Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

R. K. został oskarżony o to , że :

I. w dniu 25 stycznia 2015r. w Ł. będąc uprzednio skazany prawomocnym wyrokiem sygn. akt VI K 927/10 przez Sąd Rejonowy dla Łodzi- Śródmieścia w Łodzi za czyn z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 263 § 2 k.k. na karę pozbawienia wolności , którą odbywał w okresie od 06 lutego 2011r do 21 listopada 2012r. używając przemocy w postaci uderzania pięścią w twarz i w głowę oraz kopania po głowie i po ciele M. W. (1) zabrał mu w celu przywłaszczenia portfel z pieniędzmi , to jest mienie o łącznej wartości 320 złotych przy czym zachowaniem swym spowodował ranę w okolicy łuku brwiowego prawego, zasinienia na powiekach oka prawego i otarcia naskórka na wargach w okolicy lewego kąta ust , a więc obrażenia naruszające czynności narządów ciała inne niż określone w art. 156 k.k. na czas nieprzekraczający 7 dni

to jest o czyn z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

II. w dniu 25 stycznia 2015r. w Ł. przechowywał wyroby akcyzowe w postaci 14,82 kg tytoniu papierosowego bez polskich znaków akcyzy , których rodzaj i ilość wskazuje na wprowadzenie do obrotu , a stanowiące przedmiot czynu zabronionego określonego w art. 63 i 64 k.k.s. na których ciąży podatek akcyzowy w wysokości 11.071 złotych

to jest o czyn z art. 65 § 1 k.k.s.

III. w dniu 25 stycznia 2015r. w Ł. w miejscu swojego zamieszkania ukrywał dokumenty w postaci dowodów osobistych wystawionych na nazwiska T. B. (1) i L. K. oraz w postaci prawa jazdy wystawionego na nazwisko L. K. , którymi nie miał prawa wyłącznie rozporządzać

to jest o czyn z art. 276 k.k.

Wyrokiem z dnia 09 marca 2016r. , wydanym w sprawie VI K 607/15 , Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi , uznał oskarżonego za winnego:

1.  dokonania zarzucanego mu w punkcie I czynu przyjmując , że był on uprzednio skazany za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi w sprawie VI K 927/10 z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności , która weszła w skład kary łącznej wynoszącej 2 lata pozbawienia wolności , którą odbywał w okresie od 06 lutego 2011r do 21 listopada 2012r. oraz od 08 grudnia 2009r do 23 lutego 2010r. i czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat od odbycia tej kary czym wyczerpał dyspozycję art. 280 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 3 lat pozbawienia wolności ,

2.  dokonania zarzucanego mu w punkcie II czynu z tą zmianą , że czynu tego dopuścił się w dniu 28 stycznia 2015r. oraz , że kwota podatku narażonego na uszczuplenie jest małej wartości czym wyczerpał dyspozycję art. 65 § 1 i 3 k.k.s. i za to na podstawie art. 65 § 3 k.k.s. wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 120 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 70 złotych ,

3.  dokonania zarzucanego mu w punkcie III czynu z tą zmianą , że czynu tego dopuścił się w dniu 28 stycznia 2015r. ukrywając dowód osobisty na nazwisko T. B. (2) czym wyczerpał dyspozycję art. 276 k.k. i za to na podstawie art. 276 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

4.  na podstawie art. 85 § 1 k.k. i 86 § 1 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego w punkcie 1 i 3 wyroku kary pozbawienia wolności wymierzając karę łączna 3 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności ,

5.  na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania do sprawy od dnia 28 stycznia 2015r. do dnia 09 marca 2016r.,

6.  na podstawie art. 31 §1 i 6 k.k.s. w zw. z art. 29 pkt 3 i 4 k.k.s. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci 10 sztuk torebek z zapięciem strunowym z zawartością suszu roślinnego o zapachu tytoniu o łącznej wadze 5 kg , worka materiałowego koloru niebieskiego z zawartością suszu roślinnego o zapachu tytoniu o łącznej wadze 9,82 kg , 35 sztuk torebek z zapięciem strunowym opisanych w wykazie dowodów rzeczowych II/148/15/P – k. 56 pod poz. 1-3 i zarządził ich zniszczenie ,

7.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata P. S. kwotę 1.608,84 złote tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu ,

8.  zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych obciążając nimi w całości Skarb Państwa .

Apelację od powyższego wyroku wniósł oskarżony .

Oskarżony , odnośnie czynu przypisanego mu w punkcie pierwszym wyroku , wniósł apelację w całości . Oskarżony podniósł zarzut naruszenia przepisów postępowania mający wpływ na treść orzeczenia polegającej na dokonaniu przez sąd dowolnej oceny materiału dowodowego , to jest naruszenia art. 7 k.p.k. oraz art. 5 k.p.k. , a także naruszenie art. 4 k.p.k. i 410 k.p.k. poprzez nierozważenie całokształtu okoliczności ujawnionych w sprawie i oparciu wyroku wyłącznie na dowodach obciążających z pominięciem dowodów korzystnych dla oskarżonego , a także naruszenie art. 424 k.p.k. poprzez dokonanie niepełnej analizy dowodów . W związku z tym wniósł o uniewinnienie od tegoż czynu . W zakresie zaś czynu przypisanego w punkcie drugim wyroku wniósł o zmianę przyjętej kwalifikacji prawnej bądź o uchylenie wyroku w tej części i przekazanie Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania .

Apelację od powyższego wyroku wniósł również obrońca oskarżonego .

Obrońca oskarżonego zaskarżył wyrok w części , to jest:

-w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie pierwszym części dyspozytywnej wyroku - w całości ,

-w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie drugim części dyspozytywnej wyroku – co do kary ,

-w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie trzecim części dyspozytywnej wyroku - w całości ,

-w zakresie punktu czwartego części dyspozytywnej wyroku - w całości .

Obrońca zarzucił wyrokowi:

a/ w punkcie pierwszym części dyspozytywnej wyroku błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku , który miał wpływ na jego treść ( art. 438 pkt 3 k.p.k. ) , a polegający na przyjęciu , że oskarżony zabrał pokrzywdzonemu portfel z pieniędzmi w sytuacji , gdy zgromadzony materiał dowodowy nie pozwalał na dokonanie takiego ustalenia , a zatem na przypisanie oskarżonemu czynu z art. 280 § 1 k.k. ,

b/ w punkcie pierwszym części dyspozytywnej wyroku obrazę przepisów prawa materialnego ( art. 438 pkt 1 k.p.k.) , a mianowicie art. 280 §1 k.k. poprzez jego zastosowanie , w sytuacji kiedy czyn zarzucany oskarżonemu nie wypełnia znamion zarzucanego przestępstwa , art. 64 § 1 k.k. przez jego zastosowanie w sytuacji , gdy prawidłowa wykładnia tego przepisu prowadzi do wniosku , że oskarżony nie działał w warunkach określonych w tym przepisie , art. 25 § 3 k.k. poprzez jego niezastosowanie , podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego w postaci wyjaśnień oskarżonego wynika , że oskarżony bronił się przed pokrzywdzonym , który zaatakował go nożem ,

c/ w punkcie drugim części dyspozytywnej wyroku obrońca zarzucił rażącą niewspółmierność kary ( art. 438 pkt 4 k.p.k.) zarówno co wysokości stawki dziennej, a przede wszystkim ilości stawek dziennych w związku z ustaloną sytuacją majątkową oskarżonego oraz w kontekście zagrożenia ustawowego i faktu , że wartość podatku narażonego na uszczuplenie tylko w niewielkim stopniu przekroczyła ustawowy próg ,

d/ w punkcie trzecim części dyspozytywnej wyroku , zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego , to jest art. 276 § 1 k.k. , poprzez jego błędną interpretację i zastosowanie w sytuacji kiedy czyn zarzucany oskarżonemu nie wypełnia znamion występku z art. 276 § 1 k.k. , ponieważ ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika jedynie , że oskarżony posiadał dowód osobisty na nazwisko T. B. (2) , nie wynika natomiast , by go ukrywał .

W związku z tymi zarzutami obrońca wniósł o uchylenie rozstrzygnięcia o karze łącznej , w zakresie punktu pierwszego - o zmianę wyroku poprzez uznanie oskarżonego za niewinnego czynu z art. 280 §1 k.k. , wyeliminowanie z podstawy prawnej recydywy z art. 64 § 1 k.k. , w zakresie czynu z art. 157 § 2 k.k. o uznanie , na podstawie art. 25 § 3 k.k. , że oskarżony działał w warunkach obrony koniecznej i nie wymierzanie mu kary ewentualnie o wymierzenie oskarżonemu , na podstawie art. 157 § 2 k.k. , kary grzywny . W zakresie punktu drugiego wyroku wniósł o zmianę wyroku i orzeczenie kary grzywny w wysokości nie przekraczającej 25 stawek dziennych grzywny po 60 złotych każda , a w zakresie punktu trzeciego o zmianę wyroku poprzez uznanie oskarżonego za niewinnego zarzucanego mu czynu z art. 276 k.k .

Ponadto obrońca wniósł o zasądzenie kosztów obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu przed sądem odwoławczym , według norm przepisanych , oświadczając , że koszty te nie zostały zapłacone ani w całości , ani w części .

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja wniesiona przez oskarżonego jest bezzasadna .

Apelacja wniesiona przez obrońcę również jest bezzasadna , za wyjątkiem tej części apelacji obrońcy , która odnosi się do punktu trzeciego części dyspozytywnej wyroku , to jest obrazy art. 276 k.k. ( obrońca błędnie wskazał art. 276 § 1 k.k. podczas , gdy przepis ten nie zawiera paragrafów)

Odnosząc się najpierw do zarzutów apelacji obrońcy odnośnie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie pierwszym należy podnieść , że sąd I instancji nie dopuścił się w trakcie prowadzonego postępowania obrazy przepisów prawa materialnego oraz błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia , mającego wpływ na jego treść , w zakresie prowadzącym do uznania , że oskarżony w dniu w dniu 25 stycznia 2015r. w Ł. używając przemocy w postaci uderzania pięścią w twarz i w głowę oraz kopania po głowie i po ciele M. W. (1) zabrał mu w celu przywłaszczenia portfel z pieniędzmi , to jest mienie o łącznej wartości 320 złotych przy czym zachowaniem swym spowodował u pokrzywdzonego ranę w okolicy łuku brwiowego , zasinienia na powiekach oka prawego i otarcia naskórka na wargach w okolicy lewego kąta ust , to jest obrażenia naruszające czynności narządów ciała inne niż określone w art. 156 k.k. , na czas nieprzekraczający 7 dni , przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach recydywy z art. 64 § 1 k.k. - to jest czynu wyczerpującego dyspozycję art. 280 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Sąd pierwszej instancji zebrał materiał dowodowy w sposób kompletny , a następnie dokonał wnikliwej analizy całości zgromadzonego materiału dowodowego , która jest zgodna z zasadami logicznego rozumowania , uwzględnia wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego. Dokonując oceny dowodów sąd nie przekroczył granic swobodnej oceny dowodów , a następnie nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych nie dając wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie w jakim nie przyznawał się do dokonania zarzucanego mu czynu . Wyjaśnienia oskarżonego pozostawały w sprzeczności z wiarygodnymi zeznaniami świadków M. W. (1) , R. P. i M. W. (2) , które sąd poddał szczegółowej analizie i szczegółowo uzasadnił dlaczego tym świadkom dał wiarę , a nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego . Okoliczność zaboru przez oskarżonego portfela z pieniędzmi wynikała z konsekwentnych zeznań pokrzywdzonego popartych również konsekwentnymi zeznaniami świadka R. P. , któremu pokrzywdzony , przed wyjściem z domu , powiedział , że oskarżony zabrał mu portfel. To , że portfela nie widział wcześniej R. P. czy M. W. (2) , czy , że nie widzieli jak oskarżony ten portfel zabierał pokrzywdzonemu nie ma większego znaczenia , gdyż jak to wynika z materiału dowodowego krytyczne zdarzenie miało miejsce w innym pomieszczeniu niż znajdowali się R. P. i M. W. (2) . Z kolei to , że świadek M. W. (2) zeznała , że nic nie wie o kradzieży portfela logicznie uzasadnił pokrzywdzony twierdząc , że nic jej na ten temat nie mówił , gdyż niewiele z matką rozmawia na temat oskarżonego , bo jest przeciwny temu by oskarżony bywał u nich w domu . Świadek M. W. (2) również to potwierdziła . Pokrzywdzony przez całe postępowanie podnosił okoliczność zaboru przez oskarżonego portfela z pieniędzmi . Samo stwierdzenie pokrzywdzonego , że po którymś z kopnięć go zamroczyło i poczuł jak oskarżony wyciąga mu portfel z kieszeni , bądź jak to stwierdził przed sądem , że brak portfela poczuł jak się ocknął i wstawał nie wpływa na wiarygodność zeznań świadka w tym zakresie. Należy podnieść , że zdarzenie przebiegało dynamicznie , pokrzywdzony bał się oskarżonego i jak twierdził bał się o swoje bezpieczeństwo . Świadek zeznał , że czuł jak oskarżony wyjmuje mu portfel z kieszeni. Należy podkreślić , że fakt , że pokrzywdzony posiadał pieniądze znalazł potwierdzenie także w zaświadczeniu wystawionym przez pracodawcę pokrzywdzonego z którego wynika , że dwa dni wcześniej pokrzywdzonemu została wypłacona zaliczka w kwocie 500 złotych , na co w swoich zeznaniach wskazywał pokrzywdzony . W zakresie daty wystawienia dokumentu - 02 lutego 2015r. to jest to data ujęcia w raporcie kasowym , a nie , jak twierdzi obrońca wniosku pokrzywdzonego o wypłatę zaliczki ( k. 251) . To samo dotyczy zeznań wyżej powołanych świadków odnośnie tego czy pokrzywdzony zaatakował oskarżonego nożem . Na tą okoliczność powołuje się jedynie oskarżony i w kontekście wiarygodnych zeznań pokrzywdzonego oraz świadków M. W. (2) i R. P. , którzy tego nie potwierdzają , należy uznać , że wyjaśnienia oskarżonego są przyjętą przez niego linią obrony . Nie ma tutaj znaczenia podnoszona przez obrońcę okoliczność , że pokrzywdzony dopiero przed sądem zeznał , że zanim oskarżony go zaatakował , to pokrzywdzony mógł mieć w ręku nóż, gdyż robił kanapki . Pokrzywdzony zeznał także , że w chwili , gdy oskarżony go zaatakował, to raczej nie miał w ręku noża , dokładnie tego nie pamiętał . Pokrzywdzony odniósł się do tej okoliczności dopiero przed sądem na skutek zadawanych mu pytań i w kontekście linii obrony przyjętej przez oskarżonego. Logiczne jest zatem , że nie wspominał o tym w postępowaniu przygotowawczym, skoro nie był o to pytany , a fakt , że trzymał w ręku nóż był związany wyłącznie z wcześniej przygotowywanym posiłkiem , a nie atakiem skierowanym na oskarżonego. Na prawidłowość oceny zeznań pokrzywdzonego dokonanej przez sąd I instancji nie ma także wpływu podnoszona przez obrońcę okoliczność , że w czasie przyjęcia pokrzywdzonego do szpitala stwierdzono , że pokrzywdzony jest nietrzeźwy, skoro brak jest dokumentacji medycznej w tym przedmiocie ( notatka urzędowa k. 87). To samo dotyczy wykazu połączeń telefonicznych z którego wynika, że bezpośrednio po krytycznym zdarzeniu M. W. (2) kilkakrotnie dzwoniła do oskarżonego , co zdaniem obrońcy miałoby wskazywać na to , że świadek , wiedząc o zaatakowaniu oskarżonego nożem przez pokrzywdzonego , obawiała się o zdrowie oskarżonego. Znamienne jest to , że oskarżony także dzwonił do M. W. (2) i , jak sam przyznał, powiedział świadkowi, że w wyniku zdarzenia jest w szpitalu. Ta fałszywa informacja zapewne wzbudziła u świadka obawę o stan zdrowia oskarżonego, lecz nie w kontekście użycia noża przez pokrzywdzonego lecz tego, że oskarżony nie był dla świadka osobą obcą w tym znaczeniu , że wcześniej M. W. (2) z oskarżonym mieszkała . Także okoliczność , że pokrzywdzony jakiś czas wcześniej wbił nóż w drzwi mieszkania oskarżonego – co obiektywnie sam przyznał , nie powoduje , że zeznania M. W. (1) należało uznać za niewiarygodne . Fakt wcześniejszego zachowania się pokrzywdzonego wobec oskarżonego nie może bowiem automatycznie przesądzać o braku obiektywizmu pokrzywdzonego , zwłaszcza w kontekście pozostałego wiarygodnego materiału dowodowego . Na ocenę zeznań pokrzywdzonego nie może mieć także powoływany przez obrońcę brak logiki w zeznaniach pokrzywdzonego odnośnie uzasadnienia co do powodów żądania opuszczenia mieszkania przez oskarżonego krytycznego dnia , a mianowicie obawą kontroli przez kuratora sądowego . M. W. (1) nie musiał mieć świadomości tego ,czy kurator odwiedza mieszkanie podopiecznych w niedzielę wieczorem , czy też nie , skoro słusznie był przeświadczony o tym, że nadzór kuratora w zakresie ograniczenia władzy rodzicielskiej jego matki nad rodzeństwem ma miejsce oraz , że wizyty kuratora mogą być niezapowiedziane . Należy tutaj również podnieść , że za wiarygodnością zeznań pokrzywdzonego przemawia także to , że to pokrzywdzony bezpośrednio po zdarzeniu udał się na komisariat policji oraz udzielona mu została pomoc medyczna . Oskarżony natomiast , choć jak wyjaśniał , został zaatakowany nożem przez M. W. (1) , nie wiadomo dlaczego , nie zgłosił tego zdarzenia funkcjonariuszom policji.

Odnośnie zarzutu obrońcy w zakresie oceny zeznań świadka M. W. (2) obrońca popada w sprzeczność , bo z jednej strony poddaje w wątpliwość wiarygodność zeznań świadka M. W. (2) z uwagi na jej problemy z pamięcią czy też niemożność odczytania przez świadka zeznań , które składała w postępowaniu przygotowawczym , a z drugiej strony powołuje owe zeznania jako podstawę do czynionych w apelacji zarzutów , w zakresie chociażby tego , że świadek nic nie mówiła o zaborze pokrzywdzonemu portfela z pieniędzmi . Sąd I instancji bezpośrednio przesłuchując świadka M. W. (2) nie powziął uzasadnionych wątpliwości odnośnie zdolności postrzegania i odtwarzania postrzeżeń przez świadka i takich wątpliwości nie powziął także sam obrońca , gdyż nie składał wniosku o przesłuchanie świadka w obecności biegłego. Świadek M. W. (2) zeznała zaś, że w postepowaniu przygotowawczym funkcjonariusz policji pisał to , co świadek zeznawała . M. W. (2) jest osobą najbliższą dla pokrzywdzonego więc niewątpliwie miała powodowy by zeznawać na korzyść pokrzywdzonego , ale przecież oskarżony również jest osobą z którą M. W. (2) łączyły pewne więzy emocjonalne , skoro wcześniej M. W. (2) i oskarżony razem mieszkali .

Chybiony jest również zarzut obrońcy błędu w ustaleniach faktycznych i obrazy prawa materialnego poprzez przyjęcie , że oskarżony wypełnił znamiona art. 280 §1 k.k. podczas , gdy z materiału dowodowego nie wynika , że oskarżony używając przemocy działał w celu zaboru mienia , co stanowi znamię przestępstwa rozboju . Analiza zgromadzonego materiału dowodowego , któremu sąd I instancji dał wiarę wskazuje także na to , że wprawdzie oskarżony początkowo stosował przemoc wobec pokrzywdzonego dlatego , że pokrzywdzony żądał by oskarżony opuścił mieszkanie jego matki , oskarżony w czasie stosowania przemocy nie żądał od pokrzywdzonego wydania pieniędzy , portfela , jednakże z zeznań pokrzywdzonego wynika , że w dalszej części zdarzenia, kiedy oskarżony go bił pokrzywdzony poczuł jak oskarżony wyjmuje mu portfel z kieszeni . Ponadto pokrzywdzony zeznał , że dopiero po tym fakcie oskarżony przestał go bić i wyszedł z mieszkania . Dla wypełnienia natomiast znamion przestępstwa rozboju sprawca decyzję o zaborze mienia musi podjąć bądź jeszcze przed stosowaniem przemocy wobec ofiary i przemoc stosować celem przełamania oporu i uzyskania mienia , bądź najpóźniej w chwili stosowania tej przemocy . (por. wyrok SN z dnia 12 stycznia 2011r. , III KK 230/10) Wiarygodny materiał dowodowy zebrany w sprawie wskazuje na to , że decyzję o zaborze pokrzywdzonemu portfela oskarżony podjął później , ale jeszcze w trakcie stosowania przemocy . Zabrał portfel, następnie przestał bić pokrzywdzonego i opuścił mieszkanie - podjął zatem zamiar zaboru mienia najpóźniej w chwili stosowania przemocy . W kontekście zatem zasadności dokonanych przez sąd i instancji ocen i ustaleń nie można podzielić stanowiska obrońcy , że oskarżony wypełnił znamiona czynu z art. 157 § 2 k.k. oraz , że jedynie bronił się przed atakiem pokrzywdzonego , który zaatakował oskarżonego trzymanym w ręku nożem , a w konsekwencji , że oskarżony działał w obronie koniecznej . Dotyczy to także podnoszonego zarzutu , że oskarżony nie działał w warunkach określonych w art. 64 § 1 k.k. Skoro sąd I instancji prawidłowo przyjął , że działanie oskarżonego wypełniło znamiona przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. , a biorąc pod uwagę wcześniejszą karalność oskarżonego wyrokiem Sadu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi w sprawie VI K 927/10 za umyślne przestępstwo podobne na karę 2 lat pozbawienia wolności , którą oskarżony odbył w czasie od 6 lutego 2011r. do 21 listopada 2012r. oraz od dnia 8 grudnia 2009r. do dnia 23 lutego 2010r. , to niewątpliwie zaszły przesłanki do przyjęcia , że R. K. działał w warunkach recydywy z art. 64 § 1 k.k.

Reasumując stwierdzić należy , że wbrew stanowisku apelacji obrońcy sąd meriti nie dopuścił się zarzucanych mu uchybień i prawidłowo przyjął , że oskarżony popełnił przypisany mu w punkcie pierwszym czyn z art. 280 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Odnosząc się do zarzutu odnośnie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie drugim wyroku , a mianowicie rażącej niewspółmierności kary zarówno co do wysokości stawki dziennej jak i ilości stawek dziennych , w związku z ustaloną sytuacją majątkową oskarżonego , który jest na zasiłku w wysokości 350 złotych miesięcznie oraz w kontekście przyjęcia przez sąd , że kwota podatku narażonego na uszczuplenie jest małej wartości i , że wynosi ona 11.017 złotych , co w stosunkowo nieznacznym stopniu przekracza granicę pomiędzy przestępstwem , a wykroczeniem skarbowym należy podnieść , że zgodnie z powołanym przez obrońcę przepisem (art. 438 pkt 4 k.p.k. , na którym ów zarzut się opiera) sąd odwoławczy zmienia lub uchyla orzeczenie w zakresie kary tylko w razie stwierdzenia jej rażącej niewspółmierności , a ta ma miejsce tylko wówczas , gdy na podstawie ujawnionych okoliczności , które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary można było przyjąć , iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą , jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo SN . Ponadto zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnosić wówczas , gdy orzeczona kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia , to jednak nie uwzględnia ona w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa , jak i osobowości sprawcy , wskutek czego w odczuciu społecznym jest karą niesprawiedliwą . Zatem niewspółmierność rażąca , to znaczna, zasadnicza „rzucająca się w oczy” różnica między karą wymierzoną , a karą adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego czynu i osobowości sprawcy . Analiza uzasadnienia sądu I instancji w tym zakresie wskazuje , że taka sytuacja nie zachodzi . Sąd I instancji przy wymiarze kary grzywny , zarówno co do jej wysokości jak i ilości stawek dziennych uwzględnił zasadnicze okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia w tym zakresie o których mowa w art. 53 § 1 i 2 k.k. oraz art. 23 § 3 k.k.s. i szczegółowo to uzasadnił . Zarówno wysokość stawki dziennej jak i ilość stawek dziennych mieści się w dolnych granicach , a wymierzona kara nie przekracza nawet wysokości narażonego na uszczuplenie podatku . Należy podnieść także to , że oskarżony jest człowiekiem stosunkowo młodym , zdrowym , posiada wyuczony zawód (jest tokarzem) , pracuje także dorywczo i jak sam podał w swoich wyjaśnieniach po dwanaście godzin dziennie ( k. 476) – posiada zatem realne możliwości zarobkowe . Okoliczności tych nie zmienia fakt , że w chwili obecnej oskarżony jest pozbawiony wolności . Także osobowość oskarżonego – karanego wcześniej za przestępstwa , odbywającego wcześniej karę pozbawienia wolności nie pozwala w żaden sposób na przyjęcie , że wymierzona kara grzywny, w odczuciu społecznym , jest karą niesprawiedliwą .

Co do zarzutu odnośnie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie trzecim wyroku- art. 276 k.k., to sąd I instancji prawidłowo ustalił , że w trakcie przeszukania pomieszczeń mieszkalnych oskarżonego w dniu 28 stycznia 2015r. znaleziono dowód osobisty T. B. (2) oraz dowód osobisty i prawo jazdy L. K. . Z materiału dowodowego wynika , że dowód osobisty T. B. (2) figuruje jako utracony od 16 czerwca 2014r. zaś L. K. od dnia 23 sierpnia 2014r. L. K. zeznał , że tego dnia był w Ł. na ulicy (...) u kolegi . Przyjechał samochodem , w którym zostawił dokumenty w postaci dowodu osobistego i prawa jazdy . P. alkohol , został pobity , a kiedy następnego dnia okazało się , że chciał jechać samochodem , samochodu nie było . Zeznał , że nie zna oskarżonego . T. B. (2) natomiast zeznał , że nie zna oskarżonego , i że oskarżony nie miał dostępu do jego dowodu osobistego , dowód zgubił na początku czerwca 2014r. w Ł. , zgłosił to na policję. Przy czym , w postępowaniu przed sądem , świadek zeznał , że może być tak , że nie pamięta osoby oskarżonego , a nie , że nie zna oskarżonego . Świadek złożył opinię neuropsychologiczną z której wynika obniżenie sprawności procesów poznawczych , co skutkuje na zmiany organiczne w o.u.n. na skutek przebytej choroby – tętniak . Oskarżony przyznał się wprawdzie do tegoż czynu jednakże z jego wyjaśnień wynika, że w istocie przyznanie się obejmowało fakt posiadania dokumentów , a nie ich ukrycia . Oskarżony wyjaśnił natomiast , odnośnie dowodu osobistego T. B. (2) , że w wakacje 2013r. zabrał do mieszkania konkubiny M. W. (2) , z którą wówczas mieszkał , bezdomnego – wskazując później na T. B. (2) . T. B. (2) umył się , przebrał , zmieniał spodnie i wówczas wyjął z kieszeni dokumenty i klucze . Klucze zabrał , a po dokumenty „nie chciało im się wracać” . Co do dokumentów L. K. wyjaśnił , że znalazł je na przełomie sierpnia/września 2014r. w Ł. , na skwerku przy ulicy (...) , bądź róg (...) czy Lipowej – oskarżony nie pamiętał , zabrał je ze sobą i zapomniał oddać . Dokumenty miał w kieszeni spodni , wyjął je , kiedy chciał wyprać spodnie . Włożył je do barku i o nich zapomniał . W tamtym czasie długo pracował , dokumenty leżały na wierzchu , miał je wrzucić do skrzynki pocztowej , ale zapomniał. Znamienne jest to , że świadek M. W. (1) , któremu to sąd I instancji w całości dał wiarę , zeznał , że widział T. B. (2) kilka razy , jak przyszedł do nich do domu , zmieniał ubranie, był pobity . W sprawie brak jest innych dowodów , które podważyłyby wyjaśnienia oskarżonego w tej części , a tym samym , które by wskazywały , że oskarżony działał w zamiarze ukrywania tych dokumentów . Postępowanie dowodowe nie wykazało by oskarżony brał udział w zaborze samochodu , w którym znajdowały się dokumenty należące do L. K.. Nie wykazało aby oskarżony wszedł w ich posiadanie w sposób podstępny i nie zwrócił ich na żądanie osób uprawnionych i celowo i świadomie je ukrywał , uniemożliwiając właścicielom dostęp do nich . Nie można natomiast pojęcia posiadania dokumentów , nawet jeżeli jest ono bezprawne , utożsamić z wyczerpaniem znamienia o którym mowa w art. 276 k.k. – a mianowicie z ukrywaniem dokumentów . Możliwość przypisania tego występku i to w postaci jego „ukrywania” zachodzi jedynie wówczas , gdy wykazane zostanie , że sprawca sam podjął działania , w wyniku których dokument , którym nie miał prawa wyłącznie rozporządzać , został ukryty przed osobą uprawnioną do dysponowania nim , czyli umieszczony w miejscu , o którym osoba ta nie wie , nie ma dostępu . Poglądy doktryny i utrwalone orzecznictwo jednoznacznie opowiada się za uznaniem za przestępcze ( w formie ukrywania dokumentu) jedynie takich działań jak na przykład zaprzeczanie posiadania dokumentu i przetrzymywanie go oraz nie wydanie , pomimo wyraźnego żądania osoby uprawnionej . Z taką sytuacją w przypadku oskarżonego nie mamy do czynienia . Brak jest dowodów , że osoby uprawnione z takim żądaniem do oskarżonego wystąpiły i spotkały się z odmową wydania dokumentów . (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 09.08.2012 , II AKa 285/14 , wyrok SN z 09.08.2000 , V KKN 208/00) .

W świetle powyższych okoliczności nie można zatem mówić o „ukryciu dokumentu” przez oskarżonego w rozumieniu art. 276 k.k. Sąd odwoławczy rozważał również , czy zachowanie oskarżonego nie wyczerpało znamion wykroczenia z art. 79 pkt 2 ustawy z dnia 06 sierpnia 2010r. o dowodach osobistych ( tekst jednolity Dz.U. 2016.391) polegającego na zatrzymaniu , bez podstawy prawnej, cudzego dowodu osobistego. Znamię czasownikowe „zatrzymanie” należy rozumieć jako pozbawienie władztwa , odebranie , a więc chodzi o zachowanie sprzeczne z wolą dysponenta dowodu osobistego . Tymczasem w sprawie brak dowodu na to , by oskarżony wszedł w posiadanie dowodu osobistego T. B. (2) bez akceptacji i przyzwolenia T. B. (2) , gdyż jak wynika z wyjaśnień oskarżonego ,potwierdzonych zeznaniami świadka M. W. (1) , T. B. (2) bywał w mieszkaniu M. W. (2) , zmieniał odzież i w związku z tym należy przyjąć – zgodnie z wyjaśnieniami oskarżonego , że T. B. (2) sam zostawił tam swój dowód osobisty . Co do dowodu osobistego L. K., to oskarżony znalazł ów dokument i zapomniał go oddać , a zatem celem działania oskarżonego również nie było pozbawienie osoby uprawnionej władztwa nad dokumentem . Natomiast , w kontekście poczynionych wyżej ustaleń , oskarżony , odnośnie dowodu osobistego i prawa jazdy L. K. , wypełnił znamiona wykroczenia z art. 125 k.w. Zgodnie z treścią tegoż przepisu wykroczenie popełnia ten , kto w ciągu 2 tygodni od dnia znalezienia cudzej rzeczy , nie zawiadomi o tym organu policji lub innego organu państwowego albo w inny właściwy sposób nie poszukuje posiadacza, Wykroczenie to zostało zagrożone karą grzywny do 500 złotych albo karą nagany . Oskarżony , jak sam twierdził znalazł dowód osobisty i prawo jazdy należące do L. K. na przełomie sierpnia/września 2014r. , zaś świadek L. K. zeznał , że zostawił je w samochodzie w dniu 23 sierpnia 2014r. , a następnego dnia stwierdził , że samochód został mu skradziony . Zatem datę 23 sierpnia 2014r. należy przyjąć jako datę znalezienia przez oskarżonego dowodu osobistego i prawa jazdy L. K. . Jest to data pewna i najbardziej korzystna dla oskarżonego z punktu widzenia przepisów k.w. dotyczących przedawnienia karalności wykroczenia . Skoro oskarżony powinien w ciągu 2 tygodni od dnia znalezienia owych rzeczy postąpić z nimi w sposób , o którym mowa w powołanym wyżej art. 125 k.w. , czego nie uczynił , to popełnił wykroczenie w dniu 07 września 2014r.

W zakresie apelacji oskarżonego , a mianowicie zarzutu nieprawidłowej kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie drugim wyroku należy podnieść , odnosząc się do prawidłowo ustalonego przez sąd I instancji stanu faktycznego , że oskarżony , w dniu 28 stycznia 2015r. , w Ł. , w miejscu swojego zamieszkania , przechowywał wyroby akcyzowe nieoznaczone znakami akcyzy w postaci tytoniu papierosowego w ilości 14,82 kg , których rodzaj i ilość wskazuje na zamiar wprowadzenia do obrotu , a stanowiące przedmiot czynu zabronionego określonego w art. 63 i 64 k.k.s. Nieuiszczony podatek akcyzowy wynosi 11.071 złotych czyli kwota podatku narażonego na uszczuplenie jest małej wartości (art. 53 § 14 k.k.s.) . Sąd I instancji prawidłowo zatem przyjął, że oskarżony swym zachowaniem wypełnił znamiona czynu z art. 65 § 1 i 3 k.k.s. i szczegółowo to uzasadnił .Powtarzanie owej argumentacji byłoby powielaniem uzasadnienia sądu I instancji . W zakresie natomiast zarzutu odnośnie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie pierwszym , to jest on bezzasadny z tych samych względów, o których już była mowa przy uzasadnieniu bezzasadności zarzutów obrońcy w tym zakresie . Sąd I instancji należycie bowiem rozważył wszelkie okoliczności sprawy jakie zostały ujawnione , zgodnie z prawem procesowym w toku rozprawy oraz ocenił je zgodnie z wymogami przepisów postępowania ( art. 4 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k.) . Dokonana ocena dowodów poprzedzona została ujawnieniem na rozprawie całości okoliczności mogących mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia i poczyniona została w sposób obiektywny , z uwzględnieniem zasad wiedzy i doświadczenia życiowego . Nie wykracza zatem poza granice przysługującej sądowi oceny swobodnej i jako taka pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. Sąd Rejonowy przeprowadzając analizę dowodów odniósł się przy tym do wszystkich okoliczności mogących stanowić podstawę ustaleń faktycznych , precyzyjnie wskazując na przesłanki dokonanej oceny . Tok rozumowania Sądu Rejonowego przedstawiony w pisemnych motywach wyroku w pełni odpowiada wymogom określonym w art. 424 k.p.k. Należy również podnieść , że zarzut oskarżonego , iż zaskarżone orzeczenie zapadło z obrazą przepisu art. 5 k.p.k. nie może być podnoszony jednocześnie z zarzutem naruszenia art. 7 k.p.k. , gdyż dotyczy wtórnej do ustaleń faktycznych płaszczyzny procedowania – nie dające się usunąć wątpliwości mogą powstać jedynie wówczas , gdy sąd orzekający , po wyczerpaniu wszystkich możliwości dowodowych , oceni materiał dowodowy zgodnie ze standardami wyznaczonymi przez zasadę swobodnej oceny dowodów , a zatem przepisy art. 5 k.p.k. i art. 7 k.p.k. mają charakter rozłączny.

Biorąc pod uwagę przytoczone powyżej okoliczności należało , na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. , art. 438 pkt 3 k.p.k. , zmienić zaskarżony wyrok w ten sposób , że uchylić orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu zawarte w punkcie 4 wyroku , a w miejsce zarzucanego oskarżonemu w punkcie III aktu oskarżenia , a przypisanego w punkcie 3 wyroku czynu uznać oskarżonego za winnego tego , że w dniu 7 września 2014r. w Ł. , w ciągu 2 tygodni od dnia znalezienia cudzej rzeczy , nie zawiadomił o tym organu policji lub innego organu państwowego albo w inny właściwy sposób nie poszukiwał posiadacza dokumentów w postaci dowodu osobistego i prawa jazdy wystawionych na L. K. czym wypełnił znamiona wykroczenia z art. 125 k.w. , a w pozostałej części utrzymać wyrok w mocy .

Za popełnione wykroczenie , na podstawie art. 125 k.w. , sąd odwoławczy wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 100 złotych uznając , że grzywna w takiej wysokości będzie adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz stopnia zawinienia oskarżonego , a także spełni cele wychowawcze i zapobiegawcze wobec oskarżonego . Sąd wziął pod uwagę , jako okoliczność obciążającą fakt wcześniejszej karalności oskarżonego , zaś jako okoliczności łagodzące przyznanie się oskarżonego , złożenie obszernych wyjaśnień w tym przedmiocie oraz stopień społecznej szkodliwości czynu , który już chociażby w kontekście zagrożenia przewidzianego przez ustawodawcę nie jest znaczny . Sąd wziął pod uwagę również sytuację majątkową oskarżonego . Wcześniejsza karalność oskarżonego nie pozwala natomiast na wymierzenie oskarżonemu kary łagodniejszego rodzaju , to jest kary nagany , gdyż byłaby to zbyt łagodna reakcja na sprzeczne z prawem zachowanie się oskarżonego .

Oskarżonemu , na etapie postępowania odwoławczego , została udzielona pomoc prawa z urzędu . W związku z tym , w oparciu o § 14 ust. 2 pkt 4 i § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( tekst jednolity Dz.U. z 2013.461 ze zm.) przyznano obrońcy z urzędu kwotę 516,60 złotych tytułem nieopłaconych w całości kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu w postępowaniu przed sądem drugiej instancji .

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy w Łodzi zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze , uznając w świetle obecnej sytuacji oskarżonego , który odbywa karę pozbawienia wolności , nie ma majątku ani oszczędności , że uiszczenie owych kosztów byłoby dla oskarżonego nadmiernie uciążliwe .