Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 14 listopada 2013 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Wojciech Vogt (spr.)
Sędziowie:	SSO Paweł Szwedowski SSO Barbara Mokras
Protokolant:	st. sekr. sąd. Elżbieta Wajgielt

po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2013 r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa J. W.

przeciwko M. K.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kaliszu

z dnia 27 lutego 2013r. sygn. akt I C 74/11

1.  zmienia zaskarżony wyrok i nadaje mu następujące brzmienie:

I.  oddala powództwo,

II.  zasądza od powoda J. W. na rzecz pozwanego M. K. kwotę 2400 zł tytułem zwrotu kosztów procesu,

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego 1695 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

II Ca 272/13

UZASADNIENIE

Powód J. W. wniósł przeciwko M. K. (...) Handlowe Centrum (...) „ (...) Handel (...) o zapłatę kwoty 36.000 zł z tytułu sprzedaży niezgodnego z umowa pojazdu marki M. (...) o nr rej. (...).

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa.

Sąd Rejonowy w Kaliszu wyrokiem z dnia 27 lutego 2013 r. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 36.000 zł i orzekł o kosztach postępowania. Rozstrzygnięcie swoje oparł na następujących ustaleniach:

W dniu 26 września 2007 r. powód J. W. zawarł z pozwanym M. K. umowę sprzedaży komisowej pojazdu marki M. (...) o nr rej. (...). Cenę ustalono na kwotę 36.000 zł. Pojazd został wydany powodowi. W fakturze wskazano nr nadwozia (...).

Przed wstawieniem pojazdu do sprzedaży pozwany osobiście sprawdził zgodność numerów z dokumentami. Nie podejmował innych czynności sprawdzających pojazd i dokumenty. Powód nabył pojazd jako osoba fizyczna i nie był on ewidencjonowany jako środek działalności gospodarczej.

Powód poinformował pozwanego, że zakupiony pojazd zatrzymała policja.

Postanowieniem z dnia 18 maja 2010 r. Prokurator Prokuratury Apelacyjnej we Wrocławiu zażądał od J. W. wydania samochody celem wykonania badań mechanoskopijnych albowiem zachodziło uzasadnione podejrzenie, że samochód pochodzi z kradzieży. Biegły ustalił, że w samochodzie przerobiono numer nadwozia i brak fabrycznie naklejanej tabliczki znamionowej. Pojazd wydano (...) Towarzystwu (...).

Pismem z dnia 16 sierpnia 2010 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 36.000 zł. Pismo to zostało wysłane listem poleconym z dnia 18 sierpnia 2010 r..

Sąd uznał, ze pozwany nie wykonał swojego zobowiązania i powodowi należy się odszkodowanie w żądanej wysokości na postawie art. 471 k.c.

Apelację od tego rozstrzygnięcia złożył pozwany zaskarżając wyrok w całości. Zarzucił:

1.  naruszenie prawa materialnego:

⚫

art. 770 ¹ k.c. poprzez jego niesłuszne niezastosowanie, gdyż brak jest dowodów, że powód nabył pojazd w celu związanym z działalnością gospodarczą,

⚫

art. 4 ust. 1, art. 8 ust. 1 i 4, art. 9 oraz art. 10 ust. 1 ustawy o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej przez ich niesłuszne niezastosowanie mimo, że dowody wskazywały, że powód nabył samochód w celu nie związanym z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą,

⚫

art. 471 k.c. przez jego niesłuszne zastosowanie

2.  sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału polegająca na błędnych ustaleniach:

⚫

że powód dokonał zakupu samochodu w celu związanym z jego działalnością gospodarczą,

⚫

że powód odstąpił od umowy z pozwany m pismem z dnia 16 sierpnia 2010 r.,

⚫

że pozwany nie dochował należytej staranności co do sprawdzenia tożsamości pojazdu,

⚫

że zbadanie przebicia numeru VIN nie wymagało specjalistycznych badań

W oparciu o te zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa oraz rozstrzygnięcia o kosztach.

Powód w odpowiedzi na apelacje wniósł o jej oddalenie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy bez dostatecznych dowodów przyjął, że powód mógł przy użyciu jedynie odpowiedniej optyki nabrać podejrzeń co do autentyczności nr VIN. W niniejszej sprawie okoliczność, czy komisant mógł z łatwością dokonać sprawdzenia legalności pochodzenia pojazdu, czyli czy można mu przypisać winę w postaci braku należytej staranności przy sprawdzaniu legalności pochodzenia pojazdu ma najistotniejsze znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej prawy. Z tych też względów Sąd Okręgowy zlecił biegłemu z dziedziny mechaniki samochodowej wydanie opinii na przedmiotową okoliczność. Dla ustalenia bowiem tej okoliczności wymagana jest wiedza specjalna. W oparciu o przedmiotowa opinię Sąd Okręgowy ustalił:

Pozwany nie mógł z łatwością dokonać sprawdzenia legalności pochodzenia przedmiotowego pojazdu. Zakres i metodyka badania cech identyfikacyjnych samochodu wykonana przez komisanta była zgodna z zakresem i metodyką nakazaną przepisami dla diagnostów. Ustalenia przerobienia numeru wymagało usunięcia pokrycia lakierniczego, co byłoby badaniem niszczącym.

W dniu 9 lipca 2010 r. badając przedmiotowy pojazd biegły mgr T. K. stwierdził, że na metalowym wzmocnieniu prawnego nadkola w komorze silnika powinna znajdować się fabrycznie naklejona tabliczka znamionowa. W tym miejscu ujawniono jedynie resztki po usuniętej tabliczce. W oparciu o ten dokument Sąd Okręgowy ustalił, że w dniu 9 lipca 2010 r. przedmiotowy samochód nie posiadał tabliczki znamionowej. Powód nie przedstawił żadnych dowodów, których wynikałoby, że w chwili zakupu przez niego pojazdu od pozwanego samochód ten nie posiadał tabliczki znamionowej. Nie można natomiast w oparciu o fakt nieposiadania tabliczki w 2010 r. wyciągać wniosku, że samochód ten nie posiadał jej również w 2007 roku. Przeciwnie, skoro samochód ten musiał przechodzić co najmniej dwa badania okresowe w stacjach kontroli pojazdów, to samochód nie mógłby być dopuszczony do ruchu, gdyby tabliczka znamionowa była w stanie w jakim pokazana jest na fotografii nr 4 na str 13 v akt (dowód opinia biegłego J. P., k-118 akt).

Sąd Okręgowy w całości podzielił opinie biegłego J. P.. Opinia ta bowiem opiera się na materiale dowodowym zawartym w aktach sprawy, jest konsekwentna, jej wnioski są logiczne i przekonywujące. Ponadto biegły w czasie przesłuchania wyraźnie stwierdził, że fakt przebicia numerów mógł być zauważony dopiero po usunięciu wart sty lakierniczej i dokonaniu silikonowego odlewu. Bez tych czynności nie było to możliwe (dowód zeznanie biegłego J. P. na rozprawie w dniu 14 listopada 2014 r., nagranie, początek 7 minuta i 22 sekunda i dalej).

Z powyższych ustaleń należało wyprowadzić wniosek, że pozwany nie ponosi winy za nienależyte wykonania zobowiązania, czyli za sprzedaż samochodu z wada prawna.

W niniejszej sprawie powód dowiedział się, że samochód zakupiony przez niego od pozwanego jest dotknięty wadą prawną w dniu 20 grudnia 2010 r. , w tym też terminie dowiedział się o niezgodności towaru konsumpcyjnego z umowa (dowód: postanowienie Komendy Wojewódzkiej Policji we W. w przedmiocie dowodów rzeczowych z dnia 14 grudnia 2010 r., doręczone powodowi w dniu 20 grudnia 2010 r., k-19 akt ).

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 22 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej (Dz.U. 2002, Nr 141, poz. 1176) sprzedawca odpowiada za niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową jedynie w przypadku jej stwierdzenia przed upływem dwóch lat od wydania tego towaru kupującemu.

Towar został kupującemu wydany w dniu podpisania umowy, czyli w dniu 26 września 2007 r. , o jego niezgodności z umową powód powiedział się w dniu 20 grudnia 2010 roku , czyli po upływie terminu wymienionego w ww przepisie. Termin ten jest terminem zawitym i po jego upływie wygasa odpowiedzialność sprzedającego.

Pozwany nie może więc odpowiadać na podstawie przepisów ustawy o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej (pomijając nawet okoliczność, czy kupił samochód w celu prowadzenia działalności gospodarczej). Ubocznie należy podnieść, że odpowiedzialność za niezgodność towaru konsumpcyjnego z umowa jest odpowiedzialnością najsurowszą, bo opartą na zasadzie ryzyka.

Sąd Okręgowy ustalił, że powód – tak jak podał w pozwie - nabył przedmiotowy samochód jako osoba fizyczna do celów niezwiązanych z jego działalnością gospodarczą ani zawodową. Pojazd ten nie był ewidencjonowany jako przedmiot działalności gospodarczej powoda. W tym zakresie późniejsze odmienne zeznania powoda nie zasługują na wiarę. Nie mają wiec zastosowania przepisy k.c. o rękojmi przy sprzedaży.

Powód jednak może żądać odszkodowania wprost na podstawie art. 471 k.c. i to mimo, że jego uprawnienie do odstąpienia od umowy wygasło (por. Anastazja Kołodziej, Konsumenckie prawo odstąpienia od umowy sprzedaży rzeczy, Warszawa 2006, s. 184 i II CZP 102/69; II CR 81/90; III CKN 889/98; E. Łętowska, Zbieg norm w prawie cywilnym, Warszawa 2002 r, ; Zachodzi wówczas elektywny zbieg roszczeń).

W art. 471 k.c. jest przewidziana odpowiedzialność na zasadzie winy.

W niniejszej sprawie pozwany nienależycie wykonał swoje zobowiązanie (roszczenie o wykonanie w naturze nie jest już możliwe) i dlatego jest zobowiązany do naprawienia wynikłej stąd szkody. Roszczenie o wykonanie przekształciło się - w myśl dyspozycji art. 471 k.c. – w roszczenie odszkodowawcze (por. Tadeusz Wiśniewski /w/ Komentarz do k.c. pod redakcją Jacka Gudowskiego, tom III cz. 1, Warszawa 2013, s. 893). Celem uzyskania tego odszkodowania powód musi wykazać:

1.  nienależyte wykonanie zobowiązania,

2.  szkodę i jej wysokość,

3.  związek przyczynowy między nienależytym wykonaniem zobowiązania a szkodą

Dłużnik, którego obciąża domniemanie winy może doprowadzić do ekskulpacji bądź przez udowodnienie rzeczywistej przyczyny nienależytego wykonania zobowiązania bądź przez wykazanie, że nie doprowadził do szkody w sposób zawiniony.

W niniejszej sprawie pozwany obalił domniemanie winy wynikające z art. 471 k.c. i dlatego powództwo podlega oddaleniu.

Mając na uwadze powyższe okoliczności należało, zgodnie z art. 386 i 98 k.p.c. orzec jak w sentencji.