowej wniósł o zmianę zaskarżonego w pkt 1 wyroku i zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby 2 lat .

Sąd Okręgowy zważył , co następuje:

Odnosząc się do zarzutów apelacji , na wstępie należy zauważyć , że Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w toku postępowania karnego , a uzasadnienie zaskarżonego wyroku odpowiada wymogom określonym w art. 424 k.p.k. i nie wykracza poza granice swobodnej oceny dowodów .

Sąd I instancji w sposób wyczerpujący i logicznie niesprzecznie uzasadnił , w oparciu o jakie dowody ustalił , że oskarżony dokonał przypisanego mu w punkcie 1 czynu oraz dlaczego nie uwzględnił dowodów przeciwnych i należycie umotywował powody , dla których nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, który nie przyznał się do dokonania zarzucanego mu czynu. Z wywodami co do oceny zeznań świadków i współoskarżonych należy się zgodzić w pełni i nie ma potrzeby ponownego szczegółowego czynienia takowej oceny , sprowadzałby się ona bowiem do powielania argumentacji sądu meriti . Należy zatem w tej materii odesłać do stosownej argumentacji wskazanej w pisemnym uzasadnieniu wyroku . Apelujący zresztą nie zaprezentował argumentacji podważającej ocenę tegoż materiału dowodowego , skupiając się na zagadnieniach dotyczących braku dokumentacji w postaci umów komisowych sprzedaży samochodów i maszyn rolniczych podpisanych przez oskarżonego, braku jakiegokolwiek dokumentu świadczącego o tym , że oskarżony dokonywał operacji finansowych przelewowych lub gotówkowych w imieniu (...) spółka cywilna i z o.o. , wypłacał z banku lub kasy jakiekolwiek kwoty na swoją rzecz formułując w oparciu o to zarzut błędu w zakresie ustalonego stanu faktycznego przyjętego przez sąd I instancji za podstawę wydania zaskarżonego orzeczenia, a mianowicie poprzez przyjęcie , że oskarżony kierował działalnością (...) spółka cywilna i z o.o. w zakresie sprzedaży komisowej samochodów oraz działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej . Odnosząc się do owego zarzutu należy podkreślić , że ustawodawca w katalogu dowodów przewidział nie tylko dokumenty , ale także osobowe źródła dowodowe w postaci zeznań świadków czy wyjaśnień współoskarżonych . Faktycznie w aktach sprawy brak jest dokumentacji o której pisze obrońca , a umowy komisowe , które zostały złożone przez pokrzywdzonych nie są podpisane przez oskarżonego , lecz przez pracowników firmy. Z zeznań świadków niewątpliwie jednak wynika , że oskarżony , pomimo tego że nie pełnił żadnych funkcji w organach (...) spółki z o.o. ,a w spółce cywilnej (...) był wspólnikiem , to faktycznie kierował działalnością (...) spółka cywilna i z o.o. w zakresie sprzedaży komisowej samochodów i maszyn rolniczych oraz działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej . Należy tutaj przywołać chociażby zeznania świadków E. P. , J. K. (3) , W. K. , J. P. , B. K. (2), W. O. , H. G. , P. P. , M. P. (2) - pracowników spółek dla których oczywistym było , że oskarżony M. K. „jest szefem” , wydaje i podejmuje wiążące decyzje, zatrudnia i zwalnia pracowników, decyduje za jaką kwotę sprzedać samochód , o tym komu wypłacić pieniądze sporządzając w tym celu „specjalna listę”. Takie stanowisko świadków było aktualne także w czasie , gdy oprócz spółki cywilnej została utworzona (...) sp. z o.o. , a świadek P. P. zeznał , że M. K. zarządzał firmą nawet wówczas , gdy pozbył się udziałów . Takie wyjaśnienia i zeznania składał także S. M., który w sposób konsekwentny wskazywał , że oskarżony M. K. zatrudniał i zwalniał pracowników , wydawał polecenia także członkom zarządu , pełnił obowiązki walnego zgromadzenia , komisji rewizyjnej i komisji nadzorczej . S. M. podał , że pomimo istnienia takiej konieczności M. K. odmówił zatrudnienia w firmie głównej księgowej . Odnośnie przepływu gotówki w firmie , to z zeznań świadków B. K. (2) wynika wprost , że oskarżony M. K. pobierał pieniądze w kasie , a każdorazowo pieniądze z komisów były przekazywane do Ł. . Sporadycznie świadek osobiście je zawoziła , zaś gdy dostarczała je po godzinach pracy , to odbierał je osobiście M. K. . Rzadko odbierał je P. R. , ale tylko wówczas , gdy nie było M. K. . Nigdy zaś pieniądze nie trafiały do banku . Pracownicy – W. K. i J. K. (3) zeznali także , że to oskarżony M. K. w czasie , kiedy już występowały znaczne kłopoty finansowe, klientom nie wypłacano pieniędzy za samochody , wydawał im polecenia by przyjmowali w komis kolejne samochody i zapewniali klientów o dobrej sytuacji finansowej . Ponadto w umowie komisu zawarty był zapis , że komitent otrzyma pieniądze w terminie 14 dni od sprzedaży samochodu, kiedy faktycznie nie było to realizowane i to odnośnie do szeregu komitentów . Pomimo tego treść umowy także nie został zmieniona . Dowody te niewątpliwie wskazują , że oskarżony , kierując faktycznie firmami , polecając udzielanie takich informacji pokrzywdzonym chciał i wprowadzał pokrzywdzonych w błąd co do rzeczywistych możliwości płatniczych (...) spółka cywilna i (...) sp. z o.o. , działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej , a nie jedynie , jak to podnosi w apelacji obrońca , pomagał w funkcjonowaniu spółek i uzyskiwaniu ewentualnych zysków . W świetle osobowych źródeł dowodowych uzasadnionym jest twierdzenie , że oskarżony M. K. pomimo tego , że nie pełnił żadnych funkcji w organach spółki z o.o. (...) , a w spółce cywilnej był wspólnikiem , to faktycznie był osobą , która tymi spółkami kierowała , zarządzała , wydawała wiążące i kluczowe dla działalności spółek polecenia . Na uwagę zasługuje fakt , że w maju 1997r. , oskarżony wyzbył się nawet swoich udziałów w spółce z o.o. (...) zawierając notarialną umowę ich sprzedaży za 5.000 złotych na rzecz P. R. , podczas , gdy zgodnie z wyjaśnieniami oskarżonego P. R. faktycznie ten żadnych pieniędzy oskarżonemu M. K. za owe udziały nie zapłacił . Wskazuje to zatem na świadome działanie oskarżonego , który wyzbywając się całkowicie udziałów chciał się uchronić od zarzutu jakiegokolwiek wpływu na działalność (...) sp. z o.o.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia prawa materialnego , to jest art. 286 § 1 k.k. przede wszystkim należy podnieść , że przepis ten określa przestępstwo oszustwa, które polega na doprowadzeniu innej osoby , w celu osiągniecia korzyści majątkowej , do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania . Obrońca podniósł ów zarzut zarzucając , że sąd I instancji przypisał oskarżonemu odpowiedzialność z tego przepisu w sytuacji , gdy zebrany materiał dowodowy nie pozwala na przyjęcie , że oskarżony działał w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i wprowadził w błąd wymienione w przypisanym czynie podmioty dopuszczając się przestępstwa oszustwa. Otóż , wbrew twierdzeniom obrońcy , zebrany i wnikliwie oceniony , przy uwzględnieniu zasad z art. 7 k.p.k., materiał dowodowy pozwala na przyjęcie , że oskarżony M. K. działał w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i wprowadził w błąd wymienione w przypisanym czynie podmioty dopuszczając się przestępstwa oszustwa . Przestępnych działań oskarżony dopuszczał się w okresie czasu od lutego do czerwca 1997r. , a zatem w krótkich odstępach czasu , doprowadzając w tym krótkim czasie do niekorzystnego rozporządzenia mieniem kilkadziesiąt podmiotów na łączną kwotę aż 523.353 złote – stanowiącą mienie znacznej wartości . Oskarżony wydając pracownikom polecenia przyjmowania w komis pojazdy mechaniczne oraz zapewniania klientów o dobrej kondycji finansowej firmy w sytuacji, gdy sytuacja finansowa firmy była bardzo zła - nie wypłacano pieniędzy za wcześniej przyjęte już w komis pojazdy , przy ciągłych i wielokrotnych żądaniach komitentów odnośnie wypłaty im pieniędzy – wiedząc o tym , świadomie wprowadzał pokrzywdzonych w błąd co do rzeczywistych możliwości płatniczych . Z tego wynika , że oskarżony działał w wykonaniu z góry powziętego zamiaru , w zamiarze bezpośrednim obejmującym zarówno doprowadzenie pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem jak i sposób działania zmierzający do tego celu . Oskarżony działał w porozumieniu z P. R. co do realizacji znamion przestępstwa oszustwa , bo przecież wspólnie z P. R. , w obliczu bardzo złej sytuacji finansowej spółek podejmował decyzje by dalej prowadzić działalność , by zapewniać klientów o tym , że spółki dobrze prosperują wprowadzając tym samym w błąd pokrzywdzonych co do co do rzeczywistych możliwości płatniczych spółek i doprowadzając ich do niekorzystnego rozporządzenia mieniem . Należy tutaj przytoczyć fragment zeznań świadka J. K. (3) , z którego wynika , że kiedy w firmie były problemy finansowe , to otwierany był komis w innej miejscowości , co niewątpliwie wskazuje na to , że takie działanie zmierzało do zawarcia nowych umów komisu przy wykorzystaniu nieświadomości komitentów odnośnie rzeczywistych możliwości płatniczych firmy . Oskarżony , wspólnie i w porozumieniu z P. R. , podejmował owe działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, bo efektem ich działania było niekorzystne rozporządzenie pieniędzmi przez pokrzywdzonych , które to pieniądze- co wynika z zeznań wyżej powołanych świadków- były pobierane przez M. K. i P. R. i przez nich rozdysponowywane . Oskarżony niewątpliwie zatem wypełnił znamiona oszustwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.

Odnosząc się do naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. należy podnieść , że o złamaniu dyrektywy zawartej w tym przepisie nie można mówić w sytuacji , w której sąd dokonując oceny przeciwstawnych wersji dowodowych , wybiera jedną z nich , należycie , stosownie do wymogów art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. , ten wybór uzasadniając . ( tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 29 maja 2008r. , V KK 99/08 . Lex nr 435313) . O naruszeniu tegoż przepisu można by mówić dopiero wtedy, gdyby sąd orzekający powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i mimo braku możliwości dowodowych prowadzących do ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego , bądź wówczas , gdy takie wątpliwości powinien był powziąć. Wbrew zarzutom obrońcy oskarżonego nie wystąpiły w niniejszej sprawie nie dające się usunąć wątpliwości , które sąd rozstrzygnął na niekorzyść oskarżonego . Sam brak dowodów w postaci dokumentów spółki oraz sprzeczności w wyjaśnieniach oskarżonego i pozostałych współoskarżonych nie może stanowić , w kontekście , prawidłowo ocenionego , z zachowaniem wymogów wskazanych w art. 7 k.p.k. , zebranego w sprawie materiału dowodowego , okoliczności uwalniającej oskarżonego od odpowiedzialności czy rodzić wątpliwości , których nie da się rozstrzygnąć i które w związku z tym winny być rozstrzygane na korzyść oskarżonego . Zastosowanie art. 5 § 2 k.p.k. może bowiem dotyczyć jedynie wątpliwości nie dających się usunąć na podstawie wszystkich istniejących dowodów , a nie tylko dlatego , że w sprawie brakuje dodatkowych dowodów „obciążających” czy „odciążających” .

W obliczu apelacji obrońcy i podnoszonych zarzutów , jedynie na marginesie należy podnieść , że na rozprawie w dniu 25 kwietnia 2015r. ( k. 353 i dalsze) oskarżony złożył wniosek o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzenia rozprawy i wymierzenie mu , między innymi za czyn zarzucany w punkcie 1 , kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania , ale z uwagi na sprzeciw oskarżyciela posiłkowego oraz prokuratora nie doszło do uwzględnienia wniosku .

Przechodząc do omówienia tej części apelacji obrońcy oskarżonego M. K. , w której podniósł zarzut rażącej niewspółmierności kary pozbawienia wolności orzeczonej bez warunkowego zawieszenia jej wykonania należy podnieść , że zgodnie z powołanym przez obrońcę przepisem - art. 438 pkt 4 k.p.k. , na którym ów zarzut się opiera sąd odwoławczy zmienia lub uchyla orzeczenie w zakresie kary tylko w razie stwierdzenia jej rażącej niewspółmierności , a ta ma miejsce tylko wówczas , gdy na podstawie ujawnionych okoliczności , które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary można było przyjąć , iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą , jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo SN . Ponadto zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnosić wówczas , gdy orzeczona kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia , to jednak nie uwzględnia ona w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa , jak i osobowości sprawcy , wskutek czego w odczuciu społecznym jest karą niesprawiedliwą . Zatem niewspółmierność rażąca , to znaczna, zasadnicza „rzucająca się w oczy” różnica między karą wymierzoną , a karą adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego czynu i osobowości sprawcy . Analiza uzasadnienia sądu I instancji w tym zakresie wskazuje , że taka sytuacja nie zachodzi . Sąd I instancji przy wymiarze kary uwzględnił zasadnicze okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia w tym zakresie o których mowa w art. 53 § 1 i 2 k.k. i szczegółowo to uzasadnił . Istotna jest wartość szkody wyrządzonej przez oskarżonego , która znacznie przekracza dolny próg pozwalający na przyjęcie mienia znacznej wartości , dużą liczbę osób pokrzywdzonych, brak do chwili obecnej naprawienia szkody, a należy pamiętać , że czyn miał miejsce w 1997r. Te okoliczności , nawet w kontekście niekaralności oskarżonego i dobrowolnego stawienia się oskarżonego przed oblicze sądu , nie pozwalają na uznanie , że bezwzględna kara wymierzona oskarżonemu w wymiarze 1 i 6 miesięcy może być uznana za rażąco niewspółmierną. Wymierzona oskarżonemu kara , w ocenie sądu odwoławczego , jest adekwatna do stopnia jego winy , stopnia społecznej szkodliwości i nie nosi znamion rażąco niewspółmiernej surowości . Wyżej wymienione okoliczności nie pozwalają także na zastosowanie wobec oskarżonego instytucji warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności. Nie można bowiem uznać , że zostały spełnione przesłanki o których mowa w art. 69 § 1 i 2 k.k. Pomimo obecnej niekaralności postawa oskarżonego, który pomimo upływu tak długiego czasu nie naprawił szkody , chociażby częściowo , ukrywał się przed wymiarem sprawiedliwości przez długi czas powoduje brak podstaw do zawieszenia kary. Prognoza kryminologiczna wobec oskarżonego jest bowiem negatywna .

Reasumując trzeba stwierdzić , że w przedmiotowej sprawie sąd I instancji dokonał trafnych ustaleń faktycznych , zebrany w sprawie materiał dowodowy należycie rozważył i w granicach zakreślonych treścią art. 7 k.p.k. wyprowadził trafny wniosek w przedmiocie winy oskarżonego , właściwej kwalifikacji prawnej oraz wysokości wymierzonej kary pozbawienia wolności .

Mając natomiast na względzie treść art. 415 § 1 k.p.k. zgodnie z którym w razie skazania oskarżonego lub warunkowego umorzenia postępowania w wypadkach wskazanych w ustawie sąd orzeka nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego , obowiązek naprawienia w całości lub w części , szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, przy czym nawiązki na rzecz pokrzywdzonego , obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę nie orzeka się , jeżeli roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono należało zmienić zaskarżony wyrok i uchylić rozstrzygnięcie w przedmiocie obowiązku naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonego S. O. (1). O roszczeniu bowiem wynikającym z przestępstwa popełnionego przez oskarżonego na szkodę S. O. (1) prawomocnie już orzeczono . W dniu 15 maja 1998r. Sąd Rejonowy w Gostyninie , w sprawie Nc 35/98 wydał prawomocny nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym , którym orzekł od (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł. na rzecz S. O. (1) kwotę 13.015 złotych ( nakaz zapłaty k. 397) .

Mając na względzie powyższe okoliczności , sąd odwoławczy , na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. , art. 438 pkt 2 k.p.k. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób , że w punkcie 3 uchylił rozstrzygnięcie w przedmiocie orzeczenia obowiązku naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonego S. O. (1) , utrzymując wyrok w mocy w pozostałej części .

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się występowania w niniejszej sprawie bezwzględnych podstaw odwoławczych .

Biorąc pod uwagę fakt , że oskarżonemu wymierzona została bezwzględna kara pozbawienia wolności , został zobowiązany do naprawienia szkody na rzecz E. K. (1) oraz w kontekście jego sytuacji materialnej i rodzinnej , na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. , sąd odwoławczy zwolnił M. K. od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze uznając , że obciążenie nimi stanowiłoby dla oskarżonego nadmierną uciążliwość .

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Agnieszka Kmieciak
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Łodzi
Data wytworzenia informacji: