Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 8 stycznia 2014 roku (sygn. akt I C 902/09) Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, I Wydział Cywilny w połączonych do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia czterech sprawach z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...) przeciwko J. L.:

I.  o zapłatę kwoty 69.715,91 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 6 stycznia 2008 roku do dnia zapłaty:

a.  zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 67.477,09 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 31 lipca 2009 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 4.967,61 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

b.  zasądził od pozwanego na rzecz powódki odsetki ustawowe od kwoty 68.132,12 złotych od dnia 28 lutego 2009 roku do dnia 30 lipca 2009 roku;

c.  oddalił powództwo w pozostałej części;

II.  o zapłatę kwoty 65.665,85 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 8 października 2009 roku do dnia zapłaty:

a.  zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 38.124,52 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 30 października 2010 roku do dnia zapłaty;

b.  oddalił powództwo w pozostałej części;

c.  zniósł wzajemnie pomiędzy stronami koszty postępowania;

III.  o zapłatę kwoty 10.236,84 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 17 grudnia 2010 roku do dnia zapłaty:

a.  zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 9.322,95 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 17 grudnia 2010 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 3.221,91 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

b.  oddalił powództwo w pozostałej części;

IV.  o zapłatę kwoty 19.987,05 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 27 lipca 2010 roku do dnia zapłaty:

a.  oddalił powództwo;

b.  zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 2.609 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Powyższe rozstrzygnięcie oparte zostało na ustaleniach i wnioskach, z których najistotniejsze elementy przedstawiają się następująco:

Pozwany jest właścicielem lokali mieszkalnych nr (...) oraz dwóch lokali użytkowych usytuowanych w budynku przy ul. (...) w Ł.. Wszystkie połączone sprawy dotyczą rozliczenia kosztów związanych z nieruchomością wspólną, w której pozwany jest właścicielem wyodrębnionych lokali mieszkalnych i użytkowych. Sąd Rejonowy uznał co do zasady za uzasadnione roszczenia powódki w zakresie zaliczek na fundusz remontowy oraz zaliczek na koszty eksploatacyjne dotyczące nieruchomości wspólnej ponieważ wysokość zaliczek obciążających pozwanego wynikała z uchwał wspólnoty mieszkaniowej znajdujących się w aktach sprawy, nie była również kwestionowana przez pozwanego. Sąd Rejonowy nie uwzględnił natomiast kwot, których dochodziła powódka z tytułu zaliczek za wywóz śmieci oraz opłat za dostawę wodę uznając, iż powódka nie wykazała podstawy prawnej dochodzenia tych należności od pozwanego, zaś pozwany nie przyznała wysokości wskazanych zaliczek. Sąd a quo wskazał także, iż wobec pozwanego prowadzono trzy odrębne postępowania egzekucyjne, w wyniku których wyegzekwowano od niego określone kwoty. W ocenie Sądu meriti wyegzekwowane od pozwanego kwoty należy zaliczyć na poczet należności dochodzonych przez powódkę i w tym zakresie powództwa oddalić. Wobec powyższego Sąd Rejonowy uwzględnił w każdej z połączonych spraw powództwa jedynie w części. Sąd I instancji dokonał szczegółowych wyliczeń w każdej z połączonych spraw, których wnioski końcowe przedstawiają się następująco:

I.  w sprawie o zapłatę kwoty 69.715,91 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 6 stycznia 2008 roku roszczeniem powódki okazało się zasadne co do kwoty 68.132,12 złotych. Mając zaś na uwadze, iż na podstawie nakazu zapłaty wydanego w sprawie o sygnaturze akt I Nc 786/08 wyegzekwowano na rzecz powódki (wierzyciela) od pozwanego (dłużnika) określone kwoty, zaś powódka nie cofnęła powództwa w tym zakresie Sąd Rejonowy zasądził ostatecznie na rzecz powódki kwotę 67.477,09 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 31 lipca 2009 roku do dnia zapłaty oraz niepokryte odsetki ustawowe od kwoty 68.132,12 złote od dnia 28 lutego 2009 roku do dnia 30 lipca 2009 roku.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 100 zdanie 2 k.p.c., nakładając na pozwanego obowiązek zwrotu na rzecz powódki wszystkich poniesionych przez nią kosztów postepowania.

II.  w sprawie o zapłatę kwoty 65.665,85 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa roszczenie powódki okazało się zasadne w zakresie kwoty 59.512,97 złotych. Ponieważ na podstawie nakazu zapłaty wydanego w sprawie o sygnaturze akt I Nc 1468/09 z dnia 10 listopada 2009 roku wyegzekwowano od pozwanego określone kwoty Sąd Rejonowy zasądził ostatecznie od pozwanego na rzecz powódki kwotę 38.124,52 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 30 października 2010 roku, uznając, że w pozostałym zakresie roszczenie zostało zaspokojone w toku egzekucji.

Na podstawie art. 100 k.p.c. Sąd I instancji zniósł wzajemnie między stronami koszty postępowania.

III.  w sprawie o zapłatę kwoty 10.236,84 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 17 grudnia 2010 roku roszczenie powódki okazało się zasadne w zakresie kwoty 9.322,95 złotych. Zatem Sąd I instancji zasądził na rzecz powódki kwotę 9.322,95 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 17 grudnia 2010 roku do dnia zapłaty, w pozostałym zaś zakresie powództwo oddalił.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy rozstrzygnął na podstawie art. 100 k.p.c. stosunkowo je rozdzielając między stronami.

IV.  w sprawie o zapłatę kwoty 19.987,05 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 27 lipca 2010 roku Sąd Rejonowy oddalił powództwo w całości, wskazując, iż w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym na podstawie nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu o sygn. akt I Nc 848/10 wyegzekwowano w całości należność główną wraz z należnymi odsetkami.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. / wyrok wraz z uzasadnieniem – k. 644, 652-668/

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wywiodła powódka, zaskarżając je w części, to jest w zakresie:

1.  punktu I. 1, 2, 3 wyroku, co do kwoty 2.238,82 złotych, to jest ponad kwotę 67.477,09 złotych oraz w zakresie ustalonej przez Sąd Rejonowy początkowej daty naliczania odsetek ustawowych od należności głównej, jak również w zakresie wysokości zasądzonych kosztów procesu;

2.  punktu II. 1, 2, 3 wyroku, co do kwoty 27.541,33 złotych, to jest ponad kwotę 38.124,52 złotych oraz w zakresie ustalonej przez Sąd Rejonowy daty naliczania odsetek ustawowych od należności głównej, jak również w zakresie rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów procesu;

3.  punktu III. 1, 2 wyroku, co do kwoty 913,89 złotych, to jest ponad kwotę 9.322,95 złotych oraz w zakresie rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów procesu;

4.  punktu IV wyroku w całości.

Skarżąca zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych, który miał wpływ na treść rozstrzygnięcia, a polegający na:

a)  nieprawidłowym przyjęciu, iż złożone przez pełnomocnika pozwanego na rozprawie w dniu 1 lipca 2013 roku oświadczenie w przedmiocie przyznania wysokości zaliczek dotyczyło wyłącznie zaliczek określonych uchwałami Wspólnoty Mieszkaniowej, podczas gdy wniosku takiego nie można wyprowadzić na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego;

b)  błędnym przyjęciu przez Sąd I instancji, że przymusowe wyegzekwowanie należności od pozwanego w drodze postępowania egzekucyjnego, w sytuacji gdy przez cały czas kwestionował on powództwo w całości, uzasadniało oddalenie powództwa w części, w jakiej zostało ono zaspokojone przez komornika, podczas gdy pogląd taki nie znajduje uzasadnienia na gruncie obowiązujących przepisów prawa;

c)  błędnym przyjęciu, iż w zakresie wyegzekwowanej przez komornika części należności objętych pozwem strona powodowa zobowiązana była cofnąć powództwo, a wobec niezłożenia takiego oświadczenia w konsekwencji przegrała proces, co przełożyło się również na nieprawidłowe określenie przez Sąd a quo zasad ponoszenia i wysokości zasądzonych kosztów procesu;

2.  naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść rozstrzygnięcia, a to art. 98 § 1 k.p.c. poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie i obciążenie powoda kosztami postępowania, pomimo, iż powództwo okazało się w całości uzasadnione.

Nadto apelująca wniosła na podstawie art. 380 k.p.c. o rozpoznanie przez Sąd Odwoławczy postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 20 listopada 2009 roku w przedmiocie przywrócenia pozwanemu terminu do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty z dnia 3 lutego 2009 roku oraz postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 2 grudnia 2010 roku w przedmiocie przywrócenia pozwanemu terminu do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty z dnia 10 listopada 2009 roku.

W konkluzji apelująca wniosła o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części:

a)  w punkcie I. 1, 2, 3 wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 69,715,91 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 6 stycznia 2008 roku do dnia zapłaty oraz rozstrzygnięcie o kosztach sądowych stosownie do wyniku sprawy;

b)  w punkcie II. 1, 2, 3 wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 65.665,85 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 8 października 2009 roku do dnia zapłaty oraz rozstrzygnięcie o kosztach sądowych stosownie do wyniku sprawy;

c)  w punkcie III. 1, 2 poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz strony powodowej kwoty 10.236,84 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 17 grudnia 2010 roku do dnia zapłaty oraz rozstrzygnięcie o kosztach sądowych stosownie do wyniku sprawy;

d)  w punkcie IV. poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 19.987,05 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 27 lipca 2010 roku do dnia zapłaty oraz rozstrzygnięcie o kosztach sądowych stosownie do wyniku sprawy;

2.  zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych. / apelacja – k. 673-680/

Na rozprawie odwoławczej w dniu 1 grudnia 2014 roku pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego. / e-protokół rozprawy z dnia 1 grudnia 2014 roku – 00:08:45/

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Apelacja powódki nie jest zasadna i jako taka podlegała oddaleniu.

Sąd Okręgowy aprobuje ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji i wyrażone przez ten Sąd oceny prawne. Zarzuty skarżącej zawarte w apelacji nie zasługują na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy, iż nie może odnieść zamierzonego przez skarżącą skutku jej argumentacja, iż Sąd Rejonowy postanowieniem z dnia 20 listopada 2009 roku oraz postanowieniem z dnia 2 grudnia 2010 roku niezasadnie przywrócił pozwanemu termin do wniesienia sprzeciwu kolejno od nakazu zapłaty z dnia 3 lutego 2009 roku (sygn. akt I Nc 786/08) oraz od nakazu zapłaty z dnia 10 listopada 2009 roku (sygn. akt I Nc 1468/09). Abstrahując bowiem od zagadnienia czy na powódce spoczywał obowiązek wskazania w pozwie pełnomocnika pozwanego podnieść należy, iż zarzut niezasadnego przywrócenia terminu jest zarzutem naruszenia prawa procesowego, który w realiach niniejszej sprawy nie miał istotnego znaczenia na treść zapadłego rozstrzygnięcia. Nakazem zapłaty z dnia 3 lutego 2009 roku (sygn. akt I Nc 786/08) Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 69.715,91 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 6 stycznia 2008 roku, po ponownym rozpoznaniu sprawy na skutek sprzeciwu Sąd Rejonowy na kartach uzasadnienia zaskarżonego wyroku z dnia 8 stycznia 2014 roku wskazał, iż powódka udowodniła roszczenie w kwocie 68.132,12 złotych. Natomiast nakazem zapłaty z dnia 10 listopada 2009 roku (sygn. akt I Nc 1468/09) Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 61.828,87 złotych wraz z odsetkami od dnia 18 maja 2009 roku, po ponownym zaś rozpoznaniu sprawy Sąd I instancji uznał, iż powódka udowodniła roszczenie w kwocie 59.512,97 złotych. Z powyższego wynika, że Sąd Rejonowy powtórnie rozpoznając sprawę uznał za udowodnione roszczenia powódki nieomal w takiej samej wysokości jak miało to miejsce w rzeczowych nakazach zapłaty. Gdyby nawet przyjąć, że rację ma skarżąca, iż przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu nastąpiło z naruszeniem przepisów prawa procesowego, to i tak nie mogło ono mieć istotnego wpływu na treść rozstrzygnięcia, gdyż Sąd Rejonowy zbadał cały materiał dowodowy i nie pozbawił powódki możliwości wykazania swoich racji. Powódka miała możliwość udowodnienia całości dochodzonego roszczenia, czemu nie sprostała.

Chybiony jest także zarzut skarżącej, iż na rozprawie w dniu 1 lipca 2013 roku pełnomocnik pozwanego przyznał wysokość zaliczek we wszystkich dochodzonych przez powódkę sprawach, natomiast Sąd Rejonowy błędnie przyjął, iż rzeczone przyznanie obejmowało wyłącznie zaliczki objęte uchwałami Wspólnoty. Wskazać należy, iż Sąd I instancji na kartach uzasadnienia zaskarżonego wyroku obszernie i wyczerpująco odniósł się do powyższej kwestii, argumentując, iż nie sposób wysnuć wniosku jakoby pozwany przyznał wysokość innych zaliczek aniżeli zaliczek określonych uchwałami powodowej Wspólnoty Mieszkaniowej. Sąd Okręgowy w pełni podziela i uznaje za własne zaprezentowane stanowisko Sądu I instancji, skarżąca natomiast w żaden sposób nie zdołała podważyć dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny. Sąd a quo trafnie spostrzegł, iż analiza stanowiska pozwanego nie może ograniczać się jedynie do treści zdania pierwszego, należy bowiem mieć na uwadze oświadczenie pozwanego, iż składał on sprzeciwy od uchwał, lecz z uwagi na mniejszościowy pakiet powódka naliczała opłaty zgodnie z uchwałami. W konsekwencji należy dojść do wniosku, iż przedmiotowe przyznanie odnosi się jedynie do zaliczek, których wysokość wynikła z uchwał powodowej Wspólnoty Mieszkaniowej. W tym miejscu wskazać należy także, na co zwrócił już uwagę Sąd Rejonowy, iż powódka nie przedstawiła żadnych innych uchwał, z których wynikałby obowiązek uiszczania zaliczek z tytułu dostawy wody oraz wywozu śmieci.

Przechodząc do oceny zasadności kolejnych zarzutów apelacji, zważyć należy, iż również one nie są w stanie odnieść zamierzonego przez skarżącą skutku. Zarzuty wskazane w punkcie 1. b), c) oraz punkcie 2. petitum apelacji w istocie swojej koncentrują się wokół tej samej kwestii, wobec czego zasadne jest ich łączne rozpoznanie. W niniejszej sprawie Sąd I instancji wskazał, iż na skutek prowadzonych postępowań egzekucyjnych wyegzekwowano od pozwanego część należności dochodzonych przez powódkę, wobec czego powództwa w tej części podlegały oddaleniu. Ponieważ powodowa Wspólnota Mieszkaniowa nie cofnęła powództw w zakresie wyegzekwowanych przez komornika kwot Sąd Rejonowy uznał powódkę w tym zakresie za stronę przegrywającą spór. Apelująca nie zgadzając się ze stanowiskiem Sądu a quo argumentowała, iż pozwany nie zaspokoił jej roszczenia dobrowolnie, lecz w trybie przymusowym, zaś w toku postępowania pierwszoinstancyjnego konsekwentnie wnosił o oddalenie powództw, dlatego powódka nie mogła cofnąć powództw w zakresie wyegzekwowanych kwot. W ocenie powódki zasadnym było zasądzenie przez Sąd meriti na jej rzecz dochodzonych kwot także w zakresie w jakim zostały one wyegzekwowane przez komornika i orzeczenie o kosztach postępowania stosownie do rozstrzygnięcia. Apelująca powołując się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 2005 roku, sygn. akt II CK 712/04, argumentowała, iż takie rozstrzygnięcie jest właściwe, ponieważ rozstrzyga ostatecznie o podstawach prawnych uzyskania przez wierzyciela świadczenia pieniężnego niwecząc ewentualne zarzuty, które mogłyby być wywodzone z treści art. 405 k.c. czy
art. 410 k.c., bowiem jeżeli pozwany nie spełnia świadczenia dobrowolnie, lecz zostało ono przymusowo wyegzekwowane i nadal trwa spór co do jego zasadności, to nie można uznać, że wydanie wyroku stało się zbędne, bądź też, by sam fakt wyegzekwowania roszczenia stanowił podstawę do oddalenia powództwa. Z przedstawionym stanowiskiem skarżącej nie sposób się zgodzić, zapadłe przed Sądem Rejonowym rozstrzygnięcie należy uznać za prawidłowe. Przede wszystkim wskazać należy, iż w sytuacji gdy wydanie wyroku stało się zbędne zgodnie z art. 355 § 1 k.p.c. postępowanie należy umorzyć, nie zaś oddalić powództwo. O tym kiedy powództwo podlega uwzględnieniu, bądź oddaleniu decydują tak zwane przesłanki zasadności powództwa, do których zaliczamy między innymi interes prawny powoda w uzyskaniu wyroku żądanej treści ( W. B., Warunki uwzględnienia powództwa, Państwo i Prawo 2003, z. 3, s. 32). W rozpoznawanej sprawie skarżąca twierdzi, iż jej interes prawny przejawia się w tym, iż pozwany w oparciu o art. 405 k.c. oraz
art. 410 k.c. mógłby dochodzić od niej zwrotu wyegzekwowanych w postępowaniach egzekucyjnych kwot. W ocenie Sądu Okręgowego powyższe stanowisko skarżącej jest błędne. Jedną z przesłanek powstania roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia (tzw. roszczenia kondykcyjnego – art. 405 k.c.) jest brak podstawy prawnej dla wzbogacenia (bezpodstawność wzbogacenia). Brak podstawy prawnej oznacza brak (lub odpadnięcie) "celu prawnego", czyli causa świadczenia. W art. 410 § 2 k.c. natomiast wymieniono cztery postacie nienależnego świadczenia (rozumianego jako szczególny przypadek bezpodstawnego wzbogacenia), którym odpowiadają określone kondykcje ( condictio), czyli roszczenia o zwrot nienależnego świadczenia. Zgodnie z art. 410 § 2 k.c. świadczenie jest nienależne między innymi jeśli w chwili jego spełniania miało ono podstawę prawną, jednak później podstawa prawna odpadła (odpadnięcie podstawy świadczenia – condictio causa finita). W niniejszej sprawie podstawą toczących się przeciwko pozwanemu postępowań egzekucyjnych stanowiły nakazy zapłaty, które na skutek wniesienia sprzeciwów utraciły moc. A zatem podstawa świadczenia ( causa) istniała w pewnym przedziale czasu i była ważna, jednak następnie podstawa ta „odpadła”. W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 kwietnia 2011 roku, sygn. akt V CSK 332/10, wskazano, iż „ Roszczenie o zwrot takiego świadczenia powstaje jedynie w wypadku ostatecznego i trwałego odpadnięcia podstawy prawnej, a nie powstaje w razie przejściowego jej odpadnięcia. W przypadku spełnienia świadczenia na podstawie orzeczenia sądowego, nieprawomocnego lub prawomocnego, następnie uchylonego, nie dochodzi do powstania roszczenia, jeżeli sprawa jest nadal w toku. Dopiero prawomocne zakończenie sprawy i oddalenie powództwa oznacza odpadnięcie podstawy wzbogacenia wobec braku tytułu prawnego wzbogacenia. […] świadczenie staje się nienależnym dopiero z chwilą zakończenia postępowania związanego z rozpoznaniem zgłoszonego przez powoda roszczenia, jeżeli dojdzie do jego oddalenia lub uwzględnienia w mniejszym zakresie". Zaprezentowane stanowisko Sądu Najwyższego zostało jednogłośnie zaakceptowane w doktrynie ( vide Tomasz Sokołowski, Komentarz do art. 410 k.c., LexOmega; Agnieszka Rzepecka-Gil, Komentarz do art. 410 k.c., LexOmega). Przenosząc powyższe uwagi na grunt rozpoznawanej sprawy zważyć należy, iż powódka nie ma interesu prawnego w uzyskaniu wyroku żądanej treści, w konsekwencji za prawidłowe należy uznać rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego w zakresie w jakim oddalił on powództwa z uwagi, iż roszczenia powodowej Wspólnoty zostały zaspokojone w postępowaniach egzekucyjnych. Pomimo, iż nakazy zapłaty, będące podstawą wszczętych wobec pozwanego postępowań egzekucyjnych utraciły moc na skutek wniesienia sprzeciwów, pozwanemu nie przysługuje roszczenie oparte na art. 405 k.c. i art. 410 k.c. o zwrot wyegzekwowanych przez komornika kwot, gdyż takie roszczenie powstaje tylko w wyniku ostatecznego i trwałego odpadnięcia podstawy prawnej, co nie miało miejsca w rozpoznawanej sprawie. Po wniesieniu przez pozwanego sprzeciwów od nakazów zapłaty Sąd Rejonowy jeszcze raz rozpoznał sprawę dochodząc do wniosku, iż roszczenia powódki są co do zasady zasadne, lecz z uwagi na fakt, iż w części zostały one zaspokojone Sąd oddalił w tym zakresie powództwo. Nakazy zapłaty będące podstawą toczących się wobec pozwanego postępowań egzekucyjnych zostały zastąpione przez zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego z dnia 8 stycznia 2014 roku.

Zupełnie niezrozumiała pozostaje natomiast argumentacja powódki, iż jej interes prawny w uzyskaniu wyroku żądanej treści polega na tym, że gdyby Sąd I instancji zasądził na jej rzecz dochodzone kwoty także w zakresie w jakim zostały one wyegzekwowane przez komornika to rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania byłoby dla niej korzystniejsze. Wskazać należy, iż w sytuacji gdy powódka uzyskała część dochodzonych przez nią kwot w toku postępowania i nie cofnęła w tym zakresie powództw Sąd I instancji nie mógł postąpić inaczej jak tylko oddalić powództwa w zakresie w jakim roszczenia powódki zostały zaspokojone. Zgodnie bowiem z art. 316 k.p.c. sąd wydając wyrok bierze za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy. Ponieważ powódka nie cofnęła powództw w części w jakiej jej roszczenia zostały zaspokojone należy przyjąć, iż w tym zakresie powódka przegrała proces.

Mając powyższe na uwadze, wobec bezzasadności zarzutów sformułowanych w apelacji oraz nieujawnienia okoliczności, które winny być uwzględnione w toku postępowania drugoinstancyjnego z urzędu, Sąd Okręgowy oddalił apelację w oparciu o
art. 385 k.p.c., jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł zgodnie z wyrażoną w
art. 99 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik sporu zasądzając od Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...) na rzecz J. L. kwotę 2.790 złotych. Na kwotę tę złożyło się jedynie wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w postępowaniu odwoławczym ustalone w oparciu o § 6 pkt 2, 3 i 5 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 roku, poz. 490).